အထက္ပါစကားကို က်မအေနနွင့္ ရယ္စရာေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာတေယာက္ ကြယ္လြန္၍ စ်ာပန လိုက္ပို႔သည့္ေန႔မွာ ေနာက္တေယာက္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ထိုတေယာက္ကို လိုက္ပို႔ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ေနာက္တေယာက္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ၾကားရျပန္သည္။ သူတို႕သည္ ႐ိုး႐ုိး စာေရးဆရာမ်ား မဟုတ္။ တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာမွန္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္အတြက္ တစံု တရာ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ကြယ္လြန္သြားၾကျခင္း၊ အထူးသျဖင့္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကြယ္လြန္သြားရျခင္းသည္ တိုင္းျပည္အတြက္ မ်ားစြာထိခိုက္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထို႔ျပင္ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး ကာလ၊ အားၿပိဳင္ေနရေသာ ကာလတြင္ ကိုယ့္ဘက္သားမ်ား အင္အားေလ်ာ့နည္းသြားရသျဖင့္ အားေလ်ာ့မိတာကိုလည္း ၀န္ခံရပါမည္။
မတရားမႈကို “သေရာ္စာ” ျဖင့္ ကလိတတ္သျဖင့္ ထိေရာက္လွေသာ အက်ိဳးျပဳစာမ်ားကို ေရးသားတတ္သူ မင္းလူ။ နိုင္ငံေရးကို အတြင္းက်က် နားလည္ၿပီး ႐ိုးသားျဖဴစင္စြာ ဆင္ျခင္တိုင္းတာလွ်က္ နွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈကို အရယူေပးနိုင္သူ ေမာင္၀ံသ။ ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္နဲ႔ ဟူေသာ လက္သံုး၀ါဒျဖင့္ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ “ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိ” ဟူေသာ ေမတၱာ တရားျဖင့္ လူငယ္ေတြ၏ ေဒါသမီးကို ၿငွိမ္းသတ္ေပးနိုင္သူ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ။ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရင္း ပ်ပ်ေလး ျမင္သာေသာ ကမ္းအေရာက္ ျဖဳတ္ခနဲ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾက၏။ ေရွ႕တန္းက ပုဂၢိဳလ္မ်ားတၿပိဳင္နက္တည္း က်ဆံုးျခင္းသည္ တပ္ပ်က္လု မတတ္ ေသြးပ်က္ဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။
အလုပ္ေတြက မၿပီးေသး။ ကိစၥေတြက မေရရာ။ ဘာကိုမွ စိတ္ခ်၍ မျဖစ္ေသးေသာ အေနအထား။ ရွိသမွ်အားေတြ စုစည္းၿပီး “တို႔လူေတြ ေတာင့္ထား” ဟု အခ်င္းခ်င္း အားေပးေနရသည့္ ကာလ။
သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ရသည့္ ပန္းျခင္းမ်ားသည္ အ႐ႈံးပန္းမ်ား ျဖစ္၏။ အလြမ္းပန္းမ်ား ျဖစ္၏။ စိတ္အားငယ္ဖြယ္ ပန္းမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ သည္လို အေရးတႀကီး အခ်ိန္တြင္ သည္လို ပန္းျခင္းေတြကို မျပင္ဆင္ခ်င္တာ အမွန္ပါပဲ။ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္နိုင္စြမ္းေသာ၊ ႐ုတ္တရက္အားျဖင့္ နားမလည္လြယ္ေသာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကို လုပ္တတ္သူမ်ား ျဖစ္၍ အစားထိုးရန္ ခဲဲယဥ္းေနသည္။
“က်ေနာ္တို႔ဟာ ဂႏၵီလို သည္းခံၿပီး၊ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လို ရဲရင့္ ရမယ္”
အထက္ပါ စကားကို ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ တုန္းက နာမည္ေက်ာ္ ဂႏၵီအစည္းအေ၀း၌ ဆရာေမာင္၀ံသက ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ေအာင္ပြဲသို႔ ခ်ီတက္ရာတြင္ ရဲရင့္၍ ခ်ည္း မလံုေလာက္။ သည္းခံနိုင္ ရပါဦးမည္။ ဟုတ္ကဲ့၊ က်မတို႔ သည္းခံခဲ့ၾက ၿပီးပါၿပီ။ ရဲရင့္ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ေအာင္ပြဲလည္း ျမင္ရခါနီးေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္…
ပန္း၀င္ခါနီးမွ ျမင္းေကာင္း ခြာလိပ္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း သတိခ်ပ္ရ ပါဦးမည္။ တခါတရံ ပန္း၀င္ေစာသည့္တိုင္ လိုင္းမွား ၀င္မိ၍ ဆိုၿပီး အပယ္ခံရတတ္ပါေသးသည္။ ပန္းတိုင္ကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီးသည့္တိုင္ လက္လႊတ္၍ မျဖစ္ေသး။ ခိုင္မာသည္ အထိ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔ လိုသည္။ လက္ဆင့္ကမ္း တာေ၀းေျပးပြဲ ဆိုေတာ့ ပို၍ပင္ ဂရုစိုက္ရသည္။ ေျပးေနဆဲ တဦးဦးက ေျခေခါက္၍ လဲသြားေစဦးေတာ့၊ က်န္လူမ်ားက အလံကို ေကာက္ကို္င္ကာ ဆက္ေျပးဖို႔ လိုသည္။ ေရွ႕ကလူ လဲက်စဥ္ ေလ်ာ့က်သြားသည့္ ခရီးတာကို ကာမိေအာင္ ေနာက္လူမ်ားက ပို၍ ေျပးၾကရန္ လိုပါသည္။
ေရွ႕တန္းက လူေတြ တေယာက္ၿပီး တေယာက္က်ဆံုး သြားခဲ့ၾကၿပီ။ က်မတို႔ လံုး၀ မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် မတတ္နိုင္။ က်မတို႔ လုပ္ဖို႔တာ၀န္က လဲက်သြားေသာ အလံကို ေကက္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕သို႔ ေျပးရန္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ေသာ ခရီးတာကိုပါ မိမိတို႔က ကာမိေအာင္္ ပို၍ အားစိုက္ရန္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လြတ္က်ခဲ့ေသာ အလံ (ေလာေလာဆယ္မွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဥပေဒ) ကို က်မတို႔သည္ စာဖတ္သူမ်ား ႐ုပ္သံမွ လည္းေကာင္း၊ အျခား အျခားေသာ မီဒီယာမ်ားမွ လည္းေကာင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာခဲ့၏။ သူတို႕ကလည္း ထပ္ကာထပ္ကာ လႊင့္ၾက၏။ ေျပာရမည္။ လႊင့္ရမည္။ သူတို႔ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ သူတို႔ ကိုယ္စားပါ ပို၍ ေျပာရေတာ့မည္။
လမ္းေပၚမွာလည္း လူငယ္ တဦးစ၊ နွစ္ဦးစ တီရွပ္အျဖဴေပၚမွာ “သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္ေပးေရး” ဟူေသာ စာတန္း ရိုက္ထားသည့္ အကႌ် ၀တ္ၿပီးသြားေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ အားတက္ သြားမိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ တို႔လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဟု သတိရ၏။ တကၠသိုလ္က ဆရာမမ်ား၊ ကုမၸဏီမွ ၀န္ထမ္းမ်ားနွင့္ ေတြ႕စဥ္ “စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ ဥပေဒ က်မတို႔ ေထာက္ခံ လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္ ေနာ္” ဟုေျပာၾက၏။ အားတက္သြားရ ျပန္သည္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အလြမ္းပန္းျခင္းမ်ားကို ေငးေမာ မ်က္ရည္က်ေန၍ မျဖစ္ေသး။ လက္က်န္လူမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ တက္ၾကြနိုးၾကားေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား ရွိသမွ် လူအားနွင့္ က်မတို႔ တာေ၀းကို ဆက္၍ ေျပးၾကရပါဦးမည္။ အလံကို မလႊတ္စတမ္း လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ၾကရ ပါဦးမည္။ သိပ္မေ၀းေသာ အနာဂတ္တြင္ ပန္းတိုင္ကို ပ်ပ်ျမင္ေနရၿပီ။
အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းၿပီး က်မတို႔ အစြမ္းကုန္ ေျပးၾကရပါ ဦးမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အနာဂတ္၊ လွပေသာ အနာဂတ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ကမာၻႀကီးကို က်မတို႔ ျမင္ၾကရမည္မွာ မလြဲပါ။ သည္ၾကားထဲ အားခဲ၍ အလုပ္ ပိုလုပ္ၾကရပါေတာ့မည္။ ။
No comments:
Post a Comment