ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ကစားေနသည့္ ၁ ႏွစ္ႏွင့္၊ ၂ ႏွစ္အရြယ္ ေယာက္်ားေလး ၂ ဦးကို သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တဦးက ထမင္းခြံ႕ေကၽြးေနသည္။ ေဘးတြင္ေတာ့ အသားညိဳညိဳ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ လူရြယ္တဦးက အၿပံဳးျဖင့္ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။
“က်ေနာ္က B.Sc ဘြဲ႕ရဗ်။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္ တႏွစ္ မီလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ ၃ ႏွစ္ကေတာ့ ရတနာပံု တကၠသိုလ္မွာ တက္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေဟာဒီစခန္းထဲမွာ လူမႈေရးကိစၥ မွန္သမွ် လုပ္တယ္” ဟု ထုိ အသားညိဳညိဳ လူကေျပာသည္။
သူ႔နာမည္က ဦးဖာ၊ အသက္ ၃၈ ႏွစ္။ မႏၱေလးတုိင္း မတၱရာၿမိဳ႕နယ္ ေရနံ႔သာရြာတြင္ ရွိသည့္ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းတြင္ ေနထုိင္သည္။ သူ႔ဖခင္ႏွင့္ မိခင္ အပါအဝင္ သူ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ဦးႀကီး ေဒၚႀကီးမ်ားက အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာရွင္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဦးဖာတို႔ မ်ိဳးဆက္က်ေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါ မခံစားရေတာ့ေပ။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္လက မႏၱေလးတုိင္း တုိင္းမႉး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္တြင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္ႏွင့္ ညီေစရန္ ဟုဆိုကာ အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာရွင္မ်ားကို နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ စခန္းသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းေစခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ အခ်ိန္တြင္ ဦးဖာက ၁၀ တန္းေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းတက္လက္စ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မိခင္ဖခင္ အပါအဝင္ က်န္ ေဝဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မလိုက္ပါဘဲ မႏၱေလးအိမ္ဝိုင္းတြင္ တဦးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာ ရွင္မ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း သားသမီးမ်ားတြင္ ထုိေရာဂါ ကူးစက္ျခင္း မရွိဟု သူကဆိုသည္။ ၁၀ တန္းေအာင္ေသာ္လည္း နံ႔သာၿမိဳင္သို႔ လိုက္မသြားဘဲ တကၠသိုလ္ဆက္တက္ခဲ့သည္။
ဦးဖာ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက ကုန္ကားပိုင္ဆုိင္သည္၊ ကုန္ကားေမာင္းၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားႏွင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္ေသာ ဦးဖာက ေက်ာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေမာင္းသည့္ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သည္။ ဝင္ေငြေျဖာင့္သည္။ ေက်ာင္းၿပီး၍ မိဘမ်ားရွိရာ န႔ံသာၿမိဳင္စခန္းသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ား၏ ေရာဂါမကူးစက္ေသာ သားသမီးမ်ား၏ ဘဝကို စာနာမိရာမွ ထိုစခန္းရွိ လူငယ္မ်ား၏ ဘဝကို လက္ေတြ႕က်က် ျမႇင့္တင္ေပးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။
ေက်ာင္းၿပီးခါစက နံ႔သာၿမိဳင္အနာႀကီးေရာဂါသည္ ေဆးရံုတြင္ ဓာတ္ခြဲခန္းမႉး အလုပ္လုပ္ရန္ ဦးဖာ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးသည္။ ဓာတ္ခြဲခန္း သင္တန္းလည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ခြဲခန္းမႉး တေယာက္အျဖစ္ ေဝဒနာရွင္ မိသားစုမ်ားကို အျပည့္အဝ ကူညီရန္ တတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ထိုအလုပ္ကို ဆက္မလုပ္ဘဲ စီးပြားရွာရန္ သူ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။
“က်ေနာ္က အေျခခံက်က်ပဲ စဥ္းစားတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းမႉး လုပ္ရင္ လူနာေတြရဲ႕ ေရာဂါေဝဒနာေတြ ရွိမရွိ၊ အကင္းေသမေသ ဒါေလာက္ပဲ က်ေနာ္ လုပ္ေပးႏုိင္မယ္။ ဒါက က်ေနာ္မွမဟုတ္ဘူး တတ္တဲ့သူတိုင္း လုပ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္တခုက အစိုးရက စာေတြေပေတြနဲ႔ ဟိုတင္ဒီတင္၊ ဟိုက က်ဖို႔ေစာင့္ရ၊ ဒီကက်ဖို႔ ေမွ်ာ္ရ အဲဒါမ်ိဳး က်ေနာ္ စိတ္မရွည္ဘူး” ဟု ဦးဖာက ဆုိသည္။
အစိုးရထံမွ သင္ယူခဲ့ေသာ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မျပဳေသာ္လည္း ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္တဦး ျဖစ္ေသာ ဦးဖာ အေနျဖင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိသည္၊ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္သည္၊ စခန္းရွိ လူငယ္အမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ၾက၊ မိဘမ်ားက ေဝဒနာရွင္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေငြရွာေရးတခုသာ စဥ္းစားႏုိင္ၾကသည္ဟု ဦးဖာက ေျပာျပသည္။
“သူတို႔ကို ပညာ တတ္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီမွာ ေက်ာင္းလည္း ဖြင့္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ပညာသြားသင္ရင္ သူတို႔အိမ္မွာ ဘာနဲ႔သြားစားမလဲ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္ ဒီလူငယ္ေတြက ေငြပဲရွာေတာ့၊ သူတို႔ေအာက္ ငယ္တဲ့ ကေလးေတြ က်မွ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ၾကေပါ့” ဟု သူက ဆိုသည္။
အစိုးရက ၅ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္ စီမံကိန္းဆို၍ စီမံကိန္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနသကဲ့သို႔ သူ႔အေနျဖင့္ စခန္းတြင္းရွိ လူငယ္မ်ား ဘဝ ျမင့္တက္ေစရန္ မ်ိဳးဆက္ ႏွစ္ဆက္ စီမံကိန္းဟု စီမံကိန္းခ် ေဆာင္ရြက္သည္ဟု ေျပာျပသည္။
ဝါးဝယ္သည့္ အလုပ္ကို လုပ္ရျခင္းမွာလည္း စခန္းတြင္းရွိ လူငယ္မ်ားအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းတခု ဖန္တီးေပးျခင္းဟု သူက ဆုိသည္။ စခန္းတြင္းရွိ သန္မာသူ လူငယ္လူႀကီးအားလံုး ေတာင္ေပၚတက္ခါ ဝါးခုတ္သည္။ ထုိဝါးမ်ားကို တလံုး က်ပ္ ၁၅၀ ျဖင့္ သူက ျပန္ဝယ္ေပးသည္။ သူ႔ဝါးမ်ား၏ ဝယ္လက္ကေတာ့ မတၱရာတဝိုက္ရွိ ကြမ္းစိုက္ ေတာင္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
နံ႔သာၿမိဳင္စခန္းရွိ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ေယာက္်ား မိန္းမမေရြး သန္မာသူအားလံုး နံနက္ ၄ နာရီထ၍ ေတာင္ေပၚ တက္ၾကရသည္။ တေတာင္မေတြ႕ တေတာင္ ဝါးေတာရွာကာ ဝါးခုတ္ၾကသည္။ လူငယ္ပိုင္းကေတာ့ အလုပ္သိမ္းခ်ိန္ ေစာသည္။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီေလာက္ဆို ဦးဖာအိမ္ေရွ႕ ဝါးစည္းမ်ားထမ္း၍ ေရာက္လာၾကၿပီ။ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး မ်ားကေတာ့ ညေန ၅ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ လူတဦးလွ်င္ ဝါး ၉ လံုး၊ ၁၀ လံုးခန္႔ေတာ့ ထမ္းျပန္လာၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ခုတ္ပါမ်ားေသာ ေတာင္ေပၚဝါးေတာမ်ား တျဖည္းျဖည္း နည္းပါးလာသျဖင့္ ပို၍ ေဝးေသာ ေတာင္ဆီသို႔ အခ်ိန္ေပးကာ သြားေရာက္ရွာေဖြၾကရသည္ဟု ဝါးခုတ္ရာမွ ျပန္လာသူတို႔က ဆုိသည္။
အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တျခား သာမန္လူမ်ားႏွင့္ ေရာယွက္ျခင္း မရွိဘဲ သူတို႔ စခန္းက သီးျခားကမၻာ တခုလိုျဖစ္ေန၏။ သူတို႔ရြာတြင္ ေဝဒနာခံစားေနရသူ ဦးေအဝမ္း ဖြင့္ထားသည့္ ေနာင္ရိုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ရွိသည္၊ စာေရးဆရာ ခ်စ္စံဝင္း ထူေထာင္ေပးထားသည့္ ၾကာပန္းေရစင္ စာၾကည့္တုိက္ကေလး ရွိသည္၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆုိင္၊ တီဗီေအာက္စက္ ျပင္ဆုိင္၊ ေလထုိးကၽြတ္ဖာဆုိင္ႏွင့္ ကေလးမ်ား အတြက္ သားေရစာ မုန္႔ဆုိင္ကေလးမ်ား ရွိသည္။ မနက္ခင္းတြင္ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕က အနီးအနားရွိ ရြာေစ်းသို႔ စက္ဘီးျဖင့္သြားကာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သားငါး ကုန္တုိက္သည္။ ထုိသူမ်ား ျပန္လာလွ်င္ စခန္းသူ စခန္းသားမ်ားက မိမိခ်က္လိုရာမ်ားကို အေႂကြး ဝယ္ယူၾကသည္၊ ဝါးခုတ္ျပန္လာသူမ်ား ဦးဖာဆီ ဝါးျပန္သြင္း၍ ပိုက္ဆံထုတ္လာမွ နံနက္က ဟင္းဖိုးမ်ား ရွင္းၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္သူလည္း အေႂကြး၊ ေလထိုးကၽြတ္ဖာ၊ စက္ျပင္ခ်င္လည္း အေႂကြး၊ အားလံုး ညေနရွင္းပဲ ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ လည္ပတ္ေနသည္မွာ သူတို႔ရြာ၌ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ခ်က္ျခင္းရွင္း စနစ္ကို သူတို႔ရြာသား အမ်ားစု မက်င့္သံုးႏုိင္ၾက။ သို႔ေသာ္ အေႂကြးစနစ္ျဖင့္ လည္ပတ္သည့္အတြက္ မည္သည့္ ျပႆနာ တစံုတခုမွ မတက္ဟု သိရသည္။
ဦးဖာက ကုန္ကားေမာင္း အလုပ္တဘက္၊ ဝါးဒိုင္တဘက္ျဖင့္ ရြာထဲရွိ သာေရး၊ နာေရး မွန္သမွ် အားလံုး လုပ္သည္၊ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္သည္။ စာၾကည့္တုိက္မႉး အျဖစ္လည္း ႏွစ္အတန္ၾကာ လုပ္ေပးခဲ့ေသးသည္။ လက္ရွိတြင္ေတာ့ အလုပ္ မ်ားလာသည့္ အတြက္ စာၾကည့္တုိက္မႉး အျဖစ္က နားလိုက္ၿပီ။
“က်ေနာ့္မွာ ဘဏ္စာရင္းလည္း ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ကုန္ကားတစီးလည္း ပိုင္တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ စီးပြားေရးလုပ္စားလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီက ကေလးေတြ စာမတတ္ေပမတတ္၊ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ဘဝ ျဖစ္ၿပီး အနာဂတ္မရွိ ျဖစ္ေနတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ ဒီမွာကိုလာအေျခခ်ၿပီး လုပ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးေနတာ” ဟု ဦးဖာက ေျပာသည္။
ဦးဖာက ၎ထက္ အသက္ တႏွစ္ ငယ္သူမ်ားကိုပင္ “သား” “သမီး” ဟု သံုးႏႈန္း ေခၚေဝၚသည္။ သူ၏ သားသမီး မ်ားကဲ့သို႔ ေမတၱာေစတနာ ထားသည္၊ ေမတၱာ ေပးေဝသည္ ဆိုသည္ကို အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ား၏ သားသမီး ကေလး လူငယ္မ်ား သိေစရန္ ထိုသို႔ သံုးႏႈန္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဦးဖာ၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိၾကသည္။ ပညာတတ္၊ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဖာႏွင့္ ဝမ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ်ား အားလံုး အိမ္ေထာင္မျပဳၾကဟု သူကဆုိသည္။
“က်ေနာ္ဆို ဒီမွာေနတယ္။ ဒီက မိန္းမ ဘယ္မိန္းမနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ယူလို႔ရတယ္။ ၿမိဳ႕က က်ေနာ့္အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြ အားလံုး အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးေတြ ခ်ည္းပဲ။ အလုပ္ေတြလည္း ေကာင္းၾကတယ္။ အစ္မတေယာက္ဆို ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အိမ္ေထာင္ မျပဳၾကဘူး။ သူတို႔မိဘေတြက အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြ၊ ပြဲတက္ မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ မျပဳၾကတာ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ ဘဝေတြက ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ၊ ဆုိးတယ္” ဟု ဦးဖာက ရွင္းျပသည္။
နံ႔သာၿမိဳင္စခန္းတြင္းရွိ အိမ္ဝိုင္းမ်ားမွာ အနာႀကီးေရာဂါ ေဝဒနာသည္မ်ား အတြက္သာျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္က ေဝဒနာသည္ တအိမ္ေထာင္လွ်င္ ေပ ၄၀၊ ၆၀ အိမ္ဝိုင္းတဝိုင္းႏွင့္ လယ္တဧကစီ ေပးေဝခဲ့သည္။ ဦးဖာတို႔လို ေဝဒနာသည္ မဟုတ္သူမ်ားကေတာ့ အိမ္ဝိုင္းမရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တျခားသူထံမွ အိမ္ဝိုင္းကို ငွားရမ္းေနထုိင္ရသည္။
ေဝဒနာသည္မ်ားထဲတြင္ ဦးဖာ၏ ဦးေလးေတာ္စပ္သူ ဦးေအဝမ္းက အသက္အငယ္ဆံုး ျဖစ္ၿပီး ေဝဒနာသည္မ်ား၏ သားသမီး မ်ားမွာ အမ်ားေသာအားျဖင့္ ေရာဂါကင္းစင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဝဒနာသည္မ်ား ေသဆံုးသြားလွ်င္ ၎တို႔ေနထုိင္ခဲ့သည့္ စခန္းတြင္းမွ အိမ္ဝိုင္းကို စာရင္းဖ်က္လုိက္သျဖင့္ သားေျမးမ်ား ဆက္လက္ ေနထုိင္ခြင့္ မရွိေပ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ထုိစခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာစတြင္ အိမ္ေထာင္စု ၄၆၅ စု ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ အိမ္ေထာင္စု ၂၀၀ သာရွိေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ အိမ္ရွိ ေဝဒနာရွင္ အားလံုး ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္တြင္ လြတ္သြားသည့္ ထုိအိမ္ကို အသံုးမျပဳဘဲ ထားလိုက္သည္၊ မည္သူမွလည္း ေနထုိင္ျခင္း မျပဳရေတာ့။ သို႔ရာတြင္ နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီးေဆးရံု ဝန္ထမ္းမ်ားအျဖစ္ အမႈထမ္းေနေသာ ေဝဒနာ ေပ်ာက္ကင္း သြားသူမ်ား ပင္စင္ယူသည့္ အခါတြင္ေတာ့ ထိုအိမ္လြတ္ကို ေပးေနသည္ဟု သိရသည္။
“က်ေနာ့္ ဦးေလး ဦးေအဝမ္းဆို ဒီစခန္းက ေရာဂါသည္ေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးပဲ။ သူေသရင္ ဒီစခန္းျပဳတ္ၿပီ။ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ မ်ိဳးဆက္လည္း ျပဳတ္ၿပီ” ဟု ဦးဖာက ဆုိသည္။
ေရာဂါသည္မ်ားမွာ အမ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္အကိုင္ မလုပ္ႏုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ၎တို႔၏ သားသမီးမ်ားက တတ္စြမ္းသေရြ႕ ရွာေဖြေကၽြးေမြးၾကရာ အမ်ားစုမွာ စာသင္ၾကားရန္ အခြင့္အေရး မရၾကေပ။ ရြာ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ၾက ေသာ္လည္း အသက္ ၁၂၊ ၁၃ ႏွစ္ခန္႔တြင္ ေက်ာင္းထြက္၍ ေတာင္ယာခုတ္ျခင္း၊ ဝါးခုတ္ျခင္းမ်ား လုပ္ကိုင္ၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ စာအနည္းငယ္ တတ္သူမ်ားမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စားပြဲထုိးျခင္း၊ အလွျပင္ဆုိင္တြင္ အကူလုပ္ျခင္းျဖင့္ မိဘကို အေထာက္ အပံ့ျပဳၾကရသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚရွိ တခ်ိဳ႕ေသာ ဆုိင္မ်ားက ေဝဒနာရွင္မ်ား၏ သားသမီးမ်ားဟု သိရွိကာ စာနာေထာက္ထား ကူညီ၍ အလုပ္ေပးၾကေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ကိုမူ အနာႀကီးေရာဂါသည္ မ်ား၏ သားသမီးျဖစ္ေၾကာင္း မေျပာဝံ့ၾကဟု သိရသည္။
ေဝဒနာသည္မ်ားသည္ လယ္ဧက တဧကစီ ပိုင္ဆုိင္ၾကေသာ္လည္း လယ္လုပ္ႏုိင္သည့္ အေနအထား မရွိသူ မ်ားေသာေၾကာင့္ လုုပ္ကိုင္ႏုိင္သူမ်ားကို တႏွစ္ သီးစားခ က်ပ္ ၂၀၀၀၀ ခန္႔ျဖင့္ ငွားစားၾကရသည္။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မႏၱေလးမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာစဥ္ က်န္ခဲ့ေသာ ၿခံဝိုင္းမ်ားကို ေရာင္းခ်၍ ရရွိေငြအား ဘဏ္တြင္ အပ္ႏွံထားကာ ရလာသည့္ အတိုးျဖင့္ အနာႀကီးေဝဒနာသည္ မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပးထားသည္။ အသက္ ၆၀ အထက္ ေဝဒနာရွင္ အတြက္ တလ ၆၀၀ က်ပ္၊ ၆၀ ေအာက္ ေဝဒနာရွင္အတြက္ တလ ၄၀၀ က်ပ္ ေထာက္ပံ့ေပးျခင္းမွာ ၁၉၉၀ မွ ယခုတုိင္ျဖစ္သည္။
“ကေလးေတြ အတြက္က ပိုက္ဆံရွာဖို႔ အဓိကပဲ။ သူတို႔မွာ စားစရာမွ မရွိတာ။ လက္မႈ လုပ္ဖို႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ကုန္ၾကမ္း ပံ့ပိုးမယ့္သူ၊ ပညာသင္ေပးမယ့္သူ၊ ကုန္ေခ်ာဝယ္မယ့္သူ မရွိဘူး။ ၿမိဳ႕သြား အလုပ္လုပ္ဖို႔ က်ျပန္ေတာ့ လမ္းစရိတ္ မရွိဘူး၊ လိုင္းကားလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔မွာ ေတာခုတ္၊ ဝါးခုတ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ညီေတြ၊ ညီမေတြ လက္ထက္က်မွ ပညာ ျပည့္ျပည့္ဝဝ သင္ၾကဖို႔ပဲ။ အခု လက္ရွိ လူငယ္ေတြကေတာ့ ပညာသင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ အေျခခံက်တယ္လို႔ ျမင္တယ္” ဟု ဦးဖာက ဆုိသည္။
ၿမိဳ႕ေပၚမွ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူ တခ်ိဳ႕က စာနာမႈျဖင့္ ပညာေရးအတြက္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ပံ့ပိုးေပးျခင္းမ်ား ရွိေသာ္လည္း ထုိ လူငယ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေရးထက္ ေငြရွာဖို႔ကိုသာ စဥ္းစားၾကရေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕မွာ ၁၀ တန္း ေအာင္သည္အထိ ေက်ာင္းတက္ေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ ဆက္မတက္ဘဲ ႏြားေမြး၊ ေတာခုတ္ စသည္တုိ႔ကိုသာ ျပန္လုပ္ ၾကေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။
“စခန္းကို လာၿပီး ကူညီတဲ့ အလွဴရွင္ေတြ ရွိပါတယ္၊ အစိုးရ တာဝန္ရွိသူေတြ ထဲကလည္း လာၾကတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ျမင္တာကေတာ့ တေယာက္မွ အေျခခံက်က် မကူညီဘူး။ အဓိကက စီးပြားေရးပဲ။ ဒီကလူငယ္ေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းကို မဖန္တီးေပးႏုိင္ ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးလို႔ က်ေနာ္ ျမင္တယ္” ဟု ဦးဖာက ဆိုသည္။
နံ႔သာၿမိဳင္ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ စခန္းအေၾကာင္း မီဒီယာမ်ားက ေဖာ္ျပၾကေသာ္လည္း သတင္းမ်ားတြင္ အလွဴရွင္မ်ား၊ လွဴဒါန္းမႈမ်ားကိုသာ ေဖာ္ျပေၾကာင္း၊ အေျခခံက်က် အတြင္းက်က် ေရးသားေဖာ္ျပသည္ကို မျမင္ဘူးေၾကာင္း၊ ၎တို႔မွာ လူမႈေရးအရ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္ရွိ ေနရသည့္အျပင္ စားဝတ္ေနေရး၊ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ မိဘမ်ား ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားပါက က်န္ခဲ့သည့္ ကေလးလူငယ္မ်ား၏ ဘဝရပ္တည္ေရး၊ ေရွ႕ေရးမ်ားအတြက္ အနာဂတ္မရွိေၾကာင္း သူက ေျပာျပသည္။
“ဘယ္သူက ဘယ္လိုလွဴသြားပါတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးပဲ မီဒီယာမွာ ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒါ မလိုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ဒီစခန္းမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို အတြင္းက်က် ေရးေပးေစခ်င္တယ္။ အလွဴရွင္ကို ေစာ္ကားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာရွင္ သူေဌးေတြ ဒီကို လာခဲ့ပါ၊ ေငြေပးဖို႔ မလိုဘူး၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း၊ ဝင္ေငြရဖို႔ စီးပြားေရး အေျခအေနေလး တခုခု ဖန္တီး ေပးေစခ်င္တာပါ” ဟု ဦးဖာက ရွင္းျပသည္။
ဦးဖာက ၎ကဲ့သို႔ေသာ စီးပြားေတာင့္တင္း၍ ေစတနာ ထားႏုိင္သူ အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ရွိလွ်င္ ဤရြာအတြက္ စားဝတ္ေနေရး ပူပန္ရန္ မလိုေတာ့ဟု သူက ဆိုသည္။
“က်ေနာ္ အလုပ္ေပးထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့အတြက္ အိမ္ေထာင္စု ၅၀ ေလာက္ေတာ့ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္တယ္။ က်ေနာ္လိုလူ ၂၀ ေလာက္ဆို တရြာလံုး ေျပလည္ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အစိုးရေပးတဲ့ စီးပြားေရး စြမ္းေဆာင္ရွင္ဆု ဆိုတာကို က်ေနာ့္ကို ေပးရမွာဗ်” ဟု ဦးဖာက ရယ္ေမာရင္း ေျပာသည္။
No comments:
Post a Comment