“ဗမာစကား လာမေျပာနဲ႔ ၊မၾကားခ်င္ဘူး” လို႔ မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းမွ ကေလးငယ္တဦးက သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ သတင္းေထာက္ကို စူးစူးရဲရဲေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။
သတင္းေထာက္လည္း တအံ့တၾသနဲ႕ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး “ ငါ ကရင္စကားေျပာရင္ မင္းနားလည္ မလားလို႔ “ အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေျပာရင္း ေငးလို႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းက ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ဗန္းေမာ္ ခ႐ိုင္၊ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ထဲက ကခ်င္စစ္ေျပးေရွာင္ ဒုကၡသည္ ၁၁၀၀ ေက်ာ္ကို ခိုလံႈခြင့္ေပးထားတဲ့ ႏွစ္ျခင္းခရစၥယာန္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းတခုပါ။
ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ကေလးငယ္က စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္က မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္ စခန္းနဲ႕ ၄ ဖာလံု ခန္႔သာ ကြာေ၀း တဲ့ ရြာ ၅ ရြာမွာ တပ္မေတာ္ နဲ႔ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KIA) တို႔ တို္က္ပြဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စစ္ေဘး ေရွာင္လာသူ ၂၀၅ ဦးထဲက တေယာက္။
သူ႔နာမည္ ဘယ္သူလဲ ။ ဘယ္ရြာကေန စစ္ေရွာင္လာသလဲ ဆိုတာ ေမးခြင့္မရလိုက္ပါဘူး။
တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားေနတဲ့ ရြာ ၅ ရြာေတြက လိုက္ကာေက်းရြာ၊ မုန္းလူ ေက်းရြာ၊ ေဂ်ေဆာန္းေက်းရြာ ၊ ဖာဂါရိုင္ေက်းရြာ နဲ႕ ေကာင္းခါပါ ေက်းရြာတို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္း တာ၀န္ခံ ဦးေနာ္မိုင္က ေျပာပါတယ္။ ဦးေနာ္မိုင္က စက္ တင္ဘာလ ၁၈ ရက္မွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ တပ္ရင္း ၈၆ က လိုက္ကာေက်းရြာမွာ ရွိတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းကို ဓာတ္ပံုရိုက္ မယ္လို႔ ေျပာကာ စစ္ေၾကာင္းမ်ား တက္သြားၿပီးေနာက္မွာ KIA နဲ႕ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္မႈမ်ား စတင္ျဖစ္ပြားေတာ့တာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“သူတို႔သြားေနတာ KIA နယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကိုသြားေနေတာ့ KIA ဘက္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆက္သြယ္ေပး တယ္၊ KIA က ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆို ၂နာရီေလာက္ေစာင့္၊ အေၾကာင္းျပန္မယ္ ေျပာေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းေတြက မေစာင့္ ဘူး ဆိုၿပီး စပစ္ေတာ့တာပဲ” လို႔ ဦးေနာ္မိုင္က သူႀကံဳခဲ့ရတာကို ေျပာပါတယ္။
အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားခ်ိန္မွာ ရြာ၅ ရြာအတြင္း ရြာသူ/သား ၂၀၀ ေက်ာ္ ပိတ္မိေနတာေၾကာင့္ မိုင္းေခါင္ ဒုကၡသည္စခန္းတာ၀န္ခံမ်ားက တပ္မေတာ္မွ တပ္ရင္းမွဴးမ်ားကို တိုက္ပြဲ ရပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ “ငါတုိ႔လည္း စစ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ အထက္အမိန္႔ပဲ” လို႔သာ ျပန္ေျပာတယ္လု႔ိ မိုင္းေခါင္စခန္း တာ၀န္ခံမ်ားက ဆိုပါတယ္။
ေဒသခံေတြက တိုက္ပြဲၾကားမွာ ၂ရက္ခန္႔ ပိတ္မိေနခဲ့ၿပီး စက္တင္ဘာလ ၂၀ ရက္မွာေတာ့ KIA မွ အရာရွိ မ်ားက ေတာလမ္းမ်ားကို ရွင္းၿပီး မိုင္းေခါင္စခန္းသို႔ သြားႏုိင္မယ့္ လမ္းအထိ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ လို႔ စစ္ေရွာင္လာသူ ေတြက ေျပာပါတယ္။
ေကာင္းခါပါေက်းရြာက စစ္ေရွာင္လာသူ ေဒၚဆိုင္းဂ်ာက မနက္ ၁၀ နာရီက ေန႔လယ္ ၃နာရီ ေတာလမ္းကို ေလွ်ာက္ခဲဲ့ ရၿပီး လမ္းမွာ စစ္ေၾကာင္းေတြသြားတဲ့ လမ္းနဲ႔ နီးကပ္ေနတာမို႔ စကားတလံုးမွ မေျပာဘဲ လာခဲ့ရတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါ တယ္။
“စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ အေသပဲလို႔ က်မက မွတ္ထားေတာ့ အရမ္းေၾကာက္ေနတယ္၊ သူတို႔က ကခ်င္ေတြကို ေတြ႔ရင္ ဘာမွ မေမးဘဲ ေသနတ္နဲ႔ပစ္မွာ က်မသိတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ လံုး၀ မေတြ႔ရဲဘူး”လို႔ ေဒၚဆိုင္းဂ်ာက သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ ဖက္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းၿပီး ေျပာပါတယ္။
ကေလးငယ္ေတြ အပါအ၀င္ ေဒၚဆိုင္းဂ်ာတို႔လို လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းကို ထြက္ ေျပး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ေပမယ့္ မသန္စြမ္းသူနဲ႔ ဖ်ားနာေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို ၂၃ ဦးကေတာ့ ရြာေတြ အတြင္းမွာ ပိတ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခဲ့ရတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးက ေတာလမ္းျဖစ္တာက တေၾကာင္း၊ စကားတလံုးမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ ပုန္းေရွာင္ၿပီး ေျပးခဲ့ရတာက တေၾကာင္းေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသူနဲ႔ ဖ်ားနာေနတဲ ့သက္ႀကီးရြယ္အို ၂၃ ဦးကိုေတာ့ သူတို႔ မိသားစု၀င္အသီးသီးက ရြာေတြမွာပဲ ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေဂ်ေဆာန္းေက်းရြာမွ စစ္ေရွာင္လာသူ ေဒၚအာ့ပန္က “က်မ အေဖကို ေနာက္မွ ျပန္လာေခၚမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ ၊ သူဖ်ားေနတာ “ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ စစ္ေဘးေရွာင္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ တာေၾကာင့္ ကေလးေတြကလည္း တဖက္နဲ႔မို႔ သူ႔အေဖကို ထားခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
စစ္ေျပးေရွာင္လာသူေတြက သူတို႔ ခ်စ္တဲ့မိသားစု၀င္ေတြအျပင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ စပါးရိတ္သိမ္းရေတာ့ မယ့္ လယ္ေတြ ၊ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြကို ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔မွာ အ၀တ္အစား တေယာက္တစံုစီပဲ အပိုသယ္ႏုိင္ခဲ့ ပါတယ္။
မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းမွာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကတည္းက စစ္ေရွာင္လာသူ ၁၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိႏွင့္ၿပီးသားမို႔ ယခု ရက္ပိုင္း အ တြင္း ေရာက္ရွိလာတဲ့ ထပ္တိုးဒုကၡသည္ ၂၀၅ ဦးကိုေတာ့ ေနရာထိုင္ခင္း အတည္တက် မေပးႏုိင္ေသးပါဘူး။
ယခင္ ရွိႏွင့္ၿပီးသား စစ္ေရွာင္ဒုကၡသည္မိသားစုတစုကို အလ်ား ၉ ေပ၊ အနံ ၈ ေပခန္႔ သာက်ယ္တဲ့ အခန္းတခန္းစီပဲ ေပးထားႏုိင္တာ ေတြ႔ရၿပီး ေနရာထိုင္ခင္း မရေသးတဲ့သူေတြကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ရွိသူေတြက အခန္းရွိၿပီးသားသူ ေတြဆီမွာ သြားေနၾကပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးေရာ မိတ္ေဆြပါ အသိမရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေက်ာတခင္းစာ အိပ္ဖု႔ိေနရာကို စစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳတဲ့ တမံတလင္း အလြတ္ေတြမွာ ဂုန္နီအိတ္ေတြ ခင္းၿပီး ေနရာယူ ထားၾကပါတယ္။
ညပိုင္းမွာေတာ့ ဒီတမံတလင္းက သူတို႔အတြက္ အိပ္စရာေနရာ ျဖစ္ေပမယ့္ မနက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ စာသင္တဲ့ ေနရာပါ ။ တခ်ိဳ႔ကေလးေတြကေတာ့ ယာယီတဲေလးေတြမွာ စာသင္ၾကရပါတယ္။
ဒုကၡသည္ ၁၁၀၀ ေက်ာ္မွာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္ ၄၀၀ ေက်ာ္ ရွိၿပီး ကေလးအားလုံးက မိုင္းေခါင္ စစ္ေရွာင္စခန္းမွာပဲ ျပန္ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာပဲ တက္ၾကပါတယ္။ ဆရာမေတြက မနက္ ၈ နာရီခြဲကေန ေန႔လယ္ ၃နာရီေက်ာ္အထိ စာသင္ေပးပါတယ္။ စာေမးပြဲေတြကိုလည္း အစိုးရ ရဲ႕သင္ရိုးညႊန္းတန္းအတိုင္း လုပ္ေဆာင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ လြယ္အိတ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္၊ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ စတဲ့ အိတ္မ်ိဳးစံုနဲ႕ ေက်ာင္းကို လာၾကပါတယ္။ သူတို႔မွာ အျဖဴနဲ႔အစိမ္း ၀တ္စံုေတြ မရွိပါဘူး။ သူတို႔မွာရွိတဲ့ ညစ္ေထးေထး ၀တ္စံုေတြ၊ ၿပဲစုတ္ေနတဲ့ အက်ႌေတြ ၊ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ ႀကီးေနတဲ့ အက်ႌေတြကိုပဲ ၀တ္ဆင္ၿပီး ေက်ာင္းလာတက္ၾကပါ တယ္။
ေလးတန္းေက်ာင္းသား ေဇာ္မိုင္က “ ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္ “ လို႔ ေျပာပါတယ္။
မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းနဲ႕ ၿခံစည္းရိုးတခုသာျခားတဲ့ ေနရာမွာ တပ္မေတာ္၊ တပ္ရင္း ၈၆ က တပ္စုတစု စခန္း ခ်ထား ၿပီး တဖက္ က KIA ကို လွမ္းပစ္ခတ္ေနတာေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ပဲ ကေလးေတြရဲ႕ စာအံသံနဲ႕ အတူ “အုန္း” ဆိုတဲ့ ေျမျပင္ ေပၚကို လက္နက္ႀကီး က်သံေတြ ၾကားေနရပါတယ္ ။
မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းေတြမွာ စာအံသံေတြနဲ႔ အေျမာက္ဆံ က်သံေတြကို ၿပိဳင္တူ ၾကားေနရပါတယ္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တုန္းက မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္ စခန္းမွာ လက္နက္ႀကီးတလံုး က်ေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီး ၊ မုိင္းေခါင္ ၊ အထက ေက်ာင္းမွာ လက္နက္ႀကီး ၂ လံုးက် ေပါက္ကြဲခဲ့ဖူးလို႔ လက္နက္ႀကီးသံ ၾကားတိုင္း ထိတ္လန္႔ ေနတယ္လုိ႔ ဆရာမ ေတြက ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြနဲ႔စာသင္ေနတဲ့ ဆရာမေတြက “အုန္း”ဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ ခဏ ၿငိမ္သြားလိုက္ ။ စာျပန္သင္လိုက္နဲ႔ စာအံသံေတြ လက္နက္ႀကီးက်သံေတြက ေရာေထြးလို႔ပါ ။
တပ္မေတာ္၊ တပ္စခန္းရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္ ကပ္ရပ္ေနရာ ရွိတဲ့ မိုင္းေခါင္၊ အထကေက်ာင္းမွာေတာ့ လက္နက္ ႀကီးက်သံေတြ ၾကားတာနဲ႔ ေက်ာင္းသား ၂၅၀ ေက်ာ္က ေက်ာင္းမတက္ၾကေတာ့ဘဲ အိမ္ကိုျပန္ေျပးၾကတယ္လို႔ မိုင္းေခါင္ ၊ အထကေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ ဦးအမ္ထယ္ဆန္းက ေျပာပါတယ္။
မန္စီၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ကေလးေတြက ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က စလို႔ စစ္ေျပးေရွာင္ေနရတာေၾကာင့္ စာကို ေကာင္းေကာင္း မသင္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့သူကလည္း ႏွစ္စဥ္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဦးအမ္ထယ္ဆန္းက “ကေလးေတြကို စာေကာင္းေကာင္းသင္ၿပီး ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ေဒသမွာ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ဆရာ၀န္လိုမ်ိဳး အတတ္ပညာရွင္ ျဖစ္တာ လံုး၀မရွိဘူး၊ သူတို႔ကို ျဖစ္ေစခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကေလးအမ်ားစုက စစ္ေျပးဘ၀မေရာက္ခင္ ရြာေတြမွာေနရတုန္းက လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ စစ္ေျပးၿပီးေနာက္မွာ ဆရာ/မေတြရဲ႕ေျပာစကားလည္း နားမေထာင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆရာမေတြက ေျပာပါတယ္။
မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းက ဆရာမ အဂ်ာ့က “ ကေလးေတြက စာကို စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး၊ စိတ္၀င္စားတဲ့သူက သံုးပံု တပံုပဲ ရွိတယ္” လို႔ ညည္းတြားပါတယ္ ။
ထို႔ျပင္ ကေလးအမ်ားစုက ပထမတန္းအရြယ္ကေန စၿပီး ဆရာမေတြက ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ “ စစ္သား” ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ “ဗမာစစ္သားေတြကို သတ္တဲ့ စစ္သား ျဖစ္ခ်င္တယ္ “ ၊ “ KIA စစ္သား ျဖစ္ခ်င္တယ္” လို႔ ေျဖ ၾကတယ္လို႔ မိုင္းေခါင္စစ္ေရွာင္စခန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ေျပာပါတယ္။
“က်မအၿမဲ ေျပာတယ္၊ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ရမယ္၊ မင္းတို႔ဘာ မင္းတို႔ KIA ပဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခ်င္ ဘာပဲျဖစ္ခ်င္ ပညာ မတတ္ရင္ သူမ်ားခိုင္းတာခံရမယ္၊ ပညာတတ္ရင္ေတာ့ လူႀကီးလုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က စာကို စိတ္မ၀င္စားဘူး” လို႔ ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ဆိုပါတယ္။
ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ကေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာရင္း အသံေတြ တိမ္၀င္သြားပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို စုိးရိမ္ေနတဲ့ ပံုေပၚေနပါတယ္။
ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ကေလးေတြက သူတို႔ KIA စစ္သားျဖစ္မွ သူတို႔ မိဘေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ္ ၊ သူတို႔ ေနထိုင္တဲ့ အိမ္ေတြကေန ထြက္မေျပးရမွာဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္ေနတယ္လို႔ ရွင္းျပပါတယ္။
ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ ကစားရင္လည္း စစ္တိုက္တိုင္းပဲ ကစားၾကၿပီး ဆရာမေတြက အဲ့ဒါေတြ မေဆာ့ရဘူးလို႔ ေျပာ ရင္လည္း ကြယ္ရာမွာ ေဆာ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕စိတ္မွာ သူတို႔ဘ၀ လံုၿခံဳဖို႔ “KIA စစ္သား လုပ္ ခ်င္တယ္” ဆိုတဲ့ စိတ္ဟာ မိဘေတြက ႐ုိက္သြင္းေပးတာ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေျပာဆိုေနၾကတာ ျဖစ္ တယ္လို႔လည္း ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ေျပာပါတယ္။
ေဂ်ေဆာန္းေက်းရြာမွ စစ္ေရွာင္လာသူ ေဒၚခြန္ဒီကေတာ့ “ က်မ ကေလးေတြကို က်မတုိ႔လို ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ မေနေစခ်င္ဘူး၊ ပညာတတ္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ ၿမိဳ႕မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနေစခ်င္တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးငယ္ေတြက ႀကီးျပင္းလာရင္ စစ္ေရွာင္စခန္းေတြမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ကေလးအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ကေတာ့ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ကူးေကာင္းေတြ မေတြးေခၚႏုိင္ဘဲ သူတို႔ စစ္ေရွာင္ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရလို႔ နာက်ည္းေနတဲ့ စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ပဲ ေတြးေနၾကပါတယ္လို႔ ဆရာမ ဇမိဆုန္းက ေကာက္ခ်က္ ခ်ပါ တယ္။
ဆရာမေတြ ေျပာဆိုခ်က္အရ ကေလးငယ္ေတြကို “အသက္ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲလို႔ ေမးေတာ့ “ အမ်ားစုက ၿပံဳးစိစိနဲ႕ ျပန္မေျဖၾကပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ Hpyenla Galaw Mayu Ai -ျဖန္လာဂေလာ္မယူအိုင္ ( KIA စစ္သား ျဖစ္ခ်င္တယ္ ) “ လို႔ ျပန္ေျဖ ပါ တယ္။
( ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွ စ၍ တပ္မေတာ္ႏွင့္ KIA အၾကား တိုက္ပြဲမ်ား မၾကာခဏ ျဖစ္ပြားျခင္းေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ ၊ ေဒသ အႏွံ႔အျပားတြင္ စစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္ ၁၅၀၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိသည္ ။ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္၊ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ရွိ မိုင္းေခါင္ စစ္ေရွာင္ စခန္းမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ စစ္ေရွာင္စခန္းမ်ားအနက္ စခန္းငယ္ေလး တခုသာ ျဖစ္သည္။ )
No comments:
Post a Comment