သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခရီးစဥ္ (၄)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

မနက္ခင္းတခင္းမွာ ၂၅ နွစ္အတြင္း ပထမဆုံး ျမန္မာနုိင္ငံရဲ့ မနက္စာကုိ သုံးေဆာင္ဖုိ႔ ျမိဳ႕လယ္က နာမည္ၾကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တခုဆီ က်ေနာ္ ေရာက္ပါတယ္။ ဘာ စားရင္ေကာင္းမလဲဆုိျပီး ဆုိင္နံရံကိုၾကည္လုိက္ေတာ့ စားစရာ စာရင္းကုိ မေတြ႔ပဲ ဘုန္းၾကီးပုံနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေတြရဲ့ အဆုိအမိန္႔ေတြကို နံရံ အျပည့္ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဥေရာပမွာေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္လုိေနရာေတြမွာ ဘာသာေရးကိစၥေရးေလ့မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္းနုိင္ငံက နယ္ျမိဳ႕တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ တခါတေလ ဘုန္းၾကီးပုံေတြ႕ရတတ္တဲ့အတြက္ ထုိင္းနဲ႔ ဆင္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ စားပဲြေပၚမွာေတာ့ စမူဆာ၊ ၾကက္ၾကြပ္ေၾကာ္နဲ႔ တျခားမုန္႔ ၄-၅ မ်ဳိး တင္ထားပါတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကားလုိ အစားအေသာက္ေတြကို စံခ်ိန္မွီ မမွီ စစ္ေဆးတဲ့စနစ္ မရွိေသးဘူး၊ ရန္ကုန္က ဆီေတြ မသန္႔ဘူး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာလည္း ဓာတုေဆးပါတယ္ဆုိျပီး နာမည္ၾကီးေနတဲ့အတြက္ မေန႔ညက ဘာမွမစားရဲလုိ႔ ဗုိက္ကလည္း အေတာ္ဆာေနပါျပီ။

ဆာေပမယ့္ ေလွ်ာက္စားလုိ႔ မျဖစ္ေသး။ က်ေနာ့္အရင္ ရန္ကုန္ေရာက္ဖူးတဲ့ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတြဆုိ ၀က္သားတုတ္ထုိးေတြ၊ အသုတ္စုံေတြ၊ ၾကံရည္ေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ ၀မ္းေလွ်ာ ၀မ္းပ်က္ျဖစ္ျပီး ေဆးရံုတင္ရတဲ့အထိ အေျခအေန ဆုိးသြားတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကားမတုိ္က္ေအာင္ ”သြား” သတိထားရသလုိ၊ ၀မ္းမေလွ်ာေအာင္ ”စား” သတိလည္း ထားေနရပါတယ္။ အျပင္မွာ အေနၾကာသြားတာေၾကာင့္ ျမန္မာအစားအေသာက္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႕လွ်ာေတြ အရသာခံခ်င္တိုင္း က်ေနာ္တို႕ ဗိုက္ေတြက ခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။

”လက္ဖက္ရည္ပဲ အရင္ေပးပါ” လုိ႔ စားပဲြထုိးကုိေျပာေတာ့ ခ်ဳိေပါ့၊ ခ်ဳိဆိမ့္၊ ေပါ့က် ဘယ္ဟာလဲ လုိ႔ထပ္ေမးပါတယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာ ကာဖယ္ခ်ီနုိ၊ ကာေဖးလာေတး၊ အေမရိကာႏို၊ အက္စပရက္ဆုိ စသျဖင့္ မွာေနၾကေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္တာ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္လုိ႔ ဘာမွာရမွန္း က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း မဆုံးျဖတ္နုိင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေသာက္တဲ့ ”ေပါ့က်” ကုိပဲ မွာပါတယ္။

စမူဆာသုတ္မွာျပီး စားဖို႔ျပင္ေနတုန္း ေဘးစားပဲြမွာ ထုိင္ေနတဲ့ စားသုံးသူတဦးရဲ့ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ ခံတြင္းရွင္းသံ ၾကားရလုိ႔ လွည့္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္နဲ႔ ပလုပ္က်င္းျပီး စားပဲြေအာက္က အမႈိက္ပုံးထဲ ”ဗ်စ္” ဆုိျပီး ကြမ္းေသြးနဲ႔ တျခားအညစ္အေၾကးေတြကို ေထြးခ်လုိက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သလိပ္ဟန္႔ျပီး တံေတြးပါ ထပ္ေထြးလုိက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုပ္ရပ္ကုိ က်ေနာ္က အထူးအဆန္း ၾကည့္ ေနေပမယ့္ တျခားစားပဲြက လူေတြအတြက္ေတာ့ မထူးေတာ့တဲ့ ေန႔စဥ္ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနပုံပါ။

နဂုိကတည္းကမွ မသန္႔တဲ့ အစားအေသာက္ဆုိျပီး အားရပါးရ မစားရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို ျမင္ရတဲ့အခါ ဆက္မစားနုိင္ေတာ့ပဲ ရပ္သြားတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္လုံးကို သံသယနဲ႕ ၾကည့္ေနတုန္း ေဆးလိပ္မီးခုိးက က်ေနာ့္ နွာေခါင္း၀ထဲ ၀င္လာတယ္။ ဒုကၡပါပဲ။ စားေသာက္ဆုိင္အတြင္း ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့လူက ေဘးက တျခား စားသုံးသူေတြကုိ လုံး၀ ဂရုမစိုက္ပါ။ ကုိယ့္အျပဳအမူဟာ တျခားလူ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မလား စဥ္းစားဖို႔ ျမန္မာေတြ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ျပီလဲ။

တကယ္ဆုိရင္ လူထုက်န္းမာေရး အေရးတယူလုပ္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကား ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ။ ဘန္ေကာက္မွာ ျမိဳ႕လည္ေကာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေသာက္၊ ျပီးရင္ ေဆးလိပ္ခြက္ထဲပစ္ခဲ့၊ မဟုတ္ရင္ ဒဏ္တပ္ခံထိမယ္။ ေနာ္ေ၀းမွာေတာ့ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆုိင္တဲ့ေနရာတင္မက ကုိယ့္အိမ္ထဲမွာေတာင္ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိ။ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေတြေရွ႕မွာဆုိ လုံးဝ မေသာက္ရပါ။ ရန္ကုန္မွာကေတာ့ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကိုယ္တုိင္ ေဆးလိပ္ေရာင္းတာ ေသာက္တာေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ ကေလးသူငယ္အခြင့္အေရးဆိုတာ အေတြးက ေရာက္သြားမိျပန္တယ္။

ျပီးေတာ့ ကြမ္းတံေတြး။ ကြမ္းစားတာ ထား၊ ေထြးတာက ရန္ကုန္တျမိဳ႕လုံး ရဲရဲနီ။ ေတြ႕တဲ့ေနရာ ကြမ္းတံေတြး ေထြးတာေတြကုိလည္း မယဥ္ေက်းတဲ့ လုပ္ရပ္တခုအျဖစ္ အစိုးရက ကန္႕ကြက္မယ့္ပံု မေတြ႕ရေသးပါ။ က်ေနာ္ငွားစီးဖူးတဲ့ တကၠစီသမားတုိင္းလုိလုိ မီးပိြဳင့္လုိေနရာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကားက်ပ္လို႕ ခဏတျဖဳတ္ နားတာျဖစ္ျဖစ္ တံခါးဖြင့္ျပီး လမ္းမေပၚ ကြမ္းတံေတြး ေထြးခ်လုိက္တာပါပဲ။ ဘတ္စ္ကားေတြအပါအ၀င္ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ”ကြမ္းေသြးမေထြးရ” ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြရွိေပမယ့္ အဲဒီဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိယ္တုိင္ ကြမ္းတံေတြး ေပေနပါတယ္။

ေဆးလိပ္ေသာက္တာ၊ ကြမ္းစားတာကို အျပစ္မျမင္ၾကေပမယ့္ အရက္ေသာက္တာကိုေတာ့ ျမန္မာေတြ မေကာင္းမႈလုိ႕ ျမင္ၾကပါတယ္။ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့ အလုပ္၊ ၅ ပါးသီလမွာ သူရာေမရိယ ဆုိျပီး ပညတ္ထားလို႕ ထင္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ဆုိရင္ေတာ့ အရက္ေသာက္သုံးမႈကို က်န္းမာေရးရႈေဒါင့္ကေန မၾကည့္ဘဲ ဘာသာေရးရႈေဒါင့္နဲ႔ ခ်ည္းကပ္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးလုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။

မနက္စာစားျပီး ဟုိတယ္ျပန္ အင္တာနက္သုံးေတာ့ လုိင္းက မခ်ိတ္။ ေကာင္တာမွာ သြား ေျပာေတာ့ ”ဒီက ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး အကုိ။ ျမန္မာတယ္လီပုိ႔စ္က ျဖစ္ေနတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာမွ မတတ္နုိင္ဘူး” လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမတတ္နုိင္။ ဒါ ျမန္မာျပည္၊ ဒီတိုင္းျပည္အတြက္ ငါတို႕ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ႏွစ္သိမ့္ေနရတယ္။

ေနာက္တေန႔ တစ္ရက္ကို ေဒၚလာ ၃၀ တန္ သို႔မဟုတ္ က်ပ္ေငြ ၃ ေသာင္းတန္ ေပးငွားရတဲ့ ဟုိတယ္ခန္းကေန အလကားေနလုိ႔ရမယ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ့ အိမ္ခန္းဆီ ေျပာင္းပါတယ္။ မေျပာင္းလို႔ မျဖစ္။ ေဒၚလာ ၃၀ ဆုိတာဟာ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကားက လူေတြအတြက္ သိပ္မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းဆရာတဦးရဲ့ တလ၀င္ေငြက က်ပ္ ၆ ေသာင္းသာ ရွိပါတယ္။ သူမ်ား တလဝင္ေငြနဲ႕ ညီမွ်ေသာေငြကို က်ေနာ္က ၂ ရက္တည္းနဲ႕ သုံးလိုက္ရတာ စိတ္မသန္႔ျဖစ္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္မိတ္ေဆြရဲ့အခန္းက ျမိဳ႕လယ္လမ္းၾကား တေနရာက ၆ ထပ္တုိက္ အေပၚဆုံးထပ္။ (အလႊာလုိ႔ ရန္ကုန္သားေတြက အသုံးမ်ားတယ္)။ ၆ ထပ္ကေန ၂ ထပ္အထိ ရွိသမွ် အခန္းအားလုံး နုိင္လြန္ၾကိဳးေတြ တဲြေလာင္းခ်ထားျပီး ဧည့္သည္လာရင္ အဲဒီၾကိဳးကုိ ဆဲြရပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ အေပၚမွာ ေခါင္းေလာင္းမည္ျပီး အိမ္ရွင္က ၀ရံတာကိုထြက္လာ၊ တရပ္ကြက္လုံး ၾကားေအာင္ ေအာက္ကိုေအာ္ေျပာ၊ ေသခ်ာျပီဆုိေတာ့မွ အဲဒီၾကိဳးကေနတဆင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ျပီး ခ်ေပး။ ”ေၾသာ္… မင္းသုိက္ရဲ့ ၾကိဳးဆုိတာ ဒီလုိကုိး” ဆုိျပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္။

ဒါ႐ိုက္တာ မင္းသုိက္ရဲ့ ၾကိဳးဆုိတာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့နွစ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ဖလင္ပြဲမွာ ပထမ ဆုရသြားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တိုပါ။ ရန္ကုန္က ဓာတ္ေလွကားမရွိ၊ လူေခၚတဲ့ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းနဲ႕ စကားေျပာစက္ မရွိတဲ့ တုိက္ခန္းေတြမို႕ ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ ၾကိဳးဆဲြစနစ္သုံးတာကို ထိထိမိမိ တင္ျပထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပါ။

အဲဒီေတာ့ က်ဥ္းေျမာင္း ေကာက္ေကြ႕ ညစ္ေထးလွတဲ့ ေလွကားကုိ ေခြ်းျပန္တဲ့အထိ တက္ေပေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမုိင္တုိ႔နဲ႔ သန္႔ျပန္႕မႈ အေတာ္ကြာလို႕ နယူးေဒလီနဲ႔ တူတယ္လို႕ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က က်ေနာ္ ေျပာမိတာပါ။ လူေနတုိက္တန္းတင္မက ရံုးခန္းေတြေပၚတက္တဲ့ ေလွကားေတြမွာလည္း ကြမ္းတံေတြးေတြ၊ ေဆးလိပ္တုိေတြ၊ ဖုံေတြ၊ အမႈိက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေထးေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ရန္ကုန္က တိုက္ေတြ ၆ ထပ္အထိ ဓာတ္ေလွကား ဆင္စရာမလုိဘဲ ၆ ထပ္ေက်ာ္မွ ဓာတ္ေလွကားဆင္ေပးရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကန္ထ႐ိုက္တိုက္လို႕ ေခၚတဲ့ တုိက္အမ်ားစုဟာ ၆ ထပ္ပဲ ေဆာက္ၾကတယ္လို႕ မိတ္ေဆြက ေျပာတယ္။ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ေလေအးစက္ဟာ ရန္ကုန္မွာ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းလုိ႕လည္း သူက ဆုိပါတယ္။ ”ဓာတ္ေလွကားကေတာ့ မရွိတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဓာတ္ေလွကားစီးရင္ မီးပ်က္သြားရင္ ဒုကၡမ်ားလိမ့္မယ္”တဲ့။

ရန္ကုန္မွာ တေန႔ ႏွစ္ခါေလာက္ မီးပ်က္တာကို က်ေနာ္ ၾကံဳပါတယ္။ ျမိဳ႕ထဲက တုိက္တန္းေတြမွာတင္ ပ်က္တာမ်ဳိး မဟုတ္။ မဂၤလာဒံု အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္မွာေတာင္ ပ်က္တယ္လို႕ ၾကံဳဖူးသူေတြက ေျပာေတာ့ အံ့ဩရတယ္။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နုိင္ငံရဲ့ အေျခခံအေဆာက္ဦေတြက ဘာမွ တုိးတက္မႈ မရွိေသးလို႕ပဲ ေကာက္ခ်က္ဆြဲမိပါတယ္။ မီးက မမွန္၊ ေရက မလာ။ ျမိဳ႕ပတ္ရထားန႔ဲ ဘတ္စ္ကားေတြက ေဟာင္းႏြမ္း။ လိုရာ အလြယ္တကူ ဝယ္ႏိုင္မယ့္ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းလို ဆုိင္ေတြ ရန္ကုန္မွာ မရွိေသးပါ။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးရ့ဲ လြဲေခ်ာ္မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျငီးျငဴျပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက အဲဒီလြဲေခ်ာ္မႈေတြကို ျပင္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ NLD ရံုးခန္းပါ။ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အင္တာဗ်ဳးလုပ္ဖုိ႔ သြားျခင္းမဟုတ္။ တခ်ိန္က DVB မွာ တာ၀န္ထမ္းစဥ္က ေန႔စဥ္ တယ္လီဖုန္းေခၚ သတင္းေမးရင္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလုိ ရင္းနွီးေနတဲ့ ရံုးအဖြဲ႕မႉးနဲ႔ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြကို ေတြ႔ဆုံနႈတ္ဆက္ဖုိ႔ပါ။

”အဲဒီ ဖုန္းေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေန႕စဥ္ေခၚျပီး က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးခဲ့တာ” လုိ႔ ရံုးအဖြဲ႔မႈး ဦးသိန္းဦးက က်ေနာ့္ကုိ လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္တဦးသဘြယ္ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးသိန္းဦး၊ ဦးစုိး၀င္း၊ ေဒၚလဲ့လဲ့၊ ေဒၚေအးေအးမာ အပါ၀င္ NLD ရံုးမွာ ေတြ႔တဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆယ္နွစ္ဆယ္မုိးေလာက္ ေန႔စဥ္ဖုန္းေခၚျပီး သတင္းေမးဖူးေပမယ့္ အခုမွ ပထမဆုံးအၾကိမ္ လူခ်င္းေတြ႔ဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ NLD ဟာ လြန္ခဲ့ တဲ့ ၁၀ နွစ္ေက်ာ္ ဒီပဲယင္းကာလကလုိမ်ဳိး အပိတ္ဆုိ႔ခံ အဖမ္းဆီးခံ ပါတီတခု မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အလားတူ DVB ကလည္း အရင္လုိ ျပည္ပအေျခစိုက္ အတုိက္အခံ သတင္းဌာန မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါကုိပဲ တုိးတက္မႈတခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမလား။

NLD နာယကလည္း ျဖစ္ သတင္းစာဆရာၾကီးလည္း ျဖစ္သူ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ NLD အလံနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ ကပ္ထားတဲ့ ဖုိး၀ွိးကား အနီေရာင္ၾကီးနဲ႔ ဦး၀င္းတင္ရွိရာ ေက်ာက္ေျမာင္းကို လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ “ၾကည့္လုပ္ေနာ္ ကားဆရာ။ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႕ လမ္းမွာ တုိးေနပါဦးမယ္” ဆုိျပီး က်ေနာ္က ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိးေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ကားဆရာက ရယ္ျပီးေျပာပါတယ္။

ဦးဝင္းတင္က ဗီဒီယိုရီပို႕ေတြမွာ ျမင္ဖူးေနတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ”ပါတီထဲမွာလည္း ေျပာရဲဆုိရဲသူ သိပ္မရွိဘူးဗ်ာ။ နုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ေတြက က်ေနာ့္ဆီခ်ည္းပဲ လာ ေမးေနၾကတယ္” ဆုိျပီး က်ေနာ့္ကုိ သတင္းသမားတဦးအျဖစ္ သူက ရႈျမင္ နႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေရွ႕မွာ ဘယ္သူကမွ ဆန္႔က်င္ဘက္ စကားမေျပာရဲဘူးဆိုတဲ့ နုိင္ငံျခားသတင္းစာပါ သူ႕မွတ္ခ်က္ စကားေတြအေၾကာင္း က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ”က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အျမင္ကုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနတာပဲဗ်ာ။ သူတုိ႔မၾကိဳက္လည္း မတတ္နုိင္ဘူး” လုိ႔ စစ္သားတပိုင္း အစိုးရ လုိ႔ သူေခၚတ့ဲ့ လက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရအေၾကာင္းလည္း ဦး၀င္းတင္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ေနဆဲပါ။

တေန႕တည္းပဲ ညေန ၆ နာရီမွာ အမ်ဳိးသားသတင္းဆု ခ်ီးျမွင့္တဲ့ အမ်ဳိးသားကဇာတ္ရံုဆီ က်ေနာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ အ၀င္၀မွာ ကင္မရာ တကားကားနဲ႔စေတြ႔တာက DVB သတင္းအဖြဲ႕။ ဟုိဖက္ေဘးမွာေတာ့ စကုိင္းနက္ရုပ္သံက လုိက္ဖ္လႊင့္တဲ့ အသံလႊင့္ကားေတြနဲ႔။ တရုတ္အစိုးရက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဇာတ္ရံုထဲ ၀င္လုိက္ေတာ့ ”ေလလႈိင္းေပၚကလူသတ္သမား”ေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘီဘီစီ၊ ဗီအုိေအ၊ ဒီဗီြဘီက ၫႊန္ၾကားေရးမႉးေတြအပါအဝင္ မီဒီယာအသီးသီးက တာ၀န္ရွိသူေတြ တန္းစီေနရာယူလုိ႕။

”ဆင္ဆာမရွိေတာ့ဘူးဆုိေပမယ့္ မီဒီယာေတြကို ဘယ္သူပုိင္သလဲ။ မီဒီယာ အံုနာရွစ္ ေပၚလစီ မရွိပဲနဲ႔ ေတာ့ လြပ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ရေနျပီလုိ႔ မေျပာနုိင္ေသးပါဘူး” လုိ႔ အေကာင္းဆုံး အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ ဆုရသြားတဲ့ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)ရဲ့ စကားသံက အားလုံးကုိ လႈပ္နႈိးလုိက္ပါတယ္။ အရင္က ဒါမ်ဳိး ဘယ္ေျပာလို႕ ရပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ နုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေရးတဲ့ ”အသြင္မတူမႈနွင့္ ပဋိပကၡအသြင္ေျပာင္းျခင္း” ဆုိတဲ့ အယ္ဒီတုိရီရယ္ ဆုေပးတယ္ဆုိကတည္းက ဒါ မီဒီယာေလာက တုိးတက္မႈတခုလုိ႔ ဆုိသင့္တာေပါ့။

ျပီးေတာ့ အေကာင္းဆုံး သတင္းဆု၊ အေကာင္းဆုံး ေဆာင္းပါးဆု၊ အေကာင္းဆုံး ကာတြန္းဆု၊ အေကာင္းဆုံး သတင္းဓာတ္ပုံဆု၊ အေကာင္းဆုံး ရုပ္သံဆု စသျဖင့္ ေၾကျငာပါတယ္။ ”ဘာေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံး အသံလႊင့္ဆုနဲ႔ အေကာင္းဆုံး အြန္လိုင္းဆု မေပးတာလဲ” ဆုိျပီး က်ေနာ္က ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕နွစ္က်ရင္ျဖစ္လာမွာပါလုိ႔ ေဘးနားမွာထုိင္တဲ့ သတင္းေထာက္တဦးက ေျပာပါတယ္။ အေကာင္းဆုံး ရုပ္သံဆုကုိ ဒီနွစ္မွ စေပးတဲ့အတြက္ ေရွ႕နွစ္က်ရင္ အေကာင္းဆုံး အသံလႊင့္ဆုနဲ႔ အြန္လုိင္းဆု ပါလာနုိင္တယ္လို႔ သူက တြက္ပါတယ္။

တကယ္ဆုိ ဘီဘီစီနဲ႔ ဗီြအုိေအ အပါအ၀င္ လုိင္းတုိေရဒီယုိေတြကုိ နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္က ဂ်ာနယ္နဲ႔ သတင္းစာ ဖတ္တဲ့ ပရိတ္သတ္ထက္ ဆယ္ဆမက မ်ားတယ္ဆုိတာ ဆုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔၀င္ေတြ မသိပဲေနပါ့မလား။ Facebook အပါ၀င္ အြန္လုိင္းအသုံးျပဳျပီး သတင္းရယူေနတဲ့ ျမန္မာပရိတ္သတ္လည္း တုိးလာေနတယ္ဆုိတာကုိလည္း သူတို႔သိမွာပါ။

ပဲြျပီးလုိ႔ အိမ္ျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ မသီတာေျပာတဲ့ ဒီေန႕ ျမန္မာမီဒီယာေတြကို ဘယ္သူေတြက ပုိင္ဆုိင္ထားပါသလဲဆိုတဲ့ မီဒီယာ အံုနာရွစ္ကိစၥက က်ေနာ္ ေခါင္းထဲ ကပ္ပါလာပါတယ္။သူပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ဆုိေတာ့ သိကၡာကုိ ရိကၡာလဲရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နုိင္။ အစိုးရျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ တာ၀န္ထမ္းဖုိ႔ လုံး၀စိတ္ကူးမရွိ။ ခရုိနီ၊ ခရုိျပာေတြပုိင္တဲ့ မီဒီယာမွာလည္းလုပ္ဖုိ႔ စိတ္မ၀င္စား။ ဒုိနာေတြ ေၾကာ္ညာေတြေပၚ မွီခုိေနရတဲ့ မီဒီယာသမား ဘ၀မ်ဳိးကိုလည္း စိတ္က သိပ္မလုိလား။ ကုိယ္ပုိင္မီဒီယာေထာင္ဖုိ႔ေတာ့ ေဝလာေဝး အရင္းအနွီးက မရွိေသး။ လြတ္လပ္တဲ့ ဖရီးလန္႕စ္ ဂ်ာနယ္လစ္တဦးအျဖစ္ ရန္ကုန္မီဒီယာေလာကမွာ ရပ္တည္ဖုိ႔ ဆုိတာေရာ က်ေနာ့္အတြက္ ေနရာရွိေနေသးသလား။