အခုလည္း ၿခံအျပင္ဘက္ထိ ၫႊတ္ေနေသာ အကိုင္းမွ ပန္းပြင့္ေတြလို ဂီတသံေတြက ရင္စည္း႐ိုးေတြ ေကြးၫြတ္သြားေအာင္ ေဖြးလို႔ ေမႊးလို႔။
(၂)
တခါက မင္းေနျပည္ဆိုေသာ္လည္း အုတ္႐ိုး အနည္းအက်ဥ္း က်ံဳးတဖက္တခ်က္မွာ က်န္ေနခဲ့တာေလးႏွင့္ သတိတရရွိမွ ရာဇဝင္စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ကို ဆြဲလွန္တတ္ေသာ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕။
ခ်င္းမိုင္ညက ေအးျမမေန။ သန္႔ၿပီး ၿငိမ္ေနသလို ဧရာဝတီတိုက္ၿခံဝင္းထဲမွာေတာ့ ကိုရဲလြင္ႏွင့္ ကိုေနဝင္းတိုရဲ႕ ဂစ္တာသံေတြက လြင့္လို႔ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးတည္းေတာ့မဟုတ္။ ဒရမ္မာ ကိုတြတ္ကီႏွင့္ တျခားဂီတသမားေတြလည္းရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္မွ ေရာက္လာၾကသည့္ ဂီတအႏုပညာရွင္ေတြ။
မဇၩိမလိႈင္းအဖြဲ႕ရဲ႕ လက္က်န္ႀကီးေတြ။ ကိုခင္ေမာင္တိုးႏွင့္ ကိုေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္တို႔ကေတာ့ လိုက္ပါမလာႏိုင္ေတာ့။ သည့္အရင္ ကိုေမာင္ေမာင္ (အဥၨလီ) ႏွင့္ စႏၵရားမ်ိဳးခင္တို႔ ႀကိဳထြက္သြားႏွင့္ၿပီ။
တေယာက္ပါ ထည့္လြမ္းရမည္ ဆိုလွ်င္ ကိုခင္ဝမ္း။
က်န္ရစ္သူတို႔ ခရီးစဥ္က ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ေအာ္စလို ၿမိဳ႕မွ ေရာက္လာသည့္ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ ျပန္ဆံုရန္၊ သီခ်င္းမ်ားသြင္းရန္။ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ကြဲကြာေနေသာ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ မဇၩိမလိႈင္းတို႔ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕မွာ ျပန္ ဆံုၾကတာျဖစ္သလို ေတးစီးရီး တေခြအတြက္လည္း စိုင္းျပင္းေနၾကျခင္းပင္။ ၾကယ္ေတြဆံုတဲ့ညေပါ့ဟု ရင္ထဲမွာပင္ က်ေနာ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။
သံမဏိႀကိဳးေတြေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ေျပးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သံစဥ္ပါေသာ စကားလံုး တခ်ိဳ႕ ေနာက္က လိုက္လာသည္။ ဂစ္တာတူရိယာႏွင့္ စကားလံုးေတြကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေန႐ံုပဲေတာ့ မဟုတ္။ သည္လူေတြရဲ႕ ဂီတသံေတြမွာ အတိုင္းအတာေတြ၊ လားရာေတြရွိသည္။ အတိတ္ေတြ အရိပ္ေတြရွိသည္။ နက္႐ိႈင္းသည့္အရပ္မွာ သေႏၶတည္ခဲ့ေသာ ကိစၥေတြ က မနည္းမေနာမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ရဲ႕ စကားလံုးေတြႏွင့္ ဂီတသံ အတြဲအဖက္ေတြက ခြန္အားရွိေနျခင္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေရရွည္လည္း မွတ္ေက်ာက္တင္တြင္ေနဦးမည္ ထင္သည္။
(၃)
ကိုေနဝင္းႏွင့္ က်ေနာ္ စၿပီးသိကြ်မ္းသည္က ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ဆိုလွ်င္ေတာ့ ႀကိဳ႕ကုန္းက သူ႔အခန္းကေလးမွာ။ မဂၢဇင္း ေတာက္တိုမယ္ရသာမက ေပါ့ပ္ေဆာင္းပါးကေလးေတြေရးရင္း ရန္ကုန္မွာ အသက္႐ွဴေနရေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ ကိုေနဝင္းဆီ မၾကာခဏ ေရာက္တတ္သည္။ သူ႔အေတြး၊ အေရး၊ သံစဥ္အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြကို ေမးျမန္း စူးစမ္းရသမွ် မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြေပၚ သြန္ခ်ခဲ့ရသည့္ေန႔မ်ား။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေပၚမွာေတြ႕တိုင္း စကားစျမည္ ေျပာတတ္ၾကစၿမဲ။ “ကိုေတာက္။ အိမ္ကိုလာခဲ့ဦး။ က်ေနာ့္သီခ်င္းေခြ ထြက္ဖို႔ရွိတယ္” ဆိုေတာ့လည္း ႀကိဳ႕ကုန္းအိမ္ကို ေရာက္ရျပန္သည္။ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲက အဝတ္စင္ေဘးမွာထိုင္ရင္း က်ေနာ္တို႔ စကားဝိုင္းကို ဆြဲဆန္႔ခဲ့ရသည္ခ်ည္းပင္။ သည္လိုႏွင့္ ျဖည္းတြဲ႕တိုးညက္ေသာ သူ႔အသံထဲက စကားလံုးေတြကို က်ေနာ္ နားေထာင္တတ္လာသည္။
ခုေနာက္ပိုင္း ကိုေနဝင္းႏွင့္ဆံုလွ်င္ စကားေျပာလွ်င္ သတိထားရသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ မိမိဘက္က မေတာင္းဆိုႏွင့္။ သူ႔ဆီက တစံုတရာရဖို႔ ေလာဘမႀကီးႏွင့္။ ေတာင္းဆိုလွ်င္ သိပ္မရ။ ေလာဘႀကီးလွ်င္ ထြက္မက်ေတာ့။ သူက စိတ္အလ်င္နည္းျဖင့္ စကားေျပာေနသူဟု ဆိုရမည္။ သူစကားေျပာေနတုန္း ျဖတ္မေျပာႏွင့္၊ သို႔မဟုတ္ပါက ေျပာလက္စ စကားေတြေမ့ကာ ဆက္မေျပာေတာ့။ ျပင္ပမွ ဒါမွမဟုတ္ မနီးမေဝးမွ အသံတစံုတရာ ၾကားလွ်င္လည္း ေျပာလက္စ ရပ္သြားတတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ “ခုနေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ” ဟု ေမးတတ္စၿမဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႏွင့္စကားေျပာေနခ်ိန္မွာ ဟန္ေဆာင္ နားေထာင္ေနလို႔ မရ။ သူ႔စကားေတြကိုလည္း မွတ္ထားရေသးသည္။ သို႔မွသာ သူျပန္ေမးလွ်င္ ျပန္ဆက္ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ သူက စိတ္အလ်င္သမား၊ ကိုယ္က နားရွင္ရွင္ႏွင့္ မွတ္ထား။ အခုလည္း အေဝးႀကီးကေန သယ္ေဆာင္လာေသာ အသံျဖင့္ ခြန္အားျဖည့္ေပးေနျပန္သည္။
“…အ႐ံႈးမေပးနဲ႔ မိငယ္ေရ…”
(၄)
ကိုမြန္းေအာင္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ျပည္ပထြက္လာၿပီးေနာက္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေရာက္မွ ေတြ႕ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ဆိုသည္ကလည္း ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းအားလံုးရဲ႕ အသည္းႏွလံုးဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္သည္။ ထိုစဥ္က က်ေနာ္ မဲေဆာက္ေရာက္ၿပီး ၁ ႏွစ္အၾကာ ျဖစ္မည္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦး (ကိုရင္ေမာင္-ယခု ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း) ႏွင့္ မေမာ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္မွ စတင္ကာ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ သူ၏ဂီတကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ထိေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ အဖြဲ႕အစည္း အလိုက္၊ တဦးခ်င္းအလိုက္ အမွတ္တရႏွင့္ မဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ သူႏွင့္ ကိုရဲနည္ (ယခု ဧရာဝတီအယ္ဒီတာ) တို႔ သီဆိုတီးခတ္သံမ်ားၾကား က်ေနာ္တို႔လိပ္ျပာေတြ ႏိုးထခဲ့ၾကရသည္။
ေနာက္ပိုင္း ကိုမြန္းေအာင္က ၂ ထပ္အိမ္ ကေလးတလံုး ငွားေနသည္။ သိပ္မၾကာကိုမြန္းေအာင္ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ကို ျပန္မအပ္။ ကိုရဲနည္ႏွင့္ ထားခဲ့သည္။ သူက တႏွစ္ ၂ ႀကိမ္ ေလာက္ ေနာ္ေဝႏွင့္ ထိုင္းကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုရဲနည္မွာလည္း စာေပအႏုပညာ မိတ္ေဆြေတြအျဖစ္ အေတာ့္ကို ခင္မင္သြားၾကသည္။ ေနာက္ ဂစ္တာသမား အငယ္ေလး (ေဇာ္ဝင္းေဌး) တိုးလာသည္။ ဆိုေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္ ေက်းဇူးျဖင့္ ထိုအိမ္ကေလးထဲမွာပင္ သူႏွင့္ အငယ္ေလး (ေဇာ္ဝင္းေဌး) က ဂစ္တာတီး က်ေနာ္က ကဗ်ာေရး၊ စာေရး။ ညေနေစာင္းအထိ ဆိုပါေတာ့။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဧရာဝတီ အြန္လိုင္းကို ျမန္မာလိုစတင္ေတာ့ ကိုရဲနည္၊ ကိုထိန္လင္း (ယခုအေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု) ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ၃ ဦး မဲေဆာက္ကေန တာဝန္ယူခဲ့ ၾကသည္။ မဂၢဇင္းတိုက္ တည္ေနရာက ကိုမြန္းေအာင္ ငွားထားသည့္အိမ္။
၂၀ဝ၅ မွာ က်ေနာ္ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ ေရာက္သည္။ တေန႔ ဆန္ဗီကာဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ေနရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕သည္။ သူက ေအာ္စလိုေလဆိပ္အလြန္က ၿမိဳ႕ကေလးမွာေနသည္။ က်ေနာ္က ေလဆိပ္ကိုသြားဖို႔ပင္ ၄၅ မိနစ္ ၾကာ ကားစီးရေသာ အရပ္မွာ။ ဆိုေတာ့ သိပ္မေတြ႕ ျဖစ္ၾက။ သို႔ေပမယ့္ မွတ္မိေနတာ ရွိသည္။
၂၀၁၂ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနာ္ေဝေရာက္ လာေတာ့ ကိုမြန္းေအာင္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တည္းခိုေသာဂရဲန္းဟိုတယ္ ႏွင့္ ေနာ္ေဝပါလီမန္ အေဆာက္အအံုေရွ႕ ေျမကြက္ လပ္တြင္ တညလံုး ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုခဲ့သည္။ ထိုညက ႏိုဘဲလ္ဆုသတင္းလာယူေနေသာ ကိုရဲနည္ ႏွင့္ ေနာ္ေဝမွာ အေျခခ်ကာစ အငယ္ေလး (ေဇာ္ဝင္းေဌး) လည္းပါသည္။ အငယ္ေလး (ေဇာ္ဝင္းေဌး) ကိုေတာ့ ထိုညက ေနာက္ဆံုး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္။ သိပ္မၾကာ ထိုင္းခရီးစဥ္ မဲေဆာက္မွ ဘန္ေကာက္အသြား ခရီးသည္တင္ယာဥ္ တိမ္းေမွာက္ရာတြင္ သူအသက္ဆံုးခဲ့ရသည္။
(၅)
“…မိုးမခပင္ေတြ၊ ဒို႔သက္ေသတည္ …”
ကိုမြန္းေအာင္ အသံထဲမွာပင္ ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ တခ်ိဳ႕က အနီးအေဝး ျပတ္သားေနသည္။ ေတာထ ခဲ့ေသာ အလြမ္းမ်ားလည္း ရွိခ်င္ရွိခဲ့မည္။ ေမာဟမဲ့ ေသာ မွတ္တမ္းမ်ားလည္း ေရးခ်င္ေရးခဲ့မည္။ လူလို ေနေရးအတြက္ ေခတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဆက္ရဦး မလဲတဲ့။ တခါက ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေျပာခဲ့ ဖူးေသာ စကားလံုးမ်ား။ ဘယ္လို အဆက္အစပ္ ရွိမွန္းမသိ အေတြးထဲ ဝင္လာသည္။
ဂီတသံေတြ တိတ္သြားျပန္ေတာ့ စကားဝိုင္းက ဟိုတစု သည္တစု။ မေဆြ (ကိုမြန္းေအာင္ဇနီး) ႏွင့္ မစု (ကိုေနဝင္းဇနီး) တို႔က တဖြဲ႕။ ကိုေအာင္ေဇာ္ကေတာ့ သူ႔မဂၢဇင္းတိုက္ ၿခံဝင္းထဲက မဇၩိမလိႈင္းေတြ ႏွင့္ ထလိုက္ ထိုင္လိုက္ ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလိုက္။ ခဏၾကာေတာ့ အမွတ္တရစကားေတြ ေျပာၾကသည္။ ကိုရဲလြင္၊ ကိုေနဝင္း၊ ကိုမြန္းေအာင္တို႔ရဲ႕ ခရမ္းျပာ ေန႔ရက္မ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ညမ်ား။ ေနာက္ေတာ့ အေဝးေရာက္တမ္းခ်င္းမ်ား ဆိုပါေတာ့။
ေရျခားေျမျခား တသိုက္ကေတာ့ ကိုရဲလြင္ႏွင့္ ကိုေနဝင္းတို႔ဆီ ေရာက္ေနေသာ အၾကည့္ေတြကို ဆြဲမခြာႏိုင္ၾက။ ၆၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ဦးရဲ႕ သန္မာႏုပ်ိဳ ေနဆဲ ဂီတအေပၚ အေတာ့္ကို အားက်ေနသည့္ပံု။ “ဘားမီးစ္ ဘီးတယ္လ္” ကိုရဲနည္ အသံလားမသိ၊ ထြက္က်လာေတာ့ ထိုေရျခားေျမျခားတသိုက္ မေနာ ေခြ႕သြားၾကသည္။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ သူတို႔ ဖန္ခြက္ထဲက အရည္ေတြလိုပင္ လႈပ္ခါလို႔။
(၆)
“…တေငြ႕ေငြ႕လႊမ္းသြားတဲ့ ျမျမဴပဝါ တေရြ႕ ေရြ႕ လွမ္းသြားဆဲ ညသည္ခ်ိန္ခါ…”
အရည္ျဖစ္လိုက္ အေငြ႕ျဖစ္လိုက္ ညထဲ ဂီတ သံေတြက ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။
တျခားသူေတြ လိုက္ပါဆိုညည္းၾကသည္။ ကို ရဲလြင္၏ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုသံကလည္း ရပ္နား သည္ မရွိ။ မေသဆံုးေသာဂီတကို သူ႔ဆီမွာ အရွင္ လတ္လတ္ ခံစားေနရသလိုပင္။ ကမာရြတ္က အခန္း ေလးထဲမွာ ဆံုခဲ့စဥ္ကလည္း သည္လိုပါပဲ။
သူႏွင့္ေတြ ့ဆံုရတာ ၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္။
ကိုေနဝင္း၊ ကိုရဲလြင္၊ ကိုမြန္းေအာင္တို႔သီခ်င္း သံေတြက ညသန္းေခါင္ ေက်ာ္သည္အထိ။ အားလံုး ဝိုင္းဆိုသည့္အခါ ဆို။ သံေယာင္လိုက္သူက လိုက္။ ဂီတက မနား။ သီခ်င္းေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ အလြတ္ရေနသည့္ သီခ်င္းေတြ။ တကယ္ေတာ့ အနာဂတ္ဆိုသည္ကလည္း က်ေနာ္တို ့အလြတ္ရေန သည့္ သီခ်င္း ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ပဲေလ။
“…လူအမ်ားနဲ႔လား၊ တစိတ္တည္းပဲလား အတူသြားၾကမလား တစိတ္တည္းပဲထား …”။
No comments:
Post a Comment