အလြန္႔ေယာက္်ားလုပ္မွာလား နအဖ

ဘြဲ႔ျဖဴ

ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနတဲ့ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ထဲကုိ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နအဖဟာ ဒီႏွစ္ထဲမွာ လုပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ သူအႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံး၀ါးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ အေရးပါတဲ့ ဘာထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္တခုကိုမွ မျပဳလုပ္ေသးဘူး။ သူ႔ရဲ႕၀န္ႀကီးတခ်ဳိ႕နဲ႔ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႕ ကေတာ့ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနတယ္လုိ႔ အထင္ေရာက္စရာ လုပ္ရပ္တခ်ဳိ႕ကို တုိးတုိးတမ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္ တဖုံ လုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ေန၊ ျမင္ေန၊ ၾကားေနရတယ္။

အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ နအဖ မျဖစ္မေန ထုတ္ျပန္ေၾကညာေပးရမယ့္ အဓိကကိစၥႀကီးႏွစ္ခုရွိတယ္။ တခုက ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ့္ ရက္အတိအက်အပါအ၀င္ ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒျဖစ္တယ္။ ေနာက္တခုက ပါတီမ်ားမွတ္ပုံတင္ျခင္းဆုိင္ရာဥပေဒ ျဖစ္တယ္။

တရား၀င္အစိုးရတခုက အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီး ပုံမွန္အေျခအေနမ်ားေအာက္မွာရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအစိုးရဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္မယ့္ပါတီမ်ားကို ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေပးေလ့ရွိတယ္။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲျပန္လုပ္ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာေတာင္မွ (တည္ဆဲႏုိင္ငံေရးစနစ္ကို လုံး၀အၿပီးတုိင္ ဖ်က္သိမ္းပစ္လုိက္တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္) ပါတီေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ရေလ့ရွိၾကတယ္။

လက္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခအေနမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကုိ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ အျခားႏုိင္ငံေတြမွာထက္ ပုိလုိ႔ေတာင္ လုိေသးတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးႀကီးမႉးၿပီး က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲတခုက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရလဒ္ကို သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းပစ္ဖုိ႔ အေသအလဲ ႀကိဳးပမ္း ေနၿပီး သူတုိ႔ကိုယ္တုိင္ ထူေထာင္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ ပါတီေတြကို သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဆယ္စုႏွစ္ (၂) ခုၾကာလာသည့္တုိင္ တုိက္ခုိက္ ေခ် မႈန္း ေနဆဲျဖစ္တဲ့ အဖြဲ႔တခုက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားမႈ အရွိဆုံး လူေတြအနက္ အမ်ားစုက ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနၾကၿပီး အျပင္မွာရွိေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားအမ်ားစုႀကီးဟာလည္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဘယ္ည ကုိယ့္အိမ္တံခါး လာေခါက္မ လဲဆုိတာကို စိုးတထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနၾကရတဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာ ဆႏၵမဲေပးၾကမယ့္ ျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးကလည္း ‘ႏုိင္ငံေရး’ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို ေျပာရဲဖုိ႔ေနေနသာသာ ၾကားေတာင္မၾကားရဲၾကတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသူေတြအဖုိ႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒါနဲ႔ တဆက္တည္းမွာပဲ ေရြးေကာက္ပြဲ အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္ဟာလည္း အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး လုိအပ္မွာ ေသခ်ာေနတာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ နအဖက ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒနဲ႔ ပါတီမ်ားမွတ္ပုံတင္ျခင္းဥပေဒကို ဒီလထဲမွာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို ဒီႏွစ္ဒီဇင္ဘာလမွာ က်င္းပမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသူေတြအတြက္ ပါတီဖြဲ႔စည္းဖုိ႔၊ ျပည္သူလုထုကို မဲဆြယ္စည္း႐ုံးဖုိ႔အခ်ိန္က (၁၁) လ၀န္းက်င္ပဲ ရေတာ့မွာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီအခ်ိန္အတုိင္းအတာဟာ ျမန္မာျပည္က ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ထုႏွက္ျခင္းခံထားရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြအတြက္ လုံေလာက္တယ္လုိ႔ လုံး၀မဆုိႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာျဖစ္တယ္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ေၾကညာေပးဖုိ႔ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ထက္ အခုလုိ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်ေနရတာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းႏွစ္ခုကို အားလုံးကေတာ့ သိေနၾကတယ္။ ပထမတခုက အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ ေရႊဂုံတုိင္ ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တယ္။ ဒုတိယတခုက နအဖအတြင္း အာဏာခြဲေ၀မႈ ပုံသဏၭာန္အသစ္ျဖစ္တယ္။

နအဖရဲ႕ အႏၲိမေမွ်ာ္မွန္းခ်က္က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ရာသက္ပန္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး ျဖစ္တယ္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကိုလုိက္ၿပီး သူတို႔အတြက္ နာက်င္မႈအနည္းဆုံး၊ ေပးဆပ္ရမႈအနည္းဆံုး နည္းလမ္းကို ေျပာင္းလဲက်င့္သုံးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕အသက္၊ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါကို အေပ်ာက္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ သူတုိ႔အတြက္ အခုလက္ရွိအေျခအေနဟာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္တယ္ဆုိတာကို နအဖက သိတယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာလာတဲ့အထိ စစ္ေကာင္စီပုံစံနဲ႔ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္လာႏုိင္ခဲ့တာမုိ႔ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံဟာ အာဏာကို (၁၀၀) ရာခုိင္ႏႈန္း ခ်ဳပ္ကုိင္ထားႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းျဖစ္တယ္ဆုိတာကို နအဖက ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒါကို ျမန္မာျပည္သူေတြကေရာ ကမာၻကပါ လက္မခံဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ အက်ဳိးအျမတ္အမ်ားဆုံးရေနၾကတဲ့ စစ္တပ္ထိပ္ပုိင္းေခါင္းေဆာင္တစု၊ သူတုိ႔ကုိ ကပ္ရပ္မွီခုိႀကီးပြားေနၾကတဲ့ ေခတ္ပ်က္သူေဌး တစုနဲ႔ အဲဒီအုပ္စုႏွစ္စုရဲ႕ မိသားစုေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအ၀ုိင္းေတြကလြဲရင္ တပ္မေတာ္သား အမ်ားစုႀကီးကေတာင္ လက္မခံဘူး။ ဒါကိုလည္း နအဖက သိတယ္။ သိလုိ႔လည္း အာဏာရွင္စနစ္ ရာသက္ပန္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ လက္ရွိစစ္ေကာင္စီလည္း မဟုတ္၊ သူတုိ႔အတြက္ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ အနည္းဆုံးလည္းျဖစ္မယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံသစ္တမ်ဳိးကုိ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကံစည္ႀကိဳးပမ္း ရွာေဖြရင္း အခုေလာက္ ႏွစ္ေတြၾကာလာခဲ့တာျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ရဲ႕လမ္းျပေျမပုံ (ျပည္သူေတြကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္ေျမပုံလုိ႔ ေခၚၾကတယ္) (၇) ခ်က္ဟာ အဲဒီႀကိဳးပမ္းမႈရဲ႕ ရလဒ္ျဖစ္တယ္။ စစ္ေကာင္စီပုံစံကုိ ေကာင္းေကာင္းအရသာေတြ႔ေနၾကတဲ့ ဗုိလ္သန္းေရႊနဲ႔ သူ႔စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အဲဒီလမ္းျပေျမပုံဆုိတာ ကိုေတာင္ ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ မ႐ွဴႏုိင္မကယ္ႏုိင္ျဖစ္လာလုိ႔ ကေသာကေမ်ာ ေရးဆြဲထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိျဖစ္တယ္။ ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ႏုိင္ငံတကာဂယက္ေတြ ၿငိမ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ နအဖဟာ ထုံးစံအတုိင္း ႐ူးသလုိေပါသလုိလုပ္ၿပီး အဲဒီလမ္းျပေျမပုံဆုိတာႀကီးကို ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့ျပန္တယ္။ ေနာက္တခါ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ႀကံဳရျပန္ေတာ့မွ လူထုဆႏၵခံယူပြဲလုပ္မယ့္ႏွစ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ့္ႏွစ္ေတြကို ကတုိက္က႐ုိက္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ျပန္တယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ‘ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူး’ အေျခအေနထဲေရာက္သြားတဲ့ နအဖဟာ မထူးဇာတ္ခင္းၿပီး ‘နာဂစ္’ ေၾကာင့္ တႏုိင္ငံလုံး ႀကိမ္မီးအုံးသလုိ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနၾကရတဲ့ အျဖစ္ကုိမွ မေထာက္ညႇာ မစာနာေတာ့ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕အေျခခံ ဥပေဒကို ဇြတ္အတည္ျပဳလုိက္ၿပီး ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံး ျပင္ဆင္လာေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ သူတုိ႔ဟာ အဓိကအတားအဆီးႀကီးႏွစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆုိင္လာရတယ္။ တခုက တေလွ်ာက္လုံး သူတုိ႔ေနာက္ကို အသာေမွး လုိက္လာခဲ့တဲ့ အင္အားႀကီး အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ အာခံမႈျဖစ္တယ္။ အဲဒါထက္ပုိႀကီးတဲ့ နအဖအတြက္ အႀကီးဆုံးအတားအဆီး ကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တယ္။

ပထမအတားအဆီးက အေရးႀကီးေပမယ့္ နအဖက သိပ္ေတာ့စုိးရိမ္ပူပန္မႈမရွိဘူး။ လက္နက္ကုိင္ထားတဲ့ အဖြဲ႔ခ်င္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ကုိယ္ကလက္နက္အင္အား အမ်ားႀကီးသာတယ္။ မသကာ ညႇိမရတဲ့အဆုံး လက္နက္နဲ႔ ေခ်မႈန္းလုိက္႐ုံပဲလုိ႔ နအဖက တြက္ထားတယ္။

နအဖအတြက္ တကယ့္ဧရာမျပႆနာက အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တယ္။ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ Mandate ရထားၿပီး အဲဒါရဲ႕အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိထားတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီက အဲဒီေၾကညာခ်က္ထဲမွာ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္မေပးရင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို မ၀င္မယ့္သေဘာ ေဖာ္ျပထားတယ္။ နအဖ ၀င္ေရာက္ခုိလႈံေနတဲ့ ‘၀ပ္က်င္း’ တခုျဖစ္တဲ့ အာဆီယံအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းကလည္း အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါ၀င္သင့္ပါ၀င္ထုိက္သူအားလုံး ပါ၀င္ (inclusive) ျဖစ္မွသာ လက္ခံမယ့္သေဘာမ်ဳိး ေျပာထားၾကတယ္။ ထုတ္မေျပာေပမယ့္ အဲဒီစကားဟာ အန္အယ္လ္ဒီကုိ အဓိကရည္ၫႊန္းတယ္ဆုိတာကို နအဖ အပါအ၀င္ အားလုံးက သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ ဒီမွာတင္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကိုလည္း ျပင္မေပးခ်င္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကတဆင့္ တရား၀င္အစုိးရ (Dejure) အျဖစ္လည္း (တနည္း) ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ လက္ခံအသိအမွတ္ျပဳမႈကို ရယူခ်င္ေနတဲ့ နအဖဟာ သူ႔သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ မ႐ွဴႏုိင္မကယ္ႏုိင္ျဖစ္မႈႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေနရေတာ့တာျဖစ္တယ္။

ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းတုန္းကလည္း ဦးႏုက သူသာလွ်င္ တရား၀င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္ခ်ိန္မွာ နအဖရဲ႕ ေခါင္းကုိင္ဖခင္ႀကီးအဖြဲ႔ မဆလဟာ အခု နအဖ ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲမ်ဳိးနဲ႔ ဆင္တူတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔ တႀကိမ္ရင္ဆုိင္ ခဲ့ရဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဦးႏုရဲ႕ အဲဒီေၾကညာခ်က္ဟာ တရားဥပေဒနဲ႔ ကိုက္ညီ (Legitimate) တယ္။ ျပည္သူလူထုက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ သူ႔ဆီက အာဏာကို ၁၉၆၂ မွာ ဗုိလ္ေန၀င္းက လုယူသြားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအာဏာကို သူ အခုျပန္ယူ လုိက္ၿပီ ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ ေၾကညာခ်က္ဟာ ႏုိင္ငံတကာဥပေဒစံႏႈန္းမ်ားနဲ႔ ကုိက္ညီမႈရွိသလုိ ျမန္မာျပည္သူလူထုႀကီးတရပ္လုံးရဲ႕ အရင္းခံဆႏၵကုိလည္း ကိုယ္စားျပဳခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွစြာဘဲ အဲဒီတုန္းက ဦးႏုရဲ႕လုပ္ရပ္ဟာ လုပ္ရပ္ကုိယ္ႏႈိက္ရဲ႕ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ပုိင္းဆုိင္ရာ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္ေတြ (Technical drawbacks)၊ အဲဒီတုန္းက လူထုေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုရဲ႕ အျမင္တုိမႈနဲ႔ ေအာင္ပြဲအေပၚ ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲစိတ္ (Short Sightedness and over-confidence) ေတြျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး အဲဒါေတြရဲ႕အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ေထာက္ခံအသိအမွတ္ျပဳမႈကို မရရွိျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အေျခခံတရားအရလည္း မွန္ကန္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ေကာင္းမြန္ေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈမရရွိခဲ့ဘဲ မဆလလည္း ဦးႏုရဲ႕အဲဒီလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ မ႐ွဴႏုိင္မကယ္ႏုိင္ ျဖစ္မသြားခဲ့ဘူး။

လက္ရွိအေျခအေနကေတာ့ အဲဒီတုန္းကနဲ႔ အမ်ားႀကီးကြာျခားေနတယ္။ ၆၂ က ၈၈ အထိ (၂၆) ႏွစ္နဲ႔ ၁၉၉၀ က ၂၀၁၀ အထိ အႏွစ္(၂၀) ဆုိတဲ့ ကာလအတုိင္းအတာ ႏွစ္ခုအၾကား ကြာျခားခ်က္က (၆) ႏွစ္သာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီကာလႏွစ္ခုမွာရွိၾကတဲ့ ျပည္သူေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအသိေရခ်ိန္နဲ႔ ႏုိးၾကားမႈခ်င္း၊ အေရြးေကာက္ခံပါတီနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္အေပၚ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ေထာက္ခံမႈခ်င္းက အမ်ားႀကီးကို ကြာျခားတယ္။ အထူးသျဖင့္ သတင္းနည္းပညာ တန္ခုိးေၾကာင့္ ကမာၻႀကီးဟာ ရြာႀကီးတရြာနဲ႔ ပုိပုိၿပီးတူလာေနမႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံဟာ အျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ဂ႐ုမစုိက္ အေလးမထားဘဲေနလုိ႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို အျပည့္အ၀ရရွိထားတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိ္င္ဖုိ႔ နအဖဟာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ႀကိဳးပမ္းေနရတယ္။

ဒီအေျခအေနမွာ နအဖက အထက္ေဖာ္ျပပါ ဥပေဒႏွစ္ခုကို မေၾကညာေသးတာဟာ အန္အယ္လ္ဒီအေနနဲ႔ ‘ေရႊဂုံတုိင္ ေၾကညာခ်က္’ ကေန ေနာက္ကုိမ်ား ဆုတ္သြားေလမလားလုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း အခ်ိန္ကုိ နန္းဆြဲသလုိ ဆြဲၿပီး အပါးပြတ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ေနာက္ဆုတ္သြားေအာင္လည္း ေျခာက္လုံး၊ ေခ်ာ့လုံး အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးၿပီး ႀကိဳးပမ္းေနတာျဖစ္တယ္။

နအဖ ေနာက္ထပ္အက်ပ္ေတြ႔ေနတာတခုက တကယ္လုိ႔ သူတုိ႔ဇြတ္လုပ္လုိ႔ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ေပၚထြက္လာမယ့္ အာဏာယႏၲရားအသစ္မွာ လက္ရွိစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ေနရာယူၾကမလဲဆုိတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗုိလ္သန္းေရႊဟာ အဲဒီကိစၥအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ေခါင္းစားေနဟန္ရွိတယ္။ သမၼတလုပ္မွာလား၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လုပ္မွာလား။ အဲဒီရာထူးႏွစ္ခုမွာ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အထက္မွာ ရွိမွာလဲ။ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က သမၼတအထက္မွာ ရွိတယ္ဆုိရင္ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလုိ႔မွ မေလ်ာ္ဘူး။

သမၼတက စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္အထက္မွာ ရွိတယ္ဆုိရင္လည္း ဗုိလ္သန္းေရႊဟာ စစ္တပ္ကုိလည္း လက္လႊတ္ခ်င္သူမဟုတ္၊ သူ႔အထက္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ (အမည္ခံအရေတာင္) ထားခ်င္သူလည္း မဟုတ္တာေၾကာင့္ ျပႆနာရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဗုိလ္ေရႊမန္းကို သမၼတလုပ္ခုိင္းမယ္ ၾကားေနရေပမယ့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ရာထူးႏွစ္ခုၾကား ထိပ္တုိက္ေတြ႔မလာဘူးလုိ႔ မေျပာႏုိင္ဘူး။ အဲဒီက်ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ဗုိလ္ေန၀င္းေခတ္တုန္းကေတာ့ ဗုိလ္ေန၀င္းက သူ႔တပ္သူပုိင္တယ္။ သူ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ ဥကၠ႒ႀကီးပဲ သြားလုပ္လုပ္၊ သမၼတႀကီးပဲ သြားလုပ္လုပ္၊ ပါတီဥကၠ႒ႀကီးပဲ သြားလုပ္လုပ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ဘယ္သူပဲျဖစ္ေနေန ဗုိလ္ေန၀င္းကုိ မ်က္ေမြးေထာင္ ေမာ္ေတာင္ၾကည့္၀ံ့တာမဟုတ္။

ဗုိလ္သန္းေရႊကေတာ့ သူ႔တပ္ကုိသူ အဲသေလာက္မပုိင္ဘူး၊ ယုံလည္းမယုံရဲဘူး။ ျပည္တြင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ အေျခအေနခ်င္း ကလည္း အဲဒီတုန္းကနဲ႔ လားလားမွမတူေတာ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္စစ္ဗုိလ္ေတြကို အရပ္ဘက္ပုိ႔ၿပီး ဘယ္စစ္ဗုိလ္ေတြကုိ တပ္ထဲဆက္ထားမလဲဆုိတဲ့ ျပႆနာကလည္း ရွိေသးတယ္။ အမ်ားစုက စစ္၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး စီးပြားရွာ ရတာကို အရသာေတြ႔ေနၾကၿပီမုိ႔ အရပ္ဘက္ကို မသြားခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ တခ်ဳိ႕က မျဖစ္မေန အရပ္ဘက္ ေျပာင္းၾကရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ တပ္တြင္းပဋိပကၡေတြ ေပၚလာဦးမွာျဖစ္တယ္။

ဒီအေျခအေနမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပစ္ထားတဲ့ ျမားတစင္းကလည္း ဗုိလ္သန္းေရႊကိုယ္ထဲမွာ စုိက္၀င္ေနေသးတယ္။ အညင္သာအေပ်ာ့ေပ်ာင္းဆုံး စကားလုံးေတြသုံးၿပီး ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးခြင့္ရဖုိ႔ ေတာင္းဆုိထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ကို ျပည္တြင္းျပည္ပ နားေထာင္ေကာင္းတဲ့ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ ပယ္ခ်ရမလဲဆုိတာအတြက္ ဗုိလ္သန္းေရႊ အႀကီးအက်ယ္ အႀကံအုိက္ေနပုံေပၚတယ္။

အဲဒီလုိမ်ဳိးအေျခအေနေတြေအာက္မွာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို မျဖစ္မေန က်င္းပမယ္လုိ႔ ေအာ္လက္စနဲ႔ ဆက္ေအာ္ေနရေပမယ့္ အေျခအေနဟာ နအဖအတြက္ ‘ေရွ႕တုိးထမ္းပုိး ေနာက္ဆုတ္လွည္းတုတ္’ ျဖစ္ေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ အန္အယ္လ္ဒီမပါတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲက သူတုိ႔အတြက္ ျပႆနာအေဟာင္းေတြ ေျပလည္မသြားမယ့္အျပင္ ျပႆနာအသစ္ေတြကိုပါ ယူေဆာင္လာမယ္ဆုိတာကို နအဖက ႀကိဳသိေနဟန္ရွိတယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း နအဖဟာ စိန္ေခၚမွားလုိ႔ ကုိယ္ရထားၿပီးသား ေရႊခါးပတ္အားလုံး ဆုံး႐ႈံးသြားရတဲ့ လက္ေ၀ွ႔သမားလုိမ်ဳိး မျဖစ္ရေလေအာင္ အကန္႔အသတ္ရွိေနတာကို သိေနတဲ့ၾကားက ဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ေၾကညာဖုိ႔ကိစၥကို အတတ္ႏုိင္ဆုံး အခ်ိန္ဆြဲေနတာျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ နအဖ ဆုေတာင္းေနတာက သူ႔ရဲ႕ေျခာက္လုံးေတြကုိ ေၾကာက္လန္႔သူက ေၾကာက္လန္႔၊ သူ႔ရဲ႕ေခ်ာ့လုံးေတြကို ေတြေ၀နားေယာင္သူက နားေယာင္ၿပီး အန္အယ္လ္ဒီ ႀကီး ဟက္တက္ကြဲကာ ျပည္တြင္းျပည္ပရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ရရွိထားတဲ့ (တနည္း) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ တျခမ္းျခမ္းက ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္ကို စြန္႔လႊတ္လုိက္ဖုိ႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အန္အယ္လ္ဒီက ခင္းက်င္းထားတဲ့ အေနအထားအရေတာ့ နအဖ ဆုေတာင္းျပည့္ဖုိ႔ အလားအလာ မရွိသေလာက္ပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနကုိ သုံးသပ္ရမယ္ဆုိရင္ ၂၀၀၈ နာဂစ္အေျခခံဥပေဒကုိ လုံး၀မျပင္ဘူးဆုိတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ကို ကုိင္စြဲထားၿပီး ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ နအဖရထားနဲ႔ အဲဒီအေျခခံဥပေဒကို မျပင္ရင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ၀င္ဘူးဆုိတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ကို ကုိင္စြဲထားၿပီး ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီရထားတုိ႔ဟာ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ထိပ္တုိက္ေဆာင့္ၾကေတာ့မယ့္ ပုံရွိေနတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ၾကာေအာင္ အားစုလာခဲ့တဲ့ ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ႏြားအုိေနာက္က်သား နအဖဟာ ဒီႏွစ္ထဲမွာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ က်င္းပမယ္ဆုိတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီကုိ အၿပီးသတ္ၿဖိဳလွဲဲၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီဆႏၵကုိ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႋဳဟ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ ပုိင္းျဖတ္ထားတဲ့ပုံမ်ဳိး အျပင္ပန္းအေနနဲ႔ ျမင္ေနရတယ္။

ဒီလုိျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကုိ သြားအမွတ္ရမိတယ္။ ေဆာင္းပါးက ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ ျမန္မာဘုရင္ေခတ္က ဘုရင္ကိုးကြယ္တဲ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္နဲ႔ ေက်းလက္ေဒသမွာ ေတာရေဆာက္တည္သီတင္းသုံးေနတဲ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ဆုံခန္းကုိ သူကုိယ္တုိင္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ပုံစံမ်ဳိး ဒဂုန္ဦးထြန္းျမင့္က ေရးသားထားတယ္။

ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေတြ႔ဆုံရာမွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္လႉတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ခံတဲ့အခါတုိင္း ‘ေရႊစည္းခုံကို လႉပါ၏’ ဆုိတဲ့ စကားကုိ ရြတ္တယ္။ ဒါကုိ အနားမွာရွိေနတဲ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဦးသူေတာ္ႀကီးက သူမ်ား သဒၶါလုိ႔လႉတဲ့ ပစၥည္းကို ဒီလုိစကားမ်ဳိးေျပာၿပီး လက္ခံတာဟာ သူမ်ားသဒၶါကုိ ဖ်က္ဆီးရာလည္းက်တယ္။ သူမ်ားကုိ အားနာမႈမရွိ မယဥ္ေက်းရာလည္းက်တယ္လုိ႔ ယူဆတယ္။ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ျပန္သြားေတာ့ ဦးသူေတာ္ႀကီးက သူ႔စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်က္ကုိ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ကုိ ေမးျမန္းတယ္။

ဆရာေတာ္က သူဒီလုိေျပာတာဟာ ဘုရင္ရဲ႕ခ်ီးေျမႇာက္မႈကုိခံယူၿပီး တကယ့္တရားေဒသနာအလုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ကို သတိေပးလုိက္တာျဖစ္တယ္လုိ႔ ရွင္းျပၿပီး အဆုံးမွာ ‘မင္းဆရာေတာ္ ဒီကအျပန္မွာ ဘုရင္ဆက္ကပ္ လႉဒါန္းထားတဲ့ စစ္ကုိင္းျမစ္နားေလးထပ္ေက်ာင္းႀကီးကုိ ၀င္ရဲတယ္ဆုိရင္ အလြန္႔ေယာက္်ား’ လုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳလုိက္တယ္။ ဒီေနရာမွာ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရည္ၫႊန္းတဲ့ ‘အလြန္႔ေယာက္်ား’ ဆုိတာ အင္မတိ အင္မတန္မွ မ်က္ႏွာေျပာင္ၿပီး မုိက္မဲလွတဲ့လူလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတာျဖစ္တယ္။

ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ဟာ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း ရဟန္းျမတ္တပါးျဖစ္တာမုိ႔ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ သတိေပးမႈကို သေဘာေပါက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပန္မွာ ျမစ္နားေလးထပ္ေက်ာင္းကို မ၀င္ေတာ့ဘဲ ေတာင္ဖီလာဆီးေတာ မင္း၀ံေတာင္႐ုိးႀကီး အေရွ႕ေခ်ာက္ထဲမွာ ေတာရေဆာက္တည္သီတင္းသုံးသြားခဲ့တယ္။ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ျပဳစုတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိေတာ္နိႆယ ဟာလည္း မိမိျပဳစုတဲ့ ၀ိနည္းငါးက်မ္း ပါဠိေတာ္နိႆယထက္ ပုိလည္းဦး၊ ပုိလည္းက်ဥ္း၊ ပုိလည္းျပည့္စုံတာေၾကာင့္ မိမိရဲ႕က်မ္းကုိ ေစတီရင္ျပင္မွာ မီး႐ႈိ႕ပူေဇာ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး ေတြ႔ဆုံခန္းနဲ႔ ဒီကေန႔ ရထားႏွစ္စင္း ထိပ္တိုက္၀င္ေဆာင့္ၾကေတာ့မလုိ ရွိေနတဲ့ အျဖစ္ၾကားမွာ မိမိအေနနဲ႔ (ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ကပ္သီးကတ္သတ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိ) ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္းထုိးျပစရာ အကြက္ကေလးတကြက္ကုိ သြားျမင္မိတဲ့အတြက္ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ေဖာ္ျပရျခင္းျဖစ္တယ္။

အဲဒီအကြက္ကေတာ့ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္က ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ကုိ ရည္ၫႊန္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ဦးသူေတာ္ကုိ ‘မင္းဆရာေတာ္ ဒီကအျပန္ ျမစ္နားေလးထပ္ေက်ာင္းကုိ၀င္၀ံ့ရင္ အလြန္႔ေယာက္်ား’ လုိ႔ ေျပာလုိက္တဲ့အကြက္ျဖစ္တယ္။

နအဖဟာ အခုအထိေတာ့ ငါ့ျမင္းငါစုိင္း၊ ငါ့ေလွငါထုိး လုပ္ရပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို လုပ္ရဲခဲ့၊ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ပါတီေတြကုိ (၁/၉၀) ကို အဓမၼ လက္မွတ္ထုိးေစခဲ့တယ္။ ပါတီအားလုံးနီးပါးကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို အတင္းအက်ပ္ က်င္းပခဲ့တယ္။ အေျခခံဥပေဒကို သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ေရးဆြဲခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အတုအေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ အတည္ျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လုိ႔ နအဖက ယူဆေကာင္းယူဆႏုိင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ Mandate ကုိ ရရွိထားၿပီး အဲဒီအေနအထားရဲ႕ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကိုပါ ရရွိထားတဲ့၊ တကမာၻလုံးရဲ႕ အထူးေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို ရရွိထားသူ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီမပါဘဲ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပတာကေတာ့ နအဖဟာ အမုိက္မဲဆုံး အေတြးကိုေတြးၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းကို ေနာက္ဆုံးတုိက္ပြဲ (Final Showdown) ဆင္ႏႊဲလုိက္တာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နအဖဟာ သူႀကိမ္း၀ါးေနတဲ့အတုိင္း အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်င္းပရဲမယ္ဆုိရင္ေတာ့ နအဖကို ‘အလြန္႔ေယာက္်ား’ လုိ႔ပဲ သတ္မွတ္ရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။ ။