မႏၲေလး က်ေနာ္တုိ႔ အျပထဲတြင္ တေခတ္တည္း ေပၚခဲ့ေသာ ထင္ရွားသူ ေလးေယာက္မွာ ၁၉၆၉ တြင္ ဇာတ္ဆရာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္မွ စ၍ ၁၃ ႏွစ္စီျခားၿပီး ဆုံးပါးဖူးရာ ေနာက္ဆုံး ကြယ္လြန္သူမွာ က်ေနာ့္ အဘြား (၂၀၀၈ ခု) ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၈၂ တြင္ အဘိုး ဆုံးစဥ္က က်ေနာ္ မွတ္မိသမွ်မွာ ဧည့္ခန္း ေထာင့္တြင္ ပုံထားေသာ လြမ္းသူ႔ ပန္းေခြမ်ားႏွင့္ လူတရုံးရုံးပင္ ျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ ဝရံတာ အလံတုိင္မွေနၿပီး အိမ္ေရွ႕က ထြက္သြားေသာ အသုဘကားတန္း ရွည္ႀကီးကုိ ေဆြမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္ လက္ေပၚမွ ေန၍ ေငးၾကည့္ ခဲ့မိသည္သာ အဘိုးႏွင့္ ပတ္သက္ ၿပီး မွတ္မိသမွ် အပုိင္းအစ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အဘြား မဆုံးခင္က ကားႏွင့္ တေနရာသြားရင္း ေဆးရုံေဘးက ျဖတ္သြား ရာတြင္ “ဒါ မင္းအဘိုး ဆုံးတဲ့ အေဆာင္”ဟု ခြဲစိတ္ရုံ (၂)ကုိ ျပဖူးသျဖင့္ ေနရာအတိ အက် အေမ့ကုိ ေမးၾကည့္ ခဲ့ပါသည္။ ထုိခြဲစိတ္ရုံႏွင့္ သံဃာ့ေဆးရုံ အေပၚထပ္ ကူးသည့္ ေဆာင္ကူး တံတားထိပ္ ေထာင့္ခ်ိဳးက အဘိုးဆုံးသည့္ ခုတင္ေနရာမွာပင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းသား အျဖစ္ က်ေနာ္ စာသင္ဖူး လူနာေက့စ္ ယူခဲ့ဖူးပါသည္။
သူႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် မိသားစုတြင္ အဓိက ေျပာျပေလ့ ရွိသူမ်ားမွာ အဘြားႏွင့္ အေမျဖစ္ပါ၏။ အဘြားတြင္ သူ႔စံျပလင္ကုိ ပမာျပကာ ေျမးေတြ လိမၼာေရးျခား ရွိေစဖို႔ ဗ်ဴဟာစုံ ရွိပါသည္။ “မင္းတုိ႔ အဘိုးက အရက္တုိ႔ ေဆးလိပ္တုိ႔ဆုိတာ အနံ႔ေတာင္ခံတာ မႈတ္ဘူး၊ ဖဲရုိက္တာ ေလာင္းကစားတာ မ်ားကုိ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ အလုပ္ဆုိၿပီး အင္မတန္ စက္ဆုပ္တာ ကလား၊ မင္းတုိ႔ စာေရးရင္ စာၾကြားေတြ၊ အသိမ္ အဖ်င္း၊ တက္ေထာင္ ေမာင္းနင္းေတြ မေရးေလနဲ႔၊ မင္းတုိ႔ အဘိုးဟာ အေနအထုိင္ အေရးအေျပာ အင္မတန္ ရည္မြန္ ေျပျပစ္တာ” စသျဖင့္ သက္ထက္ဆုံး သြန္သင္ေပးခဲ့ပါသည္။
ေဒါက္တာတန္ဂြမ္ေလ်ာင္ကုိ အေဖာ္စပ္ၿပီး အဘိုး အင္းလ်ား ေဟာလ္ပါလာတြင္ သူ႔ကုိ စေတြ႔စဥ္က အဘိုး လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ သူ႔လက္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ရွက္မိပုံ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္က်မွ ထုိလက္ကေလးေတြက ျခင္ေထာင္ႀကိဳးပင္ မခ်ည္တတ္သျဖင့္ သူပဲ အလုပ္ရွဳပ္ရပုံ၊ အဘိုးကုိ ဖမ္းထားစဥ္က ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းႏွင့္ မည္သုိ႔ အခ်ီအခ်ေျပာရပုံ စသည့္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းတုိ႔ကုိ မီးပ်က္ေသာ ေႏြညမ်ားတြင္ ဝရံတာေပၚက ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚ ၌ ေျမးေတြကုိ ယပ္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ေပးရင္း ေျပာျပသံမ်ားကုိ ၾကားေယာင္ဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
သူေရးသည့္စာ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဦးလွသာရွိရင္ ဘယ္လုိေျပာမွာဆုိသည္က ပါတတ္စၿမဲ။ အေမကလည္း မင္းတုိ႔အဘိုးက သူမ်ားတကာကုိ အင္မတန္ ကူတတ္သနားတတ္တာကအစ ဘုရားတရားၾကည္ညိဳပုံ၊ ေျမးေတြကုိ သံေယာဇဥ္ႀကီးလွ၍ ဆုံးခါနီးတြင္ ကေလးေတြကုိ ေဆးရုံေခၚမသြားပုံမ်ားကုိ ေျပာျပရင္း ေဖေဖ သာရွိရင္ ငါ့သားစာေရးတာ အင္မတန္ ဝမ္းသာအားေပးမွာဟု ဆုိတတ္ပါ၏။
ေနာက္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္အခါ သြင္ရုံအနီးတဝုိက္၊ ၃၇လမ္းထဲ စသျဖင့္ အဘိုး လူပ်ိဳဘဝက သခင္ဇင္၊ သခင္အုန္းျမင့္တုိ႔ႏွင့္ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းထုတ္ခဲ့သည့္ တုိက္ခန္းေတြကုိ မွန္းၾကည့္မိပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကၤာပူ၊ ဂ်ကာတာစသျဖင့္ သူေရာက္ခဲ့ရာေနရာေတြ ေရာက္ေလတုိင္း သူ႔ကုိ အမွတ္ရေနမိသည္။
တုိက္တုိက္ဆုိင္ ေဘာေရာဗုေဒၶါဘုရားႀကီး ေရာက္ေသာေန႔က သူဆုံးတာ ၂၄ႏွစ္ျပည့္သည့္ေန႔ျဖစ္ရကား သူဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ့သည့္ ေစတီေထာင့္မွာပင္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ကာ အဘြားကုိျပခဲ့ပါသည္။
လန္ဒန္တြင္လည္း သူတုိ႔ သတင္းစာမစ္ရွင္နဲ႔လာစဥ္က တည္းရာ ဟုိက္ပတ္ပန္းျခံေဘးက ေဒၚခ်က္စတာ ဟုိတယ္နားျဖတ္တုိင္း သူ႔ကုိ ေအာက္ေမ့မိသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
Facebook တြင္ ရုရွား၊ဂ်ပန္က မိတ္ေဆြမ်ား ရင္ျပင္နီ၊ ကမာကူရားရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးစသည့္ သူေရာက္ခဲ့ရာ အထင္ကရေနရာမ်ားတြင္ ရုိက္သည့္ အယ္လ္ဘမ္မ်ားကုိေတြ႔တုိင္း သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမရပါေပ။
(၂)
စင္စစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္က အဘိုးပုံျပင္ေတြႏွင့္ ၾကီးခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါ။ ၁၉၈၄ မီးႀကီးတြင္ စာအုပ္ဂုိေဒါင္ ပါသြားသျဖင့္ စာအုပ္ဗီရုိထဲက တုိက္ထုတ္စာအုပ္ေတြမွာ ကေလးေတြအတြက္ မဟုတ္ေပ။ နယ္တြင္ ေကာမစ္ ကာတြန္းမ်ားဖတ္ရင္း သမုိင္း၊ ဗုဒၶဝင္၊ ဝတၳဳ စသျဖင့္ စာအုပ္ႀကီးေတြကုိ မမီ့တမီ ဆြဲဖတ္ရင္း စာပါး ဝခဲ့ရပါသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မႏၲေလး ျပန္ေနမွ စာအုပ္ေဟာင္းေတြ ယူဖတ္ရင္း ဆုံးေလၿပီျဖစ္ေသာ အဘိုးကုိ ျပန္ေတြ႔ရသည္။
လူထု ဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာ မိသားစု အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ
ေနာက္ ဆယ္တန္း အၿပီး ၃ ႏွစ္ေလာက္ ေယာင္ ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ပုံႏွိပ္စက္ ထပ္ခုိးေပၚမွ လူထု သတင္းစာ ေဟာင္းေတြ စုခ်ဳပ္ထားသည့္ စာအုပ္ မည္းမည္းႀကီး ေတြကုိ ျပန္လွန္ မိခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ရာ သူ႔စိတ္ကူး သူ႔အသံေတြကုိ ပုိသိလာရ ပါသည္။ သူသည္ လက္ဝဲ သတင္းစာ ဆရာ ဆိုေသာ္ျငား သတင္းစာကုိ ႏုိင္ငံေရး ပုိစတာ သာသာ တဖက္ေစာင္းနင္း မထုတ္ေဝခဲ့ပါ။ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမွဳေရး စသည့္ ျပည္သူ႔ ဘဝကုိ တုိးတက္ ေစမည့္ အေရး ဟူသမွ်ကုိ ကြ်မ္းက်င္သည့္ ကေလာင္ရွင္မ်ား စုံလင္ စြာႏွင့္ တင္ဆက္ ခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံေရးပါမွ သတင္း မွတ္သည့္ အစြန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ကင္းသည္ဟု အထင္ခံလို၍ (တနည္း ဉာဏ္အေျမာ္ အျမင္ မရွိ၍) ၾကံဖန္ၿပီး ၾကားေန ျပျခင္း အစြန္း ႏွစ္ဘက္လုံးကုိ ၾကဥ္ၿပီး ျပည္သူအမ်ား ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာ ရစရာ တုိင္းျပည္တြင္ စစ္မက္ ကင္းရွင္းၿပီး ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္အုပ္စု ကုိမွ ေမွ်ာ္မေန ရသည့္ ေၾကာက္မေန ရမည့္ လြတ္လပ္ေရး စစ္စစ္ကုိ ခံစားႏုိင္စရာ ႏုိင္ငံေရး အေနအထား တရပ္ ေပၚထြက္ လာေရးကုိသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ႏႈိးေဆာ္ လာခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ ေစတနာ မွန္ခဲ့ေသာ္ျငား အထက္ ဗမာျပည္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ အားေကာင္းတာ လူထုေၾကာင့္ဟု ဖဆပလ ထိပ္သီးမ်ားက ယူဆခဲ့၍ မုိင္းခဲြ ဖ်က္ဆီးကာ အသက္ ရန္ရွာျခင္း၊ ခ်ိတ္ပိတ္ အာမခံ ေတာင္းျခင္း၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဖမ္းဆီးျခင္း တုိ႔ျဖင့္ ၿဖိဳခြဲခဲ့ေလရာ ဖဆပလသာ သူ႔ကုိယ္တြင္း ပေယာဂ ဂုိဏ္းဂဏ စိတ္ျဖင့္ ဟက္တက္ကြဲၿပီး စစ္အုပ္စု ဝါးမ်ိဳမွဳကုိ ခံခဲ့ရကာ မည္မည္ရရ အေမြအႏွစ္ ျပစရာမက်န္ဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္ ခဲ့ေလသည္။
လူထုသတင္းစာဟု လွဳပ္ရွားမေနေတာ့ေသာ္လည္း ေခတ္အဆက္ဆက္ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ေအာက္ တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနရေသာ လူထုဘက္က အစဥ္ရပ္တည္သည့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ႀကီးပြားတုိးတက္ေရးကုိသာ လုိလားေသာ သတင္းႏွင့္ စာေပအတတ္ကုိ လူထုစာအုပ္မ်ားမွတဆင့္ မီဒီယာစုံမွတဆင့္ လုိက္စား အသုံးခ် ကာ ျပည္ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ကာက်ိဳးလုိသည့္ မ်ိဳးဆက္အသစ္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားႏွင့္ ပညာတတ္ ပညာမဲ့ လူငယ္မ်ားမွာ တေခတ္ၿပီး တေခတ္ ေပၚထြက္လာဆဲပါတည္း။
သတင္းသမားအမည္ခံတခ်ိဳ႕က သတင္းစာဆရာႏွင့္ စာေရးဆရာ နယ္ပယ္ခ်င္း မေရာစပ္ႏုိင္ဟု ေၾကာင္း က်ိဳး မဲ့ ေျပာဆုိသည္ကုိ နားႏွင့္ဆက္ဆက္ ၾကားခဲ့ဖူးပါသည္။ ရသ မေရးတတ္ရင္ စာေရးဆရာမဟုတ္ ဆုိ ေသာ သုံးသပ္ခ်က္မ်ိဳးလည္း ကမၻာေက်ာ္ျမန္မာမ တေယာက္ထံက ထြက္ခဲ့ဖူးသည္ျဖစ္ရာ ဤသုိ႔ အေလဏေတာ ေျပာဆုိသူမ်ားက ယခုေခတ္ ျမန္မာျပည္ကုိ သတင္းႏွင့္ စာေပဘက္က ေခါင္းေဆာင္ေန သည္ ဆုိလွ်င္ တုိင္းျပည္တြင္ ႀကီးစုိးေနေသာ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့သည့္ တယူသန္ ေတြးေခၚ သည့္အေလ့ မ်ား ၏ လက္သည္အျဖစ္ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ စာရင္းသြင္းေလာက္ပါသည္။
အဘိုးအတြက္ကား မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ဆုိသည္မ်ားမွာ သူေရးလုိျပန္႔ပြားလုိသည္တုိ႔ကုိ သယ္ေဆာင္သည့္ ယာဥ္သာျဖစ္၏။ ေဆာင္းပါး၊ ေပးစာ၊ ဝတၳဳ၊ ေခါင္းႀကီး၊ သတင္းစာေကာ္လံ၊ ပုံျပင္၊ သမုိင္းက်မ္း၊ ျပန္ေျပာင္းေျပာခ်က္ကုိ မွတ္တမ္းတင္ျခင္း ၊ သတင္းျဖတ္စ စုစည္းမွဳ၊ ေဟာေျပာခ်က္ စသည္ျဖင့္ ေရးသားမွဳပုံသ႑ာန္ မ်ိဳးမည္အေတာ္မ်ားၿပီး ေရးသမွ်လုိလုိလည္း ေအာင္ျမင္သည္ကုိ ေတြ႔ရ သည္။ ေျပျပစ္ႏူးညံ့ၿပီး ဟာသအရႊန္းညွပ္တတ္ေသာ၊ ထက္သန္ေသာ ေစတနာႏွင့္ အမ်ားအက်ိဳး ႏႈိးေဆာ္ မႈကုိ ခံစားႏုိင္ေသာ အေရးအသားပါေပ။ ထုိထက္ အဘိုးသည္ သတင္းစာႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြား၍ ဘာစာမွ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ခ်န္မထားႏုိင္ခဲ့ဆုိေသာ သတင္းသမားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သတင္းစာမိတ္ကုိ အေျချပဳပီး ရုိးရာပုံျပင္စုေဆာင္းျခင္း၊ လူမွဳစီးပြားသမုိင္းႏွင့္ ျပႆနာဇာစ္ျမစ္ ေဖြရွာေလ့လာ ေရးသားျခင္း (Investigative Reporting) (ဥပမာ ဘိန္းျဖဴသမား အမွားကမၻာ၊ စားစရာဆန္) လုပ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။
ေခ်ာင္ထဲတြင္ အမႈိက္ျဖစ္ေနသည့္ စာနယ္ဇင္းအေဟာင္းမ်ား၏ အဖုိးတန္ပုံကုိ သိေသာေၾကာင့္ သတင္းစာ မ်ားေျပာတဲ့ စစ္အတြင္းဗမာျပည္လုိ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ေကာင္း၊ သူ႔စာေတြကေျပာတဲ့ သိပၸံေမာင္ဝ ကဲ့သုိ႔ စာေပညြန္႔ေပါင္းက်မ္း ေပမီေဒါက္မီမ်ိဳးေတြ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ခုေခတ္ ျမန္မာမီဒီယာတြင္ အႀကိဳက္ေတြ႔ ေနၾကသည့္ စကက္ခ်္ေခၚ အညတရ ရုပ္ပုံလႊာမ်ိဳးကုိ ဟုိႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က အဘိုး၏ ေထာင္ႏွင့္လူသား တြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္သည္။
(၃)
အဘိုးတုိ႔ေခတ္ ဒုိ႔ဗမာမ်ိဳးဆက္မ်ားသည္ သူ႔ကြ်န္ဘဝမွ လြတ္ေရး၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲတြင္ ေအာက္က်လွ သည့္ တုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ စီးပြားေရးအေျခကုိ ျမွင့္တင္ေရးဆုိသည့္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္ကုိ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ သတင္းစာ၊ လူငယ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ရရွိခဲ့ၾကသည္က မ်ားပါသည္။
သတင္းစာေတြေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရတာဟု ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖဆုိဖူးသကဲ့သုိ႔ လူငယ္မ်ားႀကီးပြားေရး အသင္းေၾကာင့္ ႀကီးပြားေရးဦးလွ၊ ေမာင္ထင္၊ ဦးတင့္ေဆြ စသည့္ တုိင္းျပည္ျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ား ေပၚလာခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ သုိ႔အတြက္ လက္ရွိဖိႏွိပ္မႈမ်ားေအာက္မွာပင္ ရသည့္ေနရာတြင္ လူငယ္တုိ႔စုစည္းမႈ၊ ပညာ သုတဖလွယ္မႈမ်ား တုိးပြားရင့္က်က္လာေအာင္ လူႀကီးလုပ္ေနသူမ်ားက ခ်ီးေျမွာက္ထုိက္ပါသည္။
ထုိထက္ ထက္သန္မွန္ကန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးခံယူခ်က္၊ ယထာဘူတက်က် ေတြးေခၚတတ္ေသာ အေလ့အထ၊ လူေရးလူစ ရင့္က်က္ျပည့္ဝမႈ စသည့္ လူေတာ္လူျမတ္တုိ႔၏ အမူအက်င့္တုိ႔ကုိ ခံယူက်င့္သုံးတတ္သည့္ ျမန္မာ လူငယ္မ်ား ေပၚထြက္လာေစရန္ မီဒီယာဆုိေသာ ဌာနမ်ားက အထူးအားစုိက္သင့္ပါသည္။
“လူတလုံး သူတလုံး”ဆုိသည့္စကားမွာ အဘိုးလက္သုံးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဘဝေႏွာင္းပုိင္းကာလတြင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ ၏ မတည္ၿငိမ္ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ ေခတ္ေနာက္က် ျပတ္ေတာက္မႈ စသည္တုိ႔၏ ေလာင္းရိပ္မိေသာ လူငယ္ မ်ားကုိ ထုိအေျခအေနမွ ရုန္းထြက္ႏုိင္ေစရန္ ရည္သန္ၿပီး လူငယ့္အေရးတုိ႔ကုိ အားစုိက္ေရးသားေဟာေျပာ ခဲ့ပါသည္။
ယခုသူ႔အသက္ရာျပည့္ေသာ ကာလမ်ိဳးတြင္လည္း ျမန္မာသတင္းႏွင့္စာေပသမားမ်ားက ဦးလွတုိ႔ထက္ေတာ္ ေသာ ထက္ေသာ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားျဖင့္ တုိင္းျပည္ကုိ အားသစ္ေလာင္းကာ ဆင္းရဲတြင္းမွ ရုန္းတက္ဖုိ႔ အေရးတြင္ ႀကီးစြာေသာ အကူအမျဖစ္ေစသင့္ပါလွသည္။ ။
No comments:
Post a Comment