ညအေမွာင္ခြင္းလို႔ အာ႐ုဏ္က်င္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဒါင္းဖန္၀ါသူရိန္ေနမင္းႀကီးဟာ အေရွ႕အရပ္က ေနထြက္ျပဴရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေနျခည္ေငြပန္းေရာင္စဥ္တန္းေတြေစလႊတ္ၿပီး ေလာကတခြင္ကို အလင္းေဆာင္ၿမဲပါဘဲ။ အဲ့ဒီလိုပါဘဲ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးလင္းအာ႐ုဏ္ဦးမွာ ျပည္သူအမ်ားစုက ဘ၀ေပးအသိနဲ႔ တခဲနက္ပံုေအာမဲေပးခဲ့ၾကလို႔ အရပ္သားအစိုးရတရပ္ကို ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္အတြင္းမွာ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထြက္ေပၚလာတဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အစိုးရဟာ သူတို႔ရဲ႕အရင္းခံ အမွန္တရားကိုျမတ္ႏိုးမႈဆိုတဲ့ ဂုဏ္ရွိန္အလင္းေရာင္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ အေမွာင္ေခတ္ထဲ ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရလို႔ အလင္းေရာင္ငတ္မြတ္ေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုထံကို အလင္းေဆာင္လို႔ေနပါၿပီ။
စစ္ဖိနပ္သံခြာေအာက္မွာ ရာစုနွစ္၀က္ေက်ာ္၊ ေသလုေမွ်ာပါး ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚမွာ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ႀကီးက သက္ေရာက္ကူးစက္ခဲ့တဲ့ ဆိုးက်ိဳးတရားေျမာက္မ်ားစြာ ရိွပါတယ္။ အဲ့ဒီဆိုးက်ိဳးေတြထဲမွာ တာ၀န္မဲ့ျပဳမူေျပာဆို၊ ေနထိုင္ရယူ အခြင့္ထူးခံလိုတဲ့ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္ဟာ ေႁမြဆိုးတေကာင္ထက္ အဆိပ္ျပင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြကို အဆိပ္သင့္ေအာင္၊ ဒီမိုကေရစီခရီးကို လမ္းလြဲေအာင္ျပဳႏိုင္တဲ့ အထိ အဖ်က္စြမ္းအားႀကီးလွပါတယ္။
ျပည္သူေတြ အလိုမတူ၊ မၾကည္ျဖဴမွန္းသိလွ်က္နဲ႔ ေသနတ္ေတြေမာင္းတင္၊ ေကာင္းကင္ေတာင္ ေထာင္မပစ္ဘဲ ႏွလံုးသားကိုမွတည့္တည့္ပစ္ၿပီး အာဏာယစ္မူးခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကစလို႔ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မယူဘဲ အခြင့္ထူးခံ အေခ်ာင္ႏိႈက္ခဲ့ၾကေတာ့၊ ေအာက္ေျခနင္းျပား ဆင္းရဲသား အဆံုး၊ တတိုင္းတျပည္လံုး အုန္းအုန္းႂကြက္ႂကြက္ မိုးခါးေရကိုေသာက္သံုးေပ်ာ္ပါး ရမ္းကားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။
႐ုပ္ပိုင္းပ်က္ဆီးမႈထက္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ဆီးမႈက ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဟာ တာ၀န္မဲ့ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္ကို စနစ္တက်ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ မယူရဲေအာင္၊ တာ၀န္မဲ့ေနတတ္ေအာင္ အလြန္ယုတ္မာတဲ့ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံု သံုးၿပီး ႏိုင္ငံေရးသားေက်ာျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာသမိုင္းမွာ အထင္အရွားက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရင္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ညႇဥ္းပန္း၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ရဲေအာင္လုပ္ထားေပမယ့္ တဖက္မွာ ေတာ့၊ အေခ်ာင္ႏႈိက္တဲ့စိတ္ဓာတ္ကို အႀကီးအက်ယ္ပ်ိဳးေထာင္ ေပးခဲ့တယ္။
လူသတ္ဓားျမတိုက္သူလည္း ရာထူးတက္၊ တိုင္းျပည္ဘ႑ာခိုး၀ွက္သူလည္း ေကာင္းစားႏိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္ကို နွစ္ရွည္လမ်ားဖန္တီးထားမွေတာ့၊ တို႔ႏိုင္ငံလည္း ေစာရျပည္ျဖစ္ခဲ့တာ ဆန္းသလား။ ျဗဟၼစိုရ္တရားေတြ၊ ေလာကပါလတရားေတြ တစတစ ခန္းေျခာက္လာၿပီး ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ရရင္ရသေလာက္အေခ်ာင္ယူမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ဘယ္အစုိးရတက္တက္ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္ရွာစားရတာပါ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္မသိဘဲ တာ၀န္မဲ့ေနလိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ မလုပ္မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ ျပဳတဲ့စိတ္ေတြ၊ အၿမီးက်က္ရင္အၿမီးစား၊ ေခါင္းက်က္ရင္ေခါင္းစားဆိုတဲ့ ခ်ိဳတာေလးေတြ ေရြးစားမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ေရာမေရာက္ရင္ေရာမလိုက်င့္၊ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ လိုက္ေသာက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ေ၀ေလေလ စိတ္ဓာတ္ေတြ တို႔တိုင္းျပည္မွာ ထြန္းကားႀကီးစိုးလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။
တရားဥပေဒ မစိုးမိုးရတဲ့အထဲ၊ အဲ့ဒီလိုစာရိတၱယိမ္းယိုင္မႈေတြ ထြားႀကိဳင္းလါေတာ့ ဗမာျပည္ တနံတလွ်ားမွာ တေန႔ထက္တေန႔ အနိဌာ႐ုံေတြ ပိုလို႔ပိုလို႔ဗြက္ထလာေနတာ ျမင္ရသူတိုင္းအတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းက အဲ့ဒီမေကာင္းမႈနဲ႔ အနိဌာ႐ုံေတြ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစဖို႔၊ အက်င့္ဆိုးစရိုက္ဆိုးေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္ကိုတိုင္ ဘာလုပ္ ႏိုင္သလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ဒီေနရာမွာၾကားျဖတ္လို႔ “ၾကယ္ငါးပစ္သူ” (The Star Thrower)လို႔ အမည္ရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ အက္ေဆး တပုဒ္ကို မွ်ေ၀ခြင့္ျပဳပါ။ ဒီအက္ေဆးကို ေရးသားသူက Loren Corey Eiseley (၁၉၀၇~၁၉၇၇) ျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၆၉ ခုနွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တာပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဖတ္ဖူးေသးသူေတြအတြက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္မ်က္ႏွာရွိတဲ့ အက္ေဆး ေလးရဲ႕ အနွစ္သာရကို စာေရးသူခံစားမိသလို ေအာက္ပါအတိုင္း အတိုခ်ဳပ္ ျပန္လည္ခံစား ေရးဖြဲ႔ ေပးလိုက္ပါတယ္။
“တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ ပင္လယ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း လူငယ္ေလးတဦးက ကမ္းေျခေပၚတင္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးေလးေတြ တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ပင္လယ္ႀကီးထဲ ၾကင္နာစြာ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနတာျမင္ေတာ့ လူငယ္ေလးထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး”
“လူကေလးေရ -ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ”လို႔ ေမးလိုက္သတဲ့…
“ၾကယ္ငါးေလးေတြကို ပင္လယ္ထဲျပန္ထည့္ ေပးေနတာပါ။ ဒီေရက်သြားၿပီေလ။ ေနျမင့္လာလို႔မွ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ထည့္မေပးရင္ သူတို႔ေသကုန္ေတာ့မွာ”လိုု႔ လူငယ္ေလးက ျပန္ေျဖသတဲ့။
အဲ့ဒီအခါ လူႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရီေမာလိုက္ၿပီး…
“မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားတဲ့ ေဟာ့ဒီကမ္းေျခႀကီးတေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေပါင္း သိန္းေသာင္းခ်ီ တင္က်န္ရစ္ေနတာ လူကေလးက တစ္ေကာင္နွစ္ေကာင္ျပန္ထည့္ယံုနဲ႔ ဘာမွထူးျခားမွာ မဟုတ္ပါဘူး ကေလးရယ္”လို႔ ေျပာသတဲ့။
လူႀကီးေျပာတဲ့စကားကို ယဥ္ေက်းရည္မြန္စြာနားေထာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၾကယ္ငါးေလးတစ္ေကာင္ကို ကုန္းေကာက္လိုက္ၿပီး လိႈင္းလံုးေတြၾကား ညင္ညင္သာသာေလး ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးကို ေအးခ်မ္းစြာၿပံဳးၾကည့္လိုက္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကေတာ့…
“အဲ့ဒီ ၾကယ္ငါးေလးအတြက္ေတာ့ ထူးသြားမွာ ဦးဦးရယ္”တဲ့…။
အဲ့ဒီအက္ေဆးထဲက ၾကယ္ငါးေလးေတြလိုပဲ စစ္အာဏာရွင္ ဒီေရမုန္တိုင္းလိႈင္းလံုးႀကီးေတြေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ေရး ကမ္းေျခ၊ သဲေသာင္တေလွ်ာက္မွာ အားကိုးရာမဲ့ အတိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ၊ ေျမအသိမ္းခံလယ္သမားေတြ၊ လစာနည္း အလုပ္သမားေတြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ၊ ေစာင့္ေရွာက္သူမဲ့ မိအိုဖအိုေတြ၊ က်ဳးေက်ာ္သူလို႔ အသတ္မွတ္ခံရၿပီး ေမာင္းထုတ္ခံေနရတဲ့ မရွိဆင္းရဲသားေတြ၊ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းနဲ႔ အသက္ငင္ေနတဲ့ ဧရာ၀တီ၊ ဆည္ေျခာက္ခုစီမံကိန္းနဲ႔ ႀကိဳးတိုက္ထဲက ေသမိန္႔က် သံလြင္ျမစ္၊ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ့္ လက္ပံေတာင္းေတာင္၊ တေကာင္းေတာင္နဲ႔ အျခားျခားေသာ ေတာင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ျပဳန္းေနတဲ့ သစ္ေတာႀကီးေတြ၊ ေကာလာတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ၊ ထိန္းသိမ္းသူမဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအနွစ္ေတြ၊ ကေလးအလုပ္သမားေတြ၊ အသက္စြန္႔အမႈထမ္းရတာနဲ႔ မကာ မိေအာင္ ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေတြ၊ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရတဲ့ ကေလးလုပ္သားေတြ၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မရသူေတြ၊ အႏိုင္က်င့္ခံ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သား ေတြ၊ လူ႔ငရဲက်ခံေနရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ စတဲ့ ျပႆနာေပါင္းကုေဋကုဋာဟာ ၾကယ္ငါးေတြလို ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ေသာင္တင္လို႔ေနတာပါ။
ၾကယ္ငါးပစ္တယ္ဆိုတာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ စာဖတ္ ပရိသတ္နဲ႔ စာေရးသူ တို႔ကိုယ္တိုင္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသလို၊ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း ၾကယ္ငါးပစ္သူေတြ အခါခါျဖစ္ခဲ့ဘူးၾကပါတယ္။ မိမိပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အရာေတြထဲက အျမင္မေတာ္တဲ့အရာေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ၊ အကူညီလိုေနသူေတြကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္၊ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးျခင္း၊ အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္ကာကြယ္ေပးျခင္း စတာေတြပါဘဲ။
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေတာင္အတိုအရွည္မညီသလို၊ လူတဦးနဲ႔တဦးဟာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ပမာဏ အတိုင္းတာျခင္း မတူႏိုင္ပါဘူး။ နာေရးကူညီမႈအသင္းက၊ အာဂဗမာႀကီး ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ ၾကယ္ငါး အေထာင္အေသာင္းပစ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္မ်ိဳး၊ ကိုယ္မွာမရွိလို႔ အားငယ္စရာ မလိုဘူး။ သူမ်ားေတြလို အမ်ားႀကီးမလုပ္ႏိုင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ခြန္အားနဲ႔ အေျခအေန မေပးတဲ့အေပၚ အားေလွ်ာ့စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သေလာက္ကိုသာ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသာ ပဓာနပါ။
လူဆိုတာ ကိုယ္ေရာက္ရွိရာ ေနရာမွာကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ လူ႔အဖြဲ႔စည္းကို တႏိုင္တပိုင္ အက်ိဳးျပဳခ်င္စိတ္ရွိၿပီး လက္ေတြ႔အက်ိဳးျပဳႏိုင္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ။ ၾကယ္ငါးတေကာင္ ပစ္ႏိုင္သူက တေကာင္ပစ္၊ ဆယ္ေကာင္ပစ္ႏိုင္သူက ဆယ္ေကာင္ပစ္ျခင္းဟာ မိမိျဖတ္သန္းေနတဲ့ေခတ္ရဲ႕ သမိုင္း၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ျခင္းမည္ပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္မုန္တိုင္းလိႈင္းလံုးႀကီးေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈနဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ေရးေသာင္ခံုေပၚမွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အရာမ်ားစြာထဲမွာ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ၾကယ္ငါးေတြအျပင္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပုံအေျခခံဥပေဒဆိုတဲ့ ေ၀လငါးႀကီး တေကာင္လည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒီငါးႀကီးကိုေတာ့ တဦးတေယာက္အားနဲ႔ ပင္လယ္ထဲကိုျပန္ပစ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေလးပြင့္ဆိုင္နဲ႔မွ မပစ္ႏိုင္ရင္၊ အလပ္သမား၊ လယ္သမား ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ တိုင္းရင္းသားမိဘ ျပည္သူ႔အားကိုယူလို႔ ညီညီညာညာ ၿပိဳင္တူတြန္းခ်ၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂံုးသတ္ရရင္ ေရစက္ကေလးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာေပါင္းစပ္ၿပီး ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္ပင္လယ္ သမုဒၵရာေတြျဖစ္လာသလို၊ က်ေနာ္တို႔ တဦးခ်င္းစီရဲ႕တာ၀န္သိမႈ၊ တာ၀န္ယူမႈေတြရဲ႕ စုေပါင္းစြမ္းအားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္ႏြံထဲက ႐ုန္းထြက္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေစတဲ့ တန္ခိုးရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔၊ လူတိုင္းေစ့ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ခံစားႏိုင္ဖို႔၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေစဖို႔၊ လူမ်ိဳးေရးဘာသာေရးမုန္းတီးမႈေတြ ျမန္မာေျမေပၚက ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစဖို႔၊ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အေျခခံဥပေဒကို ႏိုင္ငံတကာ ဒီမိုကေရစီ စံေရ စံညႊန္းမွီေအာင္ျပင္ဆင္ေရးဆြဲႏိုင္ဖို႔့၊ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔၊ အက်င့္ဖ်က္ျခစားမႈ ပေပ်ာက္ေစဖို႔စတဲ့ ေသာင္တင္ၾကယ္ငါးေပါင္း ကုေဋကုဋာ ကို သမုဒၵရာထဲျပန္ထည့္ဖို႔ တိုင္းသူျပည္သားတိုင္းက အသစ္ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရနဲ႔လက္တြဲလို႔ ႏိုင္သေလာက္တာ၀န္ကိုယ္စီယူလို႔ ကူညီၾကမယ္ဆိုရင္ ျပႆနာေတြတျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလို အနိဌာ႐ုံေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ သာယာေအးခ်မ္းမႈေတြ မၾကာခင္ေရာက္လာမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း ။ ။
No comments:
Post a Comment