လွ်ပ္စစ္မီး ပ်က္လိုက္၊ လာလိုက္ႏွင့္ ၅ မိနစ္တခါ “ဟာ” “ေဟး” “ဟာ” “ေဟး” ဟု ေအာ္ေနရ ေသာေၾကာင့္ အေမာဆို႔လွ်က္ ရွိေသာ ရန္ကုန္ လူထုႀကီးမွာ ညသန္းေခါင္ပင္ ျဖစ္ေသာ္ ျငားလည္း ႏိုးၾကားလ်က္ ရွိေနသည္ ကို ဦးရုကၡစိုး ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ရန္ကုန္သားေတြက အံ့ၾသစရာပဲေနာ္ ဖိုးရႈပ္၊ ဒီေလာက္ တေဟးေဟး၊ တဟာဟာနဲ႔ ေအာ္ေနရတာေတာင္ ေမာတဲ့ပံု တစက္မွ မေတြ႕ရဘူး။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးက နတ္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွကို မျမင္ရဘူး၊ ၾကည့္ေလရာ ေမွာင္နဲ႔ မည္းမည္းပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ထိုစဥ္ ဖ်တ္ခနဲ မီးမ်ားလင္းလာၿပီး “ေဟး” ခနဲ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ၾကည့္ ၾကည့္ … လူေတြ အေျပးေျပး အလႊားလႊားနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေၾသာ္ … အဲဒါက မီးလာတုန္း ေရေမာင္းၾကတာ၊ ထမင္းအိုး တည္တာ၊ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြ ထလုပ္တာ။
ရုကၡစိုး။ ။ နအဖ က ႏွစ္သစ္မွာ လူေတြကို ပံုစံသစ္နဲ႔ မီးေပးေနတာထင္တယ္။ ၅ မိနစ္တခါ မီးလာလိုက္ ပ်က္လိုက္နဲ႔။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဲဒီထက္ ထူးတာရွိေသးတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ အိုဇုန္းလႊာေပါက္တာကို ကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ အိုဇုန္းလႊာကို ထိခိုက္ေစမယ့္ ဓာတ္ေငြ႕ထြက္တဲ့ အဲကြန္းေတြ၊ ေရခဲေသတၱာေတြ သြင္းခြင့္မေပးဘူးတဲ့ဗ်။
ရုကၡစိုး။ ။ နအဖက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိ ေတာ္ေတာ္ရွိတယ္ ေျပာရမယ္။ လူေတြ ဝယ္ထားၿပီးသား ေရခဲေသတၱာတို႔ အဲကြန္းတို႔ သံုးမွာစိုးလို႔ မီး ်မေပးတာဘဲျဖစ္မယ္။
သူတို႔ႏွစ္ဦး ထင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနစဥ္ “ဟာ” ဆိုေသာ အသံႏွင့္အတူ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိ က်သြားျပန္သည္။ ဦးရုကၡစိုးႏွင့္ ဖိုးရႈပ္တို႔ ရပ္ေနသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ဂဏန္း ၂ လံုးႏွင့္ လမ္းတလမ္းေပၚ၌ လူတေယာက္ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေရွ႕က ဘယ္သူလဲ မသိဘူး ဦးရုကၡစိုး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘယ္သူလဲ သိရေအာင္ ငါ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္မယ္ လာေလ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ကိုယ္က ထင္ျပၿပီးသားပဲေလ၊ မီးမလာလို႔ မျမင္ရတာ၊ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ေတာက္ပျပလိုက္မွ ရမယ္။
ဦးရုကၡစိုးက ဖိုးရႈပ္ကို မ်က္ေစာင္းတခ်က္လွည့္ထိုးရင္ ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါမ်ား ေတာက္ပျပလိုက္ရာ သူ႔အနီးနား ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္ပါ လင္းသြားသည္။ သူတို႔ဘက္ေလွ်ာက္လာေနသူမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အထုပ္တထုပ္ ကိုင္ထားေသးသည္။ ထို အမ်ိဳးသမီးက ဦးရုကၡစိုး၏ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေၾကာင့္ မ်က္စိက်ိန္းသြားပံုျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒီက အစ္မႀကီးက မီး ဒီေလာက္ေမွာင္ေနတဲ့ ညႀကီးမွာ တိုက္ေအာက္ဆင္းၿပီး ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ မီးေမွာင္တုန္း အမိႈက္ထုပ္ လမ္းေပၚလာပစ္တာေလ။ သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားရွိတယ္ မဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … အဲဒီလို လုပ္လို႔ရမလားဗ်။ စည္းကမ္းမဲ့ရာက်တာေပါ့။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ လူတုိင္း ဒီလိုပဲ ပစ္ေနတာပဲ၊ မထူးဆန္းပါဘူး။ (ေျပာရင္း ဦးရုကၡစိုးကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ) ဒီအလင္းေရာင္က ဖေရာင္းတိုင္ မီးထက္ေတာ့ သာတယ္။ တရုတ္ကလာတဲ့ အားျပန္သြင္းရတဲ့ မီးလံုးေလးေတြထက္လည္း သာတယ္၊ ဦးေလး အိမ္ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါလား။ ဦးေလးကို ထုိင္ခိုင္းၿပီး ကေလးေတြ စာက်က္ခိုင္းမလို႔။
ရုကၡစိုး။ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ … က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါကလည္း ခဏပဲ ခံတာပါ။ တရုတ္လုပ္ မီးလံုးေတြလိုပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အစ္မႀကီးက ဘာအလုပ္ လုပ္လဲဗ်။
ဦးရုကၡစိုး စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္ကို မေက်နပ္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက “ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူး၊ ႏွစ္လံုးထီပဲ ထိုးတယ္။ အဲ ေယာင္လို႔ အိမ္ရွင္မ” ဟု ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျပာလိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အိမ္ရွင္မဆိုေတာ့ အေတာ္ပဲဗ်။ က်ေနာ္ အင္တာဗ်ဴးေလး နည္းနည္း လုပ္ပါရေစ။
ရုကၡစိုး။ ။ သတင္းသမား ဇာတိကေတာ့ ျပၿပီ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ က်ေနာ္တို႔ ေဒဝါလီ မဂၢဇင္းအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကို အမ်ိဳးသမီးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္ဝင္စားလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ပါ အဟဲ။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ ေရြးေကာက္ပြဲ ဟုတ္လား၊ ဘာေရြးေကာက္ပြဲလဲ။ စပါးလံုးေရြးတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲလား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ အစ္မႀကီးကေတာ့ ေနာက္ၿပီ။ ခု ၂၀၁၀ မွာ က်င္းပမယ္ဆိုတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေလ။ အစိုးရအသစ္ ေရြးမွာေလ။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ အဲဒီအစိုးရအသစ္က လွ်ပ္စစ္မီးေပးမလား။ လွ်ပ္စစ္မီး မေပးႏုိင္ရင္လည္း အားမသြင္းရတဲ့ ဘက္ထရီတို႔၊ ဆီမထည့္ရတဲ့ မီးစက္တို႔ တီထြင္ႏိုင္ရင္ မဲထည့္မယ္။ ေထာက္ခံမယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒီလိုေလ ငါ့ညီမႀကီးရဲ႕။ အစိုးရသစ္တရပ္ တကယ္တက္လာမယ့္ ကိစၥက တုိင္းျပည္အတြက္ အရမ္း အေရးႀကီးတယ္ ေလ။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ လွ်ပ္စစ္မီး မလာတဲ့ကိစၥက က်မအတြက္ အေရးႀကီးတယ္ေလ ဦးေလး။ ထမင္း ခ်က္လို႔မရတဲ့ ျပႆနာ၊ ခ်က္ရင္းတန္းလန္း မီးပ်က္သြားတဲ့ ျပႆနာ၊ မီးမလာလို႔ ေရတင္ မရတဲ့ျပႆနာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ဦးေလးသိလား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဒီ … ဒီလိုေလ အစ္မႀကီးရဲ႕။ ဒီမိုကေရစီ တကယ္ရၿပီဆိုရင္ ...။
အမိ်ဳးသမီး။ ။ ဒီမိုကေရစီက အင္ဗာတာေလာက္ အသံုးဝင္လား။
အမ်ိဳးသမီးႀကီးပံုစံက တင္းမာေနသျဖင့္ ဖိုးရႈပ္က မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အဟီး … အစ္မႀကီးတို႔လို အိမ္ရွင္မေတြ အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ကိစၥကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားမယ္ထင္တယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရသင့္တယ္ ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုမႈကို ဘယ္လို သေဘာရလဲ။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ က်မသာဆိုရင္ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း က်ေရးပဲ အရင္ေတာင္းဆိုမယ္။
“ၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုမွ ေမးလို႔ရမယ့္ပံု မရွိဘူး” ဟု တုိးတိုးေရရြတ္ရင္း ဖိုးရႈပ္တေယာက္ ေခါင္းကုတ္လိုက္သည္။ ဦးရုကၡစိုး ကေတာ့ ငါ့အလွည့္ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲ … တိုင္းျပည္ တျပည္လံုး အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္မယ့္ကိစၥက ခုနကေျပာတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ ညီမႀကီးရဲ႕။
ထိုစဥ္ “ေဟး” ဟူေသာ အသံႀကီးေပၚထြက္လာကာ လင္းထိန္သြားျပန္သည္။
အမ်ိဳးသမီး။ ။ က်မ တအိမ္လံုး ထမင္းမငတ္မယ့္ ကိစၥကလည္း မီးလာတုန္း ထမင္းေျပးခ်က္ရမယ့္ က်မအေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ရွင့္။ သြားလိုက္ပါဦးမယ္။
ရန္ကုန္ည သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ဆူဆူညံညံ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ လွ်ပ္စစ္ေပါင္းအိုးျဖင့္ ထမင္း မက်က္ တက်က္ခန္႔ ၾကာေသာအခါဝယ္ …. “ဟာ” ဆိုေသာ အသံႀကီးျဖင့္ တေလာကလံုး ေမွာင္မိုက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
ထိုစဥ္ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ႀကီး တြံေတးသိန္းတန္၏ နာမည္ႀကီးေတးသြားအလိုက္အတိုင္း သီဆိုထားသည့္ သီခ်င္းသံ တသံသာ မည္သည့္ ေနရာကမွန္းမသိ ေဆြးေျမ့စြာ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ဦးရုကၡစိုးတို႔ ၂ ဦးသား ၾကားလိုက္ရေလေတာ့သည္။
“မီးစက္သံ တညံညံေပး … ေဟးေဟး … ၿမိဳ႕အဝင္လမ္းဆီကေလ ... ရင္ခ်င္းအပ္ကာ တိုးကာ ေဝွ႔ကာ … ဘတ္စ္ကားစီးလာၾက တာ … ေတြ … ေမ့ႏုိင္ပါ့မလား … မင္းတို႔ငါတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေလ … ဒန္႔တန္တန္ … ဒန္႔တန္တန္ ...။ က်ည္းေရေလ တပ္မေတာ္ ထဲက အာဏာရူးေတြ … မီးေလးေတာ့ ေပးသင့္ပါတယ္ေလ ...၊ ေရြးေကာက္ခ်င္ေကာက္ … မေကာက္လည္း... တို႔ကေတာ့ လံုးဝ ဂရုမစိုက္ေပ … မီးေလးေတာ့ အျမန္ေပးလိုက္ပါေဟ ဒန္႔တန္တန္ … ဒန္႔တန္တန္”
No comments:
Post a Comment