ေရသာမ်ား၍

ဘုိဘုိလန္းစင္

ဟုိတေန႔က အသားတုခ်က္စားၾကပါသည္။ မစားရတာ အႏွစ္ဆယ္ႏွင့္ခ်ီေနၿပီျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အသားတုမွာ အသားစစ္မဟုတ္သလုိ အာဟာရဓာတ္ျပည့္ဝသည္ ဆုိေစကာမူ လတ္ဆတ္ေသာ ခဲဘြယ္ကားမဟုတ္၊ ဓာတုေဗဒျဖင့္ ျပဳစီရင္ထား၍ စြဲၿမဲသုံးေဆာင္ရန္လည္းသင့္သည္ဟု မထင္။ သုိ႔ေသာ္ ပဲေတြ ဟင္းရြက္ဟင္းသီးေတြ စားေနက်က အသားတု သက္သက္လြတ္ကုိ စားရသည့္အခါ ရသာေျပာင္းဟု တပ္မက္မိၾကမည္ပင္။

အတုေတြ အႏၲရာယ္ကုိ တေလာက လူထုဦးစိန္ဝင္း အလဲဗင္းဂ်ာနယ္တြင္ သတိေပးသြားသည္ကုိ ဖတ္လုိက္ရသည္။ ဟုတ္ပ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆင္တူ႐ုိးမွားအတုအပမ်ားက ခုထိ ဒုကၡေပးလွသည္။ အတုမိသူေတြမွာလည္း အတုမွန္းမသိသည့္ေမာဟ၊ သိသည့္တိုင္ အလိမ္မ်က္ႏွာၾကီးကုိေၾကာက္၍ ၿငိမ္ကာ အခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရသည့္ ဘယာေဘးမ်ားက ၾကီးသည္မဟုတ္လား။ က်ေနာ့စိတ္ထဲ အာဏာရ စစ္အာဏာပုိင္မ်ားသည္ လူထုကုိ ေရထုိး၍ ႏြားႏုိ႔ေရာင္းသလုိ အဖုိးတန္သမွ် ေပါေခ်ာင္ညံ့ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရာ၌ အင္မတန္ ေစတနာသန္သည္ ထင္ပါသည္။ လူထုဦးလွ ေရးခဲ့သည့္ဝတၳဳတပုဒ္ေခါင္းစဥ္လုိ လိမ္တဲ့ေလာက။ ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္း အုိင္စီအက္စ္ ဦးခ်မ္းသာေရးျပသည္ကေတာ့ “တူတူလိမ္၊ တည့္တည့္လိမ္၊ ေျဗာင္လိမ္” ဆုိပဲ။

တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ေတြ တႏုိင္ငံလုံး မႈိလုိေပါက္ေအာင္ ဖြင့္ေပးပါသည္၊ သုိ႔ေသာ္ အေျခခံအေဆာက္အအုံဘာမွမပါ၊ ၿမိဳ႕စြန္ေတာေခ်ာင္မွာ။ ပညာေရးကုိလည္း ျမႇင့္ေပးသည္၊ က်ဴရွင္ခေတြေစ်းၾကီး၊ သင္႐ုိးၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေတြေျပာပီး ဘြဲ႔လက္မွတ္က ဂ်ပန္စကၠဴလုိျဖစ္ေအာင္ အကြက္ခ်စီမံသည္။ လူမႈေရးက႑ကုိလည္း အန္ဂ်ီအုိေပါင္းစုံလက္ထဲ ထုိးထည့္ထားသည္။ ႏုိင္ငံေရးက်ေတာ့ေကာ၊ လႊတ္ေတာ္ေတြ၊ အမတ္ေတြ၊ ပါတီေတြ ရွိပါသည္ဆုိ႐ုံ ႐ုပ္ျပလက္သပ္ေမြးအဆင့္တြင္ထားသည္။ တရားလႊတ္ေတာ္ဆုိတာေတြ တႏုိင္ငံလုံး ေလွ်ာက္ဖြင့္လုိက္ပီး မ႑ိဳင္ၾကီး ၃ ရပ္ သီးျခားလည္ပတ္ ေနပါပီဟု ဆုိလုိက္ေသးသည္။ မ႑ိဳင္ေတြကုိ ငါးေျခာက္ခြဲသလုိ ခြဲခ်င္သေလာက္ ခြဲႏုိင္ေသာ္လည္း ထုိမ႑ိဳင္ေတြ လည္ပတ္ပုံ လည္ပတ္နည္း၊ လည္ပတ္မည့္သူေတြက ဟုတ္ဟုတ္ညားညား ရွိဘုိ႔လုိသည္။ ဒီမ႑ိဳင္ေတြက ေခတ္တုိင္းမရွိမဟုတ္၊ ရွိေသာ္လည္း အုပ္စုိးသူ လူတန္းစား အက်ိဳးစီးပြားကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္သည္က ဘယ္ေခတ္မွမလြတ္။

စီးပြားေရးတြင္ ပုဂၢလိကပုိင္ျပဳသည္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးပီျပင္ေအာင္လုပ္မည္၊ သန္႔ရွင္းေသာအစုိးရစသည္ျဖင့္ လူၾကားေကာင္းေအာင္ စိတ္ကူးရွိသေလာက္ ေျပာ၍ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္သည္က မွန္းရတာလြယ္လြန္းေနသည္။ လက္ရွိစီးပြားေရးအက်ိဳးစီးပြားေတြ ဘယ္သူေတြထံ ကိန္းဝပ္ေနသည္ကုိ မသိမဟုတ္ၾက။ လူၾကားေကာင္းသည့္ မိန္႔ခြန္းၾကီးေတြႏွင့္ လူယုံေအာင္ လွိမ့္သည့္ေနရာတြင္ ဟစ္တလာကုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မမီႏုိင္ေသးပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္က ေဒါက္တာဗေမာ္လည္း မိန္႔ခြန္းႀကီးေတြေခြ်ရင္း ေတာင္ရွည္ပုဆုိးၾကီးမေနသည္ႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္႐ႈံးမွ မင္းသားၾကီးတခန္းရပ္သြားဘူးသည္။ မီဒီယာဆုိသည္မ်ားမွာလည္း အစုိးရႏွင့္မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ကုိ အခြင့္ထူးပုိေပးပီး လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိပါသည္၊ ေဝဖန္ႏုိင္ပါသည္ဟု ႏွပ္ေၾကာင္းေလးျပလုိက္႐ုံႏွင့္ ဖိႏွိပ္မႈအလုံးစုံကုိ ဖုံးဖိထားႏုိင္မည္ထင္ၾကသည္။ အစစ္အရသာမသိသူမ်ားကုိ လိမ္စား၍ေကာင္းေသာ ေရႊရည္စိမ္ေခတ္မ်ား။

(၂)

စစ္ေသနာပတိ စစ္တပ္ကုိပင္ ဘယ္သူကုိင္ထားသည္ေသခ်ာမသိ၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဘဝမွ ကာခ်ဳပ္႐ုပ္ေသးျဖစ္ရသည့္ေခတ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စန္းယု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူရတင္ဦး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ ဦးစီးခ်ဳပ္ေလးဆက္ေပၚမွ သမၼတႀကီး၊ ဥကၠ႒ႀကီးတေယာက္ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ လမ္းၫႊန္သြားခဲ့ဘူးေသးသည္မဟုတ္ပါလား။ အသက္ရွည္ရွည္ေနရျခင္း၊ အၾကားအျမင္အဖတ္အ႐ႈ မ်ားရျခင္းမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးမွာ လူလိမ္လူညာမ်ားမ်ားခံဘူး၍ လူ“အ”ပါးဝျခင္းဟု ဆုိရမလုိလုိ။ မည္သူ႔အေဖေခၚရမွန္း မသိသည့္ဘဝမွာ ခုမွၾကံဳၾကရသည္မဟုတ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္တက္စ တပ္မေတာ္ေန႔လား အခမ္းအနားႀကီးတြင္ ထိပ္က မိန္႔မိန္႔ၾကီးထုိင္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတေယာက္ပုံကုိ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖုံးမွ ဖူးဘူးခဲ့ၾကပီမဟုတ္ပါေလာ။ နဝတဖ်က္သိမ္း၍ နအဖဖြဲ႔သည္အထိ “အေဖၾကီး”က ေနာက္ကပါေနေသးသည္ဆုိေသာ စကားမ်ားလည္း ၾကားခဲ့ဘူးေသးသည္။ အက်ိဳးစီးပြား အေဝမတည့္ၾကမွ “ၾကိတ္ပုန္း” နန္းခ်ပြဲေတြျဖစ္ကုန္သည္။ ဤတၾကိမ္တြင္ေတာ့ ေရႊေပါကၠံကုိ ၾကာၾကာနန္းထုိင္ႏုိင္ေအာင္ မွ်မွ်တတ ၾကည့္စားၾကမည္ ထင္ပါသည္။

ဤႏွစ္တြင္ အႏွစ္တရာျပည့္ေသာ တ႐ုတ္ျပည္ ဘူဇြာေတာ္လွန္ေရးအပီး သမၼတႏုိင္ငံေခတ္ကုိ ေအာက္ေမ့စရာ။ ဆြန္ယက္ဆင္မွာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီးသာျဖစ္ရသည္၊ တကယ့္အာဏာက စစ္ဘုရင္ေတြလက္ထဲ။ ထုိထက္ ပီကင္းတြင္ စည္းစိမ္မပ်က္ ခံစားေနသည့္ မန္ခ်ဴးမင္းေဟာင္း၏ နန္းေတာ္ၾကီးအုပ္စုက ေနာက္ကေန နန္းျပန္ရေအာင္ စက္လွည့္ေနျပန္သည္။ တုိင္းျပည္ဗ႐ုတ္ဗရက္တြင္ တက္လာသည့္သမၼတေတြက ဘုရင္ေပါက္စန၏ ဆရာ၊ ဘုရင့္သစၥာခံစစ္ဘုရင္ေတြပါ၏။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ဘုရင္ေခတ္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေနေသး၏။ ေနာက္ဆုံး ခ်န္ေက႐ွိတ္ စစ္တပ္ကုိကုိင္ႏုိင္မွ နန္းေတာ္ထဲက ဘုရင္အုပ္စုကုိ ဖယ္ထုတ္ပစ္ႏုိင္သည္။ ယခုလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္ ျပတင္းေ႐ႊခ်ႏွင့္ အိမ္ၿငိမ့္စံေနေသာ မင္းဘုရားၾကီးမ်ားၾသဇာက ဘယ္ထိေညာင္းေနမည္မသိ။ ဒါကုိပင္ ဒီမုိကေရစီပ်ားရည္ဆမ္းဟု ဆုိရဲေသးသည္။

(၃)

ပညာတတ္ေတြ ဝန္ၾကီးမႉးၾကီးေတြျဖစ္လာတာ အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္စရာဟု ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ေနသူမ်ားလည္းမ႐ွား။ အဲဒိပညာတတ္ေတြ ဘယ္တုံးက ႐ြပ္႐ြပ္ခြ်ံခြ်ံ တုိင္းျပည္အတြက္ သတၱိေျပာင္တာ ၾကားဘူးသလဲဟု ေမးလွ်င္ မည္သုိ႔ေျဖၾကမည္မသိပါ။ ပညာ႐ွင္ဆုိသည္မွာ စင္စစ္ဝန္ထမ္းအၾကီးစား ကြ်န္အၾကီးစားထဲကျဖစ္ရာ ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားသည့္ အာဏာပုိင္ ေငြ႐ွင္ေၾကး႐ွင္လူတန္းစားကုိ ႐ွာေဖြဆည္းကပ္ရသည္ခ်ည္း။ ဤကား နန္းတြင္းေခတ္မွ ေခတ္အဆက္ဆက္မွန္မည့္တရားသေဘာပင္။ ကြ်န္ေခတ္မွ ယေန႔အထိ မင္းတုိင္ပင္ေကာင္စီအဆက္ဆက္တြင္ ကင္းဝန္မင္းၾကီး၊ ဦးေမေအာင္၊ ဆာေဂ်ေအစသည့္ ပညာရွိၾကီးမ်ားအဆက္ဆက္အမႈေတာ္ထမ္းခဲ့သည္ခ်ည္း။ မည္သူမွ် နလပိန္းတုံးေတြရံ၍ မေနခဲ့။ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားအက်ိဳးအတြက္ အျမင္အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ပညာရွိမ်ားအကူႏွင့္ တုိင္းျပည္ကုိသုံးစားခဲ့သည္သာခ်ည္း။

ေဝးေဝးမၾကည့္ႏွင့္၊ ဦးႏုေခတ္က ဦးသန္႔၊ ဦးအုန္းစသည့္ စာသမားအၾကံေပးၾကီးေတြရံသည္ဆုိေပသိ၊ တုိင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ အၾကံေပးဘုိ႔ထက္ ဦးႏုခုိင္းတာလုပ္ရသည္ႏွင့္ ဖတ္ဖတ္ေမာေနၾကသည္မဟုတ္လား။ ၁၉၆ဝ က ဦးႏု ပထစျပန္အတက္တြင္ အၾကံေပးအဖြဲ႔ခန္႔သည္ဆုိပီး သမၼတေဟာင္း၊ တရားဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ေဟာင္းစသည့္ အေဟာင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ရံကာမွ ဗလိနတ္စာေကြ်းတာလုိ စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြ လုပ္ခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ တပ္မေတာ္က လက္သပ္ေမြးလာသည့္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကဲ့သုိ႔ ပညာရွိမ်ားေကာ ဘာထူးပါသနည္း။ ကမၻာ့အငယ္ဆုံး တရားသူၾကီးခ်ဳပ္ေခတ္မွ ၿဗိတိသွ်အစဥ္အလာ တရားေရးစနစ္၊ ဥပေဒသင္ၾကားေရးစနစ္ကုိ အျမစ္က တုိက္လွဲခဲ့သည္။ အေရးအခင္းတြင္းက လူတခ်ိဳ႕က အရပ္သားသမၼတၾကီးထံ တုိင္းျပည္ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လာေျပာသည္ကုိ သမၼတကေတာ္ အမတ္မင္းသမီးက “ငါတုိ႔ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔”ဟု ပိတ္ပင္ခဲ့ဘူးသည္။

ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္သာမက သူ႔ေယာက္ဖ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း (ဒႆန)လုိ ဆရာႀကီးပါ ပညာေရးဝန္ႀကီးဘဝႏွင့္ တုိင္းျပည္ဝန္ထမ္းသည့္ေခတ္တြင္ ပညာေရးဘာအဆင့္ျမင့္ခဲ့ပါသနည္း။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားၿဖိဳခြဲပီး စာေပးစာယူ၊ ေဒသေကာလိပ္ေခတ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

မဆလခုိင္းဘက္ ပညာတတ္မ်ားကုိ အသာထား၊ လက္ရွိ လူစိတ္ဝင္စားေနေသာ အမ်ိဳးသမီးဒုဝန္ၾကီးဆုိသူမ်ားမွာ တေယာက္က အမ်ိဳးသားညီလာခံထဲက ေတာက္ေလွ်ာက္ အိမ္ေတာ္ပါ ခုဇၨာျဖစ္သည္၊ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးျပဳတ္ ဗုိလ္မႉးေဟာင္းကေတာ္။ ေဒါက္တာေဖသက္ခင္ ဝန္ၾကီးျဖစ္ေတာ့ လူေကာင္းတက္ပီဆုိပီး ေမွ်ာ္ၾကသည္။ ထုံးစံအတုိင္း က်န္းမာေရးဌာနက အရာ႐ွိေတြက ဘက္ဂ်က္နဲ႔ ညွစ္ထားမွာေပါ့ဟု ဌာနအေၾကာင္းသိေတြက ဆုိသည္။ ဌာနတြင္လည္း ေဆး႐ုံဘက္ႏွင့္ ႐ုံးဘက္က ပညာအၿပိဳင္ျပေနက်ျဖစ္ရာ ဝန္ၾကီးျပာဋိဟာျပခန္းကုိပဲ ေမွ်ာ္မိပါေသး။ ျမန္မာပညာတတ္မ်ားမွာ မိမိပညာႏွင့္ရႏုိင္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာထက္ လာဘ္သပၸကာကုိ အင္မတန္ေမွ်ာ္ျမင္ရာ သူတုိ႔ကုိေကာင္းေကာင္းခြံ႔ပီးခုိင္းမည့္ လယ္႐ွင္မ်ိဳးက မရွားပါ။

၂ဝဝ၇ အေရးအခင္းတြင္ ဓာတ္ဆီေစ်းတက္ရန္ အၾကံေပးခဲ့သည္ဟု ေကာလာဟလထြက္၍ “ျမန္မာျပည္မွာ ပညာ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတုိင္း အစုိးရက အေရးတယူျပဳေဆာင္႐ြက္ေလ့ မ႐ွိပါဘူး” ဟု ထ႐ွင္းရသည့္ ေဒါက္တာႀကီးလည္း ယခုေတာ့ ေခတ္မီသူတုိင္း အၾကံေပးသည့္အုပ္စုတြင္ ၂ ပဲ ၁ ျပား ပညာ႐ွိမ်ားႏွင့္ တေလွထဲ စီးေနပါပီ။

မဆလေခတ္ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီတြင္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္၏ အဓိကေဆာ္ၾသသူ၊ ဖက္ဒရယ္မူအၾကံေပး ပါေမာကၡဦးတင္ဧလုိ တုိင္းရင္းသားပညာရွင္ေတြ၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ထုိးသူႀကီးေတြ၊ ပဲခူးဦးသာဒင္လုိ ပထမတကၠသုိလ္သပိတ္မွ ပမညတေခတ္ထိ ႏုိင္ငံေရးသမၸဇဥ္ၾကီးသူေတြ စသျဖင့္ လူအုိေတြတေလွၾကီးႏွင့္ တန္ဆာဆင္ဘူးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးေနဝင္းက ထုိမွ်ႏွင့္အားမရ၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေရးမႉးေဟာင္း အေမရိကန္ကုိ လမ္ဘီယာမဟာဘြဲ႔ခံ ဦးစံထြန္းဆုိသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ မ,လာပါသည္။ အဘယ္က မ်က္စိေတြ႔လာပါသနည္းဟူေသာ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး က်န္းမာေရးအတြက္ ေဂါက္ကြင္းသြားရာလမ္းတြင္ ဦးစံထြန္းၿခံကုိ ျဖတ္သြားရသည္ဟူ၏။ ေန႔စဥ္ျဖတ္ေနေသာ ယာဥ္တန္းကုိ ဦးစံထြန္းက ၿခံဝမွထြက္ လက္ျပသည္ဆုိ၏။ အဲဒါ ဘယ္သူလဲဟု ေန႔တုိင္းျမင္ေနသည့္ နံပါတ္ဝမ္းႀကီးက ေဘးဘီကုိေမးပီး ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီထဲ ထဲ့လုိက္ကြာဆုိ၍ ေရာက္လာသည္ဟု လမ္းစဥ္ပါတီ လူငယ္ေရးရာမွ ဦးမင္းေထြးေျပာသည့္ အတြင္းရာဇဝင္တပုဒ္ကုိ ၾကားဘူးပါသည္။ ဦးစံထြန္းက ဘာလုိ႔လက္ျပရတာလဲဟု ေမးမိရာ “ႀကီးေတာ့ ေၾကာင္တာေပါ့”ဟုေသာ အေျဖထူးႀကီးကုိ ရခဲ့ပါသည္။ ယခုလည္း ကြန္ျမဴနစ္လက္နက္ခ် မဆလေဟာင္းတသုိက္ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရးႏွင့္ ေလးစားမွန္းမသိ မေလးစားမွန္းမသိ တုိင္းျပည္ကုိ ဆုိဆုံးမရင္း ေစတနာ့ဝန္ထမ္း မင္းဆရာရူးထေနသည္ကုိ သက္ၾကီးလူျပက္မ်ားပမာ ေတြ႔ေနရရာ ဟံသာဝတီဦးဘရင္ၾကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေနဝင္းနား ဝင္ခ်င္တာနဲ႔ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေတြ ေပါရာဏထဲေမႊေရးတာမွ ဖတ္ေကာင္းပါအုံးမယ္ဟုသာ ၾကီးေၾကာင္ပ႑ိတ္မ်ားကုိ အခါခါ ၾသခ်မိေတာ့သည္။