အခုတေလာ ျမန္မာျပည္မွာ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားျခင္း ခံေနရတဲ့ ကိစၥ တခုကေတာ့ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာျပည္တြင္း - ျပည္ပ ဘယ္သူ႔ ကိုမွ၊ ဘယ္ကိုမွ တရား၀င္ေၾကညာအသိေပးျခင္းမရွိဘဲ ႏိုင္ငံပိုင္ဓနမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္ ေနတဲ့ ကိစၥပဲျဖစ္ ပါတယ္။ တေန႔ၿပီးတေန႔ ဘယ္လုပ္ငန္းကိုျဖင့္ ဘယ္သူေဌးလက္အပ္လိုက္ၿပီ၊ အဲဒီသူေဌးက ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႔နီးစပ္တယ္၊ ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုယ္စား လုပ္ေနတာ စတဲ့ သတင္း မ်ဳိးေတြ ကိုလည္း ဒင္းတို႔ပါးစပ္ကၾကားရတာ မဟုတ္ဘဲ ဟိုကတစ၊ ဒီကတစနဲ႔ ဆက္တိုက္ၾကား ေနၾကရ ပါတယ္။
ဘာဥပေဒနဲ႔၊ ဘာေကာ္မရွင္ရဲ႕ဦးစီးမႈနဲ႔လုပ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ဘယ္သူကမွမေျပာသလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း
မသိရပါဘူး။ သူခိုးဓားျပေတြ တိုက္ရာပါပစၥည္းခြဲယူၾကသလို တကယ့္ကို လက္သိပ္ထိုးလုပ္ေနၾကတာဟာ ဗမာျပည္
သမိုင္းမွာ မဆလလက္ထက္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တုန္းက ျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္ဆိုတာရဲ႕ေနာက္မွာ အႀကီးမားဆံုးပိုင္ဆိုင္မွႈ လက္ေျပာင္းလက္လဲႊလုပ္မႈႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သမိုင္းရဲ႕ ဟာသကြက္လိုဟာတခုကို ေထာက္ျပလိုပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မဆလစစ္အစိုးရဟာ ဆိုရွယ္လစ္စကားလံုးေတြ ေလႀကီးဟစ္က်ယ္ေျပာၿပီး “ျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္” ဆိုတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းေတြကုိ စစ္အုပ္စုပိုင္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အေျပာက ဒါဟာ၀ိသမေလာဘသမားေတြရဲ႕ လက္ကေန ဆိုရွယ္လစ္အရင္းအႏွီးစုေဆာင္းတာျဖစ္ပါသတဲ့ဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္း၀င္သြားၿပီး သူတို႔တစုသာ ခ်မ္းသာသြား ၾကပါတယ္။ သူတို႔ေနရာကိုဆက္ခံတဲ့ နအဖစစ္အုပ္စုကေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး တည္ေဆာက္တယ္ဆိုၿပီး အရင္းအႏွီးခြဲေ၀တာေတြ လုပ္ျပန္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ မြဲသထက္မြဲ သူတို႔နဲ႔အေပါင္းပါေတြသာ ခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာလာတာကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ေနရပါတယ္။ တိုင္းျပည္မြဲေရးနဲ႔ ကိုယ္ခ်မ္းသာေရးဆီကို ခ်ီတက္ရာ လမ္းေၾကာင္းမ်ား သိခ်င္ရင္ ျမန္မာျပည္က စစ္အာဏာရွင္မ်ားဆီသာ သြားေမးေပေတာ့လို႔ ေျပာရမလိုပါ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကေန သမိုင္းရဲ႕ သင္ခန္းစာတခုဆြဲထုတ္ပါဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတို႔အိတ္ထဲကို ထည့္ဖို႔ဆိုရင္ ဘာေႂကြးေၾကာ္သံကိုမဆို ေႂကြးေၾကာ္မယ္၊ တဖက္လွည့္နဲ႔ျပန္ေျပာရရင္ သူတို႔တေတြဘယ္လိုပဲ ေႂကြးေၾကာ္-ေႂကြးေၾကာ္ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဓနဥစၥာေတြကို သူတို႔အိတ္ထဲထည့္တာပဲလို႔ ေျပာရပါမယ္။ သူတို႔ထဲက စိတ္မလံုတဲ့လူ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔လို တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနသူေတြအဖို႔ အက်ဳိးေက်းဇူး တစံုတရာ ခံစားသင့္ပါတယ္လို႔ ဆင္ေျခေပးၾကပါတယ္။ သူတို႔စားတာ စားသင့္ပါတယ္၊ ခိုးတာ ခိုးသင့္ပါတယ္လို႔ တိုက္႐ိုက္မေျပာ႐ံု တမယ္ပါပဲ။
မဆလလက္ထက္ စစ္အုပ္စုနည္း စစ္အုပ္စုဟန္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကာလတုန္းကေတာ့ တ႐ုတ္ကုလားနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ လုပ္ငန္းရွင္အားလံုးဟာ ၀ိသမေလာဘသမား အရင္းရွင္ေတြျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်၊ ဆိုင္မွန္သမွ်ကို သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဆင့္ဥစၥာေခြးမခ်ီႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးေပၚခဲ့ပါတယ္။
အခု နအဖနည္းနအဖဟန္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွာက်ေတာ့ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ မဆလဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ
အေတြ႔အႀကံဳနည္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာေတြကို သင္ခန္းစာထုတ္ယူထားလိုက္ၾကပါတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္ကို ျပည္သူပိုင္
သိမ္းလိုက္လို႔ အလုပ္႐ႈပ္ရတာမ်ဳိး သူတို႔က အျဖစ္မခံေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔က ဆိုရွယ္လစ္စကားေတြ
ေျပာ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး မီး႐ႉးမီးပန္းေတြေဖာက္လႊတ္ေနလို႔ ျပည္ပအရင္းအႏွီးနဲ႔ေ၀းခဲ့တာမ်ဳိးကိုလည္း သူတို႔က ေရွာင္ရွား
ပါတယ္။ ေကာင္းတ့ဲ အလားအလာရွိတဲ့လုပ္ငန္းကိုမွ ကိုယ့္အိတ္ထဲထည့္ပါတယ္။ မေကာင္းရင္ ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ခ်န္
ထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္သာအက်ိဳးရွိမယ္၊ စားကြက္ရွိမယ္ဆိုရင္ န၀တ၊ နအဖစစ္ဗိုလ္ေတြဟာ အေရွ႕က
ျဖစ္ျဖစ္၊ အေနာက္ကျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ကမဆို အရင္းအႏွီးမွန္သမွ်ကို လက္ခံပါတယ္။ အဓိကက်တာက သူတို႔ထိပ္သီးေတြ
အတြက္ ခံစားခြင့္ပါဖို႔ပါပဲ။
ေထာက္ျပသင့္တဲ့ စစ္အုပ္စုေတြရဲ႕ အဓိက၀င္ေငြလမ္းေၾကာင္း ေနာက္တခုကေတာ့ နယ္စပ္ေတြကလာတဲ့၀င္ေငြ လမ္းေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ နယ္စပ္ေဒသကို စစ္တပ္ကခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့တာဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကစလို႔ အစဥ္အလာတခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရွိေနေတာ့ သူတို႔မွာ အေၾကာင္းျပလို႔ ပိုေကာင္းသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ တ႐ုတ္ျဖဴ ကူမင္တန္က်ဴးေက်ာ္မႈလိုဟာမ်ဳိးကလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေတာ့ နယ္စပ္ေဒသနဲ႔ ျပည္နယ္ေတြဟာ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ စားကြက္ခ်ည့္
ျဖစ္ခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီစားကြက္ေတြအတြက္ပဲ သူတို႔ခ်င္း စားခြက္လုၾက၊ ဂိုဏ္းအုပ္စုဖြဲ႔ၾကတာေတြလည္း ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၀ စုႏွစ္မ်ားရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းတုန္းက ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္မႉးကိုင္ႏိုကို သတ္
ပစ္ခဲ့တာ၊ ၁၉၇၀ စုႏွစ္မ်ားတုန္းက အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ တာ၀န္က်တဲ့ သူရၫြန္႔တင္ကို ႐ံုးတင္တရားစြဲတာ စတာေတြဟာ အဲဒီလိုဂိုဏ္းအုပ္စုနဲ႔ စားခြက္ျပႆနာေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီတုန္းက တိုင္းမႉးေတြနဲ႔ စစ္ေဒသထိပ္သီးေတြဟာ
နယ္ခံအာဏာရွိသူေတြနဲ႔ လံုးမိၾကတာလည္းရွိ၊ အညႇိဳးအေတးေတြ ေပၚေပါက္တာလည္းရွိ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တဖက္မွာက်ေတာ့ သူတို႔တပ္ေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြက လူမ်ဳိးေရးအရ နာၾကည္းတာေတြ
ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ လက္ထက္ကစလို႔ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြနဲ႔ နယ္စပ္က ဘိန္းရာဇာေတြ ေရစက္ဆံုခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ဗကပေပၚလာေတာ့ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြအဖို႔ စားက်က္ေတြေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ေရာင္းရင္းအေပါင္းအသင္း နယ္ခံထိပ္သီးေတြ၊ ဘိန္းရာဇာေတြလည္း “လက္မဲ့ေတြ” ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒိေနာက္
၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ဗကပထဲက ခြဲထြက္မႈေတြေပၚေတာ့မွ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕စီးပြားေရး “ေအာင္ေျမ” ကို ျပန္နင္း
ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မဆလထိပ္သီးေတြဆံုး႐ံႈးခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို န၀တ၊ နအဖထိပ္သီးေတြရခဲ့ပါတယ္။ ရတာမွ အတိုးနဲ႔
ရတာလို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြကို အားလံုးသိၿပီးမို႔ အထူးေရးဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ နယ္စပ္ေဒသက အပစ္ရပ္
အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ နယ္ျခားေစာင့္တပ္လုပ္ေရးကိစၥမွာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ စပ္ပူစပ္ေလာင္ျဖစ္ေနၾကတာမွာ ဒီစားက်က္ႀကီး
ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာစိုးေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းလည္းပါပါတယ္။ သူတို႔အဖို႔က တကယ့္ကို အဆီနဲ႔၀င္း၀င္းပါ။
ကိုယ့္အတြက္ အရင္းအႏွီးစုေဆာင္းရာမွာ နအဖနဲ႔မဆလ မတူတဲ့ ေနာက္အခ်က္တခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ဟာ
အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ျပည္တြင္းကလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြကို ရန္လုပ္ ဒုကၡေပးခဲ့ေပမယ့္ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔
ကေတာ့ အဲဒီလိုလူေတြအထဲက သူတို႔အသံုးခ်မယ့္လူေတြကို ရွာေဖြေမြးျမဴပါတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ထဲမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက
ဘိန္းဘုရင္ေတြရဲ႕ ေငြကိုခ၀ါခ်ေပး။ တခါ ဘိန္းဘုရင္ေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ေငြေတြကို ျပန္ခ၀ါခ်ေပးဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း
ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိယ္စား နာမည္ခံစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေထာင္ေပးမယ့္ လူေတြကိုလည္း
စိစစ္ေမြးျမဴတာလုပ္ပါတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕လက္ေ၀ခံလူတန္းစားတရပ္ ထပ္ေမြးယူတာပါ။ ေမြးတာမွ လိုအပ္ရင္ သမီးေပး၊
တူမေပးလို႔ေတာင္ ေမြးယူၾကပါတယ္။
အခု ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ထိပ္သီးေတြ အလုအယက္ျဖစ္ေနၾကတာဟာ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္အုပ္စု
က စခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္စစ္အုပ္စု အဆက္ဆက္ေတြရဲ႕ ေတြးေခၚလုပ္ကိုင္နည္းရဲ႕ အဆက္ေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္
အာဏာသိမ္းမႈကေန ေပၚထြက္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးတို႔ရဲ႕ဘီအီးဒီစီပိုင္ၾကယ္ငါးပြင့္လိုင္းကို အခု နအဖရဲ႕ ဦးပိုင္က ယူေတာ့မယ္လို႔ သတင္းထြက္လာတာ ၾကားရေတာ့ “ဟိုအရင္ ပဒုမုတၱရာဘုရားလက္ထက္က ---------------- ဟာ
ငါဘုရားလက္ထက္မွာ ေဒ၀ဒတ္ျဖစ္လာတယ္” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေပါင္းစကားမ်ဳိးကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသလိုပါပဲ။
No comments:
Post a Comment