ေနပူပူ ထဲမွာဝါးစည္းႀကီးေတြ ထမ္းၿပီး တန္းစီျပန္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ သူတို႔ရခဲ့တဲ့ ဝါးစည္းရဲ႕ အေရ အတြက္လိုက္ ရမယ့္ ေငြကို တြက္ဆၿပီီး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ပုံပါ။ မ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ ေခၽြးေတြျပန္၊ ေနအပူရွိန္ေၾကာင့္ နီရဲေနၾကတာ ပါပဲ။
ရြာထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔တေတြ ခုတ္လုိ႔ရလာတဲ့ ဝါးေတြကို ဒိုင္အေနနဲ႔ ဝယ္ေပးေနတဲ့ ဝါးေရာင္းဝယ္ေရး ေနရာတခုရွိပါတယ္၊ ဒါကလည္း အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းထဲမွာပဲ ဖြင့္ထားတာပါ၊ “ဦးဖာ ဝါးေရာင္းဝယ္ေရး” လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားပါတယ္။
ဝါးစည္းထမ္း ျပန္လာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ အားလုံးက ဝါးစည္းေတြကို ဦးဖာရဲ႕ ေနအိမ္ၿခံဝန္းတြင္းမွာ ပစ္ခ်ၿပီး ေရေသာက္ အေမာေျဖၾကပါတယ္၊ ဦးဖာရဲ႕ ဇနီးကေတာ့ ေကာင္ေလးေတြကို ေရတုိက္ၿပီးခ်ိန္မွာ သူတို႔သည္လာတဲ့ ဝါးစည္းေတြကို ျဖည္၊ ေရတြက္ၿပီး က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းက ေက်းရြာႀကီးတရြာရဲ႕ အတိုင္းအတာ ေလာက္ကို က်ယ္ဝန္းၿပီး အိမ္ေထာင္စု ၃၁၈ စု၊ လူဦးေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ေနထိုင္တဲ့ စခန္းတခု ျဖစ္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့ ခရီးသြားႏွစ္ မတုိင္ခင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ေလာက္က အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရဟာ လူျမင္ကြင္းမွာ မသင့္ေတာ္တဲ့ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ ၅၀ ေက်ာ္ကြာေဝးတဲ့ မတၱရာ ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမွာ ရွိတဲ့ ေရန႔ံသာေက်းရြာအနီးမွာရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးထဲကို အိမ္ေဆာက္ၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ေစခဲ့တာပါ။
လူသူေဝးလံတဲ့ ေနရာျဖစ္သလို၊ ေတာင္ယာ စိုက္ပ်ိဳးလို႔လည္း မျဖစ္ထြန္းတာေၾကာင့္ စခန္းမွာ ေနထိုင္သူေတြရဲ႕ စားဝတ္ေန ေရးက ဒီဘက္ေခတ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ပိုၿပီးေတာ့ခက္ခဲ လာၾကတာပါ။ စားဝတ္ေနေရးေတာင္ မေျဖရွင္းႏုိင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို ပညာသင္ေပးဖို႔ အေရးထက္ စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းဖို႔ ကိုသာ ပိုၿပီး အာရုံစိုက္ ေနၾကရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သားသမီးေတြကလည္း မိဘေတြကို ငဲ့ညာတဲ့အေနနဲ႔ ပညာမသင္ၾကေတာ့ဘဲ အနာႀကီး ေရာဂါသည္စခန္းရဲ႕ အနီးနားမွာရွိတဲ့ ေတာင္ေတြေပၚကို တက္ၿပီး ထင္းေခြ ဝါးခုတ္လို႔ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းၿပီး ပညာေရးကို လုံးဝ ေမ့ထားၾကရတာပါ။
အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ရွိၿပီး အနာႀကီး ေရာဂါသည္အဘြားတဦးရဲ႕ ေျမးျဖစ္သူ သတၱမတန္း ေအာင္ျမင္ထားတဲ့ ေမာင္ေအာင္ေဇာ္မင္းက “ သားက ပညာေတြ အမ်ားႀကီး သင္ခ်င္တာပါ၊ ဒါေပမယ့္ သားရဲ႕အဖြားကို ရွာေကၽြးမယ့္သူ မရွိဘူး၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း ပညာသင္စရိတ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဝါးခုတ္ၿပီးပဲ အသက္ေမြးေတာ့မွာပါ” လို႔ ေျပာျပ ပါတယ္။
ေမာင္ေအာင္ေဇာ္မင္းရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးက အိမ္ေထာင္ကဲြၿပီး တရုတ္ျပည္နယ္စပ္ ေရႊလီနဲ႔ မူဆယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကသလို သူ႔ရဲ႕ အစ္ကို အစ္မေတြကလည္း အားလုံး ေသဆုံးသြားတာေၾကာင့္ အဘြားျဖစ္သူနဲ႔ အသက္ ၄ ႏွစ္သား ေလာက္ကတည္းက ေနလာခဲ့တာပါ။ ဦးေလးျဖစ္သူက ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့ေပမယ့္ သူ ခုႏွစ္တန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ ဦးေလးျဖစ္သူက အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားတာေၾကာင့္ အဘြားျဖစ္သူနဲ႔ သူကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ပညာေရးကို ရပ္ဆိုင္းပစ္လုိက္ရ ပါတယ္။ ဘာအလုပ္အကိုင္မွ မယ္မယ္ရရ လုပ္လို႔မရတဲ့ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းမွာ ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ကေလးေတြက ပညာသင္ၾကားရမယ့္ အခ်ိန္မွာ မိဘေတြရဲ႕ အလုပ္အကုိင္ အဆင္မေျပျခင္း ေတြေၾကာင့္ ပညာသင္ရမွာ ေမ့ထားၿပီး ကိုယ္တိုင္ေငြရွာၾကလုိ႔ မိဘေတြကို ကူညီေပးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဆရာဝန္ႀကီး တေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ၊ တႏွစ္တတန္းလည္း ပုံမွန္ေအာင္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သားက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ အဘြားကို ဘယ္သူက ၾကည့္ေတာ့မွာလဲ” ဆိုၿပီး ေမာင္ေအာင္ေဇာ္မင္းက ေျပာျပပါတယ္။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းမွာ ေမာင္ေအာင္ေဇာ္မင္းလိုမ်ိဳး ပညာသင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးေနၾကရတဲ့ ကေလး ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္လို႔ စခန္းရဲ႕ တာဝန္ရွိသူ တဦးျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေျပာျပတယ္။
“က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ ေအာင္ေဇာ္မင္းတို႔လို ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ပညာသင္ စရိတ္ေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ အကူအညီ ေတြကလည္း မရဘူးေလ။ ရြာမွာက ဝါးခုတ္တဲ့ အလုပ္တခုပဲ လုပ္လို႔ရေတာ့ မိသားစုေတြကမ်ား၊ စားလို႔ကမေလာက္နဲ႔ ပညာေရးက သူတို႔နဲ႔ အေဝးႀကီးပဲ” ဟု သူက ရွင္းျပတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းေတြကို ပညာေရး ေထာက္ပံံ့မႈ အစီအစဥ္အေနနဲ႔ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္းက ေဆာင္ရြက္လာတဲ့ စာေရးဆရာ ခ်စ္စံဝင္းကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ ေတြအတြက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ေတြ မရွိဘဲနဲ႔ ေဆးကုသ လိုက္တာဟာ ရက္စက္မႈတခုပဲလို႔ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြကလည္း ေဝဖန္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“အနာႀကီး ေရာဂါသည္ေတြက ဘဝေနထိုင္မႈအတြက္ ရွာစားဖို႔က ခက္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တို႔က တစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ကိုပဲ ဝိုင္းၿပီး ကူေပးလို႔ရတယ္၊ က်န္တဲ့ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ မကူႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ ကြယ္လြန္သြားမွပဲ အားလုံး ေပ်ာက္သြားမွာပဲ” လို႔ သူက ေျပာျပတယ္။
ဆက္လက္ၿပီး စာေရးဆရာ ခ်စ္စံဝင္းက လက္ရွိအခ်ိန္အထိ ေရာဂါသည္ေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိလာၿပီ၊ ဘဲြ႔ရပညာတတ္သူေတြ ၃၀ ကေန ၄၀ အထိ ရွိလာၿပီလို႔ ဆုိပါတယ္။
သူ႔အေနနဲ႔ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့မႈ ေဆာင္ရြက္ တာကိုေတာ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္မွာ လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္းဝင္ေၾကး၊ ဖတ္စာအုပ္၊ ဗလာ စာအုပ္စတာေတြကုိ အလွဴရွင္ေတြ ရွာေပးၿပီး လွဴဒါန္းေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ လက္ရွိမွာ ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပ့ံေပးေနတဲ့ ကေလး ၁၅၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး တဦးစီ မူလတန္းအတြက္ ၅၀၀၀ က်ပ္၊ အလယ္တန္း အတြက္ ၆၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ အထက္တန္း အတြက္ ၇၀၀၀ က်ပ္ကို ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတြမွာ မိဘနဲ႔ ေက်ာင္းသား လက္ထဲကို တိုက္ရိုက္ေထာက္ပံ့ ေနတယ္လို႔ ဦးခ်စ္စံဝင္းက ရွင္းျပပါတယ္။
“ရြာေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ ေထာက္ပံ့ေၾကး လိုခ်င္တဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ ရလာတယ္။ ေရာဂါသည္ရဲ႕ သားသမီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျမး ဆိုတာ ပါတယ္။ ဒါကို သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ေတြက စာရင္းတင္တယ္၊ ကေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ပို႔ေပးတယ္။ လက္ရွိမွာ အစုိးရက ေက်ာင္းဝင္ေၾကး တခ်ိဳ႕ကို ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေထာက္ပံ့ေငြကို မိဘေတြ လက္ထဲ တိုက္ရိုက္ထည့္ေပးတယ္” လို႔ သူက ဆိုတယ္။
အနာႀကီး ေရာဂါသည္ တသိန္းေလာက္က ေဆးကုသမႈ ခံယူၿပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေနၿပီး လကၡဏာေတြပဲ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ေရာဂါ မေပ်ာက္ကင္းခင္က ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ခြင့္ ရေသးေပမယ့္လည္း ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္း သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြက မလွဴခ်င္၊ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေရာဂါ လကၡဏာေတြကလည္း သူတို႔ေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံ ခံရဖို႔ ဆက္လက္ ျဖစ္ေနသလို ေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကလည္း ပစ္ပယ္ခံရဆဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဦးခ်စ္စံဝင္းက ရွင္းျပတယ္။
မႏၱေလးတိုင္းေဒသႀကီးမွာ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္း၊ မရမ္းေခ်ာင္း အနာႀကီး ေရာဂါသည္စခန္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေဒသႀကီးမွာ ျမရတနာ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ ေတာင္ဝိုင္း အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္း ေတြအျပင္ ေတာမ၊ ၇ အိမ္တန္း၊ အိုးတလုံး စသည္ျဖင့္ အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္း ၇ စခန္း ရွိၿပီး ေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ သားသမီးေပါင္း ၁၅၀၀ ေက်ာ္ ပညာသင္ယူ ေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းမွာရွိတဲ့ စခန္း တာဝန္ခံလည္းျဖစ္ၿပီး ကုိယ္တိုင္လည္း အနာႀကီးေရာဂါကို ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဦးတင္ထြဋ္က သူ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အလွျပင္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စသည္ျဖင့္ ဆုိင္ေတြမွာ ဝမ္းေရးအတြက္ သြြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီး ရြာကို ေငြျပန္ ေထာက္ပံ့ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔သားသမီးေတြက အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းက လာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေျခအေနေတြအရ ဖုံးကြယ္ရတာေတြ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လက္ရွိ အခ်ိန္ထိကုိ အနာႀကီးေရာဂါသည္ဆုိတာ သိတာနဲ႔ ႏွာေခါင္းရႈံ႕၊ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ေရွာင္ေနၾကဆဲပဲလို႔ ေျပာျပပါတယ္။
“ဝါးခုတ္စားလာတာ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေမြးခ်င္းထဲမွာ အႀကီးဆုံးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဝါးခုတ္ခဲ့တာ၊ ဝါးေတြကလည္း ရွားကုန္ပါၿပီ၊ တေန႔ကုိ ၁၅ လုံး၊ အလုံး ၂၀ ေလာက္ရဖို႔အေရး ေတာင္သုံးေတာင္ေလာက္ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ ဝါးရွာ လုိက္လုပ္ရတယ္” လို႔ ၈ တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ဝါးခုတ္စားလာတဲ့ ေမာင္ေဇာ္မင္းလြင္က ဆိုပါတယ္။ တေန႔ကို ဝါးလုံး ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ခုတ္လို႔ရၿပီး ဝင္ေငြကေတာ့ တေန႔ကုိ ၂၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ ၂၅၀၀ က်ပ္ ပုံမွန္ဝင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္၊
အနာႀကီး ေရာဂါသည္စခန္း တာဝန္ခံ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က “ က်ေနာ္တို႔ရြာကို တခ်ိဳ႕လုပ္ငန္းရွင္ေတြက အလုပ္အကိုင္ ရဖို႔ ဆိုၿပီး လာၾကည့္ သြားလိုက္၊ စကားေျပာၿပီး ျပန္သြားလိုက္ပဲရွိတာ၊ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကေတာ့ ျမင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ရန္ပုံေငြ ေထာင္တာ၊ ရွာတာ လုပ္ေပးေပမယ့္ ရြာမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြ အားလုံး အတြက္ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဝါးခုတ္ရာက ျပန္လာတဲ့ ေမာင္သန္းႏိုင္ကလည္း သူ႔အေနနဲ႔ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ငယ္စဥ္ကတ ည္းက ေက်ာင္းထြက္ ဝါးခုတ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ဘာပညာအရည္အခ်င္းမွမရွိတဲ့ သူ႔ကို အလုပ္မခန္႔မွာ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္ တရက္လုံး မိုးမလင္းခင္ ေတာင္ေပၚတက္ မြန္းလဲႊ ၃နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တဲ့ ဝါးခုတ္ တဲ့အလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနရတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ႕ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းတည္ရွိရာ ရြာမွာသာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လုိ႔ ရမယ့္ အလုပ္တခုခု ရွိမယ္ဆိုရင္ လုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ စက္ျပင္တာမ်ိဳးနဲ႔ လက္မႈလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း လုပ္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
“က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ေပၚမတက္ခ်င္ဘူးဗ်၊ ဘာအရည္အခ်င္းမွမွ မရွိတာ။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးေလ၊ ကိုယ့္ေနရာမွာပဲ ပုံမွန္ လုပ္ေနက်အလုပ္ကို ထမင္းစားေလာက္ရုံ ရွာေနရတာေပါ့” လို႔ ေမာင္သန္းႏိုင္က ဆုိပါတယ္။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းမွာရွိတဲ့ ပညာသင္အရြယ္ ကေလးေတြထဲက ၃ ပုံ ၂ ပုံဟာ ေက်ာင္းထြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ကေလး ၅ ေယာက္ မိခင္ျဖစ္တဲ့ မလဲ့လဲ့ၾကဴကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ သမီီးအႀကီးဆုံးက ၁၀ တန္း တက္မွာျဖစ္ေပမယ့္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ ေတာထဲမွာ ဝါးခုတ္ေနရေၾကာင္း၊ ရြယ္တူ အတန္းေဖာ္ေတြက ေရန႔ံသာ ေက်းရြာမွာ ၁၀ တန္းအတြက္ စာႀကိဳသင္ယူေနၾကေပမယ့္လည္း သူကေတာ့ ပညာဆက္သင္ဖို႔ မလိုလားေတာ့ဘဲ မိသားစုကို ငဲ့ေနရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
“သမီးကို ပညာတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္လည္း သူက မိသားစုကို ျပန္ငဲ့ေနပုံရတယ္။ မိသားစု တစုလုံးမွာလည္း ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား ၃ ေယာက္ရွိေနေသးေတာ့ သူက အနစ္နာခံၿပီး ေက်ာင္းထြက္ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတာ။ က်မတို႔ကလည္း ဘယ္လို ဆက္လုပ္ရမယ္မွန္းေတာ့ မသိေသးဘူး” လို႔ မလဲ့လဲ့ၾကဴက ဆုိပါတယ္။ သူ႔ပံုစံကေတာ့ သူ႔သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ ရင္ေလးေနပံုပါပဲ။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းမွာ ဝါးေရာင္းဝယ္ေရး လုပ္ေနတဲ့ ဦးဖာက “ႏိုင္ငံေတာ္က ၅ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ စီမံကိန္းေတြ လုပ္ေနသလို က်ေနာ္တို႔လည္း အသက္ႏွစ္သက္ စီမံကိန္း လုပ္ေနရတာ။ ပထမမ်ိဳးဆက္က ပညာေရးနဲ႔ ေဝးေနေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ မ်ိဳးဆက္မွာ ပညာသင္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းေတြမွာ ဘဲြ႕ရ ပညာတတ္ တခ်ိဳ႕ ရွိေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာေရး တပိုင္းတစ၊ အေျခခံ ေက်ာင္းပညာေရး တပိုင္းတစနဲ႔ပဲ ဘဝကို ရုန္းကန္ လုပ္ရွားၿပီး အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ကိုသာ လုံးပန္းေနၾကဆဲ ဆိုတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment