စက္ဘီးတစီးနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ အစားအေသာက္ပုိ႔ၿပီး ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားသူ

စန္းေမာ္ေအာင္

သူပို႔ရမယ့္ အစားအေသာက္ေတြ မေအးခင္ အခ်ိန္မီေရာက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးေနတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ ဘယ္ေနရာမဆုိ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားပါမက်န္ ၿမိဳ႕နယ္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး ဒီ ေမာင္းတိန္းဘီးေလးနဲ႔ပဲ သူသြားေနတာ ရွစ္လ ရွိေနပါၿပီ။

“တခ်ဳိ႕ကာစတန္မာေတြက သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ဂ်ဴတီခ်ိန္ရွိတယ္။ ျမန္ျမန္ေလး လာေပးပါဆုိတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္လႊတ္တဲ့အခ်ိန္ တိုးတဲ့အခါက်ရင္ ကုိယ့္မွာ အဲဒီ့စိတ္က ဖိစီးမႈရွိတယ္။ ကားေတြၾကပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သြားရင္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က်ရင္ ဧည့္သည္ကလည္း ေနာက္က်မွာ ေၾကာက္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္း အလုပ္တဘက္ ရွိေသးတဲ့အတြက္ သူ႔အေပၚလည္း ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ္က အျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္။ သြားခ်င္တယ္။”

သူက Yangon Door To Door Delivery လုပ္ငန္းရဲ႕ ပစၥည္းပို႔ေပးသူ အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္ထဲက တေယာက္တည္းေသာ အမ်ဳိးသမီး စက္ဘီးသမား၊ အင္မတန္႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ေန႔စဥ္ စက္ဘီးစီးၿပီး ဝယ္သူေတြမွာတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကို ဆုိင္ေတြက သြားယူ၊ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ လုိက္ပို႔ေနရတာဟာ အညာသူ မသန္းသန္းေဆြအတြက္ မလြယ္ကူလွပါဘူး။

“ပထမဦးဆုံးက သူမ်ားေနာက္က လုိက္ရတာဆုိေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိေသးဘူး။ ကိုယ့္ကုိ ထရိန္နင္ေပးထားတာပဲ ရွိေသးတာ။ ကိုယ့္လမ္းကို ပထမဦးဆံုး လုိက္ပို႔တဲ့ ေအာ္ဒါထြက္မွ အေတ႔ြအႀကံဳေတြ ရွိခဲ့တာ။ လမ္းေၾကာင္းေတြမသိေတာ့ မီးပြိဳင့္ေတြ၊ ဟိုေကြ႔ ဒီေကြ႔နဲ႔ ေနရာလြန္တာ၊ ေက်ာ္သြားတာေတြ အေတ႔ြအႀကံဳေတြက။”

ပထမဦးဆံုး သူမ်ားေနာက္ကလုိက္ေတာ့ လမ္းမွာက်န္ခဲ့လုိ႔ ထားခဲ့ခံရတာ၊ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ငိုရတာ။ တခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လမ္းရွာတာ ျပတ္က်န္ေနခဲ့လုိ႔လည္း ငုိခဲ့ရပါတယ္။

“ကားဆုိတာလည္း ကားလမ္းမထြက္မွ ျမင္ရတာေလ။ ဒီအလုပ္ကိုလည္း လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ကားႀကိဳကားၾကားေတြထဲလည္း သြားရဲလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဘယ္လုိ သတိၱေတြ ရွိသြားမွန္း မသိဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားတယ္။”

အသက္ ၃၀ ေက်ာ္အထိ ရမည္းသင္းၿမိဳ႕ကလဲြလို႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကို မေရာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ မသန္းသန္းေဆြဟာ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တာ ၈ လရွိေနပါၿပီ။ မိသားစုက အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ သေဘာမတူတဲ့အတြက္ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ထြက္ေျပးလာခဲ့ၾကရတာပါ။

“ထြက္ေျပးလာၿပီးေတာ့ အဆင္မေျပမႈေတြ ရွိတာနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္မယ္။ စီးပြားေရးျဖစ္ေလာက္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တုိင္ပင္ၿပီးေတာ့ လုပ္စားမလားဆုိၿပီး ရန္ကုန္ကို ထြက္လာခဲ့တာ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေတာ့ ေဇာက္ခ်ျဖစ္သြားတာ။”

“ရတဲ့အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိၿပီးေျပာေတာ့ ဦးဇင္းတပါးက ဒီအလုပ္ သြားေလွ်ာက္ၾကည့္တဲ့။ လစာလည္း ေကာင္းတယ္တဲ့။ ေနစရာလည္း ေပးတယ္။ မိန္းကေလးလည္း လုိတယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူတူလုပ္ရတာေပါ့လုိ႔ လမ္းညႊန္လို႔ ဖုန္းဆက္ေပးတာနဲ႔ ဒီအလုပ္ကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တာ။ မုန္႔ပို႔ဆုိတာပဲ သိတယ္။ အလုပ္က ဘာအလုပ္ဆုိတာ မသိဘူး။ မုန္႔ပို႔ရမယ္ဆုိတာပဲ သိတယ္။ ဒီလုိ Delivery ရယ္လုိ႔ ကိုယ့္မွာ မသိခဲ့ဘူး။ အလုပ္ဝင္တဲ့အထိ မသိခဲ့ဘူး။”

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ နဝေဒးလမ္းမွာရွိတဲ့ Yangon Door To Door ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားတေယာက္က စတည္လုပ္ကိုင္ခဲ့တာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး လုပ္ငန္းတုိးခ်ဲ႕ လုပ္ကုိင္ေနပါၿပီ။

အစားအေသာက္ေတြ ပို႔ရာမွာ စက္ဘီးကို သံုးရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကလည္း ရွိပါတယ္။

“စက္ဘီးနဲ႔ ပို႔တယ္ဆုိတာကလည္း အားကစားလုပ္ငန္းတခုအေနနဲ႔ ရည္ရြယ္တာလည္း ပါပါတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔ဝယ္ထားတဲ့ စက္ဘီးေတြ အားလံုးကလည္း ေမာင္းတိိန္းစက္ဘီးေတြ၊ အားကစားလုပ္ငန္းတခုအေနနဲ႔ ရည္ရြယ္တာလည္း ပါပါတယ္။ တစ္အခ်က္ကေတာ့ Environmentally Friendly ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယအခ်က္က လူေတြကုိ ပိုၿပီးေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ေပးႏုိင္တယ္။ ဒီလို စက္ဘီးစီးတယ္ ဆုိတာကလည္း အားကစားလုပ္ငန္းတခုပါခင္ဗ်။ Active တခုပါ။ ဒီအားကစားတခုလုပ္ရင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္ေငြလည္းရ ျဖစ္ေစဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္တာပါ။”

မသန္းသန္းေဆြတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား ဘဝအတြက္ စတင္႐ုန္းကန္ေနရခ်ိန္မွာ အလုပ္တူတူ လုပ္ခြင့္ရခဲ့႐ုံတင္မကဘဲ အလုပ္ကေပးတဲ့ အေဆာင္ေလးမွာပါ ေနခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ေယာက်္ားေတြၾကားထဲ မိန္းမသားဆုိလုိ႔ သူတေယာက္တည္းပါ။

“တပတ္တခါ သတိရတယ္၊ ေရာက္ကာစဆို ေနဝင္ရင္ ရြာကိုသတိရတယ္။ ေနဝင္ခ်ိန္ဆုိ ကုိယ့္မိသားစုကိုပဲ လြမ္းတယ္။ ကုိယ့္ရြာေလး ကိုယ့္ေဒသေပါ့။ တျခားေနရာမွာပဲ ေနရေတာ့မွာ သိတဲ့အတြက္ ေန႔တုိင္းလုိလုိ ရြာကိုသတိရတယ္။”

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရတဲ့ လစာရယ္၊ အစားအေသာက္မွာယူသူေတြ ျပန္ေပးတဲ့ ေဘာက္ဆူးရယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ဝင္ေငြက တလကို ငါးသိန္းေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေငြေလး စုေဆာင္းႏုိင္ၾကတယ္။

“တေန႔တေန႔ အဲဒီ့ပိုက္ဆံေလးေတြ စုရတာ ေပ်ာ္တယ္။ တေန႔တေန႔ ငါးေထာင္ေအာက္ထစ္ ကိုယ့္စုဘူးေလးထဲ ကိုယ္ထည့္ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ကုိယ့္အတြက္က ေမွ်ာ္မွန္းစရာေလး ျဖစ္လာတယ္။”

ရန္ကုန္ေရာက္ကာစတုန္းက ေက်ာတေနရာစာအတြက္ ၾကည့္ျမင္တုိင္က သာဓုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သူတုိ႔ ေခတၱခိုလံႈခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ တျခားမိတ္ေဆြေတြ မ်ားမ်ားစားစား မရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အဲဒီ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားလည္ၾကတယ္။

ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနရင္းနဲ႔ပဲ သူတို႔ေတြ Yangon Door to Door လုပ္ငန္းမွာ အလုပ္ရခဲ့ၾကတာပါ။

ဝန္ေဆာင္မႈဆုိတာ တခါမွ မၾကားဘူးတဲ့ မသန္းသန္းေအးတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သား အခုေတာ့ အလုပ္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ၊ အိုင္တီနည္းပညာနဲ႔ တျခား လူမႈဘဝ စြမ္းရည္ျမင့္ ဘာသာရပ္ေတြကို သင္ယူေနရပါၿပီ။ My Me ကေန သူတုိ႔အလုပ္ထဲကုိ အခ်ိန္ပိုင္း လာသင္ေပးေနတာပါ။

“ငယ္ငယ္တုန္းက စာေၾကာက္တယ္။ စာမသင္ခ်င္ဘူး။ အခု ဒီအလုပ္ထဲက်ေတာ့ ဒီအလုပ္က ပညာလုိသြားၿပီ။ ကိုယ့္ရဲ႕အသိဉာဏ္ေလး၊ အဂၤလိပ္စာေလး နည္းနည္းက်ည္းက်ည္းေလး သိထားရင္ ကုိယ့္အတြက္ အခြင့္အေရးေတြ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ဒီအလုပ္နဲ႔က်ေတာ့ ပညာေလးသင္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ပညာသင္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီအလုပ္မွာ လုပ္ေနသေရြ႕ေတာ့ ဒီပညာေလး လာသင္ေပးတာ ကုိယ့္အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တယ္။”

ရမည္းသင္း ေရႊဒါးေက်းရြာမွာ ေနတုန္းက သီးႏံွစိုက္ပ်ဳိးေရးကိုသာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လမ္းေတြေပၚက ကားေတြၾကားမွာ ေန႔စဥ္ သြားလာလႈပ္ရွားေနရတာဟာ သူ႔အတြက္ အႏၱရာယ္ကလည္း လက္တကမ္းမွာပါ။ သူ ေၾကာက္တာက ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြပါ။

“သက္သက္မယ့္ မညႇာဘဲရပ္တာ၊ သူတုိ႔တင္ရမယ့္ ခရီးသည္ေတြ႔ရင္ ေနာက္ကလူကို မငဲ့ညႇာဘဲ သူတုိ႔ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ထုိးရပ္တယ္။ ေကြ႔ခ်င္တဲ့ေနရာကို ထုိးေကြ႔တယ္။ မီးအခ်က္ေတြ ဘာေတြ မျပဘဲနဲ႔။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ရပ္ရမယ္ဆုိ မီးအခ်က္ျပတယ္။ ေကြ႔မွာဆုိရင္ ျပတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘရိတ္မီးေတြလည္း ျပရမယ္။ သူတုိ႔တင္ရမယ့္ ခရီးသည္ရွိၿပီဆုိရင္ ေနာက္ကသူ ဘယ္လုိေနေန သူတုိ႔ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာေတြ ရပ္ပစ္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကိုယ့္မွာ ဘရိတ္ကုိ မနည္းအုပ္ရတယ္။ ကိုယ့္မွာ မနည္းၾကည့္ေရွာင္ရတယ္။”

အမ်ဳိးသမီးတေယာက္တည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔ စက္ဘီးနဲ႔ သြားေနရတာမို႔ ကားေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္တင္မကဘဲ လူေတြရဲ႕အႏၱရာယ္ကိုလည္း သူ သတိထားေနရပါတယ္။

“အဲဒီ့ေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ေန႔လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္ တနာရီကေန ထည့္လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ႏွစ္နာရီက်ေတာ့ မီးပိဳြင့္မွာ လည္ေနတယ္။ အင္းလ်ားဘက္မွာ အင္းလ်ားမီးပြိဳင့္မွာ လည္ေနၿပီးေတာ့ လွည္းတန္းဘက္ေရာက္၊ ျပည္လမ္းဘက္ေရာက္ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ လူတေယာက္က စက္ဘီးနဲ႔ ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးေတာ့ တကၠသိုလ္လမ္းလုိ႔ေျပာေတာ့ တကၠသုိလ္လမ္းက အမ်ားႀကီးရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကမၻာေအးလမ္းလုိ႔ေျပာေတာ့ အရွည္ႀကီးတဲ့။ ညည္းတုိ႔ေနတဲ့ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲဆုိေတာ့ မိုးေကာင္းဘုရားကို ကုိယ္ကသိေတာ့ မုိးေကာင္းကို သြားခ်င္လုိ႔လုိ႔ ေျပာေတာ့ အဲဒါဆုိ သူ႔ေနာက္ကိုလုိက္ခဲ့။ မီးပြိဳင့္တပြိဳင့္က်ရင္ ဘယ္ခ်ဳိးလုိ႔ေျပာေတာ့ ခ်ဳိးရမယ့္ မီးပြိဳင့္က်ေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ေရွ႕မီးပြိဳင့္တဲ့။ အဲဒါက်ေတာ့ သူ႔ကိုမယုံၾကည္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ျပန္လာၿပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ကို ဆက္မလုိက္ရဲေတာ့ဘူး။”

တေန႔တေန႔ ေန႔ေရာညပါ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်တဲ့အထိ စက္ဘီးနင္း၊ အစားအေသာက္ေတြ အခ်ိန္မီအေရာက္ပို႔ရင္း ရလာတဲ့ ဝင္ေငြေလးေတြကို စုေဆာင္းလို႔ သူတုိ႔အနာဂတ္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ေရာင္နီသန္းလာေနပါၿပီ။

“သူ (အမ်ဳိးသား) က ကားေမာင္းဝါသနာပါတယ္။ ကားလည္းေမာင္းတတ္တယ္ဆုိေတာ့ သူက ကားေလးတစီးေလာက္အထိဝယ္ဖုိ႔ ရည္မွန္းထားတယ္။ ကားေလးတစီးေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စုမယ္ ေဆာင္းမယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေစ်းဆုိင္ေလးဖြင့္၊ သူက ကားဆဲြမယ္၊ အဲဒီလုိမ်ဳိးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဘဝကုိ ရည္မွန္းခ်က္ေလးနဲ႔ ေငြေတြစုေနတယ္။”