စိန္စု လမ္းစဥ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အနာဂတ္ (၁)

သစၥာနီ

ျမန္မာႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ဘယ္လို ရွိသလဲ။

ထိုေမးခြန္းကို မၾကာခဏ က်ေနာ္ အေမးခံရသည္။ ထိုင္ေနက် လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕က ျဖစ္ေစ၊ လမ္းတြင္ငွားစီးသည့္ တကၠစီ ကားဒ႐ိုင္ဘာက ျဖစ္ေစ၊ ထိုသို႔ ေမးေလ့ရွိၾကသည္။။ ေမးသူမ်ားထဲတြင္ ေက်ာင္းသား၊ ႐ုံးစာေရးမွအစ ေခါင္းရြက္ ဗ်တ္ထိုးေစ်းသည္ အထိ ပါ၀င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္လွ်င္ သူတို႔ စီးပြားေရး ရွာလို႔မေကာင္း။ (ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာသည္မဟုတ္။ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းမွာ စိုးရိမ္ၾကသည္။) စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲမွာ ပူပန္ၾကသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ လူထုမွာ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားမႈ ရွိသည့္ ေနရာ ၌ (Political Consciousness) ျမင့္မားသူမ်ား ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ျငင္းပယ္၍ မရ။ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွ ယေန႔အထိ သူတို႔ ရင္ထဲတြင္ မၿပိဳမပ်က္ အစိုင္အခဲ တရပ္လို တည္ရွိေနတာက ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး။ ၂၅ ႏွစ္နီးပါး ႏိုင္ငံေရး လႈိင္းလုံး၊ ႏိုင္ငံေရး ၀ကၤပါ၊ ႏိုင္ငံေရး ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ ရင္ဆိုင္ရင္း တရံမလပ္ သတိခ်ပ္ ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဒါက လူေတြထဲမွာ ေနထိုင္သည့္ လူတိုင္း သိၾကသည့္ အျဖစ္။ သူတို႔ သိခ်င္ၾကသည္။

၂၀၁၁ ေရြးေကာက္ပြဲအရ အႏိုင္ရကာ ဦးသိန္းစိန္၏ အရပ္သား အစိုးရ တက္လာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိသာျမင္သာေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေဆာင္ရြက္လာသည္။ ပထမက စစ္အာဏာရွင္ တစု၏ ႐ုပ္ေသးအစိုးရ၊ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲဟု အျပစ္ေျပာေနၾကသူေတြပင္ လက္သင့္ခံလာၾကတာ ေတြ႕ရသည္။ ႏိုင္ငံတကာက လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ (သမၻာရင့္ ႏိုင္ငံတကာမွ ႏိုင္ငံေရး အကဲခတ္မ်ားကို အတု အေယာင္ျဖင့္ လွည့္စား၍ မရပါ။) ယင္းမွာ တကယ့္အေရးပါေသာ အေျပာင္းအလဲ ဆုံမွတ္တခု (Turning-Point) ျဖစ္ပါသလား။ သိမ္ေမြ႕လွေသာ ကတၱီပါ လက္အိတ္ပဲလား။ စိတ္ႏွလုံး ဒုံးဒုံးမခ်ႏိုင္သူေတြကို အျပစ္တင္၍ မရ။ တိုေတာင္းေသာ သမိုင္းမွာပင္ ထူထဲေသာ သင္ခန္းစာေတြ ရခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။

၂၀၁၁ အစိုးရ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ သမၼတသစ္သည္ မၾကားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ “မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား” ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚ ျဖင့္ပင္ ညွိဳ႕ယူလိုက္ႏိုင္သည္။ သူေျပာေသာ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး (Good Governance) ႏွင့္ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရ (Clean Government) ဆိုေသာ စကားႏွစ္လုံးမွာ ခဏခ်င္းမွာပင္ ျပည္သူမ်ား ၾကားတြင္ ေရပန္းစား၍ သြားသည္။ ပထမဆုံး မိန္႔ခြန္းမွာ “ဒီေန႔က စၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္း စတင္ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္လ ၃၀ ရက္ျဖစ္သည္။

ဆက္၍ “မတူညီတဲ့ သေဘာထားအျမင္ေတြ ရွိၾကမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ တူညီတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္” ဟု အတိုက္အခံ အားလုံးကို ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ သမၼတသစ္သည္ စိတ္ႏွလုံးႏူးညံ့ ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာ ျပတ္သားသူျဖစ္ကာ (အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ အတိုက္အခံ၊ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ) အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းမႈကို အသုံးျပဳရာ၌ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူေဆာင္ရြက္ခဲဲ့သမွ်ကို ေလ့လာ၍ အကဲျဖတ္ႏိုင္သည္။

အဓိက အတိုက္အခံ ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာထားအျမင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းကလည္း ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရး မိုးေလ၀သ၏ အေရးပါေသာ အခ်က္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သမၼတႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပို၍ သိသာ ျမင္သာသည္။ သမၼတဟာ ယုံၾကည္ရတဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့သည္မွာ အမ်ားအျမင္ တြင္ ထိုစဥ္က အေနအထားအရ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ခဲေလသည္။

တဆင့္တက္ကာ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မည္ဟု ေၾကျငာလိုက္ေသာအခါ အံ့ၾသ႐ုံသာမက တုန္လႈပ္၍ သြားၾကသည္။ တဖက္စြန္း ေရာက္ေနေသာ အယူသီး လက္်ာသမားမ်ားက ပြက္ပြက္ညံေအာင္ ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ ေရႊထီးမေဆာင္းခဲ့ရေသး။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ ပြဲ ရလာဒ္ကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္သူေတြ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို လက္မခံ၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ကိုလည္း သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၿပီးမွ အခု မွတ္ပုံတင္မယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ ဆုံးျဖတ္တာကို သေဘာ မေပါက္သူေတြ ျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႕က အရင္ ေၾကြးေၾကာ္သံ အတုိင္း၊ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆုိင္ေရး၊ အလုံးစုံ ပ်က္သုဥ္းေရး၊ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ မူ၀ါဒကို ႏွစ္သက္သူေတြ ျဖစ္သည္။ ၿခဳံေျပာရလွ်င္ (Change) အေျပာင္းအလဲကို သေဘာမေပါက္သူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အေျမာ္အျမင္ (Politically Vision) နည္းပါးသူေတြ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရး ပါတီအျဖစ္ ဥပေဒႏွင့္အညီ မွတ္ပုံတင္မည္၊ ေနာင္လာမည့္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္မည္ဟု အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က အထူးေၾကျငာခ်က္ အမွတ္ (၁.၁၁. ၁၁) ထုတ္ျပန္သည္မွာ ႏို၀င္ဘာ ၁၈ (၂၀၁၁) တြင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို မတိုင္မီကပင္ (၂၀၁၁၊ ေမ) ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၄၄ တြင္ က်ေနာ္ “ညီညြတ္ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖစ္ေပၚေရး” အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ေရးခဲ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ အာဏာရ အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ အတိုက္အခံတို႔ အၾကားမွ ပဋိပကၡကို “တင္းမာမႈ ေလ်ာ့ပါးေရး” ျဖင့္သာ ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္မည္။ တင္းမာမႈ ေလ်ာ့ပါးမွ အမ်ိဳးသား ညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္။ အမ်ိဳးသားေရး ညီညြတ္ေရး ဆိုသည္ လတ္တေလာ ထင္ေပၚေနသည့္ ႏိုင္ငံေရး ပုံသ႑ာန္ ျဖစ္၍ အႏွစ္သာရမွာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ ျဖစ္ထြန္းေရး ဟု တင္ျပခဲ့သည္။ ညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ႏွစ္ဘက္ ပေလယာမ်ားသည္ -

၁။ ႐ိုးသားသည့္ စိတ္ ေစတနာကို အရင္းခံရမည္

၂။ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား တတ္သိ လိမၼာမႈႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံေရး အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားရမည္

၃။ အျမစ္တြယ္ေနသည့္ ေလွနံဓားထစ္ အယူအဆမ်ားႏွင့္ သံသသယမ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ စြန္႔ပစ္ႏိုင္ရမည္

၄။ အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွ႕တန္းတင္ရမည္

၅။ အျပန္အလွန္ အေရးထား ေလးစားမႈ ရွိရမည္ဟု ေရးသား တင္ျပခဲဲ့ဖူးသည္။ ဆက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔သည္ ျပည္သူတရပ္လုံး၏ အျပင္းျပဆုံး လိုအင္ဆႏၵကို ဆက္လက္ လ်စ္လွ်ဴ႐ႈမေနဘဲ အေရးႀကီးေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေပးရန္ ဆုံမွတ္ကာလသို႔ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႕တြင္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ လမ္း ၂ သြယ္ရွိ၏။

၁။ က်ေနာ္တို႔သည္ အျမင္ေဟာင္း အစြဲေဟာင္းမ်ား သံသယမ်ားႏွင့္ အာဃာတမ်ားကို တံခြန္ထူၿမဲထူကာ တင္းမာမႈမ်ားကို ဆက္လက္ဖန္တီးၿပီး ႀကီးထြားလာေသာ အၾကပ္အတည္းမ်ား ၾကားထဲတြင္ မလူးသာ မလြန္႔သာ အေျခအေနေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈကို မိုက္မဲစြာ အနာဂတ္မဲ့ အခ်ဳပ္ၿငိမ္းခံမည္ေလာ (သို႔မဟုတ္)

၂။ တင္းမာမႈ ေလ်ာ့ပါးေရး လမ္းစဥ္ကို ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ေသာနည္းျဖင့္ ရွာေဖြကာ ႏိုင္ငံေရး ဘ၀ အသက္တည္ၿမဲေရးကို အေျခခံ၍ လႈပ္ရွားႏိုင္ခြင့္ရသေလာက္ အတိုင္းအတာအတြင္း လႈပ္ရွားရင္း ရည္မွန္းခ်က္ မပ်က္ အမ်ိဳးသားေရး ပန္းတိုင္သို႔ ခရီးဆက္မည္ေလာ ဟု ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဒုတိယ လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္အတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ (က်ေနာ္ တိုက္တြန္း၍ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ့္ ေဆာင္းပါးကိုပင္ ဖတ္မိဟန္ မတူပါ။) ဤေနရာတြင္ စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာ တခုကို ေတြ႕ရပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ႏို၀င္ဘာ ၁၈၊ ဗဟို အလုပ္အမႈေဆာင္ ၁၀ ဦး၊ ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႕၀င္ ၁၀၆ ဦးတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံပြဲမွာပင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ၾကားခဲ့သည္္။

၁။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ေရး မ၀င္ေရးတုန္းက တခါ၊

၂။ ၂၀၁၁ မွာ မွတ္ပုံတင္ေရး ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရး မ၀င္ေရးတုန္းက တခါ ၊ အဲဒီ ႏွစ္ႀကိမ္စလုံး က်မ မပါခဲ့ဘူး။

(ဤကိစၥမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္က သူမသည္ ေနအိမ္တြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနရစဥ္ကာလ ျဖစ္သည္။) ထို႔ေၾကာင့္ ၂၀၁၁ ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ေရး မွတ္ပုံမတင္ေရးကို အဓိက အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့သူမွာ ဦး၀င္းတင္သာ ျဖစ္သည္။ Hot News ႏို၀င္ဘာ ၁၇ ထုတ္၊ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ထုတ္ေဖာ္၀န္ခံထားသည္။ NLD အတြင္း တခ်ိန္က အင္မတန္ နာမည္ႀကီးခဲ့ေသာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္ေရး လမ္းစဥ္ (Confrontation) အမိန္႔အာဏာမွန္သမွ် ဖီဆန္ၾက စသည္တို႔ကို ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့သူမွာလည္း ဦး၀င္းတင္ဟု ဖတ္မွတ္ရဖူးပါသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အထက္ပါ ၂၀၁၁ မွတ္ပုံမတင္ေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ေရး ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ “က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း သေဘာတူခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ အထဲမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု အတိအလင္း ေျပာဆိုထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ပါတီမွ တာ၀န္အရွိဆုံး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ “ဒါေပမယ့္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ လမ္းစဥ္အတိုင္း က်မ လုပ္ခဲ့ပါတယ္” ဟု ေခါင္းေဆာင္ ပီသစြာ ေျပာဆိုခဲ့သည္။

ဤအတိုင္းဆို တစ္ ငါးလုံး (၁.၁၁.၁၁) ေၾကညာခ်က္ကိုသာ သူမ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္လာသည့္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လမ္းစဥ္အစစ္ဟု ေျပာရေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။ တေနရာတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ “က်မလည္း ပုထုဇဥ္ပဲ။ အမွား ရွိခဲ့ပါတယ္” ဟု ၀န္ခံထားခဲ့ရာ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ က်င့္သုံးခဲ့ေသာ္လည္း အရာမေရာက္သည့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရး မဟာဗ်ဴဟာလည္း ပါ၀င္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ျမင္ရပါသည္။ အခုေတာ့ သူမ ေျပာင္းလဲေတာ့မည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတကလည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ အေျပာင္းအလဲ (Change) ကို လိုလားေနတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵကို နားလည္ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ဟု ေျပာခဲ့သည္။ နားမလည္တဲ့ တယူသန္ ႏိုင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕ကသာ (အထူးသျဖင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ) ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စစ္တပ္နဲ႔ ပူးေပါင္းသြားၿပီ ဟုပင္ ေ၀ဖန္ ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၾကသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးရွိမယ္ဆိုရင္ တပ္မေတာ္နဲ႔လည္း လက္တြဲ ေဆာင္ရြက္သြားမယ္ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေၾကညာလိုက္သည္။ မွတ္သားစရာ ေကာင္းေသာ စကား “က်မ အရာရာ ေပ်ာ့ေျပာင္းပါတယ္။ မေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ ေနရာက ဒူးပဲ ရွိပါတယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းျခင္းမွာ အ႐ႈံးေပးျခင္း၊ ဒူးေထာက္ျခင္း မဟုတ္။ နည္းဗ်ဴဟာ တခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာမေပါက္သူက မေပါက္။ ၂၀၁၁ အစိုးရသစ္ လက္ထက္တြင္ NLD သည္ မဟာဗ်ဴဟာကို ေျပာင္းလဲ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ အျပဳႏိုင္ငံေရးကို စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္သည္။ အဖ်က္ႏိုင္ငံေရးကို ေက်ာခိုင္းရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သည္။

၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ NLD ၏ ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းမွ ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့သည္။ အတားအဆီး ကို ဖယ္ရွားပစ္ရမည္။ မဖယ္ရွားႏိုင္လွ်င္ ေက်ာ္လႊားသြားရမည္။ မေက်ာ္လႊားႏိုင္လွ်င္ ေကြ႕ေရွာင္သြားမည္။ အဓိကမွာ ခရီးဆက္ႏိုင္ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ဟိုဟာ ျဖစ္လာႏိုးႏိုး၊ ဒီဟာ ျဖစ္လာႏိုးႏိုး စိတ္ကူးယဥ္ေနမယ့္ အစား တကယ္လက္ေတြ႕ က်တဲ့၊ လက္ငင္း အက်ိဳးရွိတန္သေလာက္ ရွိတဲ့၊ တကယ္တမ္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးမ်ိဳး (Political Pragmatism) ကို က်င့္သုံးတာကို ေထာက္ခံႀကိဳဆိုရမည္္။ ဤနည္းဗ်ဴဟာ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ျဖစ္ထြန္းလာေသာ အက်ိုးေက်းဇူးမ်ားမွာ အမ်ိဳးသားေရး ပန္းတိုင္ခရီးအတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့တာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

(အပိုင္း ၂ ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)