ဝ – မိုင္းလား ပဋိပကၡႏွင့္ UWSA ၏ ဝွက္ဖဲ

ရဲထြန္း(သီေပါ)

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔က UWSA ဝတပ္ဖဲြ႔ အင္အား ၁၀၀၀ ခန္႔က သူ၏ ညိီေနာင္တပ္ဖဲြ႔- တခ်ိန္က ဗကပ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ ရွမ္းျပည္နယ္အထူးေဒသ (၄) ေခၚ NDAA ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာေဒသသို႔ ႐ုတ္တရက္ဝင္ေရာက္ၿပီး အေရးပါေသာ စစ္စခန္းအခိ်ဳ႕ကို သိမ္းယူခဲ့ကာ NDAA မွ တပ္သားမ်ားကုိ ေခတၱဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းထားခဲ့သည္ဆုိေသာ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ အဆုိပါစစ္စခန္းမ်ားမွာ မိုင္းလားေဒသအတြင္း တည္ရိွၿပီး လြယ္က်ဴဆိုင္၊ လြယ္ဆမ္ဆံုႏွင့္ မိုင္းမတပ္စခန္းတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ႀတိဂံေဒသ တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္က UWSA တပ္ဖဲြ႔မ်ားအား ေအာက္တုိဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား ဆုတ္ခြာေပးရန္ အေၾကာင္းၾကားထားသည့္အတြက္ စစ္ပဲြျဖစ္ပြားလာေလမလားဟု ေဒသခံမ်ားက စိုးရိမ္ေနၾကသည္။

အဆိုပါကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ UWSA ေခါင္းေဆာင္ ေပါက္ယိုခ်န္းသို႔ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးေကာ္မရွင္က စိုးရိမ္မိေၾကာင္းစာတေစာင္ ေပးပို႔ခဲ့ရာ ေအာက္တုိဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ျပန္ၾကားလာသည့္စာအရ ၎တို႔တပ္ဖဲြ႔မ်ားအေနျဖင့္ ပံုမွန္ စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈ ျပဳလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ေအာက္ေျခတပ္အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈလဲြမွားကာ အနည္းအက်ဥ္း ပဋိပကၡျဖစ္ျခင္းသာျဖစ္၍ ႏွစ္ဘက္ ေျပလည္မႈရရန္ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ား လုပ္ေနပါေၾကာင္း၊ စစ္ပဲြမျဖစ္ပြားေစရန္ တတ္ႏုိင္သမ်ွ ေရွာင္ရွားမည္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကားေၾကာင္း သိရိွရေသာ္လည္း NDAA ေျပာခြင့္ရပုဂိၢဳလ္ ဦးၾကည္ျမင့္က အဆိုပါေဒသမွာ ၎တို႔ေဒသမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ UWSA တပ္မ်ားအေနျဖင့္ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုထားပါသည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ဤကိစၥမွာ UWSA က ေျပာသလို ေသြး႐ုိးသား႐ုိးကိစၥ မဟုတ္သည္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။

သို႔ျဖစ္လ်ွင္ အဆိုပါေဒသသို႔ မည္သည့္အတြက္ UWSA က ဝင္ေရာက္ထိန္းခ်ဳပ္လိုသည္ကို ေလ့လာရန္လိုပါသည္။

UWSA ႏွင့္ NDAA အဖဲြ႔တို႔မွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (CPB) ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ရိွခဲ့ေသာ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ၏ ဝတပ္ဖဲြ႔မ်ားႏွင့္ ၈၁၅ စစ္ေဒသရိွ အခါတပ္ဖဲြ႔မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဝေဒသကို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ စတင္စိမ့္ဝင္စည္း႐ုံးခဲ့ၿပီး ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ အလံုးအရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္သိမ္းသြင္းခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔အတူ အခါလူမိ်ဳးမ်ားေနထိုင္ရာ ဖာလံု-ဖာလယ္ ေဒသကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာ သက္ေရာက္မႈအနည္းဆံုး ေတာင္ေပၚေဒသသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္ေျခကုပ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး စတင္ဝင္ေရာက္သည့္ေန႔စဲြကို အစဲြျပဳ၍ ၈၁၅ စစ္ေဒသဟု ေခၚတြင္သည္။

အခါလူမိ်ဳးတို႔သည္ ၎တို႔ကို တ႐ုတ္ျပည္က အိုင္းနီ (Hani) တိုင္းရင္းသားတို႔၏ မိ်ဳးႏြယ္စုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေျပာဆုိျခင္းကို မႏွစ္သက္သလို ရွမ္းလူမိ်ဳးတို႔က “ေကာ္” သို႔မဟုတ္ “အီေကာ” ဟု ေခၚဆိုျခင္းကိုလည္း မႏွစ္သက္ၾကေခ်။ ၎လူမိ်ဳးတို႔မွာ တ႐ုတ္-ျမန္မာ-လာအို-ဗီယက္နမ္ႏွင့္ ထိုင္းနယ္စပ္တေလ်ွာက္ ေနထိုင္လ်က္ရိွၾကၿပီး စုစုေပါင္းအေရအတြက္အားျဖင့္ ၄၀၀,၀၀၀ ခန္႔ရိွမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ NDAA ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာ မိုင္းလားေဒသမွာ စတုရန္းကိီလိုမီတာ ၅၀၀၀ ခန္႔ က်ယ္ဝန္းၿပီး ရွမ္းႏွင့္ အခါလူဦးေရမွာ ၁ သိန္း ၂ ေသာင္းခန္႔ရိွသည္ဟု ဆုိပါသည္။

CPB တို႔ စတင္ဝင္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေနာက္ဘက္ရိွ မုန္းေစာေဒသသို႔ပါ ဝင္ေရာက္တုိးခ်ဲ႕ စည္း႐ုံးခဲ့ကာ ၈၁၅ စစ္ေဒသ၏ ဌာနခ်ဳပ္စခန္းကို မုန္းေစာေဒသ၊ မန္ဖိုင္ (Wan Hpai) ရြာတြင္ အေျခစိုက္ခဲ့သည္။ မန္ဖိုင္ရြာမွာ ေတာင္ေပၚတြင္တည္ရိွၿပီး တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ မုန္းစံုမွ သံုးမိုင္ခန္႔ေဝးသည္။ မန္ဖိုင္ရြာတည္ရိွရာ ေတာင္ေၾကာ၏ ေအာက္ဘက္ ျမန္မာဘက္ျခမ္းတြင္ မိုင္းဝ၊ မန္ဟုိနား စသည့္ ေက်းရြာမ်ားပါဝင္သည့္ က်င္းခမ္း (Kenghkang) ကြင္း တည္ရိွသည္။ အဆိုပါေျမျပန္႔ေဒသေက်းရြာမ်ားမွာ ရွမ္းလူမိ်ဳးမ်ားေနထိုင္ရာ ေဒသမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ေတာင္ေပၚမွ စိုးမိုးထားခဲ့သည္။ ၈၁၅ စစ္ေဒသသည္ အခါတိုင္းရင္းသားမ်ားကို အဓိကစည္း႐ုံးခဲ့သျဖင့္ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္အေရာက္တြင္ အင္အား ၃၀၀ ခန္႔စီပါဝင္သည့္ အခါတပ္ရင္း ၄ ရင္းထိ ဖဲြ႔စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။

၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းတြင္ CPB အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသတပ္မ်ားသည္ မိုင္းေပါက္ႏွင့္ ဆီလူး (ဆစ္ေလြ႔) ေဒသအား ျဖတ္သန္း၍ ၈၁၅ စစ္ေဒသတပ္မ်ားႏွင့္ ပူးတဲြလ်က္ က်ိဳင္းတံု၊ မိုင္းယန္း၊ မိုင္းေယာင္းေဒသတြင္း ဝင္ေရာက္ကာ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈတခု ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုစစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ CPB တုိ႔သည္ ၈၁၅ စစ္ေဒသ၏ အေနာက္ဘက္ မိုင္းလားတည္ရိွရာ မိုင္းမကြင္းအား သိမ္းပိုက္ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိသို႔သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာတပ္မွာ ဝ တပ္သားမ်ား အမ်ားစုပါဝင္ေသာ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသမွ တပ္မဟာ ၈ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသႏွင့္ ၈၁၅ စစ္ေဒသတို႔၏ၾကားတြင္ တပ္မဟာ ၇၆၈ (၁၉၇၆၊ (၈) လပိုင္းက CPB တို႔ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းခဲ့ေသာ ေစာဝ္ခြန္းမင္ေခၚ အိုက္ျမင့္ေခါင္းေဆာင္ေသာတပ္မဟာ) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ဆီလူးေဒသခံေနျခင္းႏွင့္ ၈၁၅ စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ပုိမိုနီးကပ္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အသစ္သိမ္းပိုက္ရရိွလာေသာ ေဒသကို နယ္ခ်င္းဆက္ေနသည့္ ၈၁၅ စစ္ေဒသေအာက္သို႔ ထည့္သြင္းရန္ CPB ဗဟိုက ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ CPB တုိ႔ ၿပိဳကဲြသြားၿပီးေနာက္ ၈၁၅ စစ္ေဒသကို တပ္မေတာ္အစိုးရက ရွမ္းအထူးေဒသ ၄ ဟု အမည္ေပးခဲ့သလို NDAA (National Democratic Alliance Army) အမိ်ဳးသားဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္တပ္မေတာ္ဟု မိမိဘာသာ အမည္ေျပာင္းခဲ့ေလသည္။ ဌာနခ်ဳပ္ကိုလည္း မန္ဖိုင္မွ မိုင္းလားသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခစိုက္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိုင္းလားေဒသဟုလည္း ေခၚတြင္ၾကေလသည္။

CPB ဗဟိုၿပိဳကြဲသြားၿပီးေနာက္ တပ္မဟာ ၇၆၈ ၏ ႏိုင္ငံေရးမႉး စိုင္းႏြန္ပန္းႏွင့္ တပ္မဟာမႉး ခြန္ဆာတို႔မွာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို လုပ္ႀကံခံရၿပီး (အခ်င္းခ်င္းအာဏာလုၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆၾကသည္။) ေသဆံုးသြားၾကရာ က်န္ေနေသာ ရွမ္းတပ္သားအမ်ားစုမွာ UWSA ႏွင့္မေပါင္းဘဲ NDAA မိုင္းလားႏွင့္ လာေရာက္ပူးေပါင္းသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မူလက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးခ႐ုိင္ ၂ ခုႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္မဟာ ၂ ခုရိွခဲ့ေသာ NDAA သည္ ဆီလူးေဒသႏွင့္ တပ္မဟာ ၇၆၈ အပါအဝင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးခ႐ုိင္ ၃ ခုႏွင့္ တပ္မဟာ ၃ ခု ျဖစ္လာေလသည္။ လက္ရိွအခ်ိန္၌ အလယ္တြင္ရိွေသာ မိုင္းလားအေျခစိုက္ တပ္မဟာသည္ အင္အားအေတာင့္ဆံုးျဖစ္ၿပီး တပ္ရင္း ၄ ရင္းျဖင့္ အင္အား ၂၀၀၀ ခန္႔ရိွသည္ဆုိ၏။ က်န္ တပ္မဟာ ၂ ခုမွာ ၇၆၈ အေျချပဳခဲ့သည့္ အေနာက္ဘက္ ဆီလူးေဒသတြင္တခုႏွင့္ အေရွ႕ဘက္မဲေခါင္ျမစ္ကမ္းနားေဒသ နမ့္ပန္ဘက္တြင္ အေျခစိုက္သည့္ တပ္မဟာတခုတို႔ ျဖစ္ၾကၿပီး အင္အား ၁၀၀၀ ခန္႔စီရိွသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ NDAA ၏ လက္ရိွ တိုက္ခိုက္ေရးအင္အား စုစုေပါင္းမွာ ၄၀၀၀ ခန္႔ရိွသည္ဟု ဆုိႏိုင္သည္။

ယခင္က UWSA ေဒသ မိုင္းေပါက္ႏွင့္ NDAA ေဒသ ဆီလူးအၾကားတြင္ အစိုးရတပ္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ မိုင္းယန္းကြင္း တည္ရိွသျဖင့္ ေဒသႏွစ္ခုၾကား ကူးသန္းသြားလာရာတြင္ မိုင္းယန္းကြင္းကို ျဖတ္သန္းရသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ မိုင္းယန္းကြင္း၏ ေျမာက္ဘက္ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ ကားလမ္းေဖာက္လုပ္ထားျခင္းျဖင့္ ဝႏွင့္ မိုင္းလားေဒသအၾကား ကူးလူးဆက္ဆံရာတြင္ တပ္မေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ နယ္ေျမအတြင္း ျဖတ္သန္းရန္ လလိုေတာ့ေပ။ မိုင္းလားေဒသမွာ ေျမာက္ဘက္တြင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ အေရွ႕ဘက္တြင္ လာအိုႏိုင္ငံတို႔ႏွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္လ်က္ရိွသည့္အျပင္ မဲေခါင္ျမစ္အတြင္း စုန္ဆင္းျခင္းအားျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔လည္း ေရလမ္းခရီးျဖင့္ သြားေရာက္ႏုိင္ေသးသည္။ ကုန္းလမ္းခရီးအားျဖင့္ဆိုလ်ွင္ မဲေခါင္ျမစ္ကမ္း နမ့္ပန္မွစတင္၍ အေနာက္ဘက္ မိုင္းလား-ဆီလူး ထိုမွသည္ ဝေဒသ မိုင္းေပါက္-ပန္ဆန္းတို႔ကို ျဖတ္၍ ကိုးကန္႔ေဒသႏွင့္ နယ္စပ္ ခ်င္းေရႊေဟာ္အထိ ရာသီမေရြး အသံုးျပဳႏိုင္ေသာလမ္း ေဖာက္လုပ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ မိုင္းလားေဒသမွ ေတာင္ဘက္ရိွ မိုင္းျဖတ္ တာခ်ီလိတ္ေဒသသို႔ျဖတ္ကာ ထိုင္းနိုင္ငံသို႔လည္း ဝင္ထြက္သြားလာႏိုိ္င္သည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ UWSA အေနျဖင့္ NDAA ေဒသသည္ လာအို-ထိုင္း စသည့္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ ၾကားခံနယ္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

UWSA ႏွင့္ NDAA တို႔အၾကားဆက္ဆံေရး

UWSA အေနျဖင့္ ယခုအခါ အၿမဲတမ္း တိုက္ခိုက္ေရးအင္အား ၂၀၀၀၀ ခန္႔ ရိွေနသည္ျဖစ္ရာ NDAA ေဒသကို တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္မည္ဆုိလ်ွင္ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ သိမ္းပိုက္ႏုိင္သည့္ အေနအထားရိွပါသည္။ ၎တို႔အၾကား ဆက္ဆံေရးမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ၾက၍ ႀကီးမားသည့္ အဖုအထစ္ မရိွခဲ့သျဖင့္ တဖဲြ႔ႏွင့္တဖဲြ႔ သေဘာကဲြလဲြစရာဆုိ၍ အစိုးရ၏ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားအေပၚ တံု႔ျပန္ပံုျခင္းမတူသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္သာ ကဲြလဲြစရာရိွသည္ဟု ယူဆသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က တပ္မေတာ္အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖဲြ႔မ်ားကို BGF (နယ္ျခားေစာင့္တပ္) အသြင္ေျပာင္းရန္ တိုက္တြန္းခဲ့ရာ မိုင္းလားအဖဲြ႔၏ အတြင္းေရးမႉး ဦးမင္းအိမ္က လိုလားပံုျပခဲ့သည္။ ဦးမင္းအိမ္မွာ ထိုစဥ္က ႀတိဂံေဒသတိုင္း တိုင္းမႉးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ လက္ရိွ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ႏွင့္္လည္း ရင္းႏွီးသူျဖစ္သည္။ UWSA အဖဲြ႔ကမူ BGF လုပ္ရန္ သေဘာမတူ တင္းတင္းမာမာပင္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေအာက္တြင္ ဦးမင္းအိမ္တေယာက္ တနံနက္ခင္း လမ္းေလ်ွာက္ရင္း ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရသည္။ ယေန႔တိုင္ လက္သည္မေပၚေပ။ အဆိုပါလုပ္ႀကံမႈမွာ ႏိုင္ငံေရးသေဘာကဲြလဲြမႈေၾကာင့္ေလာ သို႔မဟုတ္ ပုဂိၢဳလ္ေရးဆိုင္ရာ အၿငိဳးအေတးမ်ားေၾကာင့္ေလာ၊ လက္သည္တရားခံ မည္သူနည္းဆိုသည့္ ကိစၥမ်ားမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရိွေခ်။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ BGF ေျပာင္းေရးကို NDAA ကပါ လက္မခံသျဖင့္ အစိုးရတပ္မေတာ္ႏွင့္ တင္းတင္းမာမာျဖစ္ခဲ့ကာ ႏွစ္ဘက္ စစ္ျပင္ဆင္မႈမ်ား လုပ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ထုိစဥ္ မိုင္းလားေဒသအတြင္းသို႔ UWSA ၏တပ္မ်ား ဝင္ေရာက္ကာ အားျဖည့္ေပးသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရၿပီး NDAA က ထိုသို႔အားျဖည့္ျခင္းကို သေဘာတူခဲ့ပံုရေလသည္။

NDAA ၏ အဓိကေခါင္းေဆာင္ ဦးစိုင္းလင္းေခၚ လင္မင္ရွင့္မွာ ၾကဴကုတ္ ဘန္ဆိုင္း ဇာတိ ရွမ္း-တ႐ုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က လား႐ႈိးၿမိဳ႕တြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းပညာ ဆည္းပူးခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ဇနီးမွာ ကိုးကန္႔ေခါင္းေဆာင္ ဖုန္က်ားရွင္၏သမီး ဖုန္စူးခ်င္ျဖစ္သည္။ ဗမာစကား၊ တ႐ုတ္စကား၊ ရွမ္းစကားႏွင့္ အခါစကားတို႔ကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ေျပာဆုိႏုိင္သူျဖစ္ၿပီး ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္ေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ UWSA ႏွင့္သာမက တပ္မေတာ္အစိုးရႏွင့္လည္း နားလည္မႈရိွရိွ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ဆက္ဆံႏိုင္ပံုရေလသည္။

၂၀၁၅ ခုႏွစ္အတြင္း NCA လက္မွတ္ထိုးေရးအတြက္ သမၼတ ဥိီးသိန္းစိန္က က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕တြင္ UWSA ႏွင့္ NDAA ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေခၚယူေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ရာ UWSA ေခါင္းေဆာင္ ေပါက္ယိုခ်န္း မတက္ေရာက္ေသာ္လည္း NDAA ေခါင္းေဆာင္ ဦးစိုင္းလင္းႏွင့္ဇနီးတုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း NCA ကို လက္မွတ္ထိုးေရးကိစၥတြင္ UWSA ႏွင့္အတူ ရပ္တည္ကာ လက္မွတ္မထိုးဘဲ ေနခဲ့ေလသည္။

၂၀၁၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက ေနျပည္ေတာ္တြင္က်င္းပသည့္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညိီလာခံသို႔ တက္ေရာက္လာၾကရာတြင္ UWSA အဖဲြ႔က အစည္းအေဝးတြင္ ခဲြျခားဆက္ဆံခံရသည္ဆုိကာ အစည္းအေဝး တရက္သာတက္ေရာက္ၿပီး ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း NDAA အဖဲြ႔က အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးသည္အထိ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ UWSA က ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ တာဝန္ရိွသူကိုသာ ေစလႊတ္ေသာ္လည္း NDAA က အဓိကေခါင္းေဆာင္ ဦးစိုင္းလင္းကိုယ္တိုင္ ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တက္ေရာက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ထုိ႔ေနာက္ NDAA အေနျဖင့္ ၎တို႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာ နယ္ေျမကို အသိအမွတ္ျပဳလ်ွင္ NCA လက္မွတ္ထိုးမည္ဟု ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ UWSA အေနျဖင့္ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာပံုေပၚသည္။ NDAA အေနျဖင့္ ၎တို႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာေဒသကို အခါ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးေစလိုျခင္း ျဖစ္ပံုရပါသည္။ ထုိသို႔ ေတာင္းဆုိျခင္းမွာ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၄ အရ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မ်ားစြာရိွပါသည္။ ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတထံ ေထာက္ခံတင္ျပၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတက လိုအပ္သလို ေဆာင္ရြက္ေပးရန္သာ လိုအပ္ၿပီး မည္သည့္လႊတ္ေတာ္ကိုမွ တင္ျပရန္မလိုေခ်။

ထုိသို႔ေသာအေျခအေနတြင္ UWSA အေနျဖင့္ အစိုးရႏွင့္ရင္ဆိုင္ရာတြင္ NDAA ႏွင့္အတူ တစိတ္တည္းတဝမ္းတည္း ရပ္တည္လာခဲ့သည့္ အေနအထားမွ ယခု NCA လက္မွတ္ေရးထိုးေရး ကိစၥက်မွ ေသြးကဲြမည့္အေနအထားကို စိုးရိမ္ပံုရေပသည္။ အထူးသျဖင့္ ၎တို႔၏ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္နယ္ ေတာင္းဆုိခ်က္မရရိွမီ NDAA မိုင္းလားေဒသက အစိုးရ၏ ဥပေဒေဘာင္အတြင္း ေရာက္သြားလ်ွင္ ဝ ေဒသမွ လာအိုနယ္စပ္ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္သို႔ အလြယ္တကူ သြားေရာက္ႏိုင္သည့္ ေပါင္းကူးသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းမွာ ပိတ္ဆို႔ျဖတ္ေတာက္ခံရႏိုင္ဖြယ္ရိွျခင္းကို ပိုမိုစိုးရိမ္ပံုရေလသည္။ ထုိလမ္းခရီးသည္ ၎တို႔အဖို႔ လာအိုႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔သို႔ ထြက္ရာ အေရးႀကီးေသာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ဝင္ထြက္ေပါက္တခုျဖစ္ေလရာ UWSA အဖို႔ လိုအပ္သည့္ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ႏွင့္ မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းခ်ရာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာလမ္းေၾကာင္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။

ထုိသို႔ေသာအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ UWSA အေနျဖင့္ အစိုးရတပ္မေတာ္ႏွင့္ စစ္မျဖစ္ဘဲ NDAA ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းလိုပံုရပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေျဖရွင္းသည္ ဆုိသည္မွာ ၎တို႔စိုးရိမ္ခ်က္ကို NDAA သို႔ေျပာျပၿပီး NCA လက္မွတ္မထိုးရန္ႏွင့္ အစိုးရတပ္မေတာ္၏ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကိုမခံရန္၊ အစိုးရတပ္မေတာ္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ပါက ၎တို႔ႏွစ္ဖြဲ႔လံုး အက်ိဳးမရိွဘဲ ေသနဂၤဗ်ဴဟာက်သည့္ နယ္ေျမမ်ား လက္လြတ္ဆံုးရံႈးသြားဖြယ္ရာရိွေၾကာင္းကို NDAA ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေဆြးေႏြးျခင္းသာ ျဖစ္ဖြယ္ရိွပါသည္။

သုိ႔ျဖင့္ ေအာက္တုိဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔ ဘီဘီစီသတင္းတရပ္အရ NDAA ႏွင့္ UWSA ကိုယ္စားလွယ္တို႔ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ UWSA ဝင္ေရာက္တပ္စဲြထားေသာ ေနရာမ်ားမွ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာေပးမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဆုိပါသည္။ တခိ်န္တည္းမွာပင္ UWSA အေနျဖင့္ အစိုးရတပ္မေတာ္ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡ မျဖစ္ပြားေစရန္ တ႐ုတ္ျပည္သို႔လည္း အကူအညီေတာင္းပံု ရပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဖန္းဖန္ေဟြ႔ (Gen. Fang Fenghui) က ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္အား အေရးတႀကိီး ဖိတ္ေခၚကာ ေတြ႔ဆံုခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အဆိုပါ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပဲြတြင္ တ႐ုတ္ဘက္က မည္သို႔ေျပာဆိုသည္ကို မသိရေသာ္လည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာတြင္ “ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္စပ္ေဒသ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ပိုမိုခိုင္မာေစရန္၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ သိရိွနားလည္စြာႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္ တ႐ုတ္ခရီးစဥ္အတြင္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က တိုက္တြန္း” ဟု ယူနန္ျပည္နယ္စစ္ေဒသ ႏိုင္ငံေရးမႉး ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ယုခြန္း (Maj.Gen Yu Kun) က တည္ခင္းသည့္ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပဲြအၿပီး ေျပာဆိုခဲ့ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း UWSA ႏွင့္ တပ္မေတာ္တို႔အၾကား လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡ မျဖစ္ပြားရန္ အခိ်န္မီေရွာင္ရွားႏို္င္ခဲ့ၿပီဟု ယူဆပါသည္။

မည္သို႔ဆုိေစကာမူ UWSA အေနျဖင့္ အေရးအေၾကာင္းႀကံဳလာေသာအခါ ဂိ်ဳကာကဲ့သို႔ ေသခ်ာေပါက္ႏိုင္ဖဲျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ဝွက္ဖဲကို ထုတ္သံုးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေသနတ္တခ်က္ မပစ္ေဖာက္လိုက္ရဘဲ မိုင္းလားတပ္စခန္းတခ်ိဳ႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခြင့္ရသြားသည္ကိုေတာ့ လက္ခံရေပလိမ့္မည္။