႐ုကၡစုိးထံသုိ႔ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ေရာက္မလာသည္မွာ အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ အေျခအေနကုိ သိလုိသျဖင့္ ႐ုကၡစုိးက အဲပုဂံ ေလယာဥ္ကုိ စီးၿပီး ခ်င္းမုိင္မွ ရန္ကုန္သုိ႔ သြားေလသည္။ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေနအိမ္တြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး စိတ္ေဖာက္ျပန္ သြားေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံပုိ႔ရန္ စီစဥ္ေနၾကသျဖင့္ ေနအိမ္တခုလုံး ဆူညံပြက္ေလာ ရုိက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ သမီးေတာ္က ပုိ႔ရမည့္ ေဆးရုံ ေ၀းလံသျဖင့္ ေဒါသ ထြက္ေနသည္။ ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ မည္တြန္ ေတာက္တီး ေနသည့္ အိမ္ႀကီးရွင္ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ေဆးရုံပုိ႔ေရး အစီအစဥ္ကုိ အနီးကပ္ ကြပ္ကဲေနေလသည္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ခရီးစဥ္မွာ လူအမ်ားႀကီး မလုိက္နဲ႔။ ဦး႐ုကၡစုိး လုိက္ခ့ဲ။ ဟုိ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေနခ့ဲ။ ဒီလူေတြ အားမကုိးရဘူး၊ အသုံးလည္းမက်ဘူး။
သမီးေတာ္။ ။ ေဖေဖ့ဆရာ၀န္ဗုိလ္မွဴးကုိေရာ ေခၚခ့ဲရမလား။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ခက္ေတာ့တာပဲ သမီးရယ္၊ ညည္းေဖေဖ အခု ျဖစ္ေနတာက စိတ္ေရာဂါ ကဲြ႔။ ဆရာ၀န္ဗုိလ္မွဴးက ဒီေရာဂါကုိ ဘယ္ကုႏုိင္ပါ့မလဲ။ ညည္းကလည္း ေခါင္း နည္းနည္း သုံးစမ္းပါေအ … ။
သမီးေတာ္။ ။ ဒီဗုိလ္မွဴးက ဒါေလးေတာင္ မကုႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ရွင္းပစ္လုိက္ပါလား။ ဘာေၾကာင့္ ခန္႔ထားတာလဲ။ အေမတုိ႔ အုိင္ဒီယာေတြကလည္း မလန္းပါဘူး။ ေဆးရုံက ခါတုိင္းဆုိ အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလး။ လမ္းကူးလုိက္ရင္ ေရာက္ၿပီ။ အခုေတာ့ ရြာသာႀကီး ေရႊ႕လုိက္ေတာ့ သြားရတာ ေ၀းတာေပါ့။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ။ စိတ္ကုေဆးရုံကုိ ရြာသာႀကီး ေရႊ႕လုိက္တာ ညည္းေဖေဖရဲ႕ အုိင္ဒီယာ ဟ့ဲ၊ ငါ့ကုိ ဘာမွ လာေအာ္မေနနဲ႔။ ကဲ … ဟယ္လီေကာ္ပတာ ေခၚကြယ္။ ကားနဲ႔သြားလုိ႔ေတာ့ ေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေခၚစမ္း … ၊ ေခၚစမ္း … ၊ အခုခ်က္ခ်င္း ေခၚစမ္း…။
ထုိသုိ႔ အမိန္႔ေပးၿပီး ထမင္းတအုိးက်က္ခန္႔အၾကာတြင္ ရဟတ္ယာဥ္ ေရာက္လာသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ရဟတ္ယာဥ္ေပၚသုိ႔ တင္ေပးရန္ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္က ဦး႐ုကၡစုိးကုိ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ေသာ္လည္း ရဟတ္ယာဥ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ပုိင္းေလာ့ လုပ္တမ္း ကစားမယ္၊ ကစားမယ္၊ ေဟ့ … ကိြဳင္ကိြဳင္ … နင္ေရာ ပါမလား။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ မနက္က ပါၿပီးၿပီ။ ထပ္ပါလုိ႔ မရေတာ့ဘူး … ဟာ … ေမာင္ေတာ္ကလည္း ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသိဘူး။ ဟ့ဲ … ဟ့ဲ … ဟ့ဲအေကာင္ေတြ၊ ျမန္ျမန္ေမာင္းစမ္းပါဟ့ဲ … ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ျမန္ျမန္ေမာင္း၊ ျမန္ျမန္ေမာင္း၊ ဒါမွ ျမန္ျမန္ေရာက္မွာ၊ ေဟာ … ေဟာ … ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဟဲဟဲဟဲဟဲ … ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဟုတ္ၿပီ … ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီေတာ့ … … … ေက်းဇူးျပဳ၍ နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ … ၊ ေက်းဇူးျပဳ၍ နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ … ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဟယ္လီေကာ္ပတာက မၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ကုိ ဆင္းသက္ေတာ့မွာ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ ခါးပတ္ေတြ ပတ္ထားၾကပါခင္ဗ်ာ … ။
သမီးေတာ္။ ။ စိတ္ကုိ ထိန္းမွေပါ့ ေဖေဖရယ္။ ေမေမကလည္း ၀င္ထိန္းေပးဦးေလ၊ ေဟာဒီမွာ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းလဲ မသိဘူး။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ဟ့ဲ … သမီးေတာ္ … ၊ ညည္းအေဖကုိ ငါ မထိန္းႏုိင္လုိ႔ ေဆးရုံကုိ ပုိ႔ေနတာဟ့ဲ။ ညည္း … တိတ္တိတ္ေနစမ္း။ညည္းအသံေၾကာင့္ ငါပါ ေဂါက္ခ်င္လာၿပီ။
သမီးေတာ္။ ။ မေဂါက္ခ်င္ပါနဲ႔ ေမေမရယ္။ ဟူး … မလြယ္ပါလား။ အင္း … အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနဂၢ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အနဂၢ မဟုတ္ပါဘူး၊ အနတၱ ပါဟ့ဲ။ ညည္းအေဖလည္း မေသေသးပါဘူး၊ ဒါေတြ လာရြတ္ျပမေနစမ္းပါနဲ႔။
သမီးေတာ္။ ။ အနဂၢ မဟုတ္ဘူးလား၊ ေဆာဒီး … ဟီးဟီး … ဟုိ … အဆုိေတာ္ေလးကုိ စဲြေနလုိ႔။ အဟိ … အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနဂၢ အဲ … အနတၱ … ။
ထုိသုိ႔ ေျပာေနစဥ္ လူနာျဖစ္သူ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ရဟတ္ယာဥ္ေပၚမွ ခုန္ခ်ရန္ ဟန္ျပင္သျဖင့္ ၀ုိင္း၍ ဆဲြရေသးသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ဟင္း … ေနရထုိင္ရတာ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာၿပီ။ ခ်မ္းလာၿပီ။ တကယ္ ခ်မ္းလာၿပီ။ အဟုတ္ ခ်မ္းလာၿပီ။ အရမ္းအရမ္းကုိ ခ်မ္းတာပါပဲခင္ဗ်ာ။ အုိ … ခ်မ္းမွာေပါ့၊ အေပၚမွာ ပန္ကာႀကီး ဖြင့္ထားတာပဲ။ ပန္ကာပိတ္၊ ပန္ကာပိတ္၊ အေပၚက ပန္ကာႀကီးကုိ ပိတ္။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ စိတ္ကုိ ထိန္းမွေပါ့ရွင္။ အဲဒါ ပန္ကာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟယ္လီေကာ္ပတာတုိင္းမွာ ပါတ့ဲ ဒလက္ ေလ။ ရွင္ေျပာသလုိ အဲဒါကုိ ရပ္သြားေအာင္ လုပ္လုိက္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ ျပဳတ္က်ၿပီး ငရဲျပည္ေရာက္ အဲေလ … ျပဳတ္က်ၿပီး ေသမွာေပါ့။ ဟ့ဲ … သမီးေတာ္ … ၊ ညည္းအေဖကုိ ခ်ဳပ္ထားစမ္း၊ ေနရာ မေရြ႕ေစနဲ႔။
ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး အေျခအေနမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး ဦး႐ုကၡစုိးလည္း ေဂါက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာသည္။ ဒီေန႔ ကံမေကာင္းပါလား ဟုလည္း ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီက့ဲသုိ႔ ေတြးလုိက္မိသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ရဟတ္ယာဥ္က ရြာသာႀကီးရိွ စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရုံသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ဆင္းသက္ေလသည္။ ေျမျပင္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ထြက္ေျပးရန္ အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္ေသာ္လည္း ဦး႐ုကၡစုိး၏ အကူအညီျဖင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၿပီး ေဆးရုံအတြင္းသုိ႔ ေခၚသြားၾကသည္။
ျပင္ပလူနာဌာနတြင္ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္က လူနာမွတ္တမ္း ယူသည္။ ဆရာ၀န္ေရွ႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက သိသိသာသာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ဆရာ၀န္က ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ အင္တာဗ်ဴးေလသည္။
ဆရာ၀န္။ ။ နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ (အဆုိေတာ္ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္၏ သီခ်င္းအလုိက္ျဖင့္) က်ေနာ့္နာမည္ ခ်ဳိကုပ္ပါ။ ေနျပည္ေတာ္မွာ ေနပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာလည္း ေနပါတယ္။ ၀င္ေငြေတြလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂရုမုစုိက္ပါ … … … …
ဆရာ၀န္။ ။ ဟုိး ေတာ္ေတာ့ … ၊ ေတာ္ေတာ့ … ။ ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာကုိ ေရာက္ေနသလဲ၊ သိသလား။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ စည္းကမ္းရိွတ့ဲ ဒီမုိကေရစီအေၾကာင္း ေဟာေျပာဖုိ႔ေပါ့ကြ။
ဆရာ၀န္။ ။ အင္း … ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ား ေနရာမွန္ကုိ ေရာက္လာတာပဲ။ ဒီေဆးရုံမွာေတာ့ အကုန္ေျပာလုိ႔ ရတယ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ စစ္ေရး၊ အခ်စ္ေရး ႀကိဳက္တာေျပာ။ ကဲ … အခု ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒထုတ္ဖုိ႔ က်ေနာ္ႀကိဳးစားမယ္၊ ထုတ္မယ္။ အခုထုတ္မယ္။ တကယ္ ထုတ္မယ္။
ဆရာ၀န္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ထုတ္ရမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ အိမ္မွာတုန္းက မထုတ္ဘဲ အခုမွ ထုတ္ခ်င္ရတာလဲ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတာ့ မေမးပါနဲ႔ေတာ့ ေဒါက္တာရယ္။ ေမာင္ေတာ္က အဲဒီ ဥပေဒ ထုတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကလိမ္က် … အဲ … … အခ်ိန္က်ၿပီလုိ႔ မထင္ေသးတာနဲ႔ မထုတ္ျဖစ္ေသးတာပါ။ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးဖုိ႔ ေဗဒင္ဆရာေတြနဲ႔ ေန႔ေရာညပါ အသည္းအသန္ ညိွႏိႈင္း၊ တုိင္ပင္၊ ေဆြးေႏြး၊ အႀကံထုတ္၊ သုံးသပ္၊ ေ၀ဖန္၊ ေလကန္ရင္း အခုလုိ ေဂါက္သြားတာပါ။ အဲဒီ ေရြးေကာက္ပဲြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမိတ့ဲ အက်ဳိးေက်းဇူးေပါ့ ေဒါက္တာရယ္။
ဆရာ၀န္။ ။ စိတ္မပူနဲ႔။ လုံး … … … … … … … … ၀ စိတ္မပူနဲ႔။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံရင္း စိတ္ေရာဂါရသြားတ့ဲ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြထဲမွာ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက ၉၉ ေယာက္ေျမာက္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔။ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ပါ။ ကံေကာင္းရင္ ဂ်ာနယ္ေတြကေတာင္ အင္တာဗ်ဴး လာလုပ္ၿပီး နာမည္ထပ္ႀကီးသြားႏုိင္တယ္။
ဆရာ၀န္၏ အားေပးစကားေၾကာင့္ ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္ စိတ္ အႀကီးအက်ယ္ ညစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကာယကံရွင္ လူနာကမူ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ တစုံတခုမွ် မရိွဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေန၏။
႐ုကၡစုိးႀကီးက ေခါင္းတတြင္တြင္ ခါေနသည္၊ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး၏ စိတ္က်န္းမာေရး ဒီေတာင္ကုိ ေက်ာ္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ ဟုလည္း သုံးသပ္လိုက္မိသည္။ ဆရာ၀န္က ေမးခြန္းမ်ား ဆက္ေမးသည္။
ဆရာ၀န္။ ။ ဒီရက္ပုိင္းအတြင္း လူနာအတြက္ စိတ္ဖိစီးစရာ တျခား ဘာအေၾကာင္းအရာေတြ ရိွသလဲ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ မေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူးလား။ လူနာက ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ ဆုိေတာ့ အခု ထုတ္ေျပာလုိက္ရင္ ႏုိင္ငံေတာ္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြ ေပါက္ၾကားသြားမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီမွာ ဦး႐ုကၡစုိးႀကီးလည္း ရိွတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး။ သူက ခ်င္းမုိင္မွာ ရိွတ့ဲ ေဒ၀ါလီ မဂၢဇင္းနဲ႔ အရမ္း နီးစပ္ေတာ့ … … …
ဆရာ၀န္။ ။ ေျပာမွာသာ ေျပာပါ။ လူနာရဲ႕ အေျခအေန အလုံးစုံကုိ သိမွ သင့္ေလ်ာ္တ့ဲ ကုထုံးကုိ ေပးႏုိင္မွာပါ။
႐ုကၡစုိး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အမွန္ကုိသာ ေျပာလုိက္ပါ။ ခုခ်ိန္ဆုိ သတင္းဌာနေတြကလည္း အားလုံး သိၿပီး ျဖစ္မွာပါ။
ေဒၚကိြဳင္ကိြဳင္။ ။ ေျပာဆုိေတာ့လည္း ေျပာရတာေပါ့ေလ။ ဒီလုိ … ဒီလုိ … … အင္းလ်ားကန္ကုိ ဒီႏွစ္မကုန္ခင္ ေနာက္တခါ ထပ္လာဖုိ႔ ဟုိ … အေမရိကန္ေကာင္ ၾကက္ေတာကုိ အီးေမးလ္ပုိ႔ သတိေပးတာလည္း ၾကာၿပီ။ ၾကက္ေတာဆီက ဘာမွ Reply မလာဘူး။ ၿပီးေတာ့ NLD ဒုဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးကလည္း ရက္ပုိင္းအတြင္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ သက္တမ္း ေစ့ၿပီ။ သူ႔ကုိ လႊတ္ေပးရမလား၊ ဇာတ္လမ္း တခုခု ထြင္ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ပုိ႔ရမလား၊ ၾကက္ေတာလုိ အေကာင္တေကာင္ ရွာၿပီး သူ႔အိမ္ထဲ ခုိး၀င္ခုိင္းရ ေကာင္းမလား ဆုိတ့ဲ ကိစၥကလည္း စဥ္းစားရတာ ေခါင္း ေတာ္ေတာ္စားတယ္။ ျပႆနာေတြက အႀကီးႀကီးေတြခ်ည္းပဲ။
ဆရာ၀န္။ ။ ဟုတ္ၿပီ၊ သေဘာေပါက္ၿပီ။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ သေဘာေပါက္ရင္လည္း ၿပီးေရာေပါ့။ ကဲ … ကိြဳင္ကိြဳင္ေရ … ငါတုိ႔ ျပန္ရေအာင္။
ဆရာ၀န္။ ။ ျပန္ရမွာေပါ့၊ ျပန္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနေပါ့ဗ်ာ။ (ထုိ႔ေနာက္ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ေခၚၿပီး) ကဲ … သူ႔ကုိ ေနရာ ခ်ထားေပးလုိက္ပါကြယ္။
စိတ္ေရာဂါကုေဆးရုံသုိ႔ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ေရာက္ေနသည္ ဟူသည့္ သတင္းသည္ ေဆးရုံရိွ လူနာမ်ားၾကားတြင္ မိနစ္ပုိင္းအတြင္း ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလသည္။ သတင္းကုိ ၾကားမိသည္ႏွင့္ လူနာမ်ား အားလုံး ရုတ္တရက္ ၾကက္ေသ ေသသြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အားလုံး စုေ၀းၿပီး ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ရိွသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
အခန္းေရွ႕သုိ႔ လူနာ ရာေပါင္းမ်ားစြာ စုေ၀း ေရာက္ရိွေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားသည္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီး။ ။ ကဲ … ကိြဳင္ကိြဳင္ေရ … ႀကဳံႀကိဳက္တုန္း “စည္းကမ္းရိွတ့ဲ ဒီမုိကေရစီ” အေၾကာင္း ေဟာေျပာလုိက္ဦးမယ္။
ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးက အက်ႌလက္ေမာင္းမ်ား ပင့္တင္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာရန္ ဟန္ျပင္စဥ္ လူနာမ်ားထံမွ “မေျပာနဲ႔။ မၾကားခ်င္ဘူး။ ျပန္။ ပါးစပ္ပိတ္၊ တိတ္တိတ္ေန။ ျပန္ေတာ့။ အတူ မေနႏုိင္ဘူး။ ျပန္ေပေတာ့။ နင္မျပန္ရင္ ငါျပန္မယ္။ ဒီမွာ လက္မခံဘူး။ ထြက္သြား။ ျပန္ … ျပန္ … ေနာက္လွည့္ၿပီးေတာ့ျပန္…” ဟူသည့္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ တုံ႔ျပန္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာသည္။
ရြာသာႀကီး စိတ္ေရာဂါကုေဆးရုံအတြင္း အေျခအေနက တင္းမာသည္ထက္ တင္းမာလာသည္။ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးကုိ လုံး၀ လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္သည့္ လူနာမ်ားထံမွ အသံမ်ား ပုိ၍ပုိ၍ ဆူညံလာသည္။ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းမ်ားလည္း အေျခအေန တည္ၿငိမ္ေရးကုိ ထိန္းသိမ္းျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။
႐ုကၡစုိးႀကီးက မည္သုိ႔မွ် အကူအညီ မေပးႏုိင္သျဖင့္ ကုိယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီး ထုိေနရာမွ ေရွာင္ထြက္သြားေလသည္။ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္မွာ လူနာသစ္ ခ်ဳိကုပ္ဒူးႀကီးအား လက္ခံေရးအတြက္ လူနာထုႀကီးကုိ မည္သုိ႔ေဖ်ာင္းဖ်ရမည္နည္းဟု စဥ္းစားၿပီး က်န္ရစ္ခ့ဲေလသည္။
No comments:
Post a Comment