အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဘဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုသြားယူတဲ့ သတင္းေရးရမွာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေအာ္စလိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္သူ နဲ႔ျပန္ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဇြန္လ ၁၅ ရက္ ေသာၾကာေန႔ ညေန ၄ နာရီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေလဆိပ္ကို မေရာက္ခင္ ကတည္းက ႏိုဘဲလ္ဆုရွင္ေတြ တည္းခို ေလ ့ရွိတဲ့ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕လယ္က ဂရန္းဟိုတယ္ ေရွ႕မွာ ေနာ္ေဝ၊ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ အေမရိကား ကေတာင္ လာၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ အိုးစည္ ဗံုေမာင္းေတြနဲ႔ ကခုန္ေစာင့္ႀကိဳေနၾကၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေလာက္ ကြဲသြားခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းေတြလည္း ေတြ႔ရလို႔ ဝမ္းသာ ပါရဲ႕။
ဟိုတယ္ေရွ႕ လမ္းတဘက္ျခမ္းမွာ ႐ိုးရာတိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေတြ အစီအရီ ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေအာ္စလိုသားေတြ ေရာေနတဲ့ လူ အုပ္ ကို လွည့္ပတ္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္အၿပီး ေနာ္ေဝ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တြဲၿပီး က်င္းပမယ့္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲကို အ ခ်ိန္မီ ေအာင္ က်ေနာ္ ထြက္ခဲ့ရတယ္။
လံုၿခံဳေရး အဆင့္ဆင့္ျဖတ္ၿပီး ေနာ္ေဝဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အိမ္ထဲက သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ခန္းမကိုေရာက္ၿပီး မၾကာမီ ညေန ၆ နာရီခြဲ က်ေတာ့ အစီ အစဥ္အတိုင္း ေနာ္ေဝ – ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး ေပၚလစီကို ထင္ဟပ္တဲ့ ေနာ္ေဝ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ ေျပာစကား၊ ႏိုဘဲလ္္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုနဲ႔ ဥေရာပ ခရီးစဥ္အေပၚ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္တိုအတြင္း အတူတူ ထြက္ရွင္းတာကို သတင္းယူ တယ္။ ကိုေဇယ်ာေသာ္ကို ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ေနာ္ေဝ အစိုးရ အရာရွိေတြ အၾကား အျပင္မွာ ပထမဆံုးအ ႀကိမ္ျမင္ဖူး သြား တယ္။
အခ်ိန္ကိုက္ ျပန္ထြက္ၾကရတာမို႔ က်ေနာ္လည္း ဂရန္း ဟိုတယ္ေရွ႕ ျပန္မလို႔လုပ္တုန္း ဧရာဝတီ အတြက္ သတင္း တြဲပို႔ေနတဲ့ ကိုညိဳ ဆီ က ဖုန္းဝင္လာတယ္။ “ေဟ့လူ … ျမန္ျမန္လာဗ်။ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ ကိုမြန္းေအာင္တို႔ အလံေတြထူၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၾကၿပီ” တဲ့။
ေရာက္သြားေတာ့ တကယ္ပဲ သီခ်င္းေတြ ဆိုေန တီးေနၾကၿပီ။ ကိုမြန္းေအာင္ရယ္၊ ေနဝင္းေဌးရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ မဲေဆာက္မွာ ႏွစ္အ ေတာ္ၾကာ တြဲၿပီး အတူေနဖူးသူေတြ ဂစ္တာေတြ တီးၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုေနၿပီ။ မွတ္မိသေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပြဲ စီးရီးထဲက ေဒါင္း တမာန္၊ စာ ေခ်ာက္႐ုပ္၊ လူငယ္ေျခက်၊ အေမွာင္လႊမ္းတဲ့ ကမၻာႀကီး၊ အေရးႀကီးၿပီ စတဲ့ သီခ်င္းေတြအျပင္ ဝတ္မႈန္၊ ႐ိုး႐ိုးေလး၊ အတၱ ျဖဳတ္ၾကစတဲ့ သီ ခ်င္းေဟာင္းေတြကို အျပတ္ဟဲေနၾကေတာ့ သတင္းေထာက္လည္း သတင္းမလိုက္ႏိုင္ေတာ့၊ သီခ်င္းေတြၾကား ေမ်ာ သြား။
“ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဂ်ဳိးငွက္ငယ္ရယ္ အေတာင္ျဖန္႔လို႔ … ေဝဟင္မွာ ဝဲလို႔ေတးသီရင္း…” “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး …လမ္းခင္းေပး… ပူေလာင္တဲ့ အေတြးမ်ား … ၿငိမ္းသတ္ခဲ့ၾက … ”
ေအာ္စလိုမွာ ေႏြေပါက္ၿပီျဖစ္လို႔ ေနက ည ၁၁ နာရီေလာက္မွဝင္ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ ျပန္ထြက္ေတာ့ ညက လင္း ေနတယ္။ ဟို တယ္ေရွ႕မွာ လူအုပ္က ကြဲသြားေပမယ့္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ ေထာင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနသူေတြက မျပန္ႏိုင္ေသး။
ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ ကိုမင္းထင္ကိုကိုႀကီး၊ မျမတ္တို႔လည္း သီခ်င္းေတြ ခဏ လာနားေထာင္ သြားေသးတယ္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ေအာ္ စလိုသားေတြ ကလည္း လက္မ ေထာင္သြားၾက၊ လက္ခုပ္ေတြ တီးသြားၾကတယ္။ ၁၁ နာရီဝန္းက်င္ နည္းနည္း ေမွာင္လာေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ ည စာစားၿပီး ျပန္လာတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုု ျမန္မာ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေနာ္ေဝသားတခ်ဳိ႕က ဟိုတယ္ ေရွ႕မွာ သြားေစာင့္ၾက ျပန္ တယ္။
“ငါတို႔ဆိုေနတာ သူၾကားခ်င္မွ ၾကားမယ္။ ေတြ႔ရတာ၊ မေတြ႔ရတာ ကိစၥမရွိဘူး။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ႏိုဘဲ လ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ကို ကိုယ့္နည္း ကိုယ့္ ဟန္နဲ႔ လာဂုဏ္ျပဳတာပဲ” လို႔ ကိုမြန္းေအာင္က သူ႔ဝသီအတိုင္း တံုးတိတိေျပာေတာ့ ဟိုအရင္ တီးခတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ပြဲေတြကို ျပန္သတိ ရမိတယ္။
သူဆိုုခ်င္မွ၊ သူ႔ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ဆိုခ်င္လာမွ သူဆိုတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားဖို႔၊ ေငြေၾကးရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစား။ သူ႔ယံုၾကည္ ခ်က္၊ သူ႔ခံယူခ်က္ေတြအတြက္ နယ္စပ္ ေတာင္တန္းေတြတလႊား ဂစ္တာတလံုးထမ္း သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့တယ္။
အခုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလံုၿခံဳတဲ့ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံရဲ႕ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕လယ္ ပါလီမန္ေရွ႕ လြတ္လပ္တဲ့ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ေအာက္က ျမက္ ခင္းျပင္ေပၚမွာ သူ သီခ်င္းေတြဆိုတယ္။ အဲဒီညက မိုးႀကီးခ်ဳပ္လို႔ ေနာက္ဆံုးရထားမီဖို႔ ည ၁၂ နာရီ ထိုးခါနီးမွ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြ မွာ ဆက္တိုက္ သတင္းပို႔စရာေတြ ကလည္း ရွိေသးတယ္။ ဇြန္ ၁၆ ႏိုဘဲလ္ဆုေပးပြဲကေန ဘာဂန္ၿမိဳ႕ ရက္ဖ္တိုဆုေပးပြဲ ဇြန္ ၁၇ အထိ။
ပြဲေတြၿပီးလို႔ ဘာဂန္ကေနတဆင့္ ေနာ္ေဝမိတ္ေဆြက သူ႔ဇာတိ အလည္ေခၚေတာ့ စတာဗားငါး ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ ပင္လယ္ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕ဆီ လိုုက္သြားတုန္း ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္ ဝင္လာတယ္။ “ကိုယ္တို႔ မင္းမျပန္ခင္ ညစာစားဖို႔ ဖိတ္ ခ်င္လို႔၊ ကိုမြန္းေအာင္” တဲ့။
ေနာက္ ဆက္တိုက္ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ ဇနီး မေဆြေဆြကပါ ခ်ိန္းထားတာ မပ်က္ေစခ်င္ေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္လာလို႔ ဝမ္းသာရ တယ္။ ဂ ရန္းဟိုတယ္ေရွ႕မွာ မေဆြေဆြကိုပါ ဆံုခဲ့ရေပမယ့္ ေသခ်ာစကား မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾက။ အခုလို ထပ္ေတြ႔ရမယ္ ဆိုေတာ့ ေျပာစရာ စကားေတြ ေရာ၊ ေမးစရာေတြပါ ရွိလာေတာ့တယ္။ ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ ညီရင္း အစ္ကိုေတြလို ေနထိုင္ ခ်စ္ခင္ဖူးသူ တေယာက္အေနနဲ႔ေရာ၊ သတင္း ေထာက္ တဦး အေနနဲ႔ပါေပါ့။
ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ မေတြ႔ခင္ လာလည္ဖို႔ ေခၚထားၾကတဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ (DVB) က မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ တာနဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ DVB ႐ံုးကို အရင္ေရာက္သြားတယ္။ ဘာဂန္ပြဲမွာ ခဏပဲ ေတြ႔လိုက္ႏိုင္တဲ့ DVB ဒါ႐ိုက္တာ ကိုေအးခ်မ္းႏိုင္၊ မဲ ေဆာက္ကတည္း က ကြဲသြားခဲ့တဲ့ ကိုေနေဇာ္ႏိုင္၊ မေသလို႔ ျပန္ေတြ႔ရတဲ့ ကိုေဖသက္နီ၊ အခုမွ လူခ်င္းဆံုရတဲ့ ကိုပက္စကယ္ကူးေသြတို႔ အပါအဝင္႐ံုးသူ ႐ံုး သားေတြနဲ႔ အဖြဲ႔ သိပ္မက်လိုက္ရ။ ဂရန္းဟိုတယ္ေရွ႕ ေရာက္ေနၿပီလို႔ ကိုမြန္းေအာင္ဆီကဖုန္းဝင္လာေတာ့ ကသုတ္ ကရက္ ထြက္လာခဲ့ရ တယ္။
ကိုမြန္းေအာင္က ေျပာၿပီး ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ လမ္းမတခု ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ကိုယ့္တူရိယာနဲ႔ကိုယ္ လက္စြမ္း ျပေနတဲ့ ေအာ္စလို သား ဂီတသမားေတြကို ေတြ႕တယ္။ တေနရာမွာ ဒရမ္တီးတာကို အံုၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူေတြၾကား တိုးၿပီး ဝင္အားေပးခဲ့ေသးတယ္။
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ လာရာက ဘုရားေက်ာင္းႀကီးတခုဆီ ဦးတည္လိုက္ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္က “ဟို တခါ ဗုံးခြဲၿပီး ကေလးေတြကို ပစ္သတ္တုန္း က ဒီဘုရားေက်ာင္း တံခါးဝကေန လူေတြလာၿပီး ပန္းေတြခ်ၾကတာ လမ္း မႀကီးေတြ ပိတ္ ကုန္တဲ့အထိပဲ။ ငါတို႔ေတာင္ ပန္းလာခ် လိုက္ေသး တယ္” ဆိုၿပီး ဩဂုတ္လက်မွ စီရင္ခ်က္ခ်ႏိုင္မယ့္ တရားခံ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာေနတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းေဘး ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေျမကြက္တခုမွာ အသည္းႏွလံုးပံု တိုင္ေလးေတြ႕ေတာ့ မေဆြေဆြက ေသဆုံး သြားသူေတြ အ တြက္ အထိမ္းအမွတ္လုပ္မယ့္ဟာ၊ ဒါ ယာယီလုပ္ထားတာ ေျပာလို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တယ္။
ဘုရားေက်ာင္းကိုပတ္ၿပီး အေနာက္ဘက္ထဲ ဝင္သြားေတာ့ ထီးမိုးနဲ႔ စားပြဲဝိုင္းေတြ အစီအရီခ်ထားတဲ့ ဆိုင္ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္ ရင္းစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ စေျပာတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းက ေျပးမလြတ္ေတာ့။ သတင္းေထာက္ အလုပ္ လုပ္ၿပီး အင္ တာဗ်ဴးေတာင္းေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္က ထံုးစံအတိုင္း တျခား မီဒီယာေတြလည္း ဟိုတယ္ေရွ႕ သီခ်င္းဆိုတဲ့အေၾကာင္း အင္ တာဗ်ဴးေတာင္း တာမေပးဘူးလို႔ျငင္းတယ္။ က်ေနာ္သိတယ္၊ သူက မီဒီယာေရွ႕မထြက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပရိသတ္ေတြက ကိုမြန္းေအာင္ အ ေၾကာင္းသိခ်င္ၾက တယ္လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ မေဆြေဆြက သေဘာ တူတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲေနၿပီ။ အေဝး ေရာက္ ျမန္မာ ေတြျပန္ လာၾကဖို႔ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရက ေခၚေနတာ ဆိုေတာ့ ျပည္ပေရာက္ အႏုပညာရွင္တခ်ဳိ႕ ျပန္သူျပန္၊ ျပန္ဖို႔ ျပင္သူက ျပင္ေနၿပီ။ ကိုမြန္း ေအာင္ေရာ မျပန္ဘူးလား။
“အခု ႏိုင္ငံေရး အေနအထားက မိသားစု ျပန္ဆံုၾကသလိုမ်ဳိးလို႔ ငါမျမင္ဘူး။ မင္းတို႔ သတင္းေတြ ထဲမွာပါပါေနတဲ့ကခ်င္ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ဂြမ္ေမာ္ဆို တာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း၊ ငါ့ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း။ သူတို႔က စစ္တိုက္ေနတယ္ကြာ။ ငါ ဘယ္လိုျပန္ရမွာလဲ။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျပန္ရ မွာလဲ” လို႔ ကခ်င္ တိုင္းရင္းသား ကိုမြန္းေအာင္က ကခ်င္စစ္ပြဲကို ရည္ရြယ္ၿပီး စေျပာ တယ္။
ေနာက္ ျမန္မာျပည္မွာ သီခ်င္းျပန္လာဆိုဖိုု႔ ပြဲစီစဥ္သူေတြ ရွိတာကိုလည္းေျပာရင္း “ငါဆိုခ်င္တဲ့ သီ ခ်င္းကို ေပးဆိုမွာလား။ ဟိုဟာဆို၊ ဒီဟာမ ဆိုနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဆိုခ်င္တာ မဆိုရလို႔ ဗမာျပည္ အျပင္ထြက္ၿပီး သီခ်င္းဆို တာကြာ။ ကိုယ္ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းမွမဆိုရရင္ေတာ့မဆိုေတာ့ ဘူး” လို႔ သူ႔ဝသီအတိုင္း ခပ္တင္းတင္း ဆိုတယ္။
၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရး လူထုအံုႂကြမႈကို စစ္တပ္က ေသြးထြက္သံယို ႏွိမ္နင္းလို႔ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ထြက္လာေတာ့ သူတို႔အထဲမွာ သူတို႔ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာ ကြယ္ လြန္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကိုထူးအိမ္သင္နဲ႔ အခု ေနာ္ေဝေရာက္ ကိုမြန္းေအာင္ရယ္က အထင္ရွားဆံုး။
ကိုထူးအိမ္သင္က နယ္စပ္မွာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ အိမ္ျပန္သြားခဲ့ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္ကေတာ့ “ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ” သီခ်င္းေခြကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္မွာ အသံသြင္းတယ္။ အဲဒီစီးရီးထဲက “အေရးႀကီးၿပီ” ဆိုတဲ့ စစ္ခ်ီေတးက ကိုထူးအိမ္သင္ ေသာင္ရင္းျမစ္ေဘး ေရးသြားခဲ့တာ။ ေနာက္ DVB အလုပ္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္ ေနာ္ေဝေရာက္ၿပီး “လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း” သီခ်င္းေခြကို ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ထပ္ လုပ္တယ္။
“ဟိုး စထြက္လာကတည္းက ဗမာျပည္မွာ သီခ်င္းျပန္ဆိုမယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵကရွိၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ေန႔ထိ အဲဒါက မျဖစ္ႏိုင္ ေသးဘူး” လို႔ ကို မြန္းေအာင္က စကားျပန္ဆက္တယ္။
“ခုနက ေျပာသလိုေပါ့၊ ဟိုသီခ်င္း ဆိုလို႔ရတယ္၊ ဒီသီခ်င္းေတာ့ မဆိုနဲ႔ဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ လာမ လုပ္ဘူးကြာ။မင္းဘာသာမင္းႀကိဳက္တာ တီး၊ ႀကိဳက္တာဆို ပရိသတ္လက္ခံရင္ ၿပီးတာပဲ။ ဆိုလိုတာက လြတ္လပ္မႈ ရွိရမယ္။ ငါတို႔ တိုက္ ပြဲဝင္ခဲ့တာက ဒီလြတ္လပ္ျခင္း အတြက္ပဲ ကြာ” လို႔ေျပာၿပီး ခဏရပ္လိုက္သလိုနဲ႔ ခ်က္ျခင္းပဲ ဆက္ၿပီး “ဆိုမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးသီခ်င္းေတြခ်ည္း ဆိုမယ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ပရိသတ္လည္း ႀကိဳက္၊ ကိုယ္လည္း ႀကိဳက္လို႔ ဆိုျပခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေဟာင္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဓိကကြာ ကိုယ္ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္း ကိုယ္ဆို လို႔ရရမယ္။ ဒါအႏုပညာ အလုပ္ကြာ။ အႏုပညာ သမားကို ဟိုဟာလုပ္၊ ဒီဟာလုပ္ဆိုရင္ ဒါကန္႔သတ္တာပဲ၊ ဖန္တီးမႈအတြက္အေႏွာင့္အယွက္ ပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးထုတ္ ေဖာ္ခြင့္တို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ မရွိဘဲနဲ႔ ခ်ဳပ္ျခယ္ထားတဲ့ ေအာက္မွာ သီခ်င္းမဆိုခ်င္ဘူး” လို႔ မနားတမ္း ေျပာခ် လိုက္တယ္။
ဂရန္းဟိုတယ္ေရွ႕ သီခ်င္းေတြ ႏွစ္ညဆက္တိုက္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြနဲ႔ အင္းလ်ားေဆာင္ေရွ႕ ဆိုသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့ အ သက္ ၅၂ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုမြန္းေအာင္ကို ဘာေတြက ခြန္အားျဖစ္ေစတာလဲလို႔ က်ေနာ္က ေမးလိုက္တယ္။
သူက “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘဲလ္ဆုရွင္အတြက္ သီခ်င္းဆိုရတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလုပ္လို႔ ထင္ တယ္” တဲ့။ ေတးေရးဆရာ ကိုေနဝင္းရဲ႕ “ငါသည္ ျမင့္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္၍ ေျမ မွာရပ္၍ေန၏” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားကို ေျပးသတိရမိေသး။
တဆက္တည္း ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ ဂီတဆရာတဦးျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမလိႈင္း ကိုရဲလြင္တို႔လည္း ကခ်င္ျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ “ပန္းရဲ႕လမ္း” ဂီတ လႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ဆီ စိတ္ကေရာက္ေနတုန္း မေဆြေဆြဆီ ဖုန္းဝင္လာတယ္။အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူတို႔သမီးဆီကတဲ့။ အခု ၁၅ ႏွစ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ သမီးငယ္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ကိုမြန္းေအာင္က ထုတ္ ျပတယ္။
ေနာက္ အိမ္က သူ႔သမီးအတြက္လည္း ဝယ္၊ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း စားဖို႔ တ႐ုတ္ထမင္းဆိုင္ တဆိုင္ဆီ ဆက္ခ်ီတက္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾက တယ္။ သြားမယ့္ဆိုင္က ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ မေဆြေဆြ မိသားစုဘဝအစ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သြားထိုင္ဖူးတဲ့ ဆိုင္ တဲ့။ ဘုရား ေက်ာင္းေနာက္က ထထြက္ေတာ့ ည ၉ နာရီ။ ေအာ္စလို ေႏြညထဲ ေနကညိဳလို႔ ေကာင္းတုန္း။
တည္းခိုရာအိမ္ကို ၿမိဳ႕တြင္းဆြဲ အေပါ့စား ဓာတ္ရထား နံပါတ္ ၁၃ ပဲ စီးျပန္ရမွာမို႔ စားေသာက္ဆိုင္ အသြားမွာ ေအာ္စလိုနဲ႔သူစိမ္းက်ေနာ ့အ တြက္ အဆင္ေျပတယ္။ ေလးငါး ဘူတာစီး၊ ရထားေပၚကဆင္းၿပီး ပန္းၿခံတခုကိုျဖတ္၊ တိုက္ေတြၾကား ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ဗိသုကာ လက္ ရာေတြက ရန္ကုန္ ကိုလိုနီေခတ္ အေဆာက္အဦေတြနဲ႔ ဆင္တယ္လို႔ ေျပာမိလို႔ မေဆြေဆြက က်ေနာ့္ကို ရန္ကုန္သားလားတဲ့။
က်ေနာ္က သူတို႔သမီးအရြယ္ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္ေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ ၈/ ၈၂ အင္းလ်ား စီးရီးစထြက္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြ ဆက္တိုက္ မိုးလံုး မိႈင္း၊ စိဥၹမာဏဉာဏ္၊ လြမ္းရတဲ့ညေတြ လြန္ပါေစ စီးရီးေတြထြက္ေတာ့ သီခ်င္းတိုင္းလိုလိုက က်ေနာ့္လို ရန္ကုန္သား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေတြပါးစပ္ဖ်ား စြဲလမ္းေစတာ၊ ကံ့ေကာ္တန္း၊ သစ္ပုပ္ပင္၊ အင္းလ်ား၊ မာလာ၊ သီရိ၊ ရတနာၿမိဳင္ သံၿပိဳင္တင့္ဆန္း ပြင့္ေဝခဲ့ တဲ့ ေန႔ရက္ေတြ၊ ေနာက္ ၈၈ မွာ ေသြးမုန္တိုင္း တိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ နယ္စပ္ ေတာင္တန္းေတြေပၚ ေရာက္၊ ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ ဘု ရားသံုးဆူမွာ စေတြ႔၊ မိုးမခပင္ေတြ တို႔သက္ေသတည္ခဲ့ၾက၊ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြက တျခား ေနာ္ေဝေတြ ထိုင္တဲ့ဆိုင္မွာဆို တိုး တိုးသက္သာ ေျပာရမွာ၊ အခုေတာ့ တ႐ုတ္ဆိုင္ေလးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ စကားသံေတြက အံုက်င္းလို႔။
ကိုမြန္းေအာင္ ၂၀၀၄ AIDS ညီလာခံ ဘန္ေကာက္ပြဲအၿပီး ေနာ္ေဝျပန္၊ ေနာက္မေဆြေဆြနဲ႔ေတြ႕၊ မိသားစုဘဝႏွစ္ဦးသေဘာတူတည္ ေထာင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီး ခ်စ္ခင္ေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ေထာင္စုတြင္း ဆက္ဆံေရးေတြကို ကိုမြန္းေအာင္ေရာ မေဆြေဆြကပါ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတယ္။
DVB ကေန အလုပ္ထြက္၊ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသား ခံယူၿပီး အလုပ္စလုပ္ရတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းဆရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္ ေနတဲ့ ကို မြန္း ေအာင္က ကေလးငယ္ေတြကို ေနာ္ေဝႏိုင္ငံက ဘယ္လို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ပ်ဳိးေထာင္တယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႔ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ သူ႔အလုပ္ ကိုလည္း အသားက် ေပ်ာ္ပိုက္ေနပံုပါပဲ။
သူ႔ထံုးစံ တည့္တိုးႀကီးပဲ “ငါ့အေဖက ငါ့ကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ႐ိုက္တယ္ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါေကာင္းမ လာဘူး” လို႔ ငယ္ဘဝ ကိုလည္းလြမ္းလြမ္း ေဆြးေဆြး ဖြင့္ေျပာပါတယ္။ ကိုမြန္းေအာင္ အေဖက ျမစ္ႀကီးနားမွာ တခ်ိန္က နာ မည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းဆရာႀကီး၊ အဂၤလိပ္စာ ျပေကာင္းတာနဲ႔ စည္းကမ္းႀကီးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ေလး စားတယ္။ သူ႔အေမဆုံးေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္က အိမ္နဲ႔ အေဝးမွာ ေရာက္ေန ခဲ့ေပမယ္႕ အေဖအို ကေတာ့ သားျပန္လာမွာကို အခုထိ ေစာင့္ တုန္း။
ညေမွာင္လာၿပီး သန္းေခါင္ယံ ရထားေတြ အမိဖမ္းဖို႔ စကားရွိန္ ျဖတ္ၾကရတယ္။ က်ေနာ္က ေနာ္ေဝလို ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အပါအ ဝင္လူ မႈဖူလံုေရး အျပည့္ေပးၿပီး လူလူခ်င္း၊ ကေလးကိုကအစ တန္းတူ အခြင့္အေရး ေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့၊ ခ်မ္းသာၿပီးျမန္မာဒုကၡ သည္ ၄ ေထာင္ ေလာက္ အပါအဝင္ ဘာသာျခား၊ ႏိုင္ငံျခားသား ဒုကၡသည္ေတြကိုပါ ႏိုင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ေပးၿပီး ႏိုင္ငံသား ျဖစ္ပိုင္ခြင့္ပါ ေပးထားတဲ့၊ ေစတနာ ႀကီးတဲ့ ႏိုင္ငံက မီးရွားေရရွား အင္တာနက္ရွားတဲ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေနဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားမယ္လို႔ အရႊန္း ေဖာက္လိုက္တယ္။
ကိုမြန္းေအာင္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ ခ်က္ျခင္း “မဟုတ္ဘူး … မဟုတ္ဘူး” လို႔ ျငင္းၿပီး “အဲဒါေတြ မရွိလည္း ေနလာခဲ့တာ၊ အဓိကကကြာ အခ်ိန္ မေတာ္ လာၿခိမ္းေျခာက္တာေတြ မရွိဖို႔၊ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ရတဲ့ညေတြ ရွိလာဖို႔၊ ဟိုလူ႔ေၾကာက္ရ ဒီလူ႔ ေၾကာက္ရတာေတြ မရွိေတာ့ဖို႔၊ လူေတြရဲ့ ဘဝေတြ လုံလံုၿခဳံၿခဳံ ေအးေအးခ်မ္း ခ်မ္း ေနႏိုင္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္” လို႔ ေျပာၿပီး ရပ္သြားတယ္။ သူ႔အေတြးေတြ သူ႔ဇာတိ ကခ်င္ေျမ ျမစ္ ႀကီးနားဆီကို ေရာက္ ေနမလား၊ သူ႔ရဲ႕ ရီေဝေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနရာက အေဝးတေနရာဆီ လႊဲသြား တယ္။
အိမ္အျပန္ လမ္းမခြဲခင္ အယ္လ္ဘမ္အသစ္ ထပ္လုပ္ဖို႔အေၾကာင္း ေမးေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္မယ့္သ ေဘာ ကိုမြန္းေအာင္ ကေျပာ တယ္။ က်ေနာ္သိတယ္၊ သူတကယ္လုပ္ၿပီဆို ေသေသခ်ာခ်ာ သီခ်င္းေရြး တာက အစ ဂီတပညာရွင္ ေရြးတာ အလယ္အသံသြင္းစနစ္ အဆုံးအရည္ အေသြး ျပည့္ေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္တယ္။ က်ေနာ္က သူစနာမည္ႀကီးတဲ့ ၈/ ၈၂ အင္းလ်ားကို ေနာ္ေဝ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတ သမား ေတြနဲ႔ ဟန္သစ္ စ တိုင္သစ္ ျပန္ဆိုထားတာမ်ိဳးလို၊ သီခ်င္းအေဟာင္းထဲက အေကာင္းစား ေတြကိုလည္း ျပန္ဆိုဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။
အိမ္အျပန္ လမ္းခြဲၾကေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အမွတ္တရ တခုက ဖန္လာေသးတယ္။ ဓာတ္ရထား ၁၃ ေပၚ တက္ၿပီး ေနရာရလို႔ သိပ္မ ၾကာ ခင္ ကိုမြန္းေအာင္က ရထားေနာက္ဆုံးတြဲ ခံုတခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေနာ္ေဝအမ်ိဳးသမီးႀကီး တဦးကို ျပရင္း “ခမီလာ အေမႀကီးကြ” တဲ့။ ကိုမြန္း ေအာင္နဲ႔ မေဆြေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ ခင္မင္ယံုမက က်ေနာ္နဲ႔လည္း သိဖူးသူ၊ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ တုန္းက ထိုင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို သူ လာလည္တုန္းက ျမင္ေတြ႕ ခင္မင္ဖူးလို႔ ရုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေတြ႕ လိုက္ရေတာ့ အံ့ဩေနခဲ့တယ္။ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕က က်ဥ္းက်ဥ္းေလး လိုလို။
သူ႔ကို သံုးေယာက္စလုံး သြားႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာ္ေဝစကားနဲ႔ သူ စေျပာတယ္။ သေဘာ မေပါက္ေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခ ရီးစဥ္ အေၾကာင္းကေတာ့ ပါတာ ေသခ်ာတယ္။ ေနာက္ အဂၤလိပ္လို ေျပာင္းေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုလည္း မွတ္မိသြားတယ္။ က်ေနာ္ သ တင္းလာ ယူေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္ ျပန္မွာမို႔လို႔ ကိုမြန္းေအာင္တို႔နဲ႔ လာေတြ႕ေၾကာင္း၊ အခုလိုေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာအံ့ဩေၾကာင္း ေျပာေန တုန္းသူတို႔ သုံး ေယာက္စလုံး ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ ေရာက္လာတာမို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အတူတူပဲ ဆင္းသြားၾကတယ္။ အျပန္ လမ္းက က်ေနာ္ တေယာက္တည္း။ ရထား ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တေန႔ မနက္ ေလယာဥ္ကြင္း မဆင္းခင္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ အၿငိမ္းစား ေနာ္ေဝေကာင္စစ္ဝန္ရဲ႕ ဇနီးက ႏႈတ္ဆက္ရာမွာ ခ်စ္စရာ့ ေနာ္ေဝ ဆန္တဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကို ေျပာတယ္။ မင္း ညက် ျပန္လာမွာပါ တဲ့။ အမွန္ပဲ၊ က်ေနာ့္ ခႏၶာကိုယ္ကသာ ေနာ္ေဝက ျပန္ထြက္ လာတယ္။ စိတ္ ကေတာ္ရုံနဲ႔ လူကို ျပန္မကပ္ဘူး။ ေနာ္ေဝရဲ႕ ဟိတ္ဟန္မရွိဘဲ ရိုးသားတာ၊ ႏိုင္ငံက ေအးေပမယ့္ ႏွလုံးသားေတြက ေႏြး ေထြးပ်ဴငွာ ၾကတာ ေတြက ၁၀ ရက္ပဲ ခဏတာ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ပံုရိပ္ေတြ အေတြးမွာ တဝဲလည္လည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုမြန္းေအာင္နဲ႔ ျပန္ ဆံုခဲ့ရတဲ့ ေအာ္စလို ေႏြဦးညေတြက လြမ္းမကုန္ေတာ့။
No comments:
Post a Comment