ယခုအပတ္တြင္က်င္းပမည့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားမွ ႏိုင္ငံ၏အရွည္ၾကာဆံုးႏွင့္ အခက္ခဲဆံုးပဋိပကၡမ်ား ေျပလည္ႏိုင္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္း ေနၾကသည္မွာ ရူးသြပ္မိုက္မဲရာ က်ေနပါသလားဟုလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ ရွိေနျပန္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤေမးခြန္း၏ အေျဖက ''ၿငိမ္းခ်မ္းေရး'' ကို မည္သို႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုသနည္းဟူသည့္အေပၚ မူတည္ေနသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟူသည္မွာ တပ္ဖြဲ႕ႏွစ္ခုအၾကား ရန္ လိုတိုက္ခိုက္မႈမ်ား မရွိေတာ့သည့္ အေျခအေနဟု ခပ္လြယ္လြယ္ဆိုပါက၊ သတိထား၍ စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ထားဖြယ္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုပို၍ က်ယ္ျပန္႔နက္နဲသည့္၊ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး၏ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား၊ လံုၿခံဳမႈမ်ားဖက္မွ ၿခံဳငံုစဥ္းစား မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားခ်က္မ်ားအေပၚ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့ၾက ရေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာအစိုးရ၊ သို႔မဟုတ္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဖက္မွ သတင္းမ်ားအေပၚ ယံုၾကည့္ရေလာက္သည္ဆိုလွ်င္ေတာ့၊ ကုလသမဂၢမွလြဲ၍ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေလ့လာသူမ်ားကို ဖိတ္ၾကားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ ဆိုလွ်င္ အမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ယူႏိုက္တက္ကင္းဒမ္းမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုတက္ေရာက္ ေလ့လာခြင့္ေပးရန္ ကခ်င္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျငင္းပယ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာလည္း တစ္စံုတရာ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိသည့္ ျ>ြခင္းခ်န္ထားမႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္မွစ၍ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ အစိုးရကအနည္းဆံုး ႏိုင္ငံ၏ အဓိက ဒီမိုကေရစီ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားအၾကားေအာင္ျမင္စြာ သီးသန္႔ ခြဲျခားထားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
သို႔ျဖစ္ရာ တစ္ခ်ိန္က အစိုးရ၊ ဒီမိုကေရစီအတိုက္အခံႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားအၾကား သံုးပြင့္ဆိုင္ေဆြးေႏြးပြဲ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အစိုးရႏွင့္ တိုင္းရင္းသားအုပ္စု တစ္ခုခ်င္းအၾကား ႏွစ္ပြင့္ဆိုင္ ေျပာဆို သေဘာ တူ ညီေနၾကသည္မ်ားကိုသာ ျမင္ေတြ႕ေနၾကရသည္။
ဤျဖစ္ရပ္ဝန္းက်င္ႏွင့္အတူ ကမၻာ တစ္ဝွမ္းက ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာအစိုးရကုိ တိုး၍ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳလာျခင္းႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ပါက၊ အစိုးရဖက္မွ ေဆြးေႏြးမည့္သူမ်ားပို၍ အသာစီးရ အားေကာင္းလာဖြယ္ ရွိသည္။ ကခ်င္အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္မ်ားအဖို႔ အေရးႀကီးသည့္ ႏိုင္ငံတကာ စာနာေထာက္ခံမႈရရွိဖို႔ ပိုမိုခက္ခဲလာေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ရလာသည္ႏွင့္ အမွ်၊ ဤသို႔ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚမႈ မ်ားအတိုင္းဆက္၍သြားေနပါက၊ ဗဟိုအစိုးရဖက္မွ အၿမဲတမ္းခ်ိန္ခြင္လွ်ာ အသာစီးရေနလိမ့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။
ေဆြးေႏြးၾကမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖြယ္ ကိစၥမ်ားက ဘက္စံု သေဘာတူညီ ခ်က္မ်ား လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ရန္ ဆိုင္းငံ့ထားၾကဦးမည္ဟု ယူဆရသည္။ တပ္မ်ားေနရာခ်ထားမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚရန္စသည့္ ကိစၥမ်ားကႏိုင္ငံတြင္း ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ကိစၥမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပါသည္။
ယခင္ ခ်င္းအမ်ဳိးသားတပ္ဦး (CNF) ႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္မ်ားတြင္လည္း ဤအခ်က္မ်ား ပါဝင္ေနခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီခ်က္မ်ဳိးက
ေရတိုကာလတြင္ စစ္မက္ျဖစ္ပြားေနမႈမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းေစမည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျပႆနာမ်ား ေျပလည္ေက်ေအးသြားေစဖို႔ ကိစၥတြင္မူ အေသးအမႊားမဟုတ္။ ႀကီးက်ယ္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္သည္။
ပို၍ခက္ခဲႀကီးေလးသည့္ ျပႆနာမ်ားကိုေနာင္တြင္ ေဆြးေႏြးရန္ ဆိုင္ငံ့ထားႏိုင္ပါသည္။ ဤျပႆနာမ်ားေနာက္ဆံုးမည္သို႔ေျပလည္ ေက်ေအးႏိုင္မည္ဆိုသည္မွာေတာ့ အာမခံခ်က္မရွိေသးပါ။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ၊ ကခ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပႏိုင္သည္ကေတာ့ ႀကိဳဆိုဖြယ္ေအာင္ျမင္မႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သမိုင္းအရေျပာရမည္ဆုိလွ်င္၊ အားၿပိဳင္ေနၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ားအၾကား ယံုၾကည္မႈ တိုးတက္ရရွိ လာရန္ ဆိုသည္မွာ၊ လံုးဝလိုအပ္ၿပီးသို႔မွသာ တစ္ေန႔တြင္ ေရရွည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အေကာင္အထည္
ေဖာ္ႏိုင္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ အေျခခံက်သည့္ အစပ်ဳိးမႈမ်ားမွစ၍ စတင္ေဆာင္ရြက္ၾကရပါလိမ့္မည္။ အနာဂတ္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံတကာမွ ပို၍စံုလင္သည့္ အင္အားစုမ်ား တက္ေရာက္ပါဝင္ႏိုင္ၾကဖြယ္ ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္လည္း တိုက္ခိုက္ေနၾကသည့္ စစ္တပ္ႏွစ္ခုအၾကား၊ လူထုမ်ားအပါအဝင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ကသာစတင္ၿပီး၊ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
Joseph Ball ေရးသားသည့္ War and Peace: T he Kachin chapter ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
No comments:
Post a Comment