ညေန ေနေရာင္က လင္းခ်င္သေလာက္ လင္းခြင့္မရဘူး။ ခပ္မွိန္မွိန္ပဲ။ ေတာင္ေပၚကားလမ္းကေန သဘာ၀႐ႈခင္းေတြကို အေပၚစီးက လွမ္းၾကည့္ရတဲ့ အရသာက ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီတဲ့ ေထာင္ဝင္စာသြားခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ မံုရြာ၊ မဟာၿမိဳင္၊ ယာႀကီး၊ ကေလးဝ၊ ကေလးလမ္းလိုပါပဲ။ ေတာေတာင္ေတြၾကားမွာ ေတာပန္း ေတာင္ပန္းရဲ႕ ပန္းရနံ႔ကလည္း သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးလုိ႔။ ဒါ အုန္းဖန္ေဆာင္းရဲ႕ ညေနခင္း ရနံ႔ေလလား။
က်မတို႔ကားေရွ႕ကို ကားအေကာင္းစားေတြ တစီးၿပီးတစီး ေက်ာ္ျဖတ္ေနတယ္။ ကားလမ္းကလည္း မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္လုိ႔။ အပ်ဳိမ ပါးျပင္လို ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။ လမ္းျပဳျပင္တဲ့ စခန္းေလးေတြမွာ အင္တာနက္စေလာင္း တပ္ထားတယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္စကားေျပာေနတဲ့ လမ္းျပဳျပင္ေရး လုပ္သားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ မံုရြာ၊ ယာႀကီးလမ္းထဲက လမ္းျပဳျပင္တဲ့ တဲစခန္းေလးကုိ က်မ သတိရမိတယ္။
စစ္တပ္က တာဝန္ယူေဖာက္လုပ္တဲ့ ယာႀကီးလမ္းက မိုးကို ေၾကာက္တယ္။ မိုးတၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္ က်႐ံုနဲ႔ လမ္းက ပ်က္ကေရာ။ ကတၱရာကို ၁၀ ဘီးကား၊ ကြန္ဒိုတုိက္ေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ စစ္ကန္ထ႐ိုက္ ေတြပါ။ မံုရြာ၊ ယာႀကီးကားလမ္းဟာ က်မတို႔ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ဝမ္းတြင္းထဲက ကလီစာေတြ ခိုင္မခိုင္ စမ္းသပ္တဲ့လမ္းပါ။ သႀကၤန္မိုးကုိေတာင္ မခုခံႏိုင္ဘူး။ မိုးရြာလို႔ လမ္းပ်က္ေတာ့ က်မတို႔ ခရီးသည္ေတြ ေရွ႕ခရီးလည္း မဆက္ႏုိင္၊ ေနာက္ေၾကာင္းလည္း မျပန္ႏိုင္နဲ႔ ေတာထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ၾကာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အဆက္အသြယ္ရႏိုင္တဲ့၊ ဖံုးေျပာႏိုင္မယ့္ “လာပို႔” ရြာကို ေတာေတာင္အထပ္ထပ္ကို ရႊံ႕ႏြံ႐ုန္းၿပီး ၈ နာရီၾကာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္။
ကားအစီး ေလးငါးဆယ္ ပိတ္မိေနတာမို႔ အစားအေသာက္ရွိမယ့္၊ လံုၿခံဳမယ့္၊ ဆက္သြယ္လုိ႔ရမယ့္ လာပို႔ရြာကို ခရီးသည္ေတြ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလုိပါပဲ။ လာပို႔ရြာေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြက အိမ္မွာက်န္တဲ့သူေတြကို စိတ္မပူေအာင္ ဖုန္းဆက္ၾကတယ္။ လာပို႔ကိုေရာက္ေနၿပီ၊ စိတ္မပူနဲ႔လုိ႔ ေျပာတဲ့အသံကို အိမ္ကသူေတြက “ဘယ္ကို လာပို႔ရမွာလဲ” လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး ျပန္ေျပာၾကတယ္။ လာပို႔ရြာက ကနီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ကုန္ကားေပၚက ကုန္ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ကြမ္းရြက္၊ သရက္သီးမွည့္၊ စပ်စ္သီးေတြကို တရြာလံုး ေဝပစ္တာေတာင္ မကုန္လုိ႔ လႊင့္ပစ္ရတယ္။ ကုန္သည္ေတြ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ နလန္မထူေတာ့ဘူး။ ကားသမားေတြ၊ ကားအံုနာေတြကို မံုရြာ၊ ယာႀကီးလမ္းကေန မူဆယ္လမ္းကို စိတ္ေျပာင္းဖို႔ လုပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ၁၂ လက္မ ၁ ေပ၊ ၃ ေပ ၁ ဂိတ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ဝင္ေၾကးတံတားျဖတ္ခ၊ ဘီးခြန္ေၾကးဆိုတဲ့ အခြန္ေတြကို ရက္ကန္းေပၚက လြန္းလို ေပးေဆာင္ရတဲ့ ကားစပယ္ယာလိုမ်ဳိး မဲေဆာက္လမ္းေပၚမွာ မေတြ႔ရဘူး။
အုန္းဖန္နဲ႔ အုန္းျဖန္ၾကားက ရႈခင္းေတြက လွလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း။ ေျမလႊာက အနီ။ ပန္းခင္းက အဝါ။ မုံညႇင္းခင္းေတြက အျဖဴ။ ေဂၚဖီခင္းေတြက အစိမ္းရင့္ရင့္။ စပါးပင္ေတြက ေရႊေရာင္။ လြင္ျပင္ ေတာင္တန္းေပၚက စိုက္ခင္းေတြက အကြက္က်က်၊ လွလွပပ၊ စီစီရီရီ။ လူသားရဲ႕ လုပ္အားေခြ်းစက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးအလွဆင္ထားတဲ့ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းႀကီးပါပဲ။ အလွအပေနာက္မွာ လူသားေခြ်းစက္ေတြက ကုေဋကုဋာ။ ေတာင္ယာထဲမွာ ေဂၚဖီေဖာ္သူေတြ၊ ယာခင္းရွင္ေတြ၊ အဝယ္ေတာ္ေတြ၊ ပြဲစားေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္။ ကမာၻ႔ေငြေၾကး အက်ပ္အတည္း ႐ိုက္ခတ္မႈ ဒီေရလိႈင္းကို သူတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စီးႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းေတြကေတာ့ က်မတို႔ျမင္ေနက် ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းေတြထက္ ေက်ာင္းအက်ယ္အဝန္း ဖြဲ႔စည္းပံုက အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ ထုိင္းႏိုင္ငံသား ဝန္ထမ္းေတြက ေက်ာင္သားေတြနဲ႔ ကေလးငယ္ေတြကို ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ ေနရာေပးတယ္။ အေရးတယူရွိတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမဆိုရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ဦးစားေပးတတ္တယ္။ ႐ံုး၊ အေဆာက္အဦး၊ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ဘုရင္၊ ဘုရင္မ ပံုေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတယ္။ ဓာတ္ပံုမွာ ႐ို႐ိုေသေသနဲ႔ ပန္းကံုးေတြပါ ခ်ိ္္တ္ဆြဲထားၾကတယ္။ အုန္းဖန္ဆိုတာ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေဆး႐ံုေဆးခန္းေတြက ျပည့္စံုႀကီးက်ယ္ေနပါတယ္။ က်မ အားက်တာကေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ေဆး႐ံုပါပဲ။
နယ္ၿမိဳ႕ေက်းလက္ ျမန္မာကေလးငယ္ေတြ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနရမယ့္ အရြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ယာထဲကိုင္းထဲ၊ လယ္ထဲေရာက္ေနရတာက အမ်ားအျပားပါ။ အမိုးအကာ လံုၿခံဳမႈ မရွိေပမယ့္၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မရွိေပမယ့္၊ ေက်ာင္းဆရာဆရာမရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ျပည့္စံုရတဲ့ ေက်ာင္းေလးေတြ။ “ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံဝ့ံလုိ႔ခ်ီ၊ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊ ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္း” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကိုေတာင္ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ခြင့္ မရွိရွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြလည္း ရွိတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က မမတင္ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့တာ။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာပါရေစ။
ေနတေဖြးေဖြး … ေလတေဖြးေဖြး
မမတင္ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး
သဲတေဖြးေဖြး ဖုန္တေဖြးေဖြး
မမတင္ရဲ႕ ေက်ာင္းကေလး
မမတင္ရဲ႕ေက်ာင္းကေလးမွာ
ထန္းပင္ေတြက လက္ပိုက္ၿပီး တန္းစီရပ္လုိ႔။
ယာကြက္ေလးတကြက္ကလည္း
မမတင္ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္လုိ႔
မမတင္ေက်ာင္းလာရင္
သူမ်ားမိန္းမေတြလုိ
ေရႊေတြေငြေတြ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေနေအာင္ ဝတ္စားမလာဘူး။
ေစတနာရယ္
ဝါသနာရယ္
အနစ္နာရယ္
နာသံုးနာကို
ဖိတ္လက္ရႊန္းေတာက္ေနေအာင္ ဝတ္စားလာတယ္
မမတင္ဟာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးေပါ့ … ။
ဟုတ္ကဲ့ပါ။ က်မတို႔ျမန္မာလူမ်ဳိး ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္တာကေတာ့ ဝါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာသံုးနာပါပဲ။
အုန္းျဖန္ဝင္ခါနီး ေတာင္ေစာင္းေတြက စိုက္ခင္းေတြကို အေဝးကေန ျမင္ေနရတယ္။ စိုက္ခင္းေတြထဲက လံုခ်ည္ဝတ္ မိန္းမေတြက က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ။ ေန႔စဥ္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရကို စြန္႔ၿပီး အလုပ္လာလုပ္ၾကရတဲ့သူေတြ။
ေတာင္ေစာင္းေပၚက စီစီရီရီ တဲေလးေတြက အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္းပါပဲ။ ေလွကားထစ္ပံုစံ အထပ္ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒုကၡသည္ တဲစခန္းေလးေတြကို ကားေပၚကေန က်မ ျမင္ေတာ့ ရင္ထဲဆို႔နင့္သြားရတယ္။ က်မတို႔လိုပဲ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္မပုိင္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ။
အုန္းျဖန္မွာ က်မတို႔ ကားနားတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကို အေပၚစီးက ၾကည့္လုိ႔ရတဲ့ ေျမျပန္႔က်ယ္က်ယ္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ နားတာပါ။ ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ကားပါကင္နဲ႔ လွပတဲ့ တုိက္တာအေဆာက္အဦး ပန္းၿခံလွလွေတြက ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ပိုစတာေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းအတုိင္းပါပဲ။ အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္းနဲ႔ သိပ္မေဝးဘူး။ မႏၱေလးတစ္ျပေလာက္ပဲ ေဝးတယ္။ အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္းက လက္ကိုင္ဖုန္း အသံုးျပဳခြင့္ ရွိတယ္။ ကိုယ့္တဲစခန္းထဲကေန ကမၻာအရပ္ရပ္က မိသားစု၊ မိတ္ေဆြေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ႏိုင္တယ္။ အလြမ္းေျဖႏုိင္တယ္။ စိတ္ေကာက္ႏုိင္တယ္။ အမ်ားသံုး တယ္လီဖုန္းဆိုင္မွာလုိ စကားက်ယ္က်ယ္ ေျပာစရာ မလိုဘူး။ တတိယႏိုင္ငံကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဇနီး၊ ခင္ပြန္းဆီ၊ ခ်စ္သူရည္းစားဆီကို ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ခြ်ဲႏုိင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလိုက္သလဲလုိ႔။
က်မတို႔ ကားရပ္နားစခန္း ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ေလတဟူးဟူး ဝင္လာေနတယ္။ ေလ႐ိုင္းေတြနဲ႔အတူ အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္းက အျမင့္ဆံုး ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းသံက လြင့္ပ်ံလာတယ္။ ဓမၼေတးသံက လြမ္းေမာစရာပါ။ ညဆိုရင္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ေလက တသုန္သုန္နဲ႔။ ေတာင္ေအာက္က ဒုကၡသည္စခန္းမွာ မီးေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္က ဘဝအေၾကာင္းေတြ မပါရင္ သိပ္လွမွာပဲ။ ညခ်မ္းမွာ တေခါက္လာၾကည့္ခ်င္စရာ။
အုန္းျဖန္ ဒုကၡသည္စခန္းက မဲေဆာက္သြားဖို႔ လိုက္လာတဲ့ ခရီးသည္ကေတာ့ ကားေပၚက မဆင္းေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ေတာ့ ဗိုက္ဆာေနၿပီ။ ကားေပၚက ဓာတ္ဆီနံ႔ထက္ ကားေအာက္က ေတာင္ေပၚေလကိုလည္း ႐ႈခ်င္ေသးတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြက စီစီရီရီ။ က်မတို႔ ဝယ္စားႏိုင္မယ့္ အမ်ဳိးအစားကို ေရြးခ်ယ္ရတယ္။ ဟင္းႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ ခေနာဆန္ထမင္း ပံုေပးတဲ့ ဆိုင္ေလးကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ရတယ္။ ဆိုင္ရွင္က အလွအပ ႀကိဳက္ပံုရတယ္။ ထမင္းကို အလွစားႏိုင္ေအာင္ ခပ္ဖြဖြေလး ပံုေပးတယ္။ ၅ ဇြန္းအျပင္ မပိုတဲ့ ထမင္းပြဲအတြက္ ဘတ္ ၃၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို ၉၀၀ ေက်ာ္က်တယ္။ ပင္လယ္စာ အသားကင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး က်မတို႔ မစားႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ ပါကင္လွလွ ထုတ္ပိုးထားတဲ့ ဆားငန္ေစ့၊ သရက္ျပင္၊ ေကာက္ညႇင္းခြက္ေၾကာ္ေတြက ၁ ထုတ္ကုိ ဘတ္ ၄၀။ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ဝယ္ခ်င္တာ အရမ္း။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ဘဝက ခြင့္မျပဳပါဘူး။
၁ နာရီနီးပါး နားၿပီးတဲ့ေနာက္ မဲေဆာက္ကို ကားထြက္ခဲ့ပါတယ္။ မဲေဆာက္ကို နီးလာတဲ့ လမ္းတေလွ်က္မွာ ေဂၚဖီပဲြ႐ံုေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔ရတယ္။ စီစီရီရီ တင္ထားတဲ့ ေဂၚဖီေတြက ကားေပၚမွာ အျပည့္အေမာက္။ ကားလမ္း ေဘးဝဲယာမွာ ထင္း႐ႈးပင္ေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစို။ ေလေၾကာသန္႔ ရွင္းေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းကို ျဖတ္သြားတိုင္း ငွက္သံ၊ ပုဇဥ္းရင္ကဲြသံ၊ အေဖာ္မဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ စူးရွတဲ့ ေတးသီခ်င္းသံေတြကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ေတာတန္းေတာင္စြယ္အစိမ္း၊ ပင္ရိပ္စိမ္းစိမ္း။ ေလျပည္စိမ္းစိမ္းေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မဲေဆာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီကို က်မတို႔ ကားေလးတိုးဝင္ခဲ့တယ္။ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ၂ လမ္းသြားလမ္း ကားလမ္းႀကီး ေဘးမွာ ၿမိဳ႕အဝင္ စစ္ေဆးဂိတ္တခု။ ဒုကၡသည္ဗီဇာ ကိုင္ထားတဲ့ က်မတို႔ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပဲ။
ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေလးက နယ္စပ္ၿမိဳ႕နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ခန္းနားလွတယ္။ က်မ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိႏိၵယနယ္စပ္ တမူး၊ မိုးေရးနဲ႔ မတူဘူး။ တမူး၊ မိုးေရးက ႐ိုးစင္းေပမယ့္ မဲေဆာက္က ဟိတ္ဟန္ႀကီးတယ္။ ေဆးေရာင္စံု လိမ္းခ်ယ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ေပါင္ရင္းထိ တိုတက္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီဝတ္ ထိုင္းလူမ်ဳိး မိန္းမပ်ဳိေလးေတြက ဆို္င္ကယ္တဝီဝီနဲ႔။ က်မတို႔ စီးလာတဲ့ကား ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ဂိတ္ဆံုးပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ အဝတ္အိတ္ေလးေတြ ေအာက္ခ်ၿပီး မိတ္ေဆြေတြဆီ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ရတယ္။ က်မတို႔မွာ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္။ အသစ္လြင္ဆံုး ဝတ္စံုေတြက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အရွိန္အဝါေအာက္မွာ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ေလဒဏ္ေနဒဏ္ကို ဘာအကာအကြယ္မွ မယူႏိုင္တဲ့ ေနေလာင္မ်က္ႏွာကို စက္ေသြးသနပ္ခါးနဲ႔ ခ်ယ္သထားတဲ့ က်မမ်က္ႏွာက အားငယ္ရိပ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔မေကာင္းမွာ ေသခ်ာေနတယ္။
တတိယႏိုင္ငံ သြားခါနီး တပတ္ပဲလိုေတာ့တဲ့ မိတ္ေဆြ ကိုေက်ာ္စိုးက မယ္လ ဒုကၡသည္စခန္းထဲကေန တကူးတက လာၿပီးေတြ႔ဖို႔ ေရာက္လာမယ္။ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ၿပီလဲဆိုၿပီး ဖုန္းနဲ႔ ခဏခဏ ေမးတယ္ေလ။ ကိုေက်ာ္စိုး မိတ္ေဆြက ႀကိဳတင္ၿပီး က်မတို႔ကို ကားနဲ႔ လာႀကိဳတယ္။ က်မတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ ေနသမွ် သူ႔အိမ္မွာေနဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ သူ႔အိမ္က ကတ္ဘိဘန္းမွာ။ ကတ္ဘိဘန္းက က်မအတြက္ မစိမ္းဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကတ္ဘိဘန္းမွာ စပါးခင္းေတြ ေရႊေရာင္လႊမ္းၿပီး ရိတ္သိမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ေရာက္ခဲ့ဖူးတာ။ က်မခင္ပြန္းရဲ႕ မိတ္ေဆြ ကိုၿငိမ္းခ်မ္းအိမ္မွာ တလေလာက္ ေနခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ကိုလွစိုး မိသားစုနဲ႔အတူ ကိုမုန္းႏိုင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း လာေနတတ္တယ္။
ကိုမုန္းႏိုင္ ဇနီးသည္က ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီး။ ကိုမုန္းႏိုင္တို႔ ငွားေနတဲ့ အိမ္နားမွာ ေခြ်းေပါင္း႐ံုႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီနတ္ကြန္းမွာ ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးေတြက ႏို႔၊ မုန္႔၊ အခ်ဳိရည္နဲ႔ နတ္ကို ပူေဇာ္ပသတယ္။ လိုရာဆုေတာင္းၿပီးလို႔ ျပန္သြားရင္ ကိုမုန္းႏိုင္က နတ္ကိုေတာင္းပန္ၿပီး စြန္႔စားတယ္။ ႏို႔ကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ဇနီးသည္ကို တိုက္တယ္။ က်န္တာကို ဘဝတူဒုကၡသည္ေတြကို မွ်ေကြ်းတယ္။ နတ္ကိုင္မွာထက္ ဗိုက္ဆာတာက ပိုဆိုးတာကိုး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗိုက္ဝဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ဆင္းရဲျခင္းတရားကို အာ႐ံု ၆ ပါးစလံုးနဲ႔ တကယ့္ကို ထိထိမိမိ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ေမာစရာေတြကို ရယ္စရာ လုပ္ခဲ့ရတာ။ ကိုလွစိုးနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္က ရိတ္ၿပီးသား ပဲခင္းထဲမွာ ပဲေနာက္ေတြကို ေကာက္သင္းေကာက္ၿပီး ထုေခြ်။ ေခြ်ၿပီးသား ပဲေနာက္ကို ေလွာ္ၿပီး ႀကိတ္ဟင္းအျဖစ္ ပဲေနာက္ခ်က္စားရတယ္။ အတူတကြ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆင္းရဲဒုကၡ မရွိဘူး။ သူတို႔ က်မတို႔ေတြ မဲေဆာက္ၿမိိဳ႕ထဲမွာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘဝကို ေတြ႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း တတိယႏိုင္ငံကို သြားၾကၿပီ။ သူတို႔ဟာ ဒုကၡသည္ေတြထဲက အလင္းေရာင္ပါပဲ။
မနက္ေစာေစာ ကတ္ဘိဘန္းသူႀကီးရဲ႕ အသံနဲ႔ က်မတို႔ အိပ္ယာႏိုးခဲ့ရတယ္။ ညပိုင္းမွာ ကုိေက်ာ္စိုး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္စိုးနဲ႔အတူ အိမ္ရွင္မိတ္ေဆြရဲ႕ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြမႈ၊ အားေပးမႈက က်မတို႔ကို တကယ္ပဲ ခြန္အားျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
မိတ္ေဆြဆိုတာ တိုေတာင္းတဲ့ လူ႔ဘဝမွာ အေရးႀကီးလြန္းလို႔ ဘာသာေရးက်မ္းေတြမွာ ကလ်ာဏမိတၱလုိ႔ အဆိုရွိပါတယ္။ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း တေယာက္၊ မိတ္ေဆြေကာင္း တေယာက္ ရရွိျခင္းဟာ မဂၤလာတပါးတဲ့။ ေလာကမွာ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြမွန္၊ မိတ္ေဆြေကာင္း တေယာက္ရရွိဖို႔ဟာ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္။ “အုိ … အသင္ေလာက” လုိ႔ မိတ္ေဆြေကာင္း လုိက္ရွာရတဲ့ ေခတ္ေဟာင္း ႐ုပ္ရွင္ေဟာင္းထဲက ဖာတလံုးေခါင္းက်ား မင္းသားခင္ေမာင္လုိ ရူးဟန္ေဆာင္စရာ မလိုတဲ့ ေခတ္ေလ။
ကိုေက်ာ္စိုးနဲ႔ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔ ကတ္ဘိဘန္းကေန မဲေဆာက္ေစ်း၊ ထံုေထာင္း၊ မယ္ေတာ္ေဆးခန္း ေနရာစံု ရဲရဲတင္းတင္း၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ။ မဲေဆာက္ေစ်းကို ေနရာအႏွံ႔သြားခဲ့တယ္။ မဲေဆာက္ေစ်းရဲ႕ အထင္ကရ သားငါးတန္းက စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အသည္းယားဖြယ္ရာ။ ဖားျပဳတ္ႀကီးေတြက မ်က္လံုးႀကီးေတြ ျပဴးၿပီး ပိုက္ရႈံ႕အိတ္ထဲကေန က်မတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ လိပ္ေသးေသးေလးေတြက ေရဇလံုထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေရကူးလုိ႔။ ငရွဥ့္ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္ လယ္ကြင္းေခ်ာင္းေျမာင္းေတြထဲကေန ယာဥ္အဆင့္ဆင့္စီးၿပီး မဲေဆာက္ေစ်းေရာက္လုိ႔ ေသြးႀကီးေနတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ အသီးတရာ အညႇာတခုနဲ႔ ေထြးညိဳကို ေမ့သြားၿပီ။ ဟစ္ေဟာ့ေတြ၊ ေအာ္လ္တာေနးတစ္ေတြ သီဆိုၿပီး ဘဝင္ေလဟပ္ေနတယ္။ ငွက္ကေလးေတြကလည္း အရွင္ေလးေတြ။ နယ္ပယ္သစ္၊ ဝန္းက်င္သစ္မွာ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲ ဆိုၿပီး ထိတ္လန္႔ေနရွာတယ္။ ဒီငွက္ကေလးရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို က်မ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျမင္ဖူးသလားလုိ႔။
မဲေဆာက္ေစ်းမွာ လက္လီလက္ကား အမ်ားဆံုး ဝယ္ယူသူေတြက ျမန္မာေစ်းဝယ္ေတြ ျမဝတီဘက္ကေန လုိင္းကားစီးၿပီး ေစ်းလာဝယ္ၾကတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကို ျဖန္႔ျဖဴးႏိုင္ဖို႔ အဝတ္အထည္ ပလပ္စတစ္ ပစၥည္းေတြ ဝယ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီပလပ္စတစ္ ပစၥည္းေတြေနရာမွာ ကၽြန္းသစ္ေတြႀကီးပဲ က်မ ျမင္ေနတယ္။ မျဖစ္ပါဘူး။ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ မ်က္မွန္ပါဝါ ျပန္စစ္ဦးမယ္။ က်မတုိ႔ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ေစာေက်ာင္းကို သြားခဲ့ရတယ္။ ေစာေက်ာင္းက VOA သတင္းေထာက္ မေအးေအးမာ ဦးစီးဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ မေအးေအးမာ အသံကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားရၿပီး အခုမွ ျမင္ဖူးရပါတယ္။ ေရဒီယိုက အသံနဲ႔ အျပင္က အသံက သိပ္ကိုတူပါတယ္။
ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ သားငယ္၊ သမီးငယ္ေတြ။ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းပါ။ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲေျဖေနလို႔ ေစာေက်ာင္း ေဘာ္ဒါကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေဘာ္ဒါမွာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စာအံသံ၊ ကစားသံေတြနဲ႔ ေဝစည္ေနတယ္။ ေဘာ္ဒါ အေပၚထပ္မွာေတာ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးပန္းခ်ီလက္ရာေတြက ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ေနာင္အနာဂတ္အတြက္ သူတို႔ဘဝေတြကို ေရာင္စံုပန္းခ်ီကားေတြလို ခ်ယ္မႈန္းႏုိင္ၾကပါေစလို႔ က်မ ဆုေတာင္းမိတယ္။
ရင္ခြင္ပိုက္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ မသန္မစြမ္း ကေလးငယ္ေတြထားတဲ့ အေဆာင္ကို ေရာက္သြားေတာ့ က်မရဲ႕ ဒုကၡဟာ ဘာမွမဟုတ္ပါလားလုိ႔ ခံစားရတဲ့အထိ။ က်ပ္မျပည့္တဲ့ ကေလးတေယာက္က ကုလားထုိင္ေပၚမွာ။ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔။ ပါးစပ္က စီးက်ေနတဲ့ သားေရေတြကို ခုခံထားတဲ့ သားေရခံက ပန္းပြင့္ေတြ ေရးခ်ယ္ထားတယ္။ ေခါင္းႀကီးကိုယ္ေသး ကေလးငယ္ကေတာ့ ပုခက္ထဲမွာ။ အာ႐ံုေၾကာ ခြ်တ္ယြင္းၿပီး မလႈပ္ရွားႏုိင္တဲ့ ကေလးငယ္က ဝွီးခ်ဲေလးေပၚမွာ။ သူတို႔ဘဝရဲ႕ နားခိုရာ ေစာေက်ာင္းေလးက လူတေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈကို တတ္သေလာက္ ပံ့ပိုးေပးထားတယ္။ မိခင္ရင္းထက္ပိုတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈကို သူတို႔ ခံစားရတယ္လုိ႔ ဆိုပါရေစ။
က်မတို႔ကို မေအးေအးမာက သူ႔ခင္ပြန္း ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီရဲ႕ လက္ရာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္နဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ ဆရာေမာင္လြမ္းဏီနဲ႔ မေအးေအးမာတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ဧည့္ခန္းမွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အထင္ကရ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ စာေပအႏုပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ပံုတူပန္းခ်ီကားေတြကို အလြမ္းေျပေအာင္ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ VOA က မသင္းသီရိရဲ႕ ညီမေလး မြန္မြန္က က်မရွိတဲ့ေနရာ အေရာက္ေမးၿပီး ဆုိင္မွာ ထမင္းေကြ်းၿပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳပါတယ္။ က်မတုိ႔က အဖြဲ႔လုိက္ဆိုေတာ့ အားနာစကားဆိုေပမယ့္ မရပါဘူး။ ေရာက္တုန္းေလး ဧည့္ဝတ္ျပဳပါရေစ အမရယ္တဲ့။ က်မတို႔ ထမင္းစားဝိုင္းမွာ ကမၻာ့သတင္း၊ ျမန္မာ့သတင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဟာ မီးေရာင္စံုနဲ႔ လွခ်င္တုိင္းလွေနေတာ့တာ။
မဲေဆာက္က ဘာေၾကာင့္ ျမဝတီနဲ႔မတူဘဲ ပိုၿပီး ခန္းနားထည္ဝါရတာလဲ။ စနစ္လား၊ ေငြလား။ လူေတြရဲ႕ အသိပညာ တန္ဖိုးထားမႈလား။ အခြင့္အလမ္းပြင့္မႈလား။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡသည္စခန္း ၉ ခုကို လက္ခံထားႏုိင္တဲ့ အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံ။ သူ႔ႏုိင္ငံမွာ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားအထိ ဆိုလာျပားနဲဲ႔ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ ေပးႏုိင္တယ္။ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားအထိ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ဘုရင္နဲ႔ ဘုရင္မကို ခ်စ္ခင္တန္ဖိုးထားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ရွိတယ္။ ကေလးသူငယ္၊ သက္ႀကီးရြယ္အို၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမကို ေလးစားတန္ဖိုးထားရတယ္ ဆိုတဲ့ အသိ၊ ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္္း ျပည္သူေတြဆီမွာ ရွိတဲ့ ထိုင္းႏုိင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။
ခြင့္ရက္ေစ့မယ့္ တရက္အလိုမွာ က်မတုိ႔ မဲေဆာက္ကေန ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ ျပန္မယ့္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြေတြ လုိက္မပို႔ႏုိင္ရွာပါဘူး။ ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေပၚကေနပဲ မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ မဲေဆာက္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ အေၾကာင္းအရာ၊ ရႈခင္းေတြက လူေတြကို ဖမ္းစားႏုိင္ပါတယ္။
အိမ္တအိမ္ရဲ႕ အလွဟာ အမိုးေပၚမွာ တည္တယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အလွဟာလည္း ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြေပၚမွာ မူတည္တယ္ဆိုတာကို က်မရဲ႕ ဘဝခရီးေတြကေန ေတြ႔ျမင္သိရွိခဲ့ရပါတယ္။
က်မ ခရီးေတြ သြားေနဆဲပါ … ။ ။
No comments:
Post a Comment