သူပုန္ေက်ာင္းသားတဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး (၅၁)

ထက္ေအာင္ေက်ာ္

စစ္အာဏာသိမ္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ကုိ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ မင္းသမီးစခန္းေရာက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား

လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ လူသားဆန္မႈကုိ ေလးစားဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ျခင္း

ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေရးအတြက္ ဆယ္စုနွစ္တခုေက်ာ္ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူတဦးက အဲဒီတုိက္ပဲြ ကာလအတြင္း “ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အ ေရး ခ်ဳိး ေဖာက္မႈေတြမ်ား လုပ္ခဲ့မိေလသလား” ဆုိၿပီး ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္ဆုိရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ ယုံပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူက် ေနာ္ အဲဒီလုိ စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိတာ အမွန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလက ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြဟာ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွၿပီး “ေတာ္လွန္ေရးသာ အမိ၊ ေတာ္လွန္ေရးသာ အဖ” ဆုိတာကုိ ဦးစားေပးလြန္းရာကေန လူသားဆန္မႈေတြ၊ လူ႔သဘာ၀ေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး လူသားေတြကို စက္႐ုပ္ေတြအျဖစ္ ျမင္ခဲ့မိေလသလားလို႔ေတာင္ က်ေနာ္ ေတြးေနမိပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြလြန္းမႈ၊ ေစတနာ လြန္ကဲမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ “ေစတနာအမွားေတြ” ေတြထဲက သာဓက ၃ ခုေလာက္ကုိ ဒီေနရာမွာ တင္ျပ ခ်င္ပါတယ္။

ဆံပင္ရွည္ထားတုိင္းလည္း လမ္းသရဲမထင္နဲ႔

ပထမဆုံး တင္ျပလုိတဲ့ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ထားတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးကုိ ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္မႈနဲ႔ တပ္ဖြဲ႔၀င္ အျဖစ္ကေန ထုတ္ပယ္ လုိက္ ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကမာၻေက်ာ္ ေပ်ာက္က်ားေခါင္းေဆာင္ အာနက္စတို ေခ် ေဂြဗားရား (Ernesto “Che” Guevara) ကုိ အားက် ေနတဲ့က် ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေပါက္စေတြဟာ ရဲေဘာ္ ေခ်လုိ ဆံပင္ရွည္ထားတာ၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ထားၾကတာေတြ ေတာ္လွန္ ေရး အေစာ ပုိင္းကာလမွာ အေတာ္ေခတ္စားခဲ့ေပါ့။

အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္သာရွိေသးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕မွာ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ေရးေရးရွိေပမယ့္ က်ေနာ္အပါ၀င္ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႏႈတ္ ခမ္းေမြး မေပါက္ေသးပါ။ ဒီေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြရွိမွ သူပုန္ပုံေပါက္မယ္ဆိုၿပီး မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓားေတြနဲ႔ အားေပးခဲ့ ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ႏႈတ္ခမ္းေမြး ထြက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ရဲေဘာ္ ေခ်လုိ ခန္႔ျငားစြာ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘဲ အေမြး ကြ်တ္ေန တဲ့ အလယ္မွ မေပါက္ဘဲ တံျမက္စည္းေဟာင္းတခုလုိ ေဘးတဖက္တခ်က္စီမွာသာ ထြက္လာတာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရလို႔ အခ်င္းခ်င္း၀ုိင္း ဟားၾက တာ ကို အမွတ္ရေနပါတယ္။

ဆံပင္ရွည္ထားတာကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြး။ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတာထက္ ပုိလြယ္တဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္တမ္းနည္းနည္း ရင့္ လာ တာနဲ႔အမွ် ေက်ာင္းသားကေန စစ္သားအသြင္ကုိ တကယ္ ေဆာင္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အားလုံးတေျပးညီ “ပုံစံ” ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ တပ္စည္း ကမ္းေတြအရ ဆံပင္ပုံစံ တေယာက္တမ်ဳိး ထားခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။ အားလုံး ပုံစံေက “ေရွ႕တလက္မ ေနာင္ေျပာင္” မညွပ္ခ်င္ ရင္ေတာင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ ဆံပင္ပုံစံ ထားၾကရပါတယ္။ေတာ္လွန္ေရးသမားဆုိတာ စစ္သားလုိ စည္းကမ္းရွိတဲ့အျပင္ နုိင္ငံေရးသမား လုိအေမွ်ာ္အ ျမင္လည္း ရွိရမယ္ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြၾကား တပ္စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားၿပိဳင္မႈ အႀကီးဆုံး ကာလ ကေတာ့ တပ္ရင္း ၃ ျခမ္း ကြဲပီးကာစ အခ်င္းခ်င္း အႀကိတ္အနယ္ ၿပိဳင္ဆုိင္ေနခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိအားၿပိဳင္မႈ အႀကီးဆုံးကာလမွာမွ ဆံပင္ရွည္ထားမိတဲ့ ကံဆုိးသူေမာင္ရွင္ကေတာ့ တပ္ရင္းအရာခံဗုိလ္ ကိုေဌးလႈိင္ ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ ရင္းအရာခံဗုိလ္ဟာ ေန႔စဥ္ မနက္ ၇ နာရီထုိးတုိင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံတုိင္ေရွ႕ တန္းစီအေလးျပဳခ်ိန္မွာ ေရွ႕ကေန တပ္တခုလုံးကုိ အမိန္႔ေပးရသူ ျဖစ္တဲ့အျပင္ တပ္တခုလုံးရဲ႕ စည္းကမ္း ထိမ္းသိမ္းေရးကို ကုိင္တြယ္ရသူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ တပ္တခုလုံးကို အမိန္႔ေပးေနသူ က ဆံပင္ရွည္ေနမွေတာ့ က်န္တဲ့တပ္သားေတြကို သူဘယ္လို ထိမ္းေတာ့မလဲ။ ေနာက္တခါ အိမ္နီးခ်င္း ၿပိဳင္ဖက္တပ္ရင္းေတြ ကလည္း က်ေနာ္ တို႔တပ္ရင္း အရာခံဗုိလ္ ဆံပင္ရွည္ထားတဲ့ကိစၥကုိ တီးတုိး ေ၀ဖန္လာေနၾကပါတယ္။ဒီအတြက္ ကုိေဌးလႈိင္ကုိ တပ္ရင္း႐ံုးမွာ သီးျခားေခၚယူၿပီး က်ေနာ္ညွိနႈိင္းခဲ့ပါတယ္။

ဥကၠ႒ကလည္းဗ်ာ။ ဆံပင္ရွည္ထားတာ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္တာက်ေနတာပဲ။ ကမာၻေက်ာ္ ေပ်ာက္က်ားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေခ်ဆုိ ဒီ ထက္ ေတာင္ ရွည္ေသးတာပဲ။ ၁၀၂ ရင္းမႉး ကုိဘေစာထြန္းလည္း ဆံပင္ရွည္ ထားတာပဲ။ က်ေနာ့္ဆံပင္က်မွ ျပႆနာ ျဖစ္ေနရတယ္လို႔” ဆုိၿပီးကုိ ေဌးလႈိင္က က်ေနာ္ရဲ႕သတိေပးခ်က္ကုိ တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ သူေထာက္ျပတာေတြ အားလုံးအမွန္ေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္က လက္မခံနုိင္။ တပ္ရင္းေတြအခ်င္းခ်င္း အားၿပိဳင္ေနခ်ိန္မွာ သူမ်ားေထာက္ျပစရာ မရွိေအာင္ စံျပလုပ္ထားဖို႔လုိတယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္က နား ခ်ေပမယ့္ ကုိေဌး လႈိင္ကေတာ့ ဒါကို လက္မခံခဲ့ပါ။ သူရဲ႕တဦးခ်င္း လြတ္လပ္ပုိင္ခြင့္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါ တယ္။

အဲဒီကာလက အခုေခတ္လို လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတဲ့ စကားလုံး သိပ္ေခတ္မစားေသးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ကုိ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္သူ ဆုိၿပီး သူကမေျပာေသးတာ ျဖစ္ပုံရပါတယ္။ သူေျပာမယ္ဆုိလည္း ေျပာစရာပါပဲ။ သူ႔မွာ အားနည္းခ်က္ဆုိလို႔ အဲဒီ ဆံပင္ကိစၥတခုသာ ရွိ ၿပီးတျခား ဘာမွမရွိ။ သူဟာ ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္၊ အရက္လည္း မေသာက္တဲ့အျပင္ ၁၉၈၈ ကေန ၁၉၉၂ အထိ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အ ရင္းနွီးဆုံး ေပါင္း သင္းလာသူ။ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရွိၿပီးသား တပ္မႉးတဦးျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္လည္း သူကုိ ဘယ္လုိမွ မ ထုတ္ ခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ ဆုံးမွာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ညွိနႈိင္းလို႔မရတဲ့အတြက္ စခန္းေကာ္မတီ အစည္းအေ၀း ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ သူ႔ကုိ ရင္းအရာ ခံဗုိလ္ အျဖစ္ကေရာ၊ တပ္ဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ကပါ ထုတ္ပစ္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သူဟာ အထုတ္အပုိးဆြဲၿပီး တပ္ရင္းကေန သူမိ ဘေတြရွိရာ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းနဲ႔ဘားလုိင္ရြာ ဆီ ထြက္သြားတာကုိ က်ေနာ္ မ်က္စိထဲ အခုအထိ ျမင္ေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ အဲဒီကာလက အသက္ ၁၉-၂၀ ၀န္းက်င္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ ကိုေဌးလႈိင္ဟာ က် ေနာ္တို႔ အားထားရဆုံး တပ္မႉးေတြထဲက တဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူအေဖ ဦးဖုိးအုိဟာ NLD ပါတီ၀င္ တဦးျဖစ္ၿပီး အဲဒီကာလအထိ နတ္အိမ္ ေတာင္ရြာမွာ ေန ထုိင္ဆဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အိမ္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားအားလုံးရဲ႕ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလုိ ထုတ္ လုိက္တဲ့အတြက္ သူ႔မိသားစုကို က်ေနာ္ အတာ္မ်က္ႏွာ နာရေပမယ့္ ဦးဖုိးအုိကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေပၚ နားလည္မႈအျပည့္ရွိၿပီး ဘာမွမ ျပစ္မေျပာပါ။ ေနာက္တခါ ကုိေဌးလႈိင္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း သူအထုတ္ခံရတဲ့အေပၚ မတရားဘူးလို႔ အျမင္ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အေပၚ စိတ္ကြက္မႈထားပုံမရ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ နွစ္ ေတြအတြင္း က်ေနာ္ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ေရာက္စဥ္ သူ႔ကုိ ထုံပါဖုံၿမိဳ႕ကျမန္မာရပ္ကြက္မွာေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ ဒီကိစၥကုိ ဘာမွ အမွတ္အေတး ထားပုံမရပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ ထဲမွာေတာ့ တခါက ဥကၠ႒ဆုိသူရဲ႕ အမွား အတြက္ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္ေနမိပါတယ္။

အတြဲ ၃ တဲြကုိ တခါတည္း မဂၤလာေဆာင္ေပးမိတဲ့ မဟာအမွား

လူတဦးခ်င္းရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ မိသားစုတန္ဖုိးအေၾကာင္း နကန္းတလုံးမွ နားမလည္ဘဲနဲ႔ ဥကၠ႒ျဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္က်ဴးလြန္မိ တဲ့ အမွားေတာ္ပုံကေတာ့ စရိတ္က်ဥ္းေအာင္ဆုိၿပီး စုံတဲြ ၃ တဲြကို တႀကိမ္တည္းနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေပးမိတဲ့ မဟာအမွား ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉ ၉၂ ၀န္း က်င္ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲဒိီမဂၤလာပဲြ ကာလအတြင္း အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကေန “ဥကၠ႒၊ အဲလုိ မလုပ္ရဘူးေနာ္။ ၃ တဲြ ေဆာင္ရင္ကဲြ တတ္တယ္” ဆုိၿပီး အႀကံေပးခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒါေတြကို အေလးထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါ။

ေနာက္တခါ တုိက္ဆုိင္မႈျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စခန္းမွာလုပ္တဲ့ မဂၤလာပဲြတုိင္းလုိလုိမွာ ၾသ၀ါဒေပးေနက် ဆရာဦးဟန္လင္း ကလည္း အဲဒီ ၃ တဲြ မဂၤ လာေဆာင္က်ေတာ့မွ “အုိေအာင္ မင္းေအာင္ ေပါင္းရပါေစ” လို႔ေျပာရမယ့္ေနရာမွာဘယ္ကေနဘယ္လုိစကားေတြမွားသြားမွန္း မ သိ။“ေကာင္း ရာ သုကတိ လားပါေစ” ဆုိၿပီး ေျပာမိလို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ၀ုိင္းဟားေတာ့မွ ဆရာဦးဟန္လင္း ၾသ၀ါဒစကား ျပန္ျပင္ေျပာခဲ့ရ တာကို က်ေနာ္အမွတ္ရေနပါတယ္။

အခု ဒီေဆာင္းပါးေရးဖို႔ အခ်က္အလက္ ျပန္စုတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြ သတိေပးခဲ့တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အဲဒီ ၃ တဲြစလုံး တကယ္ကြဲသြား တာ ကို တုိက္ဆုိင္စြာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ပထမတတဲြက ကံေပါက္ဘက္ကျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျပည္တြင္းကုိ ျပန္၀င္ ခ်ိန္မွာအ မ်ဳိးသားကုိ နအဖဘက္က ဖမ္းမိ၊ အမ်ဳိးသမီးက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ဒုတိယတတဲြက ပုေလာဘက္ကျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္ ရင္း မင္းသမီးစခန္းအက်၊ ထုိင္းဖက္ျပန္အဆုတ္ ကာလမွာ နယ္စပ္ရွိ ထုိင္းရြာတခုမွာ အေျခစိုက္၊ ၀ါးခုတ္စားၿပီး အသက္ ေမြးေနရင္းနဲ႔ ကဲြ သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ဆုံးတတြဲကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ထား၀ယ္ဘက္ကပါ။ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြ မင္းသမီးစ ခန္းကေနထုိင္း ဘက္ ျပန္အဆုတ္မွာ သူ႔အမ်ဳိးသားကုိ ထုိင္းရဲကဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ခ်ထားစဥ္ အမ်ဳိးသမီးက စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး သူ႔သမီးေလးနဲ႔အတူ ျမန္မာ နုိင္ငံဆီ ျပန္၀င္သြားပါတယ္။

ေတာထဲမွာ ေနစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြဟာ “ေတာ္လွန္ေရးမွာ ဒီလုိပဲျဖစ္တတ္တာပဲေလ” လို႔ခံယူခ့ဲေပမယ့္အခုေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံကုိ ေရာက္ ၿပီး လူ႔အခြင့္ေရးအေၾကာင္း၊ လူသားဆန္မႈေတြအေၾကာင္း အေတာ္အတန္ နား လည္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ “ငါေတာ့ မွားခဲ့ၿပီနဲ႔တူ တယ္” ဆုိၿပီး မၾကာခဏ က်ေနာ္စဥ္း စား ေနမိပါတယ္။ ေတာထဲမွာတုန္းက က်ေနာ္တို႔ ထုတ္ထားတဲ့ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြအရ ဆုိရင္ အတြဲတတြဲ မဂၤလာ ေဆာင္ရင္ ဆန္ တအိတ္နဲ႔ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ ေပးပါတယ္။ အိမ္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ သြပ္ျပား ၁၀ ျပားရမယ္။ ဒါဟာ တပ္ ရင္းအတြက္အလႉရွင္ေတြ ဆီကေန ပုံမွန္အလႉေငြ ရေနတဲ့အေျခအေနမွာပါ။ ဘတ္ဂ်က္မရွိတဲ့ လေတြဆုိရင္ ဘာမွမေပးႏိုင္။ မဂၤလာ ေဆာင္ၿပီးစ ကာလေတြ၊ ကေလး ေမြး ၿပီးစ ကာလေတြကုိလည္း မစဥ္းစားအား။ အေရးေပၚလုိအပ္ရင္ လုိအပ္သလုိ အဲဒီအမ်ဳိးသားကို ေခၚ ၿပီးေရွ႕တန္း ထြက္ခုိင္းတာမ်ဳိး ေတြ လည္း က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခုက်ေနာ္ ေနာ္ေ၀မွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးတဲ့အခါက်မွ သိလာတာက ဒီႏိုင္ငံမွာ လက္ထပ္ရင္လက္ထပ္ခြင့္ရသလုိကေလးေမြးရင္ လည္း ကေလးေမြးခြင့္ေတြ ေပးရပါတယ္။ ကေလးေမြးရင္ မီးဖြားခြင့္ ၈ လကုိ အမ်ဳိးသမီးက လစာအျပည့္ရၿပီး အမ်ဳိးသားကလည္း လစာ အ ျပည့္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ၂ လ ခြင့္ရပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္း ဒီလူေတြကို ဘာတာ၀န္မွ သြားေပးလို႔မရ။ သြားေပးရင္ အဲဒါ လူ႔အ ခြင့္အေရး ခ်ဳိး ေဖါက္တာပါပဲ။ ေနာက္တခါ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ကုိလည္း ေမြးတဲ့ေန႔ကေန ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အထိ အစိုးရက ေထာက္ ပံ့ေၾကး ေပးထား တာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီလုိ အခ်က္လက္ေတြကုိ ပုိသိလာေလ၊ ေတာတြင္းကာလတုန္းက ျဖစ္သလုိ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေျခ ေနအေပၚ ၀မ္းနည္း ရ ေလ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။

က်ေနာ္ ကန္ေတာ့ခြင့္ မရလုိက္တဲ့ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္

ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ၿပီး ရန္-ငါ စည္းျပတ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အယူဆေတြဟာ ေတာတြင္းကာလ ABSDF ေခါင္းေဆာင္ငယ္တဦး အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္မွာအျပင္ သတင္းေထာက္တဦးအျဖစ္ ၿမိဳ႕ျပမွာ တာ၀န္ယူတဲ့အထိ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ကပ္ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီအယူဆ ကုိ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္လုိက္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ ၈ ေလးလုံးကာလက က်ေနာ္တို႔ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့သူ၊ တနည္း အားျဖင့္ ၁၉၈၇ စက္တင္ဘာလ ေငြစကၠဴ အေရးခင္း၊ ၁၉၈၈ မတ္လနဲ႔ ဇြန္လအေရးအခင္းေတြမွာ ပါ၀င္မႈနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကုိ သူ႔႐ံုးခန္းထဲ ေခၚၿပီး သတိေပးခဲ့သူ၊ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္တင့္ေခၚ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ဆယ္မီနာတခုမွာ ေတြ႔ဆုံစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၉၉ ေနွာင္းပုိင္းမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဘန္ေကာက္သံ႐ံုး စီးနင္းမႈၿပီးကာစ၊ ၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ အေစာပုိင္းမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ရတ္ခ်ပူရီေဆး႐ံုစီးနင္း မႈ ျဖစ္ၿပီးကာစ ထုိင္းနဲ႔ျမန္မာေတြအၾကား အထင္အျမင္ လြဲမႈေတြ ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ပါ၀င္တဲ့ ျမန္မာနုိင္ငံက ယဥ္ ေက်း မႈအဖြဲ႔တခု ဘန္ေကာက္ကုိ ေရာက္လာပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္နွစ္ နုိ၀င္ဘာလထဲမွာ ေရာက္လာတဲ့ ဒီယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ႔ကုိ ဒါ႐ုိက္တာ ၾကည္စုိး ထြန္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ တျခားအဖြဲ႔၀င္ ၁၀ ဦးခန္႔ ပါမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ နွစ္ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်း မႈကိစၥ ေဆြးေႏြးဖို႔ဆုိေပမယ့္ အဓိကအားျဖင့္ကေတာ့ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ ၀တၱဳကုိ ဒါ႐ုိက္တာ ၾကည္စုိးထြန္း ႐ုိက္ကူး ထားတဲ့ ”သူ႔ကြ်န္ မ ခံၿပီ” ႐ုပ္ရွင္ျပဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ခ်ဴလာေလာင္ကြန္း တကၠသိုလ္မွာ ၃ ရက္ၾကာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ျပပြဲနဲ႔ ေဆြးေႏြးပဲြအခမ္းအနားဆီ က်ေနာ္နဲ႔အတူ သတင္းတက္ယူသူက ေတာ့ ဘီဘီစီမွ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမ ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိင္းနုိင္ငံသားေတြအျပင္ ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာပရိသတ္တခ်ဳိ႕လည္း တက္ ေရာက္ လာၾကၿပီး ျမန္မာဘက္က ျပသတဲ့ ”သူ႔ကြ်န္မခံၿပီ” ဇာတ္ကားနဲ႔ ထုိ္င္းဘက္ကျပသတဲ့ ”ဆူ ရီေယာထုိင္း” ဇတ္ကားေတြကို ၾကည့္ရႈအားေပး ၾကပါတယ္။ ေနာက္တခါ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္နဲ႔ အဲဒီလုိေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ဟာ ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မုိး ႏိုင္ငံျခားကုိ ထြက္ေျပးကာစ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

“အဓိက ကေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကုိ လက္မခံႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ႕ဆုိးက်ဳိးေတြအေၾကာင္း ကုိ ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ ေတြ႔ရမွာပါ” ဆုိၿပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္က သတင္းေထာက္ေတြရဲ႕ ေမးျမန္းခ်က္ကိုေျဖပါတယ္။

ျမန္မာသတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ သီးျခားေတြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္လာပုံ၊ အထူးသျဖင့္ ”သူ ငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္” ၀ထၳဳ ဘယ္လုိေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမက ေမးပါတယ္။

က်ေနာ္အလွည့္ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အလုိက္ကန္းဆုိး မသိတတ္ေသးတဲ့ သတင္းေထာက္ေပါက္စပီပီ ဆင္ဆာကိစၥကုိ သြားေမးမိပါ တယ္။

“စာေရးဆရာဆုိတာ ျပင္ပခ်ဳပ္္ခ်ယ္မႈကုိ မေၾကာက္ရဘူး။ တာ၀န္သိတဲ့ စာေရးဆရာတဦး အေနနဲ႔ ကိုယ္ဖာသာ ထိန္းသိမ္းတတ္ရမယ္။ က် ေနာ္ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးေနတာပဲ” လို႔ ဆရာႀကီးက ေျဖပါတယ္။ တ ကယ္ကေတာ့ ဒီအေျဖေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါက အခုမွ စဥ္းစားမိတာပါ။ အဲဒီကာလကေတာ့ တက္ႂကြတဲ့ၾကက္ဖ ျဖစ္ေနဆဲဆုိေတာ့ တခ်ိန္က ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေတြ၊ အျမင္မတူမႈေတြက ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ သတင္းသမားစစ္စစ္ မျဖစ္ေသးတဲ့ သူ ပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ရင္ထဲ ကိန္းေအာင္ေနဆဲနဲ႔ တူပါ တယ္။

“ဆရာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးလို႔ ရေနတယ္ဆုိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ကေတာ့ စာေရးလို႔ ေထာင္က်ခံရ၊ တခ်ဳိ႕က ျပည္ပကုိထြက္ေျပးရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒါ ဆရာနဲ႔သူတို႔ ဘာကြာလို႔လဲ” ဆုိၿပီး ေမးခ်လုိက္မိပါတယ္။

ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမက မ်က္စိမ်က္နွာပ်က္ၿပီး ဆက္မေမးဖို႔ က်ေနာ္ကို လက္တို႔ သတိေပးပါတယ္။ “အဲဒါက စာေပကိစၥ တခုတည္းေၾကာင့္ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ” လို႔ ဆရာႀကီးကေျပာၿပီး မ်က္နွာလည္း အေတာ္ပ်က္ သြား ပါတယ္။

ဒါကုိရိပ္မိတဲ့ ေဒၚၾကည္ၾကည္္ေမက ၾကားျဖတ္၀င္လာၿပီး ဆရာ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မယ့္ ေမးခြန္း ေတြနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲ လုိက္ ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ျပပြဲစမယ္ဆုိလို႔ က်ေနာ္တို႔အားလုံး အခန္းထဲ ၀င္လုိက္ၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ မျပခင္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ ကပဲြလုပ္ၿပီး ဆရာခ်စ္ ဦး ညိဳကုိယ္တုိင္ ဒသႆဂီရီအက ကေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ကပဲြနဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ျပပဲြ အၿပီးမွာေတာ့ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ စာ ဖတ္ပ ရိသတ္ေတြ၊ ေလးစားသူေတြက ဆရာႀကီးကို ထုိင္ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဘီဘီစီက ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမလည္း ပရိတ္သတ္ေတြနဲ႔အတူ ထုိင္ ကန္ေတာ့ဖို႔ ျပင္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း အားလုံးနဲ႔အတူ ထုိင္ကန္ေတာ့မယ္လို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။

“တခ်ိန္က ငါတို႔ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိဆႏၵျပပြဲကုိ တားဆီးခဲ့သူတဦးကို ငါ ကန္ ေတာ့လုိက္မယ္ဆုိရင္ တသက္လုံး လုပ္လာ ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ သစၥာေဖာက္ရာ က်သြားေလမလား” ဆုိၿပီး က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ စဥ္းစားခ်က္ ၀င္လာပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္းဘာ ကိုအလုိမက်မွန္း မသိဘဲ တင္းက်ပ္သလုိလုိ၊ အသက္႐ႈ က်ပ္သလုိလုိနဲ႔ ေခြ်း ျပန္လာတဲ့အတြက္ လူအုပ္ၾကားထဲကေန အခန္း အျပင္ ဘက္ အျမန္ထြက္လုိက္ရပါတယ္။ က်န္တဲ့ ပရိတ္သတ္ေတြကေတာ့ ဆရာႀကီးကုိ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့၊ ဆရာႀကီးကလည္း ဆုမြန္ ေကာင္း ေတြ ေျခြလို႔ေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ “ရန္-ငါ စည္းျပတ္ရမယ္” ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ႀကီး ၀င္လာၿပီး ေနာက္ျပန္ မလွည့္ေတာ့ဘဲ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္း တကၠသိုလ္၀င္း ထဲကေန ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစၿပီး ဆရာႀကီးကို လူခ်င္းေတြ႔လ်က္နဲ႔ မကန္ေတာ့ခဲ့ျဖစ္လုိက္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီျဖစ္စဥ္အေပၚ ေန႔စဥ္လုိလုိ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ တ နွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ၊ အထူးသျဖင့္ ဘန္ေကာက္က ဆယ္မီနာေတြမွာ န၀တ အစိုးရထဲက ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ သိန္းတို႔လုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး လက္ဆြဲနႈတ္ဆက္ရဲလာတဲ့အခါမွာ “တခ်ိန္က လက္နက္ကုိင္ၿပီး သူေသကုိယ္ေသ တုိက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီလုိလူေတြကိုေတာင္ လက္ဆဲြနႈတ္ဆက္နုိင္ရင္ အနေႏၲာအနႏၲ ၅ ပါးထဲမွာပါတဲ့ ဆရာသမားေတြကို ဘာလို႔ႏႈတ္မဆက္ရဲ၊ မကန္ေတာ့ရဲရမွာလဲ” ဆုိၿပီး စဥ္းစားမိ လာ ပါတယ္။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ သက္ၿပီး၀ါႀကီး ဆရာႀကီးအေပၚ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳခဲ့မိေလသလားဆုိၿပီးလည္း စဥ္းစားေနမိ ပါတယ္။ တခါ တကၠသိုလ္မွာ တုန္း က ဆရာႀကီးဘက္က က်ေနာ္တို႔လုပ္ရပ္ကုိ တားျမစ္တယ္ဆုိတာက လည္း အစိုးရအႀကိဳက္ လုိက္လုပ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လြန္ လြန္ကြ်ံကြ်ံမ ျဖစ္ေအာင္ တာ၀န္အရ ေခၚေျပာရ တာမ်ဳိးေရာ မျဖစ္နုိင္ဘူးလားလို႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္တခါ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ အရင္ကျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပၿပီး အေသအခ်ာ ေတာင္းပန္ကာ ထုိင္ကန္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါ တယ္။ ဒါေပ မယ့္ ေနာက္က်သြား ခဲ့ပါၿပီ။ ဆရာ့ကို က်ေနာ္ ေနာက္တႀကိမ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႔ခြင့္ မရနုိင္ ေတာ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အသက္ ၇၂ နွစ္ အရြယ္ဦးခင္ေမာင္ တင့္ ေခၚ စာေရးဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ဟာ ၂၀၀၂ ခုနွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔က သံလ်င္ေနအိမ္မွာ ကြယ္ လြန္သြားၿပီဆုိတဲ့ သတင္းကုိ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ နာေရးမွာ က်ေနာ္ေတြ႔လုိက္ရလို႔ပါ။ တခါက သူ႔တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူပုန္လူထြက္ သတင္းေထာက္ က်ေနာ့္အျဖစ္ကုိ တမလြန္ဘ၀က ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ နားလည္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း႐ုံမွတပါး က်ေနာ္ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦး မည္နည္း။ ။