ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း ရေနာင္းၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ စဖန္းပလာ ဆိပ္ကမ္းကေန ၂၅ မိနစ္ေလာက္ ေလွစီးၿပီးသြားရင္ ေကာ့ေလာင္ေနာ့ ဆိုတဲ့ ရြာေလးတရြာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ခ႐ုေကာက္၊ ေရငုပ္ၿပီး အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းတဲ့ ပင္လယ္ေပ်ာ္ ဂ်ပ္ပစီ၊ ထိုင္းအေခၚ “ေမာ္ကင္း”၊ ျမန္မာအေခၚ “ဆလံု” လူမ်ိဳးေတြ ေနၾကပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရပိုက္နက္ထဲမွာရွိတဲ့ ကြ်န္းကေလး တခုေပၚမွာ ရြာတည္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆလံုတိုင္းရင္းသားေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ကတည္းက ျမန္မာဘက္ကေန ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ရွာေဖြစားေသာက္ရင္း ဒီကြ်န္းကိုေရာက္လာၿပီး စတင္ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဆလံုေတြဟာ ျမန္မာ၊ ထိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ ကြ်န္းမ်ားမွာ လွည့္လည္သြားလာ ေနၾကၿပီး သက္ကယ္ေပါင္းမိုးပါ သစ္သားေလွမ်ားေပၚမွာ ေနထိုင္သူမ်ား၊ ပင္လယ္ေရငုပ္ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။
အဲဒီ ကြ်န္းကုိ ေရာက္ခါနီးေတာ့ ဆလံု အမ်ဳိးသမီးေတြက ဟိုတစု ဒီတစု ေဘးနားမွာ ေရပံုးအမဲကေလးေတြ ကိုယ္စီခ်ထားၿပီး ကမ္းနားမွာရွိတဲ့ သဲေသာင္ျပင္ထဲမွာ သဲေတြကုိ ဖယ္ရွားကာ ခ႐ုေကာက္ေန ၾကသလို ေက်ာက္တံုးေလးေတြမွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ခ႐ုေတြကုိလည္း ခြာယူေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
သူတို႔ ခ႐ုေကာက္ေနတဲ့ အဲဒီ သဲေသာင္ျပင္မွာ ခ႐ု အခြံကြဲေတြ၊ ပုလင္းကြဲ အစအနေတြ ျမင္ေတြ႔ရေပမယ့္ ဆလံုအမ်ဳိး သမီးတေယာက္သာ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ဖိနပ္တရံကို စီးထားၿပီး က်န္တဲ့သူေတြက ဖိနပ္စီးမထားတာကိုလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။
ေကာက္လို႔ရတဲ့ “ပငို” ေခၚ ဂံုးခ႐ုေတြကုိ ဆလံု တိုင္းရင္းသားေတြက ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္တဲ့အျပင္ တခ်ဳိ႕က ခ႐ုေတြကို အခြံခြာ၊ အသားကုိ အေျခာက္လွမ္းၿပီး ထိုင္းေရလုပ္သားေတြဆီ တကီလိုကုိ ဘတ္ ၂၀၀ နဲ႔ ျပန္ေရာင္းစားၾကပါတယ္။
ဆလံု အမ်ဳိးသားေတြကေတာ့ ေရငုပ္ ကြ်မ္းက်င္တာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ အဓိကလုပ္ငန္းကေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ေတြကို ငုပ္ၿပီး ဖမ္းရတဲ့ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္ၾကတယ္လို႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ ထုိင္းအမ်ဳိးသမီး န၀ါနစ္က ေျပာပါတယ္။
န၀ါနစ္ဟာ အဲဒီကြ်န္းေပၚမွာပဲ မိသားစုတခုက ေမြးလာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆလုံ တိုင္းရင္းသားေတြ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ဆလံုေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးစြာ ေနထိုင္ခဲ့သလို ဆလံုေတြကုိ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆလံုေတြကို ထိုင္းအေျခခံစကားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း သင္ျပမိတ္ဆက္ေပးသူ ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ဆူနာမီျဖစ္ၿပီးေနာက္ ထိုင္းအစိုးရနဲ႔ NGO ေတြက ဆလံုရြာကို သတိျပဳမိသြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးျဖစ္တဲ့ နဝါနစ္ဟာလည္း ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဆလံုေတြနဲ႔ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြအၾကား လိုအပ္ရင္ ၾကားဝင္ကူညီေပးရသူ ျဖစ္လာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
နဝါနစ္က ဒီကြ်န္းကို ျမန္မာေတြ တခါမွ လာတာ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ ျမန္မာဆိုလို႔ အခုမွပဲ ေတြ႔ဖူးတယ္၊ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ရယ္ေမာၿပီး ေျပာျပေနပါတယ္။
“ဆလံုတိုင္းရင္းသားရဲ႕ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကေတာ့ ပင္လယ္ထဲမွာ ေရငုပ္ၿပီး ေမွ်ာ့ဖမ္းတဲ့ အလုပ္ပဲ။ ျမန္မာ၊ ထုိင္း ေရပိုင္နက္ အျပင္ အိႏိၵယ ေရပုိင္နက္အထိ သြားငုပ္ၾကတယ္” လို႔ န၀ါနစ္က ဆိုပါတယ္။
အဲဒီလို ေရအရမ္းနက္တဲ့ ပင္လယ္ေအာက္ထဲမွာ ေမွ်ာ့ဖမ္းရင္ ေရဖိအားေၾကာင့္ ျပန္တက္လာတဲ့အခါ အသက္ ေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ နဝါနစ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ေရလုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္ ထိုင္းသူေဌးေတြဟာ ဆလုံတုိင္းရင္းသားေတြကုိ ပင္လယ္ထဲမွာ ေရလုပ္သား အျဖစ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခိုင္းတဲ့အျပင္ တခါတရံမွာ တျခားႏိုင္ငံ ေရပိုင္နက္ေတြထဲမွာ ငါးခိုးဖမ္းတဲ့ ေလွေတြနဲ႔ လိုက္ခိုင္းတာမ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အဲဒီ ကြ်န္းကေလးမွာ အိမ္ေျခ ၅၀ ရွိၿပီး ဆလံု အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး ၂၈၉ ေယာက္၊ ကေလး ၁၁၉ ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ မူလတန္းကေန အလယ္တန္းအထိ ထိုင္းဘာသာနဲ႔ သင္တဲ့ေက်ာင္းကို တက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ ဆလံု အမ်ဳိးသမီး မမိုးမိုးေအး (ေခၚ) ဆလံုမ က ျမန္မာစကားသံဝဲဝဲနဲ႔ “အမ်ဳိးသားေတြက ပင္လယ္ထဲကုိ သြားတဲ့အခါ အမ်ဳိးသမီးေတြက ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတယ္” လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ဒီကြ်န္းမွာရွိတဲ့ ဆလံုလူႀကီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိခင္ ဆလံုဘာသာစကားနဲ႔ ျမန္မာစကား နည္းနည္းေျပာႏိုင္ၾကၿပီး ငယ္ရြယ္သူအမ်ားစုကေတာ့ ထိုင္းလို ေျပာၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
မမိုးမိုးေအးဟာ တနသၤာရီတိုင္း၊ ကြ်န္းစုၿမိဳ႕နယ္၊ ကံေမာ္ႀကီး ေက်းရြာမွာ ငယ္စဥ္က ျမန္မာေက်ာင္းစာကုိ ေလးတန္းအထိ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အတန္းေဖာ္ေတြက “ဆလံုမ” လို႔ ေခၚရာကေန အမည္တြင္သြားတာလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။
“ျမန္မာေတြက က်မကုိ ေက်ာင္းမွာ ဆလံုမ၊ ဆလံုမ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာေတြက ဆလံုေတြကို လူ႐ိုင္းေတြလို႔ေတာင္ ေခၚၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တေယာက္ေယာက္က ေရမခ်ဳိးလာလို႔ရွိရင္ ဒီေကာင္က ေရလည္း မခ်ဳိးဘူး၊ ညစ္ပတ္လိုက္တာ ဆလံုမ က်ေနတာပဲလို႔ ေျပာတယ္” လို႔ မမိုးမိုးေအးက ဆိုပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ထက္စာရင္ ဒီမွာ ပိုလုပ္စားလို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ မမိုးမိုေအးက ေျပာပါတယ္။
ဆလံုရြာ ဆိုေပမယ့္ ၆ ဧက ေက်ာ္ရွိတဲ့ ေျမကြက္ထဲမွာ သြပ္ သို႔မဟုတ္ အုပ္ႂကြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ကာထားတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ ခပ္ေသးေသးေလးေတြ ပူးကပ္ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
ဟိုးအရင္ သူတို႔႐ိုးရာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးေတြကေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဆူနာမီေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးသြားခဲ့ေၾကာင္း၊ အခုအိမ္ေတြကို ဆူနာမီ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္း NGO နဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြက အခမဲ့လာေဆာက္ ေပးသြားတာျဖစ္ေၾကာင္း ဆလုံတုိင္းရင္းသားေတြက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြက အမ်ားသံုးအိမ္သာ ၄ ခုကိုလည္း တည္ေဆာက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းစီးပြားေရးသမားေတြက ေျမေနရာေတြ ဝယ္ယူလိုက္တာေၾကာင့္ ဆလံုမ်ားဟာ ဒီ ၆ ဧက အက်ယ္အဝန္းအတြင္းမွာပဲ အေျခခ် ေနထိုင္ၾကရေတာ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
အဲဒီရြာေလးထဲက တခုတည္းေသာ ေစ်းဆိုင္ေလးမွာ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ သၾကားလံုး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စတာေတြ ေရာင္းပါတယ္။
ဆလံု တိုင္းရင္းသားေတြဟာ သာမန္လူေတြနဲ႔ မတူပဲ ငတ္မြတ္မႈဒဏ္ကိုလည္း ခံႏိုင္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ထိုင္းအမ်ဳိးသမီး န၀ါနစ္ကေတာ့ “လူရဲ႕အသက္ဆိုတာ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ဖ်ားတာနာတာ ေဆးကုရမယ္။ သူတုိ႔က ဘာနဲ႔သြားၿပီးေတာ့ ေဆးသြားကုမလဲ။ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ ခ႐ုေတြကို ေကာက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ခ်က္စားၾကတယ္။ သူတို႔မွာ ေငြေတြ ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ မရွိၾကဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။
No comments:
Post a Comment