ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု” ဆိုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ တအုပ္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အစစ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတုတေယာက္ ဖန္တီးၿပီး ကဗ်ာဖတ္သူကို စကားေျပာတဲ့ သေဘာပဲေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။
ကဗ်ာဆိုတာက အစစ္ကိုတုပရတဲ့ အႏုပညာပစၥည္းပါ။ လူ႔ဘဝ အစစ္အမွန္ကေနၿပီး ေရာင္ျပန္ဟပ္ထားတဲ့ ဘဝရဲ႕ အရိပ္၊ ကိုယ္ပြားတခုပါပဲ။ ဒါကို ကဗ်ာဆရာက အတုကို အတုမွန္းမသိရေအာင္ အစစ္လိုပဲ ခံစားလက္ခံလာရေအာင္၊ ကဗ်ာဖတ္သူရဲ႕ရင္ထဲ အနက္႐ႈိင္းဆံုးအထိ ေရာက္ေအာင္ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်ေတြသံုးၿပီး တင္စားခ်က္ေတြသံုးၿပီး ေျပာတဲ့နည္းပါ။ ဒီေနရာမွာ ကဗ်ာဆရာက အစြန္းေတြကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏုိင္ေလ ကဗ်ာက ပိုၿပီး ရသေျမာက္၊ ထိခ်က္ျပင္းေလေလပါပဲ။
အစြန္းေတြက္ို ေျပာပါဆိုရင္ အလြန္အက်ဴး ထိန္ဝွက္လြန္းတာမ်ဳိးနဲ႔ အလြန္႐ုိးအလြန္းတာမ်ဳိးေတြကို ေျပာတာပါ။ ဒါေတြကို ကဗ်ာဆရာက အပိုအလိုမရွိ၊ တနည္းအားျဖင့္ မဇၥ်ိမ ပဋိပဋာက်ေအာင္ဖြဲ႔ရင္ အဲဒီကဗ်ာဟာ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္လာရမွာပါပဲ။
က်ေနာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရယ္လို႔ ေပၚေပါက္လာတာ ၁၉၇ဝ ခုႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ေရတြက္မယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္ပါၿပီ။ အခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚလြန္ဆိုတာေတြလည္း ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ၾကဳံၾကိဳက္လို႔ ေျပာစရာေလးတခုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာေအာင္သင္းနဲ႔ လြတ္လပ္ေသာ အာရွအသံ (RFA) တို႔ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းလုပ္တဲ့အခါ ဆရာေအာင္သင္းက ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကား ေျပာခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူက ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ အေျခအျမစ္မခိုင္တဲ့ စာေပေရပြက္ကေလးတခုသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ သြယ္ဝုိက္ၿပီး ေျပာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာ ေရပြက္ကေလး တပြက္မွ်သာ ျဖစ္တာမို႔ မၾကာခင္ ေပ်ာက္သြားမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥ အေလာင္းအစား လုပ္မလားဆိုတဲ့အထိ ေျပာပါတယ္။ ဒါကိုၾကားေတာ့ က်ေနာ္ ၿပံဳးမိတယ္။ သူက ဒီလိုေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္က ထြက္သမွ် မဂၢဇင္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြခ်ည္း တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိတ္ျဖစ္ေနတာ သူမသိဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာက အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ လူလားေျမာက္ေနၿပီပဲ။ က်ေနာ္က သူ႔ရဲ႕အျမင္ကို မေျပာဖို႔ ကန္႔ကြက္တဲ့သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အျမင္ကိုပဲ သေဘာမတူတာပါ။ ေအးေလ ဒါကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ လွပစြာ ျငင္းခုန္ၾကရမွာေပါ့။
အခုဆိုရင္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုင္ရာ လကၡဏာရပ္ေတြလည္း အေတာ္အတန္ ျပည့္စံုသေလာက္ ျပည့္စံုေအာင္ ေျပာခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ဒီအထဲက က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတဲ့ လကၡဏာတခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံကို ေဖာ္ျပတဲ့ လကၡဏာပါပဲ။ ''ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံ'' ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ဆရာဒဂုန္တာရာက စတင္သံုးစြဲလိုက္တာပါ။ ဒီလကၡဏာကို ထင္ထင္ရွားရွား သက္ေသျပႏုိင္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို က်ေနာ္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အမွတ္အသားမြဲၾကံလို႔ ဒီကဗ်ာဟာ ဘယ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တာလဲဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ ေရးတဲ့သူက ကဗ်ာဆရာ ကြန္စစ္ေကာင္း ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ဖဲဝိုင္း
အျပင္ဘက္မွာ
ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနၾကတာလား
ရန္ျဖစ္ေနၾကတာလား
သူတို႔ စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။
ကုလားဖန္ထိုးတယ္၊ ဖဲခ်ပ္ေဝတယ္
တခ်ပ္ခ်င္း ပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
အလိုရမၼက္
တဏွာ
မနာလိုမႈ။
ဆက္ၿပီး ပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
မုသာဝါဒ
အဆိပ္
ဓားေျမာင္။
အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံေတြ ၾကားတယ္
သူတို႔ ေကာက္ခ်င္သလို
အတိတ္နိမိတ္ ေကာက္ယူတယ္။
ဘုရားရွိခိုးသံ ဂါထာရြတ္သံေတြ ၾကားတယ္
သူတို႔ ေကာက္ခ်င္သလို
အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူတယ္။
သီခ်င္းဆိုတဲ့လူက ဆိုတယ္
ဒူးႏွံ႔တဲ့လူက ႏွံ႔တယ္
ဖဲခ်ပ္ကို ဆက္ၿပီး ပြတ္ၾကည့္ၾကတယ္
ေလာဘ၊ ေမာဟ
ေမာဟ၊ ေလာဘ။
ဂ်ဳိကာမ်ား ပါလာလို႔ကေတာ့
ၿပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔
သူတို႔ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ အားလံုးကို
အဲဒီ ဂ်ဳိကာခ်ပ္ထဲ အတင္းထုိးထည့္
လိုသလို အသံုးျပဳႏိုင္ဖို႔
နံေဘးလူ မသိေအာင္ ၾကံလို႔စည္လို႔။
ကေလးေတြ စာေအာ္က်က္သံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး၊
ငွက္ဆိုးထိုးသံၾကားတယ္
သူတို ့စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။
ေလခြ်န္တဲ့သူက ခြ်န္တယ္
ရြဲ႕ၿပံဳး ၿပံဳးတဲ့သူက ၿပံဳးတယ္
ေတာက္ေခါက္တဲ့လူက ေခါက္တယ္၊
တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ႐ုိက္ၾကည့္တယ္
အတၱ။
ေနာက္တေယာက္က
ေအာက္ဖဲတခ်ပ္ ဆြဲယူတယ္
ျဖန္းကနဲ ႐ုိက္ၾကည့္တယ္
ေဒါသ။
ညဥ့္္နက္သထက္ နက္လာၿပီ
ၾကည့္ၿပီးသား ဖဲခ်ပ္ေတြကိုပဲ
အရသာခံၿပီး
ျပန္ပြတ္ၾကည့္ေနၾကျပန္တယ္
အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ
မေစၦရ၊ ေဒါသ၊ အတၱ။ ။
ကြန္စစ္ေကာင္း
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ ကြယ္လြန္သူ စာဆိုၾကီး ဆရာတင္မိုးကလည္း ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ထဲမွာ ''ဖဲသံုးခ်ပ္'' ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ အခု ကြန္စစ္ေကာင္း ေရးတဲ့ကဗ်ာနဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ခ်င္း တူပါတယ္။ ေစတနာလည္း ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မတူတဲ့အခ်က္က ဆရာတင္မိုးက “ေခတ္စမ္းလြန္ဟန္” နဲ႔ ေရးၿပီး ဆရာကြန္စစ္ေကာင္းကေတာ့ “ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟန္” နဲ႔ ေရးတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
''ဖဲဝိုင္း'' ကဗ်ာမွာ ဖဲထိုင္႐ုိက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားေတြရဲ႕ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေရးထားပါတယ္။ ဒါေတြကို အလိုရမၼက္၊ တဏွာ၊ မနာလိုမႈ၊ မုသာဝါဒ၊ အဆိပ္၊ ဓားေျမာင္၊ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ အတၱ၊ ေဒါသ၊ မေစၦရ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ တခုမွ ေကာင္းတာ မပါပါဘူး။
ဒီလို မေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ မိုးမႊန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အျပင္ဘက္က ကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူ၊ ဓေလ့စ႐ုိက္၊ သေဘာသဘာဝ၊ လိုအပ္ခ်က္ .. ဒါေတြက္ို သူတို႔ ဂ႐ုမျပဳအားေတာ့ပါဘူး။ လက္ခံခံစား နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားရွိခိုးသံ၊ ဂါထာရြတ္သံ၊ အိမ္ေျမႇာင္စုတ္ထိုးသံေတြကိုလည္း သူတို႔ ေကာက္ခ်င္တဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေကာက္ယူၿပီး သံေဝဂမရ၊ တရားမရႏုိင္ၾကပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ငွက္ဆိုးထိုးသံ ၾကားရတာကိုေတာင္မွ သူတို႔အတြက္ အႏၲရာယ္ တစံုတရာ က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ လကၡဏာအျဖစ္ သူတို႔ သတိျပဳႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဝွက္ဖဲ၊ ေအာက္ဖဲ၊ ဂ်ဳိကာဖဲ အစရွိတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေကာက္က်စ္တဲ့နည္းနဲ႔ တဦးအေပၚတဦး လက္ဦးမႈရယူၿပီး ၿပိဳင္ဘက္ေတြ၊ ဇာတ္တူသားေတြကို နင္းဖို႔ေခ်ဖို႔ တခုထဲကိုပဲ သဲသဲမဲမဲ စဥ္းစားေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ''ဖဲဝိုင္း'' ကဗ်ာမွာ ေတြ႔ၾကရမွာပါ။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ''ဖဲဝိုင္း'' ကဗ်ာကို ဖတ္ေနရင္းမွာပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ဘဝထဲမွာ ''ဖဲဝိုင္း'' ထဲက ဖဲထိုင္႐ိုက္ေနၾကတဲ့ ဖဲသမားေတြရဲ႕ အျပဳအမူ စိတ္ေနစိတ္ထားအတိုင္း တေသြမတိမ္းရွိတဲ့၊ တထပ္ထဲက်တဲ့ လူေတြကို ေျပးျမင္ရေတာ့တာေပါ့။ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျဖဴစင္မွ်တေရး အစရွိတဲ့ ေလာကပါလတရား ဟူသမွ်ကို ေဘးခ်ိပ္ၿပီး တျခားလူမေျပာနဲ႔ ဇာတ္တူသားစားဖို႔ကိုေတာင္ ဝန္မေလးတတ္ၾကတဲ့ သူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတဲ့အသိ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေရာက္လာရေတာ့တာေပါ့။
ဆရာကြန္စစ္ေကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေပၚ ကဗ်ာမိုးေရေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေခတ္ၿပိဳင္ရင္ခုန္သံတခ်ဳိ႕ကို ကဗ်ာနဲ႔ေပးလုိက္တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကသာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚခံစားႏုိင္မႈ ေရအိုးနဲ႔ ခံယူၿပီး ကဗ်ာမိုးေရ ကဗ်ာရသကို ေဖာ္ယူခပ္သံုးႏုိင္ၾကရမွာပါ။
ဒါပါပဲ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပုဒ္ရဲ႕ အတိမ္အနက္၊ အထိမ္အဝွက္ကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္အေျခအေနမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခံစားၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အေတြးလက္တံ ရွည္ရင္ရွည္သေလာက္ ကဗ်ာ့ရသကို ခံစားႏုိင္ၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကဗ်ာဝါသနာအိုးမ်ားအဖို႔ ''ရြာတဲ့မိုးနဲ႔ ခံတဲ့အိုး'' အေပၚ မူတည္ၿပီး ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားရဲ႕ ရာဝဇင္ေရး အခန္းက႑ကို မွန္ကန္စြာ နားလည္ႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ ယူဆမိပါတယ္။
No comments:
Post a Comment