အလြဲမ်ားနဲ႔ မ်ဥ္းၿပိဳင္ (အပိုင္း ၅)

မုိင္အဲမလီ

ဘ၀ မာတိကာထဲမွာ ေျဖရွင္းလုိက္မွ အေျဖထြက္လာမယ့္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြက စာမ်က္ႏွာျပည့္ ပါရွိေပမယ့္ ရသခ်ိဳခ်ိဳေတြကေတာ့ ခပ္ရွားရွားရယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခက္အခဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရတုိင္း ထြက္ေပါက္ကို အရင္မရွာဘဲ ရင္ဆုိင္ပစ္လုိက္ပါလို႔ လူႀကီးေတြက မၾကာခဏ ဆံုးမတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ရင္ဆိုင္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အေျဖတခုခုေတာ့ ရလာ စၿမဲ။ ကဲ … အျဖစ္က ဒီလို…။

တေန႔မွာ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစ်းပြဲေတာ္တခုကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း အိမ္အျပန္ကို အသိသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လမ္းႀကံဳ လိုက္လာခဲ့တယ္။ မိုးကလည္း အရမ္းရြာေနလို႔ က်မ မိုးကာအက်ႌကို ၀တ္ထားလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မက မဇၥ်ိမ သတင္း ေထာက္ေလ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဧရာ၀တီသတင္းေထာက္ပါ။

က်မေနတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး နီးေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေဘးက ကပ္ေမာင္းလာတဲ့ ကားတစီးက အခ်က္ျပမီး မျပဘဲ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ကို ထိုးေကြ႔ပစ္လုိက္တယ္။ က်မတို႔ ဆိုင္ကယ္လည္း အရွိန္နဲ႔ေမာင္းလာေတာ့ သူ႔ကားကို ၀င္က်ံဳးမိၿပီး ဆိုင္ကယ္ေရာ လူေရာ ကတၱရာလမ္းေဘးကို အရွိန္နဲ႔ ပါသြားတယ္။ က်မ လက္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာက္စလစ္ခဲေတြက လက္ဖ၀ါးအျပည့္ အသားထဲ စူး၀င္ေနတာ၊ ေသြးေတြက မိုးေရေတြနဲ႔ ေရာေနတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ေဘာင္းဘီတုိ ၀တ္ထားေတာ့ ဒူးေခါင္းမွာ ေသြးေတြက ရဲေနတာပဲ။ တံေတာင္ဆစ္မွာလည္း ပြန္းရာ ျခစ္ရာေတြနဲ႔ခ်ည္း။

က်မ ခ်က္ျခင္း ထသြားလိုက္တယ္ ကားသမားဆီကို။ နက္ျပာေရာင္ ကားႀကီးက ဟိတ္ဟန္အျပည့္နဲ႔။ ကားက ရပ္ေတာ့ထားပါတယ္။ လူကေတာ့ ေအာက္ကို ဆင္းမလာဘူး ။ က်မ ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ပြင့္မလာဘူး၊ အထဲကေန ေလာ့ခ္ခ်ထားတယ္။ ကားသမားက ကားမွန္ကို တျဖည္းျဖည္း ဖြင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္၊ I am police တဲ့။ သူ ၀တ္ထားတာက အရပ္၀တ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကားထဲမွာ ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ ခါးထိုး ပစၥတိုတလက္ ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ရိုးရိုးပုလိပ္ မဟုတ္ဘူး။ ကားထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ရဲ၀တ္စံုက ရင္ဘတ္မွာ တံဆိပ္ေတြ၊ ၾကယ္ေတြ စံုေနတာ။ က်မ ေၾကာက္မေနဘူး။ ခင္ဗ်ား ကားေပၚကေန ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆင္းခဲ့လုိက္ပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။

က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေတာ့ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ သူ႔ဒဏ္ရာေတြကို တလွည့္ ျပန္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေ၀ေ၀ လုပ္ေနတုန္း။ က်မ အဲဒီရဲကို ေျပာလုိက္တယ္။ ခင္ဗ်ားက အရာရွိတေယာက္ ျဖစ္ၿပီး ခင္ဗ်ား အရင္ စမွားတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲေတြက သာမန္လူေတြထက္ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းကို နားလည္ရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား။ ရဲက က်မကို ျပန္ေမးတယ္။ Where you from တဲ့။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ရင္ က်မဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တေယာက္ပါလို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ေျပာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်မကိုယ္က်မ သေဘာေပါက္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာ တကၠစီ စီးတုန္းကလည္း ျမန္မာျပည္ကပါလုိ႔ ေျပာခဲ့လို႔ လူကုန္ပြဲစားေတြ အမဲဖ်က္၊ အျမတ္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာကိုလည္း ႀကဳံခဲ့ရဖူးၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားပါလို႔ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ မေၾကာက္မရြံ႕ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းဖို႔ကသာ အဓိက။

မိုးေရ ထိမွာစိုးလို႔ အနက္ေရာင္ သားေရနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားတဲ့ ပတ္စ္ပို႔ကို ကိုင္ေျမွာက္ၿပီး သူ႔ကိုေျပာလုိက္တယ္။ က်မ စင္ကာပူက လာတာပါ။ ဒီကိစၥမွာ က်မတို႔ မမွားဘူး၊ ရွင္ပဲ မွားတာလုိ႔ ေျပာခ်လုိက္ေတာ့ သူ႔ဘက္က ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပုံရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရဲရင့္ျခင္းကို တြန္းပို႔ႏိုင္တဲ့ အေကာင္းဆံုး လက္နက္က သူ႔ကုိ စုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ပဲ။ ဟုတ္တယ္၊ Eye Contact က သိပ္အေရးႀကီးတာ။

မိုးေတြက စဲလုိက္ သည္းလုိက္နဲ႔ ရပ္တယ္လို႔ မရွိဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႔ဆိုင္ကယ္အနားက မခြာေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ပ်က္စီးသြားတယ္။ စက္ႏိုးလို႔ မရေတာ့ဘူး ။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကြဲသြားတယ္။ ေျခနင္းဘရိတ္ေရာ ကလပ္ပါ အကုန္ က်ိဳးကုန္တယ္။ ပိုဆိုးတာက သူ႔ဆိုင္ကယ္လည္း မဟုတ္ျပန္။ သူမ်ားဆီက လေပးနဲ႔ ငွားသံုးေနတာ။ ျပန္ျပင္လုိက္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ဘတ္ ၅၀၀၀ ေျပးမလြတ္ဘူး။

ရဲအရာရွိက ကားေပၚကေန ဆင္းလုိက္ၿပီး က်မကို လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ စတိုးဆိုင္ႀကီး တဆိုင္ကိုပါ။ အဲဒီဆိုင္က သူ႔ဆိုင္ပါ တဲ့၊ အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး ဆုိင္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။ က်မ အျပင္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ဘုိစာေတြ။ ေပါင္မုန္႔၊ ကိတ္မုန္႔၊ ဟမ္ဘာဂါ အစံုစံု။

ဆုိင္ထဲက လူတေယာက္ ထြက္လာၿပီး က်မကို လာေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္တာလဲ တဲ့။ က်မလည္း သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေခၚလုိက္တယ္။ ဟဲ့.. ဟိုတေယာက္ အဲဒီ ဆိုင္ကယ္ႀကီးပဲ ၾကည့္ၿပီး ေၾကကြဲမေနနဲ႔၊ လာခဲ့ဦး။

က်မ သူငယ္ခ်င္းက ေျပးလာတယ္။ သူတို႔ဘာေျပာေနလဲ … တဲ့။ ေအး … သူတို႔ေျပာတာက ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ … တဲ့။ အဲဒါ အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ေတာင္းခ်င္လဲ၊ ေျပာလိုက္ ဒီလူႀကီးကို။ က်မအဲဒီလိုလည္း ေျပာေရာ သူငယ္ခ်င္းက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ twenty thousand … ႏွစ္ေသာင္း၊ ႏွစ္ေသာင္း။

က်ေနာ္တို႔ ေဘာ့စ္မွာ အဲဒီေလာက္ မရွိပါဘူး ။ သူက တေထာင္ပဲ ေပးႏုိင္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ ခင္ဗ်။ ဘယ္လိုလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ေက်နပ္လား တဲ့။ No, no, no … က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿပိဳင္တူ ေခါင္းခါပစ္လုိက္တယ္။ ရဲအရာရွိက ဆိုင္ထဲကေန ခုထိ အျပင္ထြက္မလာေသးဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သူ႔အသိကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ သူ႔အသိက ထုိင္းစကား ေျပာဆိုတတ္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညွိလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ က်မလည္း သူ႔ကို လွမ္းသတိေပးရေသးတာ။ ငါ့ကိုယ္ငါ စင္ကာပူလို႔ ေျပာထားတာ။ နင္လည္း ဖိလစ္ပိုင္လို႔ ေျပာထား၊ ၾကားလား။ ငါ အထဲကို၀င္ၿပီး ရဲႀကီးကို ေခၚထုတ္လာမယ္။

က်မ ဆိုင္ခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲကို ၀င္ခ်သြားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရဲကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အရာရွိႀကီးလည္း နည္းနည္း ပ်ာေနတယ္။ ထြက္ေတာ့ ထြက္လာသားပဲ။ က်မသူငယ္ခ်င္းက ရဲႀကီး လာေနတာကို ျမင္ေတာ့ အရင္ဆံုး ကြမ္းတံေထြးကို ေထြးထုတ္ပစ္ လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ I’m from Philippine, you know , you know တဲ့။ ရဲက နည္းနည္း လန္႔သြားတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္၊ ဆိုင္ကယ္ႀကီးပါ စကားေျပာတတ္ရင္ ေကာင္းသား။ အင္အားေတာင့္တာေပါ့။

က်မသူငယ္ခ်င္းက သူ႔အသိကို ဖုန္းဆက္တယ္။ ေဟ့ေရာင္ လုပ္ဦးကြ၊ ငါတို႔ ဆိုင္ကယ္ အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႔၊ အဲမလီလည္း ပါတယ္။ ငါကေတာ့ ႏွစ္ေသာင္း ေတာင္းထားတယ္ကြာ၊ ငါ့ဆိုင္ကယ္က ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ ငါ့ ဒူးေခါင္းေတြလည္း စုတ္ျပတ္သပ္ေနတာပဲ။ မင္း အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာလိုက္ပါ ဆိုၿပီး ရဲကို ဖုန္းထိုးေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အသိနဲ႔ ရဲအရာရွိ အျပန္အျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာေနၾကတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ရဲက ဖုန္းကို က်မ သူငယ္ခ်င္းဆီ ထိုးေပးလုိက္ျပန္တယ္။ ေဟ့ေရာင္ သူဘာေျပာလဲ တ့ဲ၊ သူငယ္ခ်င္းက ေမးလုိက္တယ္။ မင္းကြာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းလည္း လုပ္ပါဦး၊ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့လည္း ေတာင္းပါဦး။ မင္း ၀င္တိုးတဲ့ ငနဲႀကီးက အရာရွိႀကီးကြ။ ဒီေတာ့ ဘတ္ ၃၀၀၀ နဲ႔ပဲ ေက်ေအးလိုက္ေတာ့ကြာ။ ငါလည္း ထပ္မညွိရဲဘူး တဲ့။

ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ခ်ည္းပဲ ညွိလုိက္တာ ဆုိင္ကယ္ကို work shop ပို႕ၿပီး ျပန္ျပင္ေပးမယ္၊ ဒဏ္ရာအတြက္ ေဆးေတြလည္း ၀ယ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကားေပၚတင္ဖို႔ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ဆိုင္ကယ္ႀကီးကို မ ေနတယ္။ က်မလည္း မေနသာေတာ့ဘူး။ အရာရွိႀကီးရဲ႕ လက္ကို ဆြဲၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး တခ်က္ေလာက္ ကူ မ ေပးလုိက္ပါလုိ႔။

ဆိုင္ကယ္ျပင္ဆိုင္ ေရာက္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းကို ေရြးခိုင္းတယ္။ က်မ အားေတာ့ နာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္က နဂိုကတည္းက အေဟာင္းႀကီးရယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တခုၿပီး တခု လက္ညွိဳးထိုး ျပေနတယ္။ ေစ်းႏႈန္းထြက္လာေတာ့ အားလံုးေပါင္းမွ ဘတ္ ၈၀၀ ေက်ာ္ထဲရယ္။ ရဲက က်မဘက္ လွည့္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ ငါေပးဖို႔ေျပာတာ သံုးေထာင္ေနာ္။ ၾကည့္စမ္း အခုက ၈၀၀ ေက်ာ္ေလးပဲ။ မင္းက ငါေျပာတာကို လက္မခံဘူး တဲ့။ က်မလည္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ရွင္က ရဲအရာရွိေလ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြက ရွင့္ကို ဖားရတာေပါ့။ က်မတုိ႔ခ်ည္း လာျပင္ၾကည့္ပါလား။ ေစ်းက ေခါင္ခိုက္ေနတာ။

ေနာက္ထပ္ က်မတို႔ ေဆးဆိုင္လည္းေရာက္ ျပန္ေတာ့ ဆုိင္က ဒဏ္ရာေတြ ၾကည့္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ေဆးေတြ ၃ ရက္စာစီ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အားလံုးေပါင္းမွ ဘတ္ ၆၀၀ ေက်ာ္ပါ။ ေဆးေတြ ၀ယ္ၿပီးလို႔ ၀ပ္ေရွာ့ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္လည္း ျပင္လို႔ ျပီးေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းက က်မကို လက္တို႔ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ငါေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ေငြတေထာင္ေလာက္ ထပ္ေတာင္းခ်င္ေသးတယ္။ ငါတို႔ဒဏ္ရာေတြ မေပ်ာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဒီေဆးေတြက သံုးရက္စာပဲ ရွိတာ။ က်မ တားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း ဇြတ္ပဲ။ သူ႔ဒဏ္ရာေတြကို ဆြဲၿဖဲျပေနတယ္။ ဘတ္ေငြ တေထာင္ ထပ္ေတာင္းတယ္။ ဒီေဆးေတြက မေလာက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အျပင္ဒဏ္ရာက မသိသာေပမယ့္ အထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိရေသးဘူးေပါ့။ ရဲအရာရွိကလည္း လံုး၀ လက္မခံ။ က်မလည္း သူ႔ဘက္ကေန ေျပာကူပါေသးတယ္။

သိပ္မၾကာဘူး၊ ရဲသားတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ရဲႀကီးကို အေလးျပဳတယ္။ ရဲအရာရွိကလည္း ျဖစ္စဥ္ေတြကို ရွင္းျပေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ရဲသားက အသံမာမာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္ႀကီးက ဒီေလာက္ လုပ္ေပးတာေတာင္ မေက်နပ္ရင္ ရဲစခန္း လိုက္ခဲ့ၾက တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုနဲ႔ သူတို႔ အားလံုး ရဲစခန္းဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး သြားေနၾကတယ္။ ရဲစခန္းက ေ၀ါေရွာ့ဆိုင္ကေနဆို ျမင္ေနရတာေလ။

မျဖစ္ေတာ့ဘူး ျပႆနာက ႀကီးေတာ့မယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။ Wait, wait က်မ လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ရွင္တုိ႔က ၿပီးျပတ္ေတာ့မယ့္ ကိစၥကို အမႈႀကီးေအာင္ လုပ္ေနတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔ ရဲစခန္းထိ သြားရွင္းခ်င္ရတာလဲ။ က်မ အဲဒီလိုလည္း ေျပာလုိက္ေရာ ရဲႀကီးက ျပန္လွည့္လာၿပီး ဟုတ္တယ္၊ မသြားေတာ့ဘူး။ ငါ့မွာလည္း ဒါပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေရာ့ ဒီမွာ ၃၀၀။ ေက်နပ္ၾကေတာ့ေနာ္ တဲ့။

ကိစၥေတြလည္း အားလံုးၿပီးသြားၿပီ၊ ဆိုင္ကယ္လည္း ျပင္ၿပီးသြားၿပီ။ ရဲကလည္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး လစ္ၿပီ။ ငါကြ..ငါကြ တဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းက ထၿပီး ႀကံဳး၀ါးေတာ့တယ္။ က်မလည္း ဒီေတာ့မွ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြားေတာ့တာ၊ လက္ဖ၀ါးေတြက တဆစ္ဆစ္နဲ႔ နာက်င္ေနမွန္း သိလာတယ္။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ဘ၀ မာတိကာေပၚမွာ ေလာင္ၿမိဳက္ရမယ့္ ဒုကၡေတြ ေရာျပြန္းေနေပမယ့္ အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ေတြနဲ႔သာ ၿပန္ၿပီး အစား ထိုးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ အခက္အခဲ ျပႆနာတိုင္းမွာ ထြက္ေပါက္ အရင္ရွာဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ အဓိက။