အလြမ္းေျပေစ

သီတာဝင္း

ကၽြန္မရဲ႕ မွတ္သိမႈသညာက အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲမွတ္တတ္တယ္။ ဂဏန္း၊ ေန႔စြဲနဲ႔မွတ္ရတာ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္မကၽြမ္းလွဘူး။ အညာေဒသ ေတာသူေတာင္သားေတြက သူတို႔သားသမီးရဲ႕ ေမြးသကၠရာဇ္ကို မွတ္သားတတ္သလိုမ်ဳိး ေတာင္ဘက္ယာခင္းထဲက ႏွမ္းအထြက္ေကာင္းတဲ့ႏွစ္ေပါ့။ အေနာက္ကန္ၾကီး ေရလွ်ံတဲ့အခါတုန္းကေပါ့ ဆိုတာမ်ဳိး မွတ္သားထားတတ္တယ္။

ၿမိဳ႕မွာေန၊ ၿမိဳ႕မွာၾကီးျပင္းတဲ့ ကၽြန္မတေယာက္ ဘယ္လိုကဘယ္လို ျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြနဲ႔တြဲၿပီး မွတ္သားတတ္တဲ့အက်င့္ ပါေနပါတယ္။ သမီးငယ္ေလးေမြးတဲ့ႏွစ္ကိုေမးရင္ ေခါင္းထဲအရင္ဆံုး ဝင္လာတာက ဟိုအေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ တႏွစ္ကေလ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္၊ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲၾကတာေပါ့ေလ။ ဒီဇင္ဘာလ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မသညာထဲမွာ မွတ္မိေနတာက ေန႔စြဲ၊ ရက္စဲြ အတိအက် မမွတ္မိေပမယ့္ သမီးၾကီးေရာ၊ သားပါ (တႏွစ္ထဲမဟုတ္ေပမယ့္) ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဲဒီလထဲမွာပဲ အေဝးကို ခဲြခြာထြက္သြားၾကတာကိုပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာ အခ်ိန္အခါဆိုရင္ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္က တခုခုလိုေနသလိုပါပဲ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြထက္ ဒီဇင္ဘာလမွာပိုၿပီး သတိရေစတဲ့ အေၾကာင္းကလဲ ရွိျပန္တယ္။ အေနာက္ဆန္ဆန္ေတြးရင္ ဒီဇင္ဘာလထဲ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္အခ်ိန္အခါဆိုတာ မိသားစုဝင္ေတြျပန္လည္ေတြ႔ဆုံၾကတဲ့ပဲြလို႔ အမ်ားကသိထားၾကတယ္။ Family reunion လို႔ေခၚတဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ တႏွစ္တခါ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ဖို႔ အခ်ိန္အခါေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္ျပန္တယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြအျပည့္နဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပန္ေတြ႔ဆံုၾကတဲ့ ကာလေပါ့။

ကၽြန္မရဲ႕ ကေလးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက Bilingual ေက်ာင္းမွာလဲ တဲြထားခဲ့ဖူးေတာ့ သူတို႔ေနတဲ့ေက်ာင္းကေန ခရစၥမတ္ အေလ့အထေလးေတြကို အိမ္ကို ယူေဆာင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလဆန္းၿပီးဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၾကပါၿပီ။ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ၿမိဳင္ေဟဝန္စင္တာကို အေခါက္ေခါက္အခါခါကို ပို႔ရတယ္။ ခရစၥမတ္သစ္ပင္ကို အလွဆင္ဖို႔ ပစၥည္းေလးေတြ သြားရွာၾက ဝယ္ၾကတာပါ။ ၿပီးရင္ သူတို႔ႏွစ္သက္ရာစိတ္ကူးေလးေတြနဲ႔ သူတို႔သစ္ပင္ငယ္ေလးကို အလွဆင္ၾကတဲ့ အေလ့အထရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ သစ္ပင္ငယ္ေလးလို႔ ဆိုရတာက တကယ့္ကို ႏွစ္ေပေလာက္သာျမင့္တဲ့ ပလတ္စတစ္ ထင္႐ႉးပင္ေလး ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအပင္ငယ္ေလးကိုပဲ သူတို႔စိတ္တိုင္းက် သူတို႔လုပ္လုိ႔ရလို႔ သူတို႔အဖို႔ သိပ္ေက်နပ္ၾကပါတယ္။ (မိဘေတြရဲ႕ စြက္ဖက္မႈကင္းလို႔ပါ) Christmas eve ညေနခင္းေရာက္မွ ဝယ္ထားတဲ့ မီးလံုးပြင့္တန္းသြယ္ေလးကို ခလုပ္ႏွိပ္ၿပီးဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာကိုး။ အဲဒီလိုအခ်ိန္အခါေတြကို လြမ္းမိပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္က သိပ္ႏူးညံ့လွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းမာတယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မ ဒီဇင္ဘာလကာလမွာေတာ့ ေနရထုိင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္လွပါတယ္။

သမီးၾကီးနဲ႔သားတို႔ရဲ႕ အခန္းႏွစ္ခန္းကို တႏွစ္တခါ လုပ္ေနက်အတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဝင္ရွင္းပါတယ္။ သမီးၾကီးရဲ႕ အဝတ္ဗီ႐ိုထဲမွာ သူေရးတဲ့ စာတိုေပစေလးေတြ၊ သူဆဲြတဲ့ေရေဆးပန္းခ်ီပံု စာရြက္ေလးတခုရယ္ကို ဗီ႐ိုအတြင္းတံခါးမွာကပ္ထားတာ မခြာရက္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္တယ္။ အဝတ္အစားအခ်ဳိ႕ကလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ သားရဲ႕အခန္းထဲမွာေတာ့ သူရဲ႕ဂစ္တာက ေထာင္လ်က္ပဲ။ သူ႔လက္ရာ ကာတြန္းဆဲြပံုေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း နံရံမွာေရာ၊ သူ႔ၾကည့္မွန္မွာေရာ ေနရာအႏံွမွာရွိေနဆဲပါ။ CD ဘူးခံေတြကလဲ အံဆဲြထဲမွာအထပ္လိုက္။ စစ္သား႐ုပ္ပံု ႏိႈးစက္နာရီေလးကေတာ့ ဦးထုပ္ျပဳတ္ေနေပမယ့္ အိပ္ရာနံေဘးက စားပဲြေပၚမွာ ရပ္လ်က္ပဲ။ သမီးၾကီးရဲ႕ မွန္တင္ခံနဲ႔ သားရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာေတြကိုေတာ့ သမီးငယ္က အေမြယူသြားလို႔ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ က်န္တဲ့ ခုတင္၊ ဗီ႐ို၊ စာၾကည့့္စားပဲြ အကုန္လံုး သူတို႔အခန္းထဲမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိေနဆဲပါပဲ။ သံုးသူမရွိတာတခုပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ထမင္းစားဖို႔ ထမင္းစားပြဲ ထိုင္လိုက္ၿပီဆို စားပဲြရွည္ရဲ႕ တဖက္ထိပ္ပိုင္းမွာပဲ မိသားစု ၃ ေယာက္ ထိုင္ၾကေတာ့ က်န္တဲ့စားပဲြထိပ္ပိုင္းမွာ ခံုအျပည့္အစံုရွိေပမယ့္ ထုိင္သူမရွိဘဲ လစ္လပ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ တီဗီြၾကည့္တဲ့ေနရာမွာလဲ သူတို႔ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မက်န္ေတာ့ ခံုအလြတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မမွာေတာ့ အသံုးျပဳသူမရွိတဲ့ အခန္းႏွစ္ခန္းကို တပတ္တခါ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ရင္း ထိန္းသိမ္းထားရတယ္။ လြတ္ေနတဲ့အခန္းေတြ၊ လစ္ဟာေနတဲ့ ေနရာေတြကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ သတိရပံုကေတာ့ မေရးျပတတ္ပါဘူး။ ညီမသဖြယ္ခ်စ္တဲ့ ဘဝတူ မျဖဴ (ဦးေႏွာက္အာ႐ုံေၾကာအထူးကု ေဒါက္တာဝင္းမင္းသစ္) ကေတာ့ ေျပာတယ္။ သူ႔ကေလးေတြရဲ႕ ငယ္ငယ္ကဓာတ္ပံုေလးေတြကို Album ထဲမွာလွန္ၾကည့္ရင္ မ်က္ရည္က်တယ္တဲ့။ ကၽြန္မက မ်က္ရည္မက်ေပမယ့္ ရင္ထဲခံစားရတာကေတာ့ ဒီဇင္ဘာအခ်ိန္အခါမွာ အခါတိုင္းထက္ ပိုျပင္းထန္ပါတယ္။

တေနရာက တေနရာကို ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ ကမၻာ့ဦးေခတ္ကေန အခုေခတ္အခ်ိန္ထိ မဆန္းလွတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲေျပာင္းေရႊ႔ ခဲြခြာသြားၾကပါၿပီ။ ယာယီဆိုေပမယ့္ ခဲြရတာေတာ့ ခဲြေနရတာပါပဲ။

ကၽြန္မအတြက္ ျပႆနာက အိမ္ထဲမွာအခန္းေတြ၊ Space ေတြရဲ႕ လစ္ဟာမႈ၊ အသံုးမဝင္ျဖစ္ေနမႈေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ သက္သာမလဲဆိုတာပါပဲ။ ဒီလစ္ဟာမႈထဲကေန ထြက္ေျပးမလား။ ဒီထက္ငယ္တဲ့အိမ္ကို ေျပာင္းၿပီးေနရရင္ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။ ဒီေနရာ ဒီအိမ္မွာေနလာခဲ့တာ ႏွစ္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီအိမ္ကေန ဘယ္ကုိမွလဲ ေျပာင္းေရႊ႔မေနဖူးပါ။ အေျခခ်ေနဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ ၅ လျပည့္ေအာင္ေတာင္ မခြာခဲ့ဖူးပါ။ (ခရီးရွည္တခုထြက္တာ ေလးလေက်ာ္ ၾကာခဲ့ဖူးပါတယ္။)ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ကလဲ သဟဇာတ ျဖစ္တဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီေတာ့ ဒီအိမ္ကေျပာင္းေရႊ႔ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအလြန္နည္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ - ဒီလိုဆိုဘယ္လုိုလုပ္ရမလဲ။

ကၽြန္မ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားပါတယ္။ သားနဲ႔ သမီးရဲ႕ လစ္ဟာမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ဖို႔ အျခားနည္းၾကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲ။ သူတို႔ေနခဲ့တဲ့ အခန္း၊ သူတို႔ေနရာယူခဲ့တဲ့ Space ေတြကို ဒီအိမ္ကေန ဖယ္ထုတ္ရင္ေကာ။ ဒီထက္ပိုၿပီး က်စ္လ်စ္ (Compact ျဖစ္)တဲ့ အိမ္အသြင္ ေျပာင္းမယ္ေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက Modular Scale နဲ႔ အေဆာက္အအံုေတြကို တည္ေဆာက္တဲ့ System အေၾကာင္း သင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ Modular Scale နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ Furniture ေတြလဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ လိုအပ္သလို အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ႏိုင္တဲ့ လိုရင္တဲြ၊ မလိုရင္ျဖဳတ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ Design ေတြပါပဲ။ ကၽြန္မအိမ္ကို ဒီလိုလုပ္လို႔ ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္လြယ္ပါ့မလား။ လြယ္လြယ္ မလြယ္လြယ္ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္လုိ႔ရတဲ့အိမ္မ်ဳိး Design ထုတ္ဖို႔ လုိအပ္ေနၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။

ကဲ - ဒါမွမဟုတ္ရင္လဲ ပိုေနတဲ့ Space ေတြ၊ အခန္းေတြကို တစံုတရာ အက်ဳိးရွိရွိအသံုးခ်လို႔ရေအာင္ ဝင္ေငြလဲရေအာင္ အိမ္ေလးေတြအေၾကာင္း အေရးေကာင္းတဲ့ ဆရာေနဝင္းျမင့္နဲ႔ အျမန္ဆံုး ေတြ႔ဆံုတိုင္ပင္မွ ထင္ပါရဲ႕။ ။