သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၄၂)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံနဲ႔ မယ္ေကာ့မုိင္ ေဒသ ခရီးစဥ္

ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး သမုိင္းမွာ မကဲြဘူးတဲ့ နုိင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမရွိသေလာက္ရွားတယ္ဆုိတဲ့စကားနဲ႔အညီက်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ဟာ လည္း နယ္စပ္ေဒသ ႏိုင္ငံေရးအရွိန္ အေကာင္းဆုံးကာလ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာ ၀န္းက်င္ မွာ စတင္ကဲြၿပဲ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကဲြၿပဲခ်ိန္က စၿပီး ဗဟုိ ၂ ခု ျပန္လည္ေပါင္းစည္းေရး အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီးစခန္း ၂၀၁ တပ္ရင္း ဘက္မလုိက္အဖြဲ႕ အပါအ၀င္ အဖြဲ႕အစည္း တခ်ဳိ႕၊ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ဳိ႕က ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ ေပးခဲ့ၾကေပမယ့္ အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔လား မသိပါဘူး၊ ဗဟုိ ၂ ဘက္စလုံးက ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းက ေပါင္းစည္း ခ်င္တဲ့ လ ကၡဏာ မျပခဲ့ပါဘူး။

“အခ်ိန္က စကားေျပာလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့စကားကုိ ဒီေနရာမွာ သုံးသင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါ တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္ မလုိက္အဖြဲ႕က ၾကား၀င္ ေစ့စပ္ေပးတုန္းက သိပ္ စိတ္၀င္စားမႈမျပတဲ့ ၂ ဘက္ ဗဟုိ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ၁၉၉၆ မွာ DAB တပ္ေပါင္းစု က ၾကား၀င္ေစ့စပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းေရး အ ဆုိကုိ လက္ခံ လုိက္ပါတယ္။

ၾကား၀င္ ညိႇနႈိင္းေပးတဲ့ DAB အဖြဲ႕၀င္ေတြထဲမွာ KNU က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တာမလာေဘာ (လက္ရွိ KNU ဥကၠ႒) က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ ၿပီးအ မ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ တပ္ေပါင္းစု (NDF) နဲ႔ အမ်ဳိးသားညြန္႔ေပါင္း အစိုးရ (NCGUB) က ကုိယ္စားလွယ္ေတြပါ၀င္တယ္လုိ႔သိရပါ တယ္။လေပါင္း မ်ားစြာ၊ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ညိႇႏႈိင္းမႈအရ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းဖုိ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရခဲ့ၿပီး ၁၉၉၆ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ ေန႔မွာ ေပါင္းစည္း ေရး ညီလာခံ က်င္းပမယ္ဆုိတဲ့ ဖိတ္စာ က်ေနာ္တုိ႔ မင္းသမီး စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာစတင္ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ABSDF ဟာတေပါင္း တစည္း တည္း ၃ ႏွစ္ပဲ ေနရၿပီး အကဲြအၿပဲ ကာလနဲ႔ ၅ ႏွစ္ၾကာေနၿပီးမွ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္ က်ဆုံးၿပီး ကာစ၊ ကိုႏိုင္ေအာင္တုိ႔ ဗဟုိနဲ႔ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိ ၂ ခု စလုံးလည္း တပ္တည္ ေနရာ အ တည္တက် မထုိင္ႏိုင္ဘဲ ေရႊ႕ေျပာင္းေနရတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဒီလုိ ျပန္ေပါင္းႏိုင္ေအာင္ ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ ေပးသူ ေတြ အထဲ မွာ KNU နဲ႔ DAB ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဓိက ေနရာက ပါေနတဲ့အတြက္ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံ က်င္းပမယ့္ ေနရာကုိ KNU ဥကၠ႒ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ျမ ယာယီရံုး ထုိင္ေနတဲ့ တပ္မဟာ ၆ ခြင္ထဲက ထီးကပလယ္ သုိ႔မဟုတ္ ပိေတာက္ၿမိဳင္စခန္းကို ေရြးခ်ယ္ လုိက္တယ္လုိ႔ ထင္ပါ တယ္။

ျမန္မာျပည္ ေျမပုံကို ၾကည့္လုိက္မယ္ဆုိရင္ ျမ၀တီနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူ အၾကား ထုိင္းနယ္ေျမထဲ အခၽြန္ေလး ထြက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ထီးကပ လယ္ သုိ႔မဟုတ္ ပိေတာက္ၿမိဳင္စခန္း အေျခစိုက္တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။

တပ္ရင္း အသီးသီးက ကုိယ္စားလွယ္ေတြဟာ ၁၉၉၆ စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္၊ ၄ ရက္ေန႔ေတြမွာ ထီးကပလယ္္ စခန္းဆီ ေရာက္လာၾက ၿပီး စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ကေန ၁၅ ရက္ေန႔ အထိ ၁၆ ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့တယ္လုိ႔ မွတ္တန္းေတြမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ ေပါင္းစည္းေရးညီ လာခံအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အမွတ္ ၁ တပ္ရင္း မင္းသမီး စခန္းကိုယ္စားလွယ္ေတြအ ျဖစ္ပါ သြားသူေတြ ကေတာ့ ေဒါက္တာ ႏိုင္ေအာင္တို႔ ဗဟုိဘက္မွာ ဥကၠ႒ ကုိနုိင္ေအာင္၊ ဒုဥကၠ႒ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ အေထြ ေထြအတြင္း ေရးမႉး ကိုမ်ဳိး ၀င္း၊ အတြင္းေရးမႉး ၂ ကုိေဌးေအာင္၊ ျပန္ၾကားေရး ဌာန ကိုခင္ေမာင္၀င္း၊ စစ္ေရးဌာန ကိုေက်ာ္ထင္၊ ေတာင္ပုိင္း စစ္ေဒသ ေကာ္မတီက ကုိ ေသာင္းထြန္း၊ကိုမင္းေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္၊ တပ္ရင္းမႉး ခ်စ္ကုိကိုတုိ႔ ပါ၀င္ပါတယ္။

မင္းသမီး၊ ထီးခီး၊ ဖုနန္းလြန္၊ ကန္ခ်နပူရီ၊ ဘန္ေကာက္၊ မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ မယ္ေကာ့မုိင္ေဒသဆီ ကားအဆင့္ဆင့္စီးၿပီး က်ေနာ္တုိ႔အုပ္ စုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဘက္က တပ္ဖြဲ႕၀င္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ DAB၊ NDF၊ NCG၊ NLD-LA၊ DPNSစတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ အေတာ္မ်ားမ်ား မယ္ေကာ့မုိင္မွာ ရံုးခန္းေတြ ဖြင့္ထားၿပီး တပ္မဟာ ၆ ခြင္က တဆင့္ ျပည္တြင္း လႈပ္ရွားမႈေတြကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။

မယ္ေကာ့မုိင္ကေန ထီးကပလယ္ကုိ ၃၊ ၄ နာရီေလာက္ပဲ ကားေမာင္းရၿပီး ကားလမ္းေဘး သစ္စက္ႀကီးတခုဆီ မေရာက္ခင္ ကၽြန္းေတာ ႀကီး ထဲ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၀င္သြားေတာ့ ညီလာခံက်င္းပမယ့္ ခန္းမေဆာင္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တည္းရမယ့္ ဘားတုိက္တ လုံး ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အေဆာက္အဦေတြက မာနယ္ပေလာ ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။

ေတာ္လွန္ေရး ေခတ္ဦးပုိင္းကာလ အေဆာက္အဦ ေတြလုိ အင္ဖက္မုိး ၀ါးတဲေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အေဆာင္ကေန ေတာင္ ကုန္း ေလးေပၚ တက္သြားေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမရဲ႕ ေနအိမ္ကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေရွ႕ပုိင္းမွာ က်ေနာ္တင္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ မာနယ္ပေလာက အိမ္ျဖဴေတာ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္ပါဘူး။ ကရင္ရြာေတြမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ၀ါး တဲတ လုံးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ေဘးမွာေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးရံုး၊ လုံၿခံဳေရး ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကုိသာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ဥကၠ႒ရဲ႕ သီးျခားရံုး ခန္း ျဖစ္ၿပီး ဗဟုိလုံၿခံဳေရး တပ္နဲ႔ တပ္မဟာ ၆ တပ္ေတြကေတာ့ အေရွ႕ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ ကေတာ့ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ကားလမ္းေဘးက သစ္စက္ရွိရာ၊ ပရိေဘာဂ ထုတ္လုပ္ေရး အလုပ္ရံုေတြရွိရာ ရြာ ငယ္ေလးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလာက္ပဲ ေရာက္ဖူးၿပီး တျခား ေနရာေတြဆီ သြားေလ့လာဖုိ႔ အခ်ိန္မရလုိက္ပါ။

၁၆ ရက္အၾကာ ထီးကပလယ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ အဲဒီညီလာခံ ကာလအတြင္း မုိးကအဆက္မျပတ္ ရြာေနတဲ့ အတြက္ သြားေလရာမွာဗြက္ ထေန ၿပီး ဒီေဒသကဗြက္ဟာ တျခားစခန္းေတြက ဗြက္ထက္ ပုိ လမ္းေလွ်ာက္ရ ခက္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကုိျဖတ္ၿပီးလာတဲ့ ကိုယ္စား လွယ္ေတြ ဆုိေတာ့ စစ္ ဖိနပ္လည္းမပါ၊ မုိးေရထဲ စီးတဲ့ လည္ရွည္ေရာ္ဘာဖိနပ္လည္းမပါ၊ ၿမိဳ႕ေပၚစီးတဲ့ အလွျပ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ဆုိေတာ့ အေတာ္ ဒုကၡမ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ဘားတုိက္ေဘးက အိမ္သာထဲမွာ ေရေတြျပည့္ေနလုိ႔ အိမ္သာတက္တုိင္း အဲဒီေရ ျပန္စင္တဲ့ ဒုကၡက လည္း အေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ပါတယ္ဆုိမွ ဒါေတြကို ဂရုစုိက္စရာလားလုိ႔ ေမးရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ။ အရင္ မာနယ္ပ ေလာ ေခတ္နဲ႔ ကြာတာကိုသာ အဓိက တင္ျပလုိတာပါ။

စစ္ေရး တိုက္ပဲြအဓိကလား၊ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပဲြ အဓိကလား

အခင္းအက်င္းဘက္ကေန သေဘာတရားဘက္ကုိ လွည့္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျငင္းခုံပဲြ က ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ကအတုိင္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၅ ရက္ၾကာ ျငင္းခုံမႈအတြင္း ဗဟုိေကာ္မတီ ေနရာခဲြေ၀မႈ ျပႆနာအျပင္ စစ္ေရးအဓိကလား၊ ႏိုင္ငံေရး အဓိကလား ဆုိတဲ့ အခ်က္အ တြက္ လည္း အခ်ိန္ အေတာ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီညီလာခံ အေၾကာင္း မွတ္တမ္း ေရးထားသူ တဦးရဲ႕ အေျပာအတုိင္းဆုိရင္ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ဘက္ က “စစ္ေရးတုိက္ပဲြအဓိက” လုိ႔တင္ျပၿပီး ကိုႏိုင္ေအာင္တုိ႔ဘက္ ကေတာ့ “ႏုိင္ငံေရး တုိက္ပဲြကုိ အဓိကထားၿပီး စစ္ေရးတုိက္ပဲြနဲ႔ ပူး တြဲ ေဆာင္ ရြက္ရန္” ဆုိၿပီး တင္ျပခဲ့ တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

ဒီလုိအႀကိတ္အနယ္ ျငင္းခုန္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ကုိမုိးသီးဇြန္တုိ႔ ဗဟုိဘက္က ႏိုင္ငံျခားေရး တာ၀န္ခံ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦးက ၀င္လာၿပီး “ႏိုင္ငံေရး နည္း သက္သက္” ကုိ ဦးစားေပးလုပ္မွသာ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေန႔ဘက္မွာ ဒီလုိျငင္းၾကသလုိ ညဘက္ ဘားတုိက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာလည္း အေၾကာင္းမ်ဳိးစုံကုိ က် ေနာ္တုိ႔ၾကား ျငင္းခုံေလ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ထဲက က်ေနာ္ မွတ္မိေနတဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ၁၀၂ တပ္ရင္းမႉး ကုိျမတ္စိုးေခၚ ပါပါႀကီး (အခု ေနာ္ေ၀) ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပညာတတ္ လူငယ္ ေတြ ကြန္ပ်ဴတာကိုကၽြမ္းလြန္းလုိ႔ ကီးဘုတ္ကုိ ေနာက္ျပန္ရုိက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား တတိ ယႏိုင္ငံေတြ ဆီ ထြက္သြား ၾကတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ တညလုံး အဲဒီလုိ ျငင္းခုံၿပီး အိပ္လုိ႔ေကာင္းတုန္း မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာ အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဘုရားရွိခုိးတတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ တဦးေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ တာေတြကိုလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီ ကိုယ္စားလွယ္ ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ထက္ အသက္နည္းနည္း ပုိႀကီးတဲ့အျပင္ ဘုရာရွိခုိး ေနတာဆုိေတာ့ အသံမထြက္ဘဲ ရွိခုိးပါလုိ႔ သြားတားလုိ႔ကလည္း မသင့္ပါဘူး။

ညီလာခံ ေနာက္ဆုံးေန႔ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ထဲမွာေတာ့ “စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ႏွင့္ နဝတ စစ္အုပ္စုကို စစ္ေရးတိုက္ပဲြ အဓိကထား၍ ႏိုင္ငံေရး တိုက္ ပဲြမ်ားႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီ ေပါင္းစပ္ တိုက္ပဲြဝင္သြားၾကရန္ ဤ ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံ ႀကီးမွ သံဓိဌာန္ျပဳခဲ့သည္” လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါ တယ္၊၊

ဒါ့အျပင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ဘက္ေပါင္းစံု အက်ယ္အျပန္႔ စစ္မ်က္ႏွာျဖန္႔ တိုက္ပဲြဆင္သြားႏိုင္ေရး အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု မ်ား၊ တိုင္ရင္းသား အင္အားစုမ်ားကို အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး အင္အားစုႀကီးအျဖစ္ စုစည္း တိုက္ပဲြဝင္သြားဖို႔ တပ္ေပါင္စုမူကိုလည္း ခ်မွတ္ ခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးနည္းအရ ေျဖရွင္းဖုိ႔ အခြင့္အလမ္း ရိွရင္ ေျဖရွင္းသြားႏိုင္ေရး အတြက္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္ခ်မ္းေရး ဆိုင္ရာ သေဘာထား တရပ္ကိုလည္း ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ အဲဒီ ေၾကျငာခ်က္မွာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ညီလာခံ ေနာက္ဆုံးေန႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ပဲြကေန တက္လာတဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ အသစ္ထဲမွာေတာ့ ကုိႏိုင္ေအာင္က ဥကၠ႒၊ ကိုမုိးသီး ဇြန္က ဒု ဥကၠ႒၊ ကုိေအာင္သူၿငိမ္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး၊ ကုိစုိင္းျမင့္သူက အတြင္းေရးမႉး ၁၊ ကုိမ်ဳိး၀င္းက အတြင္းေရးမႉး ၂ ျဖစ္ လာ ပါတယ္။ ဗဟုိ အလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မီတီ၀င္ ၇ ဦးကေတာ့ ကုိေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကုိ၀င္းမင္း၊ ကုိခင္ေမာင္၀င္း၊ ကိုေအာင္ႏိုင္ဦး၊ ကုိ၀င္း ႏိုင္ဦး။ ကုိေအာင္ ႏိုင္နဲ႔ကုိေအာင္ခုိင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ၁၇ ဦးကေတာ့ ကုိေက်ာ္ကိုကိုဝင္း၊ ကုိလြမ္းဏီ၊ ကုိေဇာ္မင္း၊ ကုိေမာင္ေမာင္တိတ္၊ ကုိေက်ာ္မုိ၊ကုိေဇာ္ဝင္းလြင္၊ ကုိ၀င္း ခ်ဳိ၊ ကုိေက်ာ္ထင္၊ ကုိဆလိုင္းေယာေအာင္၊ ကုိေမာင္ဒီ၊ ကုိရဲလင္းထြန္း၊ ကုိလွေဌး၊ ကုိဆန္နီ၊ ကုိမင္းေအာင္၊ကုိေအာင္ထူး၊ကုိခင္ေက်ာ္နဲ႔ ကုိသက္ ႏိုင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြၿပီးတဲ့အထိ အရန္ခုံမွာ ထုိင္ေနရသူလုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ခံခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း အရန္ဗ ဟုိ ေကာ္မတီ ကေန ေရွ႕ကုိ မတက္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ အရန္ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ တျခား ၂ ဦးကေတာ့ ကိုဘေစာထြန္းနဲ႔ ကုိသူရိန္တုိ႔ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီညီလာခံဆီ တပ္ရင္း အသီးသီးက ကိုယ္စားလွယ္ ၆၀ တက္ေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ညီလာခံ ထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ညီလာခံ ပိတ္ပဲြညမွာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဂီတပဲြေတြဆင္ႏႊဲၿပီး “ဆုံးရံႈးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္ေရးအတြက္ ေတာ္လွန္ေန၊ ေက်ာင္းေတာ္ေျမနဲ႔ တမ္း တ ခ်စ္သူ ခ်န္ကာေလ၊ တုိင္တည္ပါတယ္ အသက္ေသြး စေတးခဲ့ ရဲေဘာ္ သူငယ္ခ်င္း ေရ …” ဆုိတဲ့သီခ်င္းကုိ ၀ုိင္းဖြဲ႕ သီဆုိၾကပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ “ေသြးမုန္တုိင္း” “အေရးႀကီးၿပီ” “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” “ဂ်က္ဆင္ထိပ္က လ ရိပ္ျပာ” “အေမ့အိမ္” အပါ၀င္ တကၠသိုလ္ အလြမ္း၊ အိမ္အလြမ္း သီခ်င္းေတြဆိုၾကတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။

ဂစ္တာ အတီးေကာင္းတဲ့ ကိုဘေစာထြန္း၊ ကို၀င္းခ်ဳိတုိ႔က ဒီပဲြကို ဦးေဆာင္တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာ သီခ်င္းေတြ ဆုိေနရင္းကေန “Take me Home, Country Road” သီခ်င္းဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီ ညီလာခံကုိ သတင္း လာယူၾကတဲ့ Bangkok Postသတင္းစာကရတ္ဘခ်ဳိနဲ႔ ထုိင္းသတင္း ေထာက္ ေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဂီတ၀ုိင္းမွာ ၀င္ေရာက္ အားေပးၾကပါတယ္။

အိမ္မျပန္နုိင္ေသးတဲ့ ေတာထဲက ေတာ္လွန္ေရး ေက်ာင္းသားေတြအေၾကာင္း “Take me Home, Country Road” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစည္းနဲ႔ အထူး ေဆာင္းပါးရွည္ တပုဒ္ Bangkok Post မွာ ရတ္ဘခ်ဳိ ေရးသားခဲ့တာကို က်ေနာ္ အမွတ္ရေနပါေသးတယ္။

ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းနဲ႔ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား

ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမ အိမ္ေဘးနားက လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းက်င္းပတဲ့ ဗဟုိ ေကာ္မ တီ အစည္းအေ၀း ေတြကိုေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္း ၀န္းက်င္မွာသာ လုပ္ခြင့္ ရခဲ့တာကို က်ေနာ္မွတ္မိေနပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ေပါင္းစည္း ေရး မတုိင္မီ ေရာင္နီဦး စခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ ကုိႏိုင္ေအာင္တုိ႔ဘက္က စတုတၳအႀကိမ္ ညီလာခံလုပ္တဲ့ ေနရာဟာလည္းဒုကၡ သည္ စခန္း၀န္း က်င္မွာပါပဲ။ အဲဒီညီလာခံ သက္တမ္းအတြင္း က်င္းပတဲ့ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းအေ၀း တခုကေတာ့ ကရင္နီနယ္ေျမ ထတေမာလဲ စခန္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအစည္းေ၀းကို သြားဖုိ႔အတြက္ ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ႕ အလွပဆုံး စာရင္း၀င္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး မယ္ေဟာင္ေဆာင္ကုိ ပထမဆုံး အႀကိမ္ က် ေနာ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ဘိန္းဘုရင္ ခြန္ဆာ အင္အားေကာင္းဆဲ အခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ၿမိဳ႕အထိ သူ႔ရဲ႕ၾသဇာ က လႊမ္းမုိးခဲ့တယ္လုိ႔ သိ ရပါ တယ္။

အဲဒီကာလ ABSDF ရံုးစုိက္တဲ့ ေနရာက မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ေလယဥ္ကြင္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလး ေပၚက ၿခံ၀န္းၾကယ္ႀကီး ထဲ က လုံးခ်င္းအိမ္ ခပ္ေသးေသးေလး။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ဒီအခန္းေသးေသးနဲ႔ မလုံေလာက္တဲ့အတြက္ အဲဒီအိမ္ေဘးမွာ ယာယီတဲထုိး၊စားဖုိေဆာင္နဲ႔တည္းခုိ ေဆာင္ အျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ျပင္ဆင္ေပါ့။ ၿခံ၀န္းက အေတာ္ က်ယ္တဲ့ အတြက္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေနခြင့္ရထားတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္ေနပါ တယ္။ မယ္ ေဟာင္ေဆာင္ ေစ်းထဲ ၀င္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိင္းေစ်းထဲ ေရာက္ေနတယ္လုိ႔ မထင္ရဘဲ ရွမ္းျပည္က ေစ်းတခုခုကို ေရာက္ေန တယ္လုိ႔ ထင္ရပါတယ္။

တုိ႔ဟူးေႏြး အပါအ၀င္ ရွမ္းစားစရာေတြ၊ ပေလာင္လဖက္ေတြ၊ ရွမ္းျပည္က ၀တ္စုံေတြ စသျဖင့္ အေတာ္ကို စုံစုံ လင္လင္ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ေစ်းကေန ဘုရားေတာင္ေပၚ တက္လုိက္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သပၸာယ္လွတဲ့ ေစတီ ပုထုိးေတြကို ေတြ႕ရၿပီး အဲဒီကေန မယ္ေဟာင္ ေဆာင္ တၿမိဳ႕ လုံးကို လွမ္းျမင္ရတဲ့ ရႈခင္းက အေတာ္ လွပပါတယ္။

အဲဒီလုိ လွပတဲ့ၿမိဳ႕ကေန အစည္းအေ၀း က်င္းပမယ့္ ေနရာဆီအသြား လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရတဲ့ အဓိက ရြာႀကီးတခုကနန္းဆြယ္ရြာျဖစ္ပါ တယ္။ အဲဒီေခတ္က ေျမနီလမ္းၾကမ္း အဆင့္သာ ရွိေသးေပမယ့္ အခုေတာ့ အေကာင္းစား ကတၱရာလမ္းႀကီး ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။အဲဒီရြာက အထြက္ေခ်ာင္း ေလးကိုေက်ာ္၊ ထုိင္းနယ္ျခားေစာင့္ ဂိတ္နဲ႔ ပေဒါင္ လည္ပင္းရွည္ ရြာေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေတာထဲ တနာရီနီးပါး ဆက္၀င္ လာတဲ့ အခါမွာ ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ABSDF ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ ရံုးစုိက္ရာ ထတေမာ္လဲ ဆုိတဲ့ စခန္းကုိ ဒုကၡသည္ စခန္းအလြန္ ရပ္ကြက္တခုမွာ ေတြ႕ရပါ တယ္။

ABSDF အမွတ္ ၄ တပ္ရင္းကေတာ့ အဲဒီအေရွ႕ ျမန္မာနယ္ေျမထဲမွာ အေျခစိုက္ထားတယ္လုိ႔ သိရေပမယ့္ က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ေပါင္းစည္းေရး ညီလာခံသက္တမ္း ပထမ အႀကိမ္ ဗဟုိေကာ္မတီ အစည္းေ၀း က်င္းပတဲ့ေနရာကေတာ့ မယ္စရီးယန္း ၿမိဳ႕ကေန ေတာထဲ၀င္ ရတဲ့ မယ္ရယ္ ဒုကၡသည္စခန္း ၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္ စခန္း၀န္းက်င္ ဆုိေပမယ့္ ထတေမာလဲလုိ ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ ဆက္ေန တာ မ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ေရာင္နီဦးစခန္းလုိ ဒုကၡသည္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း သီးျခားေနရာေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ေခ်ာင္းႀကီးတခုကို ႀကိဳးတံတားနဲ႔ ျဖတ္သြားရၿပီး အဲဒီမွာ ဗဟုိရံုး စိုက္ထားပါတယ္။ ကိုမုိးသီးဇြန္၊ ကုိေအာင္သူ ၿငိမ္း၊ ကုိလြဏ္းနီ အပါအ၀င္ ေတာင္ပုိင္းကေန ေရာက္လာၾကတဲ့ ဗဟုိေကာ္မီတီ၀င္ အစုံအလင္ကို ေတြ႕ရၿပီး လူအေတာ္စုံတဲ့ အစည္းေ၀းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါးရံု ပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ တဲအိမ္ေတြမွာ အေ၀းကလာတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္ေတြ တည္းခုိၾက ရပါတယ္။

က်ေနာ္တည္းတဲ့အိမ္က မင္းသမီးခစန္းကေန ဗဟုိရံုး အဖြဲ႔မႉးျဖစ္လာသူ ကိုျမင့္ေအာင္ (အခုနယူးဇီလန္) ရဲ႕ တဲအိမ္ျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္ ဆုိင္ ခ်င္ေတာ့ သူတဲေဘးကအိမ္က DVB သတင္းေထာက္ ကိုေမာင္တူး (အခုထိ DVB မွာတာ ၀န္ထမ္းေနဆဲ) ရဲ႕ တဲအိမ္ျဖစ္ပါတယ္။

မယ္ရယ္စခန္း အစည္းေ၀းအတြင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေတြထဲမွာ စစ္ေရးကိုဦးစားေပးၿပီး တုိက္ပဲြ ြသတင္းေတြကို ေဒါင္း အုိးေ၀မွာ ဆက္တုိက္ေဖာ္ျပေနလုိ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ အလွဴေငြေတြ ျဖတ္ပစ္မယ္ဆုိၿပီး အေမရိကန္ အေျခစုိက္ အလွဴရွင္ အဖြဲ႕ႀကီးတခုက သတိ ေပးတဲ့ ကိစၥု ကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။ ေနာက္တခါ အစည္းအေ၀း က်င္းပတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၈ ေလးလုံး ၉ ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔နဲ႔တုိက္ဆုိင္ေန တဲ့ အတြက္ ၈ ေလးလုံး အခမ္းအနားကိုပါ အစည္းအေ၀း ခန္းမထဲမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ မယ္ရယ္ ေက်ာင္းသား စခန္းကေန တနာရီေလာက္ ေတာဆက္တုိး သြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မယ္ရယ္ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီး (အခု မယ္လဥ) ကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီကာလ ဒုကၡသည္စခန္း အေျခအေနေတြကို ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေျမာက္ပုိင္း မယ္ေဟာင္ေဆာင္ ခရိုင္ ကရင္နီ ေဒသမွာ စခန္း ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကရင္နီ ဒုကၡသည္စခန္း ၄ ခုရွိပါတယ္။ မယ္စရီးယန္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ မယ္ရယ္ (ေနာက္ပုိင္း မယ္လဥ) နဲ႔ ဇလား (ေနာက္ ပုိင္း မယ္လမေမာင္) လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကရင္ဒုကၡသည္ စခန္း ၂ ခုရွိပါတယ္။

မဲေဆာက္ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မယ္လနဲ႔ အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္ စခန္း ၂ ခုရွိၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ႏိုပုိး ဒုကၡသည္ စခန္း ထပ္ေပၚ လာပါတယ္။ က် ေနာ္ အေနမ်ားတဲ့ မင္းသမိး ေဒသမွာေတာ့ ၁၉၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ ထုိးစစ္အၿပီး ကန္ခ်နပူရီ ခရိုင္ စန္ခရပူရီ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ဘန္းတုံယန္း စခန္း နဲ႔ ရတ္ခ်ပူရီခရိုင္ ေစြဖီးၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ထန္ဟင္း ဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။

TBBC လို႔ေခၚတဲ့ ထုိင္း – ျမန္မာနယ္စပ္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႕က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ စာရင္းေတြအရ ဆုိရင္ ဒီစခန္းေတြထဲကမူလမယ္လ စခန္း ဟာ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ မတုိင္ခင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ မေရာက္ခင္ ၁၉၈၄ ကတည္းက စတင္ ေပၚေပါက္လာတာလုိ႔ သိရပါ တယ္။ ၁၉၉၄ ေႏွာင္းပုိင္း မာနယ္ပေလာ စခန္းက်ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ စခန္းေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။

အခုေနာက္ဆုံး စာရင္းေတြအရ ဆုိရင္ တရား၀င္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စခန္း ၉ ခုရွိေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡသည္ ဦးေရ ၁ သိန္း ၄ ေသာင္းေလာက္ ခုိလႈံ ေနၾကတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။