ဤစာေရးသူသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္သူ ျဖစ္၏။ မိမိတို႕ တိုင္းျပည္အတြက္ အမွတ္ထင္ထင္ ဂုဏ္ယူရေသာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ႀကီး လက္မွတ္ေရးထိုး သူ မ်ားတြင္ မိမိတို႔ ျပည္နယ္မွ လူႀကီးမ်ား ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းကို အၿမဲတမ္း ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးသည္။ အဆုိပါ ကခ်င္ လူႀကီးမ်ား ထဲမွ တဦးျဖစ္ေသာ “လ ဘန္ဂေရာင္” ႏွင့္ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳး အျဖစ္ ရင္းႏွီးခဲ့ရျခင္းကိုလည္း ႀကံဖန္ ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူး ပါသည္။
လဘန္ဂေရာင္က ေရႊကူသားေတာ့ မဟုတ္၊ သို႕ေသာ္ သူ၏ ဇနီးက ေရႊကူသူ ျဖစ္၏။ ကြ်န္မ ေနထိုင္ေသာ ၿမိဳ႕ကုန္းရပ္ ကြက္မွာပင္ အေျခခ် သူ ျဖစ္၏။ တရပ္ကြက္တည္းခ်င္းမို႔ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ထိုအိမ္မွ သမီး အႀကီးဆုံး “မမႀကီး” သည္ လဘန္ဂေရာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။မမႀကီး ေအာက္ မမေလး၊ မမေအး တို႔ၿပီးလွ်င္ က်န္ေသာ သမီးမ်ားမွာ က်မႏွင့္ ေက်ာင္းေန ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ရာ၊ က်မသည္ မမႀကီးကို သူ႔ညီမေလးမ်ား ေခၚသကဲ့သို႔ မမႀကီးဟု ေခၚၿပီး လဘန္ေဂေရာင္ကိုကား သူတို႔ ေခၚသလို “ကိုႀကီး လဘန္”ဟု မေခၚဘဲ “အန္ကယ္လဘန္” ဟု ေခၚခဲ့သည္။
အန္ကယ္လဘန္က ကခ်င္လူမ်ိဳး စစ္စစ္။ ပညာတတ္ လူငယ္တဦး ျဖစ္ၿပီး ပင္လုံစာခ်ဳပ္၌ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သူ ျဖစ္သည့္ အျပင္ ထို စာခ်ဳပ္၌ လက္မွတ္ေရးထိုးသူမ်ား အားလုံးတြင္ အသက္အငယ္ဆုံး အျဖစ္ ထင္ရွားသူလည္း ျဖစ္ေပသည္။
၁၉၇၀ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္အကိုင္ အသီးသီးျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္သားတို႔သည္ရန္ကုန္မွာစည္းစည္းလုံးလုံး ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ အသင္းအျဖစ္ ထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသ ျဖင့္ ဇန္န၀ါရီ ၁၀ ရက္ေနတြင္ က်ေရာက္ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္ေန႔ကို က်င္းပခဲ့သည္။ သိမ္ျဖဴကြင္းတြင္ မေနာပြဲ ကၾကသည္။ ဇာတ္စင္ထိုးၿပီး ကခ်င္႐ိုးရာ အကေတြ ကၾကသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာကဲ့သို႔ပင္ မ ေနာ ပြဲႏွင့္ ေခါင္ရည္တြဲဖို႔၊ ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေကာက္ညွင္း၊ တေဆး စသည္တို႔ကို မွာယူကာ ရန္ကုန္မွာ “ေခါင္ရည္” ေဖာက္ခဲ့သည္။
ကခ်င္၏ ယဥ္ေက်းမႈက ေခါင္ရည္ေသာက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အိမ္သို႔ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ေခါင္ရည္ကို ၀ါးက်ည္ေတာက္ျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ မေနာကြင္းမွာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေခါင္ရည္ေတြ လွ်ံေနေလသည္။ ေကာက္သင္းနံ႔ ေမႊးေသာ ေခါင္ရည္သည္ ခ်ိဳျမ ေနၿမဲတည္း။ သည္ေတာ့ ေခါင္ရည္ကို ေယာ က္်ား မိန္းမ အားလုံး သုံးေဆာင္သည္မွာ မဆန္းေပ။ ရန္ကုန္ေရာက္ မေနာကြင္းမွာလည္း ေခါင္ရည္ကို အထူးစီမံထားေလ့ရွိ၏။
တႏွစ္မွာေတာ့ ဇာတ္စင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး၌ အစီအစဥ္ ေၾကညာသူ တာ၀န္က်ေသာ က်မမွာ ဖ်ားေနသည္။ က်မက ျမန္မာ့ အသံ၌ Announcer မို႔ က်မကို တာ၀န္ေပးေလ့ရွိျခင္း ျဖစ္ရာ၊ ထိုႏွစ္က ဖ်ားေနသျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ေန႔ အခမ္းအနား၏ လူႀကီးျဖစ္သူ အန္ကယ္လဘန္ထံ ခြင့္ တိုင္ရသည္။ အန္ကယ္လဘန္ကား က်မခြင့္တိုင္သည္ကို လက္မခံေပ။ ခြင့္တိုင္ဖို႔ သြားသူ မိုးေကာင္းသား ကိုအုန္းေရႊကို ၿပဳံးလွ်က္…
“ေဟ့.. မရဘူး။ အဲဒီ ေကာင္မေလးကို ေခါင္ရည္တိုက္လိုက္” ဟု ေျပာသည္ ဆို၏။ အန္ကယ္လဘန္ကို မည္သူမွ် မလြန္ဆန္ရဲေခ်။ ကိုအုန္း ေရႊက က်မကို ကားႏွင့္ လာေခၚသည္။ သိမ္ျဖဴကြင္းထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေခါင္ရည္ တခြက္ (စကၠဴခြက္ႏွင့္) တိုက္သည္။ ပြဲခင္းျမင္ ကြင္းက ကခ်င္ျပည္နယ္ ျပန္ေရာက္ေနသလို ခံစားရ၏။ မေနာတိုင္မ်ား၊ ကခ်င္ေတးသံမ်ား၊ ကခ်င္ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္ ကခ်င္ေျမ အတုိင္း ကိုး။
က်မ အခ်မ္းေျပသြားသည္။ ေပ်ာ္လာသည္။ ေနာက္ တခြက္ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ ဇာတ္စင္ႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္သြားၿပီ။ ထိုညက ဘယ္လို စ ကားေျပာ ၿမိဳင္ဆိုင္သလဲ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့။ စင္ေဘးမွ အန္ကယ္ လ ဘန္ကား က်မကို ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္၊ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ သေဘာက် ေက်နပ္ေနေလသည္။
က်မတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲအရ လမ္းေၾကာင္း အသီးသီးသို႔ ေမ်ာပါခဲ့ၾကရ၏။ က်မက NLD ေခၚ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ ဗဟို အမ်ိဳးသမီး လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာ သည္။ အန္ကယ္လဘန္က တ.စ.ည ပါတီ မွာ အမႈေဆာင္ လူႀကီး။ က်မတို႔ အခ်င္းခ်င္း မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ သိမ္ျဖဴကြင္းသည္လည္း ကားအေမာင္းသင္ကြင္း ျဖစ္သြားခဲ့ေပၿပီ။
၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ။ ပါတီတာ၀န္အရ က်မသည္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ တေနရာ တာ၀န္ယူခဲ့ရ၏။ သို႔ျဖင့္ မဲဆြယ္ စည္း႐ုံးေရး ကာလအတြင္း အန္ကယ္လဘန္ကို က်မ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆုံရန္ အေၾကာင္းဖန္ လာသည္။ မူလက သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံဖို႔ မရည္ရြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အန္ကယ္ လဘန္႔သား “အက္ဒီ” ႏွင့္ လမ္းမွာ ေတြ႕ဆုံရာ အန္ကယ္လဘန္ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရၿပီး သူႏွင့္ တပါတည္း လိုက္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အန္ကယ္လဘန္ မေသခင္ က်မ ေမးစရာ ရွိတာ ေမးခ်င္သည္။
“အန္ကယ္ ေဒၚစုကို ဘာလို႔ ကန္႔ကြက္တာလဲ ဟင္။ အန္ကယ့္ ဘာသာ ကန္႔ကြက္တာလား။ ပါတီက ခိုင္းတာလား” သည္ေမးခြန္းသည္ က်မ အတြက္ အေရး ႀကီးသည္။ က်မ ခ်စ္ခင္ေလးစားသာ အန္ကယ္ လဘန္ကို ျပည္သူေတြ မုန္းတာ က်မ မခံခ်င္ပါ။ အန္ကယ္လဘန္ ဆို တာ “ပင္လုံ” မဟုတ္ပါလား။
လူမမာသည္ ထိုင္ေနေသာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ လက္တန္းကို သူ႔လက္ႏွင့္ ေဒါသတႀကီး ႐ိုက္ခ် လိုက္၏။
“ဒီမယ္ မိစံေမ.. ၊ ငါ့ကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႔ ရမွာလဲ။ ငါ့ဟာ ငါ ကန္႔ကြက္တာ”
“ဘာ.. ျဖစ္… လို႔”
“ဟ .. ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ သူက ဗဟန္းမွာ လာ၀င္တယ္၊ ငါကလည္း ဗဟန္းဆိုေတာ့ ငါ ကန္႔ကြက္ရမွာေပါ့။ အဲဒီ ဥပေဒက သူ႔ အေဖ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ခဲ့တာပါ။ နင္ သိခ်င္ရင္ ဥပေဒ စာအုပ္မွာ သြားၾကည့္။ နင့္မွာ စာအုပ္မရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားရွာ…”
က်မ စကား မဆက္ႏိုင္ေတာ့ ပါ။ အန္ကယ္က က်မကို ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ၿပီး… “ ဒီ ေကာင္မေလး ငါ ေျပာျပမယ္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲတုန္းက တိုင္းျပဳ ျပည္ျပဳ လြတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀း လုပ္တာ။ အဲဒီမွာ “၀ံသာႏု” ဆိုတဲ့ စကား ေခတ္စားတယ္။ လြတ္လပ္ေရး မရေသး ဘူး။ လူတုိင္းက ၀ံသာႏု စကား ေျပာတာ။ အဲဒါ အစည္းအေ၀း ခဏနားတုန္း ထမင္းစား နားတာေပါ့။ အဲဒါ စားေသာက္ၿပီး အစည္းအေ၀း ျပန္ မစခင္ မိုးတိုး မတ္တပ္ စကားစျမည္ ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီမွာ တေယာက္က ေျပာတယ္၊ “ငါတို႔ကေတာ့ ၀ံသာမႏုႏိုင္ပါဘူး၊၀မ္းစာပဲလုရမွာ ပဲ” တဲ့။ ဘာ ေျပာေကာင္းမလဲ..၊ အဲဒီ စကားကို အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၾကားသြားတာ။ “ေဟ့ ဘယ္သူလဲ ၀မ္းစာလုခ်င္ တာ၊ ၀မ္းစာေတာ့ မရဘူး၊ _ီးစာပဲ ရမယ္” တဲ့။ စိတ္ဆိုးၿပီး ေျပာတာ။ အဲဒီ ေနာက္ လူေတြ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ မရွိရေကာင္းလား ဆိုၿပီး အမတ္ ေလာင္း အရည္အခ်င္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ မပတ္သက္ရ ဆိုတာ ထည့္ခဲ့တာ”
ေၾသာ္… ၆၆ ႏွစ္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ပင္လုံ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထိုးသူေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ ၿပီ။ အန္ကယ္ လဘန္ဂေရာင္ ပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ေခါင္ရည္နံ႔ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကခ်င္ေျမသည္လည္း…..? …..? …….?။ ၁၂. ၂. ၂၀၁၃ သို႔……။
(ေရႊကူေမႏွင္းသည္ ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ စသည့္ စာေပလက္ရာမ်ိဳးစံုကို ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားေနသူ ျဖစ္ၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ထုတ္ေဝေနသည့္ စာေရးဆရာမ တဦးျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment