Thursday, July 18, 2013

“ႏိုင္ငံေရးအရ အသံုးခ်ခံရတဲ့ ၀ ၀ိျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ လာႏိုင္ေသာ အခါ ” အပိုင္း(၁)

မဟာပထ၀ီ

၀လူမ်ဳိးတို႔သည္ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း ၊ မိုင္းေမာႏွင့္ က်ုိင္းတံု ခရိုင္ၾကား ေနထိုင္ၾကျပီး အေရွ႔ပိုင္းဖက္တြင္ တရုတ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ႏွင့္ အေနာက္ဖက္တြင္ သံလြင္ျမစ္တို႔ၾကားတြင္ ေနထိုင္ၾကပါသည္။ လူဦးေရအားျဖင့္ (၆) သိန္းခန္႔ ရွိသည္ဟု ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မီရွင္၏ စာရင္းအရ သိရပါသည္။

၀လူမ်ဳိးတို႔သည္ ၄င္းတို႔၏ အေျခခံ နယ္ေျမတြင္ ရာသီဥတု ၾကမ္းတမ္းလွသျဖင့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳျဖင့္ ရပ္တည္လာခဲ့ျပီး ေတာေခါင္လွသျဖင့္ ယစ္ပူေဇာ္သည့္ ကိုးကြယ္မွဳသာ အေျခခံလာခဲ့ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ဤအေျခအေနအေပၚ ေဒသခံ ေစာ္ဘြားမ်ားက ၀တို႔အား အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့ပါသည္။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ဗကပ) တပ္ဖြဲ႔မ်ား ၀နယ္ေျမထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ ဗကပသည္ ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ အေတြးအေခၚမ်ားကို တိုက္ဖ်က္ရင္း ၀လူမ်ဳိးတို႔၏ လူမွဳဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ပါသည္။ တႏွစ္လ်ွင္ (၃) လခန္႔သာ စား၀တ္ေနေရး ဖူလွဳံမွဳရွိသည့္ ဘ၀မွ (၆)လ၊ တႏွစ္စာ ဖူလံုသည္အထိ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါသည္။ ၄င္းတို႔ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွသည္ အစား သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးလာသည္အထိ ဗကပမွ ဦးေဆာင္လာခဲ့ပါသည္။

ထို႔အျပင္ ၀တို႔၏ မူလရိုးရာျဖစ္ေသာ ကေလးေခါင္းမ်ားျဖတ္ျပီး ယစ္ပူေဇာ္မွဳဓေလ့ကို အာဏာသံုးျပီး ခ်ဳပ္ျငိမ္းေအာင္ ဗကပတို႔က စြမ္းေဆာင္လာခဲ့ေပသည္။ ဤသည္ ဗကပတို႔၏ ၀လူမ်ဳိးတို႔အေပၚ ေကာင္းေမြမ်ား စိုက္ထူေပးလာခဲ့ေသာ လုပ္ရပ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ၀လူမ်ဳိးတို႔သည္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳ အစားထိုးႏိုင္ရန္ ယေန႔အထိ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းတို႔၏ ပထ၀ီအေျခအေနသည္ အစားထိုး သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးမွဳတြင္ မ်ားစြာ ခက္ခဲေနေသးသျဖင့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳျဖင့္ ရပ္တည္ေရးျပသနာကို ေျဖရွင္းလာခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ တရုတ္ႏိုင္ငံအဖို႔ ႀကီးမားေသာ မူးရစ္ေဆးျပသနာ၏ ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္ပါသည္။ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားျခင္းႏွင့္ ဘိန္းေစ်းကြက္ျပသနာသည္ တရုတ္ျပည္သာ ခံေနရျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔အျပင္ ၀တပ္မ်ားသည္ ဗကပဦးေဆာင္မွဳျဖင့္ အစိုးရ စစ္တပ္ကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ ေအာင္ျမင္မွဳရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း က်ဆံုးမွဳမ်ားျပားခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ ၀တပ္မွဴးမ်ားအတြက္ စိတ္ထိခိုက္စရာ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္ မိုင္းယန္းတိုက္ပြဲမ်ဳိးတြင္ ၀တပ္မ်ား ထိခိုက္က်ဆံုးမွဳ အထူးပင္မ်ားျပားခဲ့ပါသည္။

တရုတ္ျပည္တြင္လည္း ႏိုင္ငံေရး အလွည့္အေျပာင္း ျဖစ္လာေသာအခါ တရုတ္အစိုးရသည္ ၀ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဗကပဦးေဆာင္မွဳမွ ခြဲထြက္ေစျပီးျမန္မာအစုိးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ပါသည္။ တရုတ္သည္ ၄င္းတို႔၏ နယ္စပ္တြင္ ၀တို႔ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေနမွဳ အေျခအေနမ်ားကို ေျပာင္းလဲပစ္ရန္ စတင္ခဲ့ပါသည္။

ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ဖက္ကလည္း အင္အားႀကီးေသာ ၀တပ္တို႔ႏွင့္ အပစ္ရပ္စဲထားျပီး (၁၉၈၈)မွ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားမ်ားကို ေခ်မွဳန္းပစ္ခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေၾကာင့္ (၁၉၈၉) ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀တပ္ (UWSA) ႏွင့္ အစိုးရတို႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေလေတာ့သည္။

ဤသို႔ေၾကာင့္ ၀လူမ်ုိးတို႔၏ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳကို ကာကြယ္လိုေသာ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ ရန္သူ၀ိုင္းေနေသာ စစ္အစိုးရတို႔သည္ အၾကံတူဥာဏ္တူ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ တရုတ္သည္ ၀လူမ်ဳိးမ်ားကို ၄င္းတို႔နယ္စပ္ႏွင့္ ေ၀းရာ (သို႔မဟုတ္) ဘိန္း လုပ္ငန္း၌ တရုတ္ေစ်းကြက္အစား ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္သို႔ ေစ်းကြက္ေရႊ႔သြားရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟန္ျဖင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ လက္တြဲခဲ့ပါေတာ့သည္။

“ ဤစီမံကိန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ႏွင့္ UWSA ေခါင္းေဆာင္ ေက်ာက္ညီလိုင္တို႔၏ စီမံကိန္း” ဟု ေခၚၾကပါသည္။

ဤသို႔ေၾကာင့္ “ငါတုိ႔ကို လာမတုိက္နဲ႔ ငါတို႔လည္း နင္တို႔ကို မတိုက္ဘူး ဆိုၿပီး အေပၚယံ လက္မွတ္ေရးထိုးလိုက္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာ ခြန္ဆာတပ္ေတြကို တိုက္ေနတဲ့ ၀တပ္ေတြကို အစိုးရ ခရုိင္ေတြက ရိကၡာေထာက္ပံ့တယ္။ ဒဏ္ရာရတဲ့ ဝရဲေဘာ္ေတြကိုလည္း ေဆးရုံတင္ေပးတယ္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ခြန္ဆာလက္နက္ခ်တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၀ တပ္ေတြဟာ အင္အား ၅၀၀၀ နဲ ၆၀၀၀ ၾကားေလာက္ဘဲ ရွိတယ္။ ဗမာစစ္သားေတြကို တိုက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး” ဟု ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာ္က ဆိုပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ ခြန္ဆာ၏ MTA တပ္ဖြဲ႔ လက္နက္ခ်ျပီး ေနာက္ပိုင္း၊ UWSA သည္ စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရး ညြန္ၾကားေရး မွဴးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔ႏွင့္ တရုတ္တို႔၏ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းသို႔ ၀လူထုမ်ားေရႊ႔ခ်ေစရန္ ျဖစ္လာခဲ့ပါ သည္။

ဤသို႔ေၾကာင့္ (၁၉၉၆) ခုႏွစ္တြင္ ပမထ အဆင့္အေနႏွင့္ ၀လူထု (၉၀၀၀၀) ကိုးေသာင္းေက်ာ္ကို အစိုးရစစ္ကားၾကီးမ်ားျဖင့္ ပို႔ေဆာင္ေပးေလေတာ့သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ယခုအေျခခ်ေနထိုင္ေသာ ေနရာ၌ လူသူမေနသည့္ ေတာရိုင္းႀကီးမ်ားပင္ ရွိေနသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ၀လူမ်ဳိးမ်ား ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္သို႔ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာေသာ ၀လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ၄င္းတို႔ဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ရိုးရာ စိုက္ပ်ဳိးနည္း ျဖစ္သည့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးမွဳျဖင့္ စတင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

“ဆင္းသြားတဲ့ အစီစဥ္မွာ တရုတ္လည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့ အင္အားက ၉၀၀၀၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတယ္။ အခုေတာ့ တသိန္းေက်ာ္သြားပါၿပီး။ ဒီေတာ့ ၁၉၉၆ ကေန အခုဆိုရင္ အနွစ္၂၀ နီးပါး ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၂ ကေန ၁၉၉၅ ခုႏွစ္အထိ တိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဝရဲေဘာ္ေတြ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ က်ဆံုးသြားတယ္။ ေတာင္ပုိင္းကိုတည္ တဲ့အခါမွာလည္းေဒသရဲ႔အေနအထားကမတူဘူး။ရာသီဥတုမတူတာရယ္ေတာရုိင္းၾကီးေတြၿမက္ရုိင္းႀကီးေတြကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းၿပီး ရပ္တည္ဖို႔ လုပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာလူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေရာဂါေတြနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီေဒသၾကီးအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဝအမ်ဳိးသား ၅၀၀၀ နီးပါးေလာက္ ေတာင္ပိုင္းမွာၿမဳပ္နွံထားခဲ့ရ ျပီးျဖစ္တယ္။ မိုင္းေတြထိလို႔ ေၿခက်ဳိးလက္ၿဖတ္ေၿခၿဖတ္ေတြက အမ်ားၾကီးပဲ အခု ဝေၿမာက္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါ တယ္။” ဟုဦး ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ္က ဆိုပါသည္။

No comments: