ဇာဘုရင္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အထဲမွာ ျပည္သူေတြကို အဲသလို ဖိနိွပ္ခဲ့တာကလည္း အခ်က္တခ်က္လို႕ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ၁၉၁၇ မွာေတာ့ လီနင္ဦးေဆာင္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ဇာဘုရင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖ်က္သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္ တပါတီ စနစ္ေအာက္မွာ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းဆိုတဲ့ ဖိနိွပ္တဲ့ယနၱရားတရပ္ဟာ ဖ်က္သိမ္းသြားျခင္းမရိွဘဲ ပိုလို႕ေတာင္ ဆိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတခါ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြကို အပို႕ခံရသူေတြကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို ဆန္႕က်င္သူေတြ၊ ဇာဘုရင္ေခတ္က သူေကာင္း မ်ဳိးရိုးေတြနဲ႕အဆက္အႏြယ္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္နဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေဝဖန္သူေတြ၊ အဆံုးစြန္ ေျပာရရင္ ရပ္ထဲ ရြာထဲမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို သေရာ္တဲ့၊ ဟာသလိုေျပာတဲ့ သူမ်ားေတာင္ အပို႕ခံခဲ့ရပါတယ္။ စတာလင္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ ရုရွားနိုင္ငံမွာ တခိ်န္တုန္းက အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြ အေျမာက္အမ်ား ရိွခဲ့ပါတယ္။
၁၉၂၉ ကေန ၁၉၅၃ ခုနွစ္အတြင္း ဆိုဗီယက္ယူနီယံမွာ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရိွခဲ့တယ္လို႕ သုေတသီမ်ားက ဆိုပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ေတြက အလုပ္ၾကမ္းစခန္းလို႕ မေခၚပါဘူး။ ” ျပဳျပင္ေရးစခန္း” လို႕ အမည္တပ္ပါတယ္။ ဒီအလုပ္ၾကမ္းစခန္း အမ်ားစုဟာ ရာသီဥတု ျပင္းထန္ျပီး အစားအေသာက္ ေဆးဝါးရွားပါးလွတဲ့ ဆိုက္ေဗးရီးယား ေဒသမွာ တည္ရိွပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းထဲက အက်ဥ္းသားမ်ားဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကားလမ္း ရထားလမ္း ေဖာက္တာ၊ မိုင္းတြင္းေတြမွာနဲ႕ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းတခုဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အက်ဥ္းသား ငါးေထာင္ ဝန္းက်င္ရိွပါတယ္။ စခန္းၾကီးေတြဆိုရင္ အက်ဥ္းသားေပါင္း နွစ္ေသာင္း ငါးေထာင္အထိ ရိွပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းက ထြက္ေျပးဖို႕ ၾကိဳးစားသူ၊ စခန္းအာဏာပိုင္ေတြကို အာခံသူေတြဟာ အေမးအျမန္းမရိွ ပစ္သတ္ခံရပါတယ္။
၁၉၂၉ ကေန ၁၉၅၃ ခုနွစ္အထိ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အက်ဥ္းသားဦးေရ စုစုေပါင္းဟာ တဆယ့္ ရွစ္သန္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဆယ့္ရွစ္သန္းဟာ ရုရွားလူမ်ဳိးေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ပိုလန္လူမ်ဳိးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ၁၉၄၅ ဒုတိယကမၻာစစ္ျကီး အျပီး ဂ်ာမန္စစ္သံု႕ပန္းေတြ ပါပါတယ္။ ရုရွားဂ်ဴးေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဂ်စ္ပစီေတြလည္း ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ဖက္ဒေရးရွင္း လက္ေအာက္ခံ နိုင္ငံငယ္ေလးေတြက လူမ်ဳိးေပါင္း မ်ားစြာလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနွစ္မ်ား အတြင္း အငတ္ေဘး၊ ေရာဂါဘယေဘး စတာေတြနဲ႕ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ အက်ဥ္းသားဦးေရဟာ ၁ ဒသမ ၆ သန္းရိွခဲ့တယ္လို့ ရုရွားအစိုးရရဲ့ တရားဝင္ အခ်က္အလက္မ်ားက ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သုေတသီ ေတြရဲ့ တြက္ခ်က္မႈအရ နွစ္ေပါင္း ၂၅ နွစ္အတြင္း ေသဆံုးခဲ့ ရတဲ့ အက်ဥ္းသားေပါင္းဟာ ဆယ္သန္းအထိ ရိွခဲ့တယ္လို႕ ေထာက္ျပပါတယ္။ ရုရွားအစိုးရ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ စာရင္းဟာ မျဖစ္နိုင္ဘူး ဒီထက္မ်ားတယ္လို႕ သူတို႕က ေျပာၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ၁၉၄၁ ခုနွစ္ ေဆာင္းတြင္းကာလ တခုထဲမွာပဲ အလုပ္ၾကမ္း စခန္းမ်ားမွာ ေသဆံုးခဲ့သူ စုစုေပါင္းဟာ ငါးသိန္း တေသာင္းေက်ာ္ ရိွခဲ့တာေျကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီျပဳျပပင္ေရးစခန္းေခၚ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြကို ရုရွားေတြက “ဂူးလပ္” အလုပ္ၾကမ္းစခန္းလို႕ ေခၚခဲ့ပါတယ္။ ဂူးလပ္ ဆိုတဲ အမည္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဂူးလပ္ကို အပို႕ခံရတယ္ဆိုတာ ျမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ မဲဇာကို အပို႕ခံရသလို သေဘာမ်ဳိးနဲ႕ ဆင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာဘုရင္လက္ထက္က မဲဇာမွာေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း မရိွပါဘူး။ ဘုရင့္ ေနျပည္ေတာ္ကေန အေဝးကို နွင္ထားတဲ့ သေဘာမွ်သာလို႕ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားၾကီးျပီး ရာသီဥတု ေအးလြန္းတာေၾကာင့္ မဲဇာဆိုတဲ့ နာမည္ကိုၾကားရင္ တခိ်န္က ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ ေက်ာစိမ့္စရာပါ။
ဆိုဗီယက္ရုရွားက အဲဒီ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြကို နမူနာယူျပီး ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္းကလည္း အလုပ္ၾကမ္း စခန္းမ်ားကို ၁၉၇ဝ ခုနွစ္မ်ားမွာ စတင္တည္ေထာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ၾကမ္း စခန္းလို႕ မေခၚခဲ့ပါဘူး။ “ရဲဘက္” စခန္းမ်ားလို႕ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေခၚ ရဲဘက္စခန္းေတြကို ဘယ္အက်ဥ္းသားကမွ မသြားလိုပါဘူး။ အင္မတန္ ပင္ပန္းျပင္းထန္လွတဲ့ ဘဝျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ။ ရဲဘက္စခန္းေတြနဲ့ ပတ္သက္လို႕ မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ေတြကို ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရက ရိုက္ကူးျပီး ဝါဒျဖန္႕တဲ့ အေနနဲ့ ေတာေရာျမိဳ႕ပါမက်န္ ျပသခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေခတ္ လူငယ္မ်ား မသိ မမီလိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီ ရဲဘက္စခန္းနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို ေျပာျပပါဦးမယ္။
အဲဒီ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ ရဲဘက္စခန္းရဲ့ အဝင္ဝမွာ ဆိုင္းပုဒ္ၾကီးတခု ရိွပါတယ္။ ” ျပစ္မႈေႂကြး ေခြ်းျဖင့္ဆပ္မည္” ဆိုတဲ့ စာသားကို ေတြ႕နိုင္ပါတယ္။ ရဲဘက္အက်ဥ္းသားေတြဟာ ကင္းဗတ္ဖိနပ္လိုမ်ဳိးေတြကို စီးထားျပီး အျပာရင့္ေရာင္ ေဘာင္းဘီနဲ႕ အက်ႌလက္ရွည္ေတြကို ယူနီေဖာင္းသဖြယ္ ဝတ္ဆင္ထားလို႕ အားက်ဳိးမာန္တက္ အလုပ္လုပ္ေနတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ဒီလို ရဲဘက္စခန္းကို ေရာက္လာမွ ဘဝမွာ အမွန္ကိုျမင္လာေၾကာင္း၊ မွားခဲ့တာေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္မႈ ေတြအတြက္ ေနာင္တရေၾကာင္း၊ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ့ ေစတနာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္လာေၾကာင္း အက်ဥ္းသားေတြကို အင္တာဗ်ဴးထားတဲ့ အခန္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ ရဲဘက္စခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း လုပ္အားခေငြ ရရိွတာေတြကို စုေဆာင္းျပီး အိမ္ကိုျပန္ပို႕နိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ပါပါေသးတယ္။
အဲဒါအျပင္ ရဲဘက္စခန္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘာျပစ္မႈမွ မခ်ဳိးေဖာက္ဘဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနထိုင္ျပီး တာဝန္ေက်တဲ့ ရဲဘက္ေတြကို တနွစ္မွာ တခါ ဆိုသလို မိသားစုေတြဆီ အလည္အပတ္ ျပန္ခြင့္ေပးတာမ်ဳိးေတြကိုလည္း ျပပါေသးတယ္။ ၾကည့္ရတာက အင္မတန္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေနပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ရဲဘက္စခန္း ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဦးေဆာင္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ဖိနိွပ္တဲ့ ယနၱရားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးလို့ လူေတြကို ျမင္ေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ဝါဒျဖန္႕မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ လဲြခ်င္တိုင္း လဲြပါတယ္။
လက္ေတြ႕မွာ ရဲဘက္စခန္းဆိုတာ ငရဲခန္းလိုပါပဲ။ ဘာအျပာေရာင္ ယူနီေဖာင္းမွ ဝတ္ဆင္ခြင့္လည္း မရိွပါ။ ကင္းဗတ္ဖိနပ္ စီးထားလည္း မရိွပါ။ အျဖဴေရာင္ကေန မဲညစ္ေနတဲ့ အက်ႌနဲ႕ ပုဆိုးကိုသာ အက်ဥ္းသားတိုင္း ဝတ္ရပါတယ္။ အက်ဥ္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္မရိွပါ။ ထြက္ေျပးမယ္လို႕ ယူဆရတဲ့ အက်ဥ္းသားမ်ဳိးနဲ႕ အမႈၾကီး အက်ဥ္းသားေတြဆိုရင္ ေျခေထာက္မွာ သံေျခက်င္းခတ္ထားပါေသးတယ္။ ေက်ာက္ထုစခန္းေတြ၊ လမ္းေဖာက္တဲ့ စခန္းေတြမွာ ေဆးဝါး မလံုေလာက္လို႕ အာဟာရ ခ်ဳိ႕တဲ့လို့ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ရိွမယ္ဆိုတာ ဘုရားမွပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ အစိုးရ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ၁၉၇၈ ကေန ၂ဝဝ၄ ခုနွစ္အတြင္း ရဲဘက္စခန္းေတြမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ အက်ဥ္းသားဦးေရက ၄၂ဝဝ လို႕ ဆိုပါတယ္။ ၂ဝဝ၄ ကေန ၂ဝ၁၄ အထိ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ရဲဘက္အက်ဥ္းသား ဦးေရဟာ ၁ဝဝဝ ရိွတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ရုရွားအစိုးရ မွတ္တမ္းမ်ားမွာလည္း ဒီလိုပဲ ေလွ်ာ့ေျပာခဲ့တာ သတိခ်ပ္ ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာ ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားတင္ မဟုတ္ဘဲ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုပါ ရဲဘက္စခန္း ပို႕တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ပန္းခ်ီျပပဲြတခုမွာ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္းရဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္မွာ ေဝဒနာနဲ႕ ျငီးျငဴေနတဲ့၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား ျပတ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ ပံုကိုေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီအက်ဥ္းသား ေတြရဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ျပတ္ေနတာလည္းလို႕ ေမးမိေတာ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္း ရွင္းျပတာက ဒီလိုပါ။ အဲသလို လက္ေခ်ာင္း တခုခု ျပတ္ေနတဲ့သူဆိုရင္ အဂၤါမစံုတာေျကာင့္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္လို႕ မတြင္က်ယ္တာေၾကာင့္ ရဲဘက္စခန္းကို မပို႕ဘူးလို့ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရဲဘက္စခန္း လိုက္ရမယ့္ အက်ဥ္းသားက မလိုက္ရမယ့္အေရး ေငြလည္း မေပးနိုင္ေတာ့ သူ့႕လက္ေခ်ာင္းကို သူ ျဖတ္ပစ္လိုက္တာလို႕ ရွင္းျပပါတယ္။ ရဲဘက္စခန္းေရာက္ရင္ အေနွးနဲ႕အျမန္ ေသေဘးကို ရင္ဆိုင္ရမွာ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို့ သိရပါတယ္။
ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားဆိုတာလည္း လူသားေတြပါ။ သူတို႕ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈေတြအတြက္ က်သင့္က်ထိုက္တဲ့ ေထာင္ဒဏ္ကို က်ခံေနရသူေတြပါ။ ျပင္ပလူမႈဝန္းက်င္နဲ႕ မထိေတြ႕ရေတာ့ပဲ ေထာင္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ေရာက္ေနသူေတြပါ။ ဒါကိုက ျပစ္ဒဏ္ကို ေပးဆပ္ေနရတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲသလို အျပစ္ဒဏ္ကို ေထာင္က်ခံရင္း ျပန္ေပးဆပ္ေနရတဲ့ အထဲ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေတြ ကို ပို႕ျပီး ေက်းကြ်န္ေတြလို ခိုင္းတယ္ဆိုတာဟာ မတရားပါ။ အဲသလို ရဲဘက္စခန္းေတြ၊ တခ်ဳိ႕စခန္းေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ စိုက္ပ်ဳိးေရး ေမြးျမဴေရးနဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္း စခန္းေတြဆိုျပီး နာမည္ေျပာင္းပါတယ္။ ေထာင္အက်ခံေနရတဲ့အထဲ တျပားတခ်ပ္မွ မရတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုကို က်န္းမာေရး အထိခိုက္ခံ၊ အာဟာရ အျပတ္ခံျပီး လုပ္ေပးရေသးတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ တရားတယ္လို႕ မေျပာနိုင္ပါ။
ယဥ္ေက်းတဲ့ လူအဖဲြ႕အစည္းတခုအတြင္းမွာ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းတို႕၊ ရဲဘက္စခန္းတို႕၊ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးစခန္းတို့ ဆိုတာ မရိွသင့္ေတာ့ပါ။ လံုးလံုးဖ်က္သိမ္းသင့္ျပီလို႕ ေျပာလိုပါတယ္။ ေထာင္ဆိုတာ ရိွထားျပီးမွေတာ့ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း ဆိုတာ ရိွရဦးမွာလဲ။ ေထာင္ထဲမွာ နွစ္ရွည္က်လို့ ျပန္ေပးဆပ္ေနရတာကိုက လံုေလာက္ေနျပီလို႕ ေထာက္ျပလိုပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ အက်ဥ္းသားမ်ားအေပၚက လူမဆန္စြာ အျမတ္ထုတ္တဲ့ ကိစၥေတြကို ကန္႕ကြက္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
အခု လက္ရိွအစိုးရ တာဝန္ရိွသူမ်ားက ရဲဘက္စခန္းေတြကို ဖ်က္သိမ္းဦးမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ လူဆန္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကင္းလိုက္ေလျခင္းလို႕ ျဖစ္မိပါတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးေတြ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ အက်ဥ္းသား မဟုတ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို တန္ရာတန္ေၾကးေပးျပီး ငွားရမ္းသင့္တာေပါ့။ အက်ဥ္းသားေတြဆီက လုပ္အားကို တန္ရာတန္ဘိုး မေပးဘဲ ခိုင္းေနတာဟာ ေနာက္ထပ္ပံုစံတခုနဲ႕ တည္ရိွေနတဲ့ ေက်းကြ်န္စနစ္လို့သာ ေျပာပါရေစ။ အက်ဥ္းသားမွန္သမွ် ေထာင္ထဲမွာပဲ ေနခြင့္ရိွရပါ့မယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္း ရဲဘက္စခန္းဆိုတာ အင္မတန္ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ စနစ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို နားလည္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံက ဂူးလပ္စခန္းမ်ား ဖ်က္သိမ္းဖို႕ အဆိုျပဳပါေၾကာင္း။
No comments:
Post a Comment