ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ႐ုတ္တရက္ သီခ်င္း ထဆုိလိုက္ေသာ ႂကြက္စုတ္ကို ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ဦး႐ုကၡစိုးက အထူးတဆန္း ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္ေန သည္။
ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕၏ အပန္းေျဖစရာ တခုျဖစ္သည့္ ေ၀့သင္ေထာက္ ေရကန္ႀကီး ေဘးက ယာယီတဲ တလုံးထဲတြင္ ႂကြက္စုတ္ ၊ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ ေအးရိပ္ရွာ အပူေရွာင္ရင္း၊ စားရင္း ေသာက္ရင္း ေရာက္ေန ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ ငႂကြက္…အခုတေလာ သတင္းေတြ ပ်ံ႕ေနတဲ့ ဟို ရွစ္လုံး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလို ကင္ဆာ ျဖစ္တယ္ ဆိုလို႔ စိတ္က် ေရာဂါ ျဖစ္သြားသလိုမ်ိဳးလား…ပူလို႔ပဲ ေဂါက္သြားတာလား…စေျပာမယ့္ စကားေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိ ဘူး…အသံေသး အသံေၾကာင္ နဲ႔…စည္းမက် ၀ါးမက်…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ကုိယ့္ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ကုိယ္ပဲ ကြ…ဘာျဖစ္လဲ…လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ သီဆို ကခုန္ခြင့္ ရွိတာပဲ ဥစၥာ…ကုလသမဂၢ က ေတာင္…လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ဆိုလား…ျပဌာန္းထားေသး မႈတ္ လား…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အံမယ္…အံမယ္…ေသာက္တလြဲေကာင္…ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေဂါက္ ထတာ မ်ား…လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဘာေတြ ဆြဲထည့္ မေနနဲ႔…နင့္ အသံသာ မူရင္းဆိုတဲ့ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ၾကားရင္…ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆင္းရဲလိုက္ မလဲ လို႔…
႐ုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ…မင္းတို႔မလဲ…ေတြ႕တာနဲ႔ ေခြးနဲ႔ ေမ်ာက္လို တန္းကုိက္ေတာ့ တာပဲ…
“ဒီေကာင္က ေခြး…”
ဖုိး႐ႈပ္ ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ ႏွစ္ဦးလုံး ၿပိဳင္တူ ေျပာလိုက္မိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေျပာရင္း ဆုိရင္း မင္းတို႔က မၿငိမ္ဘဲကိုး…ေျပာမရရင္ေတာ့ ငါ ျပန္မယ္…
ဦး႐ုကၡစိုး ေငါက္လိုက္၍ ႏွစ္ဦးသား ၿငိမ္သြားရာမွ ႂကြစုတ္က မ်က္ႏွာေသကေလးႏွင့္ စေျပာသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီ…ဒီ…ဒီလိုပါ ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕…ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ေတြးမိၿပီး ဒီ သီခ်င္းကို ထဆုိမိတာပါ ခင္ဗ်…
႐ုကၡစိုး။ ။ နင့္ ဥစၥာ အရင္းမရွိ…အဖ်ား မရွိ…ဘာကို စဥ္းစားမိၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ သီခ်င္း ဆိုရတာလဲ…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေအးေလ…အရင္းမရွိ…အဖ်ား မရွိ…
ဖိုး႐ႈပ္က ၀င္လာျပန္၍ ဦး႐ုကၡစိုး ထိန္းရျပန္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္း အသာေန ဖိုး႐ႈပ္…ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး ဆရာ ငႂကြက္…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟို…စီးပြားေရး အေၾကာင္း ခင္ဗ်…ကမၻာ့ ဘဏ္လို…အိုင္အမ္အက္ဖ္ လို…ႏုိင္ငံတကာ ေငြေၾကး အဖြဲ႕ႀကီးေတြ…ကုလသမဂၢ နဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ ကြ်မ္းက်င္သူေတြ…လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြက ေျပာတာ ဆုိတာေတြကို ၾကားေယာင္ မိၿပီး ဒီ သီခ်င္း ကို ဆိုမိသြားတာပါ ခင္ဗ်ာ…
႐ုကၡစိုး။ ။ အင္း…ဆက္ပါဦး…
ႂကြက္စုတ္။ ။ က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံကတဲ့…ပြင့္လာေတာ့မယ္တဲ့…အာရွမွာတဲ့… က်ား တေကာင္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္…စီးပြားေရး အဖြံ႕ၿဖိဳးဆုံး ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ တဲ့…ျမန္မာျပည္ သြားၿပီး ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံတာေတြ လုပ္ၾက ဆုိၿပီး ေျပာၾကတယ္ မႈတ္လား ခင္ဗ်…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္…မင္း ႐ူးမ်ား ေနလား ငႂကြက္ရာ…ခရီးက မနီးတဲ့ ခရီး ကြ…အေ၀းႀကီးပါကြာ…
ဖိုး႐ႈပ္က ညည္းသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေအးေလ…ငါကလည္း “ေအာင္ပါေစ…”လို႔ပဲ ဆိုတာ…“ေအာင္ျမင္မယ္”လို႔ ဆိုေသးတာမွ မဟုတ္တာ…ဒါေပမယ့္ အခု သတင္းေတြမွာက ကမၻာလွည့္ ခရီးသြား လုပ္ငန္းေတြ…ေရနံ နဲ႔ သဘာ၀ ဓာတ္ေငြ႕ လုပ္ငန္းေတြ…ေက်ာက္မ်က္… ကား… မိုဘိုင္း ဖုန္း…အင္တာနက္ ကစၿပီး က႑ အစုံအစုံမွာကို ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားမယ့္ သူေတြ…ကူမယ့္ ကယ္မယ့္ သူေတြ…လွဴမယ့္ တန္းမယ့္ သူေတြ…အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားႀကီး ၾကားေနရတယ္ေလ…
ဖိုး႐ႈပ္က ေခါင္းတခ်က္ ကုတ္လိုက္ၿပီး ေျပာဟန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦး႐ုကၡစိုးက ၀င္၍ ေထာက္ျပ လာသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ငႂကြက္ နင့္ဟာက ရွိသမွ် အကုန္ထည့္သုတ္တဲ့ အသုတ္စုံလို ျဖစ္ေနၿပီ…အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ ေတြက လုပ္တိုင္း မေကာင္းဘူး ကြ… ဆက္ရွင္ ကြဲဖို႔ေတာ့ လိုတယ္…ကူမယ္ ဆုိတာက ေရွ႕စာရင္း ရွင္းမွ ေနာက္စာရင္း အသစ္ ဖြင့္ေပးမွာ…ေခ်း မယ့္သူကလည္း ေရွ႕ အေႂကြးေက်မွ ေနာက္အသစ္ ေခ်းခ်င္တာ…အဲဒီလုိပဲ အလွဴေငြ ဆုိတာကလည္း ဟို က႑ ဒီ က႑ ဆိုၿပီး တားဂက္နဲ႔ လာမွာ…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္ကဲ့…က်ေနာ္ ဆိုတဲ့ အထဲမွာလည္း“ဇမၺဴ တ၀န္းမွာ လွဴဒါန္းမယ့္ သူေတြ…ေအာင္ပါေစ…”လို႔ပဲ ပါတာ ခင္ဗ်… အလွဴ ျဖစ္ေျမာက္ ေစခ်င္တဲ့ သေဘာ ဆုိတာပါ…
ဖုိး႐ႈပ္။ ။ ငါလည္း သတင္းသမားပါ ငႂကြက္…မင္းက မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ…ႏြားေရွ႕ ထြန္က်ဴး…လယ္ထြန္သြား ႏြားေမ့…အဲ… သိပ္ေတာ့ လူလည္ မလုပ္နဲ႔ကြာ…ဒီမွာ ငါေျပာမယ္…ခုန ဦး႐ုကၡစိုး ေျပာသ လို…ေရွ႕ စာရင္းလည္း ရွင္းဖို႔ လိုတယ္…မင္းေျပာတဲ့ ကား သြင္းတဲ့ သတင္းတို႔…ဟန္းဖုန္း သတင္းတို႔…ဂက္စ္ ကိစၥတို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက မရွင္း မရွင္းေတြခ်ည္း…ႏုိင္ငံတကာကလည္း ငတုံးေတြမွ မဟုတ္ တာ…သိတယ္…သူတို႔အတြက္…
ဦး႐ုကၡစိုးက ၾကားျဖတ္ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအးေလ…ကားေတြ ဘယ္လို ေပးသြင္းတယ္…ဘာညာ
ေျပာေနတယ္…ျပည္သူအမ်ားစုက ဘယ္လို ၀ယ္စီးႏုိင္မွာလဲ… ဆိုင္ကယ္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အာ…ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း…ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္ႏုိင္လည္း ရန္ကုန္မွာ စီးခြင့္မရဘူးေလ…ၾကာၿပီ…စီးခ်င္ရင္ ဟိုး ေတာမွာ… ကန္သင္း႐ုိးေပၚမွာပဲ စီးမွ ရမယ္…တိုင္းျပည္ကို ကိုယ့္မိသားစုပိုင္လိုပဲ…လုပ္ ခ်င္သလို လုပ္ၾကတာေလ…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတို႔ နဲ႔ နီးစပ္သူေတြသာ အဆင္ေျပ အလုပ္ျဖစ္ၾကတာ…ဒါေၾကာင့္ “မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါ…ေဘာ္ဒါ က႑ စီးပြားေရး စနစ္” လို႔ ေတာင္ ေျပာၾက တယ္…
ဖိုး႐ႈပ္ကေျပာရင္း ေဒါသသံ ပါလာၿပီး ခဏ ရပ္သြားရာ ဦး႐ုကၡစိုးက ၀င္ေျပာျပန္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္…ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အက်င့္ေတြ ပါလာလို႔လား မသိဘူး…ကုိယ့္အတြက္ပဲ ကြက္ၾကည့္ၿပီး တႀကိမ္တည္း နဲ႔ ေသာက္ေသာက္လဲ အလုပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ တနပ္စား…တပြဲစား လုပ္ ကြက္ ေတြေရာပဲ…ဟို တေလာကပဲ ခရီးသြား လုပ္ငန္း သမားေတြ အက်ပ္႐ိုက္သြားေသးတယ္ ေလ…ႏုိင္ငံတကာ ခရီးသြားေတြ အမ်ားႀကီး၀င္မယ္ဆိုၿပီး တည္းမယ့္ ဟိုတယ္ခန္း… တည္းခိုခန္း ခေတြ…အဆမတန္ ျမွင့္ယူလို႔ ဆိုလား…အဲဒီလုိမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနလို႔ကေတာ့ နင့္ဂ်ီးေဒၚ စီးပြားက ျဖစ္မွာလား…ေရရွည္ မွာ ဘယ္လို လုပ္စားမလဲ ဟင္…တိုင္းျပည္ကေရာ ႀကီးပြားႏုိင္ပါ့မလား…
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ လႊတ္သဘင္အႀကီးအကဲေတြ…အမတ္ေတြေတာ့… အခုတေလာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ခရီးေတြ ထြက္ေနၾကတာပဲ…ႀကီးပြားရာ
ႀကီးပြားေၾကာင္းေတာ့ ႀကံၾကမွာပဲလို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ရမလားပဲ…
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မျမင္ဘူး ဆိုရင္လည္း“ဇမၺဴ တ၀န္းမွာ လွဴဒါန္းမယ့္သူေတြ…ေအာင္ပါေစ…”ဆိုတာကိုပဲ အထပ္ ထပ္သာ ဆိုၾကေပေတာ့ လို႔ ေျပာစရာရွိေတာ့တယ္…က်ေနာ္ေတာ့ ျပန္ၿပီ…
ဖိုး႐ႈပ္က အတိုက္အခံလုပ္ အေငၚတူးလိုက္၊ ဦး႐ုကၡစိုးက ေငါက္လိုက္ျဖင့္ ႂကြက္စုတ္မွာ အေနက်ပ္ေနရာမွ စိတ္မရွည္ဘဲ ေျပာေျပာ ဆိုဆို ထြက္သြားေလရာ မွာစားထားသမွ် ကုန္က်ေငြကို ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ဦး႐ုကၡစိုးကသာ ရွင္းရေလေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment