အားနာမိပါတယ္

ေမရနံ႔

‘‘ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၃ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ။ ၁၉၁၅ ေရွ႕ေန ဦးဖာ သား’’ စတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေရးစပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို က်မတို႔ မူလတန္းတုန္းက က်က္မွတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ ငယ္က ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ၾကားခဲ့၊ သင္ခဲ့ရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔ စတဲ့ ေန႔ေတြ မွာဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ ဇာတိမာန္ေတးေတြကို နားေထာင္ရင္း ၾကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။

က်မတို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္လာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို သင္တာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေျပာတာေတြ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ တကယ့္ကို ေလးစားတန္ဖိုးထားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ လူငယ္ေတြအတြက္ ေလးစားအတုဖြယ္ရာ ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ဆရာ/ဆရာမေတြကလည္း သိပ္မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ တိုးတက္တဲ့ အျမင္ရွိသူ ဆရာတခ်ဳိ႕ ေျပာရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေရးသမား ေယာင္ေယာင္ဆိုၿပီး ပစ္ပယ္တတ္ၾကတယ္။


က်မတို႔ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဓာတ္ပံုေတြပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပ႒ာန္း စာအုပ္ထဲမွာ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ ဆရာ/ဆရာမေတြကလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲမွာ မပါတာ၊ မေျပာရဘူးလို႔ ပိတ္ပင္တာနဲ႔ပဲ သူတို႔ သိခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို မေျပာရဲၾကေတာ့ဘူး။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အဲလို အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြေရာက္လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း၊ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း ေျပာတာေတာင္ ခိုးၿပီးေျပာရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္သြားရတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမေတြ မသိေအာင္၊ ေဘးက ကိုယ္နဲ႔စိမ္းတဲ့ လူေတြမသိေအာင္ ထိန္းေျပာေနရတဲ့အျဖစ္ေတြ။ ဒါေတြကို က်မ ၾကံဳေတြ႔လာရ၊ သိလာရေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။

က်မတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ မူလတန္းေက်ာင္းတုန္းကဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ပံုကို က်မတို႔ေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ႐ံုးခန္းထဲမွာ၊ ဆရာ/ဆရာမေတြ နားေနေဆာင္မွာ၊ စာသင္ခန္းထဲမွာ စသျဖင့္ ေနရာ အမ်ားအျပားမွာ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္တယ္။ အေလးျပဳ ၾကရပါတယ္။

မနက္ ေက်ာင္းမတက္ခင္ အေလးျပဳအခမ္းအနား အၿမဲျပဳလုပ္ရတဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။

‘‘က်ဆံုးေနၿပီးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားအား အေလးျပဳ’’ ဆိုၿပီး အတန္းေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ မာန္ပါပါအသံၾကီးကို ဒီေန႔အထိ ၾကားေယာင္ေနမိေသးတယ္။

‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရဲရင့္ျပတ္သားၿပီး တိုင္းျပည္ကို အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စြမ္းရည္က မင္းတို႔လို လူငယ္ေတြကို ပစ္မထားၾကဖို႔၊ အထင္မေသးၾကဖို႔ကို သတိေပးေနတာပဲ’’ ဆိုၿပီး က်မတို႔ ဆရာၾကီးတေယာက္ ေျပာတာကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ စိတ္ထဲစြဲထင္ေနတာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ငါတို႔လူငယ္ေတြ ဂုဏ္တက္ခဲ့ရတယ္။ ငါတို႔လူငယ္ေတြ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားလာခဲ့ရတယ္ စသျဖင့္ လူငယ္ေတြအတြက္ ေလးစားဂုဏ္ယူထိုက္တဲ့ စံျပ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးအျဖစ္ က်မတို႔ မွတ္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ကို ကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ထားတာ ရွိပါတယ္။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ အမွတ္တရနဲ႔ ကေလးမ်ားေန႔ က်င္းပတဲ့ ပြဲကိုေတာ့ လက္ရွိ ေထာင္ဒဏ္ တကြ်န္းက်ခံေနရတဲ့ ကိုသူရိန္ေအာင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုေနတဲ့ အိမ္မွာပဲ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈ မရွိဘဲ တိ္တ္တဆိတ္ က်င္းပခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္လည္း ဆရာမေတြအေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေနရာက လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ေစ်ေလးကားမွတ္တိုင္နားက ေခ်ာင္က်က် ေနရာတခုမွာပါ။

တကယ္ဆို က်မတို႔ တုိင္းျပည္ကို နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ၿပီး ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္၊ ခမ္းခမ္းနားနားနဲ႔ လူသိရွင္ၾကား ဂုဏ္ျပဳရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း စစ္အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ကန္႔သတ္ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ က်မတို႔ေတြ တိတ္တိ္တ္ေလး က်င္းပၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကရတယ္။ က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ‘‘အားနာလိုက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္’’ လို႔ မၾကာမၾကာ ေရရြတ္ေနမိပါတယ္။ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုး သူ႔ကြ်န္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ၿပီး ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ ဘဝကိုေပးၿပီး အသက္ပါစေတးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ တိုင္းတပါးနယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ ေလးစားမႈ၊ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ တန္ဖိုးထားယံုၾကည္မႈေတြကို ရခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ဒီလိုပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးကို ဒို႔ေခတ္က်မွ တိတ္တဆိတ္၊ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳေနရတယ္ဆိုၿပီး က်မ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတာပါ။

မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ ကေလးေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပံုပါတဲ့ အကၤ်ီေလးေတြကို က်မတို႔က ဆင္တူဝတ္ေပးၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ သင္ေပးထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဗ်ာေလးကို သီဆိုၿပီး ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ ကေလးေလးေတြက အရြယ္စံုမို႔ အသံစံုပါပဲ။ သူတို႔သီဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကဗ်ာေလးကို ၾကားရတဲ့ က်မတို႔ေတြ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကေလးေတြကို ေျပာျပ၊ ကေလးေတြ ေမးတာကိုလည္း ျပန္ေျဖၾကနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးပါ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကေလးေတြကို ဆန္ျပဳတ္တိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္ေလးေတြကို ေဝေပးၾကပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔အတူ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

အဲဒီကေလးေတြကို က်မတို႔ေတြက စုေပါင္းၿပီး စာသင္ေပးေနတာပါ။ ဦးေဆာင္စီစဥ္သူကေတာ့ လက္ရွိ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ကိုသူရိန္ေအာင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တဲ့အျပင္ ကေလးေတြရဲ႕ လက္ေတ႔ြရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဘဝေတြကို နားလည္သိျမင္ထားၾကသူေတြျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အနာဂတ္ကို စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေပးႏိုင္ဖို႔ စဥ္းစားၾကရင္းက ဒီေက်ာင္းေလးကို ဖြင့္ျဖစ္တာပါ။

ဒီလိုဖြင့္ႏိုင္ဖို႔ကလည္း မလြယ္လွပါဘူး။ ကိုသူရိန္ေအာင္တို႔က အလုပ္သမား အခြင့္အေရးအတြက္ ပညာေပးေဟာေျပာသူေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္သူ လူငယ္တစုျဖစ္ေနေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ တရားဝင္ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရင္းနဲ႔ ဆရာ/ဆရာမေတြအျဖစ္ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြေတြကို အကူအညီေတာင္းၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာခဲ့ရတာပါ။

က်မတို႔ ညီမႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ကိုသူရိန္ေအာင္ကပဲ ဦးဇင္း(ဦးဂမၻီရ)ဆီ အကူအညီေတာင္းၿပီး က်မတို႔ကို ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေပးဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္းကလည္း ‘‘နင္တို႔ေတြ ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္မရွိ၊ အကိုင္မရွိနဲ႔ဆို ၾကာလာရင္ လူညြန္႔တံုးကုန္မယ္ဟ။ အဲဒီေတာ့ အခု ကိုသူရိန္တို႔ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ သြားလုပ္ၾက။ လစာေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေဘာ္လန္တီယာအျဖစ္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ဒါလည္း အက်ဳိးမယုတ္ပါဘူးဟာ။ နင္တို႔အတြက္ အေတြ႔အၾကံဳရသလို ကုသိုလ္လည္း ရမွာပါ။ သြားဖို႔လမ္းစရိတ္ (ကားခ) စတဲ့ လိုအပ္တာေတြကိုေတာ့ ကိုသူရိန္နဲ႔ငါ ညိႇၿပီး ေထာက္ပ႔ံေပးမယ္’’ လို႔ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ မၾကာခင္မွာပဲ က်မတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဆရာမေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ေန႔တိုင္း က်မတို႔ အိမ္ကေန မနက္ ၁ဝ နာရီေလာက္က စထြက္ၿပီး ေန႔လည္ ၁ နာရီအမီ ေရာက္ေအာင္ သြားၾကရတယ္။ က်မတို႔ေနတာက ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ ဆရာစံရပ္ကြက္မွာဆိုေတာ့ လိႈင္သာယာကို ကား ၂ ဆင့္စီးၿပီးမွ ေရာက္တယ္။ က်မတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္က ေန႔ခင္း ၁ နာရီကေန ၃ နာရီအထိ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရပါတယ္။

ခရီးလမ္းက ကားစီးရတာနဲ႔ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့လည္း ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရၿပီဆိုရင္ အသံစာစာေလးေတြနဲ႔ ၾကိဳတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ေလးေတြေၾကာင့္ အေမာေျပသြားရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘဝေတြကို သနားတဲ့ စိတ္က ဝင္လာေတာ့ ကားစီးလို႔ ပင္ပန္းလာရတဲ့ အေမာေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္အေမာထက္ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝအေမာေတြက ပိုၿပီး ျပင္းထန္ေနတာကိုး။

က်မတို႔ နယ္မွာေနတုန္းက ၁ဝ တန္း ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူေတြကို သင္ေပးခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အခု ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္အခက္အခဲျဖစ္တယ္။ ကေလးေတြဆိုတာ အေတာ္စိတ္ရွည္ႏိုင္မွရယ္။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ သူတို႔ကို စာသင္ေပးႏိုင္ဖို႔အေရးက ခပ္ေဝးေဝး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ အမ်ားစုက သာမန္ကေလးေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။ မိဘေတြနဲ႔အတူ ေန႔စဥ္စားဝတ္ေနေရးေတြကို ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ က်မတို႔မွာ ေတာ္ေတာ္သည္းခံရပါတယ္။

အစပိုင္းရက္ေတြမွာ ကေလးငယ္ေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ရင္ က်မက စိတ္ဆိုးတတ္တယ္။ အခ်ိန္မေလးစားဘူး၊ ဘယ္ဝင္ေဆာ့ေနတာလဲဆိုၿပီး ႐ိုက္မယ္ဟန္ျပင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးျပန္ေျဖတဲ့ စကားသံ အဆံုးမွာေတာ့ က်မ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနရာက က႐ုဏာသက္မိသြားတယ္။

‘‘သား .. အေမနဲ႔ ေစ်းေရာင္းလိုက္သြားရလို႔တဲ့’’

တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆို ‘‘ထမင္းမစားရေသးလို႔ ေက်ာင္းမလာႏိုင္ဘူး’’ ဆုိတာက ရွိေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ခဲတံနဲ႔ စာအုပ္ မရွိလို႔ဆိုၿပီး ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ေျပာလာတာလည္း ရွိတယ္။

ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ လက္လုပ္လက္စား အလုပ္သမားေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကေလးတေယာက္ကို ေက်ာင္းထားဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္ ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတခုပါပဲ။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဝမ္းေရးအတြက္ မိဘေတြနဲ႔အတူ ေန႔မအားညမအား ရွာေဖြေနရေပမယ့္၊ ေန႔ညထမင္းေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မစားႏိုင္ၾကတဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေတာ့ ပညာေရးနဲ႔၊ တျခားကိစၥေတြအတြက္ သူတို႔ေတြမွာ မစဥ္းစားႏိုင္ၾကဘူး။ အမ်ားစုက နယ္ကေန ေျပာင္းလာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ရရာအလုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ေတြမို႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ယာေတြ မရွိၾကဘူး။ အိမ္ခန္ငွားေနရၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း စက္႐ံုက အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာ ေနၾကရတယ္။

‘‘ဒီ(ရန္ကုန္)မွာ ေက်ာတေနရာ ခ်ႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မနည္း႐ုန္းေနရတာ။ ကေလးပညာေရးဆိုတာ ေခါင္းထဲမထည့္အားေသးပါဘူး ဆရာမရယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႔ မသင္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြကို သူတို႔ကို တတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာတတ္ဖို႔ထက္ သူတို႔ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔က အဓိကမဟုတ္လား’’ ဆိုၿပီးေတာင္ က်မတို႔ကို ျပန္ၿပီး အေမးခံရဖူးတယ္။

စာသင္ခန္းဆိုတာက သူတို႔ကေလးေတြအတြက္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ တရားေသ ယူဆမထားၾကေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဝမ္းစာကိစၥက ေရွ႕တန္းေရာက္လာေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ စာသင္ခန္းေတြကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ၾကရတယ္။ စာသင္ခန္းဆိုတာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတခု ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာလို႔လည္း မွတ္ယူသြားၾကတာ ရွိတယ္။

ဒီအေျခအေနေတြကို နားလည္သိျမင္လာတဲ့ ကိုသူရိန္ေအာင္တို႔အုပ္စုက ကေလးေတြကို စရိတ္ၿငိမ္း စာသင္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳစားေပးပါတယ္။ စာအုပ္၊ ခဲတံ၊ ေဘာပင္ စတာေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းပို႔ဖို႔ မိဘေတြကို ေျပာရတယ္။ စာသင္ဖို႔ေနရာကိုလည္း ကေလးေတြရဲ႕ အိမ္နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ စီစဥ္ေပးရပါတယ္။

လိႈင္သာယာ ေစ်းေလးမွတ္တိုင္နားက ကိုသူရိန္ေအာင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစုေနတဲ့ အိမ္တလံုးမွာ တေနရာ စီစဥ္ၿပီး၊ ေနာက္တေနရာကိုေတာ့ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္ထဲက အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာ စီစဥ္ထားပါတယ္။ တနလၤာကေန စေနေန႔အထိ စာသင္ရက္ တပတ္ကို ၆ ရက္မွာ တေနရာကို ၃ ရက္စီခြဲၿပီး သင္ေပးရတယ္။ ေစ်းေလးမွတ္တိုင္နားက အိမ္မွာ စာသင္ေပးရတာ သိပ္ၿပီးျပႆနာမရွိေပမယ့္ စက္မႈဇုန္ထဲက အလုပ္သမား တန္းလ်ားမွာက်ေတာ့ ေနရာအခက္အခဲ ရွိတယ္။

အလုပ္သမားတန္းလ်ားေရွ႕က အရိပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ဖ်ာေလးေတြခင္းၿပီး စာသင္ၾကရတယ္။ သူတို႔မိဘေတြရဲ႕ အိမ္ခန္းေတြမွာက ကေလး အေယာက္ ၃ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္အတြက္ ေနရာအခက္အခဲ ရွိတာေၾကာင့္ သင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အရိပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ သစ္သားစားပြဲခံုေလးေတြခ်ၿပီး စာသင္ၾကရတယ္။ ေနေစာင္းလို႔ ေနေရာင္ထိုးလာၿပီဆိုရင္လည္း ေနေရာင္ကြယ္တဲ့ သစ္ပင္ရိပ္ တဖက္ကိုေျပာင္းၿပီး သင္ၾကရတယ္။

အဲလိုဒုကၡမ်ဳိးစံုနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး သင္ၾကားရတဲ့ ပညာေရးေတြျဖစ္ေပမယ့္ ကေလးေတြက ၾကိဳးစားမႈ ရွိၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြဆို ဥာဏ္လည္းထက္၊ စားလည္းၾကိဳးစားၾကေတာ့ အားရစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဘဝက ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အဆင့္ျမင္ပညာေတြကို ၾကိဳးစားသင္ယူႏိုင္ေအာင္ အခြင့္အေရးမေပးၾကပါဘူး။ ပတ္ဝန္က်င္ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း ကေလးေတြအတြက္ ၾကိဳးစားႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားခြင့္ရွိေအာင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးထားတာ မရွိေတာ့ က်မတို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။

ကေလးတို႔ၾကီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲလို႔ က်မက အခြင့္သာရင္ ေမးတတ္တယ္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ကပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ လုပ္ၿပီးခါစ တေန႔မွာပါ။ ခပ္သြက္သြက္ရွိတဲ့ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားကို က်မ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာေလး ရွိတယ္။

‘‘မင္းတို႔ေတြၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြျဖစ္ခ်င္ၾကလဲ’’ ဆိုေတာ့ ကေလးငယ္တေယာက္က ‘‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္’’။ ေနာက္ကေလးငယ္ တေယာက္ကက်ေတာ့ ‘‘သား .. ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခ်င္တယ္’’ တဲ့။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး က်မကေမးေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ကေလးက ‘‘လူေတြကို ကာကြယ္ခ်င္လို႔’’ တဲ့။ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး ရွိခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ကေလးက်ေတာ့ ‘‘ထမင္းေကာင္းေကာင္း စားခ်င္လို႔’’ တဲ့။ ဒီစကားေလးေတြ ၾကားရေတာ့ က်မတို႔မွာ ဝမ္းသာရခက္၊ ဝမ္းနည္းခက္နဲ႔ ဘယ္လိုခံစားရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ဘာလို႔ေသရတာလဲဆရာမ၊ သတ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ၊ အာဇာနည္ ၉ ဦး ဆိုတာက ဘယ္သူေတြလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း ေမးတတ္ၾကတယ္။ ေျပာျပၿပီးတဲ့ အရာတခုကို ေမ့သြားျပန္လည္း အားမနာတမ္း ထပ္ေမးတတ္ၾကတဲ့ အက်င့္ေလးေတြက အားရေက်နပ္စရာပါ။

ေနာင္ႏွစ္မွာလည္း ဒီလို (ကေလးမ်ားေန႔) ေန႔မ်ဳိး လုပ္ေပးဦးေနာ္ ဆရာမလို႔ ၾကိဳၿပီး ပူဆာတတ္တဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္ေကာ မိဘေတြနဲ႔အတူ ဘဝတိုက္ပြဲေတြကို ဆက္တိုက္ေနရတုန္းပဲလား၊ က်မ သတိရမိပါတယ္။

က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ ပညာေရးက ေငြနဲ႔ လမ္းခင္းေနရတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ ေငြေၾကးခ်ဳိ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ သင္ၾကားခြင့္ မရရွာၾကတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ဆရာမေတြ လိုေနဆဲပါ။ ကေလးေတြ ေမးသမွ်၊ ကေလးေတြ ေဆာ့သမွ်၊ ကေလးေတြဒုကၡကို နားလည္သည္းခံၿပီး သမိုင္းအစစ္အမွန္ေတြကို နားလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးဖို႔၊ သင္ၾကားေပးဖို႔ အင္မတန္မွကို လိုအပ္ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြက က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အတိတ္သမိုင္းေတြကို စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိေနတယ္။ အရာရာကို သိခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ သူတိုေတြ တိုးတက္ခ်င္ၾကတယ္။ အနာဂတ္အတြက္ သူတို႔ေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြ ရွိေနၾကတယ္။ ဒါေတြကို နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ စနစ္တက် အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ေအာင္၊ ေလ့လာသင္ၾကားႏိုင္ေအာင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးထားဖို႔ပဲ လိုတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ႕ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ သိခ်င္တတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို လမ္းလြဲမသြားေအာင္ ဖန္တီးေပးထားျခင္းအားျဖင့္ အနာဂတ္ အမိျမန္မာျပည္ဟာ လွပစိုေျပေနမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္မိပါတယ္။