၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ ဆီးဂိမ္းမွသည္ …

ေရႊကူေမႏွင္း

မ်က္ရည္မ်ားသည္ သင္ခန္းစာကို ေပးတတ္ၾက၏။ မ်က္ရည္တို႔ မည္သည္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းမွ လည္းေကာင္း၊ ေဒါသအမ်က္ ထြက္ျခင္းမွ လည္းေကာင္း၊ အေပ်ာ္လြန္ျခင္းမွ လည္းေကာင္း ထြက္က်တတ္သည္။ ၄၄ ႏွစ္ၾကာမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ရရွိ ႀကဳံႀကိဳက္ခဲ့ရေသာ ဆီးဂိမ္းကို ယခင္က ဆီးယက္ဂိမ္း (SEAP Game) ဟု ေခၚသည္။ South East Asia Peninsala အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ကၽြန္းဆြယ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၏ အားကစား ပြဲေတာ္ ျဖစ္၏။ ထုိပဲြကို အတိုေကာက္အေနျဖင့္ “ကၽြန္းဆြယ္ပြဲ” ဟု ေခၚခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္းဆြယ္တင္မက အေရွ႕ေတာင္ အာရွရွိ တျခား ႏိုင္ငံမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္းခဲ့သျဖင့္ “SEA” ဟု အမည္ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၌ အားကစားကို တခန္း တက႑ အျဖစ္ ထည့္သြင္းခဲ့၏။ Township ေခၚ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး အဆင့္အထိ Organizer ေခၚ အားကစားေရးမႉး မ်ားကို ခန္႔ထားခဲ့သည္။ ထုိ အားကစားေရးမႉးမ်ားသည္ တၿမိဳ႕လုံး၊ အထူးသျဖင့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းမ်ား၌ အားကစား နည္းျပမ်ား ျဖစ္႐ုံမက အားကစား ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးၾက၏။ ေဘာလုံး၊ ေဘာ္လီေဘာ၊ ဘက္စ္ကက္ေဘာ၊ ၾကက္ေတာင္၊ သားေရကြင္း စသည့္ အသုံးအေဆာင္ မ်ားကို အလုံအေလာက္ ထုတ္ေပးတတ္ ၾက၏။ ကိုယ္တိုင္လည္း သင္ၾကားေပး၏။ သံလုံးပစ္၊ သံျပားပစ္၊ လွန္တံပစ္ စေသာ “ေျပး၊ ခုန္၊ ပစ္” နည္းမ်ား ကိုလည္း သင္ၾကားေပး ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တ၀န္းလုံးရွိ လူငယ္မ်ားသည္ အားကစားႏွင့္ မစိမ္းခဲ့ၾကေခ်။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေက်ာင္းအလုိက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ခ႐ုိင္အလုိက္၊ အားကစားနည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ၿပိဳင္ပြဲ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေသာ အခါ ၿမိဳ႕နယ္ခ႐ုိင္မ်ားမွ၊ ထူးခၽြန္ေသာ အားကစား သမားမ်ား ေပၚထြန္းခဲ့ရာ၊ ႏိုင္ငံျပင္ပ၌ ကၽြန္းဆြယ္ကဲ့သုိ႔ ပြဲမ်ားတြင္ သြားေရာက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ အတြက္လည္း အဆင္သင့္ အေနအထား ေလ့က်င့္ၿပီးသား ျဖစ္ခဲ့သည္။ မ်ဳိးဆက္ တဆက္ၿပီး တဆက္ မျပတ္ခဲ့ေပ။ ကၽြန္းဆြယ္၌ ေဘာလံုးဗိုလ္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ အေျပး၊ အခုန္၊ ေရကူး၊ အေလးမ စသည့္ အားကစားနည္း အမ်ားအျပား တြင္လည္း “ကၽြန္းဆြယ္စံခ်ိန္” ကို ျမန္မာက တင္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ အထက္ပါ ၿမိဳ႕နယ္ အားကစားေရးမႉးမ်ား ဘယ္အခ်ိန္က ေပ်ာက္သြားသည္ မသိ၊ ေက်ာင္းအလုိက္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အလုိက္ ပြဲမ်ားလည္း မထြန္းကားေတာ့။ ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ေဘာလုံး အပါအ၀င္ အားကစား ၿပိဳင္ပြဲမ်ားလည္း ေပ်ာက္ပ်က္႐ံုမက၊ ၿမိဳ႕နယ္ အမ်ားအျပားရွိ ေဘာလံုးကြင္းမ်ားကုိပါ အာဏာရွိသူတခ်ဳိ႕က သိမ္းယူ သြားသျဖင့္ လူငယ္မ်ား မိမိ ၀ါသနာပါရာ ေျပးခုန္ပစ္ ကစားစရာ ေနရာမ်ားပါ ပေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္။ ဤတြင္ SEA Games ႀကီးသုိ႔လည္း အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ သြားေရာက္သည့္တုိင္၊ အေျခမခုိင္ သျဖင့္ အားကစား မ်က္ႏွာစာ၌ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရ ေပသည္။

ယေန႔ ၂၀၁၃ ၌ကား အိမ္ရွင္အျဖစ္ က်င္းပခြင့္ ရခဲ့သည္။ အားလံုး တက္ႂကြခဲ့ၾကသည္။ တို႔တုိင္းျပည္ ဟူေသာ တုိင္းခ်စ္ ျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္ တုိးပြားလာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ အျမင္ က်ဥ္းေျမာင္းသူ တစုက ဤပြဲကုိ တာ၀န္ခံ က်င္းပျခင္း၌ ေငြေတြ ဘီလီယံႏွင့္ ခ်ီၿပီး ကုန္သျဖင့္ မလုပ္သင့္ဟု ေျပာဆုိ ေရးသားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါကို ပကာသနဟု ထင္ၾကသည္။ အလြန္ မွားယြင္းေသာ အယူအဆျဖစ္၏။ အေရွ႕ေတာင္ အာရွရွိ ၁၀ ႏိုင္ငံမွ် ပါ၀င္ေသာ အားကစားပြဲ မ်ားကုိ လက္ခံ က်င္းပႏိုင္ျခင္း ဟူေသာ ဂုဏ္သည္ ေငြႏွင့္ ႏႈိင္း၍မရပါ။ ဂုဏ္ ဟူရာ၌ အေပၚယံ ပကာသနကို ေျပာျခင္း မဟုတ္၊ တုိင္းျပည္၏ သိကၡာ၊ တုိင္းျပည္၏ ပံုရိပ္ျဖစ္သည္။ ဤမွ် ႀကီးက်ယ္ေသာ အလုပ္ႀကီးကုိ လုပ္ျပျခင္းျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အထင္ေသး ခံခဲ့ရျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ ႏိုင္သည္။ ျပည္ပ အနီးအနား ႏုိင္ငံေလးမ်ားတြင္ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ား အႏွိမ္ခံေနရသည္။ အထင္ေသး ခံေနရသည္။ ျမန္မာ ဆုိလွ်င္ ေအာက္က် ေနာက္က် တိုင္းျပည္ဟု သတ္မွတ္ ေနၾကသည္။ ဤ အထင္အျမင္ဆုိးကုိ ေခ်ဖ်က္ရမည္။ ျမန္မာဟူသည္ ဤသုိ႔ ဟူ၍ ျပႏုိင္ရမည္။ အားကစားျပ႐ံုႏွင့္ မလံုေလာက္ဟု ဆုိလွ်င္ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤပြဲသည္ အားကစားျပ႐ံု မဟုတ္ေခ်။ ျမန္မာမ်ား မည္မွ် သိကၡာရွိေၾကာင္း၊ စည္းကမ္းရွိေၾကာင္း၊ အဆင့္အတန္း ရွိေၾကာင္းကိုပါ ျပႏုိင္ေသာ ပြဲျဖစ္၏။ အတိုဆံုး ေျပာရလွ်င္ ဤပြဲသည္ ျမန္မာ့သိကၡာကို ျပန္လည္ ပင့္တင္ေပးေသာ ပြဲျဖစ္ရမည္။

“ဖြင့္ပြဲ” ကို ျမင္ရေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ား မျမင္စဖူး အထူးအားရ သြားၾကသည္။ တုိ႔ျမန္မာက ဒါမ်ဳိးလုပ္တတ္ပါ လားဟု အံ့ၾသၾကရ၏။ ဤ စိတ္ဓာတ္သည္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မဟုတ္၊ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ကုိယ့္လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ခင္ရေကာင္းမွန္း သိေသာ စိတ္ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဤစိတ္ အေျခခံလ်က္ ပြဲေပါင္းစံုကုိ အားေပးၾကသည္။ ေဘာလံုးပြဲကုိ အထူး အားေပးၾကသည္။ ျမန္မာ ပရိသတ္သည္ မဆီမဆုိင္ အဂၤလန္ျပည္၊ မန္ခ်က္စတာ အသင္းကိုပင္ သူ႔ေဆြမ်ဳိးကဲ့သုိ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရာ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အသင္းကို ဆုိလွ်င္ အဘယ္ ဆုိဖြယ္ရာ ရွိပါမည္နည္း။

ထုိသုိ႔ သူတို႔ ခ်စ္ခင္ေသာ ျမန္မာေဘာလံုး အသင္း ကစားရာ ပြဲတုိင္းကုိ အႀကိတ္အနယ္ ေငြကုန္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး အားေပးခဲ့ ၾကရင္း ဒီဇင္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႔ ပြဲမွာကား၊ မမွန္ကန္ေသာ နည္းမ်ားဟု ယူဆစရာ ရွိေသာ အျဖစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာ ေဘာလံုး အသင္း အုပ္စုမွ ထြက္ခဲ့ရ၏။ လူငယ္မ်ားကို မဆုိပါႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးအေမမ်ားပင္ မေၾကမခ်မ္း ၀မ္းနည္းၾကရ၏။ ကစားသမားမ်ားေရာ၊ ပရိသတ္ေရာ၊ ေဘာလံုးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ပါ မက်န္၊ မ်က္ရည္က် ၾကရ၏၊ ဘာမ်က္ရည္နည္း။

ေဒါသမ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္၏။

မေၾကမခ်မ္း မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္၏။

ယူႀကံဳးမရ မ်က္ရည္မ်ားျဖစ္၏။

ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါလား … ဟူေသာ အသိတြင္၊ အက်ႌကုိခၽြတ္၍ မီး႐ႈိ႕သည္ အထိ ေပါက္ကြဲၾကေတာ့သည္။ မီး႐ိႈ႕သည့္ ကိစၥကား ဥပေဒႏွင့္ မညီေပ။ ရဲအမႈ ျဖစ္သြားသည္။ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျဖရွင္းၾကရသည္။

သုိ႔ေသာ္… ဤကိစၥက ၿပီးမသြားသင့္ေပ။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဤသုိ႔ ျဖစ္ရေၾကာင္း အေျဖရွာ ရမည္။

မတရားေသာ နည္းျပ၊ မမွန္ကန္ေသာ ဒုိင္လူႀကီး ဆုိၿပီး ထုိသူမ်ားကုိ သတ္ပစ္သည့္တုိင္၊ အေျဖက “အ႐ံႈး” ရၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။

အေျဖမွာ သင္ခန္းစာယူဖို႔ျဖစ္၏။

အေလ့အက်င့္၊ အေျခခံ နည္းခဲ့ရေသာ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိလူမ်ဳိးကို အထင္မႀကီး၊ အားမကိုး၊ တုိင္းတပါးသားကုိ အထင္ႀကီး သည္၊ အားကုိးသည္၊ အခုေတာ့ မိမိအားကုိးသူက မိမိကုိ နင္းေခ်သြားခဲ့ၿပီ။ ပက္လက္လန္ လဲက်န္ခဲ့ၿပီ။ သူမ်ား အသင္းေတြကုိ ၾကည့္လွ်င္၊ နည္းျပအားလံုး သူတုိ႔ လူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ႏိုင္သည္။ သူတို႔က အဆက္မျပတ္ အေလ့အက်င့္ ရွိခဲ့ၾကသည္ကုိး။ ေဘာလံုးသမားေကာင္း တေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဆုိသည္မွာ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ စခန္းသြင္း ေလ့က်င့္႐ံုႏွင့္ မရႏုိင္။ ေမြးကတည္းက စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ကာယ ပူးတြဲေလ့က်င့္ခဲ့ရန္ ျဖစ္ေလသည္။ ကုိယ့္လူ ေတြမွာက ရပ္ကြက္ထဲ၊ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပင္၊ ေဘာလံုးကြင္း မရွိ၊ သည္ေတာ့ ပက္လက္လန္ ရတာမဆန္း။

ပရိသတ္ကုိ ႀကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရ ပါဦးမည္။

ပဲြ တ၀က္ေလာက္ ကတည္းက “မမွန္ကန္” မွန္း သိလာရ ေသာ္လည္း၊ ပြဲၿပီးသည္ အထိ မေသာင္းက်န္း ခဲ့ၾကေပ။ ပြဲၿပီးမွ ျဖစ္ျခင္းက၊ ကိုယ့္ဇာတ္ႏွင့္ ကုိယ့္အရပ္မို႔ ရွင္း၍ ရသည္။ ပြဲပ်က္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ၾကျခင္းသည္ ႏုိင္ငံဂုဏ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ေနခဲ့မိေသာ အျဖစ္က ပြဲပ်က္ေအာင္ လုပ္မိသည္ အထိ၊ အဆင္ျခင္ကင္းမဲ့ေအာင္ မပုိ႔ခဲ့ သျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ျပည္သူ႔နီတိ မသင္၊ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလည္း အၿမီးက်က္ အၿမီးစားေတြအၾကား ႀကီးျပင္း ၾကရေသာ လူငယ္မ်ားသည္၊ မိမိတို႔ဘာသာ ေလ့လာမႈျဖင့္ စည္းကမ္း နားလည္သူမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကရသည္။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကြမ္းတံေတြး ပစ္ခနဲေထြးတတ္ေသာ လူမ်ား၊ ျမင္းက်ားမွ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ မလုိက္နာေသာ လူမ်ား၊ ကား မရပ္ရ ေနရာ၌ ကားရပ္ေသာ လူမ်ား၊ ေတြ႔ရာ ေနရာ၌ အမႈိက္ပစ္ေသာ လူမ်ား၊ မိမိအိမ္ အတြင္း စိတ္တုိင္းက် အသံက်ယ္ေအာင္ စက္ဖြင့္ေသာ လူမ်ား၊ ရပ္ကြက္တြင္း အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေစ်းေရာင္းေသာ လူမ်ား၊ ေအာ္လံ၊ ေဆာင္းေဘာက္စ္ျဖင့္ အသံက်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ၿပီး အလႉခံေသာ လူမ်ား၊ ရပ္ကြက္အၾကား မုိက္က႐ုိဖုန္း သံုးၿပီး စာသင္ေသာ လူမ်ား၊ တရား ေဟာေျပာသူမ်ား စသျဖင့္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ လူေတြ တၿပံဳတမ ရွိေနေသးသည္။ ဒီမိုကေရစီကုိ တလြဲအဓိပၸာယ္ ေကာက္ၿပီး ရမ္းကား ခ်င္သူမ်ား ရွိေနေသးသည္။ ထုိလူမ်ား တဦးခ်င္း စည္းကမ္း ရွိလာမွသာ ႏိုင္ငံသည္ တကယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ဆက္တင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္ေလသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက အိမ္ရွင္အျဖစ္ လက္ခံက်င္းပခဲ့သည့္ ၂၇ ႀကိမ္ေျမာက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အားကစားၿပိဳင္ပြဲမွ စ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားတတ္ေသာ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ေလးစား ခ်စ္ခင္ေသာ၊ စည္းကမ္း ဥပေဒကို တိတိက်က် လိုက္နာတတ္ေသာ၊ ယဥ္ေက်းၿပီး ဂုဏ္သိကၡာ ျမင့္မားသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာလူမ်ိဳးအျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း ေစာင့္ထိန္းၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။