ဖက္ဒရယ္စနစ္ အပိုင္း (၂)

ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း


ျမန္မာႏုိင္ငံ

ျမန္မာႏုိင္ငံကိုၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ေဖၚထုတ္သြားတဲ႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒသာ ျပည္သူနဲ႔ တိုင္းျပည္ အတြက္ ဦးစား ေပးတဲ့ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ၁၉၇၄ နဲ႔ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒတို႔ဟာ တိုင္းျပည္အက်ိဴးထက္ စစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တရားဝင္မႈရွိေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းက အဓိက ပိုက်ပါတယ္။

၁၉၇၄ နဲ႔ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ ပံုဥပေဒ ေတြဟာ ပံုသ႑ာန္အေနနဲ႔ တည္ေဆာက္မႈ (Form and Structure) ရွိေပမဲ႔ အႏွစ္ သာရ (Essence) အပိုင္းမွာ လစ္ဟင္းေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးသာရွိေပမယ့္ (အသက္) မရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒ ေရးဆြဲေရးဆြဲရာမွ လြတ္လပ္ေရး ေရွ႕ေျပးျဖစ္ ေနတာေၾကာင့္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ေဖၚထုတ္ ခဲ့ၾကရတယ္။ ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္က ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္ ေတြဟာ အသိ စြမ္းအား ျမင္႔တဲ႔ ေခါင္းေဆာင ္ေတြျဖစ္ တာေၾကာင္႔ လြတ္လပ္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒကို အခ်ိန ္ျမန္ျမန္နဲ႔ ေရးဆြဲႏုိင္ ခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒဟာ ဟိုက ေကာင္းႏိုးရာရာ ဒီကေကာင္းႏုိးရာရာ ေတြကိုျဖတ္၊ ၫႇပ္၊ ကပ္ ၾကၿပီး လြပ္လပ္ေရးအခ်ိန္မွီ ျပဳစုခဲ႔ၾကရရွာတာပါ။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားရင္ ေဖၚထုတ္ ၿပီးခဲ႔တဲ့ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒေတြအထဲမွာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္လို႔ ရတယ္။ ပံုသ႑ာန္ အျပင္ (အႏွစ္) ပါတာေၾကာင္႔ပါ။

ဥပေဒျပဳစုေရး ေကာ္မီတီေတြ ဆပ္ေကာ္မီတီေတြရွိေပမယ့္ တကယ္႔အႏွစ္ကိုေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အတူ သခင္ျမ ၊ သခင္ႏု ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔လို ဖဆပလ ထိပ္တန္း ေခါင္းေဆာင္ကပဲ ဦးေဆာင္သြားၾကတာပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အလုပ္ၾကခံရေတာ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဦးႏုနဲ႔ အတူ အဂၤလန္ ေဆြးေႏြးပြဲကအျပန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ေစခိုင္းခ်က္အရ ယူဂိုစလပ္ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုကို သြားေလ့လာ ေနရတာေၾကာင့္ ဥေရာပ ေရာက္ေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ဟာ ဘုရင္စံံနစ္ကို ျပန္ေဖၚထုတ္ရင္ တည္ၿငိမ္မႈ ရမလားဆိုၿပီးလည္း မင္းေလာင္းျပန္ရွာဖို႔ေတာင္ စိတ္ကူးခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဘက္ဘက္ကို ေလ့လာၿပီးမွ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စံနစ္ကို ေရြးခဲ့ၾကတာပါ။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို စဥ္းစားတဲ့အခါ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ သမၼတနဲဖက္ဒရယ္စံနစ္ကို ေရြးမလား၊ အမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္မႈ (majorityrule) လို႔ေခၚ တဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ေရြးမလားဆိုတဲ့ ပဓာနက်တဲ႔ ေရြးခ်ယ္မႈေတြကို (ႏုိင္ငံေရးသမား) ေတြက ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး ဥပေဒ ေဘာင္ဝင္ ေအာင္ ဥပေဒသမား ဦးခ်န္ထြန္းကို တာဝန္ေပးခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီေနရာမွာ ေန႐ူးရဲ႕ ဥပေဒ ပညာရွင္က ဦးခ်န္ထြန္းကို အမ်ားႀကီး အကူ အညီ ေပးခဲ့တယ္။ အေခ်ာ ျပင္ၿပီးသားကို သခင္ျမက ဘာသာျပန္ေပးခဲ႔ရတယ္။

အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကပဲ အဓိကက်တဲ႔ ဘယ္စံနစ္ကို ေရြးခ်ယ္ရမလဲ ဆိုတဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်သင့္တယ္လို႔ စာေရးသူ ကခံယူမိတယ္။ အေၾကာင္းက ႏုိင္ငံေရးသမားစစ္ရင္ လူအမ်ားရဲ႕ ေထာက္ခံမႈဟာႏုိင္ငံေရးရဲ႕ (အႏွစ္သာရ) ဆိုတာ သိတာေၾကာင္႔ ႏုိင္ငံ့အက်ိဳးကို ဦးစားေပး စဥ္းစားတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ အက္လက္ ဆန္ဒါးဟယ္မတင္တို႔လို အေမရိကန္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အက်ဳိးကိုေရွ႕႐ႈၿပီး စဥ္းစားၾကတယ္။ ေရရွည္ အက်ိဳးအတြက္ နက္နက္ေတြးၾကတယ္။ တိန္ေလ်ာက္ပိန္လို ကြန္ျမဴနစ္ေတာင္ ႏိုင္ငံေရးသမား စစ္တာေၾကာင္႔ တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို အဓိက ထားခဲ့တာပဲ။

ေနာက္ အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္က ျမန္မာေတြရဲ႕အျမင္ တခုတည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တိုင္းရင္သားေတြရဲ႕ အျမင္ လိုအင္ဆႏၵေတြကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ္။ အေမရိကားမွာတုန္းက လူမ်ိဳးကိုအေျခခံတဲ့ ျပည္နယ္ေတြ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ျပည္နယ္ၾကီး / ျပည္နယ္ငယ္ အေရးကိစၥေပၚၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေပးအယူ လုပ္ၾကရာမွာ ညီမွ်ေအာင္ျပည္နယ္အၾကီးလည္း Senator (၂) ေယာက္၊ ျပည္နယ္ငယ္လည္း Senator (၂) ေယာက္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိရမယ္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့အျပင္ အေရးၾကီးတဲ့ ရာထူးခန္႔ရာမွာ သမၼတရဲ႕ အဆိုျပဳမႈကို Senateက သေဘာတူမွ တရားဝင္တယ္။

အထူးသျဖင္႔ အျမင္႔ဆံုး တရား႐ံုးခ်ဳပ္ (Supreme Court) တရားသူၾကီးေတြကို ေရြးခ်ယ္ရာမွာ Senate ရဲ႕ သေဘာတူညီမႈဟာ အလြန္အေရးပါတယ္။ တခါ သမၼတကို ရာထူးကဖယ္ရွားဖို႔ အစီအစဥ္မွာ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က တရားလိုအျဖစ္ စြဲခ်က္တင္ရၿပီး Senateက ဂ်ဴရီလူၾကီးအျဖစ္ အဆံုးအျဖတ္ေပးရတာ။ Senate ကို ဦးစားေပးတဲ႔ စီမံခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းထားၿပီး ျပည္နယ္ၾကီး၊ ျပည္နယ္ငယ္ ပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းခဲ႔ၾကရတာ။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က (လူဦးေရ) ကို ကိုယ္စားျပဳတာ။ အထက္လႊတ္ေတာ္ Senate က (ျပည္နယ္) ကို ကိုယ္စားျပဳတာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဟာ ဘာေၾကာင္႔မ်ား ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို ေရြးခဲ့ၾကရသလဲဆိုတာကို စာေရးသူ သိပ္သိခ်င္တယ္။ အသိစြမ္းအား တိုးတက္ျပည့္စံုလာတဲ႔ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေမးရမယ့္ဖခင္ၾကီးက မရွိေတာ့ဘူး။ စာေရးသူဟာ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ (Majority Rule) ကို မႏွစ္သက္ဘူး။ အဓိက အေၾကာင္းတရပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ဥပေဒျပဳစုေရးကို အႏုိင္ရပါတီကပဲ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာကို ဘဝင္ မက်ဘူး။

အမတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ ပါတီကပဲ ဝန္ၾကီးအဖြဲ႔ကိုဖြဲ႔။ ဒီအမတ္ ဒီပါတီကပဲ တခါ လႊတ္ေတာ္မွာ ဥပေဒျပဳၾကဆိုေတာ့ ဒီလူေတြပဲ ဥပေဒလုပ္၊ ဒီလူေတြပဲ ဒီဥပေဒနဲ႔ ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ ဝန္ၾကီးလုပ္ၾကဆိုေတာ႔ တဘက္သတ္ ဆန္လြန္းတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ဥပေဒလုပ္တာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ လိုအပ္တဲ႔ အရည္အခ်င္း (skill sets) ခ်င္း မတူၾကဘူး။ ဥပေဒ ျပဳသူက အေပးအယူ ( Art of Compromise) ကၽြမ္းရမယ္။ ဝန္ၾကီးလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူက အမိန္႔ေပး ခိုင္းတတ္ရမယ္။ေပၚလစီကို နားလည္ရမယ္။ ေနာက္တ ခ်က္က စာေရးသူ အျမင္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြဟာ အမ်ားအားျဖင္႔ (အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) မွာ (အားနည္း) တယ္။ (အေသးစိပ္)ကို မႏိုင္ၾက။ စိ္တ္မဝင္စားၾက။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတာ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ ရွိၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ (ရွား) တယ္။

တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္ပံုစံေတြကိုၾကည့္ရင္ ဝန္ၾကီးေတြဟာ မိမိ ဘာသာရပ္နဲ႔အတူ ဆိုင္ရာေပၚလစီ ေတြကို ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ (technocrat) ေတြမ်ားတယ္။ တခါတရံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြပါေပမယ့္ လူနည္းစုပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ေပၚလစီ ခ်ရာမွာေရာ၊ ေဖၚေဆာင္ရာမွာပါ ႏုိင္ငံေရးသမား ဝန္ၾကီးေတြထက္ ထိေရာက္မႈ ရွိတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ေနာက္တခ်က္က ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈသက္တမ္း ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိဘူး။

ဥပမာ ဂ်ပန္မွာ အဲလ္ဒီပီ (လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္) ေတြဟာဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ၿပီးကတည္းက အုပ္ခ်ဳပ္ လိုက္ၾကတာ အုပ္စု အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈပဲရွိၿပီး ပေဒသရာဒ္ေခတ္က ရြာစား နယ္စားေတြလို နယ္ပယ္ အပိုင္စားေတြ ျဖစ္လာ ၾကတာေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုး ျဗဴ႐ိုကရက္ ေတြကပဲ အာဏာ ၾကီးထြားလာၾကတဲ့ ဘဝကိုေရာက္ရတယ္။ အုပ္စုခ်င္းၿပိဳင္ အစိုးရခဏခဏေျပာင္း၊ ခိုင္ၿမဲတာက ျဗဴ႐ိုကရက္ေတြ ပဲကိုး။ အတိုက္ခံေတြမွာ ခုမွအာဏာရၾကတာ။

အီတလီကေတာ႔ အစိုးရ ခဏခဏေျပာင္းသလို ပါတီေတြလည္း ေျပာင္းဆိုေတာ့ ဘာမွ အလုပ္ မျဖစ္ေျမာက္ေတာ့ဘူး။ ၾကီးထြား လာတာက မာဖီယားပဲ။ အယံု အၾကည္မရွိ အဆိုကို သံုးၿပီး မဲခြဲၿပီး အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏုိင္တာေၾကာင့္ အစိုးရ မတည္ၿငိမ္မႈ ရွိႏုိင္သလို သက္တမ္းကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိတာေၾကာင့္ ဂ်ပန္လို တပါတီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရသက္တမ္း ကန္႔သတ္ခ်က္ဟာ ရွိသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

အေရးအၾကီးဆံုး တခ်က္ကေတာ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္မွာ အမတ္ဆိုတာက ရပ္ကြက္နယ္ေျမကို ကိုယ္စားျပဳရတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္။ ရပ္ကြက္ကို ခြဲရာမွာ လူဦးေရအလိုက္ ခြဲတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမရိကားမွာ ျပည္နယ္ၾကီးေတြက လူဦးေရမ်ားေတာ႔ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေရမ်ားတယ္။ ျပည္နယ္ေသး ေတြက ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ နည္းနည္းပဲရၾကတယ္။

အရင္းစစ္လိုက္ရင္ ကိုယ္စားလွယ္ဆိုတာ (လူဦးေရ) အေပၚ မူတည္တာပဲ။ ဒါဆို ဗမာ ေတြက လူဦးေရ မ်ားတာေၾကာင္႔ အၿမဲအသာစီး ရေနေတာ႔မွာေပါ႔။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္မွာ ေအာက္လႊတ္ေတာ္က အဓိက မက်ဘူးလား။ သူ႔မွာ ႏုိင္မွအစိုးရ ဖြဲ႔ရ မွာေလ။ ဒါဆို တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚ တရားပါ႔မလား။ လူမ်ိဳးစုလႊတ္ေတာ္ ဆိုတာရွိေပမယ့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ေလာက္ မထိေရာက္။ ဒါေၾကာင္႔ ၁၉၄၇ ခု ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ ျပည္နယ္ဝန္ၾကီး ဌာနေတြတည္ေထာင္ ထားရတာ။ ဒါ႔အျပင္ သမၼတရာထူးကို တိုင္းရင္းသားေတြကို ကိုယ္စားျပဳရေအာင္ အလွည့္က် ေရြးခ်ယ္ေစတာ။

ေျပာမဲ႔သာေျပာတာ (ဦးႏုတို႔ေခတ္)က လုပ္မွားကိုင္မွားေတြြၾကားက တိုင္းရင္းသားေတြဟာ (စစ္တပ္ေခတ္)နဲ႔ စာရင္ အမ်ားၾကီး ေနရာရၾကပါတယ္။ ဖဆပလထဲမွာ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေနရာရၾကသလို အမတ္ဆိုတာက လည္း တကယ္ (မဲ) ေပးႏုိင္တဲ့ အမတ္မင္းမို႔ အတိုင္းအတာ တခုအထိေတာ့ ၾသဇာရွိတာပါပဲ။ ဦးႏု သက္တမ္း တေလ်ာက္ (ေနာက္ပိုင္း) စဝ္ခြန္ခ်ိဳဟာ ဒုဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ (ႏုိင္ငံျခားေရး) ဌာနကုိ ကိုင္လာတာ မဟုတ္ဘူလား။ေက်နပ္စရာ အဆင္႔ ရိွၿပီလား။ မရွိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေတြနဲ႔ယွဥ္္ရင္ အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။

စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရရင္ တိုင္းရင္းသား ပညာတတ္ေတြ အထဲမွာ စာေရးသူ အေလးစားဆံုးဟာ သမၼတႀကီး စဝ္ေရႊသိုက္ရဲ႕သား ေဒါက္တာ ယူဂ်င္းသိုက္ပဲ။ ဦးယူဂ်င္းဟာ ေသနတ္လည္း ကိုင္တိုက္ဖူးတယ္၊ ပါတီလည္းေထာင္ဖူးတယ္၊ ပါရဂူဘြဲ႔ရ ပညာတတ္အျပင္၊ နက္နက္ေတြးၿပီး အရွည္ကိုၾကည့္ႏုိင္တဲ့ လူေတာ္ တေယာက္ပဲ။

က်ေနာ္ အေလးစားဆံုးက လူၾကီးလုပ္ဖို႔ လုိအပ္တဲ႔ အေရအခ်င္း တခုျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္လို tempe-rament လို႔ေခၚတဲ့ တည္ၿငိမ္တဲ႔ စိတ္ထားရွိတယ္။ ေဒါက္တာ စတိုင္းဖတ္ ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေလးေတြက စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေဝဖန္ျငင္းဆိုလာေတာ့လည္း ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပ ေဆြးေႏြးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ဒါ အီးအိုင္က႐ူ (EIQ) ျမင္႔တာကိုျပတာပဲ။ အသိစြမ္အား ျမင့္တယ္၊ ခ်င္႔ခ်ိန္ႏုိင္တဲ့ အစြမ္းရွိတယ္၊ မွ်တတဲ႔စိတ္ဓါတ္ ရွိတယ္ဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားျပႆနာလို သိမ္ေမြ႔ ခက္ခဲ႐ံုမက စိတ္ခံစားမႈ (emotion) ပါ ပါဝင္႐ႈပ္ပါေထြးလာတတ္တဲ့ ကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္ အေျဖရွာတဲ့အခါ အလြန္အက်ိဳးရွိ ထိေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဦးယူဂ်င္းလို လူေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ လိုအပ္လွပါတယ္။

မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ တိုင္းရင္သားေတြအထဲမွာ ဒီလိုအဆင့္ျမင္႔ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ေအာ႔ေဖါ႔က္ (Oxford) မွာ သင္တန္းတက္ခဲ့ၿပီး အဲလ္အဲလ္အမ္ (LLM) ရၿပီး အခု အဲလ္အဲလ္ဒီ (LLD) ဆက္တက္ေနတဲ့ေနာ္ေမဦး တို႔လို ကရင္ လူငယ္လူေတာ္ ေတြရွိပါတယ္။ ENC မွာ ဦးေဆာင္ေနတဲ႔ Dr Lian H. Sakhong ဟာလည္း ပညာတတ္ လူေတာ္တေယာက္ပါပဲ။ ဗမာေတြ အထဲမွာေတာ့ နယ္စပ္ အေျခစိုက္ ဗမာ႔ေရွ႕ေနေကာင္စီ (BLC) က လူေတြပဲ ဖက္ဒရယ္ စံနစ္ကို ေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ေခတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ မတူညီတဲ့ စံနစ္ေတြကို အေသအခ်ာ ေလ႔လာၿပီးမွ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ေကာင္းမယ့္ (အႏွစ္) ေတြကို ယူၾကၿပီး (ပံု) ေဖၚၿပီးမွ ကဲ ဦးခ်န္ထြန္း ဥပေဒေဘာင္ ဝင္ေအာင္ ဥပေဒစကားနဲ႔ သြားေရးဆိုၿပီး ေစခိုင္းတာပဲ။ အျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲကာနီးမွ ဟိုစာအုပ္ေပးပါဦး ဒီဟာဖတ္ၾကပါဦးဆိုၿပီး ကမူး႐ႈးထိုး ေရးခဲ႔ၾကတာလည္း မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားဘဝ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စ ဘဝကတည္းက (အသိစြမ္းအား) (capacity) ျမင္႔ေအာင္ ေလ႔လာခဲ့ၾကရတာ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆီက အတုယူေစခ်င္တာက ႏိုင္ငံေရးမွာ အခြင့္အေရးဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လိုေပၚလာမယ္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ လိုအပ္ခ်က္ကိုသိၿပီး လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ထားဖို႔က ကိုယ့္အလုပ္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာလူငယ္ လူရြယ္ေတြကို ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒ အေၾကာင္းနဲ႔ ဖက္ဒရယ္စံနစ္ အေၾကာင္းကို ေလ႔လာၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ အသိစြမ္းအား (capacity) ကို အားျဖည့္ထားေစခ်င္္တာ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာပါ။ (အသိ) ျမင္႔မွ (တရားမွ်တမႈ) ကို နားလည္ႏုိင္သလို (အရွည္)ကို ၾကည့္ႏုိင္ပါမယ္။

ဖက္ဒရယ္စံနစ္

ဖက္ဒရယ္စံနစ္ မွာေကာင္းတာေတြ အမ်ားၾကီးရွိသလို အႏၲရယ္ ျဖစ္ႏုိင္တာေတြလည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင္႔ ဖက္ဒရယ္ (ဗဟို) အစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြၾကားမွာ အာဏာခြဲျခားမႈ၊ အဂၤလိပ္လို Federal and State Rights လို႔ေခၚတဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ ခြဲျခားမႈေတြကို တိတိလင္းလင္း ေဖၚျပမႈမရွိရင္ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ရွိခဲ႔ရင္ေတာင္ အျငင္းပြားမႈ ေတြရွိပါတယ္။

ေနာက္တခါ ျပည္နယ္အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားရင္ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္း (Mechanism) ေတြရွိရမယ္။ ေနာက္မို႔ဆိုရင္ အျငင္းပြားေနၾကတာနဲ႔ ဘာအလုပ္မွလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ တိုင္းျပည္ထူေထာင္ခ်င္ တဲ့စိတ္က ေစာေနတာေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေျဖာင့္ေျဖာင့္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ (Governance) အတြက္ ဖက္ဒရယ္စံနစ္ အစား ယူနီတာလီ (Unitary) စံနစ္ကို ေရြးခဲ့ၾကရတယ္လို႔ စာေရးသူ နားလည္ထားပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ က ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ မညီမွ်တာေတြရွိတယ္။ ေအာင္ဆန္း၊အက္တလီစာခ်ဳပ္ အပိုဒ္ ဂ၊ အပိုဒ္ခြဲ (ဃ)အရ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၊ ခ်ဳပ္ဆိုအၿပီးမွာ ရီး(စ္)ဝီလ်ံ ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာင္တန္းေဒသ စံုစမ္းေရးအဖဲြ႔ကို ဖြဲ႔ေပးခဲ႔ၿပီး အဖြဲ႔ရဲ႕ အစီအရင္ခံစာမွာ တခ်ိဳ႕ေတာင္တန္းေန ေဒသခံေတြဟာ ဆႏၵမဲေပးေရြးခ်ယ္တဲ့နည္းနဲ႔ အကၽြမ္းတဝင္ မရွိေသးတဲ့ အတြက္နဲ႔ အခ်ိန္အမရေတာ့တာမို႔ ေဒသအလိုက္ သင္႔ေလ်ာ္ေသာ နည္းကိုသာသံုး ေရြးခ်ယ္ရန္သာ ေထာက္ခံခဲ့ ပါတယ္။

ဖက္ဒရယ္ စကားလံုးကို အဓိပၸပါယ္ မေပါက္ဘဲ၊ စံုစမ္းေရး အဖြဲ႔နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ၾက
ရပါတယ္။ (အသိ) တိုးတက္မႈ မညီမွ်မႈကို ေစာင့္ၿပီးေခၚေဆာင္ဖို႔ အခ်ိန္မရတာလည္း ပါႏုိင္တယ္လို႔ စာေရးသူ အျမင္ ရွိပါတယ္။ (မွတ္ခ်က္။ သမိုင္း ပါေမာကၡ ဦးထြန္းေအာင္ခ်ိန္ ထုတ္ေဝေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအေရးႏွင္႔ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ (ပထမတြဲ) စာမ်က္ႏွာ ၃၃၆ ကိုၫြန္းပါသည္။)

အေမရိကားမွာေတာင္ ဖက္ဒရယ္နဲ႔ ျပည္နယ္ျပႆနာဟာ ဒီေန႔အထိ ရွင္သန္လ်က္ပဲ။ အိုဘားမားကဲ (Obamacare) လို႔ အမည္တပ္ၾကတဲ႔ က်န္းမာေရး ဥပေဒဟာ ဖြဲ႔စည္းပံုအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒအရ တာရားမဝင္ဘူးဆိုၿပီး ျပည္နယ္ (၂၆) ခုက တရားစြဲထားၾကတယ္။ ဖက္ဒရယ္ အစိုးရက ဗိုလ္မက် ႏုိင္ေအာင္ပါ။

မၾကာမွီကမွ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အစိုးရသစ္မွာလည္း ဗဟို၊ျပည္နယ္ ျပႆနာကို စတင္ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ ဒါေၾကာင္႔ နားၾကားေကာင္းေအာင္ ဒီမိုကေရစီကြ၊ ဖက္ဒရယ္ကြလို႔ လြယ္လြယ္ေျပာလို႔ မရပါ။ နက္နက္ေတြးၾကည့္မွ အတြင္းျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာကို သိႏုိင္ပါတယ္။ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ ဆိုသလို တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဗမာေတြအၾကား ဗမာစစ္တပ္ရဲ႕ အမွားေတြေၾကာင္႔ အဖုအထစ္ေတြဟာ ၾကီးထြားလာခဲ႔ၾကရတယ္။

တိုင္းရင္သားျပႆနာကို ေျဖရွင္းတဲ့အခါ (မွ်တ) ဖို႔အျပင္ (စံနစ္က်) ဖို႔လည္း လိုပါလိမ္႔မယ္။ စစ္တပ္ ထဲမွာလည္း မွ်တခ်င္တဲ့ တုိင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ လူငယ္လူၾကီး ေတြရွိမွာပါ။ မဆလ သမၼတဟာင္း ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္း၊ ၿပီးမွ ေဟာ္လန္က (LLD) ရခဲ႔ သူပဲ။ တပ္ထဲ မွာလည္း ပညာတတ္ လူေတာ္မရွိဘူးလုိ႔ ဘယ္ေျပာႏုိင္မွာလဲ။

လက္ရွိဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာ ပံုသ႑ာန္ (Form) ရွိေပမဲ႔ (အႏွစ္) (Essence) မွာ အားနည္းေနေသးတယ္လို႔
ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူ အျမင္အရ လက္ရွိပံုသ႑ာန္ကို (Institutionalized) ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔လုိသလို တခ်ိန္တည္းမွာ (အႏွစ္) ကို အားရွိေအာင္ (အားျဖည့္) ႏိုင္ရပါမယ္။

ကမၻာမွာ လူေတြတေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနၾကတဲ႔ အေမရိကန္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒ (Constitution) က (လြပ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္) ဆိုတဲ့ Freedom of Speech ကို အာမခံေပးတဲ့ First Amendment ပထမတိုးခ်ဲ႕
ျပင္ဆင္ခ်က္မွာ ယေန႔ အေမရိကန္တိုင္းျပည္ကို ေဂ်ာက္ထဲထိုးခ်ေနတဲ့ အခြင့္အေရး တခုဟာလည္း ကပ္ပါ
လာတယ္။ လူေတြ သိပ္သတိမထားမိၾကဘူး။ ဒီ အခြင္႔အေရးကို ျပင္ဖို႔က ခပ္ခက္ခက္။ သူတို႔ဆီမွာေတာင္
ျပႆနာရွိတာ ဒီမွာလည္း ျပႆနာေတြ ဘယ္ကင္းပါ႔မလဲ။ ဒီကိစၥေတြဟာ အလြန္သိမ္ေမြ႔ ခက္ခဲတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ပါလား။

ယေန႔ အစိုးရသစ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔ေတြအၾကား ေဘာ္ဒါစစ္တပ္ ဖြဲ႔စည္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပဋိပကၡ တိုက္ပြဲ
ျပႆနာကို အဓမၼလက္နက္နဲ႔ ေျဖရွင္းမယ့္အစား ပံုသ႑ာန္ အသြင္ကို ေျပာင္းလဲၿပီး (အႏွစ္) ရံလိုက္လွ်င္ အေျဖရ ႏုိင္စရာရွိပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အျမင္အေတြးမ်ားကို ေနာက္အပိုင္းေတြမွာ ဆက္လက္ေဖၚျပပါ႔မယ္။

ဘာေၾကာင္႔ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒ (Constitution) ဟာ အေရးႀကီးတာလဲ

သဘာဝအားျဖင္႔ လူေတြဟာ ပ်က္စီးႏုိင္တယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတာေၾကာင္႔ (အာဏာ) နဲ႔
ေတြ႔ထိတဲ့အခါ မခံႏုိင္ဘဲ ပ်က္စီးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ (လူ)ကို စံနစ္၊ ဥပေဒနဲ႔ ထိန္းရပါတယ္။ ေနာက္ လူတိုင္းရသင့္၊ ခံစားခြင့္ေတြကို အားလံုးသိေအာင္ တဖန္ ဥပေဒနဲ႔တခါ စာနဲ႔ေပနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ၿပီး အတိအလင္း
ေၾကညာထားရပါတယ္။ ဒီကမွတဆင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေသာ Rule of Law စံနစ္ကို ေဖၚထုတ္္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပေဒ ျပဳစုသူေတြကိုလည္း ဘာေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ဘာေတာ့လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဒီဥပေဒေတြကို သံုးၿပီး မင္းလုပ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုလည္း ကန္႔သတ္ ေပးထားရပါမယ္။

တခါ၊ ဒီ (၂) ဦးၾကား အျငင္းပြားခဲ႔ရင္ လြပ္လပ္စြာ ရပ္တည္ႏုိင္တဲ႔ တရားသူႀကီးေတြက အဆံုးအျဖတ္ ေပးရပါမယ္။ တရားသူၾကီးေတြကလည္း မိမိတို႔ အဆံုးအျဖတ္နဲ႔ ဥပေဒမလုပ္ရပါ။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစံနစ္ မွာေတာ့ (ဥပေဒ) ဆိုတာ
က အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာရွိတာကိုး။ သူကပဲ ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ အားလံုးသူ႔ကို ေမာ္မၾကည့္ရဲၾကေတာ့ ဘူးေပါ႔။

တရားသူၾကီးဆိုတာေတြကလည္း ဆြဲခန္႔ေတြ မဟုတ္လာား။ ဒါေၾကာင္႔ နဝတ - နအဖ ေခတ္တေလွ်ာက္ Rule byLaw စံနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ ၾကတာမဟုတ္လား။ ဒါ ဥပေဒ ကြ ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ အျငင္းႏုိင္ေတာ့။ ဥပေဒကလည္း စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွာ။

ေလာေလာဆယ္ စံနစ္သစ္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးထက္ေတာ့ တဆင့္ျမင့္လာၿပီေပါ႔။ အင္စတီက်ဴးရွင္း (Institution) အေဆာက္အအံုလို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္၊ တရားေရး၊ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း အစိုးရေတြ ေပၚလာေပမယ့္ ပံုသ႑ာန္သာ ေပၚလာတယ္ (အႏွစ္) မပါေသးတာေၾကာင္႔ (အသက္) မပါသလို ျဖစ္ေနေသး တယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ လမ္းအက်ယ္ၾကီးေတြ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ေဆာက္ထားေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြမရွိဘဲ စက္ဘီးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့လူေတြ ဟိုၾကဲၾကဲ ဒီၾကဲၾကဲသာရွိတဲ့ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ေျပးျမင္မိတယ္။

၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု စံနစ္ဟာ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ အတူ(အႏွစ္) ပိုင္းမွာ ခ်ိဳ႕တဲ႔မႈ ရွိပင္ရွိျငား ေသာ္လည္း ဦးေနဝင္း ႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအေဆာက္အအံု (Political Institution) ေတြ ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားစုဟာ စာေရးသူ အျမင္အရ အင္စတီက်ဴးရွင္း (Institution) နဲ႔ ပတ္သက္လာ ရင္ အသိမႂကြယ္ အျမင္မက်ယ္ ၾကေသးဘူးလို႔ ခံစားရမိတယ္။

အထူးသျဖင္႔ ၎တို႔ရဲ႕အေရးပါမႈကို (မသိ) ၾကပါ။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ၊ ဂ်ပန္တို႔၊ တိုးတက္တာ ဒီအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြေၾကာင္႔ပါပဲ။ အင္စတီက်ဴးရွင္း အတြင္းမွာ ေနရာ (position) ေတြရွိပါတယ္။ ဒီေနရာ ဒီရာထူးကို ေရာက္တဲ့သူဟာ ဒါမလုပ္ရဘူး။ ဒါကိုေတာ့ မျဖစ္မေနလုပ္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ လုပ္ထံုး စည္းမ်ဥ္းေတြနဲ႔ တာဝန္ဝတၱရားေတြကို အတိအက် ခ်မွတ္ထားၿပီး (လူ) ေတြကို ေဘာင္ခတ္ ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ (စံနစ္) နဲ႔ (စည္းကမ္း) ရွိၾကၿပီး၊ တိုးတက္မႈ ရွိလာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ (အခ်ိန္)ကို ေလးစားရမယ္မွန္းေတာင္ (မသိ) ၾကေသးဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ (ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္) ဆိုတဲ႔ အသံုးအႏႈန္းေပၚလာရတာေပါ့။

ဒီေဆာင္းပါးက ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု စံနစ္ကိုေရြးရာမွာ ဖက္ဒရယ္စံနစ္အတြင္း သတိရွိရမယ့္ အခ်က္မ်ား၊ ျပႆနာ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္မ်ားကို ေနာင္တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ၾကရမယ့္ လူငယ္၊လူလတ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာမယ့္လူမ်ား သိသာသတိရွိေစရန္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

ဤေဆာင္းပါးကို အတိုက္ခံမ်က္စိႏွင့္ ေရးသည္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြး၊ ျမန္မာျပည္မွာ လူလား ေျမာက္ခဲ့ရသည့္ ျမန္မာျပည္သား စစ္စစ္မ်က္စိႏွင့္ေရးျခင္းႏွင့္ စာေရးသူ၏ အျမင္သက္သက္ ဆိုသည္ကို သိေစလိုပါသည္။ (မွ်တ) မႈရွိမွ ၊ ေရရွည္ကိုၾကည့္ၿပီးအေျဖရွာ ႏုိင္မွ (ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ) ရွိႏိုင္ပါမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရွိမွ တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ႏုိင္ ပါမယ္။

ဒီလို (အသိ) ရွိဖို႔က (အသိစြမ္းအား) လိုပါတယ္။ အသိစြမ္းအားဆိုတာ ခုေရတြင္းတူး အခုေရရသလို မဟုတ္ပါ။ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖည့္စည္း ယူရတာပါ။ တိုင္းျပည္ တျပည္ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ဆိုတာ သိမ္ေမြ႔ နက္နဲခက္ခဲလွပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အေျဖရွာ ၾကရမည့္ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ား အသိစြမ္းအား ျမင္႔မား ဥာဏ္အေျမႇာ္အျမင္ ၾကီးၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း။

အပိုင္း (၃)ကို ဆင္လက္ တင္ျပပါမည္