မဲေဆာက္စက္႐ုံ ျမင္ကြင္းစုံ (၂)

မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္႐ံုေတြဟာ သိုးေမႊးစက္႐ံုေတြထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ သိုးေမႊးစက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္ျပတ္တာေတြ ရွိေပမယ့္ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္႐ံုေတြမွာေတာ့ အလုပ္ျပတ္တယ္လို႔ သိပ္မရွိၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့့ သိုးေမႊး စက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္ေကာင္းတဲ့လေတြနဲ႔ စက္ခ်ဳပ္႐ံုေတြက အလုပ္ေကာင္းတဲ့လေတြမွာ ဝင္ေငြကို ယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သိုးေမႊးစက္႐ုံေတြက ဝင္ေငြပိုေကာင္းပါတယ္။


သိုးေမႊးစက္႐ံုေတြက အလုပ္ျပတ္တဲ့လေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္သာ တႏွစ္ပတ္လံုး ဝင္ေငြအရဆိုရင္ေတာ့ စက္ခ်ဳပ္တဲ့ သူေတြက ဝင္ေငြပိုေကာင္းသြားၾကတာပါ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕သိုးေမႊးအလုပ္သမားေတြလည္း စက္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းဘက္ကို ေျပာင္းလုပ္ေနၾကပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုေတြရွိပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တ႐ုတ္နဲ႔ ကိုးရီးယားႏုိင္ငံေတြက လာဖြင့္ထားၾကတာပါ။ စက္႐ံုၾကီးေတြမွာဆို အလုပ္သမား တေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၾကၿပီး၊ စက္႐ံုေသးရင္ေတာ့ အလုပ္သမား ၂ဝဝ ကေန ၃ဝဝ ေက်ာ္အထိပဲ ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုငယ္ေလးေတြကိုေတာ့ ျမန္မာေတြ ပိုင္ၾကပါတယ္။

၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ ကာလေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းလ်ားလမ္းမွာရွိတဲ့ ေတာ္ဝင္သဇင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံု ငယ္ေလးမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမတဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္ “က်မတို႔ စက္႐ံုကေတာ့ ေန႔စဥ္ မနက္ ၇ နာရီခဲြကေန ညေန ၄ နာရီခဲြအထိ ပံုမွန္ဆင္းရတယ္။ အလုပ္ကေတာ့ ေဒးေၾကး (Daily Wages) လို႔ေခၚတဲ့ ေန႔စားေပါ့။ စက္ခ်ဳပ္တဲ့သူတေယာက္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တေန႔မွ ျမန္မာေငြ ၁၇ဝ၊ ၁၈ဝ ေေလာက္ပဲ ရၾကပါတယ္။ ပံုမွန္ ၄ နာရီခဲြထိဆိုေပမယ့္ ေန႔တိုင္းလိုလို ၆ နာရီခဲြအထိ ဆင္းေပးရပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုေၾကးလည္း မရဘူး။

သူေ႒းက အလုပ္ အေရးၾကီးလို႔ ည ၇ နာရီေက်ာ္ ၁၂ နာရီထိ ဆင္းေပးရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ အဲသလုိ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းေပးရရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီတိုက္တယ္။ မာမား ေခါက္ဆြဲထုပ္ ေကြ်းတယ္။ တခါတေလ ထမင္းေၾကာ္ေတြဘာေတြ ေကြ်းပါတယ္။ အလုပ္လာေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ လာရတယ္။ ၄ နာရီခဲြေက်ာ္ သြားရင္ေတာ့ သူေ႒းက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ တလကို ျမန္မာေငြ ၇ဝဝဝ၊ ၈ဝဝဝ ေလာက္ ရၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ ႐ံုပ်က္သြားၿပီ။ ႐ံုပ်က္ေတာ့ သူေ႒းက အလုပ္သမားေတြကို ေဒးေၾကးနဲ႔တြက္ၿပီး ၃ လစာ ေလ်ာ္ေၾကးေပးတယ္ေလ” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြမွာ လိုင္းစူပါလို႔ေခၚတဲ့ တလိုင္းခ်င္း ၾကီးၾကပ္ရတဲ့ သူေတြဆိုရင္ တေန႔ကို ၄၅ဝ ေလာက္ ရေၾကာင္းလည္း ဆက္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။

မဲေဆာက္က အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုေတြကေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားပါတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခဆိုရင္ ၂ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါမယ္။ မဲေဆာက္မွာေတာ့ အထည္ခ်ဳပ္အလုပ္ကို စဝင္,ဝင္ခ်င္း ဘတ္ ၇ဝ ရပါတယ္။ မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိ ပံုမွန္အလုပ္ဆင္းရတယ္။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုေတြမွာကေတာ့ ညေန ၅ နာရီက ေက်ာ္သြားရင္ အခ်ိန္ပိုေၾကးအျဖစ္ တနာရီကို ၁ဝ ဘတ္ႏႈန္း ေပးပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႔ တရားဝင္ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ပိတ္ရက္မရွိပါဘူး။ လစာထုတ္ၿပီး ေနာက္တေန႔ တရက္ေတာ့ ပိတ္ေပးပါတယ္။ တလလံုးမွာ တရက္တည္း ပိတ္ေပးတဲ့သေဘာပါ။

အလုပ္သမား ၂ဝဝ ေလာက္ရွိတဲ့ စက္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ စက္ခ်ဳပ္သမတေယာက္ကေတာ့ “က်မတို႔ စက္႐ံုက အလုပ္စဝင္မယ္ဆိုရင္ ကၽြမ္းက်င္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ဘတ္ ၆ဝ၊ ၇ဝ ေလာက္ ေပးပါတယ္။ ေန႔စားေပါ့။ အထည္ခ်ဳပ္ေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ေန႔စားေခၚတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါဇင္စား၊ အထည္ေကာက္ခ်ဳပ္ရတာ နည္းပါတယ္။ အလုပ္႐ံုထဲမွာေတာ့ ခ်ည္ဆင္ေပးတယ္။ ခ်ဳပ္တဲ့သူကခ်ဳပ္၊ ဓားစက္လိုက္သူလိုက္၊ ကင္းစက္ဆိုတာလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေတြၿပီးရင္ေတာ့ ၾကယ္သီးေဖာက္ေပါ့။ ေန႔စားျဖစ္တဲ့အတြက္ သိုးေမႊးစက္ဆဲြတဲ့သူေတြလို ဒါဇင္မအပ္ရပါဘူး။ အရည္အခ်င္းေပၚလိုက္ၿပီး တခ်ဳိ႕လည္း ၈ဝ၊ ၉ဝ ရၾကပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ ည ၉ နာရီအထိဟာ ပံုမွန္ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုၾကီးေတြမွာ စက္႐ံုထဲမွာ ေနရေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လည္း အျပင္မွာ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေန,ေနၾကရတာပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စားရတယ္။ တခ်ဳိ႕သူေ႒းေတြကေတာ့ ထမင္းေပးတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အလကား မဟုတ္ဘူး။ အိုတီေၾကးထဲက ျဖတ္တယ္။ ဒီလိုပါပဲ၊ တလကို ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ အိမ္ကိုျပန္ပို႔ႏိုင္ဖို႔ ၿခိဳးၿခံေခြ်တာစားရတာေပါ့။ တလကို ၄၊ ၅ ရာေလာက္နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ စားရတယ္” လုိ႔ ေျပာျပသြားပါတယ္။

ေငြငါးေသာင္းပို႔ဖို႔ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလုပ္သမတဦးက သူတို႔စက္႐ံုေတြမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က အေမေရးလိုက္တဲ့ စာေလးကို ရယ္စရာ ဟာသေလးတခုအျဖစ္ အခုလို ေျပာျပပါတယ္။ “သမီး ေနေကာင္း…. အေမ ဆုေတာင္း… ပို႔လိုက္ပါေလ…. ေငြငါးေသာင္း” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မဲေဆာက္က တခ်ဳိ႕အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုၾကီးေတြမွာ ညကို ၂ နာရီအထိ အလုပ္ဆင္းေပးၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အလုပ္ဆင္းထားရေပမဲ့ ေနာက္တေန႔မနက္ က်ေတာ့လည္း ပံုမွန္ ၈ နာရီ ျပန္ဆင္းၾကရတာပါ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အဲဒီလိုလုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဝÀ လို႔ေခၚတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ၾကီးၾကပ္ရတဲ့သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ သူေတြကေတာ့ ပိြဳင့္ေကာင္းေကာင္းေတြ ခ်ဳပ္ရၿပီး တလကို ဘတ္ ၄-၅ ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ရၾကပါတယ္။ ပိြဳင့္ေကာင္းေကာင္း ဆိုတာကေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ရတာ နည္းနည္းခက္တဲ့ အပိုင္းပါ။ ဥပမာ လည္ပင္းေပါက္လို ေနရာမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးမွာ လုပ္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ လုပ္သက္ရွိၿပီး၊ စက္ခ်ဳပ္ကၽြမ္းက်င္ရပါမယ္။ လုပ္သက္လည္း ရွိတယ္။ စက္ခ်ဳပ္လည္း ကၽြမ္းက်င္တာခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ မန္ေနဂ်ာေတြ၊ လိုင္းစူပါလို႔ေခၚတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ သူေတြကိုသာ ခုိင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ပိုက္ဆံပိုရတဲ့ ေနရာဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူသားတေယာက္ပါလား ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနၾကပါၿပီ။ ပိုက္ဆံရေရး၊ ျမန္မာျပည္ကို မ်ားမ်ား ပို႔ႏိုင္ေရး ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီလိုလုပ္ခ်င္လို႔ေတာင္ လုပ္စရာအလုပ္ကမရွိ။ လုပ္ရျပန္ေတာ့လည္း လုပ္အားခေတြက ဒီမွာထက္ အဆမတန္နည္း။ ဒီတႏွစ္ကုန္ရင္ေတာ့ ျပန္ႏိုင္ပါၿပီ။ ေနာက္တႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္ကိုင္စားဖို႔ အရင္းအႏွီးေလး ရေလာက္ပါၿပီဆိုၿပီး အားခဲကာ လုပ္ၾကေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ ႏွစ္ေတြလည္း အေတာ္ၾကာေနၾကပါၿပီ။

တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြကေတာ့ မဲေဆာက္မွာထက္ ပိုၿပီးအလုပ္ေကာင္းတဲ့၊ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ဘန္ေကာက္လို ေနရာမ်ဳိးကို သြားၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမတဦးရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္ “ဘန္ေကာက္မွာ ေဒေၾကး တေန႔ကို ဘတ္ ၂၂ဝ ေလာက္ရတယ္။ အလုပ္လဲေကာင္းပါတယ္။ အလုပ္ျပတ္တာ သိပ္မရွိပါဘူး။ ဘန္ေကာက္သြားတဲ့ပဲြစားခကေတာ့ ၁၅ဝဝဝ (ဘတ္တေသာင္းခဲြ) ေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၁၆ဝဝဝ ေလာက္ ေပးရတာေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲေလာက္ေပးရလည္း သြားေနၾကတာပဲေလ။ ဟိုမွာက ေဒးေၾကးအျပင္ အိုတီေၾကး (Overtime wages) ကလည္း တနာရီကို ဘတ္ ၃ဝ ေလာက္ရတာ” လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝင္ေငြေတြ ေကာင္းေနပါေစ၊ အလုပ္သမားလက္မွတ္ မရွိလို႔ ရဲက ဖမ္းမိသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ ျမဝတီကို ျပန္ပို႔ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ျမဝတီကေန မဲေဆာက္ကို ျပန္ေရာက္လာတာပါပဲ။

မဲေဆာက္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ ဘယ္ေနရာမွာပဲလုပ္လုပ္၊ တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြကို သူေ႒းက ဘတ္လို႔ေခၚတဲ့ အလုပ္သမားလက္မွတ္ လုပ္ေပးထားေပမယ့္လည္း မရွိတဲ့လူက ပိုမ်ားပါတယ္။ လုပ္ေပးထားတဲ့ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ကုန္က်တဲ့ စရိတ္ကို တလခ်င္းစီ ျပန္ျဖတ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာေတာ့ သိုးေမႊးစက္႐ံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘတ္ (အလုပ္သမားလက္မွတ္) မရွိတဲ့လူကို တလ ဘတ္ ၁၅ဝ ေကာက္ပါတယ္။ သူတို႔အေျပာကေတာ့ ရဲမဖမ္းေအာင္ ရဲေၾကးေပးရတဲ့ သေဘာမ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ စီမံခ်က္ရွိတယ္၊ ဘန္ေကာက္က ရဲေတြ လာဖမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ လက္မွတ္မရွိတဲ့ အလုပ္သမားေတြအားလံုး ပုန္းၾက၊ ေရွာင္ၾကရတာပါပဲ။

ဘယ္လိုပဲ ဘာေတြျဖစ္ေနပါေစ၊ ရဲပဲ ဖမ္းဖမ္း၊ ေထာင္ပဲ က်က်၊ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔စာရင္ ဝင္ေငြေလး ေကာင္းေနေတာ့ ေန႔စဥ္လိုလို မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ရေအာင္ လာတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြဆိုရင္ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္မေကာင္းလို႔ အလုပ္ေကာင္းတဲ့ ဘန္ေကာက္လိုေနရာမ်ဳိးကို စြန္႔စြန္႔စားစား ေတာလမ္း ခရီးကေန သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီလိုသြားတဲ့ေနရာမွာ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့သူေတြ ရွိသလို၊ လမ္းခရီးမွာတင္ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြက ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ထဲေရာက္သြားရတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဟိုတေလာက ၾကားသိရတဲ့ သတင္းေတြအရေတာ့ မဲေဆာက္ကေန ဘန္ေကာက္သြားတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမား ၉ ေယာက္ေလာက္ လမ္းမွာ ပစ္သတ္ခံရပါတယ္။ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြကလည္း ရေနာင္းဘက္ကေန ကြန္တိန္နာကားနဲ႔ အလုပ္သမားေတြ ဘန္ေကာက္အသြား လမ္းမွာအသက္ရႉက်ပ္ၿပီး အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ေသဆံုးၾကရပါေသးတယ္။

သယံဇာတေတြ ေပါၾကြယ္ဝပါတယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ဘာမွမခံစား၊ မစံစားရဘဲ အမ်ားစုဟာ သူတပါးႏိုင္ငံေတြမွာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ အခုလို အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာေတြ၊ အႏွိမ္ခံ၊ အဖိႏွိပ္ခံရ႐ုံတင္ မကဘဲ မထင္ရင္မထင္သလို ပစ္သတ္ခံေနရတာေတြကုိ ေတြးမိတုိင္း တခုခုေတာ့ လုိေနသလုိ ခံစားေနရပါတယ္။