ဝါးကပ္ေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ မလုံမၿခဳံ ကာရံထားတဲ့ စာသင္ခန္းရဲ႕ ၿခံစည္းရိုးအျပင္မွာ “အေျခခံပညာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းခြဲ ၊ ဂါတ္ထုေက်း႐ြာ၊ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕”ဆိုတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္သာ မရွိရင္ ဒီေက်ာင္းဟာ အစိုးရ ေက်ာင္း ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ ယုံမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေဆြးေျမ့ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ စာသင္ခန္းရဲ႕ ဝါးထရံေတြဟာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ဖတ္စာအုပ္မွာ ပါတဲ့ ေရသည္ျပဇာတ္ ထဲက အဖာတစ္ရာနဲ႕ ေရသည္မိန္းမရဲ႕ထဘီ ထက္ေတာင္ အေျခအေနဆိုး႐ြားေနတယ္လို႔ ေျပာရမလိုပါ။
“က်မတို႔ ကေလးေတြ ဒီလိုပဲစာသင္တယ္”လို႔ ေဒၚဇမိဆားက ခ်က္ခ်င္း ငိုခ်လိဳက္ေတာ့မယ့္ဟန္နဲ႕ ေျပာပါတယ္။
ေဒသခံလည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာမ ေဒၚဇမိဆားက ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာလုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။
ကခ်င္ျပည္နယ္က ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ေလးဟာ ပူတာအိုၿမိဳ႕နဲ႕ မိုင္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေဝးပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြက ကခ်င္လူမ်ိဳးထဲက မ်ိဳးႏြယ္စု တစုျဖစ္တဲ့ ရဝမ္ တိုင္းရင္းသားေတြပါ။ သူတု႔ိရဲ႕ ေဒသက လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲၿပီး အေအးဒဏ္ လြန္ကဲတာေၾကာင့္ ေဒသခံ မဟုတ္သူေတြ လာေရာက္ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ ခက္တဲ့ ေနရာေဒသလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္တခြင္လုံး ေနေရာင္မျမင္ရေအာင္ အုံမိူင္းခ်မ္းတုန္ေနေပမယ့္ ေနာင္မြန္ ၁ရပ္ကြက္ အိမ္တအိမ္မွာ စုထိုင္ ေနၾကတဲ့ ေဒသခံ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြရင္ထဲမွာေတာ့ ပူေလာင္ေနပါတယ္။
သူတို႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန ေရာက္လာတဲ့ သတင္းေထာက္ကို ေတြ႕ဖို႔ စုစည္းၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာပါ။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္က ဆရာ ဆရာမေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဒုကၡအ၀၀ကို ေျပာဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုနီးပါး ရွိၿပီ လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာလုပ္သက္ ၂၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဦးစေခါန္ဝန္တီးက “က်ေနာ့္ လုပ္သက္ တေလွ်ာက္မွာ ထူးထူး ခြၽန္ခြၽန္ႀကီး ျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးဆိုတာ ဒီေနာင္မြန္မွာ မျမင္ဖူးပါဘူး”လို႔ ၾကမ္းျပင္ကို ငုံ႕ၾကည့္ရင္း ေျပာပါတယ္။
ဦးစေခါန္ဝန္တီးဟာ သူသင္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြ ပညာေရးမွာ မေအာင္ျမင္တာကို ၾကားရတိုင္း၊ စာေမးပြဲ ေအာင္ စာရင္း ေတြမွာ အက်အဆုံးမ်ားတာကို ရင္ဆိုင္ရတိုင္း ဆရာအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ စိတ္ပ်က္ အားေလ်ာ့မႈကို မၾကာခဏခံစားေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားေနတဲ့ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြ
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ အထက္တန္းေက်ာင္း ၂ေက်ာင္း၊ အထက္တန္း(ခြဲ) ၁ေက်ာင္း၊ အလယ္တန္း (ခြဲ) ၅ေက်ာင္း၊ မူလတန္း ၂၉ ေက်ာင္း စုစုေပါင္း ေက်ာင္းေပါင္း ၄၀ ၊ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပညာသင္ႏွစ္ ၁ ႏွစ္ စလိုက္တိုင္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဆီကို ဖတ္စာအုပ္ေတြ ၁ အုပ္မွ အခ်ိန္မီ မေရာက္ပါဘူး။
လုပ္သက္ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဦးေခေဒါင္ဝိက “ပုံႏွိပ္စာအုပ္က အခ်ိန္မီ မေရာက္ဘူး။ ေရာက္တာေတာင္မွ မေလာက္ဘူး။ တခ်ိဳ႕အတန္းေတြ ဆိုရင္ လုံးဝမရတဲ့ ဘာသာေတြ ရွိတယ္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဆိုး႐ြားဆုံးကေတာ့ အနာဂတ္ကို အဆုံးျဖတ္ေပးတဲ့ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ ပုံႏွိပ္ ဖတ္စာအုပ္ေတြဟာ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ကို စာသင္ႏွစ္ ကုန္ခါနီး နိုဝင္ဘာလေလာက္မွ ေရာက္လာတတ္တာပါပဲ။
“ႏွစ္ဆုံးတဲ့အထိ တခ်ိဳ႕ ဘာသာေတြ မေရာက္ဘူး။ ၁ ဘာသာမွ မေရာက္တာလည္း ရွိတယ္” လို႔ ဦးေခေဒါင္ဝိ က ဆိုပါတယ္။
ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဖတ္စာအုပ္အနည္းငယ္ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ ေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္လည္း သူတို႔ရဲ႕ ကံတရားကို မဲႏွိုက္ စမ္းသပ္ ရပါေသးတယ္။
“၁၀တန္း ျမန္မာကဗ်ာ ၁၅အုပ္ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ မဲစနစ္နဲ႕ မဲနိူက္ၿပီးေတာ့ မဲေပါက္တဲ့ ကေလးကို ေပးလိုက္တာ၊ ေနာက္တေခါက္ ၇အုပ္ေလာက္ ရတယ္ဆိုရင္ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မဲႏွိုက္ၿပီး ထပ္ေပးတယ္။ ႏွစ္ခါ ေလာက္ပဲ ေရာက္တယ္။ အခု မလာေတာ့ဘူးလုံးဝ”လို႔ ဦီးေခေဒါင္ဝိက ေျပာပါတယ္။
ဖတ္စာအုပ္မရွိတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔ထက္ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ အစ္ကို အစ္မေတြ အဆက္ဆက္ လက္ေျပာင္းကိုင္ ခဲ့တဲ့ ႏြမ္းေၾကစုတ္ၿပဲၿပီး အတခ်ိဳ႕အဖုံးမရွိ၊ ခဲတံရာ ျခစ္ရာေတြနဲ႕ စာအုပ္ေတြကို သုံးၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉး ဦးဝင္းေအာင္ကေတာ့ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်ာင္းေတြမွာ ဖတ္စာအုပ္ အျပင္ ပညာသင္ၾကားေရးပိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္လု႔ိ လိုအပ္တာ လုံးဝမရွိဘဲ ပိုလွ်ံေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီ့အျပင္ ဦးဝင္းေအာင္က “ကခ်င္ျပည္နယ္ထဲမွာ ဒီေနာင္မြန္က ဆရာ ဆရာမ နဲ႕ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳးလည္း ကိုက္လု႔ိ ပိုေတာင္ ပိုလွ်ံတယ္။ ဖတ္စာအုပ္ကလည္း မေရာက္တာ မရွိပါဘူး။ ရာသီဥတု မေကာင္းမွ နည္းနည္း ေနာက္က် တာပါ။ အၿမဲ အခ်ိန္မီ ေရာက္ပါတယ္”လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕က ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ ဖတ္စာအုပ္ မလုံေလာက္တာေၾကာင့္ ရွားရွားပါးပါး ဖတ္စာအုပ္ တခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီ ဆိုရင္လည္း ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ထိ မေရာက္ဘဲ ၈ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ရပ္ေဘာ့ၿမိဳ႕နယ္ကိုပဲ ေရာက္တာ ေၾကာင့္ သြားေရာက္ယူရပါတယ္။
“က်မတို႔က အထက ဆိုေတာ့ သင္ၾကားေရးပ်က္ကြက္လို႔ မရေတာ့ ေက်ာင္းက ႐ုံးကလူေတြကို ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ ဖိုး ေပးၿပီးေတာ့ သြားသယ္ခိုင္းရတယ္။ သယ္ယူစရိတ္က်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိုက္ရတယ္”လို႔ လုပ္သက္ ၁၃ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဒၚခ်န္ဆားက သူ႕အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ေျပာပါတယ္။
စာအုပ္ တခါသြားသယ္တိုင္း သယ္ေပးတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ဆီခ နဲ႕ စားေသာက္စရိတ္ေတြကိုလည္း ဆရာ ဆရာမ ေတြက ကုန္က်ခံရပါတယ္။
“အျပန္၊အသြားဆိုရင္ က်ပ္ တေသာင္း ေပးရတာေပါ့၊ အဲ့ဒါ ဆိုင္ကယ္ တစီးစာေပါ့”လု႔ိလည္း ေဒၚခ်န္ဆားက ဆိုပါ တယ္။
ပညာေရးပိုင္းမွာ ဖတ္စာအုပ္ေတြတင္ မကဘဲ အစိုးရက မူလတန္းေတြအတြက္ အခမဲ့ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ KG kit ေတြ ဟာလည္း ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ကို ေယာင္လို႔မွ ေရာက္မလာပါဘူး။
ဦးေခေဒါင္ဝိ ကလည္း“KG KIT ပုံးေတြ လုံးဝမေရာက္ဘူး”လို႔ လက္ေတြကို ခါရမ္းရင္း ေျပာပါတယ္။
ေနာင္မြန္ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ အလုပ္အမ်ားဆုံး အစိုးရ ဝန္ထမ္းေတြလို႔ ဆိုရ မလား ပါပဲ။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထက ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဳတာ မရွိတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲရွိတိုင္း ေမးခြန္းစာ႐ြက္ ထုတ္ဖို႔လည္း ဆရာ ဆရာမေတြ အခက္အခဲ ႀကဳံရပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်ာင္းေတြဆီကို စာေမးပြဲ ေမးခြန္း တဘာသာအတြက္ ေမးခြန္း စာ႐ြက္တ႐ြက္စီပဲ ေရာက္ လာတယ္လု႔ိ ဆရာ ဆရာမေတြက ေျပာျပပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖတဲ့အခါ ေမးခြန္းေတြကို မိတၱဴပြားဖို႔ မရွိတာေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြက ေက်ာက္သင္ ပုန္း မွာ ေမးခြန္းေတြကို ခ်ေရးေပးရပါတယ္။
ေက်ာက္သင္ပုန္းက ေသးလို႔ ေမးခြန္းမဆံ့ရင္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွွာ ခပ္ျမန္ျမန္ေရး ခပ္ျမန္ျမန္ဖ်က္နဲ႕ ေက်ာင္း သား ေတြက ေမးခြန္းေတြကို စဥ္းစားခ်ိန္မရဘဲ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေမးခြန္းကို မဖတ္လိုက္ရတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲ ေျဖနိုင္သူ သိပ္ရွားပါတယ္။
သင္ပုန္းမွာ ေမးခြန္းေတြကို ခ်ေရးေပးတဲ့အခါ ျမန္မာစာလို က်က္စာေတြကေတာ့ အဆင္ေျပေပမယ့္ သခ်ၤာတို႔ ႐ူပေဗဒ ဘာသာရပ္လိုမ်ိဳး ေမးခြန္းကိုၾကည့္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားလိုက္ တြက္ခ်က္လိုက္ မွတ္သားလိုက္ လုပ္ရမယ့္ ဘာသာရပ္မ်ိဳး ေတြ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အမွတ္ ၅၀ ဖိုးေတာင္ အနိုင္နိုင္ေျဖၾကရတယ္လို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ကေျပာပါ တယ္။
တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ေမးခြန္းတရက္ႀကိဳ ရတာမ်ိဳးဆိုရင္ ဆရာဆရာမေတြက စာ႐ြက္ေပၚမွာ ေဘာပင္နဲ႕ ညတြင္းခ်င္း ေမးခြန္း ထိုင္ေရးၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ ေျဖမယ့္ ကေလးေတြကို ေဝေပးတာမ်ိဳးကိုလည္း လုပ္ရပါတယ္။
“က်မတို႔ လက္ေရးနဲ႕ ေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ အေစာင္ ၁၀၊ အေယာက္ ၁၀၀ ရွိတယ္ဆိုရင္ ၁၀၀ လုံး ကို လက္ေရးနဲ႕ က်မတို႔ ေရးရပါတယ္”လို႔ ဝမ္းနည္းမႈေတြ ေရာစြက္ေနတဲ့ အသံနဲ႕ ဆရာမ ေဒၚမူဇီဆားက ေျပာပါ တယ္။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲနီးရင္ ကေလးေတြဆီက တေယာက္ ၁၀၀၀ က်ပ္ ႀကိဳေကာက္ ေမးခြန္းေတြကို မိတၱဴဆြဲၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီဇင္ဘာလမွာ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉး ဦးဝင္းေအာင္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆီက ေငြေၾကး မေကာက္ရဘူး လို႔ အမိန႔္ ထုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြက နဂိုအတိုင္း လက္ေရးနဲ႕ ျပန္ကူး ေရးေနၾက ျပန္ပါတယ္။
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲမွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အမွတ္ ၁၀၀ ဖိုး ေျဖဆိုရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ၅၀ ဖိုးပဲ ေျဖလိုက္ရတယ္လို႔ ဆရာ ဆရာမေတြက ဆိုပါတယ္။
ေဒၚခ်န္ဆားက “ႏွစ္တိုင္း ၁၀၀ ဖိုး ေျဖေနက်၊ ၂၀၁၆ ဒီဇင္ဘာမွာ ၅၀ဖိုးပဲ ေျဖနိုင္တယ္။ အဲ့ဒါ ေမးခြန္းစာ႐ြက္ အခက္အခဲ ေၾကာင့္ပါ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေမးခြန္းတင္ အခက္ႀကဳံတာ မဟုတ္ဘဲ စာေမးပြဲတိုင္းရဲ႕ အေျဖလႊာအတြက္လည္း ေလးတန္း၊ ရွစ္တန္းနဲ႕ ဆယ္တန္း ေတြ အတြက္သာ ရၿပီး က်န္အတန္းေတြ အတြက္ အေျဖလႊာ စာ႐ြက္ေတြလည္း မရၾကတာေၾကာင့္ စားေမးပြဲေျဖခါနီး တိုင္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဆီက ဗလာစာအုပ္ေတြ ႀကိဳေကာက္၊ အဖုံးျဖဳတ္၊ စတာပလာညွပ္ အေျဖလႊာပုံစံ အသြင္ေျပာင္းၿပီး စာေမးပြဲေျဖနိုင္ဖု႔ိ ႀကိဳးပမ္းၾကရ ျပန္ပါတယ္။
ေနာင္မြန္ေတာင္တန္းက မီးအိမ္ရွင္ေတြ
ေဒသခံ ရဝမ္ ဆရာ ဆရာမေတြက မျပည့္စုံတဲ့ ၾကားက သူတု႔ိရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ ရဝမ္ ကေလးငယ္ေတြ အနာဂတ္ အတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရင္း ေတာက္ပေနၾကတဲ့ မီးအိမ္ရွင္ေတြပါ။
ေဒသခံမဟုတ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမ အမ်ားစုကေတာ့ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နယ္မွာ တာဝန္က်ၿပီဆိုရင္ စိတ္ညစ္ၾကပါတယ္။ ေနာင္မြန္ ၿမိဳ႕အျပင္ ကားလမ္း၊ ဆိုင္ကယ္လမ္း ေပါက္တဲ့ ႐ြာေတြမွာ တာဝန္က်ရင္ ေတာ္ေသးေပမယ့္ ဒီ့ထက္ ေဝးတဲ့ ေနရာေတြကို တာဝန္က်ၿပီဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး။
ပူတာအိုၿမိဳ႕ကေန ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ အထိကို ေတာင္ေတြပတ္ၿပီး ေဖာက္ထားတဲ့ ကားလမ္းခရီးၾကမ္း ရွိေပမယ့္ ေနာင္မြန္ ၿမိဳ႕ ကို ေက်ာ္ၿပီး ႐ြာေတြနဲ႕ ပန္နန္းဒင္ၿမိဳ႕နယ္ခြဲကို တာဝန္က်တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္မယ့္ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။
ေကာ္လဲ့မွာ တာဝန္က်ေနတဲ့ ဆရာမ ခိုင္ေ႐ႊရည္ (အမည္လႊဲ)က “က်မ သူငယ္ခ်င္းက ပန္နန္းဒင္မွာ တာဝန္ က် တယ္။ သူကေတာ့ ၾကားၾကားခ်င္း ငိုတာပဲ။ က်မတို႔က ေကာ္လဲ့မွာ က်တာ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရ ေတာ့မွာေပါ့” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ပန္နန္းဒင္ၿမိဳ႕က ေကာ္လဲ့႐ြာကေန သြားမယ္ဆို ဆိုင္ကယ္လမ္း တဝက္ ေျခလ်င္တဝက္ ၂ရက္ေလာက္ ခရီးဆက္ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ပန္နန္းဒင္မွာ စားေရရိကၡာ ဝယ္ယူဖို႔ ရွားပါးတာပါ။ ဆန္ကို တာဝန္က်တဲ့အခ်ိန္ တခ်ိန္လုံး ေန႕စဥ္ ခ်က္စားနိုင္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ပူတာအိုၿမိဳ႕ ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ကေန ဝယ္လာမွ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စားနိုင္ ေသာက္နိုင္မွာပါ။
ပန္နန္းဒင္ထက္ ေဝးလံတဲ့ မဒိန္၊ တဘူဒမ္း အမည္ရွိတဲ့ ႐ြာကေလးေတြမွာ တာဝန္က်တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ေတြ လည္း ရွိပါတယ္။
ဆရာ ဆရာမေတြက လကုန္လို႔ လစာထုတ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ကို လာေရာက္ယူရပါတယ္။ စာေရး ဝန္ထမ္း ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ စာေရးဝန္ထမ္းက အစား လာေရာက္ထုတ္ယူေပးတာ ရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕႐ြာေတြ က ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ ေနာင္မြန္ထိကို အသြား အျပန္ ၂ပတ္ခန႔္ အခ်ိန္ယူၿပီး လစာ လာေရာက္ထုတ္ယူ ရပါ တယ္။
ခက္ခက္ခဲခဲ လစာလာထုတ္ယူရင္းကေန ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ ၂၀ ေက်ာ္ရဲ႕ လစာေတြ နဲ႕ ေဒသေျပာင္းေ႐ႊ႕စရိတ္ က်ပ္သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ကို ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ ပညာေရးမႉးေဟာင္းက ယူသြားၿပီး မႏၲေလးတိုင္း ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားပါတယ္။
လက္ရွိ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႉး ဦးဝင္းေအာင္က “သူက သူယူသြားတဲ့ သိန္း ၂၀၀ ေက်ာ္ကို ျပန္ၿပီး ဆပ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အခုေတာ့ သူက ေညာင္ဦးမွာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ လစာ၊ ေျပာင္းေ႐ႊ႕စရိတ္ေတြကေတာ့ ဒီေန႕ထိ ျပန္မရၾကပါဘူး။
ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ ေဒသေျပာင္းေ႐ႊ႕စရိတ္ အျဖစ္ တဦးကို ၂သိန္း ရစရာ ရွိတဲ့သူေတြ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၁သိန္း ရရမယ္နဲ႕ တြက္ခ်က္ ညည္းၫူ ေနၾကတုန္းပါပဲ။
ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ တိုင္စာကလည္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆီကို တကယ္ေရာက္ မေရာက္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ ဆီ မွာမွ အေျဖရွာမရပါဘူး။
ကခ်င္ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေမးျမန္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္သြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမးျမန္းခြင့္ မရ ခဲ့ပါဘူး။
ေဒၚခ်န္ဆား ကေတာ့ “လစာမရတဲ့ ဆရာမေလးေတြက ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ နည္းနည္း ဟလိုက္တာနဲ႕ မဒိန္ ေရာက္ခ်င္သလား။ တဟြန္ဒမ္း ေရာက္ခ်င္သလားလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ သူတို႔က အဲ့ဒီေနရာ ဒီေလာက္ ေခါင္တဲ့ ေနရာ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ဘူး၊ အဲ့ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံ မရရင္လည္း ေနေတာ့ ဘယ္သူကမွ မေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ၿငိမ္ေန ၾကေတာ့တာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
အျခားေဒသကေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တာဝန္က်လာတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေဒသ မဟုတ္ တာက တေၾကာင္း၊ ေဝးလံေခါင္လြန္းၿပီး သြားေရးလာေရး ခက္ခဲတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာင္မြန္ ေတာင္တန္း ေတြ ေပၚေရာက္လာတဲ့ မီးအိမ္ရွင္ေတြကေတာ့ အေအးဒဏ္၊ ကုန္ေဈးႏႈန္းဒဏ္ နဲ႕ ဆက္သြယ္ေရး ျပတ္ေတာက္မႈ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ၾကာၾကာ မထြန္းလင္းနိုင္ၾကဘဲ ေနရပ္နဲ႕ နီးတဲ့ ေနရာေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြား ၾကတာ မ်ားပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဒီမိုကေရစီ ပါတီ (KSDP) က ဦးဖုန္လတ္က “ဒီလိုေခါင္တဲ့ ေဒသက်ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြလည္း မေနခ်င္ၾကဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးက ပညာေရးမွာ ေနာက္က်တယ္။ က်န္တာေတြမွာလည္း ေနာက္က်ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲေစခ်င္ၿပီ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဦးဖုန္လတ္က ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြက ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အနာဂတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးငယ္ ေတြ အားလုံးကို ဖတ္စာအုပ္ စုံစုံလင္လင္နဲ႕ စာသင္ရၿပီး ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ အေထြေထြ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) နိုင္လို႔ အစိုးရ ျဖစ္လာၿပီး ပညာေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ထားပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ႀကီးႀကီးမားမား ေတြထက္ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ဖတ္စာအုပ္ေတြ အေျဖလႊာေတြ ေမးခြန္းစာ႐ြက္ေတြ စုံစံုံလင္လင္ရဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပး လိုခ်င္ ၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ အတြင္းမွာ အစိုးရသစ္ရဲ႕ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ မ်ိဳးသိမ္းႀကီး က စြမ္းေဆာင္ရည္ မေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို သူ႕ထိုက္သူ႕ကံနဲ႕ ေဝးလံတဲ့ ေဒသေတြကို ေျပာင္း ေ႐ႊ႕ ေစမယ္လို႔ ေျပာဆိုလိုက္တာကလည္း ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕က ဆရာ ဆရာမေတြ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြ အတြက္ေတာ့ အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေစပါတယ္။
မတ္လ ၁ ရက္မွာေတာ့ နိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးက႑ကို ဘက္စုံ မွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း တိုးတက္ေစဖို႔နဲ႕ ဘဝတသက္တာ ပညာသင္ယူမႈ အခြင့္အလမ္း ေတြ အတြက္ NLD အစိုးရရဲ႕ ၅ႏွစ္ စီမံကိန္းအျဖစ္ အမ်ိဳးသားပညာေရး မဟာဗ်ဴဟာစီမံကိန္းကို ေရးဆြဲထားၿပီလို႔ ဆိုပါ တယ္။
အမ်ိဳးသားပညာေရး မဟာဗ်ဴဟာ စီမံကိန္းအရ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးမွာ အလြတ္ က်က္မွတ္ေျဖဆိုၾကတဲ့ စာေမးပြဲ စနစ္ ေတြထက္ ဘဝတသက္တာ သင္ယူနိုင္မႈအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကြၽမ္းက်င္မႈ၊ ပညာေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ၊ နိုင္ငံတကာ က ခ်မွတ္ထားတဲ့ သင္ယူမႈ ဆိုင္ရာစံေတြကို စစ္ေဆးအကဲျဖတ္တဲ့ စာေမးပြဲစနစ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမယ္ လို႔လည္း သိရပါတယ္။
ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕က ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အစိုးရသစ္ရဲ႕ ပညာေရး စီမံကိန္း အသစ္ ေတြနဲ႕ အတူ လုံေလာက္တဲ့ ဖတ္စာအုပ္၊ အေျဖလႊာစာအုပ္ေတြ သူတို႔ဆီကို ေရာက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။
လက္ရွိမွာေတာ့ ပညာေရးမွာ ေအာင္ျမင္ၾကတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕က လူငယ္ေတြက တကၠသိုလ္ ဝင္တန္း မေအာင္ျမင္ၾကရင္ ေဒသ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေရခဲေတာင္မွာ ေဆးျမစ္ ေဆးဥ တူးတာ ေရခဲေတာင္တက္ခရီး လာၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြကို ေန႕စားခနဲ႕ လိုက္ထမ္းတာေတြ ငါးမွ်ားတာ လယ္လုပ္တာေတြနဲ႕ပဲ အသက္ ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကပါတယ္။
ေရခဲေတာင္မွာ ေဆးျမစ္ေဆးဥ ရွာရတဲ့ အလုပ္က မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ဖူလုံေပမယ့္ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္း ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေဆးျမစ္ရွာသူေတြမွာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ အသက္ဆုံးပါးၿပီး အိမ္ကို ျပန္မလာနိုင္ေတာ့တာေတြ ရွိသလို ေခ်ာက္ ကမ္းပါးေတြထဲ က်သြားလို႔ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြ ရၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ဦးစေခါန္ဝန္တီး၊ ဦးေခေဒါင္ဝိနဲ႕ ေဒၚခ်န္ဆားတို႔က သူတို႔ စာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြ ေရခဲေတာင္မွာ ေဆးျမစ္ ေဆးဥ တူးတဲ့ အလုပ္ လုပ္ေနတာေတြ႕ရင္ သူတို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ပညာေတြက အသုံးမဝင္ပါလား လို႔ေတာင္ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
မျပည့္စုံမႈေတြၾကားက ပညာသင္ၾကားရင္း တကၠသိုလ္ဝင္တန္းကို ရွားရွားပါးပါး ေအာင္ျမင္ၾကသူေတြကေတာ့ ဆရာ အတတ္သင္ သင္တန္းေတြ တက္ၿပီး ေနာင္မြန္ၿမိဳ႕မွာပဲ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ တာဝန္က်ဖိဳ႕ ေလွ်ာက္ကာ သူတို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ပညာတတ္ေျမာက္ေရး အိပ္မက္ကို ဆက္မက္ ေနၾကပါတယ္။
ေဒၚခ်န္ဆားကေတာ့ “က်မ စာသင္ေပးရတဲ့ ကေလးေတြကို ေဆးျမစ္ မုဆိုးေတြေတာ့ ထပ္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ပညာ တတ္ အေနနဲ႕ အသက္ေမြးေနတာမ်ိဳးပဲ က်မက ျမင္ခ်င္တာ”လို႔ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment