Tuesday, November 13, 2012

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ေဝေဝဆာ

ႏွင္းပန္းအိမ္

သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔ည လေရာင္ေအာက္မွာ ဒုကၡသည္တဲအိမ္ေလးေတြ ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ မျပည့္စံုျခင္းနဲ႔ အိပ္ယာဝင္ရၿပီး မေရ ရာ မေသခ်ာမႈေတြနဲ႔ အိပ္ယာ ႏိုးထရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ့ ေအးၿငိမ္းမႈဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ထဲမွာ ေတာ့ ဆႏၵနဲ႔ ဘဝတစ္ထပ္တည္း က်ေနပါလိမ့္မယ္။

လေရာင္ရဲ့ ေအးျမမႈေအာက္မွာ အလြမ္းဓာတ္လဲ ပါဝင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕ကို ရက္ကန္းစင္ေပၚက လြန္းဆံ လို လြန္းထိုးခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ မရဲ့ ေထာင္ဝင္စာ ခရီးမွာ သီတင္း ကြ်တ္လျပည့္ေန႔ကို မိ႐ိုးဖလာအတုိင္း ကေလးၿမိဳ႕ေဒသ႐ိုးရာအတုိင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာကိုလဲ လြမ္း မိပါ ေသးတယ္။

အုန္းေမာင္းေခါက္သံ၊ ေၾကးစည္သံ၊ ၾကက္တြန္သံနဲ႔ ႏိုးရတဲ့ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ အ႐ုဏ္ဦး ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးလဲ တျခားသူေတြ ခံစား ႏိုင္ မယ္ ခံစားတတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထံုမႊန္းေနတဲ့ ကေလးၿမိဳ႕မွာ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔မနက္ ၂ နာရီမွာထဲက နိဗၺာန္ေဆာ္ေခတ္သစ္လူငယ္ေတြက ဆြမ္း ခ်က္ဖုိ႔ ႏူိးၾကတယ္။အဲဒီ့တုန္ းက ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေဒြးရဲ့ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္း တစ္ပုဒ္။” လက္တို႔ျပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာ မွာ “လက္တုိ႔ျပီးေတာ့ ႏူိးရဦးမယ္ ထၾကေတာ့ ထၾက ေတာ့ဗ်ဴိ႕” ဆိုတဲ့ အသံ မေပ်ာက္ခင္မွာ ရတနာပံုအိမ္ႀကီးရဲ့ အိမ္ရွင္ မဗ်ားစိန္နဲ႔အတူ ကၽြန္ မဆြမ္းခ်က္ဖုိ႔ အိပ္ယာထဲက ၾကည္ လင္စြာႏုိးထခဲ့ရတယ္။

ကေလးၿမိဳ႕နဲ႔ ၇မုိင္ေဝးတဲ့ ခ်င္းေတာင္ေျခရင္း ေနရဥၥရာျမစ္ကမ္းနဲ႔နီးတဲ့ ကေလးအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းသည္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အ သိ။ တစ္ေျမထဲ တစ္ေလထဲရူခြင့္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိလဲပါဝင္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ဆြမ္းခ်က္ရတဲ့ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ အမွ် ေပးေဝ မိပါေသးတယ္။

ကေလးၿမိဳ႕ ေခတ္သစ္နိဗၺာန္ေဆာ္ လူငယ္ေယာက်ၤားေလးေတြရဲ့ ဝတ္စံုအေပၚအျဖဴ ေအာက္အျဖဴဟာ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႔မွာ ကု သိုလ္ စိတ္နဲ႔ ေတာက္ပေနပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားလူငယ္ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အေပၚေအာက္ ဝတ္စံုအျဖဴ ကေတာ့ ေပးဆပ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းရဲ့ အက်ဥ္းစံ သေကၤတမို႔ ကၽြန္မမွာ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာယွဥ္တြဲ ခံစားမိရပါေသးတယ္။

မနက္၄နာရီမွာေတာ့ ေၾကးစည္သံၾကားရာကို ဆြမ္းဗန္းရြက္သြားၿပီး ဆြမ္းေတာ္ႀကီးခံ ေဝယ်ာဝစၥသမားေတြဆီမွာ ဆြမ္းေလာင္းလႉရ ပါ တယ္။ကေလးၿမိဳ႕ ျမစည္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ “အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ ဆြမ္းလႉဒါန္းပါ။ လူေတြကို အစားအစာေၾကြးပါ။ကုသိုလ္ လုပ္ တာလဲ ဒီလက္။အကုသိုလ္လုပ္တာလဲ ဒီလက္ပဲ”ဆိုတဲ့တရား ကိုလဲႏွလံုးသြင္းမိပါတယ္။

ေစတနာလုပ္အား၊ဆြမ္းလႉၾကတဲ့ အလႉရွင္ေတြရဲ့ ဒါနေတြကို တစ္ေနရာတည္း တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ခံစားရပါတယ္။ ပတၱနုေမာဒနာ=သူ တစ္ပါး ေပးေဝေသာ ကုသိုလ္အဖို႔ကို သာဓုေခၚျခင္းတဲ့။ျမင္ရသူအေပါင္းကို ပတၱနုေမာဒနာဆုိတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္ ေပၚေစတဲ့ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးခံပါ။

ဘုရားတန္ေဆာင္း၊ေက်ာင္းျပသာဒ္နဲ႔ ေဝးေနရတဲ့ မိေဝးဖေဝး ေဆြေဝးမ်ိဳးေဝးေနရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဒုကၡသည္ေတြ ဓေလ့ထံုးစံယဥ္ေက်းမႈကို မ ေမ့မေလွ်ာ့ ျပဳလုပ္ၾကေပမယ့္ ေရႊတိဂံု ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္က ဆြဲလည္းသံ၊ ေခါင္းေလာင္း ထိုးသံကို ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ မႏၲေလး မဟာ ျမတ္မုနိ၊ စစ္ကိုင္းဆြမး္ဦး ပုညရွင္၊ ေကာင္းမႈေတာ္ ဘုရားႀကီးနဲ႔ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားေတြက ကၽြန္မရဲ့ ေထာင္ဝင္စာခရီးမွာ ၾကည္ႏူး ရႊင္ပ်ဖူး ေမွ်ာ္ရင္း ဆုေတြေတာင္းခဲ့ရတာ။ စိတ္ကူး ယဥ္ရင္လဲ ေကာင္း မႈ ေတာ္ေလာက္ယဥ္ရတယ္ ဆိုတဲ့ ေဒသခံေတြေျပာသလို ကၽြန္မ တကယ့္ ကို စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ မိသားစုေတြ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။ ျပည္သူလူထုေတြ ဆႏၵနဲ႔ ဘဝတထပ္တည္း က်ပါေစ။ ေကာင္း ကင္ က လမင္းကို တစ္မိုးေအာက္မွာ မိသားစု အတူၾကည့္ခြင့္ရၾကပါေစ။ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ လမင္းကိုၾကည့္ၿပီး မလြမ္းရပါေစဆုိ တဲ့ စိတ္ ကူးေတြပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္သီတင္းကြ်တ္အဖိတ္ေန႔မွာ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္က သူခ်စ္တဲ့ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔အတူ သူ႔မိသားစုကိုပါ ခြဲခဲ့ရတယ္။အဲဒီတုန္း က ကၽြန္မသားက ၉တန္းေက်ာင္းသား။က်ဴရွင္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့သားကို ကၽြန္မ မ်က္ရိပ္ျပေခၚေတာ့ သားကဘဝ ေပးအသိနဲ႔ ဆ ရာမကို ခြင့္တုိင္ၿပီးထြက္လာတယ္။ “မနက္ျဖန္ အက္ေဆးေရးလာခဲ့” ဆို တဲ့ ဆရာမအသံ ကို ကၽြန္မၾကားလိုက္ေသးတယ္။သားကေတာ့ သူ႔ဘဝအ ေၾကာင္းကိုပဲ အက္ေဆးေရးရမယ္လို႔ စိတ္ထဲကေန ေျပာေနေသးတာတဲ့။

“ေမႀကီးသားတို႔ ဘဝက ခုခ်ိန္ထိ မတည္ၿငိမ္ေသးပါလား”ဆိုတဲ့ သားအသံက ကၽြန္မတုိ႔ ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ေခ်လိုက္သလိုေခတ္စနစ္ကို ကိုယ္ စားျပဳေပးခဲ့တယ္။ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္းဝတ္စံု မပါရင္ ဘယ္မွ မလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သားစကားကိုျဖည့္ဆည္းရင္း ေက်ာင္းဝတ္စံုကုိ ကၽြန္မ ခရီး ေဆာင္အိတ္ ထဲထည့္ေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲမွာ သားက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ေတြကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က်ေနေလရဲ့။ သားမ်က္ ရည္နဲ႔ ကၽြန္မ တုိ႔မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေမာင္းႏွင္လာရတဲ့ ခရီးအဆံုး က ဒုကၡသည္စခန္းပါပဲ။

အသြင္ကူးေျပာင္းစျပဳေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲၿပီလို႔ ကမၻာက သတ္မွတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ေတြအေနနဲ႔ မိမိဘယ္ေဒသမွာ ေနလဲ၊ မိမိဘယ္ကာလမွာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ၊ မိမိဘယ္အခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ ျပန္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားထားပါ။သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ စုေဆာင္း ထားပါလို႔ UNအရာရွိ အမ်ိဳးသမီးက ဧျပီလမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ဒုကၡသည္ေတြကို ေခၚယူေတြ႔ဆံု ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔က လေရာင္နဲ႔ ဒီေန႔ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔ လေရာင္ ဘာေတြကြဲသလဲလို႔ ကၽြန္မၾကည့္ဖို႔ ဝါးၾကမ္း သဲ ပြတ္ကို ေဖာ့နင္းၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းအျပင္ ကတၱရာလမ္းေပၚ ကၽြန္မ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ေတာင္တန္းေတြဆီ လမင္းက ေမး တင္ ေန ပါျပီ။

ေတာင္ယာစပါးခင္းေတြဆီ လေရာင္ကျဖာက်ေနတယ္။ဒီလမင္းကို ကခ်င္စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြလဲ ယမ္းေငြ႔ေတြ ၾကားက ျမင္ေနရမယ္။လက္ပေတာင္းေၾကးနီစီမံကိန္း ဖ်က္သိမ္းပစ္ဖုိ႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတဲ့ ခ်င္းတြင္းေဒသခံ လယ္ယာေျမအသိမ္းခံရတဲ့ ေတာင္သူေတြလဲျမင္ ရမယ္။ပူေႏြးေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အိမ္ယာေျမယာေတြကိုစြန္႔ျပီး ထြက္ေျပးေနရတဲ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ေဒသ ခံေတြလဲ ျမင္ရမယ္။

ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းကေန ဒုကၡသည္ ကၽြန္မနဲ႔ သူတို႔ သီတင္းကြ်တ္ အဖိတ္ေန႔မွာသာတဲ့ ေကာင္းကင္ ကလမင္းကိုၾကည့္ ျပီး အၾကည့္ခ်င္းဆံုသလို ျဖစ္ခ်င္ တဲ့စိတ္ ဆႏၵေတြလဲ တူၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ေန လ်က္ပါ။

ကိုယ့္အိမ္တြင္းေရးကို ကိုယ့္အိမ္မွာေနသူသာ အသိဆံုးမဟုတ္ပါလား………….။

No comments: