အ႐ႈံးမေပးေၾကး

က်ေနာ္ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝ ခံယူခဲ့သည္မွာ သတင္းေထာက္ဘဝမွစေသာ္ ဆယ္စုႏွစ္သက္တမ္းတခု ျဖတ္သန္းခဲ့ေပၿပီ။ အာဏာရွင္စစ္အစိုးရ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ သက္တမ္းတဝက္မွ် သတင္းစာသမားဘဝျဖင့္ မိမိတတ္ႏိုင္သမွ် အခြင့္အေရးရသ၍ ျပည္သူအတြက္ အလုပ္အ ေကြ်း ျပဳခဲ့သည္။

သတင္းစာသမားသည္ တိုင္းျပည္၏ စတုတၳမဏၰိဳင္ဟု ဆိုထားသည့္အတိုင္း ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရး ေဒါက္တိုင္သံုးခု မယိုင္းမယုိင္ေစေရးအတြက္ ဝင္ေရာက္ အေထာက္အကူျပဳသည့္ ေလးခုေျမာက္ ေဒါက္တိုင္ပင္။ အိမ္ေစာင့္ေခြးဟုလည္း တင္စားေျပာၾကသည္။ ျပည္ၾကီးပုခံုး၊ ျပည္္ၾကီးမ်က္လံုးဟုလည္း တင္စားဆိုၾကပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကတည္းက စတင္ကာ သတင္းစာ၊ သတင္းစာဆရာႏွင့္ သတင္းေထာက္တို႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ မပါခဲ့ေသာ ေခတ္တေခတ္မွ မရွိေသးေပ။ ထိုသို႔ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳရသူအျဖစ္ကို စာေရးသူ အားက်ေပသည္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူေသာ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ “ရတနာပံုသတင္းစာ” မွ စတင္ကာ ျမန္မာသတင္းစာသမားတို႔၏ အေရးအရာပါမူ စတင္လာခဲ့ပါသည္။ “ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့အေၾကာင္းေရး၊ ငါ့မိဖုရား မေကာင္းလွ်င္ ငါ့မိဖုရားအေၾကာင္းကို ေရး၊……” မွ စတင္ကာ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ၂၆ ခ်က္ သတ္မွတ္ေပးလ်က္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဝခြင့္ ေပးခဲ့ေပသည္။ ထိုမွသည္ ကိုလိုနီလက္ေအာက္္၊ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္ထိ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ရွိစြာ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္မွ စတင္ကာ ယေန႔ အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရ လက္ထက္ထိမူ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည့္အျပင္ ပုဂၢလိကသတင္းစာ ထုတ္ေဝခြင့္မ်ားပါ ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။

စစ္အစိုးရလက္ထက္တြင္ ပုဂၢလိက သတင္းဂ်ာနယ္မ်ား ထုတ္ေဝခြင့္ ရခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစုေက်ာ္သာ ရွိပါေသးသည္။ စာေပစိစစ္ေရးဌာန၏ ဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္မႈကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း ရႏိုင္သမွ် အခြင့္အေရးေလးျဖင့္ ျပည္သူ႔အက်ဳိး သယ္ပိုးလာခဲ့ၾကသည္မွာ ယေန႔ထိတိုင္ ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူ၏ အဖိုးႏွင့္အဖြား (စာေရးသူ ဖခင္၏ အေဖႏွင့္ အေမ) တို႔သည္ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၏ ေရနံေျမ သခင္၊ သခင္မမ်ား ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ ဖခင္မွာလည္း ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရၿပီး၊ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝက အထုတ္ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ ဘဝတြင္ ႏိုင္ငံေရးမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုး ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုမွ စတင္ကာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က စာေရးသူမွာ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ဂဃနဏမသိ။ သူမ်ား 'ဒို႔အေရး' ေအာ္၍ လိုက္ေအာ္ခဲ့ေသာ အဆင့္။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္။ သူမ်ားေတြက ရရွိေရး ေတာင္းဆိုသျဖင့္ ကိုယ္လည္း ေခတ္ေနာက္မက်ေအာင္ ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးသာ။

ထိုမွ အတန္းၾကီးလာေလ၊ ေလ့လာဖတ္ျဖစ္ေသာ စာေတြ မ်ားလာေလ၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည့္ စကားႏွင့္ အဓိပၸာယ္ကို ေရးေရးမွ် သိလာခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ ႏွစ္ျပည့္ စိန္ရတုႏွစ္တြင္ေတာ့ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွ စာေရးသူသည္ တကၠသိုလ္ပညာ ဆည္းပူးရန္အတြက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လႈိင္နယ္ေျမတြင္ ပညာသင္ယူေနခိုက္ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းတြင္ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ ေရွ႕ေရွ႕က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အားက်ရင္း ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ အေရးေတာ္ပံုသည္ ဖိႏွိပ္ႏွိမ္ႏွင္းမႈမ်ား ဟိုယခင္ကအတိုင္းပင္ ခံခဲ့ၾကရေလ၏။

ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို ရြံ႕မုန္းလ်က္ မိမိတတ္ႏိုင္သည့္ နည္းျဖင့္ အံတုရန္ အားထုတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူတို႔မွာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူအတြက္ ထူးျခားလာေအာင္ ဘာတခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္ေသးခင္ သက္တမ္းရွည္ ေထာင္နန္းစံၾကရသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရရာ ႏုိင္ငံေရးသမားအေနျဖင့္ မရပ္တည္ဘဲ မည္သည့္နည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္၍ ရမည္လဲ အၿမဲစဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ ေထာင္က်ခံရမွာ ေၾကာက္၍ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ႏွင့္ ေပးဆပ္ရမႈမ်ားက တန္ဖိုးမ်ား၍ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ စာေရးသူ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္အေနႏွင့္ ျပည္တြင္း သတင္းဂ်ာနယ္ေလာကသို႔ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ စတင္ဝင္ေရာက္စဥ္က ဝါသနာအရင္းခံျဖင့္သာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေသာ္ျငား ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအျမင္မ်ား ရရွိလာခဲ့ပါသည္။

ဆရာသမား သတင္းစာဆရာၾကီးတဦးက “ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားပါ၊ ေလ့လာပါ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတာ့ မလုပ္နဲ႔၊ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္အထိ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေထာင္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားမယ္။ မင္း သတင္းစာဆရာ လုပ္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လို႔ရတာေတြ ရွိတယ္။ ျပည္သူအတြက္ လုပ္လို႔ရတာေတြ ရွိတယ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ အလုပ္လုပ္ေနတာဟာလည္း ခံယူတတ္ရင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာပဲ” ဟု သံုးသပ္ေျပာျပသည္ကို နာယူခဲ့ရခ်ိန္မွစကာ သတင္းစာသမား ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝကို ခံုမင္စြာျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မစြန္႔လႊတ္ဘဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သ၍ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူအတြက္ အလုပ္အေကြ်းျပဳသြားမည္ဟု သံဓိ႒ာန္ ခ်လိုက္မိသည္။

ဂ်ာနယ္လစ္ေလာကသို႔ ေနာက္လူမ်ား ဝင္လာၿပီဆိုလွ်င္လည္း ျပည္သူ႔အက်ဳိး ေဆာင္ရြက္မည့္ သူတေယာက္ လာျပန္ေပၿပီဆိုကာ ၾကိဳဆိုခဲ့ရၿမဲ၊ မိမိအေတြ႔အၾကံဳမ်ား ျပန္လည္ေဝမွ်ေပးခဲ့ၿမဲ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝကို မက္မက္ေမာေမာ ခံယူတတ္ေစရန္ ဤသို႔ သတင္းစာဆရာဘဝျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ် ေျပာျပခဲ့ၿမဲပင္။

ဂ်ာနယ္လစ္ေလာကသို႔ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ကာစက ႏိုင္ငံျခား သြားရႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရး၊ ျပည္ပ သတင္းစာသင္တန္းမ်ား တက္ရမည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ရွိသည္ဆိုသည္ကို သိပင္ မသိခဲ့ပါ။ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဝါသနာထက္၊ သတင္းစာဆရာဘဝကို ခံုမင္၍ ဆိုသည္ထက္ ဂ်ာနယ္လစ္လုပ္လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသင္တန္းမ်ား သြားတက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားေလ့လာေရး ခရီးမ်ား သြားရတတ္သည္ ဆိုသည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ေမွ်ာ္ကိုးဝင္လာသူမ်ား ရွိလာေနသည္။ တခ်ဳိ႕ ပိုဆိုးသည္က ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝႏွင့္ ျပည္တြင္းတြင္ မေနၾကေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား ထြက္ကာ ထိုႏိုင္ငံသား ခံယူလိုက္ၾကသည္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေလ့လာေရး ခရီးစဥ္ အခြင့္အေရးရရာမွ ျမန္မာျပည္သို႔ု ျပန္မလာေတာ့ဘဲ ျပည္ပတြင္ ေနလိုက္ၾကေတာ့သည္မ်ားပင္ ရွိလာေနေလသည္။

တဦးႏွင့္ တဦး အျမင္မတူႏိုင္ဘဲ ခံယူခ်က္ကြဲျပားကာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ကိုယ္ဟု ဆိုႏိုင္ပါေသာ္လည္း စာေရးသူ၏ တသီးပုဂၢလ ခံယူခ်က္ႏွင့္ အျမင္ကို တင္ျပလိုေပသည္။

ျပည္တြင္းတြင္ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ ဘဝျဖင့္ ရပ္တည္လႈပ္ရွား ႐ုန္းကန္ရသည္မွာ ဝင္ေငြနည္းပါးမႈေၾကာင့္ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲပါမည္။ ဒါေတာင္ အျခားေသာ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းမ်ားထက္ စာလွ်င္ လစာခံစားခြင့္မ်ား ပါေသးသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ ျပည္ပထြက္ကာ ဝင္ေငြပိုေကာင္းေသာ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားတြင္ ဝင္လုပ္ပါသည္ ဆိုသည့္ ခံယူခ်က္မ်ိဳးကိုေတာ့ျဖင့္ အားမနာတမ္း ေျပာရလွ်င္ လက္မခံလိုေပ။ ျမန္မာျပည္တြင္ မေနလိုေသာေၾကာင့္ ျပည္ပထြက္ေနကာ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ျပင္ပမီဒီယာမ်ားတြင္ ဝင္လုပ္ျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္အေနျဖင့္ နည္းနည္းမွ် သေဘာမက်ႏိုင္ေပ။ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ျဖင့္ ျပည္တြင္းတြင္ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခြင့္ မရေလေသာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ကာ ျပည္ပမီဒီယာမ်ားမွေန အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရကို တိုက္ခိုက္မည္ဆိုသည့္ ခံယူခ်က္သက္သက္ ဝင္ေငြအဓိကမက် ဆိုသည့္ သူမ်ဳိးမ်ားကိုေတာ့ ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ လက္ခံပါသည္။

ျပည္တြင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အေရးအခင္းမ်ားတြင္ အဓိကအခန္းမ်ားမွ ပါဝင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္း ဆက္လက္ေနထိုင္ရန္ အႏၲရာယ္ရွိလာသျဖင့္ ျပည္ပသို႔ တိမ္းေရွာင္ၾကရကာ ျပင္ပမီဒီယာမ်ားမွ ဆက္လက္၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆိုး ျပဳတ္က်ေရး ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူ ကနဦး ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝမွ ဂ်ာနယ္လစ္ ျဖစ္သြားသူမ်ားကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူပါသည္။

က်ေနာ္ေျပာလိုရင္းမွာ ဆိုခဲ့ပါ ျမန္မာျပည္တြင္း မည္သို႔မွ ေနထိုင္၍ မရေတာ့သည့္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ ထြက္သြားရသူမ်ားမွလြဲ၍ က်န္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ထြက္သြားၾကေလသူမ်ားကို တိုင္းျပည္တြင္း ေနႏိုင္သ၍ေနကာ လုပ္ခြင့္ရသေလာက္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူအတြက္ လုပ္ေပးၾကဖို႔ပင္။ ျပည္တြင္းတြင္ လုပ္၍ရသေလာက္ အခြင့္အေရးၾကားမွ လုပ္ျပၾကဖို႔၊ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္ ပိတ္ပင္မႈမ်ားၾကားမွ လြတ္လာသေလာက္ ျပည္သူကို ေပးႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကို ရွာေဖြေပးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။

ျပင္ပမီဒီယာမ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း က်ေနာ္ကို ယင္းတို႔ထံတြင္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ဖို႔ ေခၚတတ္ၾကပါသည္။ အျပင္ထြက္လာဖို႔ တိုက္တြန္းတတ္ၾကသည္။ က်ေနာ္ အၿမဲေျပာေသာ စကားမွာ “က်ေနာ္ အထဲကေန ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကူညီေပးႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးမယ္။ အထဲမွာ လုပ္ရဦးမွာေတြ၊ လုပ္လို႔ရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ က်ေနာ့္တိုင္းျပည္က က်ေနာ့္ကို လက္ခံေနေသးသ၍ က်ေနာ္ အထဲမွာပဲ ေနမယ္။ ဘယ္လိုမွ ေနဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ့္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိလာၿပီဆိုမွပဲ ထြက္လာခဲ့မယ္” ဟု အၿမဲ ေျပာခဲ့ပါ၏။

က်ေနာ့္အျမင္မွာ အာဏာရွင္စစ္အစိုးရမွာ တိုင္းျပည္တြင္း၌ သတင္းစာဆရာေတြ ရွိေနသည္ကို ပိုဂ႐ုစိုက္ေနမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထိုသူေတြ ရွိေနသမွ် သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပိတ္ပင္ျဖတ္ေတာက္ပါေစ သူတို႔၏ မမွန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားက ဘယ္လိုမွ ဖံုးမရဘဲ ေပၚထြက္လာေနမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ သတင္းစာဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ ျပည္ပထြက္သြားၿပီး၊ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သတင္းစကား ၾကားရေလ သူတို႔ ေပ်ာ္ေလျဖစ္မည္ပင္။ သူတို႔ကို ဒုကၡေပးႏိုင္သူတဦး ေလ်ာ့သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသို႔ ေပ်ာ္သည္ထက္ပိုကာ တေယာက္ေတာ့ျဖင့္ တို႔ကို အ႐ႈံးေပးသြားျပန္ၿပီဟု ေလွာင္ရယ္ေနၾကမည္ကို က်ေနာ္ အခံရအခက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေပ်ာ္သည္ကို ျပည္တြင္းတြင္ ရွိေနေသးေသာ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား လိုလားပါသလား၊ အ႐ႈံးေပးသြားျပန္ၿပီဟု ေလွာင္ၾကေလမည္ကို ခံႏိုင္ပါသလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ အ႐ႈံးမေပးေၾကး စိတ္ဓာတ္ ေမြးျမဴဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။