ဒီလပိုင္းအတြင္း မင္းကိုႏိုင္ရဲ႕ ေနာက္ၾကည့္မွန္က အစ ဂ်င္မီ၊ ျမေအး၊ ေနဘုန္းလတ္တို႔ စာအုပ္ေလးေတြက ေရာင္းလို႔ အင္မတန္စြံခဲ့တာပဲ။ ဒီ ႏိုင္ငံေရးသမား လူငယ္ေတြကို သူတို႔ရဲ႕ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံခဲ့မႈေတြေၾကာင့္ လူထုက ခ်စ္ၾကတယ္။ေခတ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ အရ၊ သမိုင္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရး ေနရေပမယ့္ နဂိုကတည္းက စာေပအႏုပညာ (ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ) ဓာတ္ခံရွိတဲ့ သူေတြ။ (ၿပဳံးခ်ိဳ၊ ေဌးၾကြယ္တို႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာေတြ ၾကည့္ဖူးတယ္။ အဆင့္ျမင့္တာ ေတြ႕ရတယ္) ေပၚဦးကလည္း ကဗ်ာသာမကဘူး သီခ်င္းေရးတဲ့ ေနရာမွာလည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာ ေတြ႕ရတာပါ။ ကိုေအာင္သူ (လူလူလက္်ာ) ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ကဗ်ာအေျခစိုက္ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံရတယ္။ ဂ်င္မီ (ေက်ာ္မင္းယု)ဟာ သူ႔အကို မ်ိဳးမင္းယု (မ်ိဳးကိုမ်ိဳး)နဲ႔ ကဗ်ာအတူ စာအတူ ေရးခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ သိတယ္။ ေဇာ္သက္ေထြးလည္း ၈၈ ကာလကတည္းက ကဗ်ာေရးခဲ့တယ္။
အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ေအာင္ဒင္ (တာရာမင္းေ၀ အကို)ဟာ အရင္ကတည္းက ဒတၱဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု လူေတြက ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ သိၾကတဲ့ လက္်ာ၀င္း၊ ေဇာ္လူစိမ္း၊ ဘုန္းသက္ပိုင္ စတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ ေထာင္ထြက္ႏိုင္ငံေရး သမားေတြပဲ။ ရန္မ်ိဳးသိမ္းတို႔၊ ေမာင္တင္သစ္တို႔လို စာေရးေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသား ဘ၀က နရီမင္းနဲ႔အတူ မိုဇမ္သစ္ အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေရးခဲ့တဲ့ ရန္မ်ိဳးသိမ္းကလည္း အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စာေပ (ကဗ်ာ) ရဲ႕ ဆက္စပ္မႈကို ေယဘုယ် သေဘာ တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး သမားနဲ႔ စာေပသမား (စာေရးဆရာ) အၾကားမွာ ျခားထားတဲ့ နံရံက ပါးပါးေလးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးႏုတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အခ်ိန္အားကေလးရရင္ ကေလာင္ေကာက္ကိုင္တာမ်ိဳးေပါ့။ ၿပဳံးခ်င္စရာေလးမို႔ ေဖာက္သည္ခ်ရရင္ စာေပသမားဟာ အဲဒီ နံရံပါးပါးေလးကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူ ေထာင္ထဲ လိမ့္က်တာပဲ တဲ့။ (ဥပမာ – ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ဆရာ သခင္ျမသန္း၊ ဆရာ ျမသန္းတင့္ စသျဖင့္ေပါ့။)
ေဟာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ က်ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္းရရင္ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေလး နည္းနည္း တည္ၿငိမ္လာရင္ စာေပဘက္ လွည့္သြားတယ္။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လြတ္လပ္ေရးရရင္ စာပဲ ေရးေတာ့မယ္ ေျပာခဲ့တာပဲ)။ ျခားထားတဲ့ နံရံပါးပါးကေလးကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ အမ်ားစုက ေအာင္ျမင္တဲ့ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒီေန႔ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ မင္းကိုႏိုင္၊ ဂ်င္မီ၊ ကိုျမေအး၊ ေနဘုန္းလတ္ တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ေပါက္သြားတာ အထင္အရွားပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာေပေဟာေျပာပြဲ စီစဥ္သူေတြက ဖိတ္ၾကတာေပါ့။ နဂိုကတည္းက ေဟာတတ္ ေျပာတတ္တဲ့ သူေတြ၊ လူထု ခ်စ္တဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ေဟာေျပာပြဲေတြလည္း ေအာင္ျမင္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
စာေပေလာကက လူတခ်ိဳ႕က ဒီကိစၥကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ စာေပေဟာေျပာေနတဲ့ သူေတြပဲ။ သူတို႔က စာအုပ္ကေလး တအုပ္ေရးဖူး႐ုံနဲ႔ ဒီလို စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ေပၚ တက္လာတာ လက္မခံႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒီလို ႏိုင္ငံေရး သမား စာေရး ဆရာေပါက္စေတြနဲ႔ ဆိုရင္ အတူတူ တစင္တည္း မေဟာဘူးလို႔ ေၾကညာတဲ့သူေတြက ဖြင့္ထုတ္ေၾကညာတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးမဆို ၾကည့္တဲ့ ႐ႈေထာင့္ကို မူတည္ၿပီး သေဘာထား ကြဲျပားမွာပါပဲ။ ဒါပဲ ဒီမိုကေရစီ ေခၚတာေပါ့။
အဲဒီကိစၥကို ေပၚျပဴလာ ဂ်ာနယ္က အင္တာဗ်ဴးလုပ္လို႔ က်ေနာ္ ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးသမားလူငယ္ေတြ စာေပစင္ေတြေပၚ တက္လာတာကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုလက္ခံတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ အေၾကာင္းရွာတဲ့သူေတြက ဒီလူေတြဟာ စာ တအုပ္စ ႏွစ္အုပ္စ ေရးရေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ စာေရးဆရာရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူရဲ႕ စာေပ အေရအတြက္နဲ႔ တိုင္းတာၾကသလား။ ဒီအတိုင္းသာဆို ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာေတြလည္း ေျမာင္းထဲေရာက္ ကုန္လိမ့္မယ္။ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္ ဆို Gone With The Wind (ေလ႐ူးသုန္သုန္ ျမန္မာျပန္) တအုပ္ပဲ ေရးဖူးတယ္။ ကမၻာမွာ အင္မတန္ အေလးစားခံရတဲ့ ကမူးတို႔။ ကပ္ဖ္ကာတို႔ဆို လုံးခ်င္း၀တၳဳ စာအုပ္ ၃ အုပ္စီပဲ ေရးဖူးတယ္။ စာေပေလာကမွာ ဆရာ့ဆရာႀကီးလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ဂ်ိမ္းဂြိဳက္စ္ ဆို ၂ အုပ္ပဲ ေရးဖူးတယ္။ အဲဒီ ကန္႔ကြက္ခ်က္ဟာ မခိုင္လုံဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒီ ႏိုင္ငံေရးသမားလူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သူတို႔ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ကို စေတးျမွဳပ္ႏွံခဲ့တဲ့ သူေတြပါ။ ဒီလို ေျခခင္းလက္ခင္း သာယာစျပဳေနတဲ့ အခ်ိန္ သူတို႔ စာေရး ကဗ်ာေရးတယ္၊ သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ပန္းခ်ီေရးတယ္၊ တဘက္ကလည္း တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္။ ဘာျဖစ္သလဲ။ လုပ္ၾကစမ္းပါေစ။ စာေပစင္ေပၚတက္ စကားေျပာတယ္၊ ေျပာၾကပါေစ။ သူတို႔သာ နားေထာင္သူ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳး။ တိုင္းျပည္အက်ိဳးယုတ္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳး ေျပာေနၾကတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ေခါင္းေဆာင္ ၿပီး စင္ေပၚက ဆြဲခ်ပစ္မယ္။
အခုေတာ့ သူတို႔ ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ စာေပအေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ျဖစ္ေနပါေစ၊ နားေထာင္ ရတဲ့ လူငယ္ လူႀကီးေတြ အတြက္ အက်ိဳးယုတ္စရာ အေၾကာင္းမွမရွိပဲ။ ေျပာၾကစမ္းပါေစ။ ဘာမွ ကန္႔ကြက္ ႐ႈတ္ခ်စရာ မရွိဘူး လို႔ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။ ေခတ္ကလည္း ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြ ေခတ္စားတဲ့ေခတ္ကိုး။ ဒါကလည္း သမိုင္းရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ အရပါ။
တခ်ိန္တုန္းက ေဗဒင္ ယၾတာ မႏၲာန္ စာအုပ္ေတြ ေခတ္ေကာင္းခဲ့တယ္။ အဲသလို စာမ်ိဳးေတြ ေဖာ္ျပတဲ့ နကၡတၱေရာင္ျခည္ မဂၢဇင္းဆို ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ေတာင္ ေရာင္းရတယ္ ၾကားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ စကားေျပာစာအုပ္ေတြ၊ ဂရမၼာ စာအုပ္ေတြနဲ႔ တက္က်မ္းေတြ ေခတ္စားခဲ့တယ္။ ေဟာ အခုက်ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ တြင္က်ယ္တဲ့ ေခတ္ ေရာက္လာတယ္။ ဒါ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာပါပဲ။ လူေတြ ႏိုင္ငံေရး အသိအျမင္ ပိုက်ယ္လာတာေပါ့။ ဒါဟာ ဒီေန႔ ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္အတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ စာေပေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စာေတြ ဆက္ေရးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။
ေဟာေျပာပြဲ စင္ေပၚလည္း ရဲရဲသာ တက္ၾကပါ။ ဒီေန႔ ၁၈. ၂. ၂၀၁၃ တနလၤာေန႔ Home ခန္းမမွာ ေ၀မႉးသြင္ရဲ႕ “မိုးသီးဇြန္နဲ႔ စကားစျမည္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး မိတ္ဆက္ပြဲ ၁ နာရီမွာ က်င္းပပါမယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ကို စကားလာေျပာေပးဖို႔ ဖိတ္တယ္။ က်ေနာ္ မနက္က ဖုန္းနဲ႔ ေမးတယ္။ ငါနဲ႔ ဘယ္သူေတြ ေျပာမွာလဲ ဆိုေတာ့ ကိုျမေအးနဲ႔ ကိုဂ်င္မီ တေယာက္ေယာက္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာ ေဇာ္မင္း၊ ကိုေဌးလြင္လည္း လာမယ္။ ကိုရဲ ျဖစ္ရဲ႕လားတဲ့။ ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာလဲလို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ၀ဲလ္ကမ္း Welcome ပဲ။
သစၥာနီသည္ ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ သေရာ္စာ၊ ဘာသာျပန္၊ သိပၸံ၀တၳဳ၊ အႏုပညာ ေ၀ဖန္ေရး စသည့္ စာေပ လက္ရာစုံကို မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ေရးသားလ်က္ ရွိၿပီး လုံးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားထုတ္ေ၀လ်က္ရွိသည့္ စာေရးဆရာ တဦးျဖစ္သည္။
No comments:
Post a Comment