ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာ သိုးေမႊးစက္႐ံုေပါင္း ၁ဝဝ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီစက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြဟာ မန္ေနဂ်ာေတြကလဲြရင္ အားလံုးဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊ႔ေျပာင္းလုပ္သား ျမန္မာေတြဟာ မဲေဆာက္ကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာပါ။ တခ်ဳိ႕လည္း ပဲြစားေတြက ေရာင္းစားသြားလို႔ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာလည္း သိုးေမႊးစက္႐ံုေတြ ရွိပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ တ႐ုတ္ေတြ လာဖြင့္ထားၾကတာပါ။ သုဝဏၰမွာရွိတဲ့ စီးတာစက္႐ံု၊ လႈိင္သာယာက လင္းလက္၊ ေရႊသဇင္ စတဲ့ နာမည္နဲ႔ စက္႐ံုေတြပါ။ ဒီစက္႐ံုေတြက အလုပ္သမားေတြဟာ တလကို လုပ္ခလစာ အလြန္ဆံုး ၃ဝဝဝဝ (သံုးေသာင္း) ေလာက္ပဲ ရၾကပါတယ္။ လုပ္အားခ အဆမတန္ နည္းလြန္းတာေၾကာင့္ အမ်ားစုဟာ မဲေဆာက္ကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။
မဲေဆာက္ရဲ႕ သိုးေမႊးေလာက ေခတ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၆-၉၇-၉၈ ကာလေတြမွာဆိုရင္ ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေတြကို ရန္ကုန္အထိ ဆင္းၿပီးေခၚတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ မဲေဆာက္ကိုေရာက္လို႔ သိုးေမႊးအလုပ္ မလုပ္တတ္ေသးရင္လည္း စက္႐ံုက သင္ေပးတဲ့အျပင္ တေန႔ကို ဘတ္ ၃ဝ ေပးထားပါေသးတယ္။ အလုပ္ကြ်မ္းက်င္သြားရင္ တလကို ျမန္မာေငြ ၅ ေသာင္းေလာက္ ရပါတယ္။ သူေ႒းက ေနစရာ ေပးတဲ့အျပင္ ထမင္းလည္း ေပးပါေသးတယ္။ ဟင္းက ကိုယ့္ဟာကိုယ္စားေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆို ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္အိမ္ကေန သြားရတာပါ။ ဖယ္ရီကား ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖယ္ရီကားခ ေပးရပါတယ္။ မဲေဆာက္ သိုးေမႊးလုပ္ငန္းေတြ ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆိုေတာ့ လာတဲ့သူေတြ အဆင္ေျပတာေပါ့။
အခု အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သိုးေမႊးစက္႐ံုမွာ တကယ္အလုပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က တႏွစ္မွာ ၅ လ ေလာက္ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ သၾကၤန္ေက်ာ္ေလာက္ကစၿပီး စက္တင္ဘာကုန္အထိပဲ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ လေတြက ေအာ္ဒါေလးရရင္ လုပ္လိုက္၊ မရရင္ အျပင္အလုပ္ထြက္ၿပီး ပန္းရံလုပ္၊ စပါးေပၚခ်ိန္ စပါးရိတ္၊ ပ်ဳိးႏႈတ္၊ ေဘာ္ၾကယ္ထိုး၊ ပဲေပၚခ်ိန္က် ပဲရိတ္၊ ေျပာင္းဖူးခ်ဳိး စတဲ့ ၾကံဳရာအလုပ္ေတြ လုပ္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနတာပါပဲ။ သူေ႒းက ေနစရာနဲ႔ ထမင္း ေပးထားေပမယ့္ ဟင္းဖိုးနဲ႔ တျခား အသံုးစရိတ္ေတြ ရွာရတာေပါ့။
အလုပ္ တကယ္ေကာင္းတဲ့ ကာလေတြမွာလည္း မနက္ ၈ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီေလာက္ထိ လုပ္ရပါတယ္။ သူေ႒းက အလုပ္ေတြ အေရးၾကီးလို႔ အရမ္းခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ အလုပ္မဆင္းႏိုင္ရင္ အလုပ္ျပဳတ္ျပန္ေရာ။ တခါတေလ ညလံုးေပါက္ မိုးလင္းတဲ့အထိ အလုပ္ဆင္းေပးရတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို မတရား ခိုင္းေပမယ့္ အခ်ိန္ပိုေၾကး မရပါဘူး။ မာမား (ေခါက္ဆဲြ) ၃ ဘတ္တန္ေလး တထုပ္ပဲ ေပးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ပိုဆိုတာ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီ ေက်ာ္သြားရင္ အခ်ိန္ပိုလို႔ သတ္မွတ္တယ္လို႔ သိထားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မဲေဆာက္သိုးေမႊးေလာကရဲ႕ အခ်ိန္ပိုဆိုတာက ညဘက္ ပံုမွန္ဆင္းရတဲ့ ၁ဝ နာရီ၊ ၁၁ နာရီေက်ာ္မွပဲ အခ်ိန္ပိုလို႔ သတ္မွတ္ေပးတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာရီေတြ ပိုလုပ္ပါေစ မာမားတထုပ္ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုေတြေတာ့ ည ၉ နာရီေက်ာ္သြားရင္ အခ်ိန္ပိုေၾကး တနာရီကို ၆ ဘတ္၊ ၇ ဘတ္ရပါတယ္္။ အဲလိုစက္႐ံုမွာ လုပ္ရတဲ့ သူေတြဟာ ကံထူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ကိုေရႊျမန္မာေတြလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ တလမွာ တနဂၤေႏြတရက္နဲ႔ လစာထုတ္ၿပီး ေနာက္ရက္ ၂ ရက္ပဲ ပိတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒါက စက္႐ံုတိုင္းပါပဲ။ စေန၊ တနဂၤေႏြနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ တရားဝင္ ႐ံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အလုပ္ဆင္းရေပမယ့္ လုပ္ခလစာက ဒီအတိုင္းပါပဲ။
သိုးေမႊးစက္႐ံုတခုမွာ ခ်ည္ရစ္၊ ခ်ည္ေပး၊ စက္ဆဲြ၊ အထည္စစ္၊ အထည္ဖာ၊ ထိုင္စက္၊ ခ်ိတ္ေကာက္ဆဲြ၊ ပါကင္ထုပ္ စသျဖင့္ သူ႔ဌာနနဲ႔သူ ရွိပါတယ္။ ခ်ည္ရစ္ဆိုတာက စက္႐ံုကို ေရာက္လာတဲ့ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြကို ျပန္ရစ္ရတာေပါ့။ အဲဒီဌာနအတြက္က အမ်ားအားျဖင့္ မိန္းကေလးေတြကို အခန္႔မ်ားပါတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ အလုပ္ရွိရင္ တေန႔ကို ဘတ္ ၇ဝ ေလာက္ ရပါတယ္။ ခ်ည္ေပးဆိုတာက ရစ္ၿပီးသား ခ်ည္လံုးေတြကို အထည္ျဖစ္ေအာင္္ ဆဲြမယ့္ စက္ဆဲြသမားေတြကို ထုတ္ေပးတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီမွာ ခ်ည္ေပးစာေရး၊ စာေရးမ စသျဖင့္ ၂ ေယာက္၊ ၃ ေယာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္။ သူတို႔က တလကို ဘတ္ ၂၅ဝဝ ကေန ၃ဝဝဝ ထိ ရပါတယ္။ လခစား မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္မရွိရင္၊ အလုပ္မဆင္းရင္ ျဖတ္ပါတယ္။
အဲဒီခ်ည္ေပးဌာနက ခ်ည္ေတြကို စက္ဆဲြသမားက စာအုပ္နဲ႔ ထုတ္ရပါတယ္။ ဘာခ်ည္အမ်ဳိးအစား၊ ဘယ္ဂိတ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ထုတ္တယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ထဲမွာ မွတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အေလးခ်ိန္ ကီလိုနဲ႔ေပါ့။ ျပန္သြင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဆဲြထားတဲ့ အထည္ရယ္၊ ပိုတဲ့ခ်ည္လံုးရယ္ ေပါင္းခ်ိန္ေပါ့။ ထုတ္တဲ့ အေလးခ်ိန္နဲ႔ ကြာေနရင္ ေလ်ာ္ရတယ္။ စက္ဆဲြဌာနမွာ မိန္းကေလးေရာ၊ ေယာက်္ားေလးေရာ ရွိပါတယ္။ အပ္ေတြကိုလိုက္ၿပီး ၃ ဂိတ္္၊ ၅ ဂိတ္၊ ၇ ဂိတ္၊ ၉ ဂိတ္၊ ၁၂ ဂိတ္ ဆိုၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါတယ္။ ဂိတ္ၾကီးရင္ အပ္ေသးတယ္။ ဂိတ္ေသးရင္ အပ္ၾကီးတယ္ေပါ့။ ဥပမာ - ၃ ဂိတ္အပ္က ၁၂ ဂိတ္ အပ္ထက္ အမ်ားၾကီး ၾကီးပါတယ္။
၃ ဂိတ္မွာဆို ေတာ္႐ံုမိန္းကေလးေတြ မဆဲြႏိုင္ပါဘူး။ အပ္ၾကီးေတာ့ စက္ကဆဲြရတာ ေလးတာေပါ့။ အပ္ေသးရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ဆဲြႏိုင္တယ္။ စက္ဆဲြတဲ့ ေနရာမွာ အကၤ်ီတထည္ရဲ႕ ေရွ႕ျခမ္း၊ ေနာက္ျခမ္း၊ လက္၊ ေကာ္လံ စတာေတြကို သပ္သပ္စီ ဆဲြရပါတယ္။ ၁၂ ထည္ (တဒါဇင္) ကို တထုပ္ေပါ့။ ခ်ည္ထုတ္တဲ့ ေနရာမွာပဲ ျပန္သြင္းရတယ္။ တဒါဇင္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး သူေ႒းက ေစ်းသတ္မွတ္ေပးထားတယ္။ ကိုယ္ဆဲြႏိုင္ရင္ ဆဲြႏိုင္သေလာက္ ရတာေပါ့။ ကြ်မ္းက်င္တဲ့သူနဲ႔ မကြ်မ္းက်င္တဲ့သူ ကြာသြားတာေပါ့။
အဲဒီလို စက္ဆဲြဌာနက ျပန္အပ္တဲ့ ဆဲြၿပီးသား အထည္ေတြကို ခ်ည္ေပးကေနတဆင့္ အထည္စစ္ကို ေရာက္တယ္။ အထည္စစ္ ဆိုတာကေတာ့ စက္ဆဲြတဲ့သူေတြ ဆဲြထားတဲ့ အထည္ေတြကို ဒီဇိုင္းနဲ႔ ကိုက္ညီမႈ ရွိမရွိ၊ အထည္ေတြ ေပါက္တာၿပဲတာ ရွိမရွိ စတာေတြကို စစ္ရတာေပါ့။ အေပါက္အၿပဲေတြ ပါလာရင္၊ ဖာလို႔ရေသးရင္ အထည္ကုိ ဖာေပးတယ္။ ဖာလို႔မရရင္ အထည္စစ္တဲ့လူက အထည္ဆဲြတဲ့လူဆီ ျပန္ပို႔ေပးရတယ္။ အထည္ဆဲြတဲ့သူက အသစ္ျပန္ဆဲြေပးရတယ္။ အထည္စစ္တဲ့ သူေတြလည္း ဒါဇင္စားပါပဲ။ တဒါဇင္ ဘယ္ေလာက္ေပါ့။ ကိုယ္စစ္ေပးလိုက္တဲ့ အထည္ေတြက စစ္တာမမွန္လို႔ ျပန္လာရင္ေတာ့ အထည္စစ္ရတဲ့သူလည္း ေလ်ာ္ရတာပါပဲ။ အထည္ဖာတဲ့သူေတြကို ေန႔စားသေဘာမ်ဳိး ေပးပါတယ္။ ကြ်မ္းက်င္ရင္ ဘတ္ ၁ဝဝ ေလာက္ထိ ရႏိုင္ၿပီး မကြ်မ္းက်င္ေသးရင္ ၆ဝ၊ ၇ဝ ၊ ဒီေလာက္ပါပဲ။ အလုပ္မရွိရင္ေတာ့ မရဘူး။
အထည္စစ္က စစ္ၿပီးသား အထည္ေတြကို ထိုင္စက္ဌာနကို ေရာက္တယ္။ ထိုင္စက္ဆိုတာက စက္ဆဲြက ဆဲြေပးလိုက္တဲ့ အထည္ေတြ (လက္၊ ေရွ႕ျခမ္း၊ ေနာက္ျခမ္း စတာေတြ) ကို အကၤ်ီျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ရ၊ တဲြရတာေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ မိန္းကေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ ဓားစက္လည္း ရွိတယ္။ သူတို႔လည္း ဒါဇင္စားပါပဲ။ အလုပ္မရွိရင္၊ အလုပ္မဆင္းရင္ ပိုက္ဆံမရပါဘူး။ ထိုင္စက္က ခ်ဳပ္ၿပီးသား အထည္ေတြကို အစေတြဘာေတြ သိမ္းတဲ့ဌာနေပါ့။ ခ်ိတ္ေကာက္ဆဲြလို႔လည္း ေခၚတယ္။ အဲဒီကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ အထည္က အေခ်ာျဖစ္သြားပါၿပီ။ အဲဒီကၿပီးရင္ေတာ့ မီးပူတိုက္ရတဲ့ အထည္ေတြ မီးပူတိုက္။ မလိုအပ္ရင္၊ ပါကင္ထုပ္ၿပီးရင္ ၿပီးသြားပါၿပီ။
သိုးေမႊးစက္႐ံုတခုမွာ စက္ဆဲြတဲ့ဌာနမွာ လူအမ်ားဆံုးပါပဲ။ ဘယ္ဌာနက အလုပ္ကိုပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အလုပ္မဝင္ခင္ အရင္စမ္းသပ္ပါတယ္။ တတ္တယ္ဆိုမွ ေခၚပါတယ္။ တခ်ဳိ႕စက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္ရဖို႔အတြက္ စက္႐ံုက မန္ေနဂ်ာတို႔၊ လိုင္းခ်ဳပ္တို႔ကို ပိုက္ဆံ ၅ဝဝ၊ ၁ဝဝဝ စသျဖင့္ ေပးရျပန္ပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ပိုက္ဆံရရင္ၿပီးေရာ တတ္တတ္၊ မတတ္တတ္ အလုပ္သြင္းေပးထားတယ္။ သူေ႒းနဲ႔ေတြ႔လို႔ မတတ္မွန္းသိရင္ သူေ႒းက အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ အဲလိုအခါက် ေပးထားတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း ျပန္မရ၊ အလုပ္လက္မဲ့လည္း ျဖစ္။ မိေအးႏွစ္ခါနာေပါ့။
တခ်ဳိ႕အလုပ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရွားပါးလာလို႔ ပြဲစားေတြကတဆင့္ ဘန္ေကာက္တို႔၊ ဖူးခက္တို႔ စတဲ့ တျခားၿမိဳ႕ေတြကို သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ အဆင္ေျပတဲ့သူ ရွိသလို၊ အဆင္မေျပတဲ့သူလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ပဲြစားနဲ႔ သြားဖို႔ဆိုရင္ ပဲြစားကို အနည္းဆံုး ဘတ္တေသာင္းေလာက္ ေပးရပါတယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း လမ္းမွာ ထမင္းေတြဘာေတြ ငတ္သလို၊ ထိုင္းရဲက ဖမ္းထားလို႔ ေထာင္ေတြက်၊ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ခံရတာလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က် ဟိုေရာက္ၿပီး အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပေနၾကတယ္။ ဘန္ေကာက္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ တလကို ဘတ္ ၆ဝဝဝ ေလာက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အလုပ္သမား လက္မွတ္မရွိလို႔ ထိုင္းရဲက ဖမ္းမိၿပီဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ေတာ့တာပါပဲ။ မဲေဆာက္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အလုပ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖမ္းမိလို႔ကေတာ့ ေထာင္ခ်ၿပီး ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔တာ ခံရတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဖမ္းဖမ္း၊ ဘယ္လိုပဲ ျပန္ပို႔ပို႔ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။ ဒီေန႔ဖမ္းၿပီး ျမဝတီဘက္ သြန္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီေန႔ညေနပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။
အခုလိုျဖစ္ေနရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ မိမိအာဏာတည္ၿမဲဖို႔အတြက္ တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ငတ္ရင္ငတ္ ျပတ္ရင္ျပတ္ ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရေၾကာင့္ပါပဲ။ မၾကာေသးခင္က ေရာက္လာတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္အရ သူတို႔ဟာ သိုးေမႊးစက္႐ံုက စက္ဆဲြအလုပ္သမားေတြပါ။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးေၾကာင္းနဲ႔ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အဆင္ေျပေနတာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာထက္ေတာ့ သာမွာပဲဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
အခု မဲေဆာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္မွာထက္ေတာ့သာေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက စက္ဆဲြကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားဆိုေတာ့ ဒီမွာက ျမန္မာျပည္ထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ဝင္ေငြေကာင္းၿပီး တလကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ဘတ္ ၅ ေထာင္၊ ၆ ေထာင္ေလာက္ရေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ ဒီမွာထက္သာတဲ့ ဘန္ေကာက္လိုေနရာမ်ဳိးကို သြားခ်င္ေၾကာင္း ဆက္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။
မဲေဆာက္ကို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သိုးေမႊးစက္ဆဲြ အလုပ္သမားတေယာက္ကေတာ့ မဲေဆာက္ကို ေရာက္စတုန္းက သိုးေမႊးမဆဲြတတ္ေသးတာေၾကာင့္ စက္ဆဲြသင္ၿပီး အလုပ္ဝင္ရေၾကာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ စက္ဆဲြသမားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ စက္ျပင္ရတဲ့ စက္ဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သိုးေမႊးစက္ဆရာတေယာက္ရဲ႕ လစာဟာ တလကို ဘတ္ ၄၅ဝဝ ေလာက္ရၿပီး သူလည္း လခစား မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္မရွိတဲ့ ရက္ေတြ၊ မဆင္းတဲ့ ရက္ေတြဆို အျဖတ္ခံရတာပါပဲ။ သူမ်ားေတြလိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။
အဲဒီလို လုပ္လာရင္းနဲ႔ သူတို႔စက္႐ံုမွာ အလုပ္သမား ဆႏၵျပပဲြေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူလည္း ပါသြားၿပီး အဲဒီစက္႐ံုကို သူေ႒းက ပိတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြလည္း ဆဝါဒီကန္႐ံုးမွာ သြားတိုင္၊ ၿပီးေတာ့ တရား႐ံုး တက္၊ အခုအခ်ိန္ထိ ဘာေလ်ာ္ေၾကးမွ မရၾကေသးပါဘူး။ သူတို႔စက္႐ံု သူေ႒းကေတာ့ တျခားေနရာမွာ စက္႐ံုထပ္ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ သူလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ဒီေန႔ထိ မျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီမွာက ရရာအလုပ္ လုပ္စားမယ္ဆို ေနလို႔စားလို႔ ရေသးေၾကာင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိတဲ့အတြက္ အခုလိုပဲ ဆက္ေနရေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
မဲေဆာက္သိုးေမႊးေလာကဟာ ေခတ္မေကာင္းေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ သိုးေမႊးစက္႐ံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔အတြက္ ျမန္မာျပည္က တက္လာတဲ့ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္း ရွိေနပါတယ္။ အလုပ္သမားတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီမွာ တလလုပ္လို႔ ဘတ္ ၃ဝဝဝ ရမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီေလာက္ မရရင္ေနပါေစ။ ဘတ္ ၁၅ဝဝ၊ ၂ဝဝဝ ေလာက္ ပံုမွန္ေလး ရေနမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာပဲ အိုးမကြာအိမ္မကြာ လုပ္ကိုင္စားခ်င္ပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ယခု လႈိင္သာယာစက္မႈဇုန္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လစာ က်ပ္ ၃ဝဝဝဝ ေက်ာ္ (ဘတ္ ၁ဝဝဝ ခန္႔) ရရွိရန္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပေနၾကၿပီး က်ပ္ ၂၅ဝဝဝ အထိသာ တိုးေပးေၾကာင္း သိရသည္။)
No comments:
Post a Comment