သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၄၉)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

ေရွ႕ေနေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေထာင္နွစ္ခါ က်ရသူမ်ား

ကမာပုေလာစခန္းကေန ထြက္လာတဲ့ ကုိေဌးေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ဘန္းပုန္မွာ တညအိပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘန္ေကာက္႐ံုးကို ေရာက္လာပါ တယ္။ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ကိုအုိက္စံနဲ႔အတူ ရတ္ခ်ပူရီကုိ ျပန္ဆင္းၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ရဲေဘာ္ေတြကို ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔၊ အား ေပး စကားေျပာၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေဌးေအာင္က ဟြာဟင္ေဒသရွိ စခန္းသစ္ဘက္ ခရီးထြက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္က ရတ္ခ်ပူရီနဲ႔ ကန္ခ်နပူရီဘက္မွာ လုံးခ်ာလည္ေနၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔လုိက္၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ ဟုိနားဒီနားသြားလုိက္၊ ဒီဗီဘီ အတြက္ သတင္းအတုိအစေတြ ပုိ႔လိုက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ေတြ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ထဲမွာ တလနီးပါး ၾကာၿပီးတဲ့အ ခါမွာေတာ့ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ တရားမ၀င္ခုိး၀င္မႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၃ လစီက်ၿပီး ရတ္ခ်ပူရီ အခ်ဳပ္ကေန ကန္ခ်နပူရီေထာင္ဆီ လႊဲလုိက္ပါ တယ္။

ေထာင္ဒဏ္ ၃ လျပည့္လုိ႔ နယ္စပ္ကုိသြန္မယ့္ေန႔ မတုိင္ခင္ေလးမွာ အရင္ ကန္ခ်နပူရီက ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးကို ေခၚၿပီး သူတုိ႔ ၂၃ ဦး ကုိ က်ေနာ္ သြားထုတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ လမ္းျပမႈနဲ႔ ကန္ခ်နပူရီၿမိဳ႕ျပင္ ေကြးျမစ္တဖက္ကမ္းက ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း တခုဆီ က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းအမည္နဲ႔ ဘုန္းႀကီး ဘြဲ႔အမည္ေတြကို မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းဟာ ၁၉၄၀ ျပည့္လြန္နွစ္ေတြတုန္းက ဂ်ပန္ျပန္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ဦးစီးတဲ့ BIA စစ္ေၾကာင္းတခု ဘန္ေကာက္-ကန္ခ်နပူရီ-အ မ်ားသြားေတာင္ၾကား-ဆင္ျဖဴတုိင္ကေန ထား၀ယ္ဘက္ မ၀င္ခင္ စခန္းခ်ခဲ့တဲ့ေနရာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က မိန္႔တာကို အမွတ္ရေနပါတယ္။

ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ေရာ၊ ဒကာေတြပါ ထုိင္း-ထား၀ယ္ေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အေတာ္ အံ့ၾသခဲ့ရပါတယ္။ မင္းသမီးစခန္းမွာ ေနစဥ္တုန္းက ကန္ခ်နပူရီကို သြားလုိက္-လာလုိက္ ၁၀ နွစ္ေလာက္ ျဖတ္သြားေနေပမယ့္ သမုိင္း၀င္ ထား၀ယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဒီေနရာ မွာရွိမွန္း က်ေနာ္လုံး၀ မသိခဲ့ပါ။ ရဲေဘာ္ ၂၃ ဦးထဲမွာ အမ်ားစုက ထား၀ယ္သားေတြ။ ဒါမွမဟုတ္ ထား၀ယ္စကားကို နားလည္သူေတြျဖစ္ တဲ့အတြက္ ဒီေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းခုိေနထုိင္ေရး အားလုံး အုိေကပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေဆြးေႏြးပဲြလုပ္ၿပီး ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵကုိေမးျမန္း၊ သူတုိ႔ သြားခ်င္တဲ့ေနရာဆီ ဆက္ပုိ႔ဖုိ႔ စီစဥ္ရပါတယ္။

ကုိေသာင္းထြန္း၊ ကိုရဲမင္းေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္ ၃ ဦးေလာက္က ဘန္ေကာက္ကုိတက္ၿပီး ဟြာဟင္က စခန္းသစ္ဖက္ ဆက္သြားမယ္လုိ႔ ေျပာ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ တပ္ရင္း ၁ မိသားစုေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရွိရာ ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ၀င္မယ္လုိ႔ ဆႏၵေပးၾကပါ တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဘန္ေကာက္တက္မယ့္လူေတြက က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးျပန္။ က်န္ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္တည္း။ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာရင္ ေထာက္လွမ္းေရးက တာ၀န္ယူၿပီး ထန္းဟင္စခန္း အ၀င္၀ရွိ တဂုိလမ္းရြာက ကုိကရင္ (အရင္ ေမာ ထာရြာမွာတုန္းက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္းနွီးသူ) အိမ္ဆီ ပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ သေဘာတူ ခဲ့ပါတယ္။

၅ ရက္ေလာက္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြနဲ႔ အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ၿပီး ကုိကရင္ အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ထန္းဟင္စခန္းထဲပုိ႔နုိင္ဖုိ႔ တဂုိလမ္းရြာဆီ က်ေနာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘန္းပုန္ကေန ဆုိင္ကယ္ငွားလာတာဆုိေတာ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ေစာၿပီး မနက္ ၉ နာရီေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္ေရာက္သြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၀ နာရီေလာက္ အထိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေရာက္မလာေသး ပါဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း စခန္းထဲ၀င္ခ်င္လြန္းလုိ႔၊ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္းလြန္းလုိ႔ တရြရြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။

“ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ၊ ဒိီရြာနဲ႔ ထန္းဟင္စခန္းၾကား ဘာမွျပႆနာ မရွိဘူး။ က်ေနာ္ ပုိင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ဒီလုိပဲ က်ေနာ္လူေတြပုိ႔ေနတာပဲ” လုိ႔ အိမ္ရွင္လည္းျဖစ္၊ ကားဆရာလည္းျဖစ္တဲ့ ကိုကရင္က ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မလာေတာ့ဘူးထင္ ၿပီး “ဒါ ဆုိလဲ ခင္ဗ်ားတာ၀န္ယူရင္ ၿပီးတာပဲေလ” လုိ႔ ေျပာကာ ရဲေဘာ္ေတြကို သူရဲ႕ ဖုိး၀ီးကားေပၚ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တာ၀န္တခု ၿပီးသြားတဲ့သေဘာနဲ႔ ေအးေအးလူလူ ဘန္းပုန္ရြာဆီ က်ေနာ္ျပန္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရး ၂ ဦးရဲ႕ ကားနဲ႔ လမ္း မွာတုိးပါတယ္။ ”ငါတုိ႔ကုိ မေစာင့္ဘဲ ဘာလုိ႔ မင္း အဲဒီလုိလုပ္တာလဲ” ဆုိၿပီး သူတုိ႔က က်ေနာ္ကို ဆူပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ဘူးထင္ၿပီး သူတုိ႔ကားနဲ႔အတူ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဘန္းပုံကုိျပန္၊ အဲဒီကေန ဘတ္စကားနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ ျပန္တက္ လာ ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ည ၁၀ နာရီေလာက္မွာ သတင္းဆုိးက ၀င္လာပါေလေရာ။ “မင္း ငါတုိ႔ကုိ မေစာင့္ဘဲ ေသာက္ရမ္း လုပ္လုိက္လုိ႔ သူတုိ႔အားလုံး ေအာ္ေစာ္ရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံလုိက္ရၿပီ။ အခု မင္းလူေတြ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ” ဆုိၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ဒီ သတင္းကိုၾကားေတာ့ ကုိယ့္နားကို္ယ္ေတာင္ မယုံပါဘူး။ အခုပဲ အဲဒီေထာင္ကေန လြတ္လာလုိ႔ ဒုကၡသည္စခန္း ဆီ ျပန္၀င္တဲ့လူေတြကို ဒုကၡသည္စခန္းေစာင့္ ေအာေစာ္ (ထိုင္း ျပည္သူ႔စစ္) က ဘာလုိ႔ ျပန္ဖမ္းတာလဲ။ စခန္းထဲမွာလဲ ကုိမင္းေအာင္တုိ႔၊ ဆရာေအာင္ျမင့္တုိ႔ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီရွိေနလ်က္နဲ႔၊ ကရင္ဒုကၡသည္ေတြလည္း ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိေနလ်က္နဲ႔၊ က်ေနာ္ဘယ္ လိုမွ စဥ္းစားလုိ့မရ။

ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပန္သိရတာက စစ္ေဘာင္းဘီ၀တ္၊ စစ္ေက်ာပိုးအိပ္ပါတဲ့ လူငယ္ ၂၀ နီးပါး တင္လာတဲ့ ဖုိး၀ီးကားကုိ သံသယရွိတဲ့အတြက္ ထန္းဟင္စခန္းေစာင့္ ေအာေစာ္ေတြက ရွာေဖြေရးလုပ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္ကို တာ၀န္ခံသြားတဲ့ ကုိကရင္ပဲ ေကာင္းေကာင္း ရွင္း မျပတတ္တာလား။ ဘာေတြ လဲြသြားသလဲ မသိပါ။ သူတုိ႔ အဖမ္းခံလုိက္ရတဲ့ကိစၥကုိ ထန္းဟင္စခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့ ကိုမင္းေအာင္တုိ႔၊ ဆ ရာေအာင္ျမင့္တုိ႔ေတာင္ မသိလုိက္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ တနာရီေလာက္ ထပ္ေစာင့္လုိက္ရင္ အားလံုး အုိေကမယ့္ကိစၥကုိ ဆႏၵေစာၿပီး လုပ္လုိက္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္တခုေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ ၂၀ နီးပါး ေနာက္ထပ္ ေထာင္ ၃ လ ထပ္က်ခံလုိက္ရပါတယ္။ ေနာင္တဆုိတာ ေနာင္မွရတယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္ဘာမွ မတတ္နုိင္ေတာ့။ ရတ္ခ်ပူရီအခ်ဳပ္ကုိ ျပန္သြား။ ရဲေဘာ္ေတြကို ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔၊ သူတုိ႔ကုိ ေတာင္းပန္႐ုံကလြဲၿပီး က်ေနာ္ဘာမ်ား တတ္နုိင္ဦးမွာလဲ။ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္အမွား မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ဖက္က သြားခ်င္လြန္းတဲ့အမွားဆုိၿပီး က်ေနာ္ စိတ္သာေအာင္ ေျပာေဖာ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမျပစ္မရွိဘဲ ေထာင္ထဲမွာ ေနာပ္ထပ္ ၃ လထပ္ေနရမယ့္ သူတုိ႔ဘ၀ကုိ က်ေနာ္ ယူ ႀကံဳးမရ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ တကယ္တန္း ေထာင္ထဲ၀င္ေနသင့္သူဟာ သူတို႔မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္သာျဖစ္တယ္လုိ႔ ကုိယ္ဘာသာ စီရင္ ခ်က္ခ်ေနမိပါတယ္။

ေထာင္၀င္စာေတြ႔တာ၊ ေထာင္က လြတ္ခ်ိန္မွာ နယ္စပ္ကုိမပုိ႔ေအာင္ ပိုက္ဆံဆံေပးၿပီး ေရြးရတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရး ငွားတာ၊ ဒီလူေတြ သယ္တဲ့ အလုပ္ေတြဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားတဲ့ကိစၥပါ။ ပထမ တႀကိမ္တုန္းက ရွိစုမဲ့စု အကုန္ခံထားတဲ့ ေတာင္ပုိင္းေကာ္မတီ ဟာ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း မလုံေလာက္။ ေနာက္တခါ ထန္းဟန္ဒုကၡသည္ စခန္းအေျခေနကလည္း မဲေဆာက္ဘက္က စခန္း ေတြလုိ လြတ္လပ္မႈ မရွိတဲ့အတြက္ ဒုကၡသည္ စခန္းကေန နယ္စပ္ျပန္၀င္ၿပီး ေတာထဲမွာထပ္မံအေျခစုိက္ လႈပ္ရွားဖုိ႔ဆုိတာ သိပ္မလြယ္ တဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္လာေနပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဒီရဲေဘာ္ေတြ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လြတ္ခ်ိန္မွာ ထန္းဟင္စခန္းဆီ ျပန္မပုိ႔ေတာ့ဘဲ စန္ခရပူရီနယ္စပ္ ကေလာ့ကာနီ ဒုကၡသည္စခန္း ဘက္မွာ အသြန္ခံလုိက္မယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ အရင္ ၁၀၁ တပ္ရင္းက လူေဟာင္းေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး တပ္ရင္း ၁ စခန္းခြဲအျဖစ္ မြန္နယ္ေျမမွာ လႈပ္ရွားမယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ကူး လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးကုိ အေကာင္ထည္ေဖာ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီရဲေဘာ္ ၂၀ စလုံး ကေလာ့ကာနီ ဘက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက တခ်ဳိ႕က အခုခ်ိန္အထိ စန္ခရပူရီမွာ ရရာအလုပ္ လုပ္သူလုပ္၊ ကေလာ့ကာနီနဲ႔ ဘန္းတုန္ယန္း ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္ျဖစ္ေနပါ တယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အင္အား ၅၀ ၀န္းက်င္ရွိ တပ္ရင္း ၁ မွာ တပ္ဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ ဆက္လက္ တာ၀န္ထမ္းေနၿပီး တပ္ရင္းမႉးအသစ္ ကုိသိန္းလြင္နဲ႔အတူ မြန္နယ္ေျမ၊ ကရင္နယ္ေျမေတြမွာ လႈပ္ရွားေနဆဲ ျဖစ္တာကို ၿပီးခဲ့တဲ့နွစ္ ထုိင္းခရီးစဥ္အတြင္း က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္တာ အျပစ္လား

ကေလာ့ကာနီ၊ ထန္းဟင္ ဒုကၡသည္စခန္းေတြကေန ဟြာဟင္ေဒသရွိ စခန္းသစ္ သူပုန္စခန္း အေျခေနဘက္ လွည့္ရမယ္ဆုိရင္ မင္းသမီး စခန္းက်ၿပီးေနာက္ ခြာစစ္ဆင္လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္း ၄ ခုထဲက တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကုိကို ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ကိုေဇာ္သန္း ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ န၀တတပ္ရဲ႕ ေခ်မႈန္းျခင္းကို ခံလုိက္ရပါတယ္။ ဗလဖအဖဲြ႔၀င္ ကိုေသာင္းထြန္းဦး ေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔က ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္တပ္ရဲ့ ဖမ္းဆီးျခင္းကိုခံလုိက္ရၿပီး ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့တဲ့အတုိင္း ေထာင္နွစ္ႀကိမ္က်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရဲေဘာ္ ၂၀ ခန္႔ က ေလာ့ကာနီဘက္ ေရာက္သြားပါတယ္။ တပ္ေရး ဗုိလ္ႀကီး ကို၀င္းေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းတခုပဲ မင္းသမီးကေန စခန္းသစ္အထိ ေရာက္သြားပါတယ္။ တနသၤာရီျမစ္၀ရွိ သဂ်က္၊ ေကာ့မျပင္းဘက္မွာ တုိက္ပဲြ ၃ ႀကိမ္ေလာက္ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္က အက်ဆုံးမရွိဘဲ စခန္းသစ္အထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္သြားတယ္လုိ႔ ကုိ၀င္းေအာင္က ေျပာပါတယ္။

မဟာမိတ္ေတြျဖစ္တဲ့ KNU နဲ႔ ၿမိတ္-ထား၀ယ္ တပ္ဦးက တပ္ဖြဲ႔ေတြ အားလုံးလည္း စခန္းသစ္ဖက္မွာ စု႐ံုးေရာက္ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ဆိုပါ တယ္။ ေနာက္တခါ တပ္ရင္း ၇ မႉး ကုိဆလုိင္းေယာေအာင္တုိ႔ တပ္ေတြလည္း ေရာက္ေနၿပီး စခန္းသစ္ေရွ႕ေရးကိစၥ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ ဘန္းကပိ The Mall ကုန္တုိက္အနီးရွိ ဗဟုိေထာက္ပံ့ေရး႐ံုးမွာ တည္းခုိေန ၿပီး ABSDF အလုပ္ထက္ DVB အလုပ္ေတြကို ဦးစားေပးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ထန္းဟင္ဒုကၡသည္္ စခန္းတြင္း ရွိ ရဲေဘာ္ေတြ၊ မိသားစုေတြက မဲေဆာက္ဘက္က စခန္းေတြမွာ လုပ္ေနၾကသလုိမ်ဳိး ဒုကၡသည္စခန္းကေန နယ္စပ္ကိုျဖတ္၊ ျမန္မာနယ္ ထဲျပန္၀င္ၿပီး စစ္ျပန္တုိက္ဖုိ႔အေရး သိပ္မလြယ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ တင္ျပလာပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေျခေနအရပ္ ရပ္ေၾကာင့္ နယ္စပ္ျပန္၀င္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ဖုိ႔ အေျခေန မေကာင္းမေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆတဲ့့အတြက္ ဘန္ေကာက္တက္၊ ဒုကၡ သည္ေလွ်ာက္ၿပီး တတိယ နုိင္ငံထြက္ေရးဘက္ ဦးတည္လာတယ္ဆုိပါေတာ့။

ဒီလုိနဲ႔ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဆီ ေခ်ာေမာစြာေခၚယူေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထန္းဟင္-တဂုိလမ္း-ဘန္းပုန္-ရတ္ခ်ပူရီ-ဘန္ ေကာက္ ခရီးစဥ္ ေရးဆြဲေရးတာ၀န္ဟာ နယ္ေျမၾကြမ္းသူလုိ႔ ထန္းပင္တက္ လက္မွတ္ရထားတဲ့ က်ေနာ္အေပၚ က်လာျပန္ပါတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ကေန နယ္စပ္ကုိ ျပန္ဆင္းၿပီး တဂုိလမ္းက ထုိင္း-ကရင္ ရြာသားေတြကို စည္း႐ံုး၊ သူတို႔အိမ္ေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔မိ သားစုေတြကို စခန္းေထာက္အျဖစ္ တည္းခုိခြင့္ေပးေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အုပ္စုတခုကို ၄ ဦးစီေလာက္ခဲြၿပီး ထန္းဟင္စ ခန္းထဲကေန ညေနပုိင္းေတြမွာ ခုိးထြက္၊ တဂုိလမ္းရြာမွာ တညအိပ္၊ မနက္ ေစာေစာဘတ္စကားနဲ႔ တဂုိလန္း-ဘန္းပုံ-ရတ္ခ်ပူရီ-ဘန္ ေကာက္ကို အဆင့္ဆင့္ သယ္ယူရပါတယ္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ လူဦးေရ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ဟာ တဦးမွ အဖမ္းအဖမ္းမခံရဘဲ တလေက်ာ္ ကာလအတြင္း ဘန္ေကာက္ကုိ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္အထိ ေကာင္းသလဲဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုေတြကို ညအိပ္ လက္ခံခဲ့တဲ့ တဂုိလမ္းရြာက ကရင္မိသားစုတခုလုံး သူတုိ႔အိမ္ကို စြန္႔ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ ဘန္ေကာက္တက္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ လုိက္တာ အားလုံးေအာင္ၿပီး တတိယနုိင္ငံတခုဆီ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ နုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ သာမန္ျပည္သူအ မ်ား စုအဖုိ႔ ဒုကၡသည္ဆုိတာ အမည္အားျဖင့္ သိပ္မမုိက္ဘူးလုိ႔ ထင္နုိင္ေပမယ့္ ဒုကၡသည္ျဖစ္ခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ သိပ္မလြယ္လွ။ သတ္မွတ္ အရည္အခ်င္းနဲ႔ျပည့္မွ ရနုိင္တာမုိ႔ လနဲ႔ခ်ီၿပီး၊ တခ်ဳိ႕ဆုိ နွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အေတာ္ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အေျပာမတတ္လုိ႔၊ အခ်က္လက္ မခုိင္လုံလုိ႔၊ အခုခ်ိန္အထိ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ခြင့္မရဘဲ ဘန္ေကာက္၊ မဲေဆာက္နဲ႔ နယ္စပ္မွာ က်န္ေနသူတခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ေတြ႔ေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီကာလက နုိင္ငံေရးဒုကၡသည္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြဟာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္း တပ္က နႈတ္ ထြက္စာ၊ ၿပီးေတာ့ သက္ေသခံ ေတာထဲက ဓာတ္ပုံ တပုံစ နွစ္ပုံစ။ ေနာက္တခါ ဘာေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ရတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ျပခ်က္စာနဲ႔ ျမန္မာနုိင္ငံကုိ ျပန္ရင္ အဖမ္းခံရနုိင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ နုိင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းေတြကုိ တင္ျပရပါတယ္။ အဲဒီ စာေတြမရင္ခင္ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ကတည္းက ႐ံုးေလးလုိ႔ေခၚၾကတဲ့ စူထိစန္ဖက္က UNHCR ႐ံုးခဲြ မွာ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ စာရင္း အရင္ ေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီ႐ံုးကေန ႐ံုးခ်ိန္းရက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ထုိင္းအစိုးရအိမ္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့အရပ္ရွိ UNHCR ႐ံုးႀကီးဆီ သြားၿပီး လူေတြ႔ေမးျမန္းမႈကုိ ခံယူရ ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနက ေအာက္ပါ အရည္ခ်င္းနဲ႔ ကိုက္ညီေၾကာင္းျပတဲ့ စာရြက္စာတန္းအား လုံး ယူသြားဖုိ႔လုိၿပီး သူတုိ႔ေမးတာေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖတတ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာဖူးတဲ့ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြထဲမွာ ဆယ္နွစ္ဆယ္မုိး တာ၀န္ထမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္ ကိုယ္ပုိင္နံပါတ္ကုိ ေမ့ေန သူတခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရေပမဲ့ NI လို႔ေခၚတဲ့ ဒုကၡသည္ေအာင္လက္မွတ္ နံပါတ္ကုိေတာ့ လူအားလုံးနီးပါး အလြတ္ရေနတာကို ထူးထူးျခားျခားေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေအာင္ၿပီး သြားရင္ေတာ့ တလအတြက္ ေထာက္ပံ့ေငြ ဘတ္ ၂၅၀၀ စီရၿပီး UNHCR လက္မွတ္နဲ႔ ေစ်းေပါတဲ့ အိမ္ခန္းေတြ ကို စုေပါင္းငွားရမ္း ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ အသြားအလာ လြယ္ကူတဲ့ ႐ံုးေလး၀န္းက်င္၊ ေနာက္ ေစ်းေပါတဲ့ ဘန္းကပိ၊ ရမ္ဂဟမ္၀န္းက်င္၊ ေက်ာက္ဖရာျမစ္၀က က်ဳးေက်ာ္ရပ္ကြက္လုိ ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ေနၾကတာကုိ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီလုိ နွစ္နဲ႔ခ်ီ၊ တခ်ဳိ႕ဆုိ ဆယ္စုနွစ္နဲ႔ ခ်ီေနၿပီးမွ ရတ္ခ်ပူရီရွိ မနီလိြဳင္ ေက်ာင္းသားဒုကၡသည္ စခန္းဆီ ၀င္ခြင့္ရၿပီး သက္ဆုိင္ရာ တတိယ နုိင္ငံတခုခုရဲ႕ သံ႐ံုး အင္တာဗ်ဳးကုိေစာင့္၊ အဲဒီအင္တာဗ်ဳး ေအာင္ၿပီးမွ တတိယနုိင္ငံဆီ ထြက္ခြင့္ရတာပါ။ ဒါဟာ ၁၉၉၇-၉၈ ၀န္းက်င္က အေျခေနကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ မနီလိြဳင္စခန္းက နုိင္ငံေရး ဒုကၡသည္ေလာက္ကိုပဲ တတိယနုိင္ငံေတြက ေခၚယူၿပီး နယ္စပ္ဒုကၡ သည္ စခန္းေတြက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကို ေခၚယူျခင္း မရွိေသးပါ။

အခုခ်ိန္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔၀င္အမ်ားစု တတိယနုိင္ငံေတြဆီ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္လုိ႔ ဒီကိစၥဟာ အထူးအဆန္း မဟုတ္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ေန ေပမယ့္လည္း အဲဒီကာလကေတာ့ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္တာဟာ တကယ့္စြန္႔စားမႈႀကီးတခုပါ။ ABSDF ဗဟုိမွာ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဒုကၡသည္ ဆုိင္ရာ မူ၀ါဒ မရွိေသးပါ။ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္သူေတြကို သူရဲေဘာေၾကာင္သူလုိလုိ၊ ထြက္ေျပးေရး၀ါဒီလုိလုိ၊ အေခ်ာင္သမားလုိလုိ၊ တ ကုိယ္ေတာ္ ထြက္ေပါက္ရွာသူလုိလုိ စသျဖင့္ အျမင္ေတြ ေစာင္းေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ တိက်တဲ့ မူ၀ါဒမရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္း ၁ တာ၀န္ရွိသူေတြက ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ရဲေဘာ္မိသားစုေတြကို ေတာထဲျပန္ပုိ႔ၿပီး စစ္တုိက္ခုိင္းရမယ့္အစား ဘန္ေကာက္ကို ေခၚၿပီး ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ေပးတဲ့ ကိစၥဟာ ABSDF တည္ဆဲမူ၀ါဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ရာက်တယ္ဆုိတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္က က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းေပၚ က် လာပါေလေရာ။

ဒီအတြက္ အဓိက စစ္ေဆးခံရသူ ၂ ဦးကေတာ့ တပ္ထြက္ရဲေဘာ္ေတြကုိ နႈတ္ထြက္စာေရးေပးဖုိ႔ တာ၀န္ယူရတဲ့ ေတာင္ပုိင္းေဒသတာ၀န္ခံ ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ တပ္ရင္း ၁ ဒုရင္းမႉး ဆရာေအာင္ျမင့္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ၂ ဦးဟာ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဘန္းကပိ႐ံုးမွာ တည္းခုိေနသူ ေတြျဖစ္ၿပီး ေတာထဲကထြက္လာတဲ့ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း တျခားဘယ္ေနရာကို သြားရမွန္း မသိခင္မွာ ဒီ႐ံုးမွာပဲ ေသာင္တင္ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလ က်ေနာ္တုိ႔႐ံုး အေျခအေနကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ တုိက္ပြဲမွာ ဒဏ္ရာရလုိ႔ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားတဲ့ ကိုရန္ေက်ာ္ ေအာင္နဲ႔ ကုိတင္စုိးတုိ႔က အၿမဲတမ္း ေနထုိင္ခြင့္ရထားသူေတြျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ နယ္စပ္ကေန ဘန္ေကာက္ေရာက္စဥ္ ခဏတည္းခုိသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ခဏတည္းတယ္ ဆုိေပမယ့္ တပတ္ဆယ္ရက္မက ၾကာတတ္တာေၾကာင့္ ၁၀ ေပ၊ ၁၅ ေပ ပတ္လည္ေလာက္သာ က်ယ္တဲ့ ႐ံုးခန္းဟာ လည္း ရတ္ခ်ပူရီက အခ်ဳပ္ခန္းနီးနီး လူေတြမ်ားၿပီး ပူအုိက္ နံေစာ္ ယာစင္းေဆးလိပ္နံ႔ေညွာ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ လူမ်ားလြန္း၊ စကားမ်ား လြန္းတဲ့အတြက္ ဒီအသံေတြကို ေဘးအိမ္ေတြက မၾကားေအာင္ (အသံဆူလုိ႔ ေဘးအိမ္ကတုိင္ရင္ ရဲ ၀င္ဖမ္းမွာစိုးလုိ႔) ဆိုၿပီး တံခါးေတြကုိ အေသပိတ္ထားေတာ့ အေျခအေနက ပုိဆုိးေစပါတယ္။ အဲကြန္းကလည္း မရွိ၊ ပန္ကာလည္း လက္ပန္းက်ဆုိသလုိ လူ ၁၀ ေယာက္ ပန္ ကာ တလုံးႏႈန္းေတာင္ ဆင္ေပးမထားနုိင္ပါဘူး။ တခါ ႐ံုးအတြင္း လူအ၀င္အထြက္ မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ ေဘးပတ္လည္ ထုိင္းအိမ္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို လူပဲြစားေတြလားလုိ႔ေတာင္ သံသယ၀င္လာၾကလို႔ မနည္း ရွင္းျပေနရပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ေရွ႕မွာတင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ တပ္ရင္း (၁) တပ္ဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္သူ ကိုေအာင္မ်ဳိးမင္းက ဒီ႐ံုးနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ လပေလာင္ဆိြဳင္ ၁၀၁ ထဲမွာ အခန္းတခုငွားၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို လက္ခံေပးတဲ့အတြက္ အေတာ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

အနွစ္ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ၁၉၉၇ ကေန ၁၉၉၉ အေစာပုိင္းကာလအတြင္း တပ္ရင္း ၁ မွ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ။ မိသားစုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္နုိင္ဖုိ႔ ဒီ႐ံုးက ကူညီနုိင္ခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒီလုိကူညီမိတဲ့အတြက္ တပ္ရင္း (၁) တာ၀န္ခံ ကုိမင္းေအာင္နဲ႔ ဆရာ ေအာင္ျမင့္တုိ႔ကုိ ”တပ္ရင္းၿဖိဳခဲြမႈ” ဆုိ တဲ့ေခါင္းစဥ္ႀကီးနဲ႔ ဗဟိုကလာတဲ့ အထူးေကာ္မရွင္ တခုက လာစစ္ေဆးတဲ့သေဘာပါ။ ေသြးပူေန စဥ္ အဲဒီကာလကေတာ့ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္တာ မွားသလား၊ မွန္သလား။ ေတာ္လွန္ေရးကို သစၥာေဖာက္တာလား၊ အေခ်ာင္သမား ေတြ လား စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ျငင္းလုိက္ခုံလုိက္ၾကတာ ခုိက္ရန္ျဖစ္ပြားမတတ္ေပါ့။

အခု ဆယ္စုနွစ္တခုစာမက ၾကာၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္လႊာေရးေပးမႈအတြက္ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ စြပ္စြဲခံခဲ့ရသူ ဆရာ ေအာင္ျမင့္က နယ္စပ္မွာရွိေနဆဲ ျဖစ္တာကိုေတြ႔ရပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ႀကီးအတုိင္း ကုိင္ၿပီး ဆရာေအာင္ျမင့္တုိကုိ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔ လာေရာက္စစ္ေဆးတဲ့ ဗဟုိေကာ္မရွင္အဖြဲ႔၀င္ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္ေတြ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဒုကၡသည္ေလွ်ာက္ၿပီး တတိယနုိင္ငံဆီ ထြက္ သြားလုိက္တာ အခုဆုိရင္ သက္ဆုိင္ရာနုိ္င္ငံရဲ႕ နုိင္ငံသားေတြေတာင္ ျဖစ္ေနၾကၿပီဆုိတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလုိေျပာလုိက္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး တတိယနုိင္ငံဆီ ထြက္ကုန္ၾကၿပီလုိ့ ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ အခုခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနသူေတြလည္း ရာနဲ႔ခ်ီ ရွိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။