(က)
ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာဂ်ိဳေဇာ္၏ ဝတၱဳတိုစာအုပ္တြင္ အမွာစာေရးေပး၏။ ဝတၱဳတိုစု၏ ေခါင္းစီးအမည္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့ ......။ သို႔ေသာ္ .... ဆရာျမသန္းတင့္၏ အမွာစာကိုမူ အမွတ္ရေနဆဲ....။ ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာဂ်ိဳေဇာ္၏ ဝတၱဳတိုစုတြင္ပါသည့္ ဝတၱဳတိုတပုဒ္အား အမွာစာတြင္ ေကာက္ႏုတ္၍ေဖာ္ျပ၏။
“ေခ်ာင္းဟန္႔သံ“ .... ဝတၱဳတုိျဖစ္သည္။ “ေခ်ာင္းဟန္႔“ တတ္သည့္ စာေရးၾကီးတဦး၏ အခက္ၾကံဳရပံုမ်ားအား ဆရာဂ်ိဳေဇာ္က ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာျမသန္းတင့္က ဆရာဂ်ိဳေဇာ္၏ “ေခ်ာင္းဟန္႔သံ” အား ဖတ္ရင္း သူလည္း “ေခ်ာင္းဟန္႔” ခ်င္လာသည္ဟု ဆုိသည္။ ထိန္း၍မရ ...။ “ဆရာျမ” အားပါးတရပင္ ေခ်ာင္းဟန္႔လုိက္ရသည္။
ဤကား ဆရာဂ်ိဳေဇာ္၏ “ေခ်ာင္းဟန္႔သံ” ဝတၱဳတုိေၾကာင့္ ဆရာျမသန္းတင့္ ဖတ္ရင္း အခက္ၾကံဳရမႈ.....။ က်ေနာ္ကမူ ........။
(ခ)
ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း ဆရာေဖျမင့္၏ ဝတၱဳတိုတပုဒ္အား အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္၍ဖတ္ျဖစ္၏။ မဖတ္ဘဲလည္း မေနႏိုင္။ ဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း အခက္ၾကံဳရသည္ဟု ဆုိရမည္။ ဆရာ၏ ဝတၱဳတုိအႏုပညာက ၾကီးမားစြာ လႊမ္းမိုး႐ုိက္ခတ္လြန္းလွသည္။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လထုတ္ ျမတ္ေလး မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္္ ဆရာ၏ “မရဏာ ႏုသတိ“ ဝတၱဳတုိ ျဖစ္သည္။
(ဂ)
“မရဏာ ႏုသတိ” တြင္ တဦးတည္းေသာ ဇာတ္ေကာင္သာပါ၏။ အျခားဇာတ္ရံမ်ားမပါ။ ဇာတ္ေကာင္က ေဒါက္တာေငြရ......။ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ရွိ ဆရာဝန္တဦး ျဖစ္သည္။ အသည္းကင္ဆာေရာဂါအား စတင္ရရွိၿပီ ဟူသည္အား သိရွိသည့္အခ်ိိန္မွစ၍ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ ကုန္ခ်ိန္အထိ ေဒါက္တာေငြရ၏ စိတ္အာ႐ုံ၌ ခံစားရမႈ၊ ေထြျပားမႈမ်ားအား ဇာတ္ေကာင္မွ ျပန္၍ေျပာျပေနသည့္ ပံုစံႏွင့္ ေရးထား၏။ ခႏၶာေဗဒဆုိင္ရာ သုတမ်ား မပါေသာ္လည္း ... ဇာတ္ေကာင္ကိုမူ ေက်ာင္းၿပီးစ ဆရာဝန္တဦးအျဖစ္ႏွင့္ ထား၏။ ေဆးပညာဗဟုသုတ ရွိသူတဦး ျဖစ္ေစလို၍ ျဖစ္မည္။
တေန႔ ....။
ေဒါက္တာေငြရ၏ လက္ယာဘက္နံေဘးမွ နာသလုိေအာင့္သလို ျဖစ္သည္။ လက္သီးဆုတ္ႏွင့္ ထုၾကည့္၏။ နာသလုိ ေအာင့္သလိုက တုိး၍လည္း မနာလာ၊ ေပ်ာက္၍လည္း မသြား...။ ဤေနရာတြင္… ဘာရွိလဲ။ ဆရာဝန္ ျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာေငြရက သိသည္။ အသည္း။ ဘာျဖစ္ႏုိင္လဲ...။ အသည္းေရာင္ အသားဝါလား ...။ ဝမ္းကိုက္ပိုး တမ်ဳိးမ်ဳိး အသည္းတြင္ဝင္ၿပီး အနာျဖစ္လို႔လား ...။ ဒါမွမဟုတ္ ...အသည္းကင္ဆာလား ...။ ျဖစ္ႏို္င္ေျခက အမ်ဳိးမ်ဳိး။ အသည္းေရာင္အသားဝါဆုိရင္ ျပႆနာမရွိ။ အေနအစားဆင္ျခင္ၿပီး ေဆးဝါးမီွဝဲလွ်င္ ေပ်ာက္ႏုိင္၏။ မေသႏိုင္ေသး။ အသည္းကင္ဆာဆုိလွ်င္ ...။ ေျခာက္လလား ... တႏွစ္လား ။ မတတ္ႏိုင္...။ နာသည္ကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္မလာ။ သို႔ႏွင့္ ေဆးဝါးစစ္ေဆးမႈ မျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့။
တေန႔ ...။
“အတန္ၾကာေသာ တေန႔ က်ေနာ့္နံေဘးကို အက်င့္ပါေနသည့္အေလ်ာက္ စမ္းၾကည့္မိစဥ္ လက္ယာဘက္ နံ႐ုိးေစာင္းေအာက္မွေန၍ ခပ္မာမာ အစိုင္အခဲတခု ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းသို႔ ထြက္ျပဴ၍ေနသည္ကို စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိလိုက္ရသည္။
ေခါင္းနပန္း ၾကီးသြားသည္။ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသြားသည္။ အသည္းၾကီးပါလား၊ နံ႐ုိးထိပ္ဖ်ားကို စမ္းမိေနတာ ျဖစ္ပါေစ။ ဟင့္အင္း၊ အသည္း၊ အသည္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဟုတ္သည္၊ က်ေနာ့္အသည္းသည္ ေအာက္ဘက္သို႔ ၾကီးထြားထိုးထြက္ေနေခ်သည္တကား။ ၾကီးေနသည့္အစိတ္အပိုင္းက ခပ္မာမာ၊ နည္းနည္းဖိၾကည့္ေတာ့ နာလည္း သိပ္မနာ။ တကိုယ္လံုး ထူပူသြားသည္။ ကင္ဆာနဲ႔ တူတယ္။ အသည္းကင္ဆာ၊ ဒါဆုိရင္ သြားၿပီ၊ ေလးငါးေျခာက္လ”
အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္သည္။ ဖတ္သည့္အခါတုိင္း ဤေနရာေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္ဝတၱဳတုိအား ဆက္၍ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့။ စာအုပ္အား ေဘးတြင္ခ်ၿပီး က်ေနာ့္လက္က က်ေနာ္၏ လက္ယာဘက္ နံေဘးဆီသို႔ စမ္းၾကည့္မိ၏။ နံ႐ိုးေအာက္နားက၊ နာသလို၊ ေအာင့္သလို။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း က်ေနာ္၏ လက္ဝဲဘက္လက္အား လက္ယာဘက္ နံ႐ိုးေအာက္နားဆီသို႔ ေနရာေရႊ႔မိ၏။ ပထမ ... ဖိ၍မစမ္းရဲ။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိ၍စမ္းၾကည့္မိသည္။ ၾကီးထြားထိုးထြက္ေနေသာ က်ေနာ့္အသည္းအား စမ္းမိမည္လား...။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ .....။ သက္ျပင္းခ်မိ၏။ ၿပီးလွ်င္ နာသလို၊ ေအာင့္သလို ျဖစ္ေနသလား...။ မကြဲျပား...။ “မရဏာ ႏုသတိ” အား ဖတ္မိတုိင္း က်ေနာ္ ျပဳေနက်၊ ျဖစ္ေနက်၊ ခံစားရေနက်။ ခက္ၿပီ။ ဆရာေဖျမင့္က ေဒါက္တာေဖျမင့္ ျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ စာေရးဆရာတဦး ......။ “မရဏာ ႏုသတိ” အား ဆရာဝန္တဦးမွ ေရးျခင္းမဟုတ္ဘဲ စစ္ဗိုလ္စာေရးဆရာတဦးက ေရးေသာ္ ဤမွ် ၾသဇာလႊမ္းလိမ့္မည္မဟုတ္......။ ၿပီးလွ်င္ .... က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူရာေမရယ ကံအား မေစာင့္ထိန္းခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီ.......။
No comments:
Post a Comment