ပဋိပကၡၾကားထဲက သတင္းေထာက္

ဓာတ္ပံု ေဂ်ပိုင္

ကိုးကန္႔ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေဒသ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ အစိုးရတပ္မေတာ္နဲ႔ ဖုန္ၾကားရွင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႕တို႔အၾကား ၂၀၁၅ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလဆန္းပိုင္းကတည္းက တိုက္ပြဲေတြ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ပြား ေနၿပီး ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ အထိအခိုက္ အက်အဆံုး မ်ားျပားစြာ ရွိေနသလို အရပ္သားေတြပါ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရ ေသဆံုးမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတိုက္ပြဲေတြမွာ ဘာေတြ တကယ္ျဖစ္ေန တယ္ဆိုတာ သတင္းယူဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သတင္း ဓာတ္ပံုေတြ လိုက္႐ိုက္ရင္း ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းတခုနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၇ ရက္ေန႔က က်ေနာ္လိုက္ပါလာတဲ့ ယာဥ္တန္း ဟာ ေလာက္ကိုင္-ခ်င္းေရႊေဟာ္ ကား လမ္းတေနရာ လံုထန္ေက်းရြာအနီးမွာ တိုက္ခိုက္ခံ ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေလာက္ကိုင္ေဒသမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တယ္ဆို တာၾကားေတာ့ က်ေနာ္ သတင္းသြားယူပါတယ္။ လာ႐ိႈးၿမိဳ႕ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပးလာတဲ့ စစ္ေရွာင္ ဒုကၡသည္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာတယ္။ အဲဒါေတြကို ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကံေကာင္း စြာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး မင္းေအာင္လိႈင္ လာအားေပးေတာ့ သူ႔ဓာတ္ပံုေတြ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျမင့္စိုးကို ေတြ႕ေတာ့ တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ေနရာ ေတြဆီကို မီဒီယာေတြ သြားလို႔ရလား ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔က အေျဖတိတိက်က်မေပးဘဲ အဆင္ေျပႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာ တယ္။ ဒါေပမယ့္ Official ငါတို႔ ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ သြားဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ရက္မွာ က်ေနာ္က ကိုယ့္အစီ အစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းေတြနဲ႔ လိုက္ မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းေတြက ညတြင္းခ်င္းပဲ ျပန္ထြက္ သြားေတာ့ လိုက္လို႔ မရလိုက္ဘူး။ ညဘက္လည္း ျဖစ္ေတာ့ မလိုက္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ေနာက္ေန႔နံနက္မွာ လည္း ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္း သြားမယ့္အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေျခနီ ယာဥ္တန္းနဲ႔ဆို က်ေနာ္တို႔ ပံုေတြ ေကာင္းေကာင္း႐ိုက္လို႔ရ မွာမဟုတ္ ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ကားငွားၿပီး ေတာ့ ေလာက္ကိုင္ဘက္ကို သြားတယ္။ လမ္းမွာ ရွိတဲ့ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို အဆင့္ဆင့္ သတင္းပို႔ၿပီး ေတာ့သြားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ လူႀကီးေတြကိုလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီးေတာ့ သြားတယ္။

ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတခု လို ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့လူက တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ၊ သံုးေလးငါးေယာက္ အဲဒီေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ သူ႔ဟာသူ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ေနေနၾကတယ္။ လာကယ္တဲ့သူရွိရင္ လာ႐ိႈးတို႔၊ ကိုယ့္ေနရပ္ အသီးသီးကို ျပန္ၾကတယ္။ အဲလိုပံုမ်ိဳးေတြ ႐ိုက္ျဖစ္တယ္။

ပထမရက္မွာက ေလာက္ကိုင္မွာ ညအိပ္ဖို႔ အဆင္မေျပဘူး။ ေနစရာ၊ တည္းခိုစရာ မရွိဘူး။ ညဘက္ဆို တိုက္ပြဲေတြ ပိုျပင္းထန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဟိုပန္ဆိုတဲ့ “ဝ” အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသေပါ့။ အဲဒီမွာ တိုက္ပြဲမရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီမွာသြားအိပ္တယ္။ အိပ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္သတင္းဌာနဆီကို ပံုေတြတင္တယ္။ ေနာက္ေန႔ နံနက္က်ေတာ့ Reuters သတင္းဌာနက ကိုစိုးေဇယ်ာထြန္းက ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းကားေတြ နဲ႔ လိုက္သြားတယ္ၾကားေတာ့ ကိုယ္ေတြကလည္း သူ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး ပံုေတြက လည္း Strong (ပံုေကာင္း) ျဖစ္တာေတြ မရေသး ဘူးဆိုၿပီး လိုက္သြားၾကတယ္။

က်ေနာ္ရယ္၊ EPA သတင္းဌာနက ကိုလင္းဘို ဘိုရယ္၊ Eleven က တေယာက္ရယ္၊ DVB က တေယာက္ရယ္ ၄ ေယာက္လိုက္သြားၾကတယ္။ ဟို လည္းေရာက္ေရာ ကိုစိုးေဇယ်ာထြန္းနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ကားငွားလာတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ၾကက္ေျခနီယာဥ္ တန္းနဲ႔ လိုက္ရတာေပါ့။ ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းနဲ႔ လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ လံုထမ္ဆိုတဲ့ ေတာင္ ၾကားမွာ က်ေနာ္တို႔ ၾကက္ေျခနီ ယာဥ္တန္းကို အပစ္ ခံရတာပဲ။

ပထမဦးဆံုး တိုက္ခိုက္ခံရေတာ့ ကိုယ္တဦး တေယာက္အတြက္ အရင္ဆံုး လံုၿခံဳေအာင္လုပ္ရ တယ္။ က်င္းရွိရင္ က်င္း၊ ေျမာင္းရွိရင္ ေျမာင္းထဲမွာ သြားဝပ္ေနလိုက္တယ္။ ဝပ္ၿပီးေတာ့ အပစ္ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေျခအေန တခ်က္ၾကည့္တယ္။ နည္း နည္းေလး ေသနတ္သံ စဲသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဓာတ္ပံု ထ႐ိုက္လိုက္တယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့လူေတြ ေတြ႕ေတာ့ ကိုလင္းဘိုက အဲဒီလူနာကို အရင္ဆံုး သြားၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲ၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ စိုးရိမ္ရလား ေမးေတာ့ အဲဒီလူက ေအာ္ေနတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရမ္းႀကီးေတာ့ မစိုးရိမ္ရဘူး။ တေယာက္ကေတာ့ မ်က္လံုး ဒဏ္ရာရထားတာ ေတြ႕တယ္။ အဒီလူကို ဘယ္လိုကယ္ႏိုင္မလဲဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကတယ္။ တိုင္ပင္ၾကေတာ့ Reuters က ကိုစိုးေဇယ်ာထြန္းနဲ႔ ကိုလင္းဘိုဘိုတို႔က သြားကယ္ဖို႔ လုပ္တယ္။ ကိုလင္းဘိုဘိုမွာက ေခါင္းကာဦးထုပ္ ပါတယ္။ ကိုစိုးေဇယ်ာထြန္းမွာက်ေတာ့ က်ည္ကာ အက်ီနဲ႔ ေခါင္းကာလည္းပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကသြားကယ္လို႔ ပစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေခါင္းတို႔၊ ကိုယ္ ခႏၶာတို႔ကိုထိၿပီး ခ်က္ခ်င္းေသေစႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ မထိ ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ကင္မရာေတြ ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း Save ျဖစ္တဲ့ေနရာမွာ ေနၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကို လႊတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဒဏ္ရာရ တဲ့ သူကိုသြားကယ္တယ္။ ကယ္ၿပီးေတာ့ က်ည္ကြယ္ ေနရာ ေရာက္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သယ္ဖို႔က်ေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္တည္းနဲ႔ မႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။

က်ေနာ္က ဒီဘက္မွာရွိတဲ့ သန္သန္မာမာ ၾကက္ေျခနီေတြကို ၾကည့္တယ္၊ ဒီဘက္မွာ ဒဏ္ရာရ တဲ့လူကို လံုးဝ လံုၿခံဳသြားတဲ့ေနရာ ကားေဘးနားမွာ ထားဖို႔ ရွင္းလင္းေရးေတြ ဘာေတြ လုပ္တယ္။ သြားႏိုင္တဲ့လူက်ေတာ့ မင္းတို႔ ဟိုေနရာသြားေပးပါလို႔ ၾကက္ေျခနီႏွစ္ေယာက္ကို ထပ္လႊတ္လိုက္တယ္။ လႊတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ေလးေယာက္ ျပန္သယ္လာ တယ္။ က်ေနာ္က သြားသယ္မလို႔လုပ္ေတာ့ ကိုလင္းဘို ဘိုတို႔ကတားတယ္။ မလာနဲ႔တဲ့၊ မင္းမွာ အကာ အကြယ္လည္း မရွိဘူးဆိုေတာ့ သူတို႔သယ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ အလုပ္ တခုပဲရွိေတာ့တယ္။ သူတို႔သယ္လာတဲ့ ေလးငါး စကၠန္႔အတြင္းမွာပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တယ္။

ဒီဘက္ကို သယ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ကင္မရာေတြကို ေပးလိုက္တယ္။ လူနာကိုက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ ၾကက္ေျခနီကားေပၚတင္တယ္။ က်ေနာ္က ကားေပၚအရင္တက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကို က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ကားလႈပ္ေလ ဒဏ္ရာပိုခံစားရေလ ျဖစ္မွာစိုးလို႔။ အဲဒီလူကလည္း နာေတာ့ သူ႔ဒဏ္ရာေတြသြားဖိမိေတာ့ ေသြးပိုထြက္ တယ္။ စိုးရိမ္ရတဲ့အေနအထား ျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ လက္ကိုင္ၿပီးေတာ့ စကားေတြေျပာ ၿပီးေတာ့ ခ်င္းေရႊေဟာ္အထိ ေခၚလာတယ္။ ခ်င္းေရႊ ေဟာ္ေရာက္ေတာ့ ကြမ္လံုေဆး႐ံုက လူနာတင္ကား နဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။

ေျပာရရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့ၾကားထဲမွာ သတင္း ေထာက္ေတြ သြားလာရတာ အႏၱရာယ္အရမ္းမ်ားပါ တယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့၊ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာေတြမွာ ေရြးၿပီးေတာ့ တဆင့္တဆင့္ ေရွ႕ဆက္တက္ရတာေပါ့။ ကိုယ့္ကို အပစ္မခံရဖို႔အတြက္ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာေတြကို ရွာရတယ္။ ဥပမာ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕မွာဆိုလဲ ေနရာ တိုင္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြက လံုၿခံဳတယ္၊ အဲဒီေနရာမ်ိဳးေတြမွာေနၿပီး ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကို သြားၿပီးေတာ့ လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာရတယ္။ ေခါင္းကာ၊ က်ည္ကာအက်ႌ ေတြ ဘာေတြ ေဆာင္ထားသင့္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ေနာက္တရက္မွာ ခ်င္းေရႊေဟာ္ကို ထပ္ေရာက္ေနတဲ့ မီဒီယာေတြက ဒီလိုမ်ိဳး ပစ္ေနခတ္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕ ကို ထပ္သြားခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သတိ ေပးလိုက္တယ္ မင္းတို႔ထပ္မသြားနဲ႔။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္ေျခနီယာဥ္တန္းေတာင္ ပစ္တယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ထပ္ပစ္ဖို႔ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပစ္တာကေတာ့ ေသေအာင္ျဖစ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔တဲ့သေဘာမ်ိဳး ပစ္တာပါ။ ေသေအာင္ ပစ္တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ အကုန္ေသကုန္ၿပီ။

ဒါေၾကာင့္ က်န္ခဲ့တဲ့ မီဒီယာအဖြဲ႕ေတြကို သတိ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဟိုတေန႔က ေလာက္ကိုင္ဘက္ကို ဆက္သြားၾကတယ္၊ ဆက္သြား ေတာ့ ထပ္အပစ္ခံရတယ္။ ဒါကေတာ့ သတင္းယူခ်င္ တဲ့ေဇာနဲ႔ သြားၾကတာ။ ေလာက္ကိုင္မွာ စစ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၆ ရက္မွာ ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕ကို သြားတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ျပန္ လာခဲ့တယ္ဆိုတာက မီဒီယာအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ၾကားမွာပဲေနတယ္။ တပ္ဘက္မွာလည္း မေနဘူး။ ယာဥ္တန္းနဲ႔လည္း မလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ စံုစမ္း ၾကည့္ေတာ့ အရပ္သားကားေတြဆိုရင္ မပစ္ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။ ၾကက္ေျခနီကားဆိုရင္ မပစ္ဘူးဆိုလို႔ ဒုတိယေန႔မွာ ၾကက္ေျခနီကားနဲ႔ လိုက္တယ္။ ပထမ ေန႔က က်ေနာ္တို႔ အရပ္သားကားလိုပဲ သြားခဲ့တာ ဘာမွျပႆနာမွ မျဖစ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေနရာ လံုၿခံဳတယ္။ ဘယ္ လမ္းကသြားရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဒီလံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ေမးျမန္းသြားရတာေပါ့။ သူတို႔ကပိုသိလို႔ လမ္းၫႊန္ႏိုင္တယ္။ အဲလိုမ်ိဳးသြားရင္ ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ အႀကံÓဏ္ေတြ၊ လက္ရွိ တိုက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေျမျပင္ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ယူၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာသြားႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္း တယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္။ အပစ္ခံရ ရင္ေတာ့ ကူညီမယ့္သူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒါကေတာ့ ထီထိုးသလိုပဲ ၅၀၊ ၅၀ ေပါ့၊ ေပါက္ရင္ေပါက္မယ္။ မေပါက္ရင္ မေပါက္ဘူး။

ပထမေန႔မွာသြားတုန္းက ဒီလမ္းက လံုၿခံဳတယ္ လို႔ထင္တယ္။ ေနာက္ အသြားတုန္းကလဲ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အျပန္က်မွ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာက ေနာက္ မလံုၿခံဳဘူးဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားေတာ့ တိုက္ပြဲေဒသေတြမွာဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွ မလံုၿခံဳဘူး ဆိုတာကို သိသြားတယ္။

က်ေနာ္ ရခိုင္နဲ႔ ကခ်င္တို႔ကိုလည္း သတင္း သြားယူဖူးတယ္၊ ကခ်င္မွာ TNLA နဲ႔ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တုန္းက သတင္းသြားယူဖူးတယ္။KIA နဲ႔ ဆိုရင္လည္း လိုင္ဇာဘက္မွာ တိုက္ပြဲျဖစ္တုန္းက KIA ဘက္က လံုၿခံဳေရးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ရတာမ်ိဳး။ TNLA ဆိုရင္လည္း TNLA ဘက္က လံုၿခံဳေရးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ ရတာ။ အခုက်ေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘက္မွ မေနဘူး။ အလယ္တည့္တည့္ကေနသြားတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္ ဘက္ကမွလည္း ကိုယ့္ကိုလံုၿခံဳေရးအာမခံမွာမဟုတ္ ဘူး။ ၾကားထဲကေန ကိုယ့္ဘာသာ သြားတဲ့ဟာမ်ိဳး ဆိုေတာ့ တူေတာ့မတူဘူး။ က်ေနာ္တို႔ သတ္မွတ္ ထားတာက ၾကက္ေျခနီနဲ႔ဆိုမပစ္ဘူး။ မပစ္ေလာက္ ဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာ။ အခုလို အပစ္ခံရေတာ့ လည္းကံတရားလို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ သတင္း သမားေတြ သတင္းသြားယူမယ္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာ ေတြမွာ ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ့ လာၿပီးေတာ့ သြားယူရတာပဲ။ ၾကက္ေျခနီနဲ႔ အပစ္ခံ ရ တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့လံုးဝစဥ္းစား လို႔မရတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွမလံု ၿခံဳေတာ့ ဘူးလို႔ ခံစားရတယ္။