ပြဲသြားေက်ာ့ေက်ာ့ … ပြဲျပန္ ေမာ့ေမာ့ ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားရွိသည္။ အခုေတာ့ ပြဲသြားေမာေမာ၊ ပြဲျပန္ေမာေမာဟု ျပင္ရေတာ့မည္ ထင္သည္။
ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿမဲ သန္လ်င္ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားပြဲေတာ္ စည္ကားပံုက တႏွစ္ထက္တႏွစ္ တုိးတက္လာသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္ေတာ့ ခါတုိင္းႏွစ္ထက္ ပိုဆုိးသည္။ ကားေကာင္းကားသစ္မ်ား တိုးတက္မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္ အမွ် က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားပြဲဆီသို႔ ေရာက္ရန္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ခရီးက ယခင္ထက္ ပိုလာသည္။ ဘုရားအထိ ကားမ်ား ဝင္မရ။
မႏွစ္က တပို႔တြဲလျပည့္ မတုိင္မီ အဖိတ္ေန႔တြင္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ထဲက တကၠစီငွားစီးၿပီး သြားခဲ့သည္။ ဘုရားေျခရင္းအထိ ကားက ေရာက္သြားသည့္အျပင္ အျပန္တြင္လည္း ဘုရားေျခရင္းမွပင္ ျပန္ငွားစီးခဲ့ႏုိင္သည္။ ယခုႏွစ္ေတာ့ အဖိတ္ေန႔ မတုိင္ခင္ တရက္ တြင္ပင္ တကၠစီမ်ားက ေအာင္ခ်မ္းသာ အထိပဲ ေရာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေအာင္ခ်မ္းသာကေန ဘုရားအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏုိင္။ ေဝးလြန္းသည္။ အာဇာနည္ စန္းစန္း ဆက္ကပ္ ျပဖို႔ ကေလးမ်ားလည္း ပါလာသျဖင့္ အေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရန္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏုိင္။
လိုက္ထရပ္ ေအာက္ဆိုက္ကားေလး တစီးက လူတေယာက္ က်ပ္ ၂၀၀ ဟုဆိုကာ “၁၈ ကုန္းထိပ္အထိ ေရာက္မယ္” ဆုိလာေသာေၾကာင့္ ၁၈ ကုန္းမွ ဘုရားအထိ သိပ္မေဝးေသာခရီးဟု တြက္ဆကာ လိုက္သြားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ခ်မ္းသာ ကုန္းထိပ္အေရာက္တြင္ ကားမ်ား တင္းၾကမ္းျပည့္ ပိတ္ေနၿပီ။ ေအာင္ခ်မ္းသာတြင္ ကားပိတ္ေနသည့္ၾကားထဲ ျမင္းတေကာင္ လြတ္ေျပးေနေသးသည္။ ျမင္းက ခပ္ငယ္ငယ္၊ လွလွပပ။ ပိုင္ရွင္က ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ လမ္းမေပၚ ကားႀကိဳကားၾကား အလန္႔တၾကား ေလွ်ာက္ေျပးေနသည္။ ျမင္းကို လူအမ်ား အေျပးအလႊား ေရွာင္ေနၾကရသည္။ တယ္လီဖုန္း ေျပာေနသူ တဦးကို ျမင္းက ဝင္တိုးမလို ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖုန္းေျပာရင္းတန္းလန္း ထုိသူ ထြက္ေျပးသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
တေရြ႕ေရြ႕သြားေနသည့္ ကားမ်ား၊ ေအာင္ခ်မ္းသာမွ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူမ်ား၊ ဆုိင္ကယ္တကၠစီမ်ားႏွင့္ မမွ်ေအာင္ က်ိဳက္ေခါက္ ဘုရားလမ္းက က်ပ္ပိတ္ေနသည္။ ေအာင္ခ်မ္းသာ ကုန္းထိပ္လြန္ေတာ့မွ လမ္းက နည္းနည္းပြင့္သည္။ ၁၈ ကုန္းေရာက္ေတာ့ ကားက ရပ္လိုက္ၿပီ။ ဘုရားအထိ ဆက္သြားေပးဖို႔ ဝိုင္းဝန္းေတာင္းဆိုၾကေသာ္လည္း ဆက္သြားဖို႔ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ဒရိုင္ဘာက ေတာင္းပန္သည္။ လုိင္းကားမ်ားကေတာ့ ဘုရားအထိ သြားေနၾကဆဲ။ သို႔ေသာ္ လိုင္းကားမ်ားေပၚတြင္ လူမ်ားက အျပည့္အက်ပ္၊ လမ္းကလည္း အျပည့္အက်ပ္။ ကားႀကိဳကားၾကားမွ တဗ်င္းဗ်င္း ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ဆုိင္ကယ္တကၠစီမ်ား ကိုလည္း မစီးရဲ။ အားလံုး လမ္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းၾကားတြင္ ဘုရားဆီသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးထဲ ေမွ်ာပါခဲ့ရသည္။ မီးခြက္ေလးမ်ား အေရွ႕ခ်ကာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူ မ်ားကိုလည္း ေရွာင္ရ ရွားရေသးသည္။ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနသူတို႔ အေရွ႕တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ အရြယ္အစားစံု ကေလးေလးမ်ား ရွိေနသည္။ မေတာ္ တက္နင္းမိလွ်င္ မေတြးရဲစရာ။ ေဘးက ဆူညံေနသည့္ ကားသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ဆူညံ ေနာက္ေျပာင္ေနသူမ်ား၊ ပြတ္ကာသီကာ ေမာင္းႏွင္သြားသည့္ ဆုိင္ကယ္ တကၠစီမ်ား အၾကားတြင္ အိပ္ေမာက် ေနေသာ ကေလးမ်ားက တုတ္တုတ္ပင္ မလႈပ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုရားေျခရင္းနား ေရာက္လာၿပီ။ ရည္ရြယ္ထားသည့္အတိုင္း အာဇာနည္စန္းစန္း ဆက္ကပ္ ရံုဆီ တန္းသြားၾကသည္။ ပြဲက ၆ နာရီခြဲစသည္။ ၾကားက်ပ္ေနေသာေၾကာင့္ေကာ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည့္ အတြက္ပါ ဆက္ကပ္ အစပိုင္းလြတ္သြားသည္။ ေနာက္တပြဲစမည့္ ည ၉ နာရီခြဲကို မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့။ ၆ နာရီခြဲပြဲ အတြက္သာ လက္မွတ္ ဝယ္လိုက္ ၾကသည္။ လူႀကီး က်ပ္ ၂ ေထာင္၊ ကေလး က်ပ္ ၁ ေထာင္၊ ဖ်ာတခ်ပ္ကို က်ပ္ ၂ ေထာင္။ ဖ်ာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ လူႀကီး ၄ ေယာက္စာ၊ ကေလး ၄ ေယာက္စာ လက္မွတ္မ်ား ျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ပြဲစေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရံုဝက လူတေယာက္ ေနရာ လိုက္ျပသည္။
ေနရာယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆက္ကပ္ျပေနရာ စင္ျမင့္ေပၚ အာရံုစိုက္ႏုိင္ၿပီ။ “တရုတ္ႏုိင္ငံ အႏုပညာေက်ာင္းတြင္ သြားေရာက္ သင္ယူထားေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား ပါဝင္မည္” ဆိုသည့္ ေၾကာ္ျငာေၾကာင့္ အာဇာနည္စန္းစန္း ဆက္ကပ္ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ဝင္စားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘားကၽြမ္းမ်ား၊ အလွျပကစားကြက္မ်ား အားလံုး သည္းထိတ္ရင္ဖို ၾကည့္ေကာင္းသည္။
လူတေယာက္၏ ပခံုးေပၚတြင္ ဝါးလံုးကို ေထာင္တင္ကာ ထုိဝါးလံုးေပၚသို႔ ဘားကၽြမ္းမယ္တေယာက္က ထိပ္အထိ တက္သြား၍ အလွျပသည့္ ျပကြက္ကို ၾကည့္ရႈသူအားလံုး သေဘာက်ပံုရသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခက္ခဲမယ့္ ျပကြက္ ျဖစ္သည္။
ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ ျပကြက္၊ ႀကိဳးတန္းေပၚ စက္ဘီးစီးသည့္ ျပကြက္ အားလံုးေကာင္းသည္။ ဆက္ကပ္ မယ္ကေလးက လွလွပပ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ လူရႊင္ေတာ္ လူငယ္တေယာက္က ဟာသေျမာက္စြာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေလွ်ာက္ျပျပန္သည္။ လူရႊင္ေတာ္ ကိုးယိုးကားယား လမ္းေလွ်ာက္ျပသည္ကို ပရိသတ္က ပိုသေဘာက်ၾကသည္။
ေနာက္ေတာ့ တိရစာၦန္ကေလးမ်ား ျပကြက္ ျဖစ္သည္။ ဆင္ကေလး ထြက္လာေတာ့ ကေလးမ်ားက အစာဖိုး ဝိုင္းေပးၾကသည္။ ေခြးလိမၼာကေလးမ်ား ျပၿပီး ျမင္းလိမၼာကေလးအလွည့္မတုိင္ခင္ လူရႊင္ေတာ္မ်ားက “ျမင္းကေလးက လြတ္သြားလို႔ ခုနကမွ ျပန္ဖမ္းမိတာပါ” ဟု ေၾကညာသည္။ ျမင္းကေလး စင္ေပၚတက္လာေတာ့ လမ္းမွာ ေတြ႕ခဲ့သည့္ ျမင္းကေလးပင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေမ်ာက္လိမၼာကေလးမ်ား၊ ဆိတ္လိမၼာကေလး စသည္ျဖင့္ တခုၿပီးတခု ျပသသည္။
ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကၽြမ္းဘား။ သည္းထိတ္ရင္ဖို ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ေနာက္ဆံုးအခန္းကေတာ့ ဇာတ္ရံု အဝင္ဝတြင္ ဆင္ထားသည့္ ကမၻာလံုးႀကီးထဲ ဆုိင္ကယ္စီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆုိင္ကယ္ တစီး၊ ႏွစ္စီး၊ သံုးစီးမွ ေလးစီးအထိ စီးျပသည္။ ေၾကာ္ျငာထားသည့္အတုိင္း စိတ္ေက်နပ္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆက္ကပ္ပြဲဟု ဆိုရမည္။
ဘဝင္မက်စရာ တခုပဲရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ႀကိဳးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ၅ ႏွစ္၊ ၆ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ တေယာက္၏ ျပကြက္ျဖစ္၏။ ကေလးနာမည္က တက္ပုဟု ဆုိသည္။ စင္ေပၚတြင္ ေသတၱာတလံုးတင္ကာ ထိုေသတၱာေပၚတြင္ ကေလးကို တက္ရပ္ခိုင္းသည္။ ေဘးမွာ လူရႊင္ေတာ္တေယာက္က ရပ္ေနသည္။ စရပ္တုန္းကေတာ့ အဝတ္အစားအျပည့္ အစံုႏွင့္။ ကေလးကို လူရႊင္ေတာ္က “အကႌ်ခၽြတ္” ဟု ခုိင္းလိုက္စဥ္ ကေလးက အက်ႌေကာ ေဘာင္းဘီပါ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တီးလံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ကေလးကို ကခိုင္းသည္။ ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ ကေလးငယ္က တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ကသည္။ ေဘးက လူရႊင္ေတာ္က ညစ္ညမ္းေသာ ျပက္လံုးမ်ား ထုတ္သည္။ ကေလးကိုလည္း ညစ္တီးညစ္ပတ္ပံုစံ လုပ္ရန္ သင္ထားပံုရသည္။ ပရိသတ္မ်ား တဝါးဝါး ပြဲက်ၾကသည္။
ကေလးတေယာက္ကို တရိစာၦန္တေကာင္ျပသလို ျပစားေနသည္ဟု ျမင္မိသည္။ ဆက္ကပ္ တင္ဆက္မႈမ်ားအားလံုး ဤကေလး ျပကြက္ေၾကာင့္ ေရစုန္ေမ်ာသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။
ဆက္ကပ္ အၿပီး ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေသာ ပြဲေစ်းခင္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး လူစီးေၾကာင္းႀကီးႏွင့္ ျပန္လည္ေမ်ာပါခဲ့ရ ျပန္သည္။ ဘုရားေပၚ တက္ဖို႔ပင္ မစဥ္းစားႏုိင္ေတာ့။ ခါတုိင္းႏွစ္မ်ားကလို ဘုရားေပၚတက္ကာ မျပည့္တျပည့္ လမင္းႀကီး ေအာက္တြင္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ တက္ဆင္းေနသည့္ ေရႊဆုိင္းပို႔ ပန္းရထားကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း “တုတ္တုတ္ျဗဳန္း” ေဗ်ာသံကို နားေထာင္ဖို႔ထက္ အျပန္ ကားရဖို႔ကိုသာ စဥ္းစားရေတာ့သည္။
အသြားတုန္းကလိုပင္ ဘုရားေျခရင္းမွ ၁၈ ကုန္းအထိ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ ၾကရျပန္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ မီးခြက္ကေလး မ်ားခ်ကာ ေတာင္းစားေနၾက သူမ်ားေရွ႕တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ကေလးမ်ားက အလာတုန္းက ျမင္ရသည့္အတုိင္း ႏိုးမွ ႏိုးလာပါေတာ့မလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ပင္ ရွိေသးသည္။
ဘုရားပြဲအျပန္ လမ္းအေဝးႀကီး ေလွ်ာက္ရေသာေၾကာင့္၊ လူတိုးေသာေၾကာင့္၊ ကားငွားရဖို႔ အၾကာႀကီး ေစာင့္ရေသာေၾကာင့္ လူေမာ ရသည္ထက္ ကိုယ္လံုးတီး တလႈပ္လႈပ္ကေနသည့္ ကေလးငယ္ႏွင့္ မလႈပ္မရွက္ ၿငိမ္သက္ ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ား အေၾကာင္း ေတြးေနမိသျဖင့္ စိတ္ေမာရသည္က ပိုလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment