“ပန္း ….. ႏြယ္ …. က ….. စိမ္း … အိမ္အိန္း … စိမ္း … အိန္းအိန္း … စိမ္း”သြားေလသူ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာသံ အဆိုရွင္ႀကီး တြံေတး သိန္းတန္၏ အလြန္ ဆြတ္ပ်ံ႕ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ သီခ်င္းသံႏွင့္ အတူ အသံခ်ဲ႕စက္ ၂ လံုး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားေသာ ထီလွည္း တလွည္း တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ လွမ္းလာေနသည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ ဗီဇာေလွ်ာက္စရာ မလိုဘဲ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ … ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနႏိုင္ေသာ ခ်င္းမိုင္က ဦးရုကၡစိုး၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အေပၚလမ္းမွ တမ်ိဳး … ေအာက္လမ္းမွတသြယ္ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနၾကေသာ ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ ေပါင္း သံုးဦးတို႔မွာ သူတို႔ထံ တေရြ႕ေရြ႕ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ထီလွည္းကို စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။
ထီလွည္းကို တြန္းလာသူမွာ နံ႔သာေရာင္ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္၊ ခံုျမင့္ကတၱိပါ ဖိနပ္၊ ရင္ဖံုးတိုက္ပံုတို႔ကို ေသသပ္စြာဆင္ရင္ထားၿပီး ေခါင္းေပါင္းစ ညာခ်ထားသည့္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ထီလွည္းက သူတို႔နားတြင္ ရပ္သြားသည္။
“ပန္း … ႏြယ္က … စိမ္း … အိန္း …. ကေလာက္”
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးသိန္းဂိန္က သီခ်င္းဖြင့္ထားေသာ ကက္ဆက္ကို ပိတ္ကာ သတိအေနအထား ရပ္ရင္း “ေလးစားပါတယ္ ဦးရုကၡစိုး” ဟု ေျပာလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က က်ဳပ္ကို ဘာလို႔ ေလးစားရတာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ ကမ္ပိန္းလုပ္တာေလ။ စည္းရံုးတာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ စည္းရံုးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘာလို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ထီလွည္းႀကီး တြန္းလာတာလဲဗ်။ စည္းရံုးေရးဆင္းရင္း တပါတည္း ထီေရာင္း ရန္ပံုေငြရွာမလို႔လား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ္တို႔က ထီထိုးတာ ဝါသနာမပါဘူး။ ေဘာလံုးပြဲပဲေလာင္းတာ။ ဒါလည္း ျပင္သစ္ရႈံုးတာနဲ႔ ကုန္ၿပီ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘယ္ကလာ ထီေရာင္းရမွာလဲ။ “သိန္းသန္းကုေဋ ကုဋာ” ဆိုင္က ထီလွည္းကို ခဏငွားလာတာဗ်။ ပါတီ စည္းရံုးေရးကို ေကာ္မရွင္က ညႊန္ၾကားထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္လည္း ေဘာင္ဝင္ေအာင္၊ က်ဳပ္တို႔လည္း အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔။
ရုကၡစိုး။ ။ ပါတီ စည္းရံုးေရး ဆင္းတယ္လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဘာလို႔ တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းႀကီး ဖြင့္ထားရတာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါကေတာ့ ပါတီရဲ႕ လိုဂိုကို ေၾကာ္ျငာတဲ့သေဘာပါ။ က်ဳပ္တို႔ပါတီကလည္း အစိမ္း။ သီခ်င္းကလည္း ပန္းႏြယ္က စိမ္းမဟုတ္လား။ လူေတြ မွတ္မိသြားေအာင္လို႔ ...။ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ စိမ္းသရဖူစိမ္းတို႔၊ မမ စိမ္းတို႔၊ မစိမ္းကားရဲ႕ မာယာ သဲကိုးဖ်ာတို႔ အဲဒီ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ဦးမွာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေကာ္မရွင္ရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ေဘာင္ဝင္ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ ေၾသာ္ … အသံခ်ဲ႕စက္ကို စည္းရံုးေရးလုပ္တဲ့ ေနရာအက်ယ္အဝန္းမွာ ၾကားရံုပဲ ဖြင့္ရမယ္လို႔ ပါတယ္ မဟုတ္လား … ။ အခု က်ဳပ္က လမ္းေပၚမွာ ထီလွည္းနဲ႔ လုိက္လွည့္တာဆိုေတာ့ ဒီတရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ေတာင္ ေအာ္လို႔ ရတယ္။ စည္းကမ္းလည္း ေဘာင္ဝင္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း အဆင္ေျပတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ေကာ္မရွင္ စည္းကမ္းခ်က္ထဲမွာ ပါတီအလံကို လႊင့္ၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ခ်ီတက္တာတို႔၊ ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ လွည့္လည္တာတို႔ မလုပ္ရဘူးလို႔လည္း ပါတယ္ေနာ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ထီလွည္းနဲ႔ မလွည့္ရဘူးလို႔ မပါဘူးမဟုတ္လား။ အခု က်ဳပ္တို႔ ပါတီအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးေတြက တျခား အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ စည္းရံုးေရးဆင္းဖို႔ ႀကံစည္ထားေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဘယ္လို အစီအစဥ္ေတြလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ တခ်ိဳ႕က ဦးရွင္ႀကီးတင္တဲ့ စင္မွာ အလံေထာင္ၿပီး လွည္းေပၚတင္တြန္းရင္း စည္းရံုးေရးဆင္းမယ္၊ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဆိုက္ကားမွာ အလံေထာင္ၿပီး လွည့္မယ္။ ဦးရွင္ႀကီးတင္ခ်င္တဲ့ အိမ္တို႔၊ ဆုိက္ကားစီးတဲ့သူ တို႔ကို စည္းရံုးေရး ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးေတြ နင္းတဲ့ဆိုက္ကားကို ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ စီးလို႔ရမယ္ေလ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စိတ္ကူး။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို တည္ဆဲဥပေဒနဲ႔ အညီ အသံုးျပဳရမယ္လို႔လည္း ေကာ္မရွင္က ညႊန္ၾကားထားတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါဘာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ အဲဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အခု အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဘယ္ေနရာေတြမွာ သံုးခြင့္ျပဳေနလဲ ၾကည့္လိုုက္။ အလွဴခံ မ႑ပ္ေတြ၊ ထီလွည္းေတြ၊ ေဆးေၾကာ္ျငာတဲ့ ကားေတြ မဟုတ္လား။ ဒါတည္ဆဲ ဥပေဒေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ေဘာင္ဝင္ ေအာင္ အဲဒီလို ပံုစံေတြနဲ႔ပဲ အသံခ်ဲ႕စက္ကို အသံုးျပဳသြားမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မႈ မျဖစ္ေအာင္ တာဝန္ယူ ရမယ္ ေျပာတယ္။ ဆိုက္ကားတို႔ … ထီလွည္းတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မွာလဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားေတြက လာအို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လာတုန္းက ႀကိဳဆိုတဲ့ အဝတ္အစားေတြ မဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္သားပဲ … အခုမွ သတိရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ရဲ႕ ဖက္ရွင္ကို ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာဖက္ရွင္ ေလာက တခုလံုး တုန္လႈပ္သြားတယ္လို႔ ၾကားတယ္။
ဖိုးရႈပ္က ခပ္ပင့္ပင့္ေျပာလိုက္ရာ ဦးသိန္းဂိန္မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ေဆးသၾကားရည္စိမ္ထားေသာ သရက္သီးစိပ္ႀကီးကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟီးဟီး … အဲဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ဒါ … ပါးပါးေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦးသိန္းဂိန္ … ခင္ဗ်ားတို႔ ဝတ္တဲ့ ဖက္ရွင္မ်ိဳး ဘယ္သူမွ ဝတ္တာ မေတြ႕ဘူးလို႔တဲ့။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … လာအိုဝန္ႀကီးလာရင္ သြားႀကိဳရမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ အစက မသိဘူး။ ေနာက္မွ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆီက အမိန္႔လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ကပ္ေနၿပီ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကပ္ၿပီး စီစဥ္ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။
ႂကြက္စုတ္က ထပ္ပင့္ေပးလိုက္သည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ … အရပ္သား အစိုးရ အျဖစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၿပီ ဆိုတာ အားလံုးသိေအာင္ ျပလို္က္ႏိုင္တာ အျမင္ပဲ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို ႀကိဳးပမ္းလိုက္ရတယ္ ဆိုတာ သိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖ်ားသြားမယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လုပ္ပါဦး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရယ္။ မွတ္သားစရာေလးေတြ ၾကားခ်င္လို႔ပါ။
ဖိုးရႈပ္က အၿငိမ့္လူျပက္မ်ား ေျပာသည့္စကားကို အတုခိုး၍ ေျပာလိုက္သည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒီလိုဗ် … အခ်ိန္က အရမ္းကပ္ေနၿပီ။ က်ဳပ္တို႔မွာက တိုက္ပံုနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းေတြက အဆင္သင့္ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုဆိုးက်ေတာ့ ႀကံ့ဖြတ္ဆင္ေတြပဲရွိတယ္ဗ်။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အဲဒီလို မလိုခ်င္ဘူး။ သူလိုခ်င္တာက … တကယ့္ အရပ္သား ဝန္ႀကီးေတြ ပံုစံေပါ့ဗ်ာ။ တေယာက္တမ်ိဳး ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္ထားတာမ်ိဳး ...။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က စစ္သားစိတ္ ကလည္း သိပ္မကုန္ေသးေတာ့ … တမ်ိဳးစီေတာ့ ျဖစ္မယ္ … ဒါေပမယ့္ ယူနီေဖာင္းလည္း ျဖစ္ရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ ဖက္ရွင္ကို စဥ္းစားလိုက္တာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္မယ္ … ဖိနပ္ေတြက ခံုျမင့္ဖိနပ္ ဆင္တူေတြ။ ဘယ္ဖိနပ္ဆိုင္က ဝယ္လိုက္တာလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဒါကေတာ့ ဘယ္ကမွ မဝယ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းက သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ဖိနပ္ေတြကို သြားခိုးလာတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲပဲေနာ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ခက္ခဲတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပုဆိုးေတြကို အမရပူရက ရက္ကန္းစင္ေတြ ကို အပ္တာ … ရက္ကန္းစင္ေတြကလည္း လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း အလုပ္မရတာ ၾကာေတာ့ ရက္ကန္းစင္ေတြ ဖုန္သုတ္တာက စလုပ္ေနရတာနဲ႔ မမီေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ ပုဆိ္ုးေတြက ဘယ္ကရတာလဲဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ … က်ဳပ္တို႔ ဘယ္လို ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတုယူ ရေအာင္ ...။ သိပ္မခက္ပါဘူး … က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြရဲ႕ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ ထဘီေတြကို အထက္ဆင့္ျဖဳတ္ ဝတ္လုိုက္တာပါပဲ။ လွတယ္ မဟုတ္လား။ က်ဳပ္ေတာ့ ဟိုတေယာက္ဝတ္တဲ့ မရမ္းေရာင္ဆင္ေလး ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဝန္ႀကီးကေတာ္ေတြက သူတို႔ ထဘီေတြကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေကာ ေပးရဲ႕လားဗ်။
သိန္းဂိန္။ ။ သူတို႔ ဘယ္သိမလဲ။ သူတို႔က မင္းသမီးေတြ၊ ေလယာဥ္မယ္ေတြနဲ႔ ေဘာလံုး ခ်ိန္းကန္ဖုိ႔ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေတြနဲ႔ ထရိန္နင္ဆင္းဖို႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ဆင္းသြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္တို႔က သူတို႔ထဘီေတြ ဝင္ယူခဲ့တာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ တကယ္ကို မွတ္သားစရာပဲကိုး။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ့ အရမ္းသေဘာက်မွာပဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ သေဘာက်သလားေတာ့ မေမးနဲ႔။ ဖုန္းထဲကေန က်ဳပ္ကို ခ်ီးက်ဴးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔က ရုိးရာ မဖ်က္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရ အစစ္တဲ့ဗ်။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္နဲ႔မို႔လို႔ ရိုးရာ မဖ်က္ဘူးေျပာတာလား။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘယ္ကလာ … စစ္တပ္ရိုးရာ ပံုစံမဖ်က္တာကို ေျပာတာ။ ေတြ႕တယ္မဟုတ္လား … သတိအေနအထား တန္းစီထားတာ ညီေနတာပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဘယ္သြားတာလဲဗ်။ အသံ ေတာ္ေတာ္ တိတ္ေနတယ္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဆုသြားယူတာ … ကမၻာ့ဆိုးေပႀကီးမ်ားထဲမွာ တတိယ အဆင့္ခ်ိတ္လို႔ေလ။ သူျပန္လာရင္ ပါတီေပးမယ္တဲ့။ မႏွစ္က အဆင့္ ၄ ခ်ိတ္ေနရာကေန … အခု ၃ ျဖစ္သြားလို႔တဲ့။ ကဲ အခ်ိန္ရွိတုန္း စည္းရံုးေရး ခရီး ဆက္လိုုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕ ...။
ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးသိန္းဂိန္က ကက္ဆက္ခလုပ္ကို ေထာက္ခနဲ ဖြင့္ကာ ထီလွည္းကို ဟန္ပါပါ တြန္းရင္း ထြက္သြား ေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးတို႔ သံုးဦးသား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။
“စိမ္း … သရဖူစိမ္းရယ္ … စိမ္း … သရဖူ စိမ္းရယ္” ဆိုသည့္ သီခ်င္းသံ တသံသာ သူတို႔နားတြင္ လြင့္ပ်ံ႕ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment