“ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြမပါဘဲ ကုလသမဂၢ ေျဖရွင္းေပးမႈေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ႏိုင္ငံဟူ၍ ကမၻာေပၚတြင္မရွိ” ဟူသည့္ လူထုဦးစိန္၀င္း၏ အသံဖိုင္ကို နားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္လွမ္းမီသမွ် ကမၻာ့အခင္းအက်င္းမ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါတြင္လည္း ထိုသို႔ပင္ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကုလသမဂၢသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရးတုိးတက္ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ဆက္လက္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္အုပ္စု၏ ျပည္သူအေပၚ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳမူေနမႈမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားသာမက ကမၻာ့့ျပည္သူမ်ားပါ သည္းမခံႏိုင္စရာျဖစ္ေနသည္ကို လူသားခ်င္းစာနာသူတိုင္း သတိထားမိၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀န္းမွ စစ္အစိုးရအား ဖိအားေပးမႈမ်ား၊ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမ်ား ယေန႔ကာလတြင္ ဆက္တိုက္ေဆာင္႐ြက္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ၾကရေပသည္။
ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းအေရးမႈးခ်ဳပ္၏ အထူးကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးအထူးကိုယ္စား လွယ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔သြားေရာက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာေစရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္သြားေရာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း နအဖ၏ တဖက္သတ္စီစဥ္မႈေအာက္တြင္သာ သြားလာလႈပ္ရွားခြင့္ရၾကသျဖင့္ တိုးတက္မႈမေတြ႕ရဘဲ အႏုတ္လကၡဏာမ်ားသာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရပါသည္။ နအဖအစုိးရသည္ အာဏာရွင္တို႔ထံုးစံအတိုင္း ၎တို႔အာဏာတည္ၿမဲေရးကုိသာ ေရွး႐ႈၿပီး ျပည္သူလူထုအား ၿခိမ္း ေျခာက္ျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္း၊ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းျခင္း စသည္တို႔ကိုသာ အစဥ္တစိုက္ လုပ္ေဆာင္ၿမဲ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
တဖက္တြင္လည္း ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားကလည္း မိမိတို႔တတ္စြမ္းသေရြ႕ စစ္အာဏာာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို နည္းနာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကေပသည္။ ဤရက္ပုိင္းအတြင္း ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ ႏိုင္ငံ့ေေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း (၁၁၂) ဦးက စုစည္းလက္မွတ္ထိုး၍ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ထံ ျမန္မာႏိုင္ငံအား ဖိအားေပးရန္ ေတာင္းဆိုမႈတရပ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထုိ႔နည္းတူ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ား၏ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားေကာင္စီ (AIPMC) မွ ကမကထျပဳၿပီး ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ထံသုိ႔ အလားတူစာမ်ား ေပးပုိ႔ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကသည္။ ဤျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ နအဖစစ္အစုိးရအေပၚ ဖိအားေပးေရးလုပ္ငန္းတြင္ အင္မတန္ထိေရာက္သည့္ အေရးယူ ေဆာင္႐ြက္မႈမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ နည္းနာေပါင္းမ်ားစြာ၊ လုပ္ငန္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာထဲတြင္ Credential Challenge သည္လည္း တခုအပါအ၀င္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ စစ္အစိုးရအား ႏုိင္ငံတကာမွ အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ ႀကိဳဆိုရမည့္ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုနည္းနာသည္ နည္းနာေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ တခုျဖစ္သည္ဆုိသည္ကို သတိျပဳရန္ လိုအပ္ေပသည္။
ထို႔အျပင္ စစ္အာဏာရွင္အားတိုက္ဖ်က္ၾကရာတြင္ “မိမိတို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္သည္သာ အမွန္ကန္ဆံုးျဖစ္သည္၊ ထိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုမ်ားအားလံုး မည္သူမဆုိ ေထာက္ခံလုပ္ေဆာင္ၾက ရမည္၊ မတူကြဲျပားေသာ စဥ္းစားခ်က္၊ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကုိ တင္ျပအႀကံျပဳၿပီး မိမိတုိ႔၏ အစီအစဥ္အား ျငင္းဆုိပုိင္ခြင့္မရွိေစရ” ဆိုသည့္အယူအဆမ်ဳိး မထားရွိသင့္ဟု ထင္ျမင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔ စဥ္းစားေဆာင္ရြက္ ၾကပါက လူတဦးခ်င္း တဖြဲ႕ခ်င္းစီ၏ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို ထိခိုက္သြားေပလိမ့္မည္။ တဦးႏွင့္တဦး တဖြဲ႕ႏွင့္တဖြဲ႕ ပုတ္ခတ္စြပ္စြဲသည့္အျပဳအမူမ်ားအထိ မေတာ္တဆပင္ျဖစ္ေစ ျဖစ္ေပၚလာပါက ညီၫြတ္ေရးကို ထိခိုက္လာေစႏုိင္ပါသည္။
မိမိ၏ယူဆခ်က္မွာ ကမၻာ့့ေခါင္းေဆာင္မ်ားၾကား ျမန္မာ့ျပႆနာကို တင္ျပႏုိင္ဖို႔အတြက္မွာ ကုလသမဂၢတြင္ တရား၀င္ကိုယ္စားလွယ္ ရွိျခင္း မရွိျခင္းဆိုသည္ထက္ မိမိတို႔၏ ခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္မႈနည္းနာမ်ားသည္ တခုလုံးအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ မည္မွ်ထိေရာက္သည္ မထိေရာက္သည္ကသာ အဓိကက်သည့္ ကိစၥျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
အမ်ိဳးသားၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရသည္ ျပည္ပေရာက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ထားသည္ျဖစ္ရာ Credential Challenge ႏွင့္ပတ္သက္၍ အမ်ိဳးသား ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရႏွင့္ ျပည္ပေရာက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအၾကား သေဘာထားမ်ား ကြဲျပားေနၾကသည္ ဆုိသည့္အျဖစ္မွာ အင္အားစုမ်ားအၾကား သုိ႔မဟုတ္ ျပည္တြင္းမွ တက္ႂကြလႈပ္ရွားေနသူမ်ားအၾကား နား႐ႈပ္ေစႏုိင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္လာေစပါသည္။
Credential Challenge အဆင့္ဆင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ….
ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ MPU ဒု-ဥကၠ႒မွ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ Credential Challenge ေလွ်ာက္လႊာကို ကုလသမဂၢသို႔ တင္သြင္းခဲ့သည္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ဥပေဒႏွင့္ ကိုက္ညီမႈမရွိေသး၍ Credential Challenge ေကာ္မတီသို႔ တင္သြင္းရန္ မျပည့္စုံေသးေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ပါသည္။
ပထမဦးဆံုးအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဤတင္သြင္းမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္႐ြက္သူမ်ားသည္ ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းဥပေဒမ်ားကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳၿပီး တင္သြင္းခဲ့ေလသလားဆိုသည္ကို ေမးခြန္းထုတ္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ သိလ်က္ႏွင့္ တင္သြင္းသည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ အျခားေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေသးသလားဟု ထပ္မံေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာပါသည္။
ဒုတိယအဆင့္အေနျဖင့္ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းတင္သြင္းရန္ ထပ္မံႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသည္ အမ်ိဳးသားၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မွ လက္မွတ္ထုိးမေပး၍ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရသည္ဟု ၾကားသိၾကရသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မွ လက္မွတ္ထုိးမေပးျခင္းဆုိသည္မွာလည္း လုံေလာက္ေသာ အေၾကာင္းရွိေပလိမ့္မည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏စဥ္းစားခ်က္မ်ားကုိ အေလးအနက္ထား၍ ထည့္သြင္း စဥ္းစားၾကရမည္လည္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမဲ့ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ျငင္းဆိုေနသည္ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာဟု ေအာက္ေမ့မိပါသည္။
တတိယအဆင့္အေနျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ကို္ယ္စားလွယ္မ်ား ညီလာခံကုိ ၂၀၀၉ ဇန္န၀ါရီလထဲတြင္ က်င္းပၾကမည္။ ထုိညီလာခံတြင္ Credential Challenge ကိစၥ၌ လက္မွတ္ထိုးမည္ဟု ကတိျပဳႏုိင္ေသာသူကိုသာလွ်င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးခန္႔အပ္မည္ ဆုိသည့္ေျပာဆုိမႈမ်ား စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားေနၾကရသည္။ ထုိညီလာခံမွဖြဲ႕စည္းလုိက္သည့္ အစိုးရ၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးမွ လက္မွတ္ေရးထိုး၍ ထပ္မံတင္သြင္းၾကမည္ဟု ၾကားသိေနရပါသည္။
ထုိသုိ႔ေဆာင္႐ြက္ရန္ သင့္ မသင့္၊ ထုိသုိ႔ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတခုလုံးအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာ ေဆာင္ မေဆာင္၊ ေဆာင္႐ြက္ၾကမည့္သူမ်ားက သတိခ်ပ္ၾကဖုိ႔ လုိမည္ဟု ထင္ပါသည္။ မေဆာင္႐ြက္သင့္သည္ မ်ားကုိ ေဆာင္႐ြက္မိလွ်င္ တ႐ႈံးအေပၚ တ႐ႈံးဆင့္သလုိ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။
စတုတၳအဆင့္အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔တင္လုိက္ေသာ တင္ျပခ်က္ကုိ Credential Challenge ေကာ္မတီက လက္ခံစဥ္းစားၿပီဆုိသည့္တုိင္ Credential Challenge Committee တြင္ ႏိုင္ငံေပါင္း (၉) ႏိုင္ငံ ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားသည္ျဖစ္ရာ မိမိတို႔ဘက္မွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ေထာက္ခံရန္မွာ မေသခ်ာလွေပ။ အစၥေရးအေရးက သူတို႔အတြက္ Credential Challenge ကို ေထာက္ခံရန္ တံတိုင္းသဖြယ္ တားဆီးေနေသာ ျဖစ္စဥ္တခုကို သတိမူသင့္သည္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ ႐ုရွကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ျငင္းပယ္မည္သာျဖစ္သည္။ မဲစနစ္ျဖင့္ဆံုးျဖတ္ရာတြင္ (၅) ႏိုင္ငံရဖို႔ ဆိုသည္မွာ အလြန္ခက္ခဲေသာ ကိစၥရပ္ပင္ျဖစ္သည္။
ပဥၥမအဆင့္အေနျဖင့္ (၅) ႏိုင္ငံမွ ေထာက္ခံ၍ အေထြေထြ ညီလာခံသို႔ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေသာ္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္နည္း။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢအေထြေထြညီလာခံ တတိယေကာ္မတီ အစည္းအေဝးတြင္ ျမန္မာျပည္ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ေၾကညာခ်က္တေစာင္ ထုတ္ျပန္ရန္အတြက္ မဲခြဲဆံုးျဖတ္ရာ ေထာက္ခံမဲ (၈၉) မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ (၂၉) ႏွင့္ ၾကားေန (၆၃) မဲရရွိခဲ့သည္။ ေထာက္ခံမဲမွာ (၅၀) ရာခိုင္ႏႈန္းမျပည့္ခဲ့ေပ။ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈမွတ္တမ္း ညံ့ဖ်င္းလွသည္ဟု နာမည္ႀကီးေနေသာ စစ္အစိုးရ၏လုပ္ရပ္မ်ားကို ေ၀ဖန္ အႀကံျပဳလႊာအေပၚမွာပင္ အဖြဲ႕၀င္ (၁၈၂) ႏုိင္ငံအနက္ (၈၉) ႏုိင္ငံကသာ ေထာက္ခံခဲ့သည္မွာ အားရစရာမရွိလွေၾကာင္းကို ၫႊန္ျပေနေပသည္။ စစ္အစိုးရအား ကုလသမဂၢထိုင္ခံုမွဖယ္ရွားျခင္း ဆိုသည့္ေခါင္းစဥ္အတြက္ဆုိလွ်င္ ၾကားေနမဲေပးခဲ့သည့္ (၆၃) ႏိုင္ငံသည္ ဆက္လက္၍ ၾကားေနမဲေပးၾကပါဦးမည္ေလာ။ စဥ္းစားသင့္ပါသည္။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားသည္လည္း သူတို႔၏ သီးျခားျပႆနာမ်ား ကုိယ္စီ အသီးသီးရွိေနၾကပါသည္။ မေထာက္ခံခ်င္၍ ၾကားေနသည္ဆိုသည္ကို သတိမူသင့္သည္။ ပုိ၍အေရးႀကီးေသာ Credential Challenge လုိ ကိစၥမ်ားအဖုိ႔ဆုိလွ်င္ ၾကားမေနေတာ့ဘဲ ကန္႔ကြက္သည္ဆုိေသာအဆင့္သုိ႔ ေျပာင္းသြား မေျပာင္းသြားကုိ မည္သူမွ် အတတ္ေျပာႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။
ကြ်မ္းက်င္ေသာ ဥပေဒပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအကဲခတ္သမားမ်ား၏ အႀကံျပဳခ်က္မွာ ၫြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးျခင္း မထိုးျခင္း၊ ႏိုင္ငံတခုမွ လက္ခံလက္မွတ္ထိုးျခင္း မထိုးျခင္းသည္ အေရးႀကီးေသာ ျဖစ္စဥ္တခုမဟုတ္ဘဲ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာအင္အားစုမ်ားက ႏိုင္ငံေရးအရ ေထာက္ခံမႈ မ်ားေလေလ Credential Challenge အေပၚ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ႀကီးေလေလျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။
အထက္ပါအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ Credential Challenge သည္ လက္ေတြ႕က်ေသာ ႏိုင္ငံေရးထိုးႏွက္ခ်က္တခု ျဖစ္ႏုိင္ မျဖစ္ႏုိင္၊ မိမိတုိ႔အတြက္ ေအာင္ပြဲ ရႏုိင္ မရႏုိင္ ဆုိသည့္ေမးခြန္းမ်ားမွာ အမွန္တကယ္ေျဖၾကားၾကရမည့္ေမးခြန္းမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
တဖက္တြင္ ကုလသမဂၢက ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ပတ္သက္၍ ေတြ႕ဆံုေႏြး ေႏြးအေျဖရွာျခင္းကုိသာ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းေနဆဲဆိုသည္ကိုလည္း အထူးသတိခ်ပ္သင့္ေပ သည္။ စစ္အစုိးရကုိ ေနရာမွလံုး၀ဖယ္ရွားပစ္ေရးထက္ စကားေျပာဖက္အျဖစ္ တက္လွမ္းလာ ေရးကုိ ပုိ၍အားစုိက္ေနေၾကာင္း သတိခ်ပ္သင့္ပါသည္။
ယေန႔အခ်ိန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အေရးႀကီးေသာ အေျပာင္းအလဲတရပ္သို႔ ဦး တည္ေနသည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို အားလုံးလက္ခံႏိုင္ၾကမည္ထင္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာအေျခအေနေအာက္တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပညီၫြတ္မႈကို အစြမ္းကုန္ တည္ ေဆာက္ၾကရမည္လည္းျဖစ္သလုိ နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ တိုက္ပြဲဆင္ၾကရာတြင္လည္း အျပန္ အလွန္အသိအမွတ္ျပဳ အျပန္အလွန္တန္ဖုိးထားၿပီး လက္တြဲေဆာင္႐ြက္၍ ရသမွ်လုပ္ငန္းတုိင္း တြင္ လက္တြဲေဆာင္႐ြက္ၾကရမည္လည္းျဖစ္ပါသည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ျပည္သူတို႔၏မဲမ်ားကို အတင္းလုုယူ၍ အတည္ျပဳခဲ့ေသာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံမူၾကမ္းကို အသက္သြင္းႏုိင္ေရးအတြက္ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ ပြဲဆုိသည္ကုိ ဇြတ္က်င္းပရန္ နအဖအစုိးရက စီမံေဆာင္႐ြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၎ေဆာင္႐ြက္ ခ်က္မ်ားသည္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရပါတီမ်ားႏွင့္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ အၿပီးအပုိင္ဖ်က္သိမ္းပစ္ရန္ စစ္အစုိးရ၏ ႀကံ႐ြယ္အားထုတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။
အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာစိန္ေခၚခ်က္မ်ားကုိ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ ျပည္တြင္း အတုိက္အခံအင္အားစုအားလုံး ရင္ဆုိင္ေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာအေျခအေနမ်ဳိးတြင္ မည္သည့္လုပ္ရပ္တစ္ခုကုိ ေဆာင္႐ြက္သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ အင္အားစုတစ္ခုလုံးအတြက္ သုိ႔မဟုတ္ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးတစ္ခုလုံးအတြက္ အက်ဳိး ရွိ မရွိ၊ အေပါင္းလကၡဏာ ေဆာင္ မေဆာင္ဆုိသည့္ ေပတံျဖင့္သာ ခ်င့္ခ်ိန္တုိင္းတာ ေဆာင္႐ြက္သင့္သည္ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ တစ္ဦးစီတုိင္း၏ ေဆာင္႐ြက္မႈတုိင္းသည္ တစ္ခု လုံးဆုိင္ရာေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကုိ အေထာက္အကူျပဳေနရမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္းစီ၏ ေဆာင္ ႐ြက္ခ်က္တုိင္းသည္ တစ္ခုလုံးဆုိင္ရာေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကုိ အေထာက္အကူျပဳေနရမည္ျဖစ္ သည္။ ဤစဥ္းစားနည္းမ်ားသည္ ႏုိင္ငံတစ္ခုကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္တည္ေဆာက္ေနသူ မ်ားအဖုိ႔ ကုိင္စြဲၾကရမည့္ အေျခခံအက်ဆုံးေသာ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းမ်ားျဖစ္သည္ကုိ အင္အား စုအားလုံး မည္သူမဆိုလက္ခံႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ႐ုိးသားစြာယုံၾကည္မိပါသည္။
No comments:
Post a Comment