ဆူးငွက္
သတင္းသမားတေယာက္မွာ အဓိကအေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ က်င့္ဝတ္ပါပဲ။ ဒီယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ က်င့္ဝတ္ဆိုတာကေတာ့ မဟာဗ်ဴဟာေပါ့ေလ။ မဟာဗ်ဴဟာက မွန္ကန္ရမယ္။ အမွန္တရားအတြက္၊ ျပည္သူအတြက္ပဲျဖစ္ရမယ္။ ေကာင္းၿပီ....ဒီမဟာဗ်ဴဟာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာက နည္းဗ်ဴဟာပိုင္းေပါ့။ နည္းဗ်ဴဟာပိုင္းကလဲ အေရးၾကီးတယ္။ တဖက္က အမွန္တရားဆိုတာလဲျဖစ္ေနတယ္။ ျပည္သူလူထုအတြက္ အသိေပးရမွာလဲျဖစ္တယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္လဲ ဒီအသိေပးျခင္းက တကယ္အက်ဳိးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအခက္အခဲက သာမန္မွ်လဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ၾကီးၾကီးမားမားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အႏၲရာယ္ျဖစ္ေလာက္တာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လိုအပ္ရင္ အသက္ေတာင္မွ စြန္႔ရင္စြန္႔ရမယ္။ အမွန္တရားဆိုတာကလဲ အခ်ိန္အခါလိုက္ၿပီး၊ ေနရာလိုက္ၿပီး၊ ပုတ္သင္ညိဳ အေရာင္ေျပာင္းသလို လုပ္လို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ခိုင္မာမႈကို အေျခခံၿပီး အမွန္တရားဆိုတာ အၿမဲတမ္းတသမတ္ထဲ ျဖစ္ေနရမယ္။
စစ္ေအးကာလတုန္းက ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲႀကီးနဲ႔ ၾကံဳရတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ျပည္သူ႔ဘက္ကရွိတဲ့ သတင္းစာေတြက တေလွ်ာက္လုံး ဗီယက္နမ္ျပည္သူဘက္က ရပ္တည္ၿပီး က်ဴးေက်ာ္သူကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ စစ္ပြဲႀကီးကာလအတြင္း အမွန္တရားဆိုတာ ကိုယ့္အျမင္၊သူ႔အျမင္ ကြဲႏိုင္ပါတယ္။ အျမင္ဆိုတာ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတာေပါ့၊ ကိုယ့္ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုး၊ သူ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လက္ဖဝါးလို႔ ဘယ္လိုပဲေစာဒက တက္ပါေစ၊ ဒါဟာ ေလာကနိယာမလို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာပါေစ၊ တကယ္ေတာ့ အမွန္တရားဆိုတာ တခုထဲပဲရွိပါတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲၾကီးၿပီးတဲ့အခ်ိန္ က်ဴးေက်ာ္သူကိုယ္ႏိႈက္က သူတို႔မွားပါတယ္လို႔ ဝန္ခံရတာပဲ။ ဒီမွာ တရားကုိယ္သေဘာအရ တရားတဲ့စစ္၊ မတရားစစ္အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ က်ဴးေက်ာ္စစ္က မွားတယ္။ က်ဴးေက်ာ္မႈကို ခုခံကာကြယ္တဲ့စစ္က မွန္တယ္။ ဖိႏိွပ္သူရဲ႕ ဖိႏွိပ္စစ္၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းလုပ္ရပ္က မွားတယ္။
အဖိႏွိပ္ခံသူက မတရားလို႔ ျပန္လွန္ဆန္႔က်င္တာ မွန္တယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔အျမင္ကိုယ့္အျမင္ဆိုတာမရွိဘူး။ လက္ဖမိုး၊ လက္ဖဝါးဆိုတာလဲ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဴးေက်ာ္စစ္နဲ႔ ခုခံစစ္ၾကား၊ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံၾကား၊ မတရားမႈနဲ႔ တရားမႈၾကား၊ အဓမၼနဲ႔ ဓမၼၾကား ၾကားေနပါတယ္ ဆိုတာလဲ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သတင္းသမားက အဲ့ဒီလိုကိစၥေတြမွာ ဘယ္ဘက္မွမလိုက္ဘဲ ၾကားေနမယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အမွားနဲ႔ အမွန္ၾကားမွာ ဘက္မလိုက္ဘူးၾကားေနတယ္ ဆိုသူကိုယ္ႏိႈက္က အမွားတဝက္ကို ေသခ်ာေပါက္က်ဴးလြန္ထားတာပါပဲ။ အမွားနဲ႔ အမွန္ၾကားမွာ သတင္းသမားတေယာက္ (ဝါ) သတင္းမီဒီယာတခုဟာ ဘက္မလိုက္ဝါဒ က်င့္သံုးစရာ မလိုဘူး။ ၾကားေနဝါဒ က်င့္သံုးစရာ မလိုဘူး။ အမွန္ဘက္က ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ရမွာေပါ့။
ေနာက္တခုက သတင္းသမားတေယာက္အတြက္ အဓိကနဲ႔သာမည ခြဲျခားတတ္ဖို႔လဲ အေရးၾကီးတယ္။ သာမညကို အဓိကေနရာမွာထားၿပီး ဗိန္းေဗာင္းတိုက္ရင္လဲ လူမုန္းမ်ားမယ္။ အဓိကကို သာမည မွတ္ၿပီး လက္ေရွာင္ရင္လဲ တာဝန္မေက်ဘူး။ ဖား႐ုိက္ရာမွာ ဗႏၶဳလေသြး သုံးစရာမလိုသလို...က်ားေလးေတြယူခ်င္ရင္ က်ားေအာင္းရာ ဂူထဲဝင္ရမွာပဲေလ...။ ဒီနည္းဗ်ဴဟာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အကင္းပါးမႈ၊ အဓိက သာမည ခြဲျခားႏိုင္မႈလိုအပ္သလို အေရးႀကီးတာတခုက ဘယ္ေလာက္ပဲအခက္အခဲရွိလို႔အမွန္ကို မေရးသားႏိုင္ရင္ ရွိပါေစ...။ အမွားကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္ေျခ အမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး အမွန္လို႔ မေရးမိၾကဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္....
အမွားၾကာရင္၊ အမွားကိုပဲ ထပ္ကာတလဲလဲ ေျပာေနေရးေနရင္ အဲဒီအမွားက အမွန္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အမွားကို အမွန္လို႔ အားနာလို႔ျဖစ္ေစ၊ မတတ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ တုတ္မိုးထားလို႔ ျဖစ္ေစ၊ အေရးမၾကီးပါဘူးလို႔ ယူဆလို႔ ျဖစ္ေစ... သတင္းသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေရးမိဖို႔ပါပဲ။ အမွားဆိုတဲ့ မစင္တစက္ေၾကာင့္ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္(ဝါ) လုပ္ေဆာင္ခ်က္ဆိုတဲ့ နတ္သုဒၶါႀကီးကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ရတယ္။
က်ေနာ္ကိုယ္ႏိႈက္ကပဲ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ၾကီးၾကီးမားမား ဘဝနဲ႔ရင္းရေလာက္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုရခဲ့တယ္။ ဗဟုဝါဒေခတ္မွာ အရင္လို ခြဲခြဲျခားျခား လားလားမုန္းထားစရာမလုိဘဲ လူမႈဆက္ဆံေရးဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္ၾကီး တစ္ခုလံုးနဲ႔စာရင္ အဓိကေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး၊ အားလံုးဟာ နည္းဗ်ဴဟာမွာပဲ ကြဲေနၾကလို႔ပါ၊ ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း မိတ္ေဆြလိုပဲ သေဘာထားၿပီး မိတ္ေဆြတဦးကို က်ေနာ္ စုေဆာင္းထားတဲ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးကာလ အဂၤလိပ္ေတြ မိုင္းခြဲဖ်က္ဆီးသြားတဲ့ အင္းဝ တံတားၾကီးရဲ႕ ေရွးေဟာင္းဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို စာအုပ္တအုပ္ထဲက ေကာ္ပီကူးၿပီး ေပးလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြကတဆင့္..... ေနာက္တဆင့္ ......။ အဲဒီေနာက္တဆင့္ကမွ ေနာက္တဆင့္ ...... ။ ဒီလိုနဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာ၊ ဘယ္လိုမွ မဝင္ဆံ့ဖူးတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္လိုမွ အဆက္အစပ္မရွိဖူးတဲ့ ေနရာ၊ ဘယ္လိုမွ အဆက္အဆံ မရွိဖူးတဲ့ေနရာမွာ သမိုင္းဝင္ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ား စုေဆာင္းရွာေဖြေပးသူ ဆိုၿပီး အျဖဴေပၚ အမည္းတင္လိုက္ေလေတာ့ ......။
က်ေနာ္ ဒီေနရာမွာ စာေပေက်းဇူးရွင္ ေဒၚေဒၚလူထုေဒၚအမာ ေျပာၾကားခဲ့ဖူးတဲ့စကား တခြန္းကို သတိရမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကေပါ့။ ေဒၚေဒၚကိုယ္ႏိႈက္က ေလးစားတဲ့၊ က်ေနာ္တို႔လဲ အဆက္မျပတ္ေအာင္ အငမ္းမရ လိုက္ဖတ္ေနရတဲ့ စာေရးဆရာၾကီး တေယာက္က ေဒၚေဒၚ့ဆီေရာက္တုန္း ေဒၚအမာ က်ေနာ္ေရးတာေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါရဲ႕လား။ ဘယ္လိုသေဘာရပါသလဲ လို႔ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ေဒၚေဒၚက ဆရာၾကီးကိုၿပံဳးၾကည့္ၿပီး ရွင္ေရးတာေတြ ေကာင္းပါတယ္။ က်မအၿမဲတမ္း ေစာင့္ဖတ္တယ္။ ဒီလို အေၾကာင္းအရာေတြက ရွင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မေရးႏိုင္ဘူး။ ရွင္နဲ႔ ရွင့္အသိုင္းအဝိုင္းပဲ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ ကိစၥေတြ ဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ျမစ္ေရေတြက စီးဆင္းေနၿပီရွင့္။ ၁၈ ရာစု၊ ၁၉ ရာစုက နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕၊ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ၊ နယ္ခ်ဲ႕ပုဆိန္႐ိုး ဆိုတာေတြက ဒီကေန႔ ၂ဝ ရာစုေႏွာင္းပိုင္းမွာေရာ ဟုတ္ပါေသးရဲ႕လား။ ခုထိမ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဆန္႔က်င္ေနဦးမွာလား။ ရွင္တို႔ က်မတို႔ ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ၾကားက ရွိသမွ်အားနဲ႔ အသံျပာေအာင္ ေထာက္ခံခဲ့၊ ရပ္တည္ခဲ့၊ ေရးခဲ့သားခဲ့ရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြၾကီးကေရာ အခုထိ က်မတို႔အတြက္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနေသးပါရဲ႕လား။ ဒီေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ရွင့္စာေတြထဲက နတ္သုဒၶါထဲ ၁၈ ရာစု၊ ၁၉ ရာစုက ရန္သူ အသံုးအႏႈန္းေတြ ေဖာေဖာသီသီပါေနေတာ့ က်မကေတာ့ မစင္တစက္လို ခံစားရတယ္လို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီစကားေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ စာေပဘဝလမ္း အတြက္ အေတြးအေခၚေတြပါပဲ။ ျမစ္ေရက စီးဆင္းေနတယ္။ ျမစ္ထဲကို ႏွစ္ခါ ခုန္ဆင္းလို႔မရဘူး။ အၿမဲတမ္းရန္သူ မဟုတ္ဘူး။ အၿမဲတမ္း မိတ္ေဆြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါက ေလာကၾကီး တခုလံုးအတြက္ နိယာမတရားပါ။ ဒါေပမဲ့ ကာလတို ဆယ္စုပိုင္းျခားႏွစ္ေတြ အတြင္းမွာလဲ ဒီနိယာမတရား မွန္ကန္ေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သင္ၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့ သင္ခန္းစာ တခုကေတာ့ မွန္ေနဆဲပါ။ မေမ့သူကေတာ့ အစြဲအလမ္းၾကီးၾကီး အမွတ္အသား အၾကီးၾကီးနဲ႔ အၿမဲတမ္း ဂ႐ုတစိုက္ ၾကည့္ေနတယ္။ သူကေတာ့ သေဘာထားျပင္မွာမဟုတ္ ဆိုတာပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ က်င့္ဝတ္ဆိုတာ မဟာဗ်ဴဟာပါ။ ဒီမဟာဗ်ဴဟာကို ေဖာ္ေဆာင္ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာက အၿမဲတမ္းမွန္ေနဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ ေျခလွမ္းတလွမ္းကလဲ အေရးၾကီးတယ္။ ေရရွည္မၾကည့္ဘဲ မ်က္ေတာင္ေမြး တဆံုးသာၾကည့္ၿပီး မွန္တယ္ဆိုကာ ေလွ်ာက္လွမ္းမိလိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းတလွမ္း မွားတာနဲ႔ ေခ်ာက္ထဲ က်ႏိုင္တယ္။ တဦးတေယာက္ကိစၥက ျပႆနာမရွိ။ သူ႔အသက္တေခ်ာင္း ဆံုးရႈံး႐ုံ.....။ အကယ္၍ ကေလာင္တေခ်ာင္းဆိုရင္ သမိုင္းက ဒဏ္ခတ္ခံရမယ္။ ဒီေနရာမွာလဲ ဒီကေလာင္တေခ်ာင္း ဆံုးရံႈး႐ုံေပါ့။ အကယ္၍ စတုတၴမ႑ိဳင္ေနရာမွာ ရွိေနရမယ့္ သတင္းသမားတေယာက္ (သို႔မဟုတ္) ပရိသတ္ရွိေသာ သတင္းဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာတေစာင္ရဲ႕ေရးသားခ်က္၊ ေဖာ္ျပခ်က္၊ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အမွတ္မထင္ေတာင္မွ အမွားအခံႏိုင္ပါဘူး။ ေဒၚေဒၚေျပာသလို ဘယ္ေလာက္အဖိုးတန္တဲ့ နတ္သုဒၶါျဖစ္ပါေစ မစင္တစက္ စင္လိုက္ရင္ပင္ လႊင့္ပစ္သြန္ပစ္လိုက္ရတာ မဟုတ္ပါလား.....။
No comments:
Post a Comment