ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီႏွင့္ စိန္ေခၚမႈ

ေက်ာ္လင္းဦး

၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဦးသုေဝ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ UDP ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဟာ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြနဲ႔ တပည့္တပမ္းေတြက ဦးေဆာင္ ဖြဲ႔စည္း ထား တာ လို႔ ဆိုရမွာပါ။

ဒီအုပ္စုဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းအၿပီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးရပ္ဝန္းမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရာမွာ အားလံုးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုစည္းထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပါတီ ဥကၠၠ႒က ဦးသုေဝ၊ ဒုဥကၠၠ႒ေတြက ဦးရဲထြန္းနဲ႔ ဦးဘတင့္ေဆြ၊ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးကေတာ့ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုရဲ႕ သမီး ေဒၚသန္းသန္းႏုနဲ႔ တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးက ဒုဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးဗေဆြရဲ႕ သမီး ေဒၚေနရည္ဗေဆြပါ။

ဟိုတခ်ိန္က ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေရးသမား ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ သမီး ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္းလည္း အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ UDP ပါတီမွာ ပါဝင္သူေတြကို တဦးခ်င္း ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲၾကည့္မွ UDP အေၾကာင္းကို ပိုမိုသိရိွႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီကို စတင္တည္ေထာင္သူေတြဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္မွာ သူ႔ေဒါင့္ကေနသူ ပါဝင္ခဲ့သူေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီး ေခတ္တုန္းက အာဏာရ ဖဆပလ အသိုင္းအဝိုင္းက လာသူေတြခ်ည္းျဖစ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပိုင္းျဖတ္မႈေတြဟာ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းေအာက္မွာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္ရာမွာ အသံုးဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါတီကို စတင္တည္ေထာင္သူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ရပ္ပံုလႊာကို ဦးစြာ ဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။

ဦးသုေဝ

UDP ဥကၠၠ႒ ဦးသုေဝဟာ ဟိုတခ်ိန္က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ လူယံုတဦးပါ။ ေက်ာင္းသားဘဝက DSO လို႔ေခၚတဲ့ ဖဆပလ အစိုးရဘက္ေတာ္သား ေက်ာင္းသားအုပ္စုမွာ လႈပ္ရွားခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတြင္းဝန္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးႏုဟာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏိၵယကို ဘုရားဖူးထြက္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တိုင္းျပည္ျပင္ပကို ထြက္လာၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီပါတီကို တည္ေထာင္ကာ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဦးသုေဝလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဖဆပလ အကြဲအၿပဲမွာ တဖက္စီ ရိွခဲ့တဲ့ ဦးႏုတို႔ အုပ္စုနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး တိုက္ပြဲမွာေတာ့ ျပန္လည္ပူးေပါင္းၿပီးပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးႏုရဲ႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလည္း အကြဲအၿပဲေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈ဝ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔အတူ ဦးေနဝင္းက ျပန္ေခၚတဲ့အခါ ဦးသုေဝလည္း ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ဦးသုေဝဟာ လက္ေဟာင္း ႏိုင္ငံေရးသမား တဦးအေနနဲ႔ ေရွ႕တန္းကို ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ လက္ရိွ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းၿပီး ပါတီေတြ ေထာင္ခြင့္ေပးတဲ့အခါ ဒီမိုကေရစီပါတီကို တည္ေထာင္ၿပီး အရင္ဦးဆံုး ပါတီမွတ္ပံုတင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသုေဝဟာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ယံုၾကည္သူျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔အတြက္ ဒီမိုကေရစီနည္းအရသာ သြားရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္တဦးလို႔ သတ္မွတ္ထားသူပါ။ ဆိုရွယ္ဒီမိုကရက္ေတြဟာ ဥေရာပက ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမွာေတာ့ လက္ဝဲဆန္သူေတြျဖစ္ေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္လိုသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၾကိဳဆိုရမွာပါ။

ပါတီမွတ္ပံုတင္ေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ မထြက္ေသးတဲ့အတြက္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီရဲ႕ မူဝါဒနဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို တရားဝင္ သိခြင့္မရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးသုေဝက လက္ရိွ စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းဟာ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးကေန စနစ္တက်ဆုတ္ဖို႔ စီစဥ္ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ သံုးသပ္ပါတယ္။ စစ္တပ္က ဒီလို စနစ္တက် ေနာက္ဆုတ္တာကို အားေပးဖို႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အမ်ားက စစ္တပ္ရဲ႕ ႐ိုးသားမႈကို သံသယရိွေနခ်ိန္မွာ ဦးသုေဝကေတာ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္က ဖဆပလ ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ ဒုတိယမ်ဳိးဆက္ေတြကို စုစည္းၿပီး ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီအေနနဲ႔ ေရွ႕တန္းကို ထြက္လာခဲ့တာပါ။

ဦးရဲထြန္း

ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠ႒ တဦးကေတာ့ ဦရဲထြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးေခတ္က တရားေရးဝန္ၾကီး ဦးခ်န္ထြန္းရဲ႕သား ျဖစ္ၿပီး ေဒါက္တာဗေမာ္ရဲ႕ သမက္လည္း ေတာ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ဦးရဲထြန္းကို လက္ယာသမားအျဖစ္ လူသိမ်ားၿပီး အေမရိကန္ လိုလားသူလို႔ ဆိုပါတယ္။

အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြမွာ ဦးရဲထြန္းကို အေမရိကန္နဲ႔ေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ဖ်က္ဆီးသူအျဖစ္ စြပ္စြဲခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၈၈ အေရးအခင္းကိုလည္း လက္ဝဲ-လက္ယာေပါင္းၿပီး အာဏာကို ျဖတ္လမ္းနည္းက ရယူဖို႔ ၾကိဳးစားတာလို႔ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က စြပ္စြဲခဲ့ပါတယ္။

ဦးရဲထြန္းက ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးအျဖစ္နဲ႔ ေရွ႕တန္းထြက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ဖို႔ထက္စာရင္ ေနာက္ကေနၿပီး ၾကိဳးကိုင္ခ်င္သူလို႔ သူ႔ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြက ဆိုပါတယ္။ ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းကလည္း မကသ လို႔ေခၚတဲ့ မင္းေဇယ်ာ ဦးေဆာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားအုပ္စုနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအမႈနဲ႔ပဲ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ဖမ္းဆီးတာကို ခံလိုက္ရတာပါ။

လက္ယာသမား ဦးရဲထြန္းတေယာက္ ဦးသုေဝနဲ႔တြဲၿပီး ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမွာ ပါလာတာကို တခ်ဳိ႕က သေဘာမက်ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ယာအုပ္စု အားနည္းလွတဲ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ဦးရဲထြန္းကလည္း ႏိုင္ငံေရးပါတီတရပ္ကို ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းတဲ့ထဲမွာ ပါဝင္လာတဲ့အတြက္ အနာဂတ္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အေသြးအေရာင္ စံုလင္လာမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို ပိုမိုအားေပးၿပီး အစိုးရရဲ႕ လက္တံေတြ ေလွ်ာ့ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့တဲ့ အစိုးရပံုသ႑ာန္မ်ဳိးကို အားသန္သူေတြအတြက္ေတာ့ ဦးရဲထြန္းဟာ လက္ယာလမ္းကို စတင္ေဖာက္သူ တဦး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္ကလြတ္ၿပီးတဲ့အေနာက္ စစ္အုပ္စုနဲ႔ နီးစပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေျပာဆိုမႈေတြေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသိကၡၡာမဲ့သူအျဖစ္ ကင္းပြန္းတပ္သူေတြလည္း မရွားပါဘူး။

ေဒၚသန္းသန္းႏု၊ ေဒၚေနရည္ဗေဆြႏွင့္ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း

ေဒၚသန္းသန္းႏုဟာ ျပည္ပမွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ခန္႔မွာ ျပည္တြင္း ျပန္ဝင္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ဦးႏုဟာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လြြတ္ခဲ့ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ရိွေနတဲ့ ဦးႏုရဲ႕ သားသမီးေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ All India ေရဒီယိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေဒၚသန္းသန္းႏုကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ အၿပီးျပန္လာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၈၈ အေရးအခင္း အတြင္းနဲ႔ အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ပါတီေတြ ေထာင္တဲ့အထဲမွာ ေဒၚသန္းသန္းႏု မပါဝင္ခဲ့ပါဘူး။

ေဒၚေနရည္ဗေဆြနဲ႔ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကေတာ့ ၈၈ ကာလအၿပီးမွာ မူလလက္ေဟာင္း ဖဆပလ ပါတီနဲ႔ ဖဆပလ လူငယ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဲဆႏၵနယ္ တနယ္မွ မရတဲ့အတြက္ ပါတီဖ်က္သိမ္းခံရတဲ့အထဲမွာ ပါဝင္သြားပါတယ္။

ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ သမီးေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ျပန္လည္ ပါဝင္ခဲ့ေပမယ့္ ထူးျခားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္နဲ႔ မူဝါဒေတြေတာ့ ရိွပံုမရပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဖခင္ေတြဟာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူတို႔ ႏိုင္ငံေရး ေလာကထဲ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာတာဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ထိန္းညိႇၿပီးသား ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ တြက္ကိန္းနဲ႔ စစ္အစိုးရကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ အနာဂတ္စိန္ေခၚမႈမ်ား

ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ ဦးေဆာင္မယ့္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ သတင္းမီဒီယာ ေလာကမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အရိွဆံုး ပါတီလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကသာ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္ခဲ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရင္ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဒီမိုကရက္တစ္ကလဲြလို႔ တျခား ေရြးစရာ မျမင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့လည္း ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီအတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ၾကံဳရမယ့္ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကေတာ့ ၾကီးၾကီးမားမား ရိွေနပါတယ္။ မဲဆြယ္လႈပ္ရွားရမယ့္ အခ်ိန္ မလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုက ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို မဲထည့္ခဲ့ရင္ေတာင္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဒီမိုကရက္တစ္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက အနည္းစုပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ထဲကေန ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ဦးတည္တဲ့ ဥပေဒေတြ၊ နည္းဥပေဒေတြေတာ့ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အတည္ျပဳႏိုင္ဖို႔ အလွမ္းေဝးေနပါေသးတယ္။

ဒီထက္ပိုၿပီး ၾကီးၾကီးမားမား ရင္ဆိုင္ရမယ့္ စိန္ေခၚခ်က္ကေတာ့ လႊတ္ေတာ္တြင္းက မဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပကေန ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဝင္ေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ၊ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားမႈေတြအျပင္ လက္ရိွ တည္ဆဲဥပေဒေတြအရ အျပစ္ေပးအေရးယူမႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ေရွာင္ရွားဖို႔အတြက္ လက္ရိွ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ႏိုင္မယ့္ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း လူထု အက်ဳိးရိွရာရိွေၾကာင္းကို ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဝင္ေတြက ေရွ႕တန္းကေန ရဲရဲဝံ့ဝံ့ရပ္တည္ၿပီး ေျပာဆိုႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ UDP အေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ စစ္အုပ္စုနဲ႔ ေျပလည္ေရးအၾကား ဘယ္လိုထိန္းညိႇၿပီး ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။