ေဟတီ ကယ္ဆယ္ေရးက ျမန္မာနာဂစ္ထက္ ပုိမိုသာလြန္

ဆိုင္မြန္ ေရာက္ဂ္နင္း

ေဟတီ ကပ္ေဘးသို႔ ကယ္ဆယ္ေရး အကူအညီမ်ား ေႏွးေကြး ေနသည္က နာမည္ပ်က္ အရွက္တကြဲ အက်ဳိးနည္း ရမည့္ကိစၥ မဟုတ္ေသာ္မွ အေတာ္ေလးေတာ့ ရွက္စရာ ေကာင္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္အတြင္း မိမိေတြ႔ခဲ့ရသမွ် ငလွ်င္ ေဘးမွ ကံေကာင္း ေထာက္မ၍ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ၾကရ သူမ်ားအေနႏွင့္ အစားအစာ၊ ေရႏွင့္ အေျခခံ အမိုးအကာ ကဲ့သို႔ေသာ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား အမ်ဳိးအမည္ တခုမွ် မရရွိၾကေသး သူမ်ား ရွိေနသလို၊ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ဘက္ပိုင္းဆီသို႔ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္သား တဦးတေလမွ် ေရာက္မလာ ၾကေသးသည္ပင္ ရွိေနသည္။ မိမိသည္ပင္ ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ရသည့္ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္သည္ဟု တခ်ဳိ႕သူမ်ားက ဆိုေနၾကဆဲပင္။ ဤအခ်ိန္သည္ သဘာ၀ ကပ္ေဘးႀကီး က်ေရာက္ၿပီး တပတ္ ေက်ာ္လြန္ လာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္မ်ားကို လံုး၀အလိမ္အညာဟု ျငင္းပယ္လိုက္ရန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လူတခ်ဳိ႕က အေရးေပးခံလိုသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔၏ လမ္း၊ ရပ္ကြက္မ်ား ပစ္ပယ္လ်စ္လ်ဴရႈခံရေၾကာင္း ခ်ဲ႕ကားေျပာျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ယူဆ ႏိုင္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ ဤသို႔ ေနရာတိုင္းတြင္ ေတြ႔ေန ၾကားေနရသည့္ ေစာဒကတက္ေတာင္းဆိုေနမႈမ်ားက ခ်ဲ႕ကားေျပာသည္ထက္စာလွ်င္ အမွန္အတိုင္း ေျပာေနျခင္း ပိုျဖစ္တန္ရာသည္။

ေဟတီအစိုးရ ကိုယ္ႏႈိက္က ရဲစခန္းတဲငယ္တခုအတြင္း စည္းေ၀း စုဆံုေနၾကရၿပီး ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည့္ သမၼတ ရီေနး ပရီဗယ္ (Rene Preval)က လူအမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ကို အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ အေရးေပးမျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္အတြက္ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ခံေနရသည္။

ပို႔တ္ ေအာ္ပရင့္စ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္ကလည္း ေျပလမ္းတေၾကာင္းသာ ရွိသည္။ ငလွ်င္လႈပ္စဥ္ကာလအတြင္း ေလယာဥ္ထိန္းခ်ဳပ္ေရး ေမွ်ာ္စင္ကလည္း ပ်က္စီးသြားခဲ့သည္။ ဆိပ္ကမ္းကလည္း ဆိုးဆိုးရြားရြားပ်က္စီးခဲ့ကာ ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔တိုင္ အသံုးမျပဳႏိုင္ဘဲ ရွိေနခဲ့သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စစ္တပ္ကိုလည္း ေ၀ဖန္မႈမ်ား ရွိေနပါသည္။ ေလဆိပ္ကို စတင္ထိန္းခ်ဳပ္စဥ္ေန႔မ်ားက ကယ္ဆယ္ေရး ကုန္တင္ေလယာဥ္မ်ားထက္စာလွ်င္ စစ္တပ္ေလယာဥ္မ်ားကို ဦးစားေပးေနခဲ့သည္ဟု ေ၀ဖန္ၾကသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ၏ ခင္ပြန္း ကုလသမဂၢ၏ ေဟတီ အထူး သံကိုယ္စားလွယ္ ဘီလ္ကလင္တန္ ေရာက္လာသည့္ ခရီးစဥ္တြင္ ေလဆိပ္ ႏွင့္ ေလပိုင္နက္ကို ေခတၱ ယာယီပိတ္ပင္ ထားမႈ အေပၚ ေ၀ဖန္မႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။

ေဟတီျပည္သူမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုး၍ ျဖည့္ဆည္းလာႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႀကီးမားလွသည့္ ငလ်င္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦမ်ားလည္း ပ်က္စီးခဲ့ရာ NGOမ်ား ကခ်ည္း ေျဖရွင္းရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ NGOမ်ားအေနျဖင့္ ဘ႑ာေရး အပါအ၀င္ တျခားေသာ အရင္းအျမစ္မ်ားကိုပါ အကန္႔အသတ္ႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ ေနၾကရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤကိစၥမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္လည္း အစိုးရမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမ်ားကို မွီခို ေနၾကရေသးသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာေနမႈမ်ားႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလက ျဖစ္ပြားခဲ့ သည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းမွ် ဆိုးပါ၏ေလာဟု ေစာေၾကာဖြယ္ ရွိေနသည္။ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းက သဘာ၀ကပ္ေဘး ႏွစ္ခုစလံုးတြင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳခဲ့ရသူ တဦး၏ အျမင္ကို ေမးၾကည့္ႏိုင္ခဲ့သည္။

GOAL အဖြဲ႔၏ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေရးမႉး ဘရိုင္ယန္ ကက္ေဆး (Brian Casey) က ငလ်င္ေဘး ႀကီးသင့္ၿပီး ၃ရက္အၾကာတြင္ ပို႔တ္ ေအာ္ပရင့္စ္ သို႔ ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ပိုေစာ၍ ေရာက္လာသင့္ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလဆိပ္ကိုယ္ႏႈိက္က ပ်က္စီးသြားသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေလယာဥ္မ်ား မဆင္းႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ နယ္စပ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ကားျဖင့္သြားလွ်င္ ၅ နာရီခရီးၾကာ ဒိုမီနီကန္ သမၼတႏိုင္ငံ ဆန္တို ဒိုမင္းဂိုးသို႔ ေလယာဥ္မ်ားက လမ္းေၾကာင္းလႊဲ ပ်ံသန္းဆင္းသက္ခဲ့ၾကရသည္။

ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရ ဆိုရလွ်င္ နာဂစ္မုန္တိုင္းသတင္း ၾကားၾကားခ်င္း သူက အငတ္ေဘးက်ေရာက္ေနသည့္ အီသီယိုပီးယား မွ ခ်က္ခ်င္းထြက္ခြာ၍ ေရလံုးအျမင့္ ၃. ၅မီတာ၊ ေလတိုက္ႏႈန္း တနာရီ ၁၃၅ မိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ကို တိုက္ခတ္ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည့္ ေနာက္တေန႔ညတြင္ ဘန္ေကာက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ခန္႔မွန္းရသည္မွာ ဤမုန္တိုင္း အတြင္း လူေပါင္း ၁၄၀,၀၀၀ ေက်ာ္၏ အသက္မ်ားလည္း တိုက္ခတ္လြင့္စင္ခဲ့ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုတိုင္ ကိန္း ဂဏန္း အတိအက်ကို မသိရွိႏိုင္ခဲ့။ ေဟတီရွိ ယခု ငလ်င္ေဘး အေသအေပ်ာက္ကိုမူ ၂ သိန္းခန္႔အထိ ရွိႏိုင္သည္ဟု အစုိးရကိန္းဂဏန္းမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။

"က်ေနာ္တို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ၉ ရက္ၾကာ ျမန္မာျပည္ဗီဇာရဖို႔အေရး အခ်ည္းအႏွီး ေစာင့္ေနရတယ္၊ ၁၀ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ သီရိလကၤာမွာေလွ်ာက္ရင္ ဗီဇာရႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားေတာ့ ကိုလံဘိုကို ေျပးၾကရျပန္တယ္"ဟု မစၥတာ ဘ႐ိုင္ရန္ ကက္ေဆး က ေျပာသည္။

ဗီဇာရရွိသည္ႏွင့္ ကက္ေဆးႏွင့္ သူ၏ GOAL အဖြဲ႔မွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေလေဘးမုန္တိုင္းသင့္ၿပီး ၁၂ ရက္ၾကာမွ ရန္ကုန္သို႔ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ေနာက္က်ေနေသာ္မွ သူတို႔က အေရးေပၚကာလ ႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ပထမဦးဆံုး ေရာက္ရွိလာၾကသည့္ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားမ်ားတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လုပ္ငန္းမ်ားရွိေနၿပီးသား လက္တဆုပ္စာ ကုလသမဂၢ ဌာနမ်ားႏွင့္ အနည္းစု NGOအဖြဲ႔မ်ားကို ထည့္သြင္းေျပာဆိုျခင္း မဟုတ္ေပ။

"နာဂစ္မွာ အကူအညီေပးဖို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတဲ့သူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီတယ္၊ အမ်ားစုက ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာမွ ဆက္လုပ္ လို႔မရဘူး။ က်ေနာ္ေျပာေနတာက အသက္ေတြအမ်ားအျပား ကယ္ဆယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတြကို ေျပာတာပါ။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ၀င္လို႔ မရၾကဘူး"ဟု ကက္ေဆးက ဆိုသည္။

ဧရာ၀တီမဂၢဇင္းက ပို႔တ္ ေအာ္ပရင့္စ္ရွိ ကက္ေဆးႏွင့္ ေဟတီငလ်င္ႀကီးျဖစ္ၿပီး၍ ၁၀ ရက္အၾကာတြင္ ေမးျမန္းစကား ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားက ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာေနသည္ဟု ၀န္ခံရဖို႔ ရွိေနေသာ္လည္း၊ ကက္ေဆး က ေျပာသည္မွာ "GOAL အဖြဲ႔ထံကေန လူေပါင္း ၇,၀၀၀ ေလာက္က အစားအေသာက္၊ အမိုးအကာေတြ ရၾကၿပီ။ ေနာက္ ထပ္ ၄၈ နာရီအတြင္းမွာပဲ ေငြေၾကးတစံုတရာ ၀င္ေငြရေစဖို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့စနစ္ (Cash for Work Projects) ကို စတင္ႏိုင္ မယ္"ဟု ဆိုသည္။

ဤကဲ့သို႔ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီးစ ကက္ေဆးႏွင့္ သူ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း ၀င္ခြင့္ရရန္ အတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကရဆဲ အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

"က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕က အေမွာင္ထဲမွာ၊ ေနာက္ထပ္ ၇ ပတ္တိုင္တိုင္ လွ်ပ္စစ္မီးက လာလိုက္ ပ်က္ လိုက္နဲ႔ပဲ"ဟု ကက္ေဆးက ေျပာၾကားလိုက္ၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ လွ်ပ္စစ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ရေငြ ေဒၚလာသန္းေထာင္ခ်ီ၍ ၀င္ေနစဥ္ တြင္ ျမန္မာလူထုမွာမူ လွ်ပ္စစ္မီး မရွိဘဲေနထိုင္ေနၾကရသည္ဟုလည္း ဆုိသည္။

ေဟတီႏိုင္ငံႏွင့္ မတူသည့္အခ်က္က ျမန္မာႏိုင္ငံက သဘာ၀ သယံဇာတေပါႂကြယ္၀သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အၾကမ္းဖက္မႈ မ်ားႏွင့္ အရည္အခ်င္းမရွိသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား လက္တြင္းတြင္ နစ္မြန္းဆုတ္ယုတ္ ေနရသည္။ ေဟတီႏိုင္ငံတြင္ လည္း မေကာင္းသည့္ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ရွည္လ်ားေသာ သမိုင္းေၾကာင္း ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ထိုႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သဘာ၀အရင္းအျမစ္မ်ားကိုေရာင္းစား မွီခိုမည့္အစား၊ ႏိုင္ငံတကာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အကူအညီ မ်ားအတြက္ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရမည္ကို ရွက္မည့္သူမ်ား မဟုတ္ေပ။

ေျမငလ်င္ဒဏ္ မခံရမီကပင္ အေနာက္ကမၻာျခမ္းတြင္အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံတခုျဖစ္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ စစ္အာဏာသိမ္းမႈမ်ား၊ တန္ျပန္စစ္အာဏာသိမ္းမႈမ်ား၊ အစိုးရရဲမ်ားႏွင့္ ျပည္သူ႔စစ္ လက္နက္ကိုင္မ်ား၊ အၾကမ္းဖက္ လူမိုက္ဂိုဏ္းမ်ား၏ ရမ္းကား ႏွိပ္စက္မႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ေဟတီႏိုင္ငံက ယိုယြင္းက်ဆင္းေနခဲ့ရသည္။

ျမန္မာ ႏုိင္ငံတြင္ နာဂစ္ မုန္တုိင္း ဒဏ္ခံ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရး အကူအညီမ်ား အေရာက္ ေပးပို႔ႏိုင္ေရး အတြက္ GOAL အဖြဲ႔က အမိုး အကာမ်ား၊ သန္႔ရွင္းေရးႏွင့္ ေဆး၀ါးပစၥည္း ေသတၱာမ်ားကို ရန္ကုန္တြင္ မတန္တဆ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ၀ယ္ၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းမ်ားက ကပ္ေဘးသင့္ ေဒသ မ်ားသို႔ အကူ အညီ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ေဆာင္ ပို႔ေပးခဲ့ ၾကသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အဖြဲ႔က အခ်ိန္ကုန္ ခက္ခဲပင္ပန္း သည့္ တရား၀င္ NGO အျဖစ္ မွတ္ပံု တင္ႏိုင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးကို ေဆာင္ရြက္ ေနၾကရျပန္သည္။

"က်ေနာ္တို႔နဲ႔ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ ေဒသခံအဖြဲ႔ေတြက ႏိုင္ငံျခား အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရတာ စိတ္မသက္ မသာ ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ သူတို႔က ကူညီခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ အမ်ားစုက သူငယ္ ခ်င္းေတြ၊ မိသားစုေတြ မုန္တိုင္းထဲမွာ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတယ္။ သူတို႔က ဘာေတြ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း သိၾကတယ္"ဟု ကက္ေဆးက အမွတ္တရ ျပန္ေျပာသည္။ ထိုေဒသခံမ်ားသည္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရမႈမ်ား၊ ၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။

"တခ်ဳိ႕ျမန္မာေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ စကားေျပာရမွာ အင္မတန္စိုးရိမ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ မရေတာ့ဘူး၊ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တတြဲတြဲ ျဖစ္ေနတာ အျမင္မခံလိုၾကဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြ ဘက္က သကၤာမကင္း ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္တယ္"ဟု ကက္ေဆး က ေျပာသည္။

"ဒုကၡသည္ေတြရွိတဲ့ ေနရာအထိ က်ေနာ္တို႔ သြားလို႔ မရဘူး။ အဲသည္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ေ၀ငွေပးဖို႔ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ မေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ဆန္းစစ္တာေတြ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အကူအညီေတြက တကယ္လိုအပ္ေနသူ ေတြ လက္ထဲ ေရာက္သလား၊ မေရာက္သမလား ေသခ်ာ မစစ္ေဆးႏိုင္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ အလွဴရွင္ေတြ အစိုးရေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ေငြေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ ခက္လာၾကတယ္"ဟုလည္း သူက ဆက္ေျပာသည္။

ကက္ေဆးက"ေဟတီ ကယ္ဆယ္ေရးမွာ ေယဘုယ်ေျပာရင္ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္တို႔ ၄ လ ကူခဲ့တာထက္စာရင္ ေဟတီမွာ ၉ ရက္အတြင္း ပိုလို႔ ကူညီႏိုင္တယ္"ဟု ဆိုသည္။

"အခု ေဟတီမွာ ရွိေနတဲ့ အခက္အခဲက ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကြာျခားတယ္။ ေဟတီက အေျခခံအေဆာက္အဦစနစ္ေတြက ငလ်င္မတိုင္ခင္ကတည္းက ဒီေလာက္ မေကာင္းဘူး။ ဒါေတြက ဇန္န၀ါရီလ ၁၂ ရက္မွာ အကုန္ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရတယ္"ဟု သူက ေျပာသည္။

သဘာ၀ကပ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ပါသလို၊ တဘက္တြင္လည္း လံုျခံဳေရးစိုးရိမ္ရသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ပိတ္ဆို႔ေနၾကရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အခက္အခဲမ်ားကေတာ့ လူက ဖန္တီး ထားသည့္ကိစၥမ်ားဟု ကက္ေဆးက ေျပာသည္။

"တကယ့္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာမွ အစိုးရက ကန္႔လန္႔ခံေန တယ္"ဟုလည္း သူကဆုိသည္။

ကက္ေဆးက ေျပာရာတြင္ အကူအညီမ်ား ႏိုင္ငံတြင္းေရာက္ရွိေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ေရာက္ေရးအတြက္ ေဟတီအစိုးရ သို႔ မဟုတ္ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၱရားမ်ားက အေႏွာင့္အယွက္ အဟန္႔အတားျပဳျခင္း မရွိဟု ေျပာသည္။ ရန္ကုန္တြင္ေနခဲ့ေသာ ၇ ပတ္ၾကာ ကာလႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍လည္း"GOAL အဖြဲ႔က အဲဒီမွာ စုစုေပါင္း ၄ လၾကာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေတာ္က လြဲၿပီး အျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးဘူး"ဟု သူက ရွင္းျပသည္။

သို႔တိုင္ ငလ်င္ၿပီးေနာက္ပိုင္း လူထုကို ကူညီကယ္ဆယ္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ေသးသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေဟတီအစိုးရကို ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္မႈမ်ား အက်ယ္အျပန္႔ ရွိေနပါသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္က က်ေနာ္ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းႏိုင္ခဲ့ေသာ ငလ်င္ဒဏ္မွ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ရွင္က်န္ရစ္သူမ်ားက သဘာ၀ ကပ္ေဘးၿပီးေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ပုန္းေအာင္းေနၾကသည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕သူမ်ား ကမူ အကူအညီမ်ားကို ေဟတီအစိုးရဌာနမ်ား လက္ထဲ မထည့္ေပးေရးအတြက္ စာေရးသားရန္ အၾကံျပဳၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ ေသာ ေလ့လာဆန္းစစ္သူမ်ား၏ ၿပီးခဲ့သည့္ ၃-၄ ႏွစ္အတြင္း ေဟတီတြင္ တိုးတက္မႈရွိလာခဲ့သည္ဟူေသာ သံုးသပ္ခ်က္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္က ေ၀ဖန္ျငင္းပယ္သည့္ကိစၥအေပၚတြင္လည္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကသည္။

ပို႔တ္ ေအာ္ပရင့္စ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ကာဖိုးခရိုင္ (Carrefour district) ႏွင့္ နီးကပ္ေနသည့္ ငလ်င္ဒဏ္ အဆိုးရြားဆံုး ခံရေသာ ဖြန္တာမာရာရွိ ပယ္ရီ ေရာ္နယ္ဒ္ (Pierre Ronald) က ေျပာရာတြင္"ေရဒီယိုမွာ ၾကားရတာက အေမရိကန္နဲ႔ တျခားႏုိင္ငံ ေတြ က ေဟတီကို ေဒၚလာ ဘီလီယံေပါင္းမ်ားစြာ (ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအကူအညီအေနနဲ႔) ႏွစ္စဥ္ ေပးေနတယ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ လည္း ဘာမွ မေတြ႔ရဘူး။ လံုး၀လိမ္တာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီေငြေတြ တေနရာရာကို ေရာက္သြားၿပီပဲ။ေသခ်ာတာက ဒီကို ေတာ့ ပို႔တာမဟုတ္ဘူး"ဟု သူက ဒါဇင္အနည္းငယ္ခန္႔ရွိ ဒုကၡသည္ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ား ေန႔လယ္ခင္းေနေရာင္ဒဏ္ ကို ပလတ္စတစ္ အမိုးေအာက္တြင္ ခိုလႈံေနၾကရသည့္ ပလာဇာ တေနရာအား လက္ညိႇဳးညႊန္ရင္း ေျပာသည္။

ေဟတီအစိုးရကို ေ၀ဖန္သူမ်ား ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔ေ၀ဖန္ေနၾကသည္မွာလည္း မွန္သည့္အခ်က္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ဤသို႔ေ၀ဖန္ေနၾကသည္မွာ အစုိးရက ၾကား၀င္ဟန္႔တားေနေသာေၾကာင့္ မဟုတ္ေပ။

ကက္ေဆး၏ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရဆိုလွ်င္ ျမန္မာစစ္အစိုးရကမူ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားမ်ားကို ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ မေရာက္ႏိုင္ရန္ ေႏွာင့္ယွက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ လူေပါင္း ၃ သန္းခန္႔ကို အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျပစ္ထားၿပီး ပ်က္စီးသြားသည့္ ေဒသတခုလံုးကိုလည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။

ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ ၾကာသည့္တိုင္ လူထုကို ကယ္ဆယ္ရန္လာသည့္ အကူအညီမ်ားအား ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တားရံုမွ်သာမက၊ ကပ္ေဘး ကာလႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္သည့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္ကို သူ ယခုတိုင္ နားမလည္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ေဒါသျဖစ္ေနရေသးသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။

"ေသသူေတြရဲ႕အေလာင္းေတြ ေရကန္ထဲမွာ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ေမ်ာေနတာ ဒီအတိုင္းထားေတာ့ ေရေၾကာင့္ကူးစက္ တဲ့ေရာဂါေတြ ပ်ံ႕ပြားေအာင္ တမင္အားေပးေနသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေဆး၀ါး အေထာက္အပံ့ေတြကို အကူအညီေပးဖို႔ တားဆီးေနတာ၊ လ်စ္လ်ဴရႈထားတာေတြ ရွိေနေတာ့ ဒီေရာဂါေဘးေတြကေန လူေတြခုခံကာကြယ္လို႔မရေအာင္ လုပ္ထား သလို ျဖစ္ေနတယ္"ဟု ကက္ေဆးက ေျပာဆိုသည္။

"က်ေနာ္ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္ေနတာကေတာ့ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စစ္အစိုးရကိုယ္ႏႈိက္က ေနာက္ထပ္ အေရးေပၚကပ္ေဘးတခုကို ဖန္တီးရွာေဖြေနသလိုပဲ။ ေရာဂါေဘးေတြ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ၊ ေသာက္သုံး ေရျပတ္လပ္မႈ၊ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားမႈေတြက ဒုတိယမုန္တိုင္းရဲ႕ေသမင္းတမန္လိႈင္းလုံးလို လိုက္လာတယ္"ဟုလည္း ကက္ေဆး က ေျပာသည္။

စစ္အစိုးရအေနျဖင့္မူ သူလိုခ်င္သည့္ ရလဒ္ကို ရခဲ့ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

SIMON ROUGHNEEN ေရးသားသည့္ Haiti Aid Response Far Better than Nargis ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပ ပါသည္။