“ခ်စ္သူမ်ားေန႔ နီးလာၿပီးဆုိရင္ သာမန္အခ်ိန္မွာ ေရာင္းတဲ့ (၁) ဘတ္တန္ ႏွင္းဆီတပြင့္ဟာ (၁၅) ဘတ္ကေန (၂၀) အထိ ေစ်းျမင့္တက္လာေပမယ့္ ႏွင္းဆီၿခံက က်မတုိ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္အားခကေတာ့ တေန႔ဘတ္ (၈၀) ထက္ ပိုမရဘူး၊ က်မ အလုပ္လုပ္လာတာ (၅) ႏွစ္ရွိၿပီ” ဟု ဆုိလာသူမွာ ပဲခူးတုိင္းအတြင္းရွိ ေက်းရြာတရြာမွ အလုပ္သမတဦး ျဖစ္ပါတယ္။သူမဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံ တာ့ခ္ခ႐ုိင္အတြင္းက ႏွင္းဆီၿမိဳ႕နယ္လုိ႔ အမ်ားသိထားတဲ့ ဖုိ႔ဖၿမဳိ႕နယ္အတြင္း ဧကေထာင္ခ်ီတဲ့ ႏွင္းဆီၿခံေတြမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမား (၂) ေသာင္းေလာက္ထဲက တဦးအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
“ဖုိ႔ဖၿမဳိ႕နယ္မွာ က်မတုိ႔ တၿခံတည္းမွာပဲ တေန႔ အပြင့္ေရ (၁) သိန္းေက်ာ္ထြက္တယ္။ က်မတုိ႔ လုပ္ေနတဲ့ၿခံမ်ဳိး ဒီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ဧက ေထာင္ခ်ီၿပီးရွိတယ္။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ နီးလာၿပီဆိုရင္ ခါေတာ္မီၿပီး သူေဌးကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ လုပ္ငန္းတုိးခ်ဲ႕ႏုိင္၊ ကားအသစ္ ၀ယ္စီးႏုိင္တယ္ေလ။ က်မတုိ႔ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဘ၀ကေတာ့ လက္ရွိဘ၀ထက္ သာတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး လုံး၀မရွိခဲ့ဘူး” လုိ႔ သူမက ေျပာျပပါတယ္။
ဒီနယ္တ၀ုိက္က ၿခံတုိင္းမွာ ေယာက်္ား ဘတ္ (၈၀)၊ မိန္းမ ဘတ္ (၇၀) ႏႈန္းပဲရၾကေပမယ့္လည္း ေသာင္းခ်ီတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထက္စာရင္ လုပ္ငန္းခြင္ ပုံမွန္ရွိတဲ့အတြက္ ဒီေနရာမွာပဲ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပဲခူးတိုင္းမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အလုပ္သမတဦးက “အခု က်မရတဲ့ တေန႔ဘတ္ (၇၀) ဟာ ျမန္မာေငြနဲ႔တြက္ရင္ က်ပ္ (၂) ေထာင္ပဲရိွပါတယ္။ ေအာက္မွာလည္း ေန႔စားလိုက္ရင္ တေန႔က်ပ္ (၂) ေထာင္ေတာ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္က ေန႔တိုင္းမရိွဘူး။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း ရတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွမကာမိဘူး။ ဒီမွာက ရတာနည္းေပမယ့္ ပံုမွန္အလုပ္ရိွေတာ့ က်မတို႔လင္မယား (၂) ေယာက္လုပ္တာ ကေလး (၄) ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားႏိုင္တဲ့ စရိတ္ရတယ္။ က်မတို႔လင္မယားက အခ်ိန္ပိုပါဆင္းေတာ့ တေယာက္ကို တေန႔ (၉၅) ဘတ္ေလာက္ရပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔ေတာ့ ခဲြေနရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ဆီမွာသာ ဒီလိုအလုပ္ရိွရင္ အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ႔ ဘယ္သူလာမွာလဲ” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။
ႏွင္းဆီၿခံအလုပ္သမားေတြဟာ နံနက္ (၇) နာရီကေန ညေန (၅) နာရီအထိ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရၿပီး အမ်ဳိးသမီးေတြက ႏွင္းဆီအထြက္ေကာင္းဖုိ႔ ေပါင္းသင္ျမက္ရွင္းတာ၊ ပန္းေတြခူးတာ၊ ထုတ္ပိုးတာေတြ လုပ္ၾကရၿပီး အမ်ဳိးသားေတြက ပန္းခင္း ေဆးျဖန္းတဲ့အလုပ္ကို အဓိကထား လုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တေန႔တာ ထြက္တဲ့ပန္းေတြကို မြန္းလဲြပိုင္း သတ္မွတ္ခ်ိန္အမီ ဘန္ေကာက္တင္ပို႔ဖုိ႔လည္း လုပ္္ၾကရပါတယ္။
ဒီလိုလုပ္ေဆာင္ၾကရာမွာ ႏွင္းဆီၿခံအလုပ္သမား အမ်ားစု ရင္ဆုိင္ၾကရတာကေတာ့ ပိုးသတ္ေဆးျပႆနာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပိုးသတ္ေဆး ျဖန္းတာက ႏွင္းဆီၿခံရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းျဖစ္ၿပီး တကယ္လည္း အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အခန္႔မသင့္ရင္ ေဆးမူးၿပီး အလုပ္မဆင္းႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႏွင္းဆီၿခံလုပ္သားေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေနေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ အေျခအေနအရ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ ႏွင္းဆီၿခံမွာလာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ မႏၲလာသူ မသန္းသန္းက အခုလို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
“လုိအပ္ရင္ က်မတုိ႔လည္း ေဆးျဖန္းရတာေတြရွိတယ္။ ေဆးျဖန္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ပိုးသတ္ေဆးကာကြယ္တဲ့ ၀တ္စုံနဲ႔ လုိအပ္တာေတြကို သူေဌးက မေပးပါဘူး၊ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ ပုဆုိးကိုပဲသုံးၿပီး အဆင္ေျပသလုိ ေဆးျဖန္းရေတာ့ တခ်ဳိ႕ဆို ေဆးမူးၿပီး အလုပ္ဆက္မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲလုိျဖစ္ရင္ ျပစရာ ေဆးခန္းလည္း မရွိ၊ အလုပ္ရွင္ကလည္း တာ၀န္မယူေတာ့ ကိုယ္၀ယ္ထားတဲ့ သၾကားနဲ႔ သံပုရာသီးေဖ်ာ္ၿပီး ေဆးမူးေျပေအာင္ ေသာက္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ မိသားစုမ်ားတဲ့သူေတြက်ေတာ့ သၾကားမရွိ သံပုရာသီး မ၀ယ္ႏုိင္တာနဲ႔ တရက္ အလုပ္နားလုိက္ရတာမ်ဳိးလည္း ရိွတယ္။ ေဆးမူးလုိ႔ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ရင္ သူေဌးက ေန႔တြက္ လုပ္အားခ မေပးဘူး” လုိ႔ု အေသးစိတ္ေျပာျပပါတယ္။
ဒီလို အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ ေန႔စဥ္လုံးေထြးေနရေပမယ့္လည္း ႏွင္းဆီၿခံမွာ လုပ္ကိုင္ေနသူေတြဟာ နည္းမသြားတဲ့အျပင္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္ဆိုတာ အလုပ္သမားေတြထံက သိရပါတယ္။
စိုက္ပ်ိဳးေရးခြင္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမား အေရအတြက္ မ်ားျပားရတာဟာ မဲေဆာက္လုိ ၿမိဳ႕ျပအေနအထားမရိွဘဲ အိမ္လခ၊ မီးဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ေပးဖုိ႔မလိုတဲ့အျပင္ ပုလိပ္ေၾကာက္ရမယ့္ေဘးက သက္သာၿပီး အလုပ္သမားလက္မွတ္ျပဳလုပ္ဖို႔ မလုိဘဲ အလုပ္မရခင္ ကာလအၾကား အလြယ္တကူ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးခြင္မွ ထိုင္းတိုက္နယ္သူႀကီးတဦးက ေျပာပါတယ္။
၎က “ဗမာေတြကို တေန႔ဘတ္ (၇၀-၈၀) နဲ႔ ခိုင္းလို႔ရတယ္။ လုပ္အားခလည္း အျပည့္အ၀ေပးဖို႔ မလိုသလို အလုပ္သမား ခံစားခြင့္ေတြလည္း ေပးဖို႔မလိုဘူး။ ဒီႏႈန္းမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္ထိုင္းမွ မလုပ္ဘူး။ အခုေပးတဲ့ႏႈန္းနဲ႔ ဗမာအလုပ္သမားေတြကို ႀကိဳက္သေလာက္ ေခၚခိုင္းလို႔ရတယ္။ ဒီနယ္မွာကေတာ့ ဗမာေတြမရိွရင္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြအားလံုး ရပ္ဆိုင္းရမွာ ေသခ်ာတယ္” လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
ႏွင္းဆီၿခံမွာ (၁၀) ႏွစ္သက္တမ္းရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ အလုပ္ၾကပ္ ကိုစိန္ရဲ႕အဆုိအရ ႏွင္းဆီၿခံ တည္ေထာင္စဥ္ကာလက သူ႔အလုပ္ရွင္ဟာ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစီးသာရွိၿပီး အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူေန အတူစားခဲ့ရာက ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မဲေဆာက္ ခ်င္းမုိင္နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ေတြ ကားေတြနဲ႔ ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ လုပ္ငန္းခြင္မွာဆိုလည္း လုပ္ငန္းသုံး ေျခာက္ဘီးကားေတြသုံးၿပီး တိုးတက္ႀကီးပြား ခ်မ္းသာလာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သူ႔အလုပ္ရွင္ ႀကီးပြားလာတာကို ကိုစိန္က “ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြထက္ ကံတရား ပိုေကာင္းၾကၿပီး လုပ္ငန္းထူေထာင္စမွာ အစုိးရနဲ႔ပုဂၢလိက ဘဏ္ေတြကေန အတုိးႏႈန္းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေငြေခ်းခြင့္ရွိတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးေတြေၾကာင့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အလားတူ အခြင့္အေရး ရရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားနည္းတူ တုိးတက္လာႏုိင္တယ္” လုိ႔ ထိုင္းအလုပ္ရွင္ကို အားက် ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
စိုက္ပ်ဳိးေရးခြင္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရး လိုက္လံကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ (JACBA) အဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒ ဦးမိုးႀကိဳးကေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမား (၂) ေသာင္းေက်ာ္ဟာ လုပ္အားခနည္းတဲ့ၾကားထဲက ဘာအကာအကြယ္မွမရိွဘဲဲ ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔အတူ အႏၲရာယ္ၾကားမွာ ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာဟာ ျမန္မာစစ္အုပ္စုရဲ႕ တာ၀န္မဲ့မႈကို ထင္ရွားေစတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေထာက္ျပေျပာဆိုပါတယ္။
“ပိုးသတ္ေဆးအႏၲရာယ္က အခန္႔မသင့္ရင္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ ဦးေခါင္း၊ လက္ေတြကို ခ်ဳိ႕ယြင္းပ်က္စီးႏိုင္မွန္း သိရဲ႕သားနဲ႔ တေန႔ဘတ္ (၇၀-၈၀) နဲ႔ လုပ္ေနၾကရတာက ဗိုက္ျပႆနာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ဗိုက္ျပႆနာနဲ႔ ၀မ္းေခါင္းေအာ္သံက တဆင့္ ဒီလိုအေနအထားကို တြန္းပို႔လိုက္တာပဲ” လို႔ ကိုမိုးႀကိဳးက ေျပာပါတယ္။
ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ဖုိ႔ဖၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ အဓိကလုပ္ငန္းျဖစ္တဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းက စားကုန္သီးႏွံစုိက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ပန္းစုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ျမန္မာအလုပ္သမား (၆) ေသာင္းေလာက္ရွိၿပီး (၂) ေသာင္းေလာက္ဟာ ႏွင္းဆီနဲ႔ အျခား ပန္းစိုက္ပ်ဳိးၿခံေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ပန္းေတြထဲမွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကုိ အမ်ားဆုံးတင္ပို႔ေနတဲ့ ႏွင္းဆီအျပင္ ေရႊဒဂၤါးပန္းကိုလည္း ေရေမႊးနဲ႔ ဆပ္ျပာ ထုတ္လုပ္ရာမွာ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ အသုံးျပဳဖုိ႔ ျပည္ပကေန ၀ယ္ယူမႈေတြ ရွိတယ္လုိ႔လည္း ဘန္ေကာက္ကုိ ပန္းတင္ပို႔တဲ့ ပဲြစားတဦးက ေျပာျပပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္ကစၿပီး ႏုိင္ငံျခားကုိ ႏွင္းဆီပန္းတင္ပို႔ဖုိ႔ အေျခအေနေပးလာလုိ႔ ၿခံပိုင္ရွင္ေတြဟာ စံခ်ိန္မီပန္းေတြ စုိက္ပ်ဳိးလာၾကၿပီး ၿခံအသီးသီးက တေန႔ထြက္ရွိတဲ့ ႏွင္းဆီပန္း အပြင့္ေရဟာ (၁၅) သိန္းခန္႔ ပုံမွန္ရွိေၾကာင္း၊ ပန္းေတြကို ဘန္ေကာက္ကုိ ပြဲ႐ုံကတဆင့္ တင္ပို႔သူေတြ ရွိသလုိ မိမိအစီအစဥ္နဲ႔ တင္ပို႔သူေတြလည္း ရွိေၾကာင္း၊ ပုံမွန္ကာလမွာ တပြင့္ (၁) ဘတ္ခန္႔သာ ရွိတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြဟာ အနီေရာင္၊ ပန္းေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ စတဲ့ ပန္းအမ်ဳိးအစားေပၚမူတည္ၿပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ၿခံေပါက္ေစ်း တပြင့္ (၁၅) ဘတ္ကေန (၂၀) အထိ ရွိေၾကာင္း ႏွင္းဆီၿခံပိုင္ရွင္တဦးက ေျပာပါတယ္။
ႏုိင္ငံျခားပို႔မယ့္ပန္းေတြဟာ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္ၿပီး သတ္မွတ္စံႏႈန္းရွိဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ုိင္အတြင္း ေရာင္းေနတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြဟာ စံႏႈန္းမမီလို႔ ပယ္ထားတဲ့ ပန္းေတြျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄) ရက္ေန႔ က်ေရာက္မယ့္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ေရာင္းဖုိ႔အတြက္ စုိက္ခင္းထဲရွိ ႏွင္းဆီအငုံေတြကို တပတ္ေလာက္ ကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး အစြမ္းကုန္ မပြင့္ႏုိင္ေအာင္ ေဖာ့စြပ္နဲ႔ အပြင့္တုိင္းကို စြပ္ေပးရၿပီး ခ်စ္သူမ်ားေန႔ မတုိင္မီ (၃) ရက္ခန္႔ အလုိက်မွ ေဖာ့စြပ္ထားတဲ့ ပန္းေတြကို အပြင့္ႀကီးေအာင္ အပြင့္ႀကီးေဆးေတြ ပက္ျဖန္းေပးရပါတယ္။
ေဖာ့စြပ္ထားတဲ့ ပန္းေတြရဲ႕ ၿခံထြက္ေစ်းက တပြင့္ (၁၅) ဘတ္ကေန (၂၀) အထိ ျဖစ္ၿပီး ထုိင္းႏိုင္ငံအတြင္း ပန္းအလွျပင္ဆိုင္ေတြမွာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းႏႈန္းက တပြင့္ဘတ္ (၃၀) ကေန ဘတ္ (၅၀) အထိရိွပါတယ္။
မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ုိင္မွာ ထုိင္းအလုပ္သမား၀န္ႀကီးဌာနက အလုပ္သမားေတြအတြက္ တရား၀င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အနိမ့္ဆုံး တေန႔တာ လုပ္အားခက (၁၅၃) ဘတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒသအတြင္း သတ္မွတ္လုပ္အားခ အျပည့္အ၀ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ မရွိသေလာက္ရွားပါးတယ္လုိ႔ အလုပ္သမားအေရးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြက ေထာက္ျပေျပာဆိုၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏွင္းဆီၿခံက အလုပ္သမားေတြဟာ နားရက္မရွိတဲ့အျပင္ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေတြနဲ႔ ကမာၻ႔အလုပ္သမားေန႔လို ရက္မ်ဳိးမွာေတာင္ အလုပ္နားခြင့္မရွိဘဲ ေန႔စဥ္ပြင့္တဲ့ပန္းေတြကို ခူးၿပီး ထုပ္ပိုးၾကရတယ္လုိ႔ အလုပ္ၾကပ္တဦးက ေျပာပါတယ္။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔လို ခါေတာ္မီၿပီး ႏွင္းဆီပန္းေတြ ေစ်းျမႇင့္ေရာင္းၾကတဲ့ ပန္းၿခံပိုင္ရွင္နဲ႔ ပန္းပဲြစားေတြ၊ လက္လီလက္ကား ေရာင္းခ်သူေတြဟာ သိန္းသန္းခ်ီၿပီး အက်ဳိးအျမတ္ ရရွိၾကေပမယ့္လည္း ဒီပန္းေတြကို လွပတင့္တယ္ေစဖုိ႔ အဓိက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးသူ ဥယ်ာဥ္မႉးေတြရဲ႕ဘ၀ကေတာ့ အျဖည့္ခံသက္သက္မွ်သာ ဆက္လက္ တည္ရွိေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment