အဲဒီ့တုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ဆုိတာဟာ တကယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ျဖစ္ၾက ပါတယ္။
အခုေတာ့ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား ဟာ တကယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့ ပါဘူး။ ေက်ာင္းသာ ပိတ္ေပမယ့္ က်ဴရွင္ေတြက မပိတ္တာမုိ႔ ကေလးတုိ႔ ချမာ စာအုပ္နဲ႔ ကင္းလြတ္ခြင့္ မရၾကရွာပါ ဘူး။
ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း စတဲ့ အတန္းႀကီးမ်ား ချမာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မပိတ္ႏုိင္ဘဲ စာကို တတြတ္ တြတ္ က်က္ရရွာတာကို က်မ မေျပာလိုေပမယ့္ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသား၊ တတန္းေက်ာင္းသားတုိ႔ ချမာ လည္း ေက်ာင္းဆယ္ရက္ ပိတ္တာကို မပိတ္ႏုိင္တာကုိေတာ့ျဖင့္ က်မ ေတာ္ေတာ္ပဲ အံ့ၾသမိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူငယ္တန္း၊ တတန္း အရြယ္ေလးေတြ ဆုိတာဟာ မ်ားမ်ားကစားဖုိ႔၊ ေဆာ့ဖုိ႔လုိတဲ့ အရြယ္ ေလးေတြပါ။
ကစားရင္းနဲ႔ပဲ သင္ယူရဦးမယ့္ အရြယ္ေလးေတြ ပါပဲ။လူ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ အရြယ္ ကာလမွ သာ အျပည့္အစံု ဖြ႔ံၿဖိဳးတာမုိ႔ သူတုိ႔ေလးေတြ ရဲ႕ ဦးေနွာက္ ဆက္လက္ဖြံ႔ၿဖိဳး လာေစဖုိ႔ အတြက္ သင္ယူ ေလ့ လာ ေလ့က်င့္ စရာေတြ က်န္ပါေသးတယ္။
ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး နိင္ငံမ်ားက ေက်ာင္းမ်ားမွာေတာ့ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္နွစ္ အရြယ္ ကေလးမ်ားကုိ စာသင္ခန္းမ်ားမွာ မ်ား မ်ား ကစားခုိင္း၊ အေဆာ့ခုိင္း၊ တီထြင္ဖန္တီးခုိုင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မွု (activities) ေလးေတြကုိပဲ လုပ္ခုိင္းၾက တာမ်ားပါတယ္။
ဒီအရြယ္မွာ ကေလးတုိ႔ စိတ္ကုိ ေလးလံေစတဲ့ ဖိအားေတြ၊ တြန္းအားေတြကုိ လံုးလံုး မလုပ္ၾကပါဘူး။
စာေမးပြဲလည္း မရွိပါဘူး။ ကေလးတုိ႔ဟာ ေက်ာင္းမွာေရာ အိမ္မွာေရာ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ႀကီးျပင္းခြင့္ ရၾကပါတယ္။
က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံမွာေတာ့ မူႀကိဳအရြယ္မွာကတည္းက သူငယ္တန္းမွာ စာလုိက္ႏုိင္ေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကေလးကုိ သူငယ္တန္းစာေတြ ဖိသင္ၾကပါေတာ့တယ္။
ကႀကီး၊ ခေခြး ကို တမ်က္နွာ၊ ႏွစ္မ်က္နွာ ေလာက္ထိ မူႀကိဳမွာ ေရးခုိင္း႐ုံနဲ႔ အားမရေသးဘဲ အိမ္မွာပါ အိမ္စာ အျဖစ္ ေရးခုိင္းတဲ့ မူႀကိဳမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။
မူႀကိဳမွာကတည္းက စာကူးေရးလာရတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သူငယ္တန္းကို ေရာက္လာျပန္ေတာ့ သူငယ္တန္းမွာ အတန္းထဲမွာ ပထမရေအာင္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းက်ဴရွင္ (ဆရာမက်ဴရွင္) ယူၾကရ ျပန္ပါတယ္။
ဆရာမက အသင္မေကာင္း ျပန္ေတာ့ အျပင္က်ဴရွင္ ဆုိၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆရာမ တေယာက္ကို ထပ္ငွားကာ သင္ခုိင္းပါ ေတာ့တယ္။
သနားစရာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ကေလးချမာ ကစားခ်ိန္၊ ေဆာ့ခ်ိန္၊ တီထြင္ဖန္တီးခ်ိန္( ပံုဆြဲ၊ ပံုေျပာ၊ ပံုနားေထာင္ စသျဖင့္) ေတြ ဘာတခုမွ မရရွိေတာ့ ပါဘူး။ တခ်ိန္လံုး စာအုပ္နဲ႔ မ်က္နွာ ကပ္ၿပီးေတာ့ စာက်က္ရပါတယ္။
က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ `ဒါ.. က်က္´ ၿပီး `ဒါ…ျပန္ေျဖ´ စနစ္ႀကီးဟာ တကယ္ေတာ့ အင္မတန္ လြဲမွားတဲ့၊ စူးစမ္း ေလ့လာ သင္ယူရမယ့္ ကေလးတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အသိဉာဏ္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတဲ့ သင္နည္းပါ။
အဲဒီမွာ ကုိယ့္္ရဲ႕ ကေလး ပထမ ရေအာင္ ဆုိတဲ့ မိဘတုိ႔ရဲ႕ အလုိ ဆႏၵကပါ ထပ္ေပါင္းစပ္ လုိက္တဲ့ အခါမွာ ေတာ့ ကေလးတေယာက္ ဦးေနွာက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေစဖုိ႔ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ သင္ယူ မႈေတြကုိ ကေလးချမာ ဘာတခုမွ မလုပ္နုိင္ေတာ့ ပါဘူး။
ဒီလို မလုပ္နုိင္ျခင္းဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ (လူတေယာက္ ) အတြက္ ႀကီးစြာေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈ တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးကုိ ကစားခ်ိန္၊ ေဆာ့ခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ မရွိေအာင္ စာေတြ အတင္းဖိက်က္ခုိင္းေနတာ မုိ႔လို႔ ကေလးဟာ အတန္းထဲမွာ ပထမ ရေကာင္း ရႏုိင္ပါတယ္။ ပညာေရးစနစ္ကိုက ` ဒါကို က်က္ၿပီး ဒါျပန္ေျဖ´ ရတဲ့ ပညာ ေရး စနစ္သာမုိ႔ သူငယ္တန္း ကတည္းက ကေလးကို ဒီအတုိင္း ေလ့က်င့္လာခဲ့မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးရ မွာပဲ၊ လိုင္းေကာင္းေကာင္း ၀င္မွာပဲ လုိ႔ မိဘမ်ား ေတြးထင္စရာ ပါပဲ။
က်မတုိ႔ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကသာ မေျပာင္းလဲ ေပမယ့္ ေခတ္ကာလက ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ။ ကုိယ့္နုိင္ငံတြင္းက တကၠသုိလ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ သြားၾကရၿပီ ဆုိတဲ့ အခါမွာေတာ့ တီထြင္ဖန္တီးမႈ အား နည္းတဲ့ ကေလး၊ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္းကို ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဉာဏ္ပညာ နည္းပါးတဲ့ ကေလး ၊ စာဖတ္အား နည္းတဲ့ ကေလးမ်ားဟာ စာသင္ၾကားေရးမွာ အခက္ေတြ႔ ၾကရပါတယ္။
ႏုိင္ငံရပ္ျခား တကၠသုိလ္ေတြမွာ တကယ္တမ္း စာသင္ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံမ်ားက ေက်ာင္း သား ေက်ာင္းသူေတြ ေလာက္ က်မတုိ႔ တေတြ မလုပ္ႏုိင္ၾကတာကိုလည္း ႀကံဳၾကရပါတယ္။
ဒီလုိ ျဖစ္ရတာဟာ တကယ္ေတာ့ က်မတုိ႔ လူမ်ိုးေတြ ညံ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေျခခံပညာေရး စနစ္မွာက တည္း ကိုက သင္တဲ့ နည္းစနစ္ေတြ မွားခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။
က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းပညာေရးက အခုတုိင္းပဲ မေကာင္းလွေပမယ့္ က်မတုိ႔မွာ ေဆာ့ခ်ိန္၊ ကစားခ်ိန္၊ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ရွိေနပါေသးတယ္ ။ ဒါေတာင္မွ က်မတုိ႔ဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးနုိင္ငံက လူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဦးေႏွာက္ပိုင္းမွာ မယွဥ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ပညာ ေရႊေခတ္ရယ္လုိ႔ ေခၚလာတဲ့ အခုေခတ္ ကာလမွာေတာ့ ကေလးမ်ားဟာ ကစားခ်ိန္၊ ေဆာ့ခ်ိန္၊ အျပင္ စာဖတ္ခ်ိန္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူ႔ ဦးေႏွာက္ အတြက္ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ ကစားျခငး္၊ စာဖတ္ျခင္း၊ စဥ္းစား ေတြးေတာ ေ၀ဖန္ျခင္း စတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ဖုိ႔ ကေလးတုိ႔ ချမာ အခြင့္ မရရွာေတာ့ပါဘူး။
ဖတ္စာအုပ္ထဲက စာေတြကုိ အလြတ္ ရဖုိ႔ သာပဲ အထပ္ထပ္ ေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ ေနရပါေတာ့တယ္။ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္ေရး ၿပိဳင္ပြဲႀကီးမွာ အႏုိင္ရဖုိ႔ ကိုပဲ ႀကိဳးပမ္းေနရ ပါေတာ့တယ္။ စာေတြကုိ အလြတ္ က်က္၊ အလြတ္ေျဖ ၿပီးရင္ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ေခါင္းဗလာ၊ အေတြးေခၚ ဗလာနဲ႔ပဲ ဆယ္တန္းကို ေရာက္လာမယ္။ တကၠသုိလ္ေတြ တက္မယ္။
တကၠသိုလ္မွာလည္း ဒီလို ပညာ သင္ၾကားနည္းနဲ႔ သင္ယူမယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘြဲ႔ရမယ္။ ၿပီးရင္ အလုပ္ေတြ ၀င္လုပ္ ပါလိမ့္ဦးမယ္။ ေျပာရရင္ ဦးေႏွာက္ကို ထက္ျမက္ေစမယ့္ သင္ၾကားနည္း အစား ဦး ေႏွာက္ကို တုံးသြားပိတ္သြား ေစတဲ့ ဒီပညာေရး စနစ္ျဖစ္ေနလို႔ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မတို႔ တုိင္းျပည္အနာဂတ္ အတြက္ တကယ္ ရင္ေမာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
သူငယ္တန္း၊ တတန္း ကေလးမ်ား လြယ္အိတ္ အေလးႀကီးလြယ္ရတာ၊ က်ဴရွင္တတ္ရတာ၊ ကစားခ်ိန္ မရွိ တာ၊ ပံုျပင္ နားေထာင္ခ်ိန္၊ ပံုျပင္ဖတ္ခ်ိန္ မရွိတာ၊ စေန တနဂၤေႏြ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြမွာ စိတ္ လြတ္ကုိယ္လြတ္ မကစားရတာ ေတြဟာ တုိင္းျပည္ ပညာေရး ဦးေမာ့လာတဲ့ လကၡဏ မဟုတ္ဘဲ တုိင္းျပည္ ပညာေရး ဦးစိုက္ဆင္း လာတဲ့ လကၡဏေတြ ပါပဲ။
က်မတုိ႔ဟာ ဒီတုိင္းျပည္၊ ဒီပညာေရး စနစ္မွာ ေနေနၾကရတဲ့ လူမ်ားျဖစ္တာမုိ႔လို႔ `က်က္ၿပီးျပန္ေျဖ´ ရတဲ့ ဒီ စာေမးပြဲ စနစ္ကေန က်မတုိ႔ရဲ႕ ကေလးေတြကုိ ဆြဲထုတ္ယူလို႔ မရေသးပါဘူး ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြမွာ မေလ့က်င့္ေပးနုိင္တဲ့ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ဦးေႏွာက္ဖြ႔ံၿဖိဳးဖုိ႔ ကိစၥကုိေတာ့ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ အိမ္မွာ လုပ္ေပးလုိ႔ ရပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ကေလးတုိ႔ကုိ အျပင္စာအုပ္ (ပံုျပင္၊ ကာတြန္း၊ ကေလးဂ်ာ နယ္) ေတြကုိ ကေလးကို ဖတ္ခုိင္းၿပီးေတာ့ စာဖတ္၀ါသနာ ပါေအာင္ေလ့က်င့္ေပးတာ၊ ကေလးတုိ႔ကုိ လြတ္ လပ္ စြာ ကစားခြင့္ ေပးတာ၊ ကေလး၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ (ပန္းခ်ီဆြဲ၊ သီခ်င္းဆုိ၊ ကခုန္ ၊တီးမႈတ္) စတာေတြ ကုိ လုပ္ခုိင္းတာ မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ က်မတုိ႔ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကုိ ကယ္တင္ ႏုိင္ပါ လိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လို႔ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ ကေလးတုိ႔ကုိ အတန္ုးထဲမွာ ပထမရဖို႔ထက္ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္၊ အသိ ဉာဏ္၊ စူးစမ္း ေလ့လာမႈ ဖြ႔ံၿဖိဳးဖို႔ အဓိကထား ႀကိဳးပမ္းၾကပါဦးလုိ႔။ ။
No comments:
Post a Comment