ဒီမိုကေရစီ သို႔မဟုတ္ ၂၁ ရာစု ကမၻာသား စိတ္ဓာတ္

ေရႊကူေမႏွင္း

တတိယလူ ဘယ္သူလဲ

တေပါင္း လျပည့္ညက ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က … ည ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္။


တကၠစီ တစီးထဲတြင္ က်မႏွင့္ စာေရးဆရာမ မိခ်မ္းေ၀တို႔သည္ ေနာက္ခန္း၌ စီးနင္းလိုက္ပါလာၾက၏။ ကားေမာင္းေနသူ နေဘး မွာကား ဧရာ၀တီသတင္းဌာနမွ ေကာ္ပီအယ္ဒီတာ ႏိုင္စြမ္းက အေဖာ္အျဖစ္ လုိက္ပါလာခဲ့၏။ ဤအခ်ိန္ ဤကာလ မ်ိဳးတြင္ က်မတို႔ သည္ အမ်ိဳးသမီး အရြယ္ရၿပီးသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း တကၠစီ မစီးရဲၾက၍ ျဖစ္၏။ ထိုေန႔ည အေစာပိုင္း၌ ပုဇြန္ေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ စင္ကာပူ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲ အၿပီး ၿပီးျပန္လာၾကေသာ က်မတို႔အား စာေပ ေဟာေျပာပြဲ ေကာ္မတီက ကိုႏိုင္စြမ္းအား အေဖာ္အျဖစ္ အကူအညီေတာင္း လိုက္ပါပို႔ေပးေစျခင္း ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။

ည ၁၀ နာရီ ဆိုသည္မွာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား ေရာင္းေကာင္းခ်ိန္၊ ယမကာႏွင့္ ႏိုက္ကလပ္မ်ား စည္ကားခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုညကား တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဆိုင္မ်ားအားလံုး သိမ္းၿပီးၾကၿပီ။ မေန႔ညကပင္ စတင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ နယ္နိမိတ္ အတြင္း ယမကာႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား အားလံုး ည ၉ နာရီ ပိတ္ရန္ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့၍ ျဖစ္ေလသည္။

တေပါင္း လျပည့္ည၏ ေလညင္းသုန္သုန္ႏွင့္ ေအးခ်မ္း သာယာမႈ အစား က်မတို႔ သည္ က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾက၏။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟု အားေပးထားလွ်က္ႏွင့္ တခုခုျဖစ္လာလွ်င္ ဆိုၿပီး လမ္းေဘး ၀ဲယာကို အကဲခတ္ၾကရ၏။ သြားမည့္ ေနရာက မိခ်မ္းေ၀ အိမ္ရွိရာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္း တဘက္ကမ္းသို႔ အရင္သြားရမည္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ပို႔ၿပီးလွ်င္ က်မ အိမ္ရွိရာ လွည္းတန္းသို႔ ျပန္ပတ္ရဦးမည္။ ညအခ်ိန္ လမ္းမီးမ်ား ရွိေသာ္လည္း လူရိပ္လူျခည္ ရွင္းေနေသာ ေျမာက္ဒဂံု၏ ဦး၀ိစာရ လမ္းထဲတြင္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိတ္ၿငိမ္ေနေပသည္။ ေစာေစာကပင္ ကားဆရာက စကားစပ္ၿပီးေျပာခဲ့၏။

“က်ေနာ္က ညဘက္ေမာင္းတဲ့ တကၠစီသမား ဆိုေတာ့ ညက ၅၃ လမ္းထဲမွာ ကားထိုးထားတာ၊ လင္းအားႀကီး ၃ နာရီ ေက်ာ္ ေလာက္မွာ အိပ္ငိုက္ၿပီး ေမွးကနဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းက ညာသံေပးၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ ကားသံနဲ႔ လူသံေတြ ၾကားလို႔ လန္႔ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ကားက လိုက္ထရပ္ အမ်ိဳးအစားပါ။ လူအေတာ္ေလး ေတာင့္တယ္။ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဟိုဘက္မွာ ႐ိုက္ေနၾကၿပီလို႔ ေအာ္တာ။ ဒီအခါ ၅၃ လမ္းထဲမွာ ရွိတဲ့ လူတစု ဓားေတြနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ သူတို႔က သတိနဲ႔ ေနေနၾကပံု ရတယ္။ အိမ္ေတြထဲက လူေတြေတာ့ ထြက္မလာၾကေသးဘူး။ အိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးပဲ။ လမ္းထဲက ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ ႏိုးေတာ့ ႏိုးမွာေပါ့။ အိမ္ေပၚက လွမ္းၾကည့္ရင္ ၾကည့္မွာေပါ့။ ခဏေလးေနေတာ့ အေရးေပၚ အခ်က္ျပ ဥၾသသံေတြနဲ႔ ရဲကားေတြ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခါ ေစာေစာက ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ကားက ေမာင္းေျပးသြားတယ္။ ထြက္ေျပးသြားတယ္။ ရဲက ဓားနဲ႔လူေတြကို ဖယ္ခိုင္းၿပီး လံုၿခံဳေရးယူလိုက္ၾကတယ္။ ေစာေစာက ေအာ္တဲ့ လူေတြကို ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳး၊ တခုခု အေရးယူတာမ်ိဳး မေတြ႕ရဘူး။ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္က ၀ါး သုံးျပန္ေလာက္ပဲ ေ၀းတာ” ဟု သူေျပာသည္။

ကားဆရာေလး၏ စကားကို က်မတို႔ သံုးသပ္ၾက၏။ ႏိုင္စြမ္းက “ရမည္းသင္းမွာ ျဖစ္ပြားတာလည္း ဒီလိုပဲ။ ေဒသခံေတြ အခ်င္းခ်င္း စတာမဟုတ္ဘူးလို႔ သိရတယ္။ ညဘက္မွာ အျမန္လမ္းဘက္က ကားတစီး ေျပး၀င္လာရင္း ေစာေစာက ကားဆရာ ေျပာသလို ဘာျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ညာျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ဘယ္သူကိုေတာ့ သတ္ပစ္ေနၿပီ ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကတာတဲ့။ အဲဒီမွာ လူေတြႏွစ္ဖက္လံုး ထြက္လာၿပီး ျပႆနာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကတာတဲ့။ တကယ္တမ္း ေဒသခံေတြ အေနနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ရန္လိုၿပီး သတ္ျဖတ္ခ်င္စိတ္ မရွိၾကဘူး။ ျပႆနာ ျဖစ္လိုစိတ္ မရွိၾကဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနခ်င္ၾကတာပါ။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ရမည္းသင္းဇာတိသား။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္၊ အစၥလမ္ ဘာသာ၀င္၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ခင္ခင္မင္မင္ပါပဲ။ အခ်င္းခ်င္း ဆိုတဲ့ အထိ … ျမင္ၾကပါတယ္” ဟုဆုိသည္။

အင္း ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ႏွစ္ဘက္ ျပႆနာ ျဖစ္ေအာင္ တမင္ ဖန္တီးေနတဲ့ “ၾကားခံ” အုပ္စု ရွိေနတာ ေသခ်ာၿပီလား။

“ဒါဟာ အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတာပဲ”
“အဲဒါ …ဘယ္သူေတြလို႔ထင္လဲ”
“တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးဘယ္မွာလဲ”
အၾကမ္းဖက္မႈကို ေမြးဖြားေပးတာ အၾကမ္းဖက္ျခင္းျဖစ္

က်မတို႔သည္ ေျပးလႊားေနသည့္ တကၠစီကားေလး၏ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ ႀကိဳးစားၿပီး စဥ္းစားၾက၏။ တိတိက်က် အေျဖကို ရွာမရၾက။ ယုန္ထင္ ေၾကာင္ထင္ႏွင့္ ဆိုေတာ့လည္း မွားသြားလွ်င္ ေကာင္းႏိုင္ပါဦး မည္လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ေအးခ်မ္း သာယာေသာ ဒီမိုကေရစီ ခရီးကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီးလုပ္လိုသူ တစု ရွိေနၿပီ ဆိုျခင္းပင္။

ဤအေျဖကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရရွိၿပီ ဆုိေသာအခါ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုျခင္းက ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာပါသည္။

ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား အမ်ားစုသည္ ႐ိုးသားၾက၏။ ယံုလြယ္ၾက၏။ ၿပီးေတာ့ ေသြးပူလြယ္ ၾကေသးသည္။ ေသြးပူျခင္းသည္ အမွန္ ဘက္သို႔ ေရာက္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္း၏။ အမ်ားအားျဖင့္ မွားေလ့ရွိသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေသြးပူလြယ္၊ ေသြးဆူလြယ္ ျခင္းကို အခြင့္ေကာင္း ယူကာ ဆူပူျခင္း အဆင့္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေသြးထိုးလံႈ႔ေဆာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တျပည္လံုး ေနရာ အႏွံ႔အျပား၌ ဆူဆူပူပူ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ ယေန႔ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ား မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် ခရီးတြင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ သည္ေတာ့ ဆူပူေအာင္ လံႈ႔ေဆာ္ေနသူမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီ၏ ရန္သူ၊ လူထု၏ ရန္သူ၊ အဖ်က္သမား စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။

ဤမွ် သေဘာ ေပါက္ၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ဘက္လံုး အခ်င္းခ်င္း ရန္မီးမပြားဘဲ ထိန္းသြားႏိုင္ဖို႔ ေသခ်ာသည္။ ၂၀ ရာစု ႐ူပေဗဒပညာရွင္၊ ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး အိုင္းစတိုင္းကေျပာခဲ့ဖူး၏။

“Violence Breeds Violence” အၾကမ္းဖက္ျခင္း သည္ အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို ျဖစ္ေစ၏ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္ ရွိရာတြင္ တဘက္က အၾကမ္းဖက္ပါက က်န္တဘက္ကလည္း တူညီေသာ တုန္႔ျပန္မႈ ျပဳလုပ္လာမည္ ပင္ျဖစ္သည္။ သည္ေတာ့ မည္သည့္ ဘက္ကမွ် စတင္ အၾကမ္းမဖက္လွ်င္ ေျပလည္သြားႏိုင္ ပါလိမ့္မည္။

လူမ်ိဳး မတူျခင္း၊ ဘာသာ ယံုၾကည္မႈ မတူျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အားၿပိဳင္ျခင္း ဖိႏွိပ္ျခင္းသည္ ေအာင္ႏိုင္မႈ အစစ္အမွန္ ကို မရႏိုင္ေပ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ာမနီ အာဏာရွင္ ဟစ္တလာသည္ ဂ်ဴးမ်ားကို မုန္းတီး၏။ ႏွိပ္ကြပ္၏။ ေနာက္ဆုံး အႀကီးမားဆုံး ရက္စက္မႈအျဖစ္ ဂ်ဴးလူမ်ိဳး သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို အလုံပိတ္ အခန္းထဲ ထည့္ၿပီး အဆိပ္ေငြ႕လႊတ္ သတ္ျဖတ္ ပစ္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ သတ္ပစ္ခဲ့သျဖင့္ ဟစ္တလာ အႏိုင္ရပါသလားဟု ဆိုလွ်င္ လုံး၀ အႏိုင္မရခဲ့။ မဟာမိတ္ အင္အားစု၏ ထိုးစစ္၊ ႐ုရွားႏွင့္ ႏွစ္ဘက္ညႇပ္စစ္ျဖင့္ ဂ်ာမနီ က်ဆုံးရသည္။ ဂ်ာမနီ ေရွ႕တန္းရွိ ေနာက္ဆုံးတပ္မ်ား လက္နက္ခ်လိုက္ ေသာအခါ သူ႔ကို မည္သူမွ် မသတ္ႏိုင္ေအာင္ ေျမေအာက္ စခန္း၌ ဇနီး အီဗာႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ဟစ္တလာသည္ သူ႔နားထင္ကို ကိုယ္တိုင္ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ၿပီး အဆုံးစီရင္သြားခဲ့၏။ သူ႔ခ်စ္ဇနီး ကိုလည္း အဆိပ္ထည့္ထားေသာ ပန္းသီးစားေစၿပီး အဆုံးစီရင္ခဲ့၏။ အၾကမ္းဖက္သမားတို႔၏ လားရာကား မ႐ႈမလွ က်ဆုံးခန္းသာ ျဖစ္၏။

ဂ်ာမနီ အာဏာရွင္၏ ႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ ဂ်ာမနီတြင္ မေနရဲ၍ ထြက္ေျပးရသူမ်ားထဲတြင္ ဂ်ဴး သိပၸံပညာရွင္ အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့၏။ တခ်ိဳ႕က အဂၤလန္သို႔ ေျပးသည္။ ေနာက္ အေမရိကသို႔ ျပည္၀င္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ၀င္သည္။ တိုက္႐ိုက္ခုိလႈံသူမ်ား လည္း ရွိသည္။ အေစာပိုင္းတြင္ အေမရိကန္သည္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ထဲ မပါ၀င္ခဲ့ေသးဘဲ စစ္လက္နက္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ် ျခင္းျဖင့္ ခ်မ္းသာလာသည္။ ေငြမ်ားကို မသယ္ႏိုင္သျဖင့္ ေဒၚလာေသာင္းတန္ ေငြစကၠဴမ်ားပင္ ႐ိုက္ႏွိပ္ရသည္ အထိ။ ယင္းႏွင့္ တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ဂ်ာမနီမွ ထြက္ေျပးလာေသာ ဂ်ဴးသိပၸံပညာရွင္မ်ားကို ႀကိဳဆို လက္ခံခဲ့သည္။ ေနစရာႏွင့္ လခ ရိကၡာေပးၿပီး သုေတသန ျပဳေစသည္။ နာဆာ (NASA) ၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေသာ အႏုျမဴစမ္းသပ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ သမၼတ၏ သေဘာ တူညီမႈျဖင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး ဂ်ပန္က ရန္စကာ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို အလစ္၀င္ ဗုံးႀကဲတိုက္ခိုက္လာသည္။ ဤတြင္ အေမရိကန္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ထဲ ၀င္လာရသည္။ အေမရိကန္သည္ အႏုျမဴဗုံး စမ္းသပ္မႈ အတြက္ အဆင့္သင့္နီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ရန္သာ လိုေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ အေမရိကန္သည္ ၎စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲမည့္ အႏုျမဴဗုံး ႏွစ္လုံးကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဟီ႐ိုရွီးမားႏွင့္ နာဂစကီ ၿမိဳ႕မ်ားအေပၚ ႀကဲခ်လိုက္ျခင္းျဖင့္ စမ္းသပ္မႈလည္း ၿပီးေျမာက္သြားသလို၊ ဖ်က္အား အလြန္ ျပင္းထန္သည့္ အႏုျမဴဗုံးေၾကာင့္ ဂ်ပန္တို႔အားလည္း အထိနာ သြားေစခဲ့ၿပီး ကမၻာစစ္ႀကီးလည္း အဆုံးသတ္ရေလသည္။ အေမရိကန္သည္ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး ႏိုင္ငံႀကီးအျဖစ္ အလံထူထားႏိုင္ခဲ့သည္။ အၾကမ္းဖက္၀ါဒ ကိုင္စြဲသူမ်ားကား အ႐ႈံးသက္သက္။

ဤသဘာ၀ကို ထပ္ဆင့္ ေတြးဆင့္ ၾကည့္လွ်င္ ကမၻာစစ္ႀကီးပင္လွ်င္ ၿငိမ္းေအး အဆုံးသတ္ႏိုင္ေသးသည္ကို အထင္အရွား ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သကဲ့သို႔ အၾကမ္းဖက္သူ၏ နိဂုံးကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္း ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တကယ္တမ္း ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ လူမ်ိဳး၊ မည္သည့္ ဘာသာ၀င္မဆို ရန္လိုခက္ထန္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘာသာေရး အဆုံးအမမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစလိုျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အမွီသဟဲျပဳ ေနထိုင္ဖို႔၊ သည္းခံစိတ္၊ ေမတၱာစိတ္၊ ခြင့္လႊတ္စိတ္မ်ား ရွိေနၾကဖို႔ စသည့္ လမ္းညႊန္ထားျခင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္၀ေနပါ၏။

အလ်ဥ္းသင့္ သျဖင့္ အိုင္းစတိုင္း ေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ထပ္မံ ေျပာျပလိုသည္။ Violence breeds violence တဲ့။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းက အၾကမ္းဖက္ျခင္းေတြကိုသာ ေမြးဖြားေပးသည္ ဟူ၏။

လူသား ၀ါဒ အေျခခံလွ်င္

၂၀၁၂ တြင္ ကမၻာပ်က္မည္ဟု သတင္းႀကီးခဲ့ဖူး၏။ ေနစၾက၀ဠာအတြင္း သို႔ ၿဂိဳဟ္တခု ဦးတည္လာေနေၾကာင္း၊ ၎ ၿဂိဳဟ္ သြားလာႏႈန္းႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းအရ ဆိုလွ်င္ ၂၀၁၂ အတြင္း ကမၻာၿဂိဳဟ္ကို ၀င္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ကမၻာႀကီး အစိပ္စိပ္ ကြဲသြားႏိုင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကသည္။

ဤတြင္ နာဆာအဖြဲ႕သည္ အကယ္၍ ယင္းၿဂိဳဟ္ ၀င္လာပါက ကမၻာကို မတိုက္မိေစဖို႔ အာကာသ အေ၀း တေနရာမွာပင္ ႀကိဳတင္ ၿဖိဳခြင္းပစ္ရန္ လက္နက္ တပ္ဆင္ထားသည္ဟု ဆိုသည္။ ယင္းအခ်က္ကို ထပ္ဆင့္ၾကည့္လွ်င္ “အေမရိကန္သာလွ်င္ က်န္ရစ္ေနေစ၊ က်န္ႏိုင္ငံေတြ ပ်က္ခ်င္ပ်က္” ဟု သေဘာမထား၊ “ကမၻာကို မထိေစရ” ဟု ဆုံးျဖတ္ ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ကမၻာသား စိတ္ဓာတ္ (Global Spirit) သို႔မဟုတ္ လူသား၀ါဒ (Humanism) ပင္ ျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံတိုင္း ႏိုင္ငံတိုင္း၊ လူမ်ိဳးတိုင္း လူမ်ိဳးတိုင္း ဤကဲ့သို႔ လူသား၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားၾကမည္ ဆိုလွ်င္ ဤကမၻာႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေပမည္၊ အဓြန္႔ရွည္ တည္တံ့ေပမည္။

ဒီမိုကေရစီ သို႔မဟုတ္ ၂၁ ရာစု ကမၻာသား စိတ္ဓာတ္

မည္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္မွ် ကမၻာႀကီး မပ်က္စီးေစရ၊ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် ကမၻာႀကီး မဆူပူေစရ ဟူေသာ ကမၻာခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အားလုံး ကိုယ္စီ ရွိၾကလွ်င္ ဤကမၻာေလာက္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေနရာ ရွိဦးပါမည္လား။ အားလုံးသည္ “လူသား အခ်င္းခ်င္း” သာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆထားလိုက္လွ်င္ … လူအခ်င္းခ်င္း ရမ္းကား အႏုိင္က်င့္လို စိတ္ ရွိၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။ ႏွစ္ဘက္စလုံး ေအးခ်မ္းမည့္ “Win – Win” မူျဖင့္ မိမိယုံၾကည္ရာ မိမိလုပ္စတမ္း။ တပါးသူအား မထိခိုက္ စတမ္းဟု ထပ္ဆင့္ ေတြးျမင္ က်င့္ႀကံအပ္ပါသည္။ ယင္းသည္ပင္ ၂၁ ရာစု ကမၻာသား စိတ္ဓာတ္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံပင္ မဟုတ္ပါလား။ ။

(ေရႊကူေမႏွင္းသည္ ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ စသည့္ စာေပလက္ရာမ်ိဳးစံုကို ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားေနသူ ျဖစ္ၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ထုတ္ေဝေနသည့္ စာေရးဆရာမ တဦးျဖစ္သည္။)